ตอนที่34 สงครามประสาท

“นายทำอะไรของนายรู้ก็รู้ว่าแคททำกับนายขนาดไหนยังจะอยู่ใกล้อีก”

ณดลเริ่มสวดเพื่อนของเขาหลังจากที่ห้องนี้เหลือเพียงสองคน

“ฉันทำเพราะอยากให้พิ้งค์ไปไกลๆต่างหาก”

ภคพลตอบปัดเสียงอ่อนคิดว่าแค่นี้เพื่อนของเขาจะรู้ใจเสียอีกว่าคนอย่างเขาไม่มีทางดีกับคนที่เคยทำร้ายตัวเองมาก่อนแน่นอน

“แกโกรธคุณพิ้งค์แค่เรื่องที่เธอหนีไปแล้วไม่บอกนายแค่นั้นเหรอ”

ภคพลยังคงเงียบเป็นคำตอบ ณดลเริ่มขมวดคิ้วไม่รู้ว่าเพื่อนตนที่ยังเป็นมีนิสัยเก่าๆเป็นคนคิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องผู้หญิงด้วย

“คุณพิ้งค์ก็กลับมาแล้วไงเธอกลับมาเพราะเป็นห่วงนาย...ตลอดที่นายนอนเป็นผักคนที่ดูแลนายไม่ใช่พยาบาลแต่เป็นคุณพิ้งค์..เธอคอยเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้นายพูดคุยกับนายตลอด..ตอนนายไข้ขึ้นเธอก็ไม่เคยได้หลับได้นอน..แต่พอนายฟื้นมากลับเอาแต่ไล่ให้เธอไปไกลๆมันยุติธรรมแล้วเหรอ”

ณดลว่าเสียงแข็งหากเขาพูดเรื่องยัยหนูพลอยขวัญได้เขาก็อยากจะพูดใจจะขาดภคพลจะได้รู้ว่าตอนนี้ตัวเองเป็นพ่อคนแล้วไม่ควรทำตัวงี่เง่าประชดใครเหมือนเด็กแต่ติดตรงที่พราวพิ้งค์ขอเอาไว้

“ตอนเธอหนีฉันไปทิ้งให้ฉันเคว้งคว้าง...ยุติธรรมกับฉันเหมือนกันหรือไง”

“นายไม่ได้คิดกับเธอแค่คู่นอนใช่หรือเปล่า”

ท่าทีน้อยอกน้อยใจของภคพลทำหมอหนุ่มเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะแสยะยิ้มมุมปากเล็กน้อยคิดว่าเพื่อนตนคงมีความรู้สึกกับพราวพิ้งค์บ้างไม่เช่นนั้นคงไม่ประชดประชันกันเช่นนี้ ยิ่งภคพลเงียบไปไม่ยอมตอบเขายิ่งมั่นใจแต่ก็ไม่ได้เต็มร้อยเท่าไรนักต้องคอยจับตาดูพฤติกรรมกันต่อไป

วันทั้งวันพราวพิ้งค์ไม่มีแก่ใจกลับไปดูแลภคพลเพราะเธอยังสับสนว่าจะเอายังไงกับเรื่องนี้ต่อดีอีกใจบอกให้สู้อีกใจบอกให้ถอยเพราะกลัวใจจะเจ็บเธอจึงได้แต่เฝ้ามองชายหนุ่มเพียงนอกห้องหลังจากเขาหลับไปได้เธอก็กลับบ้านมาพักกายพักใจ

ปลายฝันที่รู้เรื่องว่าเกิดอะไรขึ้นเธอก็มารอพราวพิ้งค์ที่บ้านเมื่อเพื่อนเธอกลับมาถึงปลายฝันก็รีบพูดคุยถึงเรื่องที่พราวพิ้งค์กำลังเผชิญอยู่

“คุณพอลยังคงเป็นคนเดิมจอมเอาแต่ใจอย่างเมื่อก่อน...ฉันกลัวเค้าจะไม่กลับมารักฉัน”

พราวพิ้งค์เอ่ยเสียงสั่นทั้งหลับตาลงอย่างเหนื่อยใจ

“อดทนนะพิ้งค์...ก่อนหน้านี้คุณพอลยังพิสูจน์ตัวเองเพื่อเธอกับลูกยังไงเธอก็ต้องช่วยให้คุณพอลกลับมาเป็นคุณพ่อและสามีที่แสนดีให้ได้...อย่ายอมให้ผู้หญิงหน้าไหนเข้าใกล้เค้าเข้าใจหรือเปล่า”

“มันคงเหนื่อยน่าดู”

แม้นปลายฝันจะพูดเติมไฟให้พราวพิ้งค์เท่าไรแต่คนที่ใจเสียไปหมาดๆก็ยากที่จะมีกำลังสู้

“ฉันรู้มันคงจะเหนื่อยทั้งกายทั้งใจ..ฉันเชื่อว่าเธอจะผ่านมันไปได้ด้วยดี...ยัยหนูฉันจะเลี้ยงให้เอง..มีอะไรให้ช่วยก็โทรบอกฉัน..เข้มแข็งเข้าไว้...แม้คุณพอลจะดูร้ายแค่ไหนเธอก็ต้องทำให้ความรักของเค้าที่มีต่อเธอกับลูกกลับมาให้ได้..เข้าใจใช่ไหม”

พราวพิ้งค์เงียบไปครู่หนึ่งเมื่อนึกถึงลูกที่ต้องการความรักจากพ่อเธอก็เริ่มรู้ตัวว่าไม่ควรจะเอาแค่ความรู้สึกตัวเองเพราะลูกของเธอก็ต้องการพ่อที่แสนดีกลับมาเช่นกัน

“ขอบใจนะปลาย..ฉันจะไม่เอาตัวเองเป็นที่ตั้งยัยหนูต้องได้คุณพ่อกลับมา..ฉันจะเข้มแข็ง”

“อย่างนี้สิเพื่อนฉัน”

สองสาวกอดกันกลมปลายฝันดีใจที่เห็นพราวพิ้งค์เริ่มที่จะสู้อีกครั้ง

ในเช้าของวันใหม่พราวพิ้งค์ทำใจกลับมาดูแลภคพลอีกครั้งหลังจากทำใจที่จะสู้มาทั้งคืนเพื่อทวงคืนชายหนุ่มที่แสนดีของเธอกลับมา

“ต่อไปนี้ฉันจะดูแลคุณเองนะคะ”

พราวพิ้งค์เดินเข้ามานั่งข้างเตียงของภคพลก่อนจะเอ่ยพูดกับเขาทั้งส่งยิ้มหวานไม่สะทกสะท้านต่อสายตาเมินเฉยของชายหนุ่ม

“คุณไปจากผมแล้วจะกลับมาทำไมอีก”

เสียงห้วนของคนป่วยที่เอ่ยถามออกมาตามตรงทำสาวเจ้าชะงักเล็กน้อยแต่เธอก็ยังพยายามฝืนที่จะยิ้มและพูดคุยกับเขาต่อ

“ก็กลับมาอยู่กับคุณไงคะ”

“ไม่ใช่ว่าได้เงินจากผมจนพอใจแล้วจะหนีไปอีกล่ะ”

“ฉันขอแค่ได้อยู่ดูแลคุณ..ก็พอแล้วค่ะ”

“แล้วถ้าผมอยากให้ผู้หญิงคนอื่นดูแลล่ะ”

พราวพิ้งค์เริ่มเงียบยอมรับเลยว่าคำพูดแต่ละคำของภคพลมีแต่คำที่เสมือนเป็นคมมีดทั้งนั้นแต่คำว่ายอมแพ้ก็ไม่มีในใจของเธออีกต่อไป

“ไม่ได้ค่ะ..”

“คู่นอนอย่างคุณจะห้ามผมได้ยังงั้นเหรอ”

ชายหนุ่มที่ไม่ชอบการถูกขัดใจเริ่มเสียงแข็งและตวัดหางตาใส่พราวพิ้งค์โทษฐานที่เธอกล้าขัดใจของเขาก่อนจะเอื้อมมือข้างที่ไม่ค่อยบาดเจ็บหยิบมือถือหมายจะโทรหาก้องภพ

“ก็คิดว่าได้ค่ะ”

พราวพิ้งค์รู้ดีว่าภคพลจะทำอะไรจึงดึงมือถือของเขามาไว้ที่ตัวเองอย่างรวดเร็ว เธอทำเช่นนี้ได้เพราะรู้ว่าภคพลบาดเจ็บทำอะไรเธอไม่ได้ตอนนี้เท่ากับเธอเป็นคนอยู่เหนือเขาทุกอย่างยกเว้นหัวใจและความรู้สึกของเขาแค่นั้น

“พิ้งค์”

ภคพลสบถเสียงแข็งใส่หญิงสาวที่กำลังเก็บมือถือของเขาลงในกระเป๋าสะพายสีชมพูของตัวเองและยิ่งโมโหหนักที่พราวพิ้งค์ยังยกยิ้มได้อยู่ตลอดขณะเห็นเขาหัวเสียอยู่อย่างนี้

“ตอนนี้คุณพอลควรจะพักผ่อนนะคะฉันจะดูแลคุณเอง”

มือเรียวยกผ้าห่มผืนบางที่กองอยู่ปลายเตียงขึ้นมาห่มให้คนตัวโตทั้งยังเอ่ยเสียงเจื้อยแจ้วหน้ารื่น

“ผมไม่อยากเห็นหน้าคุณ”

“หลับตานอนก็ไม่เห็นแล้วค่ะ”

“หึ่..”

ภคพลคร้านจะเถียงกับหญิงสาวที่ตีมึนใส่เขาได้ทุกคำหากเขาหายดีเมื่อไรคงไม่ยอมให้เธอมาขัดใจเขาได้ง่ายๆแน่และถ้าเธอจะเล่นสงครามประสาทกับเขาก็จะได้เห็นดีกัน

พราวพิ้งค์ยังคงนั่งจ้องคนที่นอนนิ่งอยู่ไม่ห่างแม้นจะไม่ชอบคำพูดคำจาเจ็บแสบของชายหนุ่มแต่ก็ต้องทนฟังให้ได้และบอกตัวเองว่าต้องทำใจให้ได้..ด้วยวันข้างหน้ารู้ว่าคำพูดลักษณะนี้เธอยังคงต้องเจอตลอดจนกว่าเขาจะกลับมาจำความรู้สึกได้ทุกอย่าง

ร่วมอาทิตย์ได้ที่พราวพิ้งค์มาดูแลภคพลจนอาการบาดเจ็บของชายหนุ่มดีขึ้นมากแม้นจะไม่ได้เห็นสายตาและท่าทีที่ยินดีของเขาแต่อย่างน้อยเธอก็ยังได้คอยจับตาดูอีกฝ่ายไม่ให้ผู้หญิงคนไหนมาเข้าใกล้อีกอย่างจะได้รับรู้ความคืบหน้าเกี่ยวกับความจำของเขาด้วยว่าคืบหน้าไปอย่างไรบ้าง

“มืออีกข้างก็หายเจ็บดีแล้วทำไมยังต้องให้ฉันป้อนอีกล่ะคะ”

พราวพิ้งค์เห็นว่าแขนอีกข้างของภคพลก็ใช้การได้ดีแล้วเพราะมันไม่ได้รับการกระทบกระเทือนอะไรมากแต่เขาก็ยังไม่อยากที่จะตักอาหารทานเองยังต้องใช้เธอทุกครั้งไป