“นายทำอะไรของนายรู้ก็รู้ว่าแคททำกับนายขนาดไหนยังจะอยู่ใกล้อีก”
ณดลเริ่มสวดเพื่อนของเขาหลังจากที่ห้องนี้เหลือเพียงสองคน
“ฉันทำเพราะอยากให้พิ้งค์ไปไกลๆต่างหาก”
ภคพลตอบปัดเสียงอ่อนคิดว่าแค่นี้เพื่อนของเขาจะรู้ใจเสียอีกว่าคนอย่างเขาไม่มีทางดีกับคนที่เคยทำร้ายตัวเองมาก่อนแน่นอน
“แกโกรธคุณพิ้งค์แค่เรื่องที่เธอหนีไปแล้วไม่บอกนายแค่นั้นเหรอ”
ภคพลยังคงเงียบเป็นคำตอบ ณดลเริ่มขมวดคิ้วไม่รู้ว่าเพื่อนตนที่ยังเป็นมีนิสัยเก่าๆเป็นคนคิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องผู้หญิงด้วย
“คุณพิ้งค์ก็กลับมาแล้วไงเธอกลับมาเพราะเป็นห่วงนาย...ตลอดที่นายนอนเป็นผักคนที่ดูแลนายไม่ใช่พยาบาลแต่เป็นคุณพิ้งค์..เธอคอยเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้นายพูดคุยกับนายตลอด..ตอนนายไข้ขึ้นเธอก็ไม่เคยได้หลับได้นอน..แต่พอนายฟื้นมากลับเอาแต่ไล่ให้เธอไปไกลๆมันยุติธรรมแล้วเหรอ”
ณดลว่าเสียงแข็งหากเขาพูดเรื่องยัยหนูพลอยขวัญได้เขาก็อยากจะพูดใจจะขาดภคพลจะได้รู้ว่าตอนนี้ตัวเองเป็นพ่อคนแล้วไม่ควรทำตัวงี่เง่าประชดใครเหมือนเด็กแต่ติดตรงที่พราวพิ้งค์ขอเอาไว้
“ตอนเธอหนีฉันไปทิ้งให้ฉันเคว้งคว้าง...ยุติธรรมกับฉันเหมือนกันหรือไง”
“นายไม่ได้คิดกับเธอแค่คู่นอนใช่หรือเปล่า”
ท่าทีน้อยอกน้อยใจของภคพลทำหมอหนุ่มเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะแสยะยิ้มมุมปากเล็กน้อยคิดว่าเพื่อนตนคงมีความรู้สึกกับพราวพิ้งค์บ้างไม่เช่นนั้นคงไม่ประชดประชันกันเช่นนี้ ยิ่งภคพลเงียบไปไม่ยอมตอบเขายิ่งมั่นใจแต่ก็ไม่ได้เต็มร้อยเท่าไรนักต้องคอยจับตาดูพฤติกรรมกันต่อไป
วันทั้งวันพราวพิ้งค์ไม่มีแก่ใจกลับไปดูแลภคพลเพราะเธอยังสับสนว่าจะเอายังไงกับเรื่องนี้ต่อดีอีกใจบอกให้สู้อีกใจบอกให้ถอยเพราะกลัวใจจะเจ็บเธอจึงได้แต่เฝ้ามองชายหนุ่มเพียงนอกห้องหลังจากเขาหลับไปได้เธอก็กลับบ้านมาพักกายพักใจ
ปลายฝันที่รู้เรื่องว่าเกิดอะไรขึ้นเธอก็มารอพราวพิ้งค์ที่บ้านเมื่อเพื่อนเธอกลับมาถึงปลายฝันก็รีบพูดคุยถึงเรื่องที่พราวพิ้งค์กำลังเผชิญอยู่
“คุณพอลยังคงเป็นคนเดิมจอมเอาแต่ใจอย่างเมื่อก่อน...ฉันกลัวเค้าจะไม่กลับมารักฉัน”
พราวพิ้งค์เอ่ยเสียงสั่นทั้งหลับตาลงอย่างเหนื่อยใจ
“อดทนนะพิ้งค์...ก่อนหน้านี้คุณพอลยังพิสูจน์ตัวเองเพื่อเธอกับลูกยังไงเธอก็ต้องช่วยให้คุณพอลกลับมาเป็นคุณพ่อและสามีที่แสนดีให้ได้...อย่ายอมให้ผู้หญิงหน้าไหนเข้าใกล้เค้าเข้าใจหรือเปล่า”
“มันคงเหนื่อยน่าดู”
แม้นปลายฝันจะพูดเติมไฟให้พราวพิ้งค์เท่าไรแต่คนที่ใจเสียไปหมาดๆก็ยากที่จะมีกำลังสู้
“ฉันรู้มันคงจะเหนื่อยทั้งกายทั้งใจ..ฉันเชื่อว่าเธอจะผ่านมันไปได้ด้วยดี...ยัยหนูฉันจะเลี้ยงให้เอง..มีอะไรให้ช่วยก็โทรบอกฉัน..เข้มแข็งเข้าไว้...แม้คุณพอลจะดูร้ายแค่ไหนเธอก็ต้องทำให้ความรักของเค้าที่มีต่อเธอกับลูกกลับมาให้ได้..เข้าใจใช่ไหม”
พราวพิ้งค์เงียบไปครู่หนึ่งเมื่อนึกถึงลูกที่ต้องการความรักจากพ่อเธอก็เริ่มรู้ตัวว่าไม่ควรจะเอาแค่ความรู้สึกตัวเองเพราะลูกของเธอก็ต้องการพ่อที่แสนดีกลับมาเช่นกัน
“ขอบใจนะปลาย..ฉันจะไม่เอาตัวเองเป็นที่ตั้งยัยหนูต้องได้คุณพ่อกลับมา..ฉันจะเข้มแข็ง”
“อย่างนี้สิเพื่อนฉัน”
สองสาวกอดกันกลมปลายฝันดีใจที่เห็นพราวพิ้งค์เริ่มที่จะสู้อีกครั้ง
ในเช้าของวันใหม่พราวพิ้งค์ทำใจกลับมาดูแลภคพลอีกครั้งหลังจากทำใจที่จะสู้มาทั้งคืนเพื่อทวงคืนชายหนุ่มที่แสนดีของเธอกลับมา
“ต่อไปนี้ฉันจะดูแลคุณเองนะคะ”
พราวพิ้งค์เดินเข้ามานั่งข้างเตียงของภคพลก่อนจะเอ่ยพูดกับเขาทั้งส่งยิ้มหวานไม่สะทกสะท้านต่อสายตาเมินเฉยของชายหนุ่ม
“คุณไปจากผมแล้วจะกลับมาทำไมอีก”
เสียงห้วนของคนป่วยที่เอ่ยถามออกมาตามตรงทำสาวเจ้าชะงักเล็กน้อยแต่เธอก็ยังพยายามฝืนที่จะยิ้มและพูดคุยกับเขาต่อ
“ก็กลับมาอยู่กับคุณไงคะ”
“ไม่ใช่ว่าได้เงินจากผมจนพอใจแล้วจะหนีไปอีกล่ะ”
“ฉันขอแค่ได้อยู่ดูแลคุณ..ก็พอแล้วค่ะ”
“แล้วถ้าผมอยากให้ผู้หญิงคนอื่นดูแลล่ะ”
พราวพิ้งค์เริ่มเงียบยอมรับเลยว่าคำพูดแต่ละคำของภคพลมีแต่คำที่เสมือนเป็นคมมีดทั้งนั้นแต่คำว่ายอมแพ้ก็ไม่มีในใจของเธออีกต่อไป
“ไม่ได้ค่ะ..”
“คู่นอนอย่างคุณจะห้ามผมได้ยังงั้นเหรอ”
ชายหนุ่มที่ไม่ชอบการถูกขัดใจเริ่มเสียงแข็งและตวัดหางตาใส่พราวพิ้งค์โทษฐานที่เธอกล้าขัดใจของเขาก่อนจะเอื้อมมือข้างที่ไม่ค่อยบาดเจ็บหยิบมือถือหมายจะโทรหาก้องภพ
“ก็คิดว่าได้ค่ะ”
พราวพิ้งค์รู้ดีว่าภคพลจะทำอะไรจึงดึงมือถือของเขามาไว้ที่ตัวเองอย่างรวดเร็ว เธอทำเช่นนี้ได้เพราะรู้ว่าภคพลบาดเจ็บทำอะไรเธอไม่ได้ตอนนี้เท่ากับเธอเป็นคนอยู่เหนือเขาทุกอย่างยกเว้นหัวใจและความรู้สึกของเขาแค่นั้น
“พิ้งค์”
ภคพลสบถเสียงแข็งใส่หญิงสาวที่กำลังเก็บมือถือของเขาลงในกระเป๋าสะพายสีชมพูของตัวเองและยิ่งโมโหหนักที่พราวพิ้งค์ยังยกยิ้มได้อยู่ตลอดขณะเห็นเขาหัวเสียอยู่อย่างนี้
“ตอนนี้คุณพอลควรจะพักผ่อนนะคะฉันจะดูแลคุณเอง”
มือเรียวยกผ้าห่มผืนบางที่กองอยู่ปลายเตียงขึ้นมาห่มให้คนตัวโตทั้งยังเอ่ยเสียงเจื้อยแจ้วหน้ารื่น
“ผมไม่อยากเห็นหน้าคุณ”
“หลับตานอนก็ไม่เห็นแล้วค่ะ”
“หึ่..”
ภคพลคร้านจะเถียงกับหญิงสาวที่ตีมึนใส่เขาได้ทุกคำหากเขาหายดีเมื่อไรคงไม่ยอมให้เธอมาขัดใจเขาได้ง่ายๆแน่และถ้าเธอจะเล่นสงครามประสาทกับเขาก็จะได้เห็นดีกัน
พราวพิ้งค์ยังคงนั่งจ้องคนที่นอนนิ่งอยู่ไม่ห่างแม้นจะไม่ชอบคำพูดคำจาเจ็บแสบของชายหนุ่มแต่ก็ต้องทนฟังให้ได้และบอกตัวเองว่าต้องทำใจให้ได้..ด้วยวันข้างหน้ารู้ว่าคำพูดลักษณะนี้เธอยังคงต้องเจอตลอดจนกว่าเขาจะกลับมาจำความรู้สึกได้ทุกอย่าง
ร่วมอาทิตย์ได้ที่พราวพิ้งค์มาดูแลภคพลจนอาการบาดเจ็บของชายหนุ่มดีขึ้นมากแม้นจะไม่ได้เห็นสายตาและท่าทีที่ยินดีของเขาแต่อย่างน้อยเธอก็ยังได้คอยจับตาดูอีกฝ่ายไม่ให้ผู้หญิงคนไหนมาเข้าใกล้อีกอย่างจะได้รับรู้ความคืบหน้าเกี่ยวกับความจำของเขาด้วยว่าคืบหน้าไปอย่างไรบ้าง
“มืออีกข้างก็หายเจ็บดีแล้วทำไมยังต้องให้ฉันป้อนอีกล่ะคะ”
พราวพิ้งค์เห็นว่าแขนอีกข้างของภคพลก็ใช้การได้ดีแล้วเพราะมันไม่ได้รับการกระทบกระเทือนอะไรมากแต่เขาก็ยังไม่อยากที่จะตักอาหารทานเองยังต้องใช้เธอทุกครั้งไป
“ก็อยากดูแลไม่ใช่หรือไง”ดวงตาคมจ้องมองยังใบหน้าที่บึ้งตึงของหญิงสาวด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ทั้งยังส่งน้ำเสียงยียวนกวนประสาทเธอตลอดเวลาทำพราวพิ้งค์หน้านิ่วคิ้วขมวดเพราะเห็นท่าแล้วว่าภคพลคงจะอยากเล่นสงครามประสาทกับเธอเพราะเห็นว่าเธอดูแลเข้าหน่อยก็ใช้สารพัด“เจ้านายของนายเค้าปากไม่ค่อยตรงกับใจเท่าไรเลย”ณดลมองดูภคพลและพราวพิ้งค์ผ่านประตูกระจกด้านนอกกับก้องภพเขาดูออกว่าเพื่อนตนนั้นไม่ได้อยากจะไล่พราวพิ้งค์ไปจริงๆที่ทำไปเพียงเพราะโกรธเคืองเรื่องเธอหนีไปก็เท่านั้น“ครับ”ก้องภพเปรยสายตามองไปยังคนในห้องก็อมยิ้มอ่อนรู้ว่าจิตใจของนายเขาซับซ้อนซ่อนเงื่อนอยู่พอสมควรและที่หายวันหายคืนเช่นนี้ก็คงเป็นเพราะมีคนที่ตัวเองเอ่ยปากไล่มาอยู่ดูแลทุกวันนั่นเองRrrrr“ฉันขอตัวเดี๋ยวนะคะ”พราวพิ้งค์เห็นสายคีรินเข้ามาเธอก็รีบลุกออกจากเก้าอี้ทั้งที่ยังไม่ทันที่จะป้อนข้าวให้ภคพลเสร็จ“ค่ะคุณคีริน”หญิงสาวกดรับสายคุยกับคนที่โทรมาหาขณะที่กำลังจะเดินถึงประตูหลังจากนั้นก็เดินหายเงียบออกไปข้างนอก“คีริน”ภคพลขมวดคิ้วมองตามหลังร่างบางไม่วางตาเขารู้ว่าไม่เคยรู้จักคนๆนี้แต่ทำไมคุ้นกับชื่อคีรินที่หญิงสาวเอ่ยเรียกปลายสายแปลกๆ
วันต่อมาพราวพิ้งค์ใจเสียตั้งแต่เมื่อวานยังไม่หายเพราะจนป่านนี้แล้วภคพลก็ยังไม่ยอมฟื้นขึ้นมา“เมื่อไรคุณจะตื่นมาคะ..คุณจะไล่ฉันต่อว่าฉันอีกกี่คำก็ได้ขอแค่ตื่นมาได้ไหม”สาวเจ้านั่งเอ่ยเสียงอู้อี้อยู่ข้างเตียงของชายหนุ่มพรางยกมือปาดน้ำตาลวกๆ“อืม..”ขณะที่พราวพิ้งค์นั่งหน้าหน้าเคร่งเครียดอยู่พักใหญ่ภคพลก็มีทีท่าว่าจะขยับตัวตื่น“คุณพอล”มือเรียวรีบกดเรียกพยาบาลทันทีที่เห็นว่าภคพลลืมตาไม่นานนักณดลและพยาบาลผู้ช่วยอีกหนึ่งคนก็เข้ามาในห้องพราวพิ้งค์จึงหลบไปนั่งมุมห้องเงียบๆขณะที่หมอหนุ่มกำลังลงมือตรวจอาการภคพล“จำได้หรือเปล่าว่าก่อนปวดหัวเกิดอะไรขึ้น..”ณดลเริ่มถามคนที่มีอาการสะลึมสะลือภคพลยังคงเงียบเขาเปรยสายตาไปยังหญิงสาวที่นั่งใจจดใจจ่อจ้องมองมายังตัวเองอยู่ที่มุมห้องก่อนจะเงยหน้าส่ายหัวกับณดล“..ไม่รู้ฉันจำไม่ได้”“แล้วตอนนี้ยังมีอาการปวดหัวอยู่หรือเปล่า”“ไม่..ฉันโอเค.. ขอพักผ่อนก่อน”ท่าทีของภคพลดูเหนื่อยอ่อยเป็นพิเศษณดลจึงไม่ได้เค้นถามอะไรเพื่อนตนมากเมื่อไม่มีอาการปวดหัวภคพลก็ไม่ได้น่าเป็นห่วงอะไร“อีกสี่ชั่วโมงฉันจะมาดูนายอีกรอบ”“อืม..”“ฉันขออยู่เฝ้านะคะจะอยู่เงียบๆ”พราวพิ้งค์ไม
วันต่อมาพราวพิ้งค์มาถึงโรงพยาบาลในช่วงเช้าเธอต้องตกใจเมื่อเห็นแคทเธอรีนกำลังจะเดินเข้าไปในห้องของภคพลจึงรีบรั้งตัวหญิงสาวเอาไว่ก่อน“คุณมาที่นี่ทำไมคะ”“พอลโทรให้ฉันมาหาบอกว่าอยากให้ฉันมาดูแล”แคทเธอรีนตอบกลับพราวพิ้งค์หน้าระรื่น“งั้นก็กลับไปเถอะค่ะ..เพราะหน้าที่นี้เป็นของฉันค่ะ”“ไม่กลับค่ะ..ฉันไม่รู้หรอกนะคะว่าคุณเป็นอะไรกับพอลแต่ในเมื่อพอลเลือกที่จะให้ฉันมาดูแลคุณนั่นแหละที่ต้องกลับ”แคทเธอรีนว่าจบก็เปิดประตูเข้าห้องภคพลไปโดยมีพราวพิ้งค์ตามหลังเข้ามาติดๆ“ฉันมาแล้วค่ะพอล”แคทเธอรีนเอ่ยทักทายภคพลที่กำลังนั่งเลื่อนมือถืออยู่บนเตียงเสียงใส“ฉันบอกแล้วไงคะว่าคนที่จะดูแลคุณได้คือพยาบาลที่นี่”พราวพิ้งค์ค่อนข้างมีท่าทีเดือดดาลพอสมควรดวงตากลมโตจ้องมองภคพลเขม็งอย่างไม่วางตา“ก็ผมต้องการให้แคทมาดูแลคุณมีปัญหาอะไรอยากจะพักผ่อนผมก็ให้โอกาสคุณได้พักแล้วไง”“บอกให้เธอกลับไปเดี๋ยวนี้”“ไม่..”ภคพลตวัดหางตาคมมองหญิงสาวด้วยสายตากวนประสาท“ได้..เดี๋ยวได้รู้กัน”พราวพิ้งค์เดินกัดฟันกรอดออกนอกห้องไปไม่นานนักเหล่าชายฉกรรจ์คนของภูริชสามสี่คนก็เข้ามาลากตัวของแคทเธอรีนกลับไปส่งที่อยู่ของเธอครู่ต่อมา“
และแล้ววันเวลาก็ผ่านไปร่วมอาทิตย์ที่สามพราวพิ้งค์ก็ยังไม่มีทีท่าใจอ่อนคุยกับภคพลง่ายๆจนทุกคนต่างก็เห็นใจชายหนุ่มพอสมควรในตอนนี้ภูริชก็เข้ามาพักฟื้นที่บ้านของแดนไทยยัยหนูพลอยขวัญที่ปู่ไปรับมาทุกวันจึงทำให้ภคพลนั้นได้อยู่กับลูกนานๆบ้างนับว่าความสุขนี้ได้จากบารมีของคนเป็นพ่อล้วนๆ“งานหินเลยสิ..”ภูริชหันมาถามภคพลที่กำลังนั่งมองลูกสาวตัวกลมนั่งทานขนมไม่วางตา“หินจริงๆครับคุณพ่อ”ภคพลหันมาพยักหน้ากับคนเป็นพ่อหน้าเจื่อน“ทีหลังจะเล่นอีกหรือเปล่า”“เข็ดแล้วครับ”“ฮ่าๆๆ..”ภูริชหัวเราะร่าเมื่อเห็นพราวพิ้งค์จะเป็นผู้หญิงคนแรกที่ทำให้ลูกชายจอมเอาแต่ใจของเขาใจเสียได้นานขนาดนี้เช้าวันต่อมาพราวพิ้งค์ไปส่งยัยหนูให้ภูริชที่บ้านของแดนไทยเรียบร้อยเธอจึงขับรถมาที่ไร่เพียงกมลเพื่อมาหาฟองจันทร์ด้วยรู้ว่าหญิงสาวจะไปจากที่นี่เพื่อไปทำงานที่กรุงเทพในอีกวันสองวันที่จะถึง“เลือกทางนี้จริงๆใช่ไหม”พราวพิ้งค์มาที่นี่เพื่อคุยกับฟองจันทร์ให้แน่ใจว่าสิ่งที่หญิงสาวเลือกนั้นตรงกับใจที่ต้องการจริงๆหรือเปล่า“จันทร์ว่าจันทร์ขอออกไปอยู่คนเดียวก่อนดีกว่าค่ะ... แล้วค่อยคิดดูว่าตอนนั้นจะอยู่ได้หรือเปล่า”ฟองจันทร์เงียบค
ครื่นน... ซ่าาาา....ค่ำคืนที่พายุโหมกระหน่ำซัดสาดกับหลังคาบ้านริมรักหลังเล็กจนเกิดเสียงดังลมห่าใหญ่ก็พัดแรงไม่ยอมหยุดจนพราวพิ้งค์หญิงสาวในชุดนอนสีหวานนั้นนอนไม่หลับด้วยห่วงกลัวว่าต้นไม้ใหญ่หน้าบ้านจะโค่นลงมาทับบ้านหลังเล็กของเธอ“ทำไมลมแรงแบบนี้นะ”มือเรียวแหวกม่านสีครีมมองลอดผ่านหน้าต่างบานกระจกออกไปยังข้างนอกบ้านด้วยสีหน้ากังวลเปรี้ยงง.. “ว้ายย..”สาวเจ้าสะดุ้งโหยงกรีดร้องเสียงดังเมื่อจู่ๆอัสนีบนฟากฟ้าก็ฟาดลงมาเสียงดังกระหึ่มจนบ้านสั่นไปทั้งหลัง“แอะ...แอ้...”เสียงของยัยหนูตัวน้อยที่นอนอยู่ในเปลส่งเสียงงอแงเพราะความตกใจเสียงฟ้าจนตื่นคนเป็นแม่จึงรีบเดินห่างออกจากบานหน้าต่างปรี่เข้ามาอุ้มลูกสาวมากอดไว้ในอ้อมอก“ชู่ว...ไม่เป็นอะไรนะคะ..แม่อยู่นี่แล้วน้าคนเก่ง”“แอ้..แง่..แง่..”ยัยหนูแก้มย้วยวัยสองขวบยังคงร้องให้ไม่คิดผ่อนจนคนเป็นแม่ต้องรีบเปิดฝาขวดนมให้คนที่กำลังงอแงได้กินนมเสียงร้องจึงสงบลงได้มือเรียวขยับตบก้นลูกสาวเบาๆขณะที่เจ้าแก้มย้วยกำลังง่วนอยู่กับการกินนมเพื่อเป็นการกล่อมให้หลับพราวพิ้งค์เปรยสายตามองลูกสาวที่อยู่ในอ้อมอกพรางนึกถึงคนที่เป็นพ่อของลูกด้วยใบหน้าของลูกสาวไม่มีส
“ฉันอยากกลับบ้าน...นายจะให้ฉันอยู่ที่นี่เพื่ออะไรฉันไม่ได้เป็นอะไรแล้วแผลแค่นี้ฉันรักษาเองได้”ภคพลเปรยสายตามองณดลด้วยความระอารู้ได้เลยว่าเพื่อนตนต้องมาบังคับให้ทานอาหารอีกแน่ที่เขาไม่มีกะใจทำอะไรตอนนี้ก็เป็นเพราะไม่อยากจะนอนอยู่ที่โรงพยาบาล“ฉันรู้ว่านายเก่ง..แต่ฉันก็รู้อีกว่าถ้านายกลับไปนายจะไม่ยอมทำแผลไม่ยอมทานยาตามที่ฉันสั่งแล้วแผลนายก็จะติดเชื้ออาจจะทำให้นายป่วยตายได้เข้าใจใช่ไหม..อยู่โรงพยาบาลอีกสักวันสองวันจะเป็นไร”ณดลสาวเท้าเข้ามาข้างเตียงภคพลมือทั้งสองล้วงกระเป๋าก่อนจะสาธยายหยั่งรู้ถึงนิสัยของเพื่อนหากเขายอมปล่อยกลับบ้านจะเป็นเช่นไร“เฮ่อ..”คนที่ถูกบ่นได้แต่หลับตาถอนหายใจ“แล้วก็กินอาหารให้ตรงเวลาไม่เช่นนั้นฉันจะให้นายอยู่ที่นี่นานขึ้น...แล้วอย่าคิดหนีคนของฉันมีอยู่ทุกที่เข้าใจใช่หรือเปล่า”ณดลยกมือชี้หน้าภคพลเขาไม่ได้ขู่รู้ว่าเพื่อนตนรู้ดี“เฮ่อ..”คนป่วยถอนหายใจเฮือกใหญ่อีกรอบพรางมองเพื่อนรักที่เจ้ากี้เจ้าการด้วยสายตาไม่สบอารมณ์เขาเคยหนีออกจากโรงพยาบาลมาหลายครั้งแล้วแต่ก็ถูกคนของณดลลากกลับมาได้ทุกครั้งหมอหนุ่มเพื่อนของเขาคนนี้ก็ไม่ยอมรักษาใครที่อื่นนอกจากที่โรงพยาบาลของตั
“ยด..”เด็กหญิงตัวกลมก้าวขาป้อมรีบเดินเข้ามาหาคนเป็นแม่เมื่อเห็นว่ามีรถเก๋งคันสีขาวขับเข้ามาจอดที่หน้าบ้านพราวพิ้งค์ยิ้มต้อนรับคนที่มาใหม่หน้าระรื่นไม่ใช่ใครที่ไหนเป็นปลายฝันว่าที่เจ้าสาวของพ่อเลี้ยงแดนไทยเพื่อนรักของเธอเอง“ไงจ๊ะ..เจ้าหมูอ้วนของน้าปลายมาให้น้าฟัดหน่อยเร็ว” ฟอดด ฟอดดปลายฝันหญิงสาวที่กำลังท้องโตหน้าตาจิ้มลิ้มเดินถือถุงกระดาษปรี่ตรงมาอุ้มหนูน้อยกอดหอมฟอดใหญ่คิดถึงไม่ได้เจอหน้าหลานสาวหลายวันเพราะต้องกลับไปเอาชุดแต่งงานที่กรุงเทพและอยู่กับครอบครัวต่อเป็นอาทิตย์“ที่ไร่ไม่ยุ่งแล้วหรือถึงปลีกตัวมาที่นี่ได้”“ไม่มีอะไรยุ่งแล้วล่ะที่จะวุ่นก็เห็นจะเป็นพรุ่งนี้เพราะต้องเตรียมตัวรับแขกที่บ้านฉันกับบ้านคุณแดน..เออ..วันนี้พ่อเลี้ยงคีรินฝากชุดมาให้”ปลายฝันชี้ไปที่ถุงกระดาษข้างตัวที่ถือมาตั้งแต่ลงจากรถ“ถ้าฉันไม่ใส่จะดูเสียมารยาทหรือเปล่า”พราวพิ้งค์ว่าด้วยท่าทีลำบากใจ“แน่นอน”ปลายฝันรีบพยักหน้าสายตาของเธอบ่งบอกว่าอยากให้เพื่อนเธอนั้นรับรักพ่อเลี้ยงคีรินเสียที“ทำยังไงพ่อเลี้ยงถึงจะเข้าใจว่าฉันไม่ได้คิดอะไรเกินไปกว่าพี่น้อง”“พ่อเลี้ยงเค้าตามจีบเธอมาตั้งแต่เธอท้องยังไม่ยอมใจอ่อนก
“ขับมาจากตลาดจู่ๆก็ดับเฉยเลยค่ะ”พราวพิ้งค์โล่งใจที่ในสถานการณ์คับขันเธอยังมีคนรู้จักที่พอจะช่วยเหลือได้ผ่านมาแถวนี้พอดีสองหนุ่มสาวที่ยืนอยู่ข้างทางยังคงช่วยกันดูว่าเหตุที่รถเสียนั้นเกิดจากอะไรโดยที่ไม่รู้เลยว่าตอนนี้มีสายตาของใครบางคนมองจับจ้องผ่านกระจกรถยนต์คันหรูอยู่ไม่วางเป็นภคพลที่มองร่างบางด้วยสายตานิ่งเฉยอย่างที่ใครก็คาดเดาอารมณ์ไม่ได้ว่าตอนนี้เขานั้นคิดอะไรอยู่เมื่อได้เจอกับหญิงสาวที่หายหน้าจากเขาไปเกือบสามปีชายหนุ่มค่อยๆผ่อนคันเร่งขับชะลอผ่านไปแล้วดูหญิงสาวร่างเล็กในชุดสีชมพูหวานที่กระจกข้างอีกรอบจนแน่ใจว่าเมื่อครู่มองไม่ผิดเธอคือพราวพิ้งค์คนที่เห็นว่าเขาหมดประโยชน์แล้วก็รีบตีจากความรู้สึกข้างในตอนนี้ประสมปนเปกันไปหมดไม่รู้ว่าตัวเองจะดีใจหรือคับแค้นใจที่ได้เห็นร่างบางที่คุ้นเคยนี้อีกครั้งทว่าสมองก็สั่งว่าอย่าพึ่งใส่ใจจึงรีบเหยียบคันเร่งมุ่งตรงไปที่ไของอาตนทันทีก่อนที่จะเย็นไปมากกว่านี้ครู่ต่อมาภคพลขับรถเข้ามาจอดที่บ้านหลังใหญ่ซึ่งเป็นบ้านไม้สักสไตล์โมเดิร์นตัวบ้านเป็นสองชั้นที่ชั้นล่างมีระเบียงชานบ้านกว้างรอบๆบริเวณบ้านจัดเป็นสนามหญ้ากว้างใหญ่ล้อมตัวบ้านหลังบ้านร่มรื่นด