ตอนที่4 ร่างบางที่คุ้นเคย

“ขับมาจากตลาดจู่ๆก็ดับเฉยเลยค่ะ”

พราวพิ้งค์โล่งใจที่ในสถานการณ์คับขันเธอยังมีคนรู้จักที่พอจะช่วยเหลือได้ผ่านมาแถวนี้พอดี

สองหนุ่มสาวที่ยืนอยู่ข้างทางยังคงช่วยกันดูว่าเหตุที่รถเสียนั้นเกิดจากอะไรโดยที่ไม่รู้เลยว่าตอนนี้มีสายตาของใครบางคนมองจับจ้องผ่านกระจกรถยนต์คันหรูอยู่ไม่วาง

เป็นภคพลที่มองร่างบางด้วยสายตานิ่งเฉยอย่างที่ใครก็คาดเดาอารมณ์ไม่ได้ว่าตอนนี้เขานั้นคิดอะไรอยู่เมื่อได้เจอกับหญิงสาวที่หายหน้าจากเขาไปเกือบสามปี

ชายหนุ่มค่อยๆผ่อนคันเร่งขับชะลอผ่านไปแล้วดูหญิงสาวร่างเล็กในชุดสีชมพูหวานที่กระจกข้างอีกรอบจนแน่ใจว่าเมื่อครู่มองไม่ผิดเธอคือพราวพิ้งค์คนที่เห็นว่าเขาหมดประโยชน์แล้วก็รีบตีจาก

ความรู้สึกข้างในตอนนี้ประสมปนเปกันไปหมดไม่รู้ว่าตัวเองจะดีใจหรือคับแค้นใจที่ได้เห็นร่างบางที่คุ้นเคยนี้อีกครั้งทว่าสมองก็สั่งว่าอย่าพึ่งใส่ใจจึงรีบเหยียบคันเร่งมุ่งตรงไปที่ไของอาตนทันทีก่อนที่จะเย็นไปมากกว่านี้

ครู่ต่อมา

ภคพลขับรถเข้ามาจอดที่บ้านหลังใหญ่ซึ่งเป็นบ้านไม้สักสไตล์โมเดิร์นตัวบ้านเป็นสองชั้นที่ชั้นล่างมีระเบียงชานบ้านกว้างรอบๆบริเวณบ้านจัดเป็นสนามหญ้ากว้างใหญ่ล้อมตัวบ้านหลังบ้านร่มรื่นด้วยต้นไม้ใหญ่ตอนนี้บ้านพ่อเลี้ยงหนุ่มถูกประดับตกแต่งไปด้วยดอกไม้นานพรรณเพื่อเตรียมไว้ในงานแต่งงานพรุ่งนี้

บริเวณบ้านตอนนี้ไม่ค่อยมีคนมากนักภคพลจึงเลือกที่จะจอดรถที่หน้าบ้านก่อนจะหิ้วกระเป๋าเป้ใบไม่ใหญ่นักลงจากรถ

“ไง..ทำไมไม่มาพร้อมพ่อกับพี่เรา”

แดนไทยพ่อเลี้ยงหนุ่มใหญ่ที่ยังดูหล่อเหลาไม่แพ้เด็กวัยรุ่นเข้ามาทักทายภคพลขณะที่หลานชายคนเล็กกำลังแบกเป้ใบเล็กเดินเข้ามาหน้าบ้าน

“ผมมีธุระต้องจัดการนิดหน่อยครับ..คิดถึงนะครับคุณอา”

ภคพลเข้าไปสวมกอดอาหนุ่มของตนแน่นตอนเด็กๆสนิทกับอาของเขาพอสมควรแต่พอโตมามีการมีงานทำก็ไม่ค่อยได้มาที่นี่อีกเลย

“อาก็เหมือนกัน..โนเอลกับพ่อเราทานข้าวอยู่ในครัวไปหาพวกเค้ากัน”

“กำลังหิวพอดีเลยครับคุณอา”

“แล้วแผลเป็นไงบ้าง”

“โอเคครับแผลแค่นี้ไม่สะเทือนอะไรผมอยู่แล้ว”

“รู้แบบนี้อาก็หมดห่วงแล้ว”

สองอาหลานที่รูปร่างเท่าๆกันที่จะบอกว่ารุ่นราวคราวเดียวกันใครก็เชื่อ..แดนไทยเดินกอดคอหลานรักพาเข้าไปในครัวทั้งสองเป็นที่จับจ้องของเหล่าสาวแรกรุ่นยันสาวแก่แม่หม้ายที่เดินประปรายเก็บงานอยู่รอบๆเพราะต่างก็ดูดีกันทั้งคู่

“หลานคนเล็กพ่อเลี้ยงนี่หล่อไม่แพ้พ่อเลี้ยงเลยนะฟองเงิน”

ลำเพยแม่บ้านวัยกลางคนเดินออกมาจากบ้านพร้อมฟองเงินแม่ครัวที่รุ่นราวคราวเดียวกันเพื่อที่จะกลับบ้านหลังจากเสร็จงานที่นี่เมื่อเห็นสองอาหลานให้หลังไปได้ก็หันมาคุยกันเรื่องเจ้านายเป็นปกติที่เคยทำ

“นั่นน่ะสิ..บ้านนี้ก็หน้าตาดีกันมั้งบ้านเลยถ้าหันมามองลูกสาวฉันบ้างก็คงดี”

ฟองเงินว่าพรางหัวร่อต่อกระซิกกับคู่หูคนสนิท

“ใครจะไปรู้พรุ่งนี้แกก็แต่งตัวให้ฟองจันทร์มันสวยๆแล้วกันเผื่อจะเข้าตาหลานพ่อเลี้ยงสักคน”

ลำเพยเห็นว่าฟองจันทร์ลูกสาวของฟองเงินที่พึ่งเรียนจบหมาดๆเป็นสาวสวยสะพรั่งเต็มที่อาจจะเข้าตาของใครคนใดคนหนึ่งของหลานชายพ่อเลี้ยงก็ได้

“เมื่อกี้ฉันก็แค่พูดเล่นเท่านั้นแหละ”

ฟองเงินรีบอธิบายว่าไม่ได้คิดจริงเพราะตนไม่อาจเอื้อมให้ลูกสาวตนไปเกี่ยวดองกับเหล่าเจ้านายอยู่แล้วเพราะรู้ตัวดีว่าสถานะบ้านของตัวเองไม่ได้เหมาะกับครอบครัวเจ้านายที่พูดออกมาก็แค่เอาสนุกปากกับคนที่สนิทเท่านั้น

ทางด้านคีรินตอนนี้ก็มาส่งพราวพิ้งค์ที่บ้านส่วนรถของหญิงสาวเขาให้คนที่ไร่พาไปส่งที่อู่ซ่อม ปลายฝันเห็นเพื่อนเธอและคีรินกลับมาด้วนกันได้ก็ยิ้มแก้มปริเพราะในใจยังเชียให้เพื่อนเธอใจอ่อนกับคีรินไม่วาย เพราะอยากให้พราวพิ้งค์มีคนดีๆมาดูแล

“ถ้าไม่ได้คุณคีรินเพื่อนปลายแย่เลยนะคะ...เหมือนสุภาพบุรุษขี่ม้าขาวยังไงยังงั้นเลย”

ปลายฝันวางแก้วน้ำเย็นๆตรงหน้าคีรินได้เธอก็เอ่ยชมชายหนุ่มเปราะเรียกสายตามองค้อนของพราวพิ้งค์ได้เป็นอย่างดีเพราะพราวพิ้งค์นั้นรู้ว่าเพื่อนเธอพูดแบบนี้พราะต้องการอะไร

“คุณปลายก็พูดเกินไปแล้วครับ..”

คีรินยิ้มเขินพรางก้มหน้าเล็กน้อยที่ถูกชมต่อหน้าหญิงสาวที่ตนชมชอบมานาน

“คุณคีรินอยู่ทานข้าวเย็นกับเราก่อนนะคะแล้วค่อยกลับ”

พราวพิ้งค์เอ่ยชวนพ่อเลี้ยงหนุ่มตามมารยาทเพื่อตอบแทนน้ำใจของเขาในวันนี้

“ผมมีธุระต่อน่ะสิครับวันหลังผมไม่พลาดแน่​นอนครับ”

คีรินรู้สึกเสียดายโอกาสดีๆเช่นนี้มากในใจอยากจะเลื่อนธุระตอนนี้ออกไปเพื่อทานข้าวเย็นกับพราวพิ้งค์แต่ธุระที่ต้องไปทำมันค่อนข้างสำคัญจึงเลื่อนนัดไม่ได้

“วันไหนว่างก็เชิญเลยนะคะ”

“ครับขอตัวก่อนนะครับ”

ว่าจบชายหนุ่มก็เดินออกไปที่รถด้วยท่าทีเสียดาย