ตอนที่37 ตามง้อ

วันต่อมา

พราวพิ้งค์มาถึงโรงพยาบาลในช่วงเช้าเธอต้องตกใจเมื่อเห็นแคทเธอรีนกำลังจะเดินเข้าไปในห้องของภคพลจึงรีบรั้งตัวหญิงสาวเอาไว่ก่อน

“คุณมาที่นี่ทำไมคะ”

“พอลโทรให้ฉันมาหาบอกว่าอยากให้ฉันมาดูแล”

แคทเธอรีนตอบกลับพราวพิ้งค์หน้าระรื่น

“งั้นก็กลับไปเถอะค่ะ..เพราะหน้าที่นี้เป็นของฉันค่ะ”

“ไม่กลับค่ะ..ฉันไม่รู้หรอกนะคะว่าคุณเป็นอะไรกับพอลแต่ในเมื่อพอลเลือกที่จะให้ฉันมาดูแลคุณนั่นแหละที่ต้องกลับ”

แคทเธอรีนว่าจบก็เปิดประตูเข้าห้องภคพลไปโดยมีพราวพิ้งค์ตามหลังเข้ามาติดๆ

“ฉันมาแล้วค่ะพอล”

แคทเธอรีนเอ่ยทักทายภคพลที่กำลังนั่งเลื่อนมือถืออยู่บนเตียงเสียงใส

“ฉันบอกแล้วไงคะว่าคนที่จะดูแลคุณได้คือพยาบาลที่นี่”

พราวพิ้งค์ค่อนข้างมีท่าทีเดือดดาลพอสมควรดวงตากลมโตจ้องมองภคพลเขม็งอย่างไม่วางตา

“ก็ผมต้องการให้แคทมาดูแลคุณมีปัญหาอะไรอยากจะพักผ่อนผมก็ให้โอกาสคุณได้พักแล้วไง”

“บอกให้เธอกลับไปเดี๋ยวนี้”

“ไม่..”

ภคพลตวัดหางตาคมมองหญิงสาวด้วยสายตากวนประสาท

“ได้..เดี๋ยวได้รู้กัน”

พราวพิ้งค์เดินกัดฟันกรอดออกนอกห้องไปไม่นานนักเหล่าชายฉกรรจ์คนของภูริชสามสี่คนก็เข้ามาลากตัวของแคทเธอรีนกลับไปส่งที่อยู่ของเธอ

ครู่ต่อมา

“แน่ดีเหมือนกันนี่..แน่ให้ได้ตลอด”

ภคพลมองหน้าหญิงสาวที่กำลังลงนั่งข้างเตียงของเขาด้วยท่าทีที่ไม่ได้รู้ร้อนรู้หนาวอะไรหลังจากให้คนพาแคทเธอรีนออกไปจากเขาได้

“ฉันมันแน่ตลอดอยู่แล้วค่ะ”

พราวพิ้งค์มองหน้าชายหนุ่มทั้งเอ่ยตอบด้วยท่าทีที่มั่นใจเพราะหากเธอไม่ได้เตรียมใจมาแล้วคงไม่สู้สุดตัวเพื่อกันผู้หญิงทุกคนที่ภคพลเรียกมาแบบนี้หรอก

“ลืมกฎไปแล้วหรือไงว่าอย่าล้ำเส้นเรื่องผู้หญิงของผม”

“ไม่ลืมแต่ไม่ทำตาม..พูดครั้งเดียวเข้าใจนะคะ”

“แล้ว..ใช้คนของพ่อผมได้ยังไง”

พราวพิ้งค์เริ่มเงยมองจ้องหน้าชายหนุ่มอีกรอบคราแรกที่เห็นว่าเขาไม่มีท่าทีโกรธเคืองที่เธอให้คนพาแคทเธอรีนกลับไปเธอก็สงสัยพอตัวแล้ว..แต่ตอนนี้คำถามล่าสุดของชายหนุ่มยิ่งทำให้เธอสงสัยยิ่งกว่าเดิมหลายเท่า

“อืม...เรื่องนี้ฉันขอไม่ตอบนะคะ...แต่...คนที่ฉันพามาเมื่อกี้นี้พวกเค้าพึ่งมาทำงานกับพ่อของคุณไม่นาน..ไม่รู้ว่าคุณพอลทำไมถึงจำได้..”

ร่างบางลุกยืนขึ้นขมวดคิ้วจ้องหน้าชายหนุ่มทั้งตั้งคำถามด้วยเสียงแข็งก่อนจะรีบเก็บกระเป๋าเพราะรู้ได้ทันทีว่าภคพลคงจะกำลังล้อเล่นกับความรู้สึกของเธออยู่แน่นอน

“พิ้งค์..เดี๋ยว..พิ้งค์”

คนที่ถูกจับได้รีบถดตัวลงจากเตียงพยายามจะรั้งหญิงสาวเอาไว้แต่ก็ตามเธอไม่ทัน

“แน่ให้ได้ตลอดนะคะ”

สาวเจ้าทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงโกรธเคืองก่อนจะเปิดประตูออกไปและรับวิ่งออกไปจากที่นี่อย่างรวดเร็ว

“พิ้งงง..โถ่..”

ภคพลไม่สามารถที่จะวิ่งตามหญิงสาวได้เขาจึงได้แต่ยืนหน้าเสียอยู่หน้าห้องพักฟื้นของตัวเอง

ตกเย็นเมื่อภคพลขอออกจากโรงพยาบาลมาที่บ้านก็พบว่าตอนนี้พราวพิ้งค์ได้พาลูกกลับไปที่เชียงใหม่พร้อมปลายฝันและแดนไทยไปแล้วตอนนี้เขาจึงหัวเสียมากครั้นจะบินตามไปก็พึ่งผ่าตัดขึ้นเครื่องไม่ได้

“คุณพอลจะเดินทางไกลตอนนี้ผมว่ามันไม่ดีหรอกนะครับ”

ก้องภพที่ถูกภคพลเค้นให้ขับรถพาไปเชียงใหม่เขาก็หนักใจกับคำสั่งของเจ้านายเพราะกลัวว่าจะเกิดอะไรไม่ดีกับร่างกายของภคพล

“ก็ฉันจะไปนายก็ต้องพาฉันไปเข้าใจหรือเปล่า”

คนที่ยังมีเฝือกใส่ที่แขนนั่งสบถเสียงแข็งไม่ยอมฟังคำเตือนของก้องภพง่ายๆ

“เฮ่อ..ไปก็ไปครับ”

สรุปแล้วก้องภพก็ต้องยอมเพราะเห็นทีจะเอาอะไรก็มาฉุดความดื้อรั้นของภคพลเห็นจะไม่มี

เชียงใหม่

ไร่เหมวัต

“คุณพิ้งค์เป็นยังไงบ้าง”

แดนไทยเอ่ยถามไถ่กับคนเป็นภรรยาหลังจากกลับมาจากบ้านพราวพิ้งค์เสียดึก

“ก็ยังโกรธคุณพอลไม่หายค่ะ”

ปลายฝันส่ายหัวด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยดีนัก

“เฮ่อ.ตาพอลก็เล่นอะไรไม่รู้เรื่อง”

แดนไทยเท้าเอวบ่นอุกไม่เข้าใจว่าหลานชายตนจะเล่นแบบนี้เพื่ออะไร

“นั่นสิคะ”

ปลายฝันรู้ว่าเพื่อนของเธอใจแข็งอย่าบอกใครยิ่งถูกล้อเล่นกับความรู้สึกเช่นนี้เธอรับรองเลยว่าภคพลเจองานยากกว่าเดิมแน่

21.30 น.

พราวพิ้งพึ่งโทรไปเค้นถามกับหมอณดลจนได้ความว่าภคพลนั้นความจำกลับมาตั้งแต่หายจากอาการปวดหัวครั้งก่อนแล้วยิ่งหญิงสาวรู้เช่นนี้เธอก็ยิ่งโมโหหนัก

“คุณพอลนะคุณพอล..แล้วคุณจะได้รู้ว่าไม่ควรมาล้อเล่นกับความรู้สึกคนอื่น”

สาวเจ้าเก็บเสื้อผ้าข้าวของภคพลออกมาโยนกองที่หน้าบ้านหลังจากรู้ว่าเขากำลังจะเดินทางมาที่นี่จากปากของปลายฝันหากเขามาเธอก็จะทำเป็นไม่สนใจเขาบ้างให้รู้กันไปเลยว่าไม่ควรมาเล่นกับความรู้สึกของเธออีก

อาทิตย์ต่อมา

หลังจากที่ภคพลเดินทางมาถึงบ้านของพราวพิ้งค์เมื่ออาทิตย์ก่อนได้เขาก็รู้ว่าตัวเองถูกขนข้าวของออกมากองไว้หน้าบ้านเรียบร้อยแล้วหญิงสาวไม่แม้นแต่จะรับฟังคำขอโทษของเขาหรือให้โอกาสเขาได้อธิบายอะไรสักนิดเดียว

แถมลูกสาวตัวกลมที่เขาแสนจะคิดถึงเธอก็ยังไม่ให้แตะอีกต่างหากยกเว้นแต่ยัยหนูพลอยขวัญจะเดินมาหาเขาเองตอนนั้นถึงได้กอดรัดให้ชื่นใจบ้าง

ตอนนี้ภคพลจึงได้เข้ามาอาศัยอยู่ที่บ้านของแดนไทยและใช้วิธีตามง้อพราวพิ้งค์ทุกวันจวบจนเข้าหนึ่งอาทิตย์แล้วแต่ดูท่าพราวพิ้งค์จะยังไม่ยอมใจอ่อนง่ายๆจนภคพลรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดมหันต์ที่คิดแกล้งหญิงสาวแบบนั้น

“จะไปอีกแล้วเหรอคะ”

ปลายฝันออกมาจากห้องนอนได้ก็เห็นภคพลเตรียมตัวออกไปข้างนอกแต่เช้ารู้ได้เลยว่าเขานั้นจะไปไหนคราแรกแอบเคืองแทนเพื่อนที่ชายหนุ่มเล่นอะไรไม่รู้เรื่องแต่ตอนนี้กลับรู้สึกเห็นใจเขาพอสมควร

“ผมไม่ท้อหรอกครับ”

ภคพลหันมาอมยิ้มอ่อนให้ปลายฝันก่อนจะเดินไปขึ้นรถกระบะคันเก่าของสมหมายที่มาจอดรออยู่แล้ว

“งั้นก็สู้ๆนะคะ”

สาวเจ้าเห็นจะช่วยได้แค่ให้กำลังใจชายหนุ่มได้อย่างเดียวในตอนนี้