วันต่อมา
แอด..แอด..ๆๆๆ
“หืม..”
พราวพิ้งค์กำลังไกวเปลให้เจ้าก้อนกลมที่พึ่งจะหลับกลางวันเธอก็ต้องขมวดคิ้วเพราะได้ยินเสียงรถมอเตอร์ไซต์รุ่นเก่าขับเข้ามาที่หน้าบ้านจึงรีบเดินออกไปห้ามให้คนที่ขับเข้ามาอย่าเข้ามาใกล้ด้วยกลัวว่ายัยหนูพลอยขวัญจะตื่น
“คุณพอล..”
เมื่อออกมาจากบ้านได้พราวพิ้งค์ก็ยิ่งสงสัยหนักว่าภคพลขับรถมอเตอร์ไซต์คันเก่านี้อีกทำไมทั้งที่ตอนนั้นมันพาเขาล้มจนเจ็บหนัก
“ขับมอเตอร์ไซต์อีกทำไมคะ..เดี๋ยวก็ล้มจนเจ็บตัวอีก”
“ทุกเย็นผมให้ต้นกล้ากับเตชินสอนค่าครูคนละร้อยทุกวันเป็นอาทิตย์จนตอนนี้ผมขับจนแข็งแล้ว..ลุงสมจะได้ไม่ต้องคอยมารับมาส่ง”
ชายหนุ่มเอ่ยหน้าระรื่นอย่างภาคภูมิใจคิดว่าไอ้การที่ขับมอเตอร์คันเก่าคันนี้แท้จริงแล้วมันก็ไม่ได้ยากสักเท่าไรนัก
“แล้วกลับมาทำไมคะงานยังไม่เลิกไม่ใช่หรือไง”
“คิดถึงคุณกับลูกอยากกลับมาทานข้าวที่บ้าน”
ร่างสูงว่าพรางส่งสายตากะลิ้มกะเหลี่ยมายังพราวพิ้งค์จนเธอต้องส่ายหัวคิดในใจว่าหลังจากนี้เชื่อได้ว่าเขาจะต้องกลับมาทานข้าวกลางวันที่บ้านทุกวันแน่นอนเพราะขับมอเตอร์ไซต์เป็นแบบนี้แล้ว
โต๊ะอาหาร
“ขาหมูพะโล้ค่ะ..ตุ๋นตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วเปื่อยกำลังดีเลยค่ะ”
“คุณทำอะไรก็น่าทานไปซะทุกอย่างเลย”
เมื่อถ้วยขาหมูวางตรงหน้าได้คนที่กำลังหิวก็ไม่รีรอที่จะตักเนื้อหมูที่เปื่อยยุ่ยมาวางบนจานใช้ช้อนตักรวมกับข้าวยกเข้าปากคำโตด้วยท่าทีเอร็ดอร่อย
RrrrRrrr
“ครับคุณอา...ฮะ!..” เป๊ง..
ยังไม่ทันจะทานข้าวอิ่มภคพลก็ต้องได้รับข่าวที่ไม่ค่อยจะดีนักจากปลายสายของคนเป็นอามือไม้ของเขาอ่อนแรงจนช้อนส้อมในมือหลุดล่วงกระทบกับจานจนเกิดเสียงดัง
“มีอะไรคะคุณพอล”
พราวพิ้งค์รีบเข้ามาจับมือภคพลเอาไว้สีหน้าของเธอดูตื่นตระหนกพอสมควรเมื่อเห็นชายหนุ่มหน้าเสียไปกะทันหัน
“คุณพ่อถูกรถชนอาการสาหัส”
ภคพลเอ่ยเสียงสั่นใจของเขามันไม่ดีเอาเสียเลยปกติพ่อของเขาจะมีคนขับรถให้ไม่ยักรู้ว่าช่วงนี้เขาจะขับรถเองจนเกิดอุบัติเหตุ
ภคพลและรีบขึ้นเครื่องมาที่กรุงเทพทันทีหลังจากรู้ข่าวส่วนพราวพิ้งค์ยังต้องเตรียมตัวอีกหลายอย่างเพราะต้องเตรียมของลูกกว่าจะเดินทางตามได้คงอีกเป็นวัน
ชายหนุ่มมาถึงโรงพยาบาลในช่วงเย็นได้ก็รีบปรี่เข้าไปคุยกับหมอณดลถึงอาการของคนเป็นพ่อด้วยอาการที่ใจไม่ค่อยดีเท่าไรนัก
“อาการของพ่อฉันเป็นยังไงบ้าง”
“กระดูกซี่โครงซ้ายหัก2ซี่ที่ขาซ้ายก็มีกระดูกหักสองท่อน...ตอนนี้การผ่าตัดผ่านไปได้ด้วยดีนายไม่ต้องห่วง”
“เฮ่อ...ทำไมพ่อฉันต้องขับรถเองด้วย”
ร่างสูงหลับตาลงทิ้งตัวนั่งกับเก้าอี้กุมขมับหนึบแม้นเพื่อนตนจะบอกว่าการผ่าตัดผ่านไปได้ด้วยดีแต่ก็ใจเสียที่รู้ว่าพ่อเจ็บหนักขนาดนี้
“เห็นเลขาพ่อนายบอกว่าพอพ่อนายได้รับสายจากใครบางคนเค้าก็รีบขับรถออกไปทันที..แถมไม่ยอมให้ใครไปด้วย”
ณดลว่าด้วยท่าทีสงสัยภคพลยิ่งฟังก็ยิ่งครางแครงใจว่าพ่อของเขาจะมีธุระด่วนอะไรที่จะต้องรีบไปขนาดนั้น
21.00 น.
“ปกติคุณพ่อขับรถไม่ประมาททำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้”
ภคพลเรียกก้องภพเข้ามาคุยกันในตอนดึกที่บ้านของเขาเพราะคาใจเรื่องที่พ่อของเขาเกิดอุบัติเหตุ
“ที่อู่กำลังเช็กอยู่ครับว่ารถมีอะไรผิดปกติหรือเปล่า”
“ได้เรื่องยังไงก็รีบมาบอกฉันด้วย”
“ครับ”
ก้องภพรับคำสั่งเรียบร้อยจึงหันหลังกลับไปพักได้เขาเชื่อว่ารถของภูริชต้องมีอะไรผิดปกติเพราะตรวจดูจากอัตตราการเร่งคร่าวๆที่ดูด้วยตาเปล่าจากกล้องในรถแล้วช่วงที่ไถลลงข้างทางไปชนกับต้นไม้ไม่ได้มีการผ่อนเหยีบเบรกแต่อย่างใดแต่เขายังไม่บอกอะไรกับภคพลเพราะเป็นคนที่ต้องมั่นใจก่อนเท่านั้นถึงจะพูดได้
วันต่อมา
วันนี้พราวพิ้งค์เดินทางมากรุงเทพพร้อมกับยัยหนูพลอยขวัญ แดนไทยและปลายฝันก็มาพร้อมกันด้วยเพราะทุกคนเป็นห่วงอาการของภูริชจนเมื่อคืนแทบไม่ได้นอนกันเลย
“ปู่.. ปู่.. “
เจ้าก้อนกลมในชุดสีชมพูแขนยาวขายาวอยู่ในอ้อมอกคนเป็นแม่เมื่อเห็นคนที่นอนหลับอยู่บนเตียงแขนขาเต็มไปด้วยผ้าพันแผลและเฝือกก็รีบเรียกเสียงดัง
“คุณปู่ไม่สบายอยู่ค่ะ..ยัยหนูบอกให้คุณปู่หายเร็วๆสิคะ”
“หาย..เยวเยว”
แกร๊กก
“ป้อ..”
สองสายตามองไปยังประตูขณะได้ยินเสียงคนเปิดเข้ามา เสียงเรียกพ่อของยัยหนูพลอยขวัญดังลั่นทั้งยิ้มร่าดีใจที่เห็นพ่อพราวพิ้งค์จึงวางเจ้าก้อนกลมลงหลังจากนั้นยัยหนูพลอยขวัญก็ไม่รีรอที่จะสาวเท้าวิ่งไปหาคนเป็นพ่อ
“มาให้พ่อหอมให้หายคิดถึงหน่อยนะครับ”
ฟอดด.. ฟอดด
ภคพลรีบรวบตัวลูกสาวเข้ามาอุ้มกอดหอมฟอดใหญ่ไม่ได้นอนด้วยกันแค่คืนเดียวเขารู้สึกคิดถึงเข้าตัวนุ่มนิ่มที่เคยนอนกอดก่อนนอนใจจะขาด
“ชื่นใจที่สุดเลย..คิดถึงพ่อหรือเปล่าครับไม่เจอกันเป็นวันแล้ว”
จุ้บ..
เด็กหญิงยกมือป้อมทั้งสองกุมแก้มสากของคนเป็นพ่อก่อนจะก้มหน้าจูบไปที่แก้มขวาทำเอาภคพลยิ้มร่าเหมือนมีคนมาเติมพลังใจให้เต็มเปี่ยมจนล้นขึ้นมาอีกครั้ง
“ท่าคิดถึงเค้าล่ะค่ะ”
พราวพิ้งค์รู้ได้ว่าภคพลคงไม่รู้แน่ว่าท่าทีของยัยหนูพลอยขวัญที่เป็นเช่นนี้เพราะอะไรเด็กหญิงจะไปหอมใครโดยที่ไม่ต้องมีใครบอกก็เป็นเฉพาะกับคนคุ้นเคยที่ไม่เจอกันนานๆเท่านั้น
“พ่อคิดถึงหนูที่สุดเลย” ฟอดดด...
ภคพลกอดหอมแก้มย้วยๆของเจ้าก้อนจนชื่นใจกว่าจะแยกตัวออกจากกันได้ก็ฟัดกันครู่ใหญ่
“อาแดนล่ะ”
“พาปลายไปหาอะไรทานค่ะคนท้องก็หิวบ่อยแบบนี้แหละ..อีกสักพักคงกลับมา”
Rrrr
“ผมขอคุยกับก้องภพเดี๋ยวนะ”
ภคพลเห็นว่าปลายสายเป็นใครก็รีบของปลีกตัวมาคุยข้างนอกห้องทันที
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
หลังจากที่ภคพลรับรู้จากชลัตเลขาคนสนิทของพ่อตนว่ามีคนในบริษัททำลับๆล่อๆกับรถของคนเป็นพ่อก่อนจะเกิดขึ้นภคพลก็รีบเดินทางมาที่บริษัทของภูริชเพื่อมาดูกล้องวงจรปิดทันทีพอมาถึงก็เห็นว่าโนแอลอยู่ที่นี่แล้วภคพลจึงอุ่นใจพอสมควรที่มีพี่ชายคอยอยู่ใกล้ๆเวลามีปัญหา
“ดนัยเป็นพนักงานจัดซื้อในบริษัทครับจากภาพดนัยน่าจะเข้าไปตัดสายเบรกและระบบรักษาความปลอดภัย..ตามที่อู่แจ้งความเสียหายมา”
ชลัตเป็นคนอธิบายขณะที่ทุกคนกำลังรุมดูภาพจากกล้องวงจรปิดในไอแพด
“มีเหตุจูงใจอะไรถึงได้มาตัดสายเบรกแบบรถคุณพ่อแบบนี้”
โนแอลยืนสบถเสียงอ่อนคิดว่าพ่อของเขาคงไม่มามีปัญหากับพนักงานตัวเล็กๆแค่นี้แน่จะว่าเป็นคนจากคู่แข่งส่งมาก็ไม่ใช่เพราะเชื่อได้ว่าไม่มีใครกล้าทำแบบนี้กับพ่อของเขาแน่นอน
“ตอนนี้มันยังอยู่ในบริษัทหรือเปล่า”
ภคพลหันมาถามชลัตด้วยท่าทีขึงขังเขาโมโหมากแต่ยังคงเก็บอาการได้ดีกว่าเมื่อก่อนพอสมควร
“เดี๋ยวผมโทรไปที่แผนกให้ครับ”
หลังจากที่ชลัตโทรไปหาหัวหน้าแผนกของดนัยก็รู้ว่าตอนนี้ชายหนุ่มนั้นออกจากห้องไปแล้วทุกคนจึงรู้ว่าดนัยน่าจะไหวตัวทันเพราะเห็นทั้งโนแอลและภคพลมาที่นี่พร้อมกัน
ทุกคนจึงรีบกรูกันลงมารอดักดนัยหน้าบริษัทด้วยเมื่อครู่ดูจากกล้องวงจรปิดยังเห็นอยู่ว่าดนัยพึ่งจะเข้าไปในรถยนต์ของตัวเองและขับออกจากลานจอดที่ชั้นห้า
“มึงอยู่ตรงนี้ก็ดี...ไอ้สารเลว”
บรื๊นนน..
ดนัยเห็นโนแอลและภคพลยืนอยู่หน้าบริษัทเขาก็ไม่รีรอที่จะเหยียบคันเร่งพุ่งตรงไปที่โนแอลไม่คิดผ่อนเพราะความแค้นภายในใจมันมีเยอะเกินกว่าที่เขาจะกลัวว่าผลลัพท์หลังจากที่ทำแบบนี้ลงไปอะไรจะเกิดขึ้นกับตัวของเขา
“พี่ครับ...”
ปั้งงงง...
ภคพลผลักโนแอลจนล้มลงไปข้างถนนหน้าบริษัท ส่วนตัวของเขาก็ลอยกระเด็นไปด้วยแรงชนของรถเก๋งคันสีดำที่เหยียบคันเร่งเต็มที่หมายจะให้โนแอลตายตามที่หวังแต่ดันเป็นภคพลที่ดันมารับเคราะห์ครั้งนี้แทน
“โถ่...โว้ยย..”
ดนัยขับรถหลบหนีไปอย่างรวดเร็วทั้งเจ็บใจที่คนที่เจ็บไม่ใช่คนที่เขาต้องการแต่ก็ยังไม่ละความพยายามครั้งนี้เขาทำไม่สำเร็จครั้งหน้าก็ยังมีโอกาส
ดนัยหนุ่มวัยสามสิบห้าเขาเข้ามาทำงานในบริษัทของภูริชเพราะมีจุดหมายที่ต้องการก็คือเอาชีวิตนาดีลเพราะแค้นที่นาดีลนั้นหลอกน้องสาวของเขามีสัมพันธ์ด้วยจนเกิดท้องแล้วไม่รับผิดชอบแถมยังส่งคนมาพาน้องสาวของเขาไปทำแท้งและขาดการติดต่อไปจนน้องสาวของเขาคิดสั้นฆ่าตัวตายเหตุนี้เขาจึงคิดว่าชีวิตก็ควรจะแลกด้วยชีวิตที่ภูริชต้องร้อนรนขับรถออกมาเองจนเกิดอุบัติเหตุก็เป็นเพราะฝีมือของเขาเพียงแค่ทำให้รถมีปัญหานิดหน่อยแล้วก็โทรไปบอกความจริงว่านาดีลจะพาน้องสาวของเขาไปทำแท้งคนเป็นพ่ออย่างภูริชที่ไม่อยากให้ใครมารู้ความชั่วของลูกตัวเองจึงเลือกที่จะขับรถออกมาคนเดียวตามที่ดนัยได้วางแผนเอาไว้ก้องภพมารับพราวพิ้งค์กลับมาที่บ้านของภคพลในช่วงเย็นโดยยังไม่ได้บอกเรื่องที่ภคพลนั้นเกิดอุบัติเหตุเพราะกลัวว่าหญิงสาวนั้นจะตกใจ“คุณพิ้งค์พาคุณหนูพักผ่อนตามสบายเลยนะครับส่วนอาหารเย็นผมสั่งมาเรียบร้อยแล้วอยู่ที่โต๊ะอาหารในครัวครับ”“แล้วคุณพอลไปไหนคะ...เค้าจะกลับมาเมื่อไร”พราวพิ้งค์รีบชิงถามก้องภพขณะที่เขาจะหันหลังเดินออกไปจากบ้านหลังจากที่มาส่งเธอ“เอ่อ..คุณพอลติดประชุมด่วนครับคืนนี้น่าจะไม่ได้กลับนะครับคุณพิ้งค์”“ค่ะ”ก้องภพ
วันเวลาพ้นผ่านไปนานร่วมอาทิตย์ตอนนี้ภูริชก็ฟื้นตัวได้พอสมควรส่วนภคพลปลอดภัยแต่ยังไม่ฟื้นพราวพิ้งค์มาเฝ้าภคพลทุกวันไม่เคยห่างแทบจะกินนอนที่นี่ส่วนยัยหนูพลอยขวัญช่วงนี้ก็จะอยู่กับปลายฝันและแดนไทยทั้งสองอาสาช่วยเลี้ยงให้เองระหว่างที่พราวพิ้งค์ยังต้องเฝ้าภคพลภูริชฟื้นขึ้นมาได้แต่เขาก็ยังต้องรักษาตัวอีกนานเพราะกระดูกที่หักยังต้องใช้เวลานานกว่าจะกลับมาเป็นปกติช่วงนี้บริษัทยิ่งวุ่นวายเรื่องการนำเข้ารถยนต์ลอตใหญ่ภูริชจึงวานให้โนแอลและนาดีลตัดสินใจกันว่าใครจะเข้าดูแลบริษัทแทนในช่วงนี้บทสรุปที่ได้คือโนแอลจะดูแลอยู่ที่นี่ทั้งบริษัทของคนเป็นพ่อและของภคพลส่วนกิจการส่วนตัวของเขาที่ฝรั่งเศสก็ฝากให้นาดีลดูแลพราวพิ้งค์ตื่นเช้าทุกวันเพื่อที่จะลุกขึ้นมาเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้กับภคพลเธอดูแลเขาอย่างดีทั้งภาวนาในใจทุกวันว่าให้เขานั้นฟื้นมาพูดคุยกับเธอเร็วๆ“คุณต้องหายไวๆนะคะจะได้มาฟังคำว่ารักจากปากของฉัน”หญิงสาวมองคนที่นอนเป็นผักหน้าละห้อยเธอเห็นภคพลอยู่ในสภาพนี้เป็นอาทิตย์แล้วจึงหดหู่หัวใจเป็นพิเศษ“พิ้งค์..เรื่องเธอกับคุณพอลยังไงกันแน่?”ปลายฝันที่เข้าห้องพักฟื้นของภคพลมาเงียบๆเธอก็แอบตกใจกับคำที่พราวพิ้
ก๊อกๆๆสายตาของสองหนุ่มมองไปยังประตูที่กำลังจะมีคนเข้ามาเมื่อภคพลเห็นว่าเป็นใครเขาก็มีสีหน้าไม่สบอารมณ์ในทันที“คุณพอลคะ”พราวพิ้งค์สาวเท้าเข้ามานั่งข้างเตียงของภคพลด้วยใบหน้าระรื่นมือเรียวรีบกอบกุมมือของชายหนุ่มเอาไว้แน่นด้วยความดีใจที่เห็นเขานั้นฟื้นขึ้นมาได้เสียที“กลับมาทำไม”ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะถามไถ่อาการของภคพลกับณดลคำถามน้ำเสียงเสียงห้วนของคนเจ็บก็ทำให้พราวพิ้งค์หน้าเสียกะทันหันไม่รู้ว่าเขาจะแกล้งอะไรเธอถึงได้ทักทายกันเช่นนี้“ผมขอคุยกับคุณพิ้งค์หน่อยครับ”ณดลรีบเรียกพราวพิ้งค์ออกมาคุยกันข้างนอกเพราะมีเรื่องที่หญิงสาวจะต้องรับรู้ถึงอาการที่ไม่ค่อยจะดีนักของภคพล“พอลความทรงจำหายไป...ที่จำได้ก็น่าจะสามปีที่แล้วครับ”“สามปีที่แล้วเหรอคะ?”พราวพิ้งค์เสียงสั่นมือไม้อ่อนเท่ากับว่าภคพลคนที่เจ็บอยู่ตอนนี้ยังเป็นคนเดิมคนที่เอาแต่ใจโผงผางเจ้าชู้และข้อสำคัญคือเขายังคงมองเธอเป็นแค่คู่นอนที่ไม่ต้องการให้มีอะไรผูกมัดฟึ่บบ“คุณพิ้งค์”ณดลรีบประคองพราวพิ้งค์เมื่อร่างบางฟุบกองลงกับพื้นดั่งคนไร้เรี่ยวแรงอาการข้างเคียงหลังการบาดเจ็บของภคพลนี่คือสิ่งที่พราวพิ้งค์ไม่อยากให้เกิดที่สุดหลังจากที่ไ
“นายทำอะไรของนายรู้ก็รู้ว่าแคททำกับนายขนาดไหนยังจะอยู่ใกล้อีก”ณดลเริ่มสวดเพื่อนของเขาหลังจากที่ห้องนี้เหลือเพียงสองคน“ฉันทำเพราะอยากให้พิ้งค์ไปไกลๆต่างหาก”ภคพลตอบปัดเสียงอ่อนคิดว่าแค่นี้เพื่อนของเขาจะรู้ใจเสียอีกว่าคนอย่างเขาไม่มีทางดีกับคนที่เคยทำร้ายตัวเองมาก่อนแน่นอน“แกโกรธคุณพิ้งค์แค่เรื่องที่เธอหนีไปแล้วไม่บอกนายแค่นั้นเหรอ”ภคพลยังคงเงียบเป็นคำตอบ ณดลเริ่มขมวดคิ้วไม่รู้ว่าเพื่อนตนที่ยังเป็นมีนิสัยเก่าๆเป็นคนคิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องผู้หญิงด้วย“คุณพิ้งค์ก็กลับมาแล้วไงเธอกลับมาเพราะเป็นห่วงนาย...ตลอดที่นายนอนเป็นผักคนที่ดูแลนายไม่ใช่พยาบาลแต่เป็นคุณพิ้งค์..เธอคอยเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้นายพูดคุยกับนายตลอด..ตอนนายไข้ขึ้นเธอก็ไม่เคยได้หลับได้นอน..แต่พอนายฟื้นมากลับเอาแต่ไล่ให้เธอไปไกลๆมันยุติธรรมแล้วเหรอ”ณดลว่าเสียงแข็งหากเขาพูดเรื่องยัยหนูพลอยขวัญได้เขาก็อยากจะพูดใจจะขาดภคพลจะได้รู้ว่าตอนนี้ตัวเองเป็นพ่อคนแล้วไม่ควรทำตัวงี่เง่าประชดใครเหมือนเด็กแต่ติดตรงที่พราวพิ้งค์ขอเอาไว้“ตอนเธอหนีฉันไปทิ้งให้ฉันเคว้งคว้าง...ยุติธรรมกับฉันเหมือนกันหรือไง”“นายไม่ได้คิดกับเธอแค่คู่นอนใช่หรือเปล่า
“ก็อยากดูแลไม่ใช่หรือไง”ดวงตาคมจ้องมองยังใบหน้าที่บึ้งตึงของหญิงสาวด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ทั้งยังส่งน้ำเสียงยียวนกวนประสาทเธอตลอดเวลาทำพราวพิ้งค์หน้านิ่วคิ้วขมวดเพราะเห็นท่าแล้วว่าภคพลคงจะอยากเล่นสงครามประสาทกับเธอเพราะเห็นว่าเธอดูแลเข้าหน่อยก็ใช้สารพัด“เจ้านายของนายเค้าปากไม่ค่อยตรงกับใจเท่าไรเลย”ณดลมองดูภคพลและพราวพิ้งค์ผ่านประตูกระจกด้านนอกกับก้องภพเขาดูออกว่าเพื่อนตนนั้นไม่ได้อยากจะไล่พราวพิ้งค์ไปจริงๆที่ทำไปเพียงเพราะโกรธเคืองเรื่องเธอหนีไปก็เท่านั้น“ครับ”ก้องภพเปรยสายตามองไปยังคนในห้องก็อมยิ้มอ่อนรู้ว่าจิตใจของนายเขาซับซ้อนซ่อนเงื่อนอยู่พอสมควรและที่หายวันหายคืนเช่นนี้ก็คงเป็นเพราะมีคนที่ตัวเองเอ่ยปากไล่มาอยู่ดูแลทุกวันนั่นเองRrrrr“ฉันขอตัวเดี๋ยวนะคะ”พราวพิ้งค์เห็นสายคีรินเข้ามาเธอก็รีบลุกออกจากเก้าอี้ทั้งที่ยังไม่ทันที่จะป้อนข้าวให้ภคพลเสร็จ“ค่ะคุณคีริน”หญิงสาวกดรับสายคุยกับคนที่โทรมาหาขณะที่กำลังจะเดินถึงประตูหลังจากนั้นก็เดินหายเงียบออกไปข้างนอก“คีริน”ภคพลขมวดคิ้วมองตามหลังร่างบางไม่วางตาเขารู้ว่าไม่เคยรู้จักคนๆนี้แต่ทำไมคุ้นกับชื่อคีรินที่หญิงสาวเอ่ยเรียกปลายสายแปลกๆ
วันต่อมาพราวพิ้งค์ใจเสียตั้งแต่เมื่อวานยังไม่หายเพราะจนป่านนี้แล้วภคพลก็ยังไม่ยอมฟื้นขึ้นมา“เมื่อไรคุณจะตื่นมาคะ..คุณจะไล่ฉันต่อว่าฉันอีกกี่คำก็ได้ขอแค่ตื่นมาได้ไหม”สาวเจ้านั่งเอ่ยเสียงอู้อี้อยู่ข้างเตียงของชายหนุ่มพรางยกมือปาดน้ำตาลวกๆ“อืม..”ขณะที่พราวพิ้งค์นั่งหน้าหน้าเคร่งเครียดอยู่พักใหญ่ภคพลก็มีทีท่าว่าจะขยับตัวตื่น“คุณพอล”มือเรียวรีบกดเรียกพยาบาลทันทีที่เห็นว่าภคพลลืมตาไม่นานนักณดลและพยาบาลผู้ช่วยอีกหนึ่งคนก็เข้ามาในห้องพราวพิ้งค์จึงหลบไปนั่งมุมห้องเงียบๆขณะที่หมอหนุ่มกำลังลงมือตรวจอาการภคพล“จำได้หรือเปล่าว่าก่อนปวดหัวเกิดอะไรขึ้น..”ณดลเริ่มถามคนที่มีอาการสะลึมสะลือภคพลยังคงเงียบเขาเปรยสายตาไปยังหญิงสาวที่นั่งใจจดใจจ่อจ้องมองมายังตัวเองอยู่ที่มุมห้องก่อนจะเงยหน้าส่ายหัวกับณดล“..ไม่รู้ฉันจำไม่ได้”“แล้วตอนนี้ยังมีอาการปวดหัวอยู่หรือเปล่า”“ไม่..ฉันโอเค.. ขอพักผ่อนก่อน”ท่าทีของภคพลดูเหนื่อยอ่อยเป็นพิเศษณดลจึงไม่ได้เค้นถามอะไรเพื่อนตนมากเมื่อไม่มีอาการปวดหัวภคพลก็ไม่ได้น่าเป็นห่วงอะไร“อีกสี่ชั่วโมงฉันจะมาดูนายอีกรอบ”“อืม..”“ฉันขออยู่เฝ้านะคะจะอยู่เงียบๆ”พราวพิ้งค์ไม
วันต่อมาพราวพิ้งค์มาถึงโรงพยาบาลในช่วงเช้าเธอต้องตกใจเมื่อเห็นแคทเธอรีนกำลังจะเดินเข้าไปในห้องของภคพลจึงรีบรั้งตัวหญิงสาวเอาไว่ก่อน“คุณมาที่นี่ทำไมคะ”“พอลโทรให้ฉันมาหาบอกว่าอยากให้ฉันมาดูแล”แคทเธอรีนตอบกลับพราวพิ้งค์หน้าระรื่น“งั้นก็กลับไปเถอะค่ะ..เพราะหน้าที่นี้เป็นของฉันค่ะ”“ไม่กลับค่ะ..ฉันไม่รู้หรอกนะคะว่าคุณเป็นอะไรกับพอลแต่ในเมื่อพอลเลือกที่จะให้ฉันมาดูแลคุณนั่นแหละที่ต้องกลับ”แคทเธอรีนว่าจบก็เปิดประตูเข้าห้องภคพลไปโดยมีพราวพิ้งค์ตามหลังเข้ามาติดๆ“ฉันมาแล้วค่ะพอล”แคทเธอรีนเอ่ยทักทายภคพลที่กำลังนั่งเลื่อนมือถืออยู่บนเตียงเสียงใส“ฉันบอกแล้วไงคะว่าคนที่จะดูแลคุณได้คือพยาบาลที่นี่”พราวพิ้งค์ค่อนข้างมีท่าทีเดือดดาลพอสมควรดวงตากลมโตจ้องมองภคพลเขม็งอย่างไม่วางตา“ก็ผมต้องการให้แคทมาดูแลคุณมีปัญหาอะไรอยากจะพักผ่อนผมก็ให้โอกาสคุณได้พักแล้วไง”“บอกให้เธอกลับไปเดี๋ยวนี้”“ไม่..”ภคพลตวัดหางตาคมมองหญิงสาวด้วยสายตากวนประสาท“ได้..เดี๋ยวได้รู้กัน”พราวพิ้งค์เดินกัดฟันกรอดออกนอกห้องไปไม่นานนักเหล่าชายฉกรรจ์คนของภูริชสามสี่คนก็เข้ามาลากตัวของแคทเธอรีนกลับไปส่งที่อยู่ของเธอครู่ต่อมา“
และแล้ววันเวลาก็ผ่านไปร่วมอาทิตย์ที่สามพราวพิ้งค์ก็ยังไม่มีทีท่าใจอ่อนคุยกับภคพลง่ายๆจนทุกคนต่างก็เห็นใจชายหนุ่มพอสมควรในตอนนี้ภูริชก็เข้ามาพักฟื้นที่บ้านของแดนไทยยัยหนูพลอยขวัญที่ปู่ไปรับมาทุกวันจึงทำให้ภคพลนั้นได้อยู่กับลูกนานๆบ้างนับว่าความสุขนี้ได้จากบารมีของคนเป็นพ่อล้วนๆ“งานหินเลยสิ..”ภูริชหันมาถามภคพลที่กำลังนั่งมองลูกสาวตัวกลมนั่งทานขนมไม่วางตา“หินจริงๆครับคุณพ่อ”ภคพลหันมาพยักหน้ากับคนเป็นพ่อหน้าเจื่อน“ทีหลังจะเล่นอีกหรือเปล่า”“เข็ดแล้วครับ”“ฮ่าๆๆ..”ภูริชหัวเราะร่าเมื่อเห็นพราวพิ้งค์จะเป็นผู้หญิงคนแรกที่ทำให้ลูกชายจอมเอาแต่ใจของเขาใจเสียได้นานขนาดนี้เช้าวันต่อมาพราวพิ้งค์ไปส่งยัยหนูให้ภูริชที่บ้านของแดนไทยเรียบร้อยเธอจึงขับรถมาที่ไร่เพียงกมลเพื่อมาหาฟองจันทร์ด้วยรู้ว่าหญิงสาวจะไปจากที่นี่เพื่อไปทำงานที่กรุงเทพในอีกวันสองวันที่จะถึง“เลือกทางนี้จริงๆใช่ไหม”พราวพิ้งค์มาที่นี่เพื่อคุยกับฟองจันทร์ให้แน่ใจว่าสิ่งที่หญิงสาวเลือกนั้นตรงกับใจที่ต้องการจริงๆหรือเปล่า“จันทร์ว่าจันทร์ขอออกไปอยู่คนเดียวก่อนดีกว่าค่ะ... แล้วค่อยคิดดูว่าตอนนั้นจะอยู่ได้หรือเปล่า”ฟองจันทร์เงียบค