ตอนที่30 อุบัติเหตุไม่คาดคิด

วันต่อมา

แอด..แอด..ๆๆๆ

“หืม..”

พราวพิ้งค์กำลังไกวเปลให้เจ้าก้อนกลมที่พึ่งจะหลับกลางวันเธอก็ต้องขมวดคิ้วเพราะได้ยินเสียงรถมอเตอร์ไซต์รุ่นเก่าขับเข้ามาที่หน้าบ้านจึงรีบเดินออกไปห้ามให้คนที่ขับเข้ามาอย่าเข้ามาใกล้ด้วยกลัวว่ายัยหนูพลอยขวัญจะตื่น

“คุณพอล..”

เมื่อออกมาจากบ้านได้พราวพิ้งค์ก็ยิ่งสงสัยหนักว่าภคพลขับรถมอเตอร์ไซต์คันเก่านี้อีกทำไมทั้งที่ตอนนั้นมันพาเขาล้มจนเจ็บหนัก

“ขับมอเตอร์ไซต์อีกทำไมคะ..เดี๋ยวก็ล้มจนเจ็บตัวอีก”

“ทุกเย็นผมให้ต้นกล้ากับเตชินสอนค่าครูคนละร้อยทุกวันเป็นอาทิตย์จนตอนนี้ผมขับจนแข็งแล้ว..ลุงสมจะได้ไม่ต้องคอยมารับมาส่ง”

ชายหนุ่มเอ่ยหน้าระรื่นอย่างภาคภูมิใจคิดว่าไอ้การที่ขับมอเตอร์คันเก่าคันนี้แท้จริงแล้วมันก็ไม่ได้ยากสักเท่าไรนัก

“แล้วกลับมาทำไมคะงานยังไม่เลิกไม่ใช่หรือไง”

“คิดถึงคุณกับลูกอยากกลับมาทานข้าวที่บ้าน”

ร่างสูงว่าพรางส่งสายตากะลิ้มกะเหลี่ยมายังพราวพิ้งค์จนเธอต้องส่ายหัวคิดในใจว่าหลังจากนี้เชื่อได้ว่าเขาจะต้องกลับมาทานข้าวกลางวันที่บ้านทุกวันแน่นอนเพราะขับมอเตอร์ไซต์เป็นแบบนี้แล้ว

โต๊ะอาหาร

“ขาหมูพะโล้ค่ะ..ตุ๋นตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วเปื่อยกำลังดีเลยค่ะ”

“คุณทำอะไรก็น่าทานไปซะทุกอย่างเลย”

เมื่อถ้วยขาหมูวางตรงหน้าได้คนที่กำลังหิวก็ไม่รีรอที่จะตักเนื้อหมูที่เปื่อยยุ่ยมาวางบนจานใช้ช้อนตักรวมกับข้าวยกเข้าปากคำโตด้วยท่าทีเอร็ดอร่อย

RrrrRrrr

“ครับคุณอา...ฮะ!..” เป๊ง..

ยังไม่ทันจะทานข้าวอิ่มภคพลก็ต้องได้รับข่าวที่ไม่ค่อยจะดีนักจากปลายสายของคนเป็นอามือไม้ของเขาอ่อนแรงจนช้อนส้อมในมือหลุดล่วงกระทบกับจานจนเกิดเสียงดัง

“มีอะไรคะคุณพอล”

พราวพิ้งค์รีบเข้ามาจับมือภคพลเอาไว้สีหน้าของเธอดูตื่นตระหนกพอสมควรเมื่อเห็นชายหนุ่มหน้าเสียไปกะทันหัน

“คุณพ่อถูกรถชนอาการสาหัส”

ภคพลเอ่ยเสียงสั่นใจของเขามันไม่ดีเอาเสียเลยปกติพ่อของเขาจะมีคนขับรถให้ไม่ยักรู้ว่าช่วงนี้เขาจะขับรถเองจนเกิดอุบัติเหตุ

ภคพลและรีบขึ้นเครื่องมาที่กรุงเทพทันทีหลังจากรู้ข่าวส่วนพราวพิ้งค์ยังต้องเตรียมตัวอีกหลายอย่างเพราะต้องเตรียมของลูกกว่าจะเดินทางตามได้คงอีกเป็นวัน

ชายหนุ่มมาถึงโรงพยาบาลในช่วงเย็นได้ก็รีบปรี่เข้าไปคุยกับหมอณดลถึงอาการของคนเป็นพ่อด้วยอาการที่ใจไม่ค่อยดีเท่าไรนัก

“อาการของพ่อฉันเป็นยังไงบ้าง”

“กระดูกซี่โครงซ้ายหัก2ซี่ที่ขาซ้ายก็มีกระดูกหักสองท่อน...ตอนนี้การผ่าตัดผ่านไปได้ด้วยดีนายไม่ต้องห่วง”

“เฮ่อ...ทำไมพ่อฉันต้องขับรถเองด้วย”

ร่างสูงหลับตาลงทิ้งตัวนั่งกับเก้าอี้กุมขมับหนึบแม้นเพื่อนตนจะบอกว่าการผ่าตัดผ่านไปได้ด้วยดีแต่ก็ใจเสียที่รู้ว่าพ่อเจ็บหนักขนาดนี้

“เห็นเลขาพ่อนายบอกว่าพอพ่อนายได้รับสายจากใครบางคนเค้าก็รีบขับรถออกไปทันที..แถมไม่ยอมให้ใครไปด้วย”

ณดลว่าด้วยท่าทีสงสัยภคพลยิ่งฟังก็ยิ่งครางแครงใจว่าพ่อของเขาจะมีธุระด่วนอะไรที่จะต้องรีบไปขนาดนั้น

21.00 น.

“ปกติคุณพ่อขับรถไม่ประมาททำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้”

ภคพลเรียกก้องภพเข้ามาคุยกันในตอนดึกที่บ้านของเขาเพราะคาใจเรื่องที่พ่อของเขาเกิดอุบัติเหตุ

“ที่อู่กำลังเช็กอยู่ครับว่ารถมีอะไรผิดปกติหรือเปล่า”

“ได้เรื่องยังไงก็รีบมาบอกฉันด้วย”

“ครับ”

ก้องภพรับคำสั่งเรียบร้อยจึงหันหลังกลับไปพักได้เขาเชื่อว่ารถของภูริชต้องมีอะไรผิดปกติเพราะตรวจดูจากอัตตราการเร่งคร่าวๆที่ดูด้วยตาเปล่าจากกล้องในรถแล้วช่วงที่ไถลลงข้างทางไปชนกับต้นไม้ไม่ได้มีการผ่อนเหยีบเบรกแต่อย่างใดแต่เขายังไม่บอกอะไรกับภคพลเพราะเป็นคนที่ต้องมั่นใจก่อนเท่านั้นถึงจะพูดได้

วันต่อมา

วันนี้พราวพิ้งค์เดินทางมากรุงเทพพร้อมกับยัยหนูพลอยขวัญ แดนไทยและปลายฝันก็มาพร้อมกันด้วยเพราะทุกคนเป็นห่วงอาการของภูริชจนเมื่อคืนแทบไม่ได้นอนกันเลย

“ปู่.. ปู่.. “

เจ้าก้อนกลมในชุดสีชมพูแขนยาวขายาวอยู่ในอ้อมอกคนเป็นแม่เมื่อเห็นคนที่นอนหลับอยู่บนเตียงแขนขาเต็มไปด้วยผ้าพันแผลและเฝือกก็รีบเรียกเสียงดัง

“คุณปู่ไม่สบายอยู่ค่ะ..ยัยหนูบอกให้คุณปู่หายเร็วๆสิคะ”

“หาย..เยวเยว”

แกร๊กก

“ป้อ..”

สองสายตามองไปยังประตูขณะได้ยินเสียงคนเปิดเข้ามา เสียงเรียกพ่อของยัยหนูพลอยขวัญดังลั่นทั้งยิ้มร่าดีใจที่เห็นพ่อพราวพิ้งค์จึงวางเจ้าก้อนกลมลงหลังจากนั้นยัยหนูพลอยขวัญก็ไม่รีรอที่จะสาวเท้าวิ่งไปหาคนเป็นพ่อ

“มาให้พ่อหอมให้หายคิดถึงหน่อยนะครับ”

ฟอดด.. ฟอดด

ภคพลรีบรวบตัวลูกสาวเข้ามาอุ้มกอดหอมฟอดใหญ่ไม่ได้นอนด้วยกันแค่คืนเดียวเขารู้สึกคิดถึงเข้าตัวนุ่มนิ่มที่เคยนอนกอดก่อนนอนใจจะขาด

“ชื่นใจที่สุดเลย..คิดถึงพ่อหรือเปล่าครับไม่เจอกันเป็นวันแล้ว”

จุ้บ..

เด็กหญิงยกมือป้อมทั้งสองกุมแก้มสากของคนเป็นพ่อก่อนจะก้มหน้าจูบไปที่แก้มขวาทำเอาภคพลยิ้มร่าเหมือนมีคนมาเติมพลังใจให้เต็มเปี่ยมจนล้นขึ้นมาอีกครั้ง

“ท่าคิดถึงเค้าล่ะค่ะ”

พราวพิ้งค์รู้ได้ว่าภคพลคงไม่รู้แน่ว่าท่าทีของยัยหนูพลอยขวัญที่เป็นเช่นนี้เพราะอะไรเด็กหญิงจะไปหอมใครโดยที่ไม่ต้องมีใครบอกก็เป็นเฉพาะกับคนคุ้นเคยที่ไม่เจอกันนานๆเท่านั้น

“พ่อคิดถึงหนูที่สุดเลย” ฟอดดด...

ภคพลกอดหอมแก้มย้วยๆของเจ้าก้อนจนชื่นใจกว่าจะแยกตัวออกจากกันได้ก็ฟัดกันครู่ใหญ่

“อาแดนล่ะ”

“พาปลายไปหาอะไรทานค่ะคนท้องก็หิวบ่อยแบบนี้แหละ..อีกสักพักคงกลับมา”

Rrrr

“ผมขอคุยกับก้องภพเดี๋ยวนะ”

ภคพลเห็นว่าปลายสายเป็นใครก็รีบของปลีกตัวมาคุยข้างนอกห้องทันที

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

หลังจากที่ภคพลรับรู้จากชลัตเลขาคนสนิทของพ่อตนว่ามีคนในบริษัททำลับๆล่อๆกับรถของคนเป็นพ่อก่อนจะเกิดขึ้นภคพลก็รีบเดินทางมาที่บริษัทของภูริชเพื่อมาดูกล้องวงจรปิดทันทีพอมาถึงก็เห็นว่าโนแอลอยู่ที่นี่แล้วภคพลจึงอุ่นใจพอสมควรที่มีพี่ชายคอยอยู่ใกล้ๆเวลามีปัญหา

“ดนัยเป็นพนักงานจัดซื้อในบริษัทครับจากภาพดนัยน่าจะเข้าไปตัดสายเบรกและระบบรักษาความปลอดภัย..ตามที่อู่แจ้งความเสียหายมา”

ชลัตเป็นคนอธิบายขณะที่ทุกคนกำลังรุมดูภาพจากกล้องวงจรปิดในไอแพด

“มีเหตุจูงใจอะไรถึงได้มาตัดสายเบรกแบบรถคุณพ่อแบบนี้”

โนแอลยืนสบถเสียงอ่อนคิดว่าพ่อของเขาคงไม่มามีปัญหากับพนักงานตัวเล็กๆแค่นี้แน่จะว่าเป็นคนจากคู่แข่งส่งมาก็ไม่ใช่เพราะเชื่อได้ว่าไม่มีใครกล้าทำแบบนี้กับพ่อของเขาแน่นอน

“ตอนนี้มันยังอยู่ในบริษัทหรือเปล่า”

ภคพลหันมาถามชลัตด้วยท่าทีขึงขังเขาโมโหมากแต่ยังคงเก็บอาการได้ดีกว่าเมื่อก่อนพอสมควร

“เดี๋ยวผมโทรไปที่แผนกให้ครับ”

หลังจากที่ชลัตโทรไปหาหัวหน้าแผนกของดนัยก็รู้ว่าตอนนี้ชายหนุ่มนั้นออกจากห้องไปแล้วทุกคนจึงรู้ว่าดนัยน่าจะไหวตัวทันเพราะเห็นทั้งโนแอลและภคพลมาที่นี่พร้อมกัน

ทุกคนจึงรีบกรูกันลงมารอดักดนัยหน้าบริษัทด้วยเมื่อครู่ดูจากกล้องวงจรปิดยังเห็นอยู่ว่าดนัยพึ่งจะเข้าไปในรถยนต์ของตัวเองและขับออกจากลานจอดที่ชั้นห้า

“มึงอยู่ตรงนี้ก็ดี...ไอ้สารเลว”

บรื๊นนน..

ดนัยเห็นโนแอลและภคพลยืนอยู่หน้าบริษัทเขาก็ไม่รีรอที่จะเหยียบคันเร่งพุ่งตรงไปที่โนแอลไม่คิดผ่อนเพราะความแค้นภายในใจมันมีเยอะเกินกว่าที่เขาจะกลัวว่าผลลัพท์หลังจากที่ทำแบบนี้ลงไปอะไรจะเกิดขึ้นกับตัวของเขา

“พี่ครับ...”

ปั้งงงง...

ภคพลผลักโนแอลจนล้มลงไปข้างถนนหน้าบริษัท ส่วนตัวของเขาก็ลอยกระเด็นไปด้วยแรงชนของรถเก๋งคันสีดำที่เหยียบคันเร่งเต็มที่หมายจะให้โนแอลตายตามที่หวังแต่ดันเป็นภคพลที่ดันมารับเคราะห์ครั้งนี้แทน

“โถ่...โว้ยย..”

ดนัยขับรถหลบหนีไปอย่างรวดเร็วทั้งเจ็บใจที่คนที่เจ็บไม่ใช่คนที่เขาต้องการแต่ก็ยังไม่ละความพยายามครั้งนี้เขาทำไม่สำเร็จครั้งหน้าก็ยังมีโอกาส