ตอนที่38 ตอนจบ

และแล้ววันเวลาก็ผ่านไปร่วมอาทิตย์ที่สามพราวพิ้งค์ก็ยังไม่มีทีท่าใจอ่อนคุยกับภคพลง่ายๆจนทุกคนต่างก็เห็นใจชายหนุ่มพอสมควร

ในตอนนี้ภูริชก็เข้ามาพักฟื้นที่บ้านของแดนไทยยัยหนูพลอยขวัญที่ปู่ไปรับมาทุกวันจึงทำให้ภคพลนั้นได้อยู่กับลูกนานๆบ้างนับว่าความสุขนี้ได้จากบารมีของคนเป็นพ่อล้วนๆ

“งานหินเลยสิ..”

ภูริชหันมาถามภคพลที่กำลังนั่งมองลูกสาวตัวกลมนั่งทานขนมไม่วางตา

“หินจริงๆครับคุณพ่อ”

ภคพลหันมาพยักหน้ากับคนเป็นพ่อหน้าเจื่อน

“ทีหลังจะเล่นอีกหรือเปล่า”

“เข็ดแล้วครับ”

“ฮ่าๆๆ..”

ภูริชหัวเราะร่าเมื่อเห็นพราวพิ้งค์จะเป็นผู้หญิงคนแรกที่ทำให้ลูกชายจอมเอาแต่ใจของเขาใจเสียได้นานขนาดนี้

เช้าวันต่อมาพราวพิ้งค์ไปส่งยัยหนูให้ภูริชที่บ้านของแดนไทยเรียบร้อยเธอจึงขับรถมาที่ไร่เพียงกมลเพื่อมาหาฟองจันทร์ด้วยรู้ว่าหญิงสาวจะไปจากที่นี่เพื่อไปทำงานที่กรุงเทพในอีกวันสองวันที่จะถึง

“เลือกทางนี้จริงๆใช่ไหม”

พราวพิ้งค์มาที่นี่เพื่อคุยกับฟองจันทร์ให้แน่ใจว่าสิ่งที่หญิงสาวเลือกนั้นตรงกับใจที่ต้องการจริงๆหรือเปล่า

“จันทร์ว่าจันทร์ขอออกไปอยู่คนเดียวก่อนดีกว่าค่ะ... แล้วค่อยคิดดูว่าตอนนั้นจะอยู่ได้หรือเปล่า”

ฟองจันทร์เงียบครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าด้วยรอยยิ้มเจื่อน

“อืม...ยังไงพี่ก็อยู่ตรงนี้มีอะไรก็บอกพี่ได้”

“ขอบคุณค่ะพี่พิ้งค์”

เมื่อได้รับคำตอบที่มั่นใจของฟองจันทร์พราวพิ้งค์ก็ไม่คิดเค้นอะไรต่อเพราะคิดว่าฟองจันทร์คงจะมีความคิดอยากพักใจอย่างที่เธอเคยมีในตอนที่ทนเห็นภคพลอยู่กับผู้หญิงอื่นไม่ได้จนต้องหนีออกมา

คีรินที่แอบฟังอยู่ห่างๆเขามีสีหน้าผิดหวังเพราะคิดว่าฟองจันทร์จะเปลี่ยนใจไม่ไปไหนแล้วเสียอีกแต่ไม่ใช่เลยเธอยังคงยืนยันคำเดิมกับพราวพิ้งค์เห็นทีเขาจะทำตัวเย็นชาต่อไปไม่ได้แล้ว

22.00 น.

ก๊อกๆๆ

คีรินเดินออกจากบ้านมาที่เรือนเล็กเพื่อมาหาฟองจันทร์เพราะเห็นว่าดึกแล้วเธอยังไม่ปิดไฟนอนจึงรู้ได้ทันทีว่าหญิงสาวท่าจะกำลังเก็บของอยู่แน่นอน

แกร๊ก..

“พี่คีมีอะไรหรือเปล่าคะ”

ฟองจันทร์มีทีท่าแปลกใจที่เห็นคีรินมาเคาะห้องเธอเวลานี้แถมสีหน้าของเขาก็ดูไม่ค่อยจะดีนักจนเธอสังเกตได้

“เก็บของเรียบร้อยแล้วเหรอ”

คีรินเข้ามาในห้องของหญิงสาวเห็นว่าเธอกำลังพับผ้ากองเต็มเตียงจึงเอ่ยถามไถ่เสียงอ่อน

“เก็บบางส่วนแล้วค่ะ...พี่คีไม่ต้องเป็นห่วงนะคะจันทร์ดูแลตัวเองได้สบายมากแถมที่อยู่ของจันทร์ก็เป็นคอนโดของคุณพอลที่อยู่ใกล้กับสนามบินที่จันทร์จะทำงานด้วย”

ฟองจันทร์เดาว่าที่คีรินดูไม่ร่าเริงน่าจะเพราะเป็นห่วง..เธอจึงฝืนยิ้มเอ่ยน้ำเสียงเจื้อยแจ้วสดใสเขาได้รับรู้ว่าเธอไปอยู่ที่กรุงเทพได้อย่างสบายไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง

“พี่ไม่ได้ห่วง..”

คีรินจ้องหน้าฟองจันทร์เขม็งจนหญิงสาวยืนนิ่งงันตกใจกับท่าทีของเขาพอสมควร

“คะ?”

“แต่พี่หวงพี่ไม่อยากให้คนที่พี่รักจากพี่ไป”

ว่าจบก็เข้าไปสวมกอดร่างบางเอาไว้แน่นคีรินไม่คิดจะปิดบังความรู้สึกในใจของเขาอีกต่อไปแล้ว

“พี่คี”

“พี่ยอมรับว่าพี่ไม่ได้มองว่าเราเป็นน้องตั้งแต่พาเข้ามาอยู่ที่บ้านแล้ว​..วันที่พี่ทุกข์ใจมีจันทร์คอยอยู่ข้างๆสร้างเสียงหัวเราะให้ทำให้พี่รู้ว่าคนที่พี่อยู่ด้วยแล้วสบายใจที่สุดคือจันทร์...อย่าไปไหนเลย.. อยู่บ้านเราเถอะ”

“บ้านเราเหรอคะ”

ฟองจันทร์เริ่มเอ่ยเสียงสั่นขอบตากลมโตเริ่มร้อนผ่าวมีน้ำตาคลอจนไหลทะลักออกมาไม่หยุดสองแขนเรียวยกกอดเอวคีรินเอาไว้แน่น

“ขอบคุณนะคะที่พูดคำนี้เมื่อมันยังไม่สายไป...จันทร์ก็ไม่ได้มองว่าพี่คีเป็นพี่ตั้งนานแล้วที่ต้องจากไปเพราะไม่อยากอยู่ที่นี่ในฐานะน้องสาวของพี่คีเท่านั้น”

หญิงสาวซบแก้มนวลที่อกแกร่งของพ่อเลี้ยงหนุ่มเอ่ยน้ำเสียงอู้อี้สั่นเครือแต่ทุกคำคีรินนั้นจับใจความได้หมด

“เด็กบ้า..ทำไมไม่พูด”

คีรินเงียบไปครู่หนึ่งด้วยความดีใจจนพูดอะไรไม่ออกก่อนจะก้มจูบกระหม่อมของคนตัวเล็กในอ้อมกอด

“จันทร์กลัวว่าพูดออกไปแล้วจะเสียพี่คีไป”

สาวเจ้าพูดไปพรางส่ายหัวซ้ายขวาซบเช็ดน้ำตากับเสื้อยืดของคีรินจนเปียกชุ่ม

“ไม่ให้เป็นน้องแล้วจะให้เป็นแม่เลี้ยงที่ไร่นี้.. ตกลงหรือเปล่า”

“ไม่ปฏิเสธค่ะ”

สองหนุ่มสาวที่ต่างเผยความในใจที่มีตรงกันได้ความรู้สึกอึดอัดในใจของทั้งคู่ก็ถูกปลดล็อกโดยเฉพาะฟองจันทร์ที่ต้องขอบคุณคีรินจริงๆที่มาพูดรั้งเธอเอาไว้ในวันที่มันไม่สายไป

วันต่อมา

วันนี้พราวพิ้งค์ทำอะไรได้สะดวกมากขึ้นเพราะภคพลไม่ได้มากวนอะไรเธอกับลูกแต่มีบางช่วงเวลาที่แอบรู้สึกเหมือนขาดอะไรไปเหมือนกันที่ไม่มีชายหนุ่มมานั่งเฝ้าอยู่ที่หน้าบ้านเช่นที่เคยเป็นอยู่ทุกวัน

“พิ้งค์”

“มาซะเย็นเชียวมีอะไรเหรอปลาย”

พราวพิ้งค์เอ่ยทักปลายฝันเสียงใสเมื่อเห็นเพื่อนเธอเจ้ามาหาในห้องทำงานช่วงเย็นจนเกือบจะมืด

“คุณพอลอยู่ที่นี่หรือเปล่า”

ปลายฝันเอ่ยถามหน้าตาตื่น

“ไม่นี่..ไม่ได้มาตั้งแต่เช้าแล้ว”

พฤติกรรมของหญิงสาวท้องโตเริ่มทำพราวพิ้งค์ใจไม่ดี

“คุณพอลหายไปไหนตั้งแต่เช้ามืดแล้วติดต่อก็ไม่ได้คุณแดนไปหาที่ไร่คุณคีรินก็ไม่เจอตอนแรกก็นึกว่าจะอยู่ที่นี่ซะอีก”

“ไม่นี่...คนในไร่ไม่รู้เลยเหรอว่าคุณพอลอยู่ที่ไหน”

“ไม่อะ”

ปลายฝันส่ายหัวนั่นยิ่งทำให้พราวพิ้งค์ใจไม่ดีเข้าไปใหญ่

“ปลาย..ฉันฝากยัยหนูเดี๋ยวแล้วจะขับรถไปท้ายไร่ดู”

“อืม..ได้เรื่องยังไงก็โทรบอกด้วยล่ะ”

พราวพิ้งค์คิดว่าที่ที่ชายหนุ่มอยู่น่าจะเป็นที่ที่เค้าคุ้นเคยหากไร่เพียงกมลไม่มีไร่ของตัวเองก็ไม่อยู่ก็คงจะมีที่เดียวก็คือกระท่อมริมธารท้ายๆไร่

“พิ้งค์ออกไปแล้วค่ะ”

หลังจากที่พราวพิ้งค์ออกไปได้ปลายฝันก็รีบโทรบอกกับภคพลใจจริงเธอไม่อยากจะหลอกเพื่อนแบบนี้แต่ถูกภคพลขอร้องอ้อนวอนอย่างน่าสงสารจึงยอมใจอ่อนจนได้

รถเก๋งของพราวพิ้งค์ขับมาจอดที่หน้าทางเข้ากระท่อมริมธารหญิงสาวลงจากรถได้ก็รีบสาวเท้าจ้ำอ้าวมาที่หน้ากระท่อมอย่างรวดเร็ว

“คุณพอล..อยู่ที่นี่หรือเปล่าคะ”

หญิงสาวตะโกนเรียกภคพลจนสุดเสียงด้วยความเป็นห่วงที่หน้ากระท่อมเธอยืนนิ่งรอฟังเสียงตอบกลับครู่หนึ่งแต่ไม่ยักจะได้ยินอะไรเธอจึงรีบเดินเข้าไปด้านในอย่างรวดเร็ว

“คุณพอล”

สาวเจ้าเปิดประตูห้องนอนเข้ามาได้ก็โล่งใจที่เห็นภคพลนอนหลับอยู่ที่นี่

ฟึ่บ..

และแล้วจู่ๆประตูห้องนอนในกระท่อมก็ปิดลงอย่างรวดเร็วทั้งที่ไม่มีลมอะไรพัดมาแม้แต่น้อย

“หืม..”

พราวพิ้งค์รีบหันหลังเดินกลับไปเปิดประตูแต่ทำอย่างไรเธอก็เปิดไม่ออก

“เปิดไม่ออกหรอกพิ้งค์...”

“..อะไรกันคะ..”

ร่างบางหันมาเห็นคนที่อยู่บนเตียงนั่งตาใสก็พอจะรู้ตัวว่าตัวเองถูกหลอกอีกรอบ

“ขอบใจนะเตชินต้นกล้า”

“คร้าบ..”

เสียงขอบใจของภคพลและเสียงขานรับของเด็กหนุ่มข้างนอกทำพราวพิ้งค์เริ่มมีน้ำโหเดือดดาลขึ้นมากะทันหัน

“หลอกฉันอีกแล้วนะ”

พราวพิ้งค์สบถเสียงสั่นทั้งกำมือแน่นจ้องตามองไปยังภคพลที่กำลังเดินเข้ามาหาเธอเขม็ง

“ไม่ทำแบบนี้แล้วเมื่อไรเราจะได้คุยกัน”

ภคพลพยายามพูดเสียงอ่อนให้หญิงสาวได้ใจเย็นลง

“ผมขอโทษที่ทำให้คุณโกรธ..ถ้าไม่ให้คุณมาอยู่ที่นี่ผมก็คงจะไม่มีโอกาสได้พูดเรื่องทั้งหมดเพราะคุณเอาแต่หนีผม”

“แล้วคุณคิดว่าฉันถูกขังอยู่แบบนี้แล้วจะฟังคุณอย่างนั้นเหรอคะ”

น้ำเสียงของพราวพิ้งค์ยังคงแข็งกร้าวไม่ยอมอ่อนคราแรกเธอก็จะยอมใจอ่อนคุยกับเขาอยู่แล้วแต่ยิ่งเขามาหลอกเธอเช่นนี้ยิ่งทำให้เธอไม่อยากจะคุยกับเขาไปใหญ่

“เรื่องความจำผมจำได้ตั้งแต่หลังจากอาการปวดหัวครั้งนั้นยอมรับว่าผมผิดที่อยากจะรู้ว่าคุณจะทำยังไงเมื่อมีผู้หญิงเข้าใกล้ผมอีก”

“เลยโทรให้แฟนเก่ามาหาอย่างนั้นเหรอคะ”

“ผมแค่จ้างเธอ..วันที่คุณเห็นว่าเธอมาเยี่ยมผมเธอแค่มาขอยืมเงิน..ตอนนั้นผมก็แค่ต้องการประชดคุณเฉยๆเลยทำทีเป็นกำลังคุยกับแคทเพลินๆ...ผมยอมให้เธอยืมจะได้ไม่ให้เธอมายุ่งกับผมอีกและให้เธอใช้หนี้โดยการเล่นละครมาทำทีเป็นคนดูแลผมในวันนั้น..”

“หึ่..ถ้าฉันจับไม่ได้คุณก็จะโกหกต่อไปใช่หรือเปล่าคะ”

“ไม่เลยผมคิดจะบอกคุณอยู่แล้ว..ขอโทษจริงๆ..ผมยอมให้เราโกรธกันต่อไปแบบนี้ไม่ได้ผมยากกลับมาอยู่กับคุณเป็นครอบครัว...เหมือนที่คุณอยากให้เป็นในไดอารี่ของคุณไง”

“ไดอารี่ของฉัน..”

พราวพิ้งค์เริ่มขมวดคิ้วมองหน้าภคพลด้วยท่าทีตกใจ

“เอ่อ..”

ภคพลเริ่มหน้าเจื่อนเมื่อตัวเองเผลอพูดเรื่องที่ไม่ควรจะหลุดปากมาอีกเรื่อง

“คุณแอบอ่านไดอารี่ของฉันงั้นเหรอคะ..ตั้งแต่เมื่อไรพูดมาเดี๋ยวนี้”

พราวพิ้งค์บุ้ยปากรอคำตอบจากปากของภคพลอย่างใจจดใจจ่อ

“ก็ตั้งแต่ก่อนที่พ่อผมจะบาดเจ็บ..ผมรู้หมดแล้วว่าคุณรักผมตอนนั้นที่หนีผมไปเพราะทนเห็นผมอยู่กับผู้หญิงคนอื่นไม่ได้..แล้วผมก็อยากให้คุณรับรู้เอาไว้ว่าผมตั้งใจจะขอคุณแต่งงานหลังจากคุณเรียนจบและตัดผู้หญิงทุกคนออกจากชีวิตแต่คุณดันหนีผมไปเสียก่อน..”

ภคพลวาดแขนข้างที่ไม่บาดเจ็บกอดร่างบางที่ยืนแน่นิ่งไม่พูดไม่จาเขาเดาไม่ออกเลยว่าตอนนี้หญิงสาวกำลังคิดอะไรอยู่ในใจแต่ก็ภาวนาให้เธอยอมใจอ่อนคืนดีกับเขาโดยเร็ว

“ฉันจะรู้ได้ยังไงว่าคุณพูดจริง”

“แหวนวงนี้ที่ผมพาคุณไปลองมันควรจะเป็นแหวนแต่งงานและอยู่ที่นิ้วของคุณนานแล้ว”

ภคพลผละออกจากร่างบางก่อนจะล้วงแหวนเพชรในกระเป๋าออกมายื่นให้ตรงหน้าของพราวพิ้งค์หญิงสาวยืนแน่นิ่งน้ำตาคลอกำแพงในใจทลายลงไปทั้งหมดเพราะรู้ว่าภคพลพูดจริง

แหวนวงนี้เธอจำได้ดีก่อนที่เธอจะเรียนจบภคพลบอกให้เธอไปเลือกแหวนเป็นเพื่อนคราแรกเธอคิดว่าเขาจะเอาไว้ให้ผู้หญิงคนอื่นแต่กลับไม่ใช่ไม่คิดเลยว่าเขาจะซื้อให้เธอ

“ถ้าวันนั้นคุณไม่หนีมาก่อนป่านนี้เรามีลูกสามสี่คนแล้วมั้ง”

มือหนายื่นปาดน้ำตาให้หญิงสาวก่อนจะรวบเธอมาไว้ในอ้อมกอดอีกครั้ง

“ใครจะไปคิดว่าคุณจะหยุดเจ้าชู้ได้ล่ะคะ”

พราวพิ้งค์เม้มริมฝีปากแน่นพยายามไม่ให้น้ำตานั้นไหลยิ่งห้ามก็เหมือนจะทะลักหนักมากกว่าเดิม

“ขอโทษที่ผมดีให้คุณเห็นช้าไป..”

ภคพลโล่งใจและดีใจมากที่ทำลายกำแพงในใจของพราวพิ้งค์ลงได้เสียทีโอกาสที่เธอให้ครั้งนี้เขาจะรักษามันเอาไว้ให้ดีที่สุด

จบแล้วค่า....

ขอบคุณที่สนับสนุนไรท์นะคะ

ฝากติดตามอัพเดตนิยายใหม่ๆ

ที่ F*: นิยาย ปลายฟ้า ด้วยนะคะ