ก๊อกๆๆ
สายตาของสองหนุ่มมองไปยังประตูที่กำลังจะมีคนเข้ามาเมื่อภคพลเห็นว่าเป็นใครเขาก็มีสีหน้าไม่สบอารมณ์ในทันที
“คุณพอลคะ”
พราวพิ้งค์สาวเท้าเข้ามานั่งข้างเตียงของภคพลด้วยใบหน้าระรื่นมือเรียวรีบกอบกุมมือของชายหนุ่มเอาไว้แน่นด้วยความดีใจที่เห็นเขานั้นฟื้นขึ้นมาได้เสียที
“กลับมาทำไม”
ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะถามไถ่อาการของภคพลกับณดลคำถามน้ำเสียงเสียงห้วนของคนเจ็บก็ทำให้พราวพิ้งค์หน้าเสียกะทันหันไม่รู้ว่าเขาจะแกล้งอะไรเธอถึงได้ทักทายกันเช่นนี้
“ผมขอคุยกับคุณพิ้งค์หน่อยครับ”
ณดลรีบเรียกพราวพิ้งค์ออกมาคุยกันข้างนอกเพราะมีเรื่องที่หญิงสาวจะต้องรับรู้ถึงอาการที่ไม่ค่อยจะดีนักของภคพล
“พอลความทรงจำหายไป...ที่จำได้ก็น่าจะสามปีที่แล้วครับ”
“สามปีที่แล้วเหรอคะ?”
พราวพิ้งค์เสียงสั่นมือไม้อ่อนเท่ากับว่าภคพลคนที่เจ็บอยู่ตอนนี้ยังเป็นคนเดิมคนที่เอาแต่ใจโผงผางเจ้าชู้และข้อสำคัญคือเขายังคงมองเธอเป็นแค่คู่นอนที่ไม่ต้องการให้มีอะไรผูกมัด
ฟึ่บบ
“คุณพิ้งค์”
ณดลรีบประคองพราวพิ้งค์เมื่อร่างบางฟุบกองลงกับพื้นดั่งคนไร้เรี่ยวแรงอาการข้างเคียงหลังการบาดเจ็บของภคพลนี่คือสิ่งที่พราวพิ้งค์ไม่อยากให้เกิดที่สุด
หลังจากที่ได้รับรู้เรื่องราวหน่วงหัวใจพราวพิ้งค์ก็ตัดสินใจว่าจะยังไม่ให้ภคพลรับรู้เรื่องลูกเพราะรู้ดีว่าเขาไม่คิดมีพันธะผูกพันธ์กลัวว่าภคพลที่ยังมีนิสัยเดิมจะเมินเฉยต่อลูกเธอไม่อยากเห็นภาพนั้นที่สุด เมื่อทุกคนได้รับรู้ความต้องการของพราวพิ้งค์ก็ยอมรับในการตัดสินใจของเธอโดยไม่มีข้อแม้
“คุณเหนือคิดว่าอาการของคุณพอลจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมเมื่อไรคะ”
พราวพิ้งค์ตั้งสติได้ดีแล้วเธอจึงมาคุยถึงอาการของภคพลกับณดลอีกรอบเพื่อให้รู้ว่าอาการของภคพลนั้นจะเป็นเช่นนี้ไปอีกนานแค่ไหน
“อืม..ระยะอาทิตย์นี้ต้องดูก่อนครับว่าอาการของพอลเป็นยังไงมีอะไรที่จำขึ้นมาได้บ้างหรือเปล่าแล้วจะลองประเมิณอีกทีครับ”
“พี่เหนือ”
ณดาน้องสาวสุดแสบของณดลเข้ามาในห้องทำงานของคนเป็นพี่ชายด้วยสีหน้าระรื่นขณะที่พราวพิ้งค์และณดลกำลังคุยเรื่องซีเรียสกันอยู่
“หนาว...กลับมาทำไมไม่เห็นบอกพี่”
“ก็เซอร์ไพรซ์ไงคะ...สวัสดีค่ะคุณพิ้งค์”
ณดาเอ่ยทักทายพราวพิ้งค์เสียงใสด้วยรู้จักกันดีพอสมควรว่าเธอเป็นใครและตอนนี้มีสถานะไหนกับภคพล
“ค่ะ...ไปเที่ยวที่ไหนมาเหรอคะครั้งนี้”
พราวพิ้งค์รู้ว่าณดานั้นชอบท่องเที่ยวเป็นชีวิตจิตใจครั้งนี้เธออยากจะรู้นักว่าหญิงสาวนั้นไปที่ไหนมาถึงได้กลับมามีท่าทีอารมณ์ดีเช่นนี้
“ปารีสค่ะสนุกมากได้รูปมาเยอะเลยค่ะ..แล้วอาการพี่พอลเป็นไงบ้างคะดีขึ้นมากแล้วหรือยัง”
ณดาเล่าทริปที่แสนสนุกของเธอด้วยท่าทีตื่นเต้นกับพราวพิ้งค์ก่อนจะหันมาถามอาการของภคพลกับพี่ชายเธอ
“ก็..ฟื้นแล้วล่ะแต่ยังมีปัญหาเรื่องความจำนิดหน่อย”
“หืม..”
สีหน้าของณดาหายร่าเริงไปในทันทีเมื่อได้รู้ถึงความผิดปกติของภคพลจากปากณดล
“หนาวเอาใจช่วยนะคะคุณพิ้งค์”
ณดาพยายามพูดให้กำลังใจพราวพิ้งค์หลังจากรู้เรื่องความผิดปกติของภคพลไม่เว้นว่างขณะที่กำลังเดินออกมาจากห้องของณดลเพื่อมาที่ห้องพักฟื้นของภคพลอีกรอบ
“ขอบคุณค่ะ”
แกร๊กก
เมื่อประตูห้องของภคพลเปิดได้ทั้งสามก็หน้าเสียกะทันหันโดยเฉพาะพราวพิ้งค์เพราะไม่ทันที่ภคพลจะฟื้นได้ข้ามวันข้างกายของเขาก็มีสาวสวยมายืนเฝ้าข้างๆแล้ว
“มาทำไมคะ”
เสียงแข็งของณดาที่เอ่ยถามสาวสวยข้างเตียงภคพลทำให้พราวพิ้งค์รู้ได้ทันทีว่าทุกคนน่าจะรู้หญิงสาวตรงหน้านี้แล้วยกเว้นเธอ
“พี่รู้ข่าวก็เลยมาเยี่ยมพอล”
แคทเธอรีนอมยิ้มอ่อนส่งมายังทั้งสามที่เข้ามาใหม่เธอไม่สะทกสะท้านต่อสายตาไม่เป็นมิตรของณดาแม้แต่น้อยเพราะที่มาก็เพื่อตั้งใจมาหาภคพลโดยเฉพาะ
“มากวนใจพี่พอลล่ะสิไม่ว่า”
ณดาแสดงออกอย่างโจ่งแจ้งว่าไม่พอใจที่เห็นแคทเธอรีนที่นี่
“พี่ยังคุยกับแคทเพลินๆอยู่เลยแคทไม่ได้กวนอะไรพี่”
เสียงแหบพร่าของภคพลรีบแก้ต่างให้แคทเธอรีนแม้นเขาจะไม่ได้ชอบใจให้เธอเข้ามายุ่งวุ่นวายกับเขาเท่าไรนักแต่เมื่อเห็นหน้าพราวพิ้งค์ก็เริ่มเห็นว่าการที่แคทเธอรีนมาที่นี่ก็มีประโยชน์เหมือนกัน
พราวพิ้งค์เริ่มหน้าเสียกลืนน้ำลายไม่ลงคอค่อยๆปลีกตัวเดินออกมานอกห้องพักฟื้นของภคพลเพราะกลัวว่าจะทำใจกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ เธอรู้อยู่แก่ใจว่าภคพลยังมีนิสัยเดิมเพราะเขาจำความรู้สึกที่พึ่งจะเกิดไม่ได้แต่ก็ยังทำใจเห็นเขาอยู่กับผู้หญิงอื่นได้ยากลำบากอยู่ดี
“ผมจะขอตรวจร่างกายพอลสักพักทุกคนออกไปก่อนนะครับ”
ณดลเห็นทีจะต้องแก้สถานการณ์ตรงหน้านี้เพื่อที่จะได้คุยกับภคพลสองคน เขารู้ว่าแคทเธอรีนเคยทำเพื่อนของเขาเจ็บหนักแต่ไม่ยักรู้ว่าเพื่อนของเขาจะยอมให้เธอเข้าใกล้ได้อีก
“พี่พอลนะพี่พอลที่จะไม่เข็ด”
ณดาออกจากห้องพักฟื้นภคพลเดินมาหาพราวพิ้งค์พร้อมบ่นอุกด้วยท่าทีไม่สบอารมณ์
“อะไรเหรอคะคุณหนาว”
“ก็ยัยแคทเธอรีนเป็นแฟนเก่าพี่พอลสมัยที่เรียนเมืองนอกด้วยกันยัยนั่นทิ้งพี่พอลไปแล้วก็มาคบกับแฟนของหนาว...ทำพี่พอลอกหักหนักอยู่ในตอนนั้น..หนาวก็ไม่ชอบหน้ามากๆด้วย”
คำพูดของณดาบ่งบอกว่ายังแค้นเคืองแคทเธอรีนไม่หาย
“เหรอคะ”
“แฟนหนาวก็เลวพอกันรู้จักกันในกลุ่มแท้ๆยังทำกันได้...ขอเตือนคุณพิ้งค์เลยนะคะว่ายัยนั่นร้ายลึก..ได้ยินข่าวว่าเลิกกับสามีไฮโซคนล่าสุดแล้วน่าจะหวังเกาะคนมีเงินไปทั่วนั่นแหละค่ะ”
“ขนาดนั้นเลยเหรอคะ”
พราวพิ้งค์หัวใจหล่นไปอยู่ตาตุ่มเมื่อได้รู้วีรกรรมของแคทเธอรีนเห็นทีเธอคงต้องเจอศึกหนักก็คราวนี้
“ค่ะ...ยัยนี่เหมือนคนโรคจิตอยากจะเอาชนะคนที่เหนือกว่าไปซะทุกคน...ตอนหนาวคบกับไบรอันนางยังทำพฤติกรรมสนิทสนมเกินหน้าเกินตากับไบรอันต่อหน้าคนอื่นเพื่อให้รู้ว่าตัวเองลึกซึ้งกับไบรอันแค่ไหน...พี่พอลอกหักจนเจ้าชู้ไม่จริงจังกับใครก็เพราะผิดหวังกับยัยนี่แหละค่ะ”
“แสดงว่าคุณพอลรักคุณแคทมาก”
“ก็จริงค่ะ..แต่หลังจากนั้นก็เกลียดมากเหมือนกันแต่ไม่รู้ว่าทำไมตอนนี้ยอมคุยด้วยได้”
พราวพิ้งค์นั่งนิ่งกลืนน้ำลายอึกใหญ่รู้ว่าภคพลเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้นหากเมื่อครู่เขาทำไปเพื่อประชดเธอก็ดีไปแต่หากเขาอยากจะกลับมาสานสัมพันธ์กับแคทเธอรีนเธอแย่แน่
“นายทำอะไรของนายรู้ก็รู้ว่าแคททำกับนายขนาดไหนยังจะอยู่ใกล้อีก”ณดลเริ่มสวดเพื่อนของเขาหลังจากที่ห้องนี้เหลือเพียงสองคน“ฉันทำเพราะอยากให้พิ้งค์ไปไกลๆต่างหาก”ภคพลตอบปัดเสียงอ่อนคิดว่าแค่นี้เพื่อนของเขาจะรู้ใจเสียอีกว่าคนอย่างเขาไม่มีทางดีกับคนที่เคยทำร้ายตัวเองมาก่อนแน่นอน“แกโกรธคุณพิ้งค์แค่เรื่องที่เธอหนีไปแล้วไม่บอกนายแค่นั้นเหรอ”ภคพลยังคงเงียบเป็นคำตอบ ณดลเริ่มขมวดคิ้วไม่รู้ว่าเพื่อนตนที่ยังเป็นมีนิสัยเก่าๆเป็นคนคิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องผู้หญิงด้วย“คุณพิ้งค์ก็กลับมาแล้วไงเธอกลับมาเพราะเป็นห่วงนาย...ตลอดที่นายนอนเป็นผักคนที่ดูแลนายไม่ใช่พยาบาลแต่เป็นคุณพิ้งค์..เธอคอยเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้นายพูดคุยกับนายตลอด..ตอนนายไข้ขึ้นเธอก็ไม่เคยได้หลับได้นอน..แต่พอนายฟื้นมากลับเอาแต่ไล่ให้เธอไปไกลๆมันยุติธรรมแล้วเหรอ”ณดลว่าเสียงแข็งหากเขาพูดเรื่องยัยหนูพลอยขวัญได้เขาก็อยากจะพูดใจจะขาดภคพลจะได้รู้ว่าตอนนี้ตัวเองเป็นพ่อคนแล้วไม่ควรทำตัวงี่เง่าประชดใครเหมือนเด็กแต่ติดตรงที่พราวพิ้งค์ขอเอาไว้“ตอนเธอหนีฉันไปทิ้งให้ฉันเคว้งคว้าง...ยุติธรรมกับฉันเหมือนกันหรือไง”“นายไม่ได้คิดกับเธอแค่คู่นอนใช่หรือเปล่า
“ก็อยากดูแลไม่ใช่หรือไง”ดวงตาคมจ้องมองยังใบหน้าที่บึ้งตึงของหญิงสาวด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ทั้งยังส่งน้ำเสียงยียวนกวนประสาทเธอตลอดเวลาทำพราวพิ้งค์หน้านิ่วคิ้วขมวดเพราะเห็นท่าแล้วว่าภคพลคงจะอยากเล่นสงครามประสาทกับเธอเพราะเห็นว่าเธอดูแลเข้าหน่อยก็ใช้สารพัด“เจ้านายของนายเค้าปากไม่ค่อยตรงกับใจเท่าไรเลย”ณดลมองดูภคพลและพราวพิ้งค์ผ่านประตูกระจกด้านนอกกับก้องภพเขาดูออกว่าเพื่อนตนนั้นไม่ได้อยากจะไล่พราวพิ้งค์ไปจริงๆที่ทำไปเพียงเพราะโกรธเคืองเรื่องเธอหนีไปก็เท่านั้น“ครับ”ก้องภพเปรยสายตามองไปยังคนในห้องก็อมยิ้มอ่อนรู้ว่าจิตใจของนายเขาซับซ้อนซ่อนเงื่อนอยู่พอสมควรและที่หายวันหายคืนเช่นนี้ก็คงเป็นเพราะมีคนที่ตัวเองเอ่ยปากไล่มาอยู่ดูแลทุกวันนั่นเองRrrrr“ฉันขอตัวเดี๋ยวนะคะ”พราวพิ้งค์เห็นสายคีรินเข้ามาเธอก็รีบลุกออกจากเก้าอี้ทั้งที่ยังไม่ทันที่จะป้อนข้าวให้ภคพลเสร็จ“ค่ะคุณคีริน”หญิงสาวกดรับสายคุยกับคนที่โทรมาหาขณะที่กำลังจะเดินถึงประตูหลังจากนั้นก็เดินหายเงียบออกไปข้างนอก“คีริน”ภคพลขมวดคิ้วมองตามหลังร่างบางไม่วางตาเขารู้ว่าไม่เคยรู้จักคนๆนี้แต่ทำไมคุ้นกับชื่อคีรินที่หญิงสาวเอ่ยเรียกปลายสายแปลกๆ
วันต่อมาพราวพิ้งค์ใจเสียตั้งแต่เมื่อวานยังไม่หายเพราะจนป่านนี้แล้วภคพลก็ยังไม่ยอมฟื้นขึ้นมา“เมื่อไรคุณจะตื่นมาคะ..คุณจะไล่ฉันต่อว่าฉันอีกกี่คำก็ได้ขอแค่ตื่นมาได้ไหม”สาวเจ้านั่งเอ่ยเสียงอู้อี้อยู่ข้างเตียงของชายหนุ่มพรางยกมือปาดน้ำตาลวกๆ“อืม..”ขณะที่พราวพิ้งค์นั่งหน้าหน้าเคร่งเครียดอยู่พักใหญ่ภคพลก็มีทีท่าว่าจะขยับตัวตื่น“คุณพอล”มือเรียวรีบกดเรียกพยาบาลทันทีที่เห็นว่าภคพลลืมตาไม่นานนักณดลและพยาบาลผู้ช่วยอีกหนึ่งคนก็เข้ามาในห้องพราวพิ้งค์จึงหลบไปนั่งมุมห้องเงียบๆขณะที่หมอหนุ่มกำลังลงมือตรวจอาการภคพล“จำได้หรือเปล่าว่าก่อนปวดหัวเกิดอะไรขึ้น..”ณดลเริ่มถามคนที่มีอาการสะลึมสะลือภคพลยังคงเงียบเขาเปรยสายตาไปยังหญิงสาวที่นั่งใจจดใจจ่อจ้องมองมายังตัวเองอยู่ที่มุมห้องก่อนจะเงยหน้าส่ายหัวกับณดล“..ไม่รู้ฉันจำไม่ได้”“แล้วตอนนี้ยังมีอาการปวดหัวอยู่หรือเปล่า”“ไม่..ฉันโอเค.. ขอพักผ่อนก่อน”ท่าทีของภคพลดูเหนื่อยอ่อยเป็นพิเศษณดลจึงไม่ได้เค้นถามอะไรเพื่อนตนมากเมื่อไม่มีอาการปวดหัวภคพลก็ไม่ได้น่าเป็นห่วงอะไร“อีกสี่ชั่วโมงฉันจะมาดูนายอีกรอบ”“อืม..”“ฉันขออยู่เฝ้านะคะจะอยู่เงียบๆ”พราวพิ้งค์ไม
วันต่อมาพราวพิ้งค์มาถึงโรงพยาบาลในช่วงเช้าเธอต้องตกใจเมื่อเห็นแคทเธอรีนกำลังจะเดินเข้าไปในห้องของภคพลจึงรีบรั้งตัวหญิงสาวเอาไว่ก่อน“คุณมาที่นี่ทำไมคะ”“พอลโทรให้ฉันมาหาบอกว่าอยากให้ฉันมาดูแล”แคทเธอรีนตอบกลับพราวพิ้งค์หน้าระรื่น“งั้นก็กลับไปเถอะค่ะ..เพราะหน้าที่นี้เป็นของฉันค่ะ”“ไม่กลับค่ะ..ฉันไม่รู้หรอกนะคะว่าคุณเป็นอะไรกับพอลแต่ในเมื่อพอลเลือกที่จะให้ฉันมาดูแลคุณนั่นแหละที่ต้องกลับ”แคทเธอรีนว่าจบก็เปิดประตูเข้าห้องภคพลไปโดยมีพราวพิ้งค์ตามหลังเข้ามาติดๆ“ฉันมาแล้วค่ะพอล”แคทเธอรีนเอ่ยทักทายภคพลที่กำลังนั่งเลื่อนมือถืออยู่บนเตียงเสียงใส“ฉันบอกแล้วไงคะว่าคนที่จะดูแลคุณได้คือพยาบาลที่นี่”พราวพิ้งค์ค่อนข้างมีท่าทีเดือดดาลพอสมควรดวงตากลมโตจ้องมองภคพลเขม็งอย่างไม่วางตา“ก็ผมต้องการให้แคทมาดูแลคุณมีปัญหาอะไรอยากจะพักผ่อนผมก็ให้โอกาสคุณได้พักแล้วไง”“บอกให้เธอกลับไปเดี๋ยวนี้”“ไม่..”ภคพลตวัดหางตาคมมองหญิงสาวด้วยสายตากวนประสาท“ได้..เดี๋ยวได้รู้กัน”พราวพิ้งค์เดินกัดฟันกรอดออกนอกห้องไปไม่นานนักเหล่าชายฉกรรจ์คนของภูริชสามสี่คนก็เข้ามาลากตัวของแคทเธอรีนกลับไปส่งที่อยู่ของเธอครู่ต่อมา“
และแล้ววันเวลาก็ผ่านไปร่วมอาทิตย์ที่สามพราวพิ้งค์ก็ยังไม่มีทีท่าใจอ่อนคุยกับภคพลง่ายๆจนทุกคนต่างก็เห็นใจชายหนุ่มพอสมควรในตอนนี้ภูริชก็เข้ามาพักฟื้นที่บ้านของแดนไทยยัยหนูพลอยขวัญที่ปู่ไปรับมาทุกวันจึงทำให้ภคพลนั้นได้อยู่กับลูกนานๆบ้างนับว่าความสุขนี้ได้จากบารมีของคนเป็นพ่อล้วนๆ“งานหินเลยสิ..”ภูริชหันมาถามภคพลที่กำลังนั่งมองลูกสาวตัวกลมนั่งทานขนมไม่วางตา“หินจริงๆครับคุณพ่อ”ภคพลหันมาพยักหน้ากับคนเป็นพ่อหน้าเจื่อน“ทีหลังจะเล่นอีกหรือเปล่า”“เข็ดแล้วครับ”“ฮ่าๆๆ..”ภูริชหัวเราะร่าเมื่อเห็นพราวพิ้งค์จะเป็นผู้หญิงคนแรกที่ทำให้ลูกชายจอมเอาแต่ใจของเขาใจเสียได้นานขนาดนี้เช้าวันต่อมาพราวพิ้งค์ไปส่งยัยหนูให้ภูริชที่บ้านของแดนไทยเรียบร้อยเธอจึงขับรถมาที่ไร่เพียงกมลเพื่อมาหาฟองจันทร์ด้วยรู้ว่าหญิงสาวจะไปจากที่นี่เพื่อไปทำงานที่กรุงเทพในอีกวันสองวันที่จะถึง“เลือกทางนี้จริงๆใช่ไหม”พราวพิ้งค์มาที่นี่เพื่อคุยกับฟองจันทร์ให้แน่ใจว่าสิ่งที่หญิงสาวเลือกนั้นตรงกับใจที่ต้องการจริงๆหรือเปล่า“จันทร์ว่าจันทร์ขอออกไปอยู่คนเดียวก่อนดีกว่าค่ะ... แล้วค่อยคิดดูว่าตอนนั้นจะอยู่ได้หรือเปล่า”ฟองจันทร์เงียบค
ครื่นน... ซ่าาาา....ค่ำคืนที่พายุโหมกระหน่ำซัดสาดกับหลังคาบ้านริมรักหลังเล็กจนเกิดเสียงดังลมห่าใหญ่ก็พัดแรงไม่ยอมหยุดจนพราวพิ้งค์หญิงสาวในชุดนอนสีหวานนั้นนอนไม่หลับด้วยห่วงกลัวว่าต้นไม้ใหญ่หน้าบ้านจะโค่นลงมาทับบ้านหลังเล็กของเธอ“ทำไมลมแรงแบบนี้นะ”มือเรียวแหวกม่านสีครีมมองลอดผ่านหน้าต่างบานกระจกออกไปยังข้างนอกบ้านด้วยสีหน้ากังวลเปรี้ยงง.. “ว้ายย..”สาวเจ้าสะดุ้งโหยงกรีดร้องเสียงดังเมื่อจู่ๆอัสนีบนฟากฟ้าก็ฟาดลงมาเสียงดังกระหึ่มจนบ้านสั่นไปทั้งหลัง“แอะ...แอ้...”เสียงของยัยหนูตัวน้อยที่นอนอยู่ในเปลส่งเสียงงอแงเพราะความตกใจเสียงฟ้าจนตื่นคนเป็นแม่จึงรีบเดินห่างออกจากบานหน้าต่างปรี่เข้ามาอุ้มลูกสาวมากอดไว้ในอ้อมอก“ชู่ว...ไม่เป็นอะไรนะคะ..แม่อยู่นี่แล้วน้าคนเก่ง”“แอ้..แง่..แง่..”ยัยหนูแก้มย้วยวัยสองขวบยังคงร้องให้ไม่คิดผ่อนจนคนเป็นแม่ต้องรีบเปิดฝาขวดนมให้คนที่กำลังงอแงได้กินนมเสียงร้องจึงสงบลงได้มือเรียวขยับตบก้นลูกสาวเบาๆขณะที่เจ้าแก้มย้วยกำลังง่วนอยู่กับการกินนมเพื่อเป็นการกล่อมให้หลับพราวพิ้งค์เปรยสายตามองลูกสาวที่อยู่ในอ้อมอกพรางนึกถึงคนที่เป็นพ่อของลูกด้วยใบหน้าของลูกสาวไม่มีส
“ฉันอยากกลับบ้าน...นายจะให้ฉันอยู่ที่นี่เพื่ออะไรฉันไม่ได้เป็นอะไรแล้วแผลแค่นี้ฉันรักษาเองได้”ภคพลเปรยสายตามองณดลด้วยความระอารู้ได้เลยว่าเพื่อนตนต้องมาบังคับให้ทานอาหารอีกแน่ที่เขาไม่มีกะใจทำอะไรตอนนี้ก็เป็นเพราะไม่อยากจะนอนอยู่ที่โรงพยาบาล“ฉันรู้ว่านายเก่ง..แต่ฉันก็รู้อีกว่าถ้านายกลับไปนายจะไม่ยอมทำแผลไม่ยอมทานยาตามที่ฉันสั่งแล้วแผลนายก็จะติดเชื้ออาจจะทำให้นายป่วยตายได้เข้าใจใช่ไหม..อยู่โรงพยาบาลอีกสักวันสองวันจะเป็นไร”ณดลสาวเท้าเข้ามาข้างเตียงภคพลมือทั้งสองล้วงกระเป๋าก่อนจะสาธยายหยั่งรู้ถึงนิสัยของเพื่อนหากเขายอมปล่อยกลับบ้านจะเป็นเช่นไร“เฮ่อ..”คนที่ถูกบ่นได้แต่หลับตาถอนหายใจ“แล้วก็กินอาหารให้ตรงเวลาไม่เช่นนั้นฉันจะให้นายอยู่ที่นี่นานขึ้น...แล้วอย่าคิดหนีคนของฉันมีอยู่ทุกที่เข้าใจใช่หรือเปล่า”ณดลยกมือชี้หน้าภคพลเขาไม่ได้ขู่รู้ว่าเพื่อนตนรู้ดี“เฮ่อ..”คนป่วยถอนหายใจเฮือกใหญ่อีกรอบพรางมองเพื่อนรักที่เจ้ากี้เจ้าการด้วยสายตาไม่สบอารมณ์เขาเคยหนีออกจากโรงพยาบาลมาหลายครั้งแล้วแต่ก็ถูกคนของณดลลากกลับมาได้ทุกครั้งหมอหนุ่มเพื่อนของเขาคนนี้ก็ไม่ยอมรักษาใครที่อื่นนอกจากที่โรงพยาบาลของตั
“ยด..”เด็กหญิงตัวกลมก้าวขาป้อมรีบเดินเข้ามาหาคนเป็นแม่เมื่อเห็นว่ามีรถเก๋งคันสีขาวขับเข้ามาจอดที่หน้าบ้านพราวพิ้งค์ยิ้มต้อนรับคนที่มาใหม่หน้าระรื่นไม่ใช่ใครที่ไหนเป็นปลายฝันว่าที่เจ้าสาวของพ่อเลี้ยงแดนไทยเพื่อนรักของเธอเอง“ไงจ๊ะ..เจ้าหมูอ้วนของน้าปลายมาให้น้าฟัดหน่อยเร็ว” ฟอดด ฟอดดปลายฝันหญิงสาวที่กำลังท้องโตหน้าตาจิ้มลิ้มเดินถือถุงกระดาษปรี่ตรงมาอุ้มหนูน้อยกอดหอมฟอดใหญ่คิดถึงไม่ได้เจอหน้าหลานสาวหลายวันเพราะต้องกลับไปเอาชุดแต่งงานที่กรุงเทพและอยู่กับครอบครัวต่อเป็นอาทิตย์“ที่ไร่ไม่ยุ่งแล้วหรือถึงปลีกตัวมาที่นี่ได้”“ไม่มีอะไรยุ่งแล้วล่ะที่จะวุ่นก็เห็นจะเป็นพรุ่งนี้เพราะต้องเตรียมตัวรับแขกที่บ้านฉันกับบ้านคุณแดน..เออ..วันนี้พ่อเลี้ยงคีรินฝากชุดมาให้”ปลายฝันชี้ไปที่ถุงกระดาษข้างตัวที่ถือมาตั้งแต่ลงจากรถ“ถ้าฉันไม่ใส่จะดูเสียมารยาทหรือเปล่า”พราวพิ้งค์ว่าด้วยท่าทีลำบากใจ“แน่นอน”ปลายฝันรีบพยักหน้าสายตาของเธอบ่งบอกว่าอยากให้เพื่อนเธอนั้นรับรักพ่อเลี้ยงคีรินเสียที“ทำยังไงพ่อเลี้ยงถึงจะเข้าใจว่าฉันไม่ได้คิดอะไรเกินไปกว่าพี่น้อง”“พ่อเลี้ยงเค้าตามจีบเธอมาตั้งแต่เธอท้องยังไม่ยอมใจอ่อนก