ตอนที่32 จำไม่ได้

วันเวลาพ้นผ่านไปนานร่วมอาทิตย์ตอนนี้ภูริชก็ฟื้นตัวได้พอสมควรส่วนภคพลปลอดภัยแต่ยังไม่ฟื้นพราวพิ้งค์มาเฝ้าภคพลทุกวันไม่เคยห่างแทบจะกินนอนที่นี่ส่วนยัยหนูพลอยขวัญช่วงนี้ก็จะอยู่กับปลายฝันและแดนไทยทั้งสองอาสาช่วยเลี้ยงให้เองระหว่างที่พราวพิ้งค์ยังต้องเฝ้าภคพล

ภูริชฟื้นขึ้นมาได้แต่เขาก็ยังต้องรักษาตัวอีกนานเพราะกระดูกที่หักยังต้องใช้เวลานานกว่าจะกลับมาเป็นปกติช่วงนี้บริษัทยิ่งวุ่นวายเรื่องการนำเข้ารถยนต์ลอตใหญ่ภูริชจึงวานให้โนแอลและนาดีลตัดสินใจกันว่าใครจะเข้าดูแลบริษัทแทนในช่วงนี้

บทสรุปที่ได้คือโนแอลจะดูแลอยู่ที่นี่ทั้งบริษัทของคนเป็นพ่อและของภคพลส่วนกิจการส่วนตัวของเขาที่ฝรั่งเศสก็ฝากให้นาดีลดูแล

พราวพิ้งค์ตื่นเช้าทุกวันเพื่อที่จะลุกขึ้นมาเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้กับภคพลเธอดูแลเขาอย่างดีทั้งภาวนาในใจทุกวันว่าให้เขานั้นฟื้นมาพูดคุยกับเธอเร็วๆ

“คุณต้องหายไวๆนะคะจะได้มาฟังคำว่ารักจากปากของฉัน”

หญิงสาวมองคนที่นอนเป็นผักหน้าละห้อยเธอเห็นภคพลอยู่ในสภาพนี้เป็นอาทิตย์แล้วจึงหดหู่หัวใจเป็นพิเศษ

“พิ้งค์..เรื่องเธอกับคุณพอลยังไงกันแน่?”

ปลายฝันที่เข้าห้องพักฟื้นของภคพลมาเงียบๆเธอก็แอบตกใจกับคำที่พราวพิ้งค์พูดกับภคพลพอสมควรเพราะคนที่อยู่ด้วยกันจนมีลูกกันได้มีที่ไหนจะไม่เคยบอกรักกัน

“เอ่อ.. คือ”

ดวงตากลมโตเบิกกว้างตกใจที่เห็นเพื่อนตัวเองยืนทำหน้าสงสัยอยู่หน้าประตูเห็นทีคราวนี้​เธอคงต้องอธิบายกับปลายฝันยาวเสียแล้ว

“ฉันไม่ใช่คนรักคุณพอลแต่แรกเป็นแค่คู่นอนเท่านั้น...กฏของเค้าที่บอกว่าห้ามทำตัวเป็นเจ้าของนานวันเข้าฉันก็ทำไม่ได้เพราะหลงรักเค้าไปแล้วเลยหนีไปอยู่เชียงใหม่”

“อย่างนี้นี่เอง”

ปลายฝันที่นั่งนิ่งขมวดคิ้วบนโซฟาเริ่มผ่อนคลายความสงสัยลงหลังจากรับรู้ความหลังของเพื่อน

“เรื่องที่ฉันท้องฉันก็ตั้งใจจะไม่ทานยาคุมเพราะการที่มียัยหนูทำให้ฉันรู้ว่าจะเดินหน้าใช้ชีวิตต่อเพื่อใคร...ตอนแรกฉันว่าจะลืมเค้าได้แต่พอมาเจอเค้าก็รู้ว่าฉันยังรักเค้าไม่น้อยลงเลย”

“คุณพอลไม่รู้ใช่ไหมว่าเธอรักเค้า”

“อืม..”

พราวพิ้งค์พยักหน้ารับเบาๆเธอแอบเสียดายเวลาก่อนหน้าหากเธอไม่ปากแข็งคงไม่เสียใจเฉกเช่นตอนนี้

“คุณพอลท่าจะรักเธอกับลูกมากไม่งั้นคงไม่ยอมทิ้งศักดิ์ศรีง้อเธอขนาดนี้หรอก..”

จากที่ปลายฝันรู้นิสัยเสียๆเมื่อก่อนของภคพลจากปากแดนไทยเท่ากับว่าตอนนี้ชายหนุ่มยอมอ่อนให้เพื่อนเธอมากที่ทำตัวดีตามง้อพราวพิ้งค์คงไม่ได้เสแสร้งอะไรแน่นอนคงทำไปเพราะรักอย่างเดียว

“ฉันรู้เพราะพักหลังมานี้เค้าดีมากๆ.. ฉันเสียใจที่ไม่ยอมบอกความในใจเขาก่อนหน้านี้”

พราวพิ้งค์เริ่มน้ำตาคลอเอ่ยเสียงสั่น

“ไม่มีอะไรสายไปหรอกพิ้งค์อีกไม่นานคุณพอลก็จะฟื้นเชื่อฉันแล้วทุกอย่างจะดีเอง”

“อืม...”

ปลายฝันรวบเพื่อนรักกอดเอาไว้หลวมๆเข้าใจความรู้สึกพราวพิ้งค์ทุกอย่างและจะคอยอยู่ข้างๆเพื่อนเธอเสมอ

ไร่เพียงกมล

“จันทร์ได้คุยกับคุณพิ้งค์บ้างหรือเปล่า...คุณพอลอาการเป็นยังไงบ้าง”

คีรินเดินเข้ามาหาฟองจันทร์ในครัวช่วงเย็นเขาได้ยินข่าวมาบ้างเรื่องอุบัติเหตุของภคพลจึงอยากรู้ว่าตอนนี้ชายหนุ่มนั้นเป็นอย่างไรบ้างครั้นจะโทรถามพราวพิ้งค์เองก็ไม่อยากไปรบกวนอะไรหญิงสาวเวลานี้เพราะรู้ว่าเธอน่าจะไม่มีแก่ใจคุยอะไรกับใครมากนัก

“พี่พิ้งค์บอกว่าคุณพอลปลอดภัยแต่ยังไม่ฟื้นค่ะ”

ฟองจันทร์หันมาตอบคีรินขณะที่เธอกำลังคนซุปในหม้อตุ๋น

“คุณพิ้งค์คงเครียดมากสินะ”

“ก็พอสมควรค่ะ..พี่คีคะ”

ฟองจันทร์พยักหน้าเบาๆเธอรู้ว่าคีรินคงอยากจะคุยกับพราวพิ้งค์แต่เพียงไม่กล้าโทรไปก็เท่านั้นท่าทีห่วงใยของคีรินที่มีต่อพราวพิ้งค์ทำให้ฟองจันทร์คิดว่าเขาคงยังลืมพราวพิ้งค์ไม่ได้แน่นอน

“หืม..”

“คือ..จันทร์ไปสมัครงานเป็นแอร์โฮสเตสเอาไว้เค้าเรียกสัมภาษณ์อาทิตย์หน้าถ้าจันทร์ได้งานก็จะไปอยู่ที่กรุงเทพนะคะ”

ฟองจันทร์เริ่มยื่นใบสมัครงานไปที่ต่างๆตั้งแต่ที่เธอเจ็บครั้งนั้นแล้วเพราะอยากจะลองอยู่ให้ห่างจากคีรินเผื่อว่าเธออาจจะทำใจกลับมารักเขาแบบพี่ชายแบบเดิมได้หากอยู่ใกล้เขาแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆจะเป็นการทรมานหัวใจของตัวเองไปเปล่าๆ

“..ถ้า..มันเป็นงานที่เราชอบทำแล้วมีความสุขพี่ก็ไม่ว่า...ให้พี่ช่วยอะไรก็บอกแล้วกัน”

“ค่ะ”

คีรินชะงักงันหน้าชาเล็กน้อยรู้สึกหน่วงในใจเมื่อรู้ว่าฟองจันทร์จะไม่อยู่กับตัวเองแล้วไม่ได้นึกมาก่อนว่าสาวเจ้าจะเอ่ยขอลาจากกันดื้อๆแต่หากว่ามันเป็นความสุขของเธอเขาก็คงต้องยอม

อาทิตย์ต่อมา

“ค่ะคุณเหนือ...ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้ค่ะ”

และแล้ววันเวลาที่พราวพิ้งค์รอคอยก็มาถึงเธอได้ข่าวว่าภคพลเริ่มฟื้นแล้วจากสายของณดลจึงรีบเตรียมตัวมาที่โรงพยาบาลคราแรกจะพายัยหนูพลอยขวัญไปด้วยแต่เด็กหญิงกลับไม่สบายจึงต้องอยู่ที่บ้านกับปลายฝันและแดนไทย

โรงพยาบาล

“นายจำได้หรือเปล่าว่าก่อนหน้านี้บาดเจ็บเพราะอะไร”

หลังจากที่ภคพลฟื้นณดลก็เริ่มสอบถามอาการทั่วไปของเพื่อนรักแต่ด้วยท่าทีงุนงงของภคพลทำให้ณดลต้องถามย้ำเพื่อนของเขาให้แน่ใจว่าภคพลนั้นจำเหตุการณ์อะไรได้บ้างก่อนที่จะมานอนเจ็บอยู่แบบนี้

“ฉันเจ็บหนักแบบนี้เพราะอะไร”

ภคพลวาดสายตามองจ้องยังณดลเขาขมวดคิ้วครุ่นคิดแต่ทำอย่างไรก็นึกไม่ออกอยู่ดีว่าก่อนหน้าไปเจออะไรมา

“นายจำไม่ได้งั้นเหรอ”

ณดลเริ่มหน้าเจื่อนขึ้นมากะทันหันสีหน้าของเขาดูไม่ค่อยจะดีนักเมื่อพอจะประเมิณได้ว่าสมองของเพื่อนเขาน่าจะมีปัญหา

“จำได้จะถามหรือไง”

“ตอนนี้นายจำอะไรได้บ้าง”

“อืม..จำได้ว่าดื่มที่งานเลี้ยงวันเกิดนายที่หัวหิน”

ภคพลค่อยๆนึกก็จำได้ว่าภาพสุดท้ายของเขานั้นอยู่ในงานปาร์ตี้วันเกิดที่เขาอาสาจัดให้ณดลเองที่หัวหินหลังจากนั้นก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย

“หัวหิน..นั่นมันสามปีที่แล้ว”

ณดลยืนเท้าเอวขมวดคิ้วจนผูกโบว์ท่าทางเพื่อนของเขาคงต้องได้รับการวินิจฉัยสมองใหม่อีกหลายรอบ