ตอนที่11 ดัดนิสัย

เช้าวันต่อมา

ไร่เหมวัต

วันนี้มีเรื่องให้ภูริชต้องปวดหัวอีกแต่เช้าเมื่อได้รับข่าวจากเลฟคู่ค้าคนสำคัญว่าลูกชายของเขาส่งคนไปทำร้ายอิกอร์น้องชายของเลฟจนบาดเจ็บสาหัส

เพียะ

มือหนาฟาดเข้าแก้มซ้ายของลูกชายคนเล็กเต็มแรงจนหน้าหันด้วยความโมโหน้อยครั้งนักที่เขาจะลงมือกับลูกแบบนี้

ภคพลน้ำตาคลอเขาไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดที่ใบหน้าของเขาแม้แต่น้อยแต่กลับเป็นที่ใจมากกว่าที่ถูกคนเป็นพ่อตบตีด่าทอทั้งที่เขาเป็นฝ่ายที่ถูกอิกอร์กระทำก่อน

“ทำอะไรไม่รู้จักคิดดีที่เลฟไม่เอาเรื่องอะไร”

ภูริชตวาดเสียงฝาดเพราะดีแค่ไหนที่เขาคุยกับเลฟจนเขาอารมณ์เย็นลงและเข้าใจว่าอิกอร์ทำภคพลก่อนได้ไม่เช่นนั้นภคพลเองจะตกอยู่ในอันตรายซึ่งเขาก็ไม่สามารถที่จะปกป้องลูกได้ตลอดเวลาแม้นจะมีอำนาจมากพอกับเลฟก็เถอะ

“แต่อิกอร์ทำผมก่อนนะครับ”

ภคพลเอ่ยตอกกลับคนเป็นพ่อเสียงสั่นโมโหเหลือเกินที่พ่อของเขาไม่มีทีท่าจะปกป้องเขาแม้แต่น้อย

“ฉันรู้.. แต่ทำไมไม่รู้จักใช้ปัญญาแก้ปัญหาทำไมชอบใช้แต่กำลัง”

“ที่คุณพ่อโกรธขนาดนี้เป็นเพราะเลฟเป็นคู่ค้าคนสำคัญใช่หรือเปล่าครับ”

“พอลหยุด..คุณพ่อไม่เคยคิดเห็นคนอื่นดีกว่าคนในครอบครัว”

โนแอลที่ยืนเงียบในสถานการณ์ที่ไม่ค่อยดีมานานจึงรีบปรามน้องชายเมื่อเห็นว่าน้องตนนั้นกำลังก้าวร้าวพ่อตัวเองเขารู้ว่าพ่อของเขาทำทุกอย่างเพื่อปกป้องภคพลการที่เตือนให้ใช้สมองมากกว่ากำลังครั้งนี้ก็เช่นกันแต่เห็นทีภคพลจะไม่รับรู้ความหวังดีของคนเป็นพ่อเท่าไรเลย

“หึ่..”

เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่ข้างๆแม้นแต่พี่ชายที่ตามใจตนมาตลอดภคพลจึงรีบหันหลังหมายจะเดินหนีออกไปจากบรรยากาศที่น่าอึดอัดแต่เขายังไม่ทันได้ก้าวไปไหนพ่อของเขาก็โพร่งคำขาดออกมาเสียงดัง

“ฉันจะดัดนิสัยแกตาพอล..ต่อไปนี้แกต้องอยู่ที่นี่ถ้าไม่ทำตามที่ฉันสั่งกิจการแกพังไม่เป็นท่าแน่”

“คุณพ่อ!”

ภคพลหันมามองภูริชด้วยท่าทีน้อยใจเพราะรู้ว่าพ่อของเขาสามารถพังกิจการของเขาได้จริงตามที่พูด

“แกก็รู้ว่าคนอย่างฉันทำได้จริง..แกต้องอยู่ที่นี่ทำงานทุกอย่างเพื่อฝึกความอดทน..”

ภูริชว่าจบเขาเองเป็นฝ่ายที่เดินหนีออกไปคำขาดเมื่อครู่เขาคิดไตร่ตรองมาพักใหญ่แล้วว่าลูกชายคนเล็กของเขาต้องได้รับการดัดนิสัย

“ไม่นะครับคุณพ่อ”

ภคพลตะโกนตามหลังคนเป็นพ่อก่อนจะหันมาหาพี่ชายหมายจะขอความช่วยเหลือแต่โนแอลก็กลับเดินหนีเขาไปอีกคนตอนนี้เขาจึงรู้สึกหดหู่ในใจอย่างที่ไม่เคยเป็น

ภูริชเข้ามาคุยกับแดนไทยในห้องทำงานช่วงสายว่าจะฝากให้ภคพลทำงานอยู่ที่นี่เพื่อฝึกความอดทนเพราะคนที่เคยสบายมาตั้งแต่เกิดหากไม่รู้ค่าของความลำบากไม่รู้ว่าการเคารพคนอื่นเป็นยังไงอย่างภคพลต้องเจอบททดสอบภูริชหวังว่าระยะเวลาที่ลูกชายเขาอยู่ที่นี่จะขัดเกลานิสัยให้เป็นคนที่ดีขึ้นมาได้บ้าง

“ถ้าพี่คิดว่าดีแล้วผมก็ไม่ขัดครับ..ดีเลยจะได้มีคนมาคอยช่วยงานระหว่างที่ผมฮันนีมูน”

แดนไทยไม่ปฏิเสธคำของของภูริชเพราะเขาก็ต้องการคนที่ไว้ใจได้มาดูแลงานในไร่แทนพักใหญ่

“หาคนที่ไว้ใจได้มาคอยคุมด้วยล่ะ”

“ครับ..ผมจะจัดการให้”

ภูริชเชื่อว่าคนอย่างภคพลที่มีลูกล่อลูกชนเยอะจะต้องมีคนมาคอยคุมพฤติกรรมไม่อย่างนั้นความหวังว่าจะงานที่นี่จะเกลาลูกชายของเขาคงจะเป็นไปได้ยาก

พราวพิ้งค์เข้ามาหาแดนไทยในช่วงสายหลังจากปลายฝันโทรมาหาเธอบอกว่าแดนไทยมีธุระด่วนจะคุยด้วย

“โทรเรียกให้พิ้งค์เข้ามาแต่เช้ามีอะไรเหรอคะ”

หญิงสาวฝากยัยหนูพลอยขวัญกับปลายฝันก่อนจะเข้ามาในห้องทำงานของแดนไทยเพื่อคุยธุระกับพ่อเลี้ยงหนุ่ม

“ช่วงนี้ผมกับปลายจะไปฮันนีมูนกันที่ภูเก็ตกะว่าจะบินต่อที่อื่นด้วย..ผมมีคนงานใหม่ที่อยากจะฝากคุณพิ้งค์ดูแลให้เป็นพิเศษคอยควบคุมการทำงานของเค้าระหว่างที่เค้าทำงานแทนผมจะได้หรือเปล่าครับ”

“ได้สิคะ”

หญิงสาวตอบรับด้วยความยินดีแค่เพียงช่วยดูแลคนในไร่แค่นี้เธอไม่มีปัญหาอยู่แล้ว

“คุณพิ้งค์รับปากแบบนี้ผมจะได้หมดห่วง”

แดนไทยหน้าระรื่นเมื่ออีกฝ่ายตอบรับโดยง่าย

“เค้าเป็นใครเหรอคะ.. แล้วจะมาวันไหน”

“หลานชายผมเองครับ..ที่มีปัญหากับคุณวันแต่งผม”

“เอ่อ..”

พราวพิ้งค์เริ่มหน้าเสีย

“ผมคิดว่าไม่มีใครเหมาะไปกว่าคุณแล้ว..เพราะผมเชื่อว่าคุณพิ้งค์จะไม่ใจดีกับเค้าแน่นอนพ่อของพอลต้องการให้พอลฝึกความอดทนที่นี่เพื่อดัดนิสัยยังไงฝากด้วยนะครับคุณพิ้งค์”

“ค่ะ..”

และแล้วความผิดพลาดครั้งใหญ่ก็เกิดขึ้นกับพราวพิ้งค์ที่เธอดันรับปากว่าพ่อเลี้ยงหนุ่มโดยไม่ถามรายละเอียดให้รอบครอบเสียก่อน

“เงินเดือนแค่2หมื่นจะไปพอใช้อะไรครับคุณพ่อ”

ภคพลโอดโอยเมื่อรู้ว่าตนจะต้องกลายเป็นคนงานในไร่คนหนึ่งที่ต้องตากแดดตากลมทำงานเพื่อแลกกับเงินเพียงไม่กี่หมื่น

“คนที่นี่เงินเดือนยังไม่เท่านี้เค้ายังอยู่กันได้แกก็ต้องอยู่ให้ได้..ลำบากเสียบ้างทำอะไรจะได้รู้จักคิดรู้จักไตร่ตรอง”

“ผมต้องใช้ชีวิตอยู่ที่นี่อีกนานเท่าไรครับ”

“6​ เดือนถ้าแกอยู่ได้ฉันจะคืนทุกอย่างให้และจะไม่มาบังคับชีวิตของแกอีกเลย”

“เฮ่อ.. ครับผมทนได้อยู่แล้ว”

ภคพลถอนหายใจเสียงอ่อนแต่ก็คิดว่าอย่างน้อยก็มีข้อดีหนึ่งข้อหากเขาทนอยู่ที่นี่ได้พ่อจะได้ไม่มาเจ้ากี้เจ้าการกับชีวิตของเขาหลังจากนั้นก็จะมีแต่คำว่าอิสระคำนี้แหละที่เขาต้องการ

“อ่อ..อีกอย่างแกจะไม่ได้อยู่ที่นี่แต่จะเป็นกระท่อมริมธารน้ำตกท้ายไร่โน่น”

“แต่ที่นั่นมันไม่มีอะไรเลยนะครับ”

“หรือแค่นี้ทนไม่ได้”

ข้อนี้ที่ทำให้คนตัวโตเข่าทรุดฟุบลงนั่งกับโซฟาหน้าเสียคิดในใจว่าแค่ทำงานลำบากไม่พอเขายังต้องมากินมานอนในที่ๆลำบากอย่างที่ไม่เคยอยู่อีก..ยิ่งคิดก็ยิ่งอยากย้อนเวลากลับไปก่อนที่ยังไม่มีปัญหากับอิกอร์ไม่ใช่ว่าไม่อยากมีเรื่องกับเขาแต่อยากจะทำให้เจ็บหนักกว่าเดิมหลายเท่าให้คุ้มที่เขาต้องมาลำบากเช่นนี้

“คุณพิ้งค์จะเป็นคนดูแลเราตลอดระหว่างที่อาไม่อยู่มีปัญหาติดขัดอะไรเรื่องงานก็ถามเธอได้ตลอด”

แดนไทยที่นั่งฟังสองพ่อลูกคุยกันนานสองนานเขาก็ต้องรีบบอกให้ภคพลได้รู้ว่าคนที่จะควบคุมดูแลเจ้าตัวคือใคร

“ใครดูแลผมนะครับ”