ตอนที่13 คนปากดี

ช่วงสายวันต่อมา

“คุณพิ้งค์..ยัยหนูไปไหนแล้วล่ะครับ”

คีรินเข้ามาทำธุระที่ไร่เหมวัตเขาจึงแวะเข้ามาหาพราวพิ้งค์ที่สำนักงานหลังจากที่รู้จากคนงานในไร่ว่าเธอมาทำบัญชีที่นี่วันนี้

“ฟองจันทร์พาไปเล่นที่บ้านค่ะ”

“ผมซื้อบัวลอยของป้าสายหยุดมาฝากครับ”

พ่อเลี้ยงหนุ่มวางถุงบัวลอยบนโต๊ะทำงานของพราวพิ้งค์ก่อนจะหย่อนก้นลงนั่งตรงข้ามกับหญิงสาวคนในสำนักงานต่างก็มองมายังทั้งสองพรางอมยิ้มเพราะรู้ดีว่าคีรินนั้นตามจีบพราวพิ้งค์มานานแล้วแม่คุณก็ไม่ยอมใจอ่อนตกลงปลงใจกับคีรินเสียทีพวกเขาก็ได้แต่แอบเชียร์อยู่ห่างๆ

“ขอบคุณนะคะ..รู้ได้ไงคะว่าพิ้งค์อยู่ที่นี่”

“พี่มิ่งบอกครับ..แล้วทำไมวันนี้คุณพิ้งค์มาทำงานที่นี่ได้ปกติเห็นอยู่ที่บ้าน”

คีรินต้องขอบคุณมิ่งหล้าคนดูแลโรงบ่มไวน์ที่ใจดีบอกกับเขาเมื่อเช้าว่าพราวพิ้งค์อยู่ในสำนักงาน

“ปลายกับพ่อเลี้ยงไม่อยู่พิ้งค์ต้องมาที่นี่บ่อยน่ะค่ะ”

Rrrrr

“พิ้งค์รับโทรศัพท์แปปนะคะ”

พราวพิ้งค์หันมายิ้มกับพ่อเลี้ยงหนุ่มก่อนจะก้มหยิบมือถือในกระเป๋ากางเกง

“ค่ะลุงสม.. ค่ะๆเดี๋ยวพิ้งค์จะรีบไปดูเค้านะคะ”

พราวพิ้งค์รู้เรื่องไม่ค่อยดีนักจากปลายสายเธอเริ่มหน้าเสียเมื่อวางสายได้ก็รีบรนรานลุกออกจากโต๊ะเหมือนจะลืมไปว่าตอนนี้คีรินยังนั่งอยู่ตรงหน้าของเธอ

“มีอะไรหรือเปล่าครับ”

คีรินเห็นพราวพิ้งค์รีบลุกออกจากเก้าอี้ท่าทีร้อนรนไม่บอกไม่กล่าวเขาจำต้องลุกเดินตามเธอเพื่อถามว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหญิงสาวจึงมีท่าทีตระหนกจนไม่สนใจแม้จะบอกกับเขาสักคำว่าจะออกไปไหน

“คุณพอลรถล้มที่ไร่ส้มค่ะ..ฉันต้องรีบไปดู”

“คุณพิ้งค์จะไปสนใจคนแบบนั้นทำไมครับ”

“พ่อเลี้ยงฝากคุณพอลไว้กับฉันค่ะ”

“งั้นผมไปด้วยครับ..”

“ค่ะ”

คีรินไม่ค่อยชอบใจนักกับงานที่แดนไทยมอบหมายให้กับพราวพิ้งค์เพราะเขาไม่อยากให้คนมารยาททรามแบบนั้นอยู่ใกล้กับหญิงสาวยิ่งเห็นท่าทีที่พราวพิ้งค์ทำท่าห่วงภคพลจนรนรานเขายิ่งไม่ชอบใจเข้าไปใหญ่

“เฮ้อ..ผมบอกว่าถ้ามาไม่ได้ให้โทรให้ผมไปรับไงครับคุณพอล..”

สมหมายและดาหวันภรรยาของเขาช่วยกันพยุงภคพลที่เนื้อตัวถลอกปอกเปิกมานั่งที่แคร่ไม้ไผ่ใต้ต้นส้ม

“ผมไม่อยากรบกวนใครครับ”

ภคพลไม่คิดว่าไอ้ทางที่เป็นลูกรังจะทำให้เขาเจ็บเนื้อเจ็บตัวได้ขนาดนี้แผลที่หัวไหล่ที่ช้ำแล้วช้ำอีกเห็นทีมันก็คงจะไม่หายง่ายๆ

“เจ็บมากหรือเปล่าคะ”

พราวพิ้งค์มาถึงที่ได้เธอก็รีบลงจากรถปรี่มาดูอาการของภคพลทันทีเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มมีบาดแผลถลอกเยอะพอสมควรจึงรู้สึกผิดที่หาเรื่องแกล้งเขาให้ใช้รถมอเตอร์ไซต์ทั้งที่ก็รู้ดีว่าเขานั้นขับไม่เป็น

“คุณก็ดูสิ..รู้ว่าผมขับมอเตอร์ไซต์ไม่เป็นแต่ก็ยังให้เอามอเตอร์ไซต์มาใช้”

ภคพลมองค้อนไปยังร่างบางไม่ใช่ไม่พอใจเรื่องที่เธอแกล้งเขาเพียงอย่างเดียวแต่ไม่ชอบใจที่เธอต้องตัวติดกับคีรินตลอด

“คนที่นี่เค้าก็ใช้แบบนี้กันทั้งนั้นถ้าคิดจะทำงานในไร่ก็ต้องหัดใช้ให้เป็นสิครับ”

คีรินยืนกอดอกเอ่ยเสียงห้วนขณะที่ทุกคนกำลังเช็ดล้างบาดแผลให้ภคพล

“เดี๋ยววันหลังผมจะเป็นคนขับรถไปรับไปส่งคุณพอลเองครับ”

สมหมายเห็นทีจะปล่อยให้ภคพลมาเองไม่ได้แล้วเพราะไม่เช่นนั้นคงต้องมานั่งห่วงความปลอดภัยของชายหนุ่มอีก

“ไม่ต้องครับลุงสมผมจะพยายามมาเองให้ได้..ไม่อยากให้ใครหัวเราะเยาะ”

ภคพลว่าพรางเปรยสายตามายังพราวพิ้งค์ที่กำลังนั่งเช็ดแผลในฝ่ามือให้กับเขาหญิงสาวเอาแต่นิ่งเงียบเพราะรู้ตัวดีว่าการที่ชายหนุ่มเจ็บครั้งนี้เป็นเพราะเธอ ในใจไม่อยากจะห่วงเขาแต่ก็ทำไม่ได้

“ดีครับคุณจะได้เก่งทุกเรื่อง..ไม่ใช่แค่เรื่องหาเรื่องคนอื่น”

ดวงตาคมของสองหนุ่มจ้องกันเขม็งทำเอาคนที่อยู่รอบๆรู้สึกอึดอัดตามไปด้วยโดยเฉพาะพราวพิ้งค์

“ต้องเก่งอย่างคุณสินะ...ผมคิดว่าคุณคงจะบริหารงานได้ดี...ทั้งที่วันนี้เป็นเวลาทำงานแต่กลับมาพลอดรักกับผู้หญิงที่ไร่คนอื่นเค้าได้”

“พูดจาอะไรให้เกียรติผมกับคุณพิ้งค์ด้วยครับ...ผมมาทำธุระที่ไร่นี้ก็เลยแวะมาทักทายคุณพิ้งค์แค่นั้นพอคุณพิ้งค์รู้ว่าคุณเจ็บก็รีบพากันมาดู..”

คีรินเริ่มเอ่ยเสียงแข็งท่าทีของเขาดูขึงขันขึ้นมากเมื่อคนที่เจ็บตีฝีปากและทำสีหน้ายียวนกวนประสาท

บทสนทนาของสองชายหนุ่มทำดาหวันและสมหมายเริ่มมองหน้ากันด้วยท่าทีอึดอัดครั้นจะปรามทั้งคู่ก็ไม่รู้ว่าพวกเขาจะฟังหรือเปล่าเห็นทีคนกลางที่จะห้ามทั้งสองได้คงจะเป็นพราวพิ้งค์

“โอ้ยย..”

พราวพิ้งค์กดสำลีไปที่แผลของภคพลอย่างหนักมือก่อนจะวางทุกอย่างลงไม่ช่วยเหลืออะไรชายหนุ่มต่อ

“พิ้งค์ขอตัวกลับดีกว่าค่ะป้าหวันลุงสม..เห็นทีคุณพอลคงไม่เป็นอะไรมากเพราะปากก็ยังดีอยู่”

ร่างบางลุกยืนขึ้นด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ก่อนจะเอ่ยจิกกัดคนปากเสียไปหนึ่งยกและหันหลังเดินไปที่รถกระบะของคีริน

“ทีหลังผมเป็นอะไรลุงสมไม่ต้องโทรบอกเธอนะครับเผื่อพรอดรักกับใครอยู่ไม่อยากจะขัดจังหวะ”

คนปากเก่งยังตะโกนไล่หลังประชดประชันพราวพิ้งค์ไม่หยุดคีรินคันมั้นมืออยากจะวาดหมัดใส่ปากของภคพลเสียหมัดสองหมัดแต่ก็พยายามข่มใจเอาไว้เพราะไม่อยากจะมีปัญหาต่อความยาวกับคนนิสัยอันธพาลอย่างภคพล

“ลุงสมคะคุณพอลเป็นยังไงบ้างคะ”

ตกเย็นหลังจากคนอื่นๆกลับจากสำนักงานไปแล้วพราวพิ้งค์ที่กำลังเตรียมตัวกลับเห็นสมหมายเดินเข้ามาจึงเอ่ยถามถึงอาการของภคพลแม้นจะโมโหเขาเมื่อกลางวันแต่ทำใจไม่ห่วงก็ไม่ได้

“ดื้อเหลือเกินน่ะสิหนูพิ้งค์..ทั้งแผลเก่าแผลใหม่บอกให้ไปหาหมอก็ไม่ไปให้แค่ไปส่งที่กระท่อมเท่านั้น..”

สมหมายพูดถึงภคพลด้วยน้ำเสียงระอา

“เหรอคะ..ลุงสมจะเข้าตลาดใช่ไหมคะ”

“ให้คนขนส้มเต็มกระบะนี้ลุงก็จะไปตลาดแล้ว”

สมหมายชี้ไปยังรถกระบะที่จอดอยู่หน้าไร่ส้มไกลๆ

“พื้งค์ฝากซื้อยาตามนี้ด้วยนะคะ..เดี๋ยวพิ้งค์รออยู่ที่นี่ค่ะ”

พราวพิ้งค์รีบจดชื่อยาใส่กระดาษให้สมหมายเธอคงจะปล่อยให้ภคพลดื้อไม่ยอมทานยาเช่นนี้ไม่ได้ไม่อย่างนั้นเขาได้ป่วยหนักแน่

“ได้..เดี๋ยวลุงซื้อให้”

“ขอบคุณค่ะ”