ตอนที่14 ดูแลคนเจ็บ

เวลาเกือบโพล้เพล้หลังจากที่พราวพิ้งค์ได้ยาตามที่สั่งกับสมหมายสองแม่ลูกขับรถเก๋งเข้ามาจอดใกล้ๆกับทางเข้ากระท่อมริมธารน้ำตก

หญิงสาวอุ้มลูกวัยสองขวบพร้อมกระเป๋านมพะลุงพะลังเข้ามาบนชานกระท่อมยัยหนูพลอยขวัญดูท่าจะตื่นเต้นกับสถานที่แปลกใหม่ที่ได้มาพอสมควรดวงตากลมโตกวาดมองรอบๆด้วยท่าทีสงสัยปนตื่นเต้นแต่ยังคงนิ่งเงียบไม่ส่งเสียงรบกวนอะไรคนเป็นแม่

“คุณพอลคะ”

พราวพิ้งค์ยืนนิ่งอยู่หน้าประตูกระท่อมของภคพลเธอเรียกหาชายหนุ่มเสียงดังแต่ไม่ยักจะมีใครเปิดประตู

“ปอออ..”

เด็กหญิงเอ่ยขานตามคำสุดท้ายของคนเป็นแม่เสียงดังแต่ประตูห้องก็ยังไม่ขยับพราวพิ้งค์จึงถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไป

“คุณพอล”

พราวพิ้งค์เอ่ยเสียงเรียกภคพลอีกรอบเมื่อเข้ามาในห้องโถงของกระท่อมไม่นานนักคนในห้องนอนก็เปิดประตูออกมาจากห้องนอนท่าทางของภคพลไม่ค่อยดูดีเท่าไรนักพราวพิ้งค์จึงรับรู้ได้ทันทีว่าเขาน่าจะไข้ขึ้น

“คิดถึงผมเหรอ”

คนตัวโตที่ยืนหน้าซีดเผือดยังมีแก่ใจเอ่ยหยอกหญิงสาวที่กระเตงเจ้าก้อนกลมเข้ามาหาเขาถึงที่นี่

“แอ้..”

มือป้อมยกชี้หน้าภคพลพร้อมส่งเสียงใสเอ่ยทักคนตรงหน้าด้วยรอยยิ้มกว้างเพราะจำได้ว่าเคยเจอกัน

“ไง..เจ้าแก้มย้วย”

มือหยายกหมายจะสัมผัสพวงแก้มอมชมพูของยัยหนูพลอยขวัญแต่พราวพิ้งค์อุ้มลูกเอี้ยวตัวหลบไปก่อน

“อย่าค่ะ..เดี๋ยวแกจะติดไข้คุณ..”

พราวพิ้งค์กลัวว่าคนที่จะเป็นไข้คนต่อไปจะเป็นลูกสาวเธอจึงถอยห่างชายหนุ่มอยู่ในระยะที่ปลอดภัย

“ยัยหนูนั่งรอแม่ตรงนี้นะคะ”

พราวพิ้งค์เดินเข้ามาจนสุดห้องโถงวางยัยหนูกับพื้นก่อนจะดึงของเล่นในกระเป๋านมออกมายื่นให้กับลูกน้อย

“มานี่ค่ะ”

เมื่อจัดการกับลูกสาวให้นั่งอยู่กับที่ได้พราวพิ้วค์ก็เดินจูงมือของภคพลเข้ามาในห้องนอนของเขา

“ยาค่ะ..”

แค่อุณหภูมิในมือของชายหนุ่มพราวพิ้งค์ก็รับรู้ได้ว่าเขานั้นไข้ขึ้นสูงแค่ไหนเธอจึงรีบแกะยาที่ซื้อมาพร้อมขวดน้ำส่งให้กับภคพล

“ห่วงผมด้วย..”

คิ้วหนายกขึ้นเล็กน้อยทั้งเปรยสายตาสงสัยมองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าก่อนจะรีบทานยาที่หญิงสาวยื่นให้

“ฉันไม่อยากให้พ่อเลี้ยงมาว่าฉันดูแลคุณไม่ดี..แผลที่หัวไหล่คุณไปโดนอะไรมา”

พราวพิ้งค์หลุบสายตาลงเล็กน้อยก่อนจะถามถึงเรื่องแผลของเขาที่เธอได้เห็นเลือดเมื่อวันงานแต่งของแดนไทย

“ผมถูกยิง”

“อะไรนะคะ”

น้ำเสียงหวานสบถออกมาด้วยความตกใจ

“ให้เดาว่าคุณยังรักษาแผลไม่หาย..แล้วก็ไม่ยอมทานยาที่หมอสั่งใช่หรือเปล่า”

“ก็ไม่ชอบ”

ภคพลเอ่ยตอบเสียงห้วนในเมื่อหญิงสาวรู้ดีอยู่แล้วก็ไม่น่าจะถาม

“แผลล่ะคะล้างทุกวันหรือเปล่า”

“ก็..ถ้าไม่ลืม”

ภคพลเบือนหน้าหนีพราวพิ้งค์ความเจ้ากี้เจ้าการในตัวเขาของเธอยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไม่รู้ว่าหญิงสาวเป็นแบบนี้กับเขาคนเดียวหรือกับทุกคนกันแน่

“ทำไมไม่คิดห่วงตัวเองบ้างคะ..ดีที่ฉันฝากลุงสมซื้ออุปกรณ์ทำแผลมาด้วย..ถอดเสื้อค่ะ”

ภคพลดึงเสื้อยืดของตนออกด้วยความทุลักทุเลเพราะรู้สึกปวดหนึบที่เนื้อตัวและมากเป็นพิเศษที่แผลเก่าพราวพิ้งค์เห็นเช่นนั้นเธอจึงช่วยเขาถอดเสื้อยืดตัวบางออก

ดวงตากลมโตแอบหลุบลงต่ำเล็กน้อยด้วยมาเห็นเรือนร่างกำยำของเขาก็พาลนึกถึงตอนที่เธอต้องเป็นคู่นอนบนเตียงของชายหนุ่ม

หลังจากถอดเสื้อให้ภคพลเรียบร้อยพราวพิ้งค์จึงหยิบกล่องอุปกรณ์ทำแผลจากในถุงกระดาษออกมาหญิงสาวแกะผ้าแปะแผลของชายหนุ่มออกเธอถึงกับขมวดคิ้วเพราะสภาพแผลนั้นดูไม่ค่อยดีเท่าไรนัก

“แผลคุณช้ำขนาดนี้จะไม่ทานยาได้ยังไงเกิดเป็นอะไรก็ต้องให้คนมาช่วยหามส่งโรงพยาบาลอีก”

พราวพิ้งค์บ่นอุกพร้อมทั้งล้างแผลให้ชายหนุ่มด้วยความเบามือส่วนเจ้าตัวคนเจ็บกลับนั่งอมยิ้มอ่อนเมื่อเห็นท่าทีห่วงใยของหญิงสาว

“ผมจะเข้าใจว่าที่คุณบ่นคือห่วงผม”

“ก็บอกว่าไม่ใช่ไงคะ..จะคิดยังไงก็เรื่องของคุณเถอะ”

ริมฝีปากบางบุ้ยเล็กน้อยทั้งยังทำปากแข็งไม่ยอมพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมาง่ายๆเวลาผ่านไปไม่นานนักพราวพิ้งค์ก็ล้างแผลให้ภคพลเสร็จเป็นจังหวะเดียวกับที่เจ้าก้อนกลมสาวขาเป็นมัดเข้ามาหาคนเป็นแม่ในห้องนอนของชายหนุ่ม

“แม่จ๋า..”

“ว่าไงคะ”

“จินนม”

“ตามแม่มาค่ะ...”

พราวพิ้งค์เช็ดแอลกอฮอลที่มืออีกครั้งจนแห้งเธอรีบเดินจูงมือเจ้าตัวกลมออกไปที่โถงกระท่อมเพื่อเปิดกระเป๋าชงนมให้ลูกน้อย

ภคพลยืนมองสองแม่ลูกอยู่ห่างๆเขามองจ้องทั้งสองด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยในตัวของยัยหนูพลอยขวัญแต่ก็พยายามสลัดความสงสัยให้ไม่ต้องมากวนใจอีกต่อไปเพราะรู้ว่าอีกไม่นานเขาก็จะได้รู้ความจริง

พราวพิ้งค์พยายามเช็ดตัวลูกน้อยขณะที่ยัยหนูพลอยขวัญนอนดูดขวดนมเพราะรู้ว่าอีกเดี๋ยวลูกเธอคงหลับ เวลาผ่านไปพักใหญ่เมื่อนมหมดไปสองขวดเจ้าก้อนกลมก็เข้าสู่ห้วงนิทรา

“คุณกับลูกนอนที่นี่สิ”

ภคพลเดินออกมาชวนหญิงสาวให้นอนที่นี่หลังจากที่ปูฟูกนอนกับพื้นเรียบร้อยเพราะเห็นว่าฟ้ามืดแล้ว

“ไม่ค่ะ”

พราวพิ้งค์รีบส่ายหัวปฏิเสธเสียงแข็งก่อนจะอุ้มลูกและรีบเก็บขวดนมเข้ากระเป๋า

“เกิดผมช็อคเพราะไข้ขึ้นสูงขึ้นมาจะทำไง..”

“ฉันจะโทรให้คนในไร่มาเฝ้าคุณค่ะ”

“ถ้าคุณจะให้คนอื่นมาเฝ้าผม..ก็เท่ากับทรมานคนอื่นเพราะเค้าก็เหนื่อยงานมาทั้งวันแล้วอย่าไปกวนพวกเค้าเลย..ไม่คิดว่าแค่นอนเฝ้าคนป่วยอย่างผมคุณจะใจจืดใจดำไม่ยอมทำ”

พราวพิ้งค์หยุดชะงักฝีเท้าเธอยืนครุ่นคิดก่อนจะหลับตาด้วยท่าทีเหนื่อยใจและแล้วเธอก็ต้องยอมอยู่เฝ้าภคพลจนได้เพราะหากให้คนอื่นมาเฝ้าชายหนุ่มคงจะเป็นการรบกวนจริงๆอย่างที่ภคพลว่า

ครู่ต่อมา

“เสื้อผม..ไปอาบน้ำสิ”

หลังจากร่างบางวางเจ้าก้อนกลมลงกับเตียงได้ภคพลก็ยื่นเสื้อยืดสีเทาตัวโคร่งพร้อมผ้าขนหนูผืนสีน้ำตาลให้กับพราวพิ้งค์เพื่อให้เธอไปอาบน้ำ

ภคพลรู้ว่าหญิงสาวไม่ปฏิเสธที่จะใส่เสื้อของเขาด้วยตอนที่อยู่ด้วยกันเธอก็ใช้เสื้อของเขาใส่นอนออกบ่อย พราวพิ้งค์คว้าเสื้อพร้อมผ้าขนหนูในมือภคพลได้เธอรีบเดินออกไปจากกระท่อมลงไปที่ห้องน้ำโดยเร็วสาวเจ้าเข้ามาในห้องน้ำได้ก็ยืนนิ่งนึกหวนถึงวันเก่าได้ชัดเจนเธอจำได้ว่าตัวเองชอบเอาเสื้อยืดของภคพลมาใส่นอนอยู่บ่อยๆเพราะรู้สึกสบายกว่าชุดนอนวาบหวิวที่เขาซื้อเอาไว้ให้

“หยุดคิดได้แล้วพราว”

หญิงสาวหลับตาส่ายหัวเบาๆพยายามสลัดความคิดถึงภาพเก่าๆออกไปจากหัวสมองและรีบอาบน้ำให้เสร็จโดยเร็ว