ตอนที่15 เจ้าเล่ห์

พราวพิ้งค์เสร็จจากธุระในห้องน้ำได้เธอก็รีบกลับเข้ามาในห้องนอนของภคพลหญิงสาวค่อนข้างเบาใจเมื่อเห็นชายหนุ่มหลับลงที่ฟูกนอนข้างเตียงไปได้จะได้ไม่ต้องมีบทสนทนากันให้เธอรู้สึกอึดอัดหากมีบางคำถามที่เธอไม่อยากจะตอบ

ครั้นเมื่อจะลงนอนบนเตียงข้างๆลูกสาวพราวพิ้งค์ก็อดไม่ได้ที่จะผุดลุกลงมาจากเตียงอีกครั้งมานั่งลงวาดหลังมืออังหน้าผากของภคพลอีกรอบเพื่อดูว่าไข้ของเขาลดหรือยังหลังจากทานยาไปร่วมชั่วโมงแล้ว

หญิงสาวพอจะยกยิ้มมุมปากได้เพราะตัวของชายหนุ่มไม่ร้อนเท่าตอนที่เธอมาเจอคราแรกจึงหมายจะลุกกลับไปนอนบนเตียงแต่ร่างของเธอก็ถูกคนตัวโตรวบดึงไปนอนกอดเสียก่อน

“คุณพอล..ปล่อยค่ะ”

คิ้วบางได้รูปขมวดขึ้นผูกโบดวงตากลมโตจ้องมองค้อนใบหน้าคมที่อยู่ห่างจากสายตาไม่ถึงคืบความเจ้าเล่ห์ของภคพลไม่มีใครเกินเลยจริงๆ

“ขอนอนกอดคุณไม่ได้หรือไงทำอย่างกับเราไม่เคยนอนด้วยกัน”

เสียงแหบพร่าก่ายกระซิบข้างใบหน้านวลทั้งจ้องมองใบหน้าที่คุ้นเคยไม่วางตา

“นั่นมันอดีตค่ะ..ปล่อย”

พราวพิ้งค์ไม่กล้าที่จะโวยวายอะไรมากเพราะกลัวว่ายัยหนูพลอยขวัญจะตื่นหากเป็นสถานการณ์อื่นภคพลคงถูกเธอดุเสียงแข็งไปแล้ว

“ไ​ม่...หนีผมมาทำไม”

ชายหนุ่มยังรัดร่างบางแน่นไม่ยอมปล่อยง่ายๆคำถามนี้เป็นคำถามที่ภคพลคาใจมานานแต่ดูท่าพราวพิ้งค์นั้นยังไม่ยอมจะให้คำตอบเขาง่ายๆ

“ผมถามว่าหนีผมทำไม”

ภคพลเปลี่ยนจากกอดร่างของหญิงสาวแน่นเป็นวาดตัวคร่อมขึงตัวเธอเอาไว้แทน

“ก็..ฉันเรียนจบแล้วไม่จำเป็นต้องใช้เงินคุณอีกแล้ว”

พราวพิ้งค์ตอบชายหนุ่มที่ยังจ้องหน้าเธอไม่วางหญิงสาวยังหลบสายตาของภคพลเพราะกลัวว่าหากประชันสายตากับเขาอีกฝ่ายจะไม่เชื่อคำตอบของเธอ

“แต่กลับไปขายตัวให้คนอื่น..น่ะเหรอ”

ภคพลไม่พอใจกับคำตอบของหญิงสาวเพราะมันยิ่งย้ำว่าเขาคิดถูกที่เธอเห็นเขาหมดประโยชน์แล้วก็คิดตีจากทั้งที่ไม่เอ่ยคำร่ำลาแม้แต่คำเดียว

“ฉันจะทำอะไรก็เรื่องของฉันคุณจะยุ่งอะไรด้วย..ไม่มีฉันคุณก็ไม่ได้เดือดร้อนเพราะมีผู้หญิงคนอื่นคอยมาปรนเปรอคุณเสมออยู่แล้วนี่คะ”

“ไม่มี..ตั้งแต่คุณหนีไปผมก็ไม่มีใครอีกเลย”

ภคพลรีบสวนกลับเสียงแข็งพราวพิ้งค์รู้สึกประหม่าไปกับคำพูดของชายหนุ่มพอสมควรครานั้นก็บอกว่าเขาคิดถึงตอนนี้ยังมาบอกว่าไม่มีใครหลังจากเธอจากไปอีก

ดวงตากลมโตจ้องมองไปยังนัยน์ตาคมอย่างอยากรู้ว่าที่เขาพูดมานั้นจริงแค่ไหนยังไม่ทันได้คิดอะไรสมองก็สั่งมาว่าอย่าพึ่งเชื่อคำพูดของเขาเพราะคนเจ้าเล่ห์อย่างชายหนุ่มทำเพื่อสิ่งที่ตัวเองต้องการได้ทุกอย่างไม่ว่าจะหว่านล้อมด้วยคำพูดหรือด้วยเงินที่เขามี

“ย..อื้อ..”

พราวพิ้งค์ที่ถูกจู่โจมบดจูบริมฝีปากบางเธอก็พยายามใช้สองมือเรียวดันใบหน้าคมให้พ้นออกไปจากใบหน้าของเธอ

“ดูท่าคุณคงไม่เป็นอะไรแล้วล่ะค่ะ..ฉันจะกลับบ้าน”

หญิงสาวพยายามจะชันตัวลุกหนีแต่ข้อมือน้อยก็ถูกจับกดเอาไว้ข้างตัวแน่นใบหน้าของเธอแสดงออกถึงความไม่พอใจชายหนุ่มคิดในใจว่าไม่น่าหลวมตัวเป็นห่วงเขาจนต้องมาเปลืองตัวแบบนี้เลย

“มาถึงขนาดนี้คิดว่าผมจะให้คุณกลับหรือไง”

“อื้อ..”

ริมฝีปากบางของหญิงสาวถูกครอบครองโดยคนเอาแต่ใจอีกครั้งชายหนุ่มไม่เพียงดูดดึงปากเล็กแต่ยังพยายามสอดส่ายลิ้นร้ายเข้าไปยังโพรงปากนุ่มตวัดลิ้นฉกชิมความหวานทั้งดูดดึง​ลิ้นเรียวเล่นพักใหญ่จนร่างบางเริ่มเคลิบเคลิ้มตามอารมณ์ของเขาไปได้

พราวพิ้งค์นอนนิ่งมือไม้อ่อนตาปรือเยิ้มเกลียดความรู้สึกที่ไม่สามารถควบคุมมันได้ด้วยสมองเมื่อรับสัมผัสร้อนรุ่มของชายหนุ่มทีไรตัวเธอเปรียบดั่งเทียนไขที่ละลายในเปลวไฟได้โดยง่ายและแล้วคืนนี้ร่างบางก็ถูกคนเอาแต่ใจขย้ำด้วยความโหยหาแทบทั้งคืนเหมือนคนที่ป่วยกำลังจะหายเพราะได้ยาดีส่วนคนดีๆก็จะป่วยเพราะถูกสูบแรงไปจนแทบหมด

ในเช้าที่บรรยากาศค่อนข้างแจ่มใสแสงแดดอ่อนๆที่สาดส่องลอดผ่านช่องระหว่างหลังคาทำให้พราวพิ้งค์เริ่มขยับเปลือกตาตื่น

เมื่อเห็นว่าตัวเองสภาพเปลือยเปล่าอยู่ใต้ผ่าห่มผืนเดียวกับภคพลจึงรีบดึงเสื้อยืดสีเทาที่กองอยู่ข้างฟูกนอนมาสวมใส่อย่างรวดเร็ว

พราวพิ้งค์เห็นว่ายัยหนูพลอยขวัญที่นอนกลิ้งจนแทบจะตกเตียงยังไม่ตื่นจึงเขยิบเจ้าก้อนกลมกลับนอนตรงกลางเตียงและรีบเก็บข้าวของใส่กระเป๋าค่อยๆเดินออกจากห้องนอนเอาของมาเก็บที่รถและจ้ำอ้าวเดินกลับไปที่กระท่อมเพื่อที่จะไปอุ้มลูกกลับบ้านก่อนที่ภคพลจะตื่นหรือจะมีใครมาที่นี่

ขณะที่หญิงสาวเดินจะถึงหน้ากระท่อมเสียงมอเตอไซต์ที่พราวพิ้งค์คุ้นหูก็ขับมาจอดไม่ต้องหันกลับไปมองก็รู้ว่าเป็นลำเพยแม่บ้านของแดนไทย

“หนูพิ้งค์นอนที่นี่เหรอ”

ลำเพยที่เอาข้าวเช้ามาส่งให้ภคพลตามที่สมหมายบอกเอาไว้เธอมาถึงได้ก็หูตาลุกวาวตั้งแต่เห็นรถของพราวพิ้งค์จอดที่หน้าปากทางเข้ากระท่อมริมธารแล้วยิ่งเข้ามาเจอหญิงสาวในสภาพที่น่าจะพึ่งตื่นนอนจึงมีท่าทีสงสัยกันเข้าไปใหญ่

“เอ่อ...เมื่อคืนคุณพอลไม่สบายไข้ขึ้นสูงพิ้งค์เลยต้องอยู่ดูแลค่ะ...แต่ไม่ได้อยู่กันสองคนนะคะยัยหนูก็อยู่ด้วย”

พราวพิ้งค์หลับตาปี๋ก่อนจะหันกลับหลังมาแสยะยิ้มอ่อนตอบกลับหญิงวัยกลางคนไป

“อ๋อ..ป้าเอาข้าวมาส่งคุณพอลน่ะ..”

“ค่ะ..”

พราวพิ้งค์เดินมาหยิบปิ่นโตที่ลำเพยยื่นส่งให้เธอแอบหลบสายตาลำเพยที่กำลังมองสำรวจร่างกายของเธอก่อนจะรีบสาวเท้าขึ้นไปบนกระท่อมทันที

“งั้นเดี๋ยวป้ากลับก่อนนะ”

ลำเพยมองตามหลังร่างบางด้วยสีหน้ายิ้มกริ่มปานรับรู้ได้ว่าเมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้นที่นี่เพราะเสื้อที่พราวพิ่งค์ใส่ลำเพยดูออกว่ามันคือเสื้อผู้ชายแถมลำคอที่เรือนผมปิดไม่มิดยังเผยให้เห็นรอยแดงจนคนที่อาบน้ำร้อนมาก่อนอย่างลำเพยเดาอะไรได้ไม่ยาก

พราวพิ้งค์กลับมาอุ้มลูกกลับไปที่รถได้เธอก็รู้สึกเครียดพอสมควรเพราะรู้ได้เลยว่าเรื่องที่เธอมาค้างที่นี่กับภคพลจะต้องถูกลำเพยแพร่งพรายให้คนในไร่ได้รับรู้แน่

“เฮ่อ..แดงไปหมดเลย”

หลังจากกลับมาถึงบ้านได้สาวเจ้าก็ต้องมีสีหน้าห่อเหี่ยวยิ่งกว่าเดิมเมื่อยืนดูสภาพตัวเองในห้องน้ำผ่านกระจกเนื้อตัวของเธอก็มีแต่รอยแดงจากการที่ภคพลได้ทำเอาไว้ทั้งลำคอเนินอกไปจนหน้าท้องน้อย

รู้ว่าได้เลยว่าเมื่อเช้าลำเพยต้องเห็นความผิดปกติที่ลำคอของเธอแน่จากที่เครียดอยู่แล้วก็ยิ่งทวีหนักขึ้นไปอีกเท่าตัวไม่รู้ว่าป่านนี้เรื่องของเธอจะถูกพูดถึงไปทางไหนบ้าง