ตอนที่19 เป็นผัว

“ถ้าเป็นเรื่องผมกับเธอ..ผมให้คำตอบคุณได้..”

ด้วยความที่ไม่อยากให้พราวพิ้งค์อยู่ใกล้คีรินภคพลจึงรีบปรี่เข้ามาโอบไหล่มนของหญิงสาวต่อหน้าต่อตาพ่อเลี้ยงหนุ่มพราวพิ้งค์เองก็ถึงกับยืนนิ่งกลืนน้ำลายไม่ลงคอไม่รู้ว่าภคพลจะหาเรื่องอะไรคีรินอีก

“ผมกับพิ้งค์เราเคยอยู่ด้วยกันตั้งแต่เธอยังเรียนปี2ที่เธอมาอยู่ที่นี่เพราะเรามีเรื่องเข้าใจผิดนิดหน่อยแต่ตอนนี้เราเข้าใจกันดีแล้ว...ดูหน้าพยานรักของผมกับเธอสิ”

ภคพลว่าพรางชี้มือมายังเจ้าก้อนกลมที่ทาแป้งจนตัวขาวโพลนในบ้าน พราวพิ้งค์เองก็ได้แต่ยืนเงียบเห็นทีครั้งนี้คีรินคงจะตัดใจจากเธอได้เสียทีแม้นจะเป็นการดับฝันของพ่อเลี้ยงหนุ่มในสถานการณ์ที่ไม่ค่อยจะดีเท่าไรนัก

คีรินตัวชาวาบยืนนิ่งงันยิ่งพราวพิ้งค์ไม่มีคำปฏิเสธอะไรเขาก็ยิ่งเข้าใจในสถานะตัวเองว่าต่อไปควรจะปฏิบัติตัวกับเธอเช่นไรคิดสงสัยตั้งแต่เห็นพราวพิ้งค์เป็นห่วงภคพลในครั้งก่อนแล้วว่ามันแปลกจากวิสัยของเธอที่แท้ก็เคยคุ้นเคยกันมาก่อนนั่นเอง

“ผม..เข้าใจแล้ว”

น้ำเสียงของพ่อเลี้ยงหนุ่มเอ่ยอย่างแผ่วเบาแทบจะมีแต่เสียงลมก่อนจะเดินคอตกกลับไปที่รถและขับออกไปจากหน้าบ้านหญิงสาวไปอย่างรวดเร็ว

คีรินกลับไปได้พราวพิ้งค์ก็รีบผลักมือหนาบนหัวไหล่ของเธอออกก่อนจะเดินหน้าบึ้งตึงเปิดประตูเข้าไปในห้องนอน

“ทำไม..ไม่พอใจที่ผมบอกความจริงพ่อเลี้ยงนั่นเหรอ”

ภคพลยังคงเดินตามติดหญิงสาวด้วยไม่ชอบสีหน้าของเธอที่ดูจะไม่พอใจที่เขาบอกความจริงกับคีรินไป

“กรุณาอย่าหาเรื่องฉัน”

สาวเจ้าว่าขณะที่กำลังดึงหมอนกับผ้าห่มออกมาจากตู้และเดินผ่านร่างสูงออกจากห้องไปอย่างไม่สนใจที่จะชายตามอง

“แล้วนี่จะทำอะไรขนหมอนกับผ้าห่มไปไหน”

“เตรียมห้องให้คุณไงคะ”

“ไม่ต้อง...ผมจะนอนห้องเดียวกับคุณ”

ภคพลยืนขวางหน้าประตูห้องข้างๆห้องนอนของพราวพิ้งค์เพื่อไม่ให้เธอต้องเอาของเข้าไปเพราะเขาจะไม่แยกห้องนอนกับเธอเด็ดขาด

“แต่..”

“ห้ามขัดใจผม”

ไม่ทันที่พราวพิ้งค์จะได้พูดจบคนตัวโตก็เอ่ยโพร่งขัดขึ้นมาเสียงแข็งไม่ยอมให้เธอได้ปฏิเสธและนี่ถือเป็นการย้ำให้พราวพิ้งค์นึกถึงคำที่เขานั้นได้ขู่เอาไว้และแล้วหญิงสาวต้องจำยอมทำตามใจภคพลแต่โดยดีแม้นจะมีท่าทีกระฟัดกระเฟียดให้ชายหนุ่มได้เห็นบ้างก็เถอะ

ช่วงหัวค่ำหลังจากพราวพิ้งค์พึ่งอาบน้ำเสร็จเธออยู่ในชุดนอนสีครีมแขนยาวขายาวมิดชิดเธอพันผ้าขนหนูผืนขาวบนหัวเพราะผมยังไม่แห้งเดินมาหาชายหนุ่มที่นั่งเปลือยท่อนบนสวมแค่ผ้าขนหนูนั่งจ้องแต่ลูกสาวที่หลับปุ๋ยอยู่ในเปลไม่วางตา

“ฉันก็พาคุณไปเอาเสื้อผ้ามาแล้วทำไมไม่ใส่คะ”

ใบหน้าคมหันขวับมองตามเสียงของหญิงสาวก่อนจะลุกขึ้นเดินไปปิดไฟดวงใหญ่ในห้องเหลือเพียงแสงสลัวสีเหลืองนวลของโคมไฟที่โต๊ะข้างๆหัวเตียงเท่านั้น

“ก็ผมสะดวกแบบนี้.. “

ชายหนุ่มเข้ามารวบกอดหญิงสาวขณะที่เธอกำลังหย่อนก้นนั่งหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง

“คุณพอล..ฉันจะเป่าผม”

คิ้วบางได้รูปเริ่มขมวดกันก่อนจะหันใบหน้านวลตวัดหางตามองค้อนกับคนที่กำลังเข้ามาเกาะแกะเธออย่างไม่รู้เวลา

“เดี๋ยวมันก็แห้ง...ขอผัวชื่นใจหน่อยไม่ได้หรือไง”

แขนแกร่งรวบอุ้มร่างคนตัวเล็กด้วยท่าเจ้าสาววางเธอลงที่เตียงทั้งโน้มตัวทาบทับตัวของเขาขึงร่างของหญิงสาวเอาไว้

“หยุดพูดแบบนี้นะคะ”

พราวพิ้งค์บุ้ยปากด้วยไม่ค่อยคุ้นชินกับคำที่ภคพลพูดเท่าไร

“อย่าทำเป็นลืมสิว่าผมเป็นอะไรกับคุณ”

“ก็แค่คู่นอน”

“เป็นผัว..ผัวๆๆๆ”

ชายหนุ่มก้มลงก่ายกระซิบน้ำเสียงหยอกเย้าข้างใบหูของหญิงสาวน้ำเสียงที่น่าหมั่นไส้จึงทำให้พราวพิ้งค์อดไม่ได้ที่จะวาดมือเรียวฟาดไปที่ริมฝากหนาเต็มแรง

เพี้ยะ

“โอ้ย..”

คนตัวโตที่กำลังหน้าชาไม่ปล่อยให้เวลาเอาคืนล่วงเลยเขารีบบดจูบดูดดึงริมฝีปากบางเต็มแรงเมื่อเธอทำปากของเขาเจ็บเขาก็จะทำให้เธอเจ็บบ้างแต่แค่ไม่ใช้วิธีเดียวกับเธอเท่านั้น

“อื้ออ..”

พราวพิ้งค์ส่งน้ำเสียงอู้อี้ร้องท้วงเมื่อรู้สึกปวดหนึบที่คนตัวโตดูดดึงริมฝีปากบางของเธอเต็มแรงรู้ได้ทันทีว่าชายหนุ่มคงจะเอาคืน

“โอ้ยย..”

มือเรียวยกคว้าหมับที่ไรผมชายหนุ่มทั้งดึงทึ้งเต็มแรงจนคนตัวโตต้องรีบผละจูบเงยหน้าส่งเสียงร้องระบายความเจ็บ

“พยศเก่งนักนะ”

ภคพลยกมือทั้งสองรวบข้อมือเรียวของพราวพิ้งค์เอาไว้แน่นกดมันลงแนบกับเตียงนุ่มเริ่มบดจูบปราบพยศแม่กวางน้อยอีกครั้ง รสจูบที่เร่าร้อนรุนแรงเพราะแกล้งกันไปมาคราแรกไม่นานนักมันก็เปลี่ยนเป็นเริ่มนุ่มนวลขึ้นและทั้งคู่ก็เริ่มคล้อยอารมณ์เคลิบเคลิ้มตามกันไปจนห้องนอนร้อนระอุไปด้วยไฟสวาทอยู่ครึ่งค่อนคืน

ทางด้านของคีรินตอนนี้ที่ชอกช้ำจากการอกหักหมาดๆเขาก็นั่งเหม่อมองฟ้าดูดาวอยู่แทบทั้งคืนทั้งข้างตัวยังมีเครื่องดื่มมึนเมาไม่ห่างไม่เคยเตรียมใจไว้สักนิดว่าหญิงสาวจะมีสามีมาทวงเธอคืนตอนที่ตามจีบแล้วหญิงสาวไม่รักก็ว่าทำใจยากแล้วยิ่งมารู้ว่าเรื่องของเขาและเธอเป็นไปไม่ได้ยิ่งเจ็บมากกว่า

เช้าวันใหม่ที่พระอาทิตย์ส่องแสงสดใสแม้นจะเป็นวันหยุดอีกวันของสัปดาห์แต่พราวพิ้งค์ก็ยังติดการตื่นเช้าเช่นเดิมเพราะต้องรีบมาเตรียมอาหารเช้าให้ตัวเองและลูกไหนตอนนี้นังมีภคพลเพิ่มเข้ามาในบ้านอีก

“คุณพอล..”

ขณะที่ร่างบางที่นอนเปลือยเปล่ากำลังจะหยิบชุดนอนที่ถูกชายหนุ่มถอดเอาไว้ปลายเตียงเธอก็ถูกเขารวบเข้ามานอนลงเช่นเดิม

“ยัยหนูยังไม่ตื่นไม่ต้องรีบลุกจากเตียงหรอก”

คนตัวโตที่หน้าตายังงัวเงียพลิกร่างขึ้นคร่อมหญิงสาวใต้ผ้าห่มเช่นเมื่อคืนอีกรอบจนพราวพิ้งค์รู้ได้ทันทีว่าเขานั้นต้องการอะไร

“ไม่ให้แล้วนะคะ..เมื่อคืนยังไม่พอใจอีกเหรอ”

ใบหน้าหวานส่ายไปมาปฏิเสธขณะที่ลำขาแกร่งทั้งสองของชายหนุ่มเริ่มแทรกกลางระหว่างขาเรียวของเธอด้วยเธอกลัวว่าอาหารเช้าจะไม่ได้ทำเพราะคนเอาแต่ใจคงไม่ปล่อยให้เธอลุกออกไปจากเตียงง่ายๆแน่