ตอนที่27 คำว่ารัก

ชั่วโมงต่อมา

โรงพยาบาลXX

ปลายฝันและพราวพิ้งค์พาฟองจันทร์มาถึงโรงพยาบาลไม่นานนักคีรินก็ตามมาดูอาการของฟองจันทร์ด้วยความเป็นห่วงหลังหมอสาวตรวจสภาพร่างกายและจิตใจของฟองจันทร์ได้พักใหญ่ก็รู้ว่าร่างกายของเธอหากได้อาหารเสริมนิดหน่อยก็คงจะดีขึ้นแต่สภาพจิตใจในตอนนี้นั้นย่ำแย่เอามากจนหมอเองก็ยังกังวล

“จันทร์เป็นยังไงบ้างครับหมอ”

คีรินรีบลุกพรวดนำหน้าสองสาวเข้ามาประชิดตัวคุณหมอสาวที่กำลังเดินออกมาจากห้องตรวจด้วยอยากจะฟังอาการของฟองจันทร์ใจจะขาด

“สภาพจิตใจของเธอย่ำแย่มากเลยค่ะตอนนี้เหมือนเธอจะไม่รับรู้อะไรแล้ว...หมอคงต้องให้คุณฟองจันทร์ดูอาการที่นี่ก่อนนะคะ”

หมอสาวเอ่ยเสียงอ่อนผู้ป่วยเคสนี้เธอเห็นทีจะต้องดูแลอย่างใกล้ชิด

“โถ่.. จันทร์..”

ปลายฝันและพราวพิ้งค์ต่างจับมือกันแน่นสีหน้าของพวกเธอหดหู่จนดูบอกบุญไม่รับคีรินได้ยินเช่นนั้นเขาก็ถึงกับเข่าทรุดนั่งฟุบลงกับเก้าอี้กุมขมับหนึบเพราะห่วงอาการฟองจันทร์มากพอสมควร

“จันทร์เป็นยังไงบ้างพิ้งค์”

ภคพลรีบถามอาการของฟองจันทร์กับพราวพิ้งค์หลังจากที่หญิงสาวอยู่เป็นเพื่อนฟองจันทร์ที่โรงพยาบาลจนดึก

“ไม่ดีเอาเลยค่ะหมอบอกว่าสภาพจิตใจจันทร์แย่มากตอนนี้ก็เอาแต่เหม่อไม่รับรู้อะไร”

พราวพิ้งค์เม้มปากก่อนจะหย่อนก้นลงนั่งที่โซฟาเธอส่ายหัวเบาๆเอ่ยตอบภคพลด้วยท่าทีที่ไม่สู้ดีนัก

“แล้วใครอยู่เฝ้าที่โรพยาบาล”

“คุณคีรินค่ะ...แล้วยัยหนูล่ะคะ”

“หลับแล้วล่ะ”

“ขอบคุณนะคะที่ช่วงนี้กวนคุณดูแลยัยหนูเรื่อยเลย”

พราวพิ้งค์เปรยยิ้มอ่อนให้ชายหนุ่มนึกขอบคุณภคพลที่ช่วงนี้เขาแบ่งเบาภาระเรื่องลูกได้เยอะ

“ลูกผม..ผมเต็มใจอยู่แล้ว”

ภคพลเลิกคิ้วเล็กน้อยเห็นท่าว่าหญิงสาวจะยังไม่ชินกับการอยู่เป็นครอบครัวคนเป็นสามีต้องช่วยภรรยาเลี้ยงลูกถูกต้องแล้วไม่ใช่เรื่องที่นอกเหนือหน้าที่อะไรที่จะต้องให้หญิงสาวมาขอบคุณ

สามวันต่อมา

และแล้วก็มาถึงเวลาที่ทุกคนรอคอยในเช้าตรู่อันแสนสดใสของวันต่อมาทุกคนก็ได้รับข่าวดีว่าเสี่ยจำรัสและเตโชได้ถูกรวบตัวแล้วและตำรวจในโรงพักก็ถูกเจ้าหน้าที่จากสำนักงานตำรวจแห่งชาติคุมสอบกันอย่างเข้มงวด

สองพ่อลูกนั่งหัวเสียกันในห้องขังเพราะไม่สามารถประกันตัวได้ด้วยมีคดีที่ทำผิดกฎหมายอยู่หลายคดี

“ไหนพ่อบอกคนในนี้เป็นพวกพ่อหมดไงครับ..ทำไมเรายังถูกรวบได้ล่ะ”

เตโชบ่นอู้อี้ท่าทีของเขากระฟัดกระเฟียดมาพักใหญ่แล้ว

“แกก็แหกตาดูสิ...ว่าตำรวจที่นี่ใช่หน้าเดิมที่ไหน”

จำรัสนั่งกัดฟันกรอดกุมขมับหนึบไม่เคยนึกว่าสักวันอำนาจที่มีในมือจะหมดลงเอาได้ง่าย

ทางด้านสารวัตรอดิศรตอนนี้ก็ถูกปลดออกจากตำแหน่งอย่างรวดเร็วและถูกควบคุมตัวไม่ให้ออกไปจากโรงพัก

“คราวนี้รู้หรือยังครับว่าคุณแดนไทยเป็นแค่พ่อเลี้ยงธรรมดาจริงหรือเปล่า”

เมื่อคีรินมาถึงสน.ได้เขาก็ตรงดิ่งเข้ามาดูหน้าสารวัตรที่มั่นอกมั่นใจนักหนาว่าใครก็ทำอะไรตัวเองไม่ได้

“หึ่... “

อดิศรได้แต่สบถในลำคอสะบัดหน้าหนีคีรินด้วยอาการเสียหน้าใครจะไปรู้ว่าแดนไทยนั้นเป็นน้องชายของภูริชแถมยังรู้จักกันดีกับผู้บัญชาการตำรวจยศใหญ่อีก

ช่วงสายหลังจากที่คีรินเสร็จธุระที่โรงพักเขาก็ดิ่งตรงมาบอกข่าวดีกับฟองจันทร์เผื่อว่าหญิงสาวรู้ว่าคนผิดได้รับการลงโทษแล้วเธอจะสภาพจิตใจดีขึ้น

แกร๊กก

คีรินเปิดประตูเข้าห้องของฟองจันทร์ได้เขาก็ยืนนิ่งทอดมองไปยังหญิงสาวที่นั่งเหม่อมองไปยังนอกหน้าต่างในชุดผู้ป่วยสีชมพูด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใยเขาค่อยๆเดินเข้าไปนั่งข้างๆเตียงของเธอก่อนจะรวบมือเรียวของฟองจันทร์มากุมเอาไว้

“จันทร์...ตอนนี้คนผิดทุกคนได้รับโทษแล้ว..พี่ทวงความยุติธรรมให้แม่เราได้แล้ว..หายเศร้าซะทีนะจันทร์”

คีรินแสยะยิ้มพูดเล่าเรื่องที่เขาได้จัดการทวงความยุติธรรมให้แม่ของหญิวสาวเสียงอ่อนทั้งยกมือลูบหัวทุยของฟองจันทร์เบาๆอยากให้เธอกลับมาเป็นน้องสาวที่ร่าเริงเหมือนเดิมใจจะขาด

“ขอบคุณนะคะ...ขอบคุณจริงๆ”

ฟองจันทร์เริ่มมีน้ำตารื้นไหลทะลักออกมา ริมฝีปากบางเริ่มขยับพูดครั้งแรกในเวลาหลายวันที่ผ่านมาคีรินรวบกอดหญิงสาวเอาไว้แน่นดีใจที่เห็นว่าเธอยอมโต้ตอบกับเขาเสียที

สองวันต่อมา

ล้อมเดือนเก็บกระเป๋าเตรียมที่จะเดินทางไปอยู่ที่อื่นเพราะรู้ว่าอย่างไรบ้านและที่ดินของพ่อเธอก็จะต้องถูกยึดอีกอย่างเธอเองก็ไม่มีแก่ใจจะอยู่ที่นี่ต่อเพราะคงจะมองหน้าใครไม่ติดด้วยพ่อและพี่ชายทำผิดเอาไว้มากมาย

“คุณหนูจะไปไหนคะ...ถึงบ้านนี้จะถูกยึดแต่ป้าก็ยังมีบ้านให้คุณหนูได้อยู่นะคะ”

ศรีนวลที่ไม่อยากให้ล้อมเดือนตัดสินใจจากไปจากที่นี่เธอจึงพยายามจะรั้งคุณหนูของเธอเอาไว้ทุกทางและเธอจะดูแลล้อมเดือนต่อเองโดยที่ไม่เรียกร้องอะไร

“ล้อมไม่มีหน้าอยู่ที่นี่ต่อหรอกค่ะ..”

ล้อมเดือนซึ้งในน้ำใจของศรีนวลเธอเองก็รักเคารพศรีนวลไม่ต่างจากแม่คนหนึ่งแต่อย่างไรก็ตัดสินใจแล้วว่าจะไม่อยู่ที่นี่ต่อ

ขณะที่ศรีนวลและล้อมเดือนกำลังคุยกันอยู่นั้นรถกระบะสีดสี่ประตูก็เข้ามาจอดหน้าบ้านทั้งสองก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นใครมาจึงรีบละเรื่องที่คุยและเดินออกมาต้อนรับ

“สวัสดีครับคุณล้อม...ผมขอคุยด้วยสักเดี๋ยวจะได้หรือเปล่าครับ”

“ได้สิคะ”

ศรีนวลรีบปลีกตัวออกไปตามมารยาทหลังจากนั้นคีรินและล้อมเดือนจึงนั่งคุยธุระกันที่ใต้ถุนบ้านเรือนไทยหลังใหญ่

“ถ้าเดาไม่ผิดมือถือที่ผมได้วันนั้นคือฝีมือคุณ”

“ค่ะ...”

ล้อมเดือนพยักหน้าเบาๆยอมรับว่าตัวเองเป็นคนช่วยให้เรื่องทุกอย่างกระจ่างขึ้น

“ล้อมไม่อยากให้พ่อกับพี่โชทำผิดไปมากกว่านี้”

“ในเมื่อคุณล้อมช่วยผม...ถ้าคุณล้อมอยากให้ผมช่วยอะไรก็บอกถือว่าผมได้ตอบแทน”

คีรินรู้ดีว่าล้อมเดือนคงตกอยู่ในสถานการณ์ลำบากเขามาที่นี่เพื่อที่จะตอบแทนการเสียสละตัวเองของเธอไม่ว่าเรื่องอะไรที่เธอเอ่ยปากออกมาเขาก็พร้อมช่วยเสมอ

“คือล้อม..”

ล้อมดาวเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเงยหน้ามองพ่อเลี้ยงหนุ่มด้วยแววตาที่ค่อนข้างเกรงใจ

“ว่ามาเลยครับ”

“ล้อมไม่อยากอยู่ที่นี่..ล้อมไม่มีหน้าจะไปมองใคร..ล้อมอยากได้เงินสักก้อนไปตั้งตัวที่ไหนสักที่จะได้หรือเปล่าคะ”

ล้อมเดือนเอ่ยปากขอเงินอีกฝ่ายอย่างไม่อายเพราะตอนนี้เธอก็ไม่มีอะไรจะเสียเงินที่มีอยู่ตอนนี้ก็ไม่ถึงหมื่นไม่รู้ว่าเธอจะไปได้ไกลแค่ไหนแต่หากมีคีรินช่วยเธอคงได้ไปในที่ที่เธออยากจะไป

“ไม่มีปัญหาครับ”

คีรินรีบตอบรับในทันทีเรื่องเงินเขาไม่มีปัญหาอยู่แล้ว

“ขอบคุณมากๆเลยนะคะ”

ล้อมเดือนยิ้มออกมาอย่างโล่งใจบุญคุณของคีรินครั้งนี้เธอจะจำไม่ลืมเลยจริงๆ

อาทิตย์ต่อมา

เมื่อจบเรื่องร้ายๆตอนนี้ภคพลกับพราวพิ้งค์ก็กลับกันมาอยู่ที่บ้านส่วนฟองจันทร์นั้นอาการดีขึ้นมากและคีรินก็อาสารับผิดชอบในชีวิตของฟองจันทร์ทุกอย่างเองพราวพิ้งค์เองก็เห็นด้วยเพราะฟองจันทร์ไว้ใจและเคารพคีรินมากที่สุด

“อืม..หม่ำๆๆ”

เจ้าก้อนกลมนั่งบ่นงึมงำอยู่บนเก้าอี้นั่งทานอาหารเมื่อคนเป็นพ่อเริ่มตักข้าวใส่ถ้วยวางให้ไม่ทันคนที่กำลังหิว

“รอเดี๋ยวสิครับพยศเก่งเหมือนกันนะเรา”

ภคพลหันมาขมวดคิ้วบุ้ยปากให้ยัยหนูพลอยขวัญที่ดูท่าจะพยศเวลาหิวเก่งเหลือเกินช่วงนี้ภคพลเสร็จงานที่ไร่ก็จะมาดูแลลูกสาวเองทุกวันจนพราวพิ้งค์มีเวลาทำกับข้าวและงานบ้านได้อย่างไม่ต้องเร่งรีบอะไรมากนัก

“คุณพอลก็ทานด้วยนะคะ”

พราวพิ้งค์ยื่นจานข้าวที่พึ่งตักเสร็จตรงหน้าชายหนุ่มก่อนจะตักปลาทอดชิ้นโตใส่จานให้เขาไม่เช่นนั้นภคพลก็เอาแต่ห่วงมองลูกทานข้าวเย็นจนไม่ยอมตักอะไรทานเสียที

เธอไม่นึกไม่ฝันว่าคนที่ข้างกายมีคนรายล้อมอำนวยความสะดวกตลอดเวลาวันๆสิ่งที่หยิบจับก็จะมีแต่อุปกรณ์ทำงานหรือไม่ก็เครื่องดื่มราคาแพงๆอย่างภคพล วันนี้เขาจะมาทำไร่นั่งเลี้ยงลูกเปลี่ยนจากจับขวดเครื่องดื่มเป็นจับขวดนม

พราวพิ้งค์คิดว่าพลังความรักของความเป็นพ่อของภคพลมันก็น่าอัศจรรย์ไม่แพ้อะไรกับคนเป็นแม่อย่างเธอที่พร้อมจะเปลี่ยนแปลงและทำทุกอย่างเพื่อลูก

“ขอบคุณ”

ดวงตาคมเปรยมองคนที่ห่วงใยด้วยสายตาแห่งความสุขอยากให้เวลาความสุขเช่นนี้อยู่กับเขาไปนานๆเหลือเกินพรางคิดถึงตอนที่เขาต้องกลับไปบริหารงานในบริษัทตอนนั้นคงไม่ค่อยมีเวลาให้เธอกับลูกเช่นนี้แน่แต่ก็พยายามจะไม่คิดถึงอนาคตมากนักมองเพียงความสุขของทุกวันนี้ก็พอแล้ว

ตกดึกภคพลเดินออกมาจากห้องนอนมาหาพราวพิ้งค์ที่นั่งทำงานอยู่ที่ห้องนั่งเล่นหลังจากรบกับเจ้าก้อนกลมจนหลับไปได้

“ยังไม่เสร็จอีกเหรอ”

ร่างสูงในชุดนอนสีเทาค่อยๆหย่อนก้นลงนั่งที่โซฟายื่นแขนโอบไหล่มนของพราวพิ้งค์เอาไว้หลวมๆ

“เรียบร้อยแล้วค่ะแค่ตรวจดูอีกรอบให้แน่ใจ”

หญิงสาวละมือจากเอกสารที่พึ่งปริ้นเสร็จหันมาอมยิ้มอ่อนให้ชายหนุ่ม

“อืม...เรื่องที่ผมเคยถามจะบอกได้หรือยังว่าผมเป็นพ่อและสามีที่แสนดีในสายตาของคุณกี่เปอร์เซ็นแล้ว”

ภคพลค่อยๆเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้พวงแก้มนวลก่ายกระซิบทวงคำตอบกับพราวพิ้งค์เสียงอ่อน หญิงสาวเริ่มมีท่าทีประหม่าก้มหน้างุดเม้มปากอมยิ้มเธอเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเริ่มมองจ้องตาไปยังดวงตาคมและเริ่มปริปากพูด

“อืม.​.80%ค่ะ...อีก20ยังไม่ให้ขอดูว่าคุณจะเสมอต้นเสมอปลายแค่ไหน”

ภคพลเริ่มฉีกยิ้มอ่อนรวบหัวทุยเข้ามาซบที่อก

“ได้สิ..ผมจะทำให้คุณเห็น..ผมรักคุณนะพิ้งค์..รักลูกด้วย..รักมากเข้าใจหรือเปล่า”

ชายหนุ่มละทิ้งทิฐิที่เรื่องความโกรธที่หญิงสาวหนีเขามาในอดีตเขาไม่อายแม้แต่น้อยที่จะพูดความในใจออกมาเพราะเขาไม่อยากรีรอประวิงเวลาอีกต่อไป

“คุณพอล”

ริมฝีปากบางเผยอค้างนั่งตัวเกร็งค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองอีกฝ่ายด้วยท่าทีตกใจเพราะไม่นึกไม่ฝันเลยว่าจะได้ยินคำว่ารักจากปากของภคพล

“พูดให้ฟังเฉยๆไม่ต้องเชื่อก็ได้” ฟอดด

คนตัวโตกดจมูกโด่งลงแก้มนวลนิ่มจนชื่นใจก่อนจะรวบอุ้มร่างบางกลับเข้าห้องด้วยท่าเจ้าสาว ภคพลค่อยๆวางร่างบางลงบนเตียงนุ่มเขาก้มลงพรมจูบเนื้อนวลนุ่มนิ่มจนชื่นใจพักใหญ่หลังจากนั้นบทรักที่นุ่มนวลของทั้งสองก็ได้เริ่มขึ้นจวบจนครึ่งคืนพักหลังมานี้ภคพลแทบโหมบทรักกับพราวพิ้งค์ทุกวันด้วยเพราะอยากจะเห็นเจ้าตัวน้อยอีกคนมาวิ่งเล่นกับยัยหนูพลอยขวัญแล้ว