ตอนที่28 สมภารติดใจไก่วัด

วันเวลาพ้นผ่านนานร่วมเดือนตอนนี้อะไรๆก็เริ่มดีขึ้นทั้งความสัมพันธ์ของพราวพิ้งค์และภคพลที่แทบไม่เหลือความโกรธเคืองกันในอดีตและทางด้านฟองจันทร์เองเมื่อมีคีรินอยู่ดูแลด้วยตลอดสภาพจิตใจของเธอก็ดีขึ้นมากจนกลับมาร่าเริงเกือบร้อยเปอร์เซ็นแล้ว

ตอนนี้ฟองจันทร์ทำงานเป็นแม่ครัวรวมถึงงานบ้านให้กับคีรินเพราะนารีลาออกไปอยู่กับสามีอีกจังหวัดฟองจันทร์อยู่เรือนเล็กหลังบ้านหลังใหญ่ของพ่อเลี้ยงหนุ่มและเมื่อว่างหญิงสาวก็ยังคอยแวะเวียนมาหายัยหนูพลอยขวัญอยู่บ่อยๆ

ทางด้านคุณปู่หมาดๆอย่างภูริชละจากงานยุ่งๆได้ก็รีบซื้อข้าวซื้อของมาเอาใจหลานและทำความรู้จักกับลูกสะใภ้ ภูริชมาอยู่ที่บ้านของแดนไทยได้ร่วมอาทิตย์แล้วแถมปู่หลานยังเข้ากันได้ดีจนตัวติดกันเป็นแตงเมคนเป็นพ่อกับแม่จึงทำงานกันได้อย่างคล่องตัวมากขึ้น

“ผมเป็นคนดีพอที่คุณพ่อจะให้ผมกลับไปอยู่สุขสบายเหมือนเดิมได้หรือยังครับ”

สองพ่อลูกเดินคุยกันอยู่ในสวนส้มยามเย็นหลังจากคนงานในไร่กลับกันไปหมดแล้ว

“พ่อขอชมว่าแกเป็นคนมีน้ำใจแต่ยังไงก็ต้องอยู่ที่นี่ให้ครบครึ่งปี”

ภูริชแสยะยิ้มมุมปากแม้นลูกชายจะมีความดีความชอบแต่อย่างไรบททดสอบก็ยังไม่จบลงง่ายๆ

“อืม...ก็ได้ครับผมอยู่ได้สบายๆอยู่แล้วแค่ถามดูเล่นๆเท่านั้น”

ภคพลคิดเอาไว้แล้วว่าพ่อของเขาต้องตอบกลับมาเช่นนี้คำที่ถามก็แค่เพียงลองใจพ่อของเขาเล่นเท่านั้นเพราะไม่ได้อยากจากที่นี่ไปสักเท่าไร

“มีให้ฉันอีกคนล่ะ”

“คิดอยู่ครับ”

ภคพลก้มหน้าอมยิ้มรู้ว่าพ่อของเขาสื่อถึงเรื่องอยากให้เขามีลูกอีกคนและคำขอนี้เขาก็ไม่คิดที่จะปฏิเสธเพราะคิดเอาไว้ในหัวเหมือนกัน

“ไม่คิดว่าสมภารจะติดใจไก่วัด”

“คุณพ่อรู้อะไรมาครับ”

ภคพลชะงักฝีเท่าก่อนจะจ้องมองไปยังคนเป็นพ่อที่กำลังยืนยิ้มเจ้าเล่ห์

“หนูพิ้งค์เล่าให้พ่อฟังทุกอย่างแล้วล่ะ”

ภูริชชอบในนิสัยตรงไปตรงมาของพราวพิ้งค์พอสมควรเพราะหญิงสาวไม่อายที่จะพูดถึงตัวเองในอดีตนับว่าลูกชายของเขาเลือกคนรักไม่ผิด

“...เฮ่อ..พรุ่งนี้พ่อก็ต้องกลับไปทำงานแล้วเวลาแห่งความสุขนี่มันผ่านไปเร็วจริงๆ”

ชายวัยกลางคนเริ่มบ่นด้วยน้ำเสียงอู้อี้สีหน้าของเขาแสดงออกถึงความเศร้าเล็กน้อยเพราะพึ่งจะมาอยู่กับหลานและพักผ่อนที่ไร่ได้ไม่กี่วันธุรกิจที่รัดตัวก็ต้องทำให้เขาต้องกลับไปดูแล

“คืนนี้ผมก็ต้องสละยัยหนูให้ไปนอนกับคุณพ่อใช่หรือเปล่าครับ”

“ก็รู้นี่”

ภูริชพยักหน้าแม้นลูกชายของเขาไม่ยอมเขาก็จะพาหลานตัวกลมมานอนกอดให้ได้ในชีวิตเคยเลี้ยงเพียงลูกชายไม่คิดว่าพอมีหลานสาวจะทำให้เขาหลงได้หัวปักหัวปำขนาดนี้

วันต่อมา

จวบเข้าสี่โมงเย็นขณะที่ภคพลกำลังจะเดินกลับไปที่สำนักงานเขาผ่านไร่องุ่นเห็นเตชินและต้นกล้ากำลังดายหญ้าในร่องสวนองุ่นเขาจึงหยุดแวะทักทายเด็กหนุ่มทั้งสอง

“เรียนเสร็จแล้วยังต้องมาทำงานหลังเลิกเรียนพวกนายขยันกันดีนะ”

“ต้องขยันครับคุณพอลหาเงินไปโรงเรียนอีกหน่อยก็จะเข้ามหาลัยแล้วจะได้เบาภาระทางบ้านครับ”

เตชินเด็กหนุ่มที่กำลังเหงื่อท่วมตัวหันมาเอ่ยตอบส่วนต้นกล้าก็ชะงักมือเงยหน้าหันมายิ้มให้ภคพล

“แล้วนี่ได้เงินกันเท่าไรมาทำหลังเลิกเรียนแบบนี้”

“ชั่วโมงละ50บาทครับ”

ต้นกล้าบอกจำนวนเงินที่ตัวเองได้หน้าระรื่นเพราะถือว่าเยอะสำหรับเขาพอสมควรในการทำงานรายชั่วโมงแล้วได้เงินเท่านี้

“งั้นเหรอ.. ไม่คิดว่ามันน้อยเกินกว่าแรงที่เราเสียไปหรือไง”

ภคพลขมวดคิ้วคิดว่าเงินเดือนที่เขาได้นั้นน้อยแล้วมาเจอค่าแรงของเด็กหนุ่มยิ่งน้อยกว่า

“ไม่ครับ..คนที่นี่ได้เงินกันวันละแค่สามร้อยกว่าบาทเองพวกผมทำงานสองชั่วโมงก็ได้100แล้วครับ”

“อืม..ตั้งใจทำงานล่ะ”

ภคพลยิ่งเห็นเด็กหนุ่มทั้งสองขยันขันแข็งเช่นนี้ยิ่งนึกถึงตัวเองเมื่อก่อนไม่เคยมองเงินร้อยด้วยซ้ำแต่เห็นทีเขาจะต้องปรับทัศนคติของตัวเองใหม่เสียแล้ว

นึกไปนึกมาก็เห็นถึงความโชคดีของตัวเองหลายอย่างที่ไม่เคยนึกมองถึงว่าพ่อของเขาถึงอยากจะให้เขาอยู่ที่นี่เพื่อดัดนิสัยนักเพราะทุกสิ่งทุกอย่างมันสอนเขาได้จริงๆ

ภคพลเดินห่างออกมาจากเด็กหนุ่มทั้งสองจนไกลก่อนจะหันกลับไปมองใหม่อีกรอบเขาคิดว่าในอนาคตคงได้ทาบทามเด็กหนุ่มสองคนนี้ให้ไปเป็นบุคลาการในบริษัทของเขาแน่นอน

ไร่เพียงกมล

รถกระบะสี่ประตูสีดำของพ่อเลี้ยงหนุ่มอย่างคีรินจะกลับมาที่บ้านเวลาเกือบหกโมงเย็นทุกวันเขาขับรถเข้ามาจอดที่โรงรถใกล้กับโรงเก็บของ

กึก..กัก..เพล้งงง

ชายหนุ่มที่กำลังลงจากรถที่จอดสนิทเขาก็ดันได้ยินเสียงอะไรบางอย่างดังออกมาจากในห้องเก็บของจึงไม่รอช้ารีบสาวเท้าเข้าไปยังห้องเก็บของที่ประตูเปิดโล่งอยู่ทันที

ปึก

“อ..โอ้ยย..”

ไม่ทันที่พ่อเลี้ยงหนุ่มจะได้กวาดตามองรอบๆก็เห็นฟองจันทร์ล่วงลงมาจากบันไดนอนฟุบกองอยู่กับพื้นเรียบร้อยแล้ว

“จันทร์”

คีรินเข้ามารวบอุ้มร่างบางที่นอนแน่นิ่งขดอยู่กับพื้นออกมาข้างนอก

“จ..จุก”

ฟองจันทร์ที่ทั้งเจ็บทั้งจุกในคราวเดียวกันก็หลับตาปี๋กลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลไม่นานนักร่างของเธอก็ถูกมาวางที่แคร่ไม้ที่โรงรถ

“ปีนบันไดขึ้นไปทำอะไรจันทร์...มันอันตรายไม่รู้หรือไง”

คีรินบ่นหญิงสาวอุกก่อนจะดึงเสื้อคลุมของตัวเองออกมาฉีกเพื่อพันแผลที่น่องซ้ายให้ฟองจันทร์ เจ้าตัวคนเจ็บก็พึ่งจะสังเกตเห็นแผลตัวเองก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาทันทีทันควันคิดว่าเมื่อครู่คงถูกจอบที่ตั้งอยู้ด้านล่างบาดตอนที่เธอตกลงมาแน่นอน

“ดีนะที่มันบาดที่ขาเป็นที่อื่นไม่อยากจะคิด”

คีรินพันแผลให้หญิงสาวไปบ่นไปหากเกิดที่กลางลำตัวหรือส่วนหัวไปถึงลำคอเขาไม่อยากจะนึกสภาพฟองจันทร์เลยว่าจะเป็นอย่างไรหลังจากพันแผลเสร็จคีรินก็อุ้มหญิงสาวขึ้นรถรีบขับออกจากไร่ไปโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว

ตลาดสดในหมู่บ้าน

เย็นนี้ภคพลอาสามาจ่ายตลาดให้กับพราวพิ้งค์เพราะเห็นว่าเธอยังเคลียบัญชีไม่เสร็จร่างสูงหล่อเหลาเดินเข้ามาในตลาดสดได้บรรดาแม่ค้าสาวๆยันกลางคนก็ได้แต่จ้องมองเขาตาเป็นมันแต่เมื่อชายหนุ่มหยุดอยู่ที่หน้าร้านโชห่วยเหล่าบรรดาสาวๆในตลาดต่างก็อมยิ้มมองหน้าเป็นรู้กันว่าเขาคนนี้น่าจะมาซื้อของตามที่ภรรยาสั่งแน่นอน

“เอาของตามนี้ครับป้า”

ภคพลยื่นกระดาษโน๊ตแผ่นไม่ใหญ่มากนักให้กับป้าร่างท้วมสวมผ้ากันเปื้อนสีเลือดนกเก่าๆได้หยิบของให้

“ได้จ่ะ..รอเดี๋ยวนะ”

“ครับ”

หลังจากป้าร่างท้วมกำลังหยิบของคีรินก็รีบควักกระเป๋าตังหยิบแบงค์ร้อยออกมาหลายใบเพราะเห็นว่าของที่พราวพิ้งค์สั่งให้ซื้อค่อนข้างเยอะพอสมควรน่าจะราคาหลายร้อย

“ได้แล้วพ่อหนุ่ม​250บาท”

“นี่ครับ”

ภคพลยื่นแบงค์ร้อยในมือให้ป้าร่างท้วมที่ส่งของถุงใหญ่ให้ด้วยท่าทีแปลกใจก่อนจะก้มดูของในถุงอีกรอบ

“ตังค์ทอนจ่ะ”

“ครับ”

ชายหนุ่มรับเงินทอนเสร็จก็เดินกลับมาที่รถด้วยความงุนงงไม่เคยคิดเลยว่าเงินไม่ถึงสามร้อยจะซื้อของเข้าครัวให้พราวพิ้งค์ได้เยอะขนาดนี้

ครู่ต่อมา

“ได้ของมาครบหรือเปล่าคะ”

พราวพิ้งค์กำลังล้างผักที่พึ่งเก็บจากหลังบ้านอยู่ในครัวเห็นภคพลเดินเข้ามาก็รีบเข้ามาช่วยถือของ

“อืม..”

“ตอนแรกผมว่าเงินเดือนผมมันน้อยไม่รู้เลยว่าจะเจียดซื้ออะไรได้แต่ตอนนี้ดูสิเงินไม่ถึงสามร้อยบาทซื้ออะไรได้ตั้งเยอะ”

ชายหนุ่มว่าด้วยท่าทีตื่นเต้นจนพราวพิ้งค์หันไปมองจ้องหน้าของภคพลด้วยสีหน้าแปลกใจ

“ทำไมพูดเรื่องนี้ขึ้นมาคะ”

“เปล่าหรอก..แค่ผมเริ่มรู้ค่าของเงิน”

พราวพิ้งค์รู้สึกชื่นชมในความคิดของภคพลสาวเจ้าได้แต่อมยิ้มแก้มปริที่เรื่องเล็กๆน้อยๆในชีวิตประจำวันที่นี่สอนชายหนุ่มได้หลายอย่างเห็นทีจะต้องให้ออกไปเปิดหูเปิดตาตามที่ต่างๆในชนบทบ่อยๆแล้ว