ตอนที่9 ลูกผมใช่หรือเปล่า

ทางด้านพราวพิ้งค์เมื่อขอตัวจากทุกคนได้ก็อุ้มเจ้าตัวกลมที่กำลังหลับมาที่ลานจอดรถใต้ต้นไม่ใหญ่หญิงสาววางลูกน้อยลงที่คาร์ซีทได้ร่างของเธอก็ถูกภคพลดึงจนตัวปลิว

“ผมขอคุยด้วยหน่อย”

“เราไม่มีอะไรต้องคุยกันนะคะ”

พราวพิ้งค์ที่ยังคงไม่พอใจชายหนุ่มเมื่อครู่รวมถึงพฤติกรรมที่เขาทำกับเธอตอนนี้จึงส่งเสียงแข็งตอบกลับชายหนุ่มด้วยท่าทีไม่สบอารมณ์และพยายามแกะมือหนาของเขาออกจากแขนแต่ก็ทำได้ยาก

“เด็กคนนั้นเป็นลูกผมใช่หรือเปล่า”

ภคพลเปรยสายตาไปในรถยังเจ้าก้อนกลมที่กำลังหลับ พราวพิ้งค์นิ่งงันตัวชาวาบคำถามของภคพลทำให้เธอเริ่มใจเต้นไม่เป็นส่ำเหงื่อเม็ดเล็กเริ่มไหลซิกที่หน้าผากเพราะไม่นึกไม่ฝันว่าจะต้องมาตอบคำถามอะไรเช่นนี้

“ฉันจะไปมีลูกกับคุณได้ยังไงคะในเมื่อคุณก็เป็นคนพูดเองว่าไม่ต้องการให้มีอะไรผูกมัดกับคนที่เป็นแค่คู่นอน”

คำที่ชายหนุ่มเคยพูดกับเธอในตอนที่ให้เธอเป็นเพียงคู่นอนพราวพิ้งค์ยังจำมันได้ดีจึงอยากให้เขาเข้าใจว่าเธอไม่ได้ผิดสัญญาแม้แต่น้อย

“แล้วลูกคุณกับใคร...หรือออกจากชีวิตผมไปแล้วคุณก็ไปนอนกับคนอื่นอีก”

คำพูดของภคพลทำให้หญิงสาวที่รู้สึกไม่พอใจในตัวเขาอยู่แล้วยิ่งทวีคูณโทสะนั้นเพิ่มขึ้นไปอีก

“ค่ะ..ฉันขายตัวให้คนอื่นอีก..จบนะคะฉันขอตัว”

พราวพิ้งค์สะบัดมือออกจากภคพลสายตาของเธอมองค้อนเขาหนึ่งฉาดก่อนจะหันหลงจ้ำอ้าวเดินกลับไปที่รถ

“ผมจะซื้อ”

ภคพลยืนขบฟันกรอดไม่พอใจที่ได้รับรู้ว่าพราวพิ้งค์ขายตัวให้คนอื่นเขารีบสาวเท้าตามหญิงสาวดึงเธอมารวบกอดอีกรอบก่อนที่พราวพิ้งค์จะได้เข้าไปนั่งในรถ

“อะไรของคุณอีก”

“ผมจะจ่ายเงินซื้อคุณ”

พราวพิ้งค์เม้มริมฝีปากแน่นคำพูดคำจาของภคพลยิ่งทำให้เธอตอกย้ำว่าเขาไม่เปลี่ยนไปเลยยังคงเอาแต่ใจอยากได้อะไรก็ใช้อำนาจของเงินที่ตัวเองมีตลอด

“ปล่อยฉัน”

“ไม่”

พราวพิ้งค์พยายามดิ้นหนีแต่ยิ่งดิ้นเท่าไรแขนแกร่งที่กำลังรัดเธอเอาไว้ก็ยิ่งแน่นขึ้นทุกที

“ทำอะไร..ปล่อยเธอ”

เป็นคีรินที่เข้ามาเห็นสถานการณ์ที่ไม่ค่อยจะดีนักเขารีบเข้ามากระชากไหล่ข้างที่เจ็บของภคพลจนร่างสูงล้มฟุบไปกองกับพื้น

“มึงเสือกอะไร”

ภคพลรีบลุกยืนขึ้นและปรี่เข้าไปตะคอกใส่คีรินเสียงดัง

“หยุดหยายคายกับคุณคีรินนะคะคุณพอล”

พราวพิ้งค์ยืนขวางตรงหน้าภคพลเพราะกลัวว่าเขานั้นจะลงไม้ลงมือกับคีรินและต้องคอยปรามไม่ให้เขาพูดจาเสียมารยาทกับคนอื่น

“คุณพอล..”

พราวพิ้งค์สบถเสียงอ่อนค่อนข้างตกใจเมื่อเห็นว่ามีเลือดไหลออกจากช่วงบ่าข้างซ้ายของภคพล

“ขอเตือนว่าอย่ามารุ่มร่ามกับคุณพิ้งค์”

คีรินผลักภคพลจนกระเด็นออกห่างตัวพราวพิ้งค์อีกรอบเขาไม่ค่อยถูกชะตากับภคพลตั้งแต่แรกเห็นยิ่งมาเห็นนิสัยเสียๆเช่นนี้ของชายหนุ่มเขายิ่งไม่ชอบหน้าภคพลเข้าไปใหญ่

“ทำไมกูจะทำมากกว่านี้ก็ยังได้”

ภคพลกัดฟันเอ่ยกระซิบข้างหูของคีริน  / พลั้กก /

ก่อนจะวาดหมัดต่อยเข้าแก้มซ้ายของคีรินเต็มแรงเพราะไม่ชอบที่อีกฝ่ายมีท่าทีเกาะแกะกับพราวพิ้งค์จนน่าหมั่นไส้หลายครั้งแล้ว

แล้วหลังจากนั้นแต่ละฝ่ายก็รัวหมัดใส่กันโดยที่ไม่มีใครยอมใครพราวพิ้งค์ที่ยืนเป็นคนกลางจึงพยายามปรามทั้งสองเท่าที่จะทำได้แต่ทว่าทั้งสองก็ยังไม่ยอมฟังเสียงห้ามปรามของเธอแม้แต่น้อย

“หยุดนะคะ..บอกให้หยุดไง”

เสียงเอะอะโวยวายที่ลานจอดรถทำให้คนในบ้านได้ยินจึงกรูกันออกมาดูด้านนอกว่าเกิดอะไรขึ้น ภูริชที่เห็นลูกชายคนเล็กลงไปต่อยตีกับคนที่นี่เขารู้สึกไม่พอใจมากเขารีบตะโกนห้ามทั้งสองเสียงแข็งไม่นานทุกอย่างก็สงบลง

“ตาพอล!!”

โนแอลรีบมาพยุงร่างของภคพลให้แยกห่างออกจากคีรินส่วนแดนไทก็รีบเข้ามาถามสาเหตุว่าเกิดอะไรขึ้น

“ทะเลาะอะไรกันครับ”

“ก็คุณพอลมารุ่มร่ามกับคุณพิ้งค์ก่อน..ผมต้องปกป้องคุณพิ้งค์”

คีรินที่สะบักสะบอมเอ่ยออกมาด้วยท่าทีไม่พอใจภคพลอย่างมาก พราวพิ้งค์ถึงกับยืนกุมขมับเพราะจากสถานการณ์คราแรกที่ไม่ดียู่แล้วตอนนี้ยิ่งจะดูเลวร้ายขึ้นอีก

“มานี่เลย”

ภูริชได้รับรู้เรื่องราวจากคีรินก่อนจะหันมามองหาคำแก้ตัวของลูกชายเมื่อไม่มีแสดงว่าที่คีรินพูดออกมาเป็นความจริงเห็นทีเขาจะต้องสั่งสอนลูกชายคนเล็กจอมสร้างปัญหาเสียหน่อยแล้ว

“ผมต้องขอโทษแทนน้องชายด้วยนะครับ”

โนแอลหันมาขอโทษพราวพิ้งค์และคีรินก่อนจะเดินตามหลังคนเป็นพ่อที่ลากน้องชายเดินกลับเข้าไปในบ้าน