บทที่12.สวรรค์มีตา...นรกมีจริง... 1

บทที่12.สวรรค์มีตา...นรกมีจริง...

          วันหยุดที่ธรรมดา วันวาดจะต้องกลับบ้านเพื่อพักผ่อนส่วนตัว แต่...วันนี้ โจนาธานร้องขอเอาไว้ และหญิงสาวเองก็เต็มใจที่จะอยู่ใกล้ๆ เขา ตามที่หัวใจลึกๆ สั่งการ รู้อยู่เต็มอกว่าไม่มีทางเป็นไปได้ แต่หัวใจเจ้ากรรมดัน...ไม่ฟังเสียงสมองเสียแล้ว ความสุขเล็กๆ ของวันวาดที่พยายามไม่ให้ใครรู้ เธอดีใจทุกครั้งที่โจนาธานมีอาการดีขึ้น หญิงสาวอยากเห็นเขามีแต่รอยยิ้ม...

          “จะไปไหนกันเหรอ? เห็นวุ่นวายกันแต่เช้า”

          เบนร้องถาม เขาเห็นการ์ดกับสาวใช้หลายคนวิ่งวุ่น ตั้งแต่เช้าตรู่

          แป้นหันมาตอบคำถามเจ้านายหนุ่มยิ้มๆ “คุณโจสิคะ จะออกไปข้างนอก”

          เบนเลิกหัวคิ้วขึ้น เขายิ้มกว้างเมื่อเข้าใจความหมาย น้องชายของเขาเก็บตัวเงียบมาตั้งแต่อุบัติเหตุครั้งนั้น        โจนาธานไอ้หนุ่มเจ้าสำราญหายไป ทิ้งไว้แค่ผู้ชายเจ้าอารมณ์ขี้วีน...กลายเป็นคนเก็บตัวเพราะมีปม!!

          “จริงดิ!! ไปไหนกันล่ะ” เบนถามยิ้มๆ

          “ไม่รู้ค่ะ...สงสัยอยากพาคุณวาดไปเดท...” แป้นกระซิบกระซาบ การเปลี่ยนแปลงของเจ้านายก็น่าจะเพราะคุณพยาบาลสุดสวย วันวาดสวยพิศ ยิ่งมองยิ่งชื่นใจ อยู่ใกล้แล้วพลอยสดชื่นไปด้วย ไม่แปลกหรอกที่ผู้ชายอย่างโจนาธานจะชอบ...เมื่อรอบตัวเจ้านายหนุ่มที่แป้นเคยเห็น มีแต่ผู้หญิงสมองกลวง หน้าอกตูมๆ กับมารยาปัญญาอ่อน ที่ผู้ชายชอบ แต่ผู้หญิงเห็นกลับหมั้นไส้แทน...แป้นสนับสนุน...หาก...เจ้านายจอมเหวี่ยง จะมีใจปฏิพัทธ์วันวาด...

          “อืมมมม...ดีๆ”

          เบนสนับสนุน เขาเดินกลับห้องไม่ได้ทักได้ทวง หากมันเป็นความสุขของน้องชาย และมาดามรินรำไพไม่ว่า...เบนคิดว่า มารดาไม่น่าจะแย้ง เพราะหลังโจนาธานผ่านความตายมาได้ มารดาสงบลงเยอะ จากที่เคยเคี่ยวเข็ญทั้งเขาและ   โจนาธาน ดูจะลดลง...ไม่ค่อยพาผู้หญิงมาให้เขาดูตัว...และเบนไม่ต้องหาทางเลี่ยง...

          “ยิ้มอะไรครับ...ท่าทางจะเป็นข่าวดี”

          ไทย...การ์ดหนุ่มกึ่งเลขานุการของเบน เขาสองคนตัวติดกันเพราะงานในหน้าที่...แต่หารู้ไม่...ลับหลังสายตาทุกคน...ความสนิทสนมนั่น...แนบแน่นกว่าที่ใครรู้...

          “อืม...ดูเหมือนว่าโจจะชอบวาด...” เบนทิ้งตัวลงนั่ง เขาเอนกายลงนอน ศีรษะเกยอยู่บนตักไทย เพราะเขากำลังนอนเอนๆ พิงหัวเตียงอยู่พอดี เบนจับมือไทยวางไว้เหนืออก เขาลูบหลังมือการ์ดหนุ่มแผ่วๆ

          “คุณไม่รังเกียจหล่อนใช่มั้ยครับ?” ไทยยิ้มอ่อน เขาถามเจ้านายหนุ่มเสียงแผ่ว

          “ไม่เลย...ฉันชอบวาดนะ” เบนตอบ เขารู้สึกว่าไทยตัวเกร็ง จึงรีบพูดต่อ “ไม่ใช่แบบที่นายคิดน่าไทย...วาดกับฉันไม่มีอะไรในกอไผ่ นายก็รู้ใจฉันอยู่กับใคร!!” เบนช้อนสายตาหวานเชื่อมมองคู่รักหนุ่ม...ใช่...เบนไม่ชอบผู้หญิง เขาไม่มีความรู้สึกอื่นใดกับพวกหล่อนเลย ออกจะขยะแขยงด้วยซ้ำ ยามมีผู้หญิงมาแตะต้องตัว ความรู้สึกตื่นเต้น กระสันอยาก เกิดขึ้นกับเพศเดียวกัน เขารู้ตัวเองดี...ชีวิตนี้...เขาไม่มีทางปกติเหมือนคนอื่น ความลับนี่จะอยู่กับเขาไปจนตาย...เขาไม่อยากให้มารดาเสียใจ ที่บุตรชายวิปริตผิดธรรมชาติ เบนถอนใจเฮือกใหญ่ๆ “พ่อของวาด...ก็แค่ผู้ชายแก่ขี้เหงา และดูเหมือนว่าเวลานี้จะกลับตัวทัน นายก็รู้...ฉันไม่เคยมองคนที่สมบัติติดตัว...โจก็เหมือนกัน...ที่โจมันแรดๆ ไปทั่ว เพราะมันยังไม่เจอตัวจริง...หากโจจะรักผู้หญิงสักคน...ฉันก็คิดว่า...วาดเหมาะที่สุด”

          เบนพูดจบ...เขายิ้มกริ่ม เอื้อมมือรั้งบ่ากว้างของไทย...จนไทยต้องใจอ่อน โน้มตัวลงมาใกล้ๆ เขารู้ดีว่าเจ้านายที่พ่วงตำแหน่งคู่รัก คิดจะทำอะไร...

          วันวาดถอยหลังช้าๆ เธอปิดงับประตูห้องของเบนด้วยมือที่สั่นระริก เหงื่ออุ่นๆ ไหลซึมเต็มอุ้งมือ กับภาพที่เพิ่งเห็นแบบจะๆ ตา...ไม่อยากจะเชื่อก็ต้องเชื่อ เธอไม่คิดว่า ผู้ชายที่ดูดุดัน และแข็งกระด้าง...ฉากหลังเขามีความลับซุกซ่อนอยู่ เธอไม่ได้รังเกียจแค่ตกใจ!!

          หญิงสาวผงะซ้ำสอง!! เมื่อหมุนตัวกลับมาพบโจนาธาน เขานั่งอยู่บนวีแชร์...เธอถอนใจเบาๆ เมื่อมีแค่โจนาธานคนเดียว เพราะหากมีเอกด้วย ก็ย่อมมีคนรับรู้เรื่องลับๆ ของเบนเพิ่มขึ้น

          “เบนล่ะ”

          ชายหนุ่มถามหาพี่ชาย เขาไม่ได้เห็นอย่างที่วันวาดเห็น โจนาธานต้องการพบเบน เลยให้วันวาดมาตาม แต่เขาเกิดหวงขึ้นมาจับจิต ผู้หญิงสาว กับผู้ชายหนุ่มๆ ที่ร่างกายสมบูรณ์แข็งแรง แถมเบนเองก็หล่อพอฟัดพอเหวี่ยงกับเขา โจนาธานเลยรีบตามมา

          “เออ...”

          วันวาดตะกุกตะกัก...เธอละล้าละลัง...ไม่รู้ว่าควรตอบอย่างไรดี รู้แค่ว่า เธอควรรั้งชายหนุ่มเอาไว้ก่อน ก่อนที่เขาจะเห็นอะไรที่ไม่ควรเห็น

          “คุณเบนยังไม่ตื่นค่ะ”

          เธอตอบเสียงดังๆ หวังให้คนในห้องได้ยิน เขาสองคนจะได้เตรียมตัวพร้อม...ไม่หลุดพิรุธให้คนนอกรู้...

          โจนาธานขมวดคิ้ว เขากดปุ่มที่เก้าอี้จนวีแชร์เคลื่อนที่เข้าไปใกล้ๆ ประตูห้องพี่ชาย

          “เสียงดังทำไม...อยู่แค่เนี้ยะ!! ไงก็ได้ยิน....”

          เบนเปิดประตูผั๊วะ!!  เขาหน้าซีด ก่อนจะรีบปรับเปลี่ยนสีหน้า “มีไรวะโจ...บุกมาหาถึงห้อง...”

          ชายหนุ่มคนน้องเหลือบมองวันวาด หน้าหล่อนซีดๆ พิกล ก่อนจะหันไปมองพี่ชายที่ดูตื่นๆ รนๆ ไม่ต่างกัน...ความหึงหวง ผุดขึ้นมากลางใจ สองคนนี่มีพิรุธ และเขาต้องรู้ให้ได้...

          “เปล๊า!!” โจนาธานตอบเสียงกระชาก “แค่จะแวะมาบอกฉันจะออกไปข้างนอก กลัวพี่ไปหาแล้วไม่เจอ...”

          “แค่นี้เอง...สั่งใครก็ได้นี่หว่า...แล้วจะไปไหนกันล่ะ ไปแต่เช้าเชียว...”

          อากาศตอนเช้ามันเย็นฉ่ำ เบนกลัวว่าโจนาธานจะทรุด จึงพยายามท้วง

          “จะไปกินข้าวเช้าที่ริมแม่น้ำเมย...สายๆ จะเข้าเมืองพายัยอวบกับวาดไปช็อป”

          หนุ่มคนน้องตอบแบบเสียไม่ได้ เขาพยายามค้นหาพิรุธจากพี่ชายและคนใกล้ตัว...แต่กลับไม่พบอะไรเลย เพราะเบนกลบเกลื่อนสีหน้าตื่นๆ จนหมดสิ้น เหลือแต่แม่ตัวดีของเขานี่ละ ที่ยังมีริ้วรอยน่าสงสัย เอาเป็นว่า เขาจะเค้นเอาเอง...

          “เป็นโปรแกรมที่ดี... แต่ฉันยุ่งว่ะ คงตามไปสมทบกับแกไม่ได้ ยังไงก็ระวังตัวด้วยนะโจ ตอนนี้ยังจับมือใครดมไม่ได้ อย่าประมาท”

          เบนเตือน ทั้งเขาและโจนาธานแน่ใจ อุบัติเหตุของโจนาธาน ต้องมีคนทำให้เป็น มันไม่ได้เกิดขึ้นเพราะเครื่องยนต์ผิดปกติ แต่มันเกิดเพราะเจตนาคน...

          วันวาดขมวดคิ้ว...เธอเหลือบมองชายหนุ่ม...พร้อมกับความกังวลลึกๆ หากมีคนปองร้ายเขา...ก็น่าจะเพิ่มการระวังตัวมากขึ้น

          “อืม...ไม่ต้องห่วงเบน ถึงผมจะเดินไม่ได้ แต่มือผมก็ยังกระดิกไกปืนได้น่า”

          โจนาธานตอบเสียงขรึม...รอให้เขาหายก่อนเถอะ เขาจะตามล่าหาคนร้าย จะจับมันมาเค้นคอ เพื่อหาคนบงการ ไอ้ลูกหมาใจเสาะที่ลอบกัดเขาข้างหลัง มันจะต้องได้รับผลตอบแทนคืน แบบไม่ยิ่งหย่อนกว่าที่เขาประสบ...

          “มาดามจะมาถึงไทย...ไม่น่าจะเกินสิ้นเดือนนี้”