บทที่12.สวรรค์มีตา...นรกมีจริง...4

ชายสูงวัยยิ้มเย้ย!! “สภาพแบบนี้ คิดจะกำแหงกับคนอย่างฉัน ไปหัดเดินก่อนดีกว่าไหมไอ้หนู!!”

          “ขาฉันเดินไม่ได้ก็จริงนะเสี่ย แต่คิดว่าฉันมีเขี้ยวเล็บแค่นี้เหรอ กับคู่ปรับที่เป็นผู้ชายแก่ๆ คนเดียว”

          โจนาธนตอบเสียงเย็น ถึงขาจะเดินไม่ได้ แต่มือของเขายังใช้การได้ และที่แน่ๆ เรื่องเหนี่ยวไกปืนเป็นงานถนัด ระยะเผาขนแบบนี้ เขาคิดว่าไม่มีทางพลาดเป้า

          พิไลลักษณ์มองโจนาธานตาวาว ถึงเขาจะนั่งอยู่บนวีแชร์ แต่ความหล่อเหลาก็ยังพุ่งทแยงตา องศาความหล่อเหนือชั้นกว่าเสี่ยกวงหลายร้อยเท่า เธอจึงมองอยู่ห่างๆ และจดจำรายละเอียดทุกเม็ด

          “มากไปไอ้หนู...ว่าแต่...เป็นไงบ้างละ หายหน้าไปเสียเป็นปีๆ เราก็นึกว่า...” ปากอูมๆ ขยับพูดแบบไม่มีเสียงแต่โจนาธานอ่านปากออก เขาเดือดจนแทบเต้น แต่จำเป็นต้องระงับอารมณ์เอาไว้...

          “ฉันไม่ตายง่ายๆ หรอกเสี่ย จนกว่าจะหาไอ้คนทำกับฉันเจอ รับประกันได้...มันจะได้ของสมนาคุณจากฉันคืน...แบบคาดไม่ถึง” ชายหนุ่มกล่าวเสียงเย็น เขามองสบนัยน์ตาหลุกหลิกของเสี่ยกวง เวลานี้โจนาธานฟันธง!! ไอ้เสี่ยอ้วนพุงพุ้ยนี่ อยู่เบื้องหลังอุบัติเหตุร้ายแรงของเขาแน่ๆ

          และก่อนที่จะเกิดการวิวาท...คนที่ไม่ควรมา กลับปรากฏกายขึ้นสะแบบนั้นเอง

          เจ้หงส์หยก...เมียสุดรักสุดบูชาของเสี่ยกวง

          นางเดินหน้าตึงตรงมามาหาสามี มีการ์ดหน้าโหดเดินตามมาเป็นพรวน จนร้านขายเสื้อแลดูแคบไปถนัดตา เมื่อมีผู้คนยืนอยู่ในร้านมากเกินไป...แต่พวกเขาไม่ใช่ลูกค้า เป็นคนติดตามรูปร่างสูงใหญ่ล่ำบึก!!

          “เสี่ย...ฉันเคยบอกเสี่ยแล้วใช่มั้ย!! จะกินจุบกินจิบที่ไหนฉันก็ไม่ว่า แต่อย่ามาควงกันออกนอกหน้าในที่สาธารณะ คนที่รู้จักฉันจะคิดยังไงหะ” นางกล่าวเสียงแข็งกับสามี แต่ดวงตาเรียวรีจ้องเลยไปยังพิไลลักษณ์ หญิงสาวรู้ตัวดี รีบถอยกรูดไปอยู่ด้านหลังเสี่ยกวง ท่าทีอหังการเมื่อสักครู่ไม่มีเหลือให้เห็น

          “มาได้ยังไงจ้ะนี่น้องหงษ์ พี่กวงไม่ได้ตั้งใจค่ะ” ชายหน้าเหี้ยม...เปลี่ยนเป็นหน้าซีดสลด รีบถลาเข้าไปแก้ตัวกับภรรยาเสียงลนลาน เมื่อใครๆ ก็รู้กิตติศัพท์ของเจ้หงษ์หยกดี หล่อนโหดกว่าสามีและเป็นผู้มีอำนาจตัวจริง

          พิไลลักษณ์หน้าซีดเผือด เธอแทบอยากจะมุดดินหนี เมื่อเคยได้รับเทียบขู่จากภรรยาของเสี่ยกวง ไม่คิดว่าจะมาเจอตัวเป็นๆ แถมนางแลดูน่ากลัวจนขนลุก

          “ไม่ตั้งใจ...ฟังไม่ขึ้นค่ะเสี่ย เอาเถอะ...ครั้งนี้ฉันจะอนุโลมให้ แต่หากมีครั้งหน้า อย่ามาหาว่าฉันใจร้ายนะ”

          นางสะบัดหน้าใส่สามี แล้วจึงเดินหนี มีเสี่ยกวงเดินตามไปติดๆ ทิ้งให้พิไลลักษณ์ยืนคว้าง เมื่อคนคุ้มกะลาหัวรีบแจ้นตามตูดเมียสุดโหดไปไม่ห่าง

          “ไปที่อื่นดีมั้ยคะคุณโจ ที่นี่เหมือนจะเหม็นๆ ใครบางคนโดนทิ้งเป็น...” แป้นเปรยลอยๆ เธอแอบเหน็บพิไลลักษณ์ที่ยืนหน้าตึงอยู่กลางวงล้อมของพวกเธอ

          “แป้น!!” วันวาดกระซิบดุ ยังไงเสียเธอกับพิไลลักษณ์ก็โตมาด้วยกัน

          “วาด...อย่าใจดีนักสิ บางครั้งเราก็ต้องสู้ ไม่ใช่ให้คนอื่นข่มฝ่ายเดียว”

          โจนาธานกล่าว เขามองผิวแก้มของหญิงสาวที่มีริ้วแดง พรางนึกขัดเคืองในใจ ผู้หญิงคนนี้บังอาจแตะต้องสมบัติของเขา หล่อนสมควรได้รับการสั่งสอน

          “วาดรู้ค่ะ แค่พิไลไม่ได้ตั้งใจ” เธอแก้ตัวแทนพิไลลักษณ์

          “ฉันตั้งใจย่ะ!! และหากย้อนเวลาได้ ฉันจะไม่ออมมือเลย” หญิงสาวยังไม่รู้ตัว วันวาดไม่เหมือนเดิม หญิงสาวมีคนกางปีกป้อง และเมื่อพิไลลักษณ์ย้ำความคิดของหล่อน โจนาธานจึงไม่นึกเสียใจที่จะจัดการ เขาโบกมือนิดๆ การ์ดของเขาเดินเขามาใกล้ๆ แล้วก็รุมล้อมพิไลลักษณ์เอาไว้ จนหล่อนหนีออกจากวงล้อมไม่ได้

          “อย่าเลยคะ...วาดขอ...” หญิงสาวคราง เธอรู้ดีว่าโจนาธานคิดจะทำอะไร

          “บางครั้ง หล่อนก็ควรได้รับบทเรียน จะได้ไม่มากร่างผิดที่...” ชายหนุ่มพูดลอยๆ เขาเข็นวีแชร์เข้าไปใกล้ๆ

          วันวาดกรอกตามองบน เธอเบ้ปาก เมื่อสุดที่จะห้ามปราม ได้แต่ภาวนาไม่ให้โจนาธานลงโทษพิไลลักษณ์หนักเกินไป...

          “แป้น...เธออยากได้ชุดสวยๆ เพิ่มอีกสักสิบชุดมั้ย?”

          สาวอวบพยักหน้ารัวๆ “อยากสิคะคุณโจ ไม่น่าถาม”

          “จัดให้หล่อนหน่อยสิ...หล่อนอยากมีเรื่อง แล้วเธอก็ช็อปได้เลย ฉันจ่ายเอง...”

          สิ้นเสียงโจนาธาน วันวาดพยายามจะเข้าไปห้าม แต่เธอถูกการ์ดของชายหนุ่มกันออกมาห่างๆ มีเพียงแป้นกับพิไลลักษณ์เท่านั้นที่ยังอยู่ที่เดิม คนของโจนาธานจัดการเคลียร์สถานที่ จึงเหลือสองสาวที่ยืนประจันหน้ากัน โดยมีพนักงานบางคนคอยลุ้น...

          “แหม...งานง่ายๆ ได้ตบคนนี่ ของชอบ”

          แป้นยกมือขึ้นดัด เสียงกระดูกลั่นกร็อบๆ สาวอวบย่างสามขุมเข้าหา และพิไลลักษณ์ได้แต่เดินถอยหลังกรูดๆ นึกแช่งชักหักกระดูกเสี่ยกวง ที่พาเธอมาทิ้งไว้คนเดียว โดยที่เขารีบตามเมียแก่ไป ไม่เหลียวแลเธอเลย

          “ฉันมีมือเหมือนกันย่ะ เข้ามาสิ ฉันไม่ยอมให้หล่อนตบฟรีๆ หรอก”

          หญิงสาวแสร้งขู่ ทั้งๆ ที่กลัวจนขาสั่น รูปร่างของแป้นถึกเหมือนควาย เธอจะเอาแรงที่ไหนไปสู้ ไม่แคล้วคงโดนตบจนเยิน

          “ไม่ต้องท้า...เดี๋ยวแป้นจัดให้!!”

          สาวใช้ตัวอวบแสยะยิ้ม ถลาเข้าไปหาพิไลลักษณ์ และตวัดฝ่ามือหนาหนักฟาดผู้หญิงบอบบางอย่างคู่ปรับไม่ยั้ง

          “ช่วยด้วยๆ”

          พิไลลักษณ์สิ้นความอาย เธอร้องลั่น แต่หาได้มีคนช่วย มีแต่คนยืนมุง และพากันยิ้มด้วยความสาแก่ใจ