บทที่13.ควานหาคนร้าย 1

บทที่13.ควานหาคนร้าย

          วันวาดนั่งกอดอกนิ่งๆ ใบหน้าเธอฉาบไว้ด้วยความเฉยชา ดวงตาเหม่อมองออกไปด้านนอก ในขณะที่พาหนะสมรรถนะสูงวิ่งฉิว ตรงดิ่งกลับคฤหาสน์รูธ!!

          เรียวปากสีระเรื่อเม้มแน่นจนเป็นเส้นตรง...

          ปรายตามองถุงสารพัน...ที่กองแอ้งแม้งอยู่ด้านหลังด้วยความขุ่นเคือง...

          เธอเพิ่งจะทราบความจริง...ทุกชุดที่เธอทดลองสวมในร้านนั้น โจนาธานกวาดมาจนเกลี้ยง แถมยังจ้างแป้นทำร้ายพิไลลักษณ์ ถึงหล่อนจะสมควรโดนก็เถอะ แต่เธอไม่เห็นด้วยเรื่องการใช้กำลัง...

          “ใจคอจะไม่พูดกับฉันจริงๆ รึ?”

          ชายหนุ่มเปรย เขาอมยิ้มน้อยๆ จับตามองวันวาดทุกอิริยาบถ ไม่ว่าหล่อนจะทำอะไรก็ถูกตา ต้องใจไปหมด

          “วาดขอบคุณที่คุณออกตัวปกป้องวาด แต่...ไม่ต้องถึงขนาดนี้ก็ได้มั้งคะ”

          หญิงสาวตัดสินใจพูด เก็บไว้ในใจ คนที่เป็นทุกข์ก็คือเธอ

          “น้อยไปสิ...แม่นั่นบังอาจทำร้ายเธอ ดูสิ... แก้มเธอแดงก่ำแบบนี้ ฉันไม่สั่งเก็บก็บุญเท่าไรแล้ว...”

          ชายหนุ่มตอบ เขาไหวไหล่ ก่อนจะทิ้งตัวเองพิงเบาะนุ่มๆ

          “ป่าเถื่อน!!”

          “แหงอยู่แล้ว...ฉันไม่ใช่ลุคเจ้าชาย เธอก็น่าจะรู้นี่ สำหรับฉัน... ใครดีมา ฉันดีตอบ ใครร้ายมาฉันตอบกลับนับสิบเท่า!!”

          “...” วันวาดเงียบ...เธอไม่อยากต่อปากกับโจนาธานอีก เมื่อยิ่งทำให้สถานการณ์แย่ลง

          แต่ดูเหมือนโจนาธานจะไม่หยุดแค่นั้น เขากระแซะเข้าใกล้หญิงสาว พลิกตัวอย่างรวดเร็ว จนร่างใหญ่คร่อมกักคนตัวเล็กไว้ในอ้อมแขน

          “คุณจะทำอะไรคะ?”

          เสียงถามสั่นพร่า ดวงตาตื่นตระหนก แววตาไหววูบ เมื่อพอรู้ความนัย ในสายตาคู่คมเป็นอย่างดี

          ชายหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปาก เขาไม่ตอบ...แต่ลงมือกระทำเลย...

          ริมฝีปากหนาโน้มลงมาใกล้ และประกบ ‘จูบ’ โดยไม่ให้หญิงสาวมีเวลาตั้งรับ ริมฝีปากร้อนชื้นบดเบียดช้าๆ ความร้อนผะผ่าวแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย จนหญิงสาวหัวหมุน เธอพยายามผลักอกหนา แต่ดูเหมือนว่าเรี่ยวแรงเธอจะถูกสูบ...แค่เพียงสัมผัสคุ้นเคย กับความหวามไหวที่ประเดประดังเข้าใส่...ปลายลิ้นร้อนชื้นแทรกเข้ามาในโพรงปาก ปลายลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดและดูดซึมความหวานในอุ้งปากของเธอ หญิงสาวทำได้แค่ครางเสียงแผ่วปร่า

          “อ่ะ!”

วันวาดสะดุ้งสุดตัวเมื่อมือของโจนาธานสอดเข้าไปแตะแผ่นหลังเปลือยใต้เสื้อชุดสวย ที่เธอยังไม่ได้เปลี่ยนออก เพราะเกิดเหตุวุ่นวายเสียก่อน มือของเขาลูบไล้แผ่วๆ เคลื่อนที่ต่ำลงมา จนถึงเอวคอด กระทั่งไปหยุดอยู่ที่เหนือสะโพกกลมกลึง...หญิงสาวผงะหลบด้วยความตกใจ แต่ภายในพื้นที่แคบๆ เช่นเบาะด้านหลังรถยนต์ที่กำลังแล่นอยู่บนถนนเรียบๆ มันเป็นการยากเกินกว่าจะหลบพ้น ร่างหนาหนักของโจนาธานเบียดแนบชิดเข้ามาอีก แขนข้างหนึ่งของเขาโอบรัดเอวบางไว้ไม่ยอมให้วันวาดดิ้นหลุดไปได้ ชายหนุ่มก้มลงกระซิบที่ข้างติ่งหูวันวาด

“เธอก็น่าจะรู้ เราคลิ้กกันแค่ไหน? อย่าพยายามฝืนเลยน่า”

          วันวาดหายใจหอบๆ ตวัดตาค้อนชายหนุ่ม

          ริมฝีปากอิ่มที่ถูกบดจูบบวมเจ่อนิด ชายหนุ่มถอนปากออก เขาครางเสียงแผ่วๆ ในลำคอ ไม่ว่าเมื่อไร ผู้หญิงที่ทำให้เขาเครื่องร้อนง่ายๆ ก็คงมีแค่วันวาดคนเดียว

          “ถอยไปค่ะ”

          หลังรวบรวมสติอยู่พักใหญ่ หญิงสาวตัดสินใจดันแผ่นอกหนาๆ ของคนตัวโตที่อิงแอบแนบชิดกับเธอทั้งตัว

          “ไม่มีแรง...” โจนาธานตอบยวนๆ เขาถอยห่างวันวาดตอนนี้ไม่ได้ เพราะหากหล่อนเห็นบางสิ่งตรงหน้าขาเขา หล่อนจะยิ่งโกรธหนัก กางเกงของเขาปริแทบฉีกขาด เมื่อสัดส่วน ส่วนนั้นเหยียดขยาย มันพร้อมรบ เพียงแค่ได้แตะต้องหญิงสาวนิดๆ หน่อยๆ

          เรียวปากอิ่มเม้มแน่น พยายามไม่ส่งเสียงดัง เมื่อไม่ได้อยู่กันแค่2 คน ตรงส่วนหน้ารถยนต์ มีการ์ดของเขากับคนขับรถอยู่ด้วย วันวาดถอนใจเฮือกใหญ่ๆ เมื่อมองผ่านบ่ากว้าง การ์ดหนุ่มกับสารถีหาได้ใส่ใจด้านหลัง เธอจึงพยายามดันโจนาธานออกไป ในที่สุดก็สำเร็จ ชายหนุ่มโดนผลักจนหงายหลัง เขาเบ้ปากทำหน้ายับ ขัดใจสาวเจ้าที่คอยขัดใจอยู่เรื่อย

          “คุณจะทำแบบนี้กับวาดไม่ได้นะคะ...มันจบตั้งแต่คืนนั้น และวาดไม่คิดจะ...ขายซ้ำ”

          หญิงสาวกลั้นใจพูด เธอมองสบนัยน์ตาคมดุของโจนาธาน เขาตาขวาง แต่ไม่ปริปากพูดสักคำ

          ชายหนุ่มนึกขัดใจ เขาอยากตะโกนใส่หน้าหล่อน...แต่เมื่อไม่ได้อยู่ในที่ส่วนตัว โจนาธานจึงพยายามข่มอารมณ์กรุ่นๆ เอาไว้...รอให้กลับถึงบ้านก่อนเถอะ รอให้อยู่สองต่อสองเมื่อไร...เขาจะฉะ วันวาดให้กระเจิง...หล่อนก็แค่ผู้หญิงต่ำๆ คนหนึ่ง อย่าได้ผยองมาเชิดใส่เขา ความจริงหล่อนควรดีใจสิ เขาไม่เคยชิมซ้ำ แต่นี่...ที่อยากไม่จบ ก็เพราะครั้งเดียวมันไม่พอ และคาใจบางอย่าง...

          หลังจากวันวาดพูดจบ มีแต่ความเงียบ กับบรรยากาศมาคุ!!

          ที่เอกกับสารถีคนขับรู้สึก ดวงตาของเจ้านายหนุ่มวาววับ!! หากมีกระดาษกองอยู่ตรงหน้า รังสีความร้อนในหน่วยตาของโจนาธาน คงแผดเผากระดาษเหล่านั้นจนกลายเป็นเถ้าธุลี

ก่อนออกจากคฤหาสน์รูธ...มีแต่รอยยิ้ม...แต่ตอนกลับมา คนป่วยอารมณ์ดีคนนั้น กลับเข้าโหมดเดิม ใบหน้ายับย่น ตาขวางๆ จนเอกกับแป้นกลัวใจ

“คุณวาดคะ คุณโจเป็นอะไร?” แป้นกระแซะเข้ามาถาม เจ้าหล่อนเพิ่งกลับมาถึง หลังจากฉะกับพิไลลักษณ์กลางห้างสรรพสินค้า

พยาบาลคนสวยส่ายหน้าหวือ เธอเดินเลี่ยงหลบ สายตาคมดุที่ตวัดมองมาบ่อยๆ

          “พี่เอก คุณโจเป็นอะไร?”

          แป้นยังไม่คลายความสงสัย เจ้าหล่อนอยากรู้ความจริง

          เอกพ่นลมหายใจแรงๆ เขามองตามวันวาดไป ก่อนจะเปรยลอยๆ “จะมีอะไรล่ะ คงผิดใจกับคุณวาด ก็รู้... คุณโจเจ้าอารมณ์จะตาย นึกว่าดีขึ้น สุดท้ายเหมือนเดิม...”

          “แบบนี้ไม่ยาก แค่ปล่อยให้อยู่กันสองคน เดียวก็ดีกัน...คุณโจอะ...แคร์คุณวาดจะตาย”

          แป้นยิ้มแฉ่ง เธอมองถุงใส่ของที่กองพะเนินอยู่ท้ายรถยนต์ หากไม่ใช่เพราะโจนาธานพึงใจวันวาด มีหรือจะทุ่มไม่อั้น เมื่อเจ้านายหนุ่มไม่เคยทำเช่นนี้กับสาวคนไหนมาก่อน เท่าที่แป้นเคยเห็น

          “กลัวจะตีกันตายนะสิ...ยิ่งกว่าผัว-เมีย ทะเลาะกันอีก”

          เอกบ่น หลายครั้งที่วันวาดมีแผลกลับบ้าน เพราะความเจ้าอารมณ์ของเจ้านายล้วนๆ เอกนึกสงสารหญิงสาว แต่ก็ช่วยได้ไม่มาก เมื่อตัวเองก็เป็นแค่ลูกจ้าง...

          “ตีกันบ่อยๆ ลูกดกแม่แป้นบอกไว้พี่เอก”

          “เห้ย!! คุณโจกับคุณวาดเขาไม่ได้เป็น ผัว-เมีย กันนะ”

          เอกท้วงเสียงหลง