บทที่16.ฮันนีมูน 2

เธอล้มโครมลงไปบนพื้น แต่กลับไม่รู้สึกเจ็บ เมื่อคนตัวใหญ่กลายเป็นเบาะนุ่มๆ รองรับเธอไว้พอดี เธอนอนอยู่บนอกแน่นๆ ของสามี ที่เปลือยเปล่า และแน่นตึบ

          “คุณเฟิร์มหุ่นมาเหรอ...แน่นไปหมดเลยค่ะ” ปลายนิ้วซุกซน กรีดเบาๆ ลงบนแผ่นอก พร้อมกับสัพยอกเสียงขัดเขิน

          “แหงสิ!! ฉันจะทำอะไรได้นอกจากออกกำลัง เมื่อความต้องการอัดแน่นอยู่ในอก แต่คนใจร้ายไม่ยอมให้ปลดปล่อย”

          ชายหนุ่มเอ่ยเสียงกระเส่า เขาสูดปากครางเบาๆ เมื่อปลายนิ้วของวันวาด กำลังทำให้สติของเขาขาดผึ่ง

          หญิงสาวหัวเราะคิก เธอเอียงใบหน้าแนบแก้มกับแผ่นอกเปลือยเปล่า

          โจนาธานพลิกตัวกลับเร็วๆ เขาโหย่งตัวขึ้น และเหวี่ยงวันวาดขึ้นไปพาดอยู่บนบ่า ก่อนจะโยนเธอไปบนโซฟาตัวใหญ่กลางห้อง

          “อุ้ย!!”

          “เธอควรหาอะไรกินก่อนนะวาด...เพราะไม่อย่างนั้น เธอคงไม่มีโอกาสได้มีอะไรตกถึงท้อง นอกจากฉัน”

          ผู้ชายเปลือยอก เดินไปหยิบผลแอปเปิ้ลสีแดงสดบนโต๊ะกลางห้อง เขาหยิบผลไม้สีแดงสดมาหนึ่งลูก ยกขึ้นกดที่เรียวปาก ก่อนจะโยนให้ภรรยาคนสวยด้วยความหวังดี หล่อนควรหาอะไรลองท้อง...เพราะไม่อย่างนั้น...สิ่งที่ปากของหล่อนจะทำได้ คือเปล่งเสียงครางเท่านั้น

          “บ้า” หญิงสาวค้อนขวับ...เธอรีบกัดแอปเปิ้ลในมือ เป็นคำเตือนที่วันวาดเห็นด้วย เพราะแววตาของโจนาธานคุกรุ่นไปด้วยไฟพิศวาส หากเธอยังไม่อยากหิวตาย คงต้องรีบหาอะไรใส่ท้องไว้ก่อน

          ปากเล็กที่อ้างับผลไม้สีสด โจนาธานมองเพลิน เขาเดินมาทรุดนั่งข้างๆ วางมือเหนือพนักโซฟาและไล้มือกับผิวเปลือยเหนือต้นคอวันวาด ความร้อนในร่างกายของเขา แผ่กระกายไปยังด้านข้าง...หญิงสาวขนลุกซู่!! เธอรีบกลืนเนื้อแอปเปิ้ลลงไปในคอ หัวใจเต้นตึกตัก...

          ใบหน้าคมคายโน้มลงต่ำ ปากสีเข้มอ้างับแอบเปิ้ลสีสดในมือของวันวาด เขาช้อนสายตาฉ่ำเชื่อมมองสบนัยน์ตาวาวหวาน

          “คิดจะกินเจ้านี่อีกนานมั้ย?” คำถามชวนกระเส่า วันวาดยังไม่ทันตอบ ใบหน้าคมก็โน้มเข้ามาใกล้ เขาประกบปากหนาหยักกับปากสีระเรื่อแบบถือสิทธิ์ ปลายลิ้นสากระคายดันเนื้อผลไม้จากปากตัวเอง ไปยังปากของวันวาด เขาบดจูบแรงๆ จนเจ้าตัวต้องรีบกลืนผลไม้ชิ้นนั้น ก่อนจะแหงนเงยใบหน้าขึ้นรับจูบจากสามีด้วยความเต็มใจ

          “วาดจ๋า...” โจนาธานเรียกวันวาดเสียงหวาน นัยน์ตาหวานฉ่ำเปล่งประกายอย่างมีความสุข เมื่อได้ตะกองกอดภรรยาไว้ในอ้อมแขนสมใจ ใบหน้าหล่อเหลายิ้มกว้างจนเห็นฟันสีขาวเรียงกันเป็นแนวยาว

“ขา...” พยาบาลวิชาชีพขานรับเสียงฉ่ำ

“มีความสุขมั้ยทูนหัว” ชายหนุ่มถาม กดปลายจมูกกับนวลแก้มใสของคนใต้ร่าง

หญิงสาวยิ้มกว้าง เธออยากตะโกนดังๆ บอกเขาเสียด้วยซ้ำ นับตั้งแต่รู้จักเขามา...เธอไม่เคยเลยที่จะไม่สุขใจ

          “เราจะอยู่กันแบบนี้ไปจนตาย...” เสียงชายหนุ่มแหบปร่า

“ถ้าคุณไม่เบื่อวาดเสียก่อน วาดก็จะไม่ไปไหนค่ะ” หญิงสาวยิ้มละไม เอียงแก้มให้สามีได้จุมพิตถนัดถนี่ขึ้น

“ไม่มีวันนั้นแน่ ฉันอดทนรอวันนี้มานาน...ไม่มีวันไหนที่ฉันไม่คิดถึงวาดเลย”

          โจนาธานยิ้มเจ้าเล่ห์ มือแข็งแรงของชายหนุ่มสอดไปใต้ชุดเดรสสีอ่อน กอบกุมเนินอกครัดเคร่งไว้เต็มอุ้งมือ

          ปลายนิ้วร้อนผ่าวลากจากใต้ฐานอกลงไปช่วงเอวกิ่ว  วันวาดกลั้นลมหายใจ เธอครางแผ่วๆ เมื่อความเสียดสยิวแผ่กระจายไปทั่วตารางนิ้วของร่างกาย... เธอแขม่วท้องจนแผ่นท้องยุบวาบ ตอนที่โจนาธานสอดมือเข้าไปใต้ชั้นในผ้าลูกไม้

          “อืมมม...” หญิงสาวเผลอตัวคราง รีบหลุบเปลือกตาลง ลมหายใจหอบกระชั้น เมื่อนิ้วซุกซนแทรกเข้าไปตรงกลีบดอกไม้ฉ่ำน้ำ ปลายนิ้วแสนรู้ทำงานอย่างแข็งขัน และเพราะความขยันของนิ้วแกร่งร้อนนั้น กำลังทำให้วันวาดแทบขาดใจตาย เธอครางเสียงแผ่วๆ ที่เริ่มจะดังขึ้น เพราะความเสียสยิวจากความช่ำชองของคนตัวใหญ่ เจ้าของนิ้วร้ายกาจนั่น

          “บอกฉันหน่อยสิวาด...เธอต้องการฉันมั้ย?”

          เสียงกระซิบแห้งๆ ดังชิดริมใบหู

          หญิงสาวส่ายใบหน้า เธอไม่ได้ปฏิเสธ แต่เธอกำลังจะขาดใจตาย เสียงที่เปล่งออกมาจึงขาดห้วง... “วาดรักคุณค่ะ วาดต้องการคุณ...ได้โปรด?!!” เสียงวิงวอนอ่อนระโหย ร่างกายของเธอเกร็งกระตุก โจนาธานรีบชักนิ้วซุกซนนั่นออกมา เขากระชากชั้นในสีเนื้อออกจากสะโพกผายด้วยความเร่งร้อน...

          “ได้เลยทูนหัว...”

          บ็อกเซอร์ตัวเก่งถูกสลัดออกไปจากร่างกายโจนาธาน ชายหนุ่มชันเรียวขางามสร่างตั้งตรง เขาแทรกความแกร่งร้อนเข้าไปแทนที่ พร้อมกับรีบขยับตัวช้าๆ บดสะโพกเป็นวงกลม ครางเสียงแหบห้าว กับความซาบซ่านที่ได้รับคืนมา ชายหนุ่มเร่งสร้างบทเพลงแห่งรัก มันเป็นจังหวะร้อนระอุ จนน้ำทะเลในมัลดีฟส์ แทบเดือด

          ใต้แผ่นกระจกคือแผ่นน้ำเย็นฉ่ำ อุณหภูมิรอบตัวปกติ เหมาะสำหรับการดื่มด่ำกับธรรมชาติแสนสวย มัลดีฟส์เป็นเหมือนสวนสวรรค์ ที่พระเจ้าสร้างมาให้เป็นของขวัญของทุกคนบนโลก แต่ความงามนั้นไม่สามารถตรึงสายตาของโจนาธานได้ เวลานี้มีเพียงใบหน้าชื่นเหงื่อของวันวาดเท่านั้นที่จะสะกดสายตาของชายหนุ่มได้

          บทรักครั้งแรกจบลงในเวลาไม่ถึง10นาที วันวาดถอนใจรวยริน เปลือกตาเธอพริ้มหลับ ทำท่าเหมือนจะหลับแต่...ดูเหมือนว่าสามีป้ายแดงของเธอจะยังไม่พอใจ...ร่างอ่อนบางถูกพลิกขึ้น เธอถูกดันขึ้นด้านบน โดยที่โจนาธานอยู่ด้านล่าง หญิงสาวกระพริบเปลือกตาปริบๆ เธอยันฝ่ามือกับแผ่นอกกว้าง ห่อตัวจนลำตัวโก่ง เพื่อซ่อนความอวบอิ่มจากสายตาคนมอง

          แววตาของเขาพราวฉ่ำจนหัวใจเธอเต้นกระเส่า...

          “เออ...คุณจะทำอะไรคะ?” หญิงสาวถามเสียงสั่น ปากสั่น เธออายจนตัวแดงเหมือนกุ้งโดนไฟ

          “สงสารคนป่วยที่ไม่ค่อยมีแรงหน่อยครับ...ดูสิไอ้ตัวร้ายมันยังไม่สลด คุณพยาบาลได้โปรดทำให้มันสลดลงได้ไหมครับ” โจนาธานอ้อน เขาปรายตามองกึ่งกลางร่างกาย และเมื่อวันวาดลดตามองตาม หัวใจเธอเต้นระรัว กับความแข็งขึงที่ได้เห็นเต็มสองตา...

          “วาดๆ...เออ...” หญิงสาวกระอึกกระอัก หน้าเธอร้อนซู่...ผิวแก้มเหมือนอังไฟ

          “นะๆ” ชายหนุ่มยังไม่ละความพยายาม เขาจับตรึงเอวกิ่วไว้ สกัดไม่ให้ภรรยาสุดสวยขยับหนี

          เปลือกตางอนงามกระพริบปริบๆ หน้าร้อนฉ่า กับสภาพคาบเกี่ยวที่ทำให้เลือดในกายเหมือนน้ำเดือด100องศาในกาต้มน้ำ

          “นะๆ” โจนาธานยังไม่ละความพยายาม เขาลุ้นจนแทบลืมหายใจ

          และเมื่อหญิงสาวยอมทำตามสิ่งที่เขาร้องขอ...ชายหนุ่มก็แทบจะเปลี่ยนใจ เมื่อจังหวะรักของมือใหม่ มันเนิบนาบไม่ทันใจคนใจร้อน

          พยาบาลสาวที่เคยมีแต่ความกล้า วันนี้วันวาดกลายเป็นคนขี้อาย เมื่อสิ่งที่สามีต้องการ เธอเพิ่งทดลองทำเป็นครั้งแรก...หญิงสาวหย่อนสะโพก ทิ้งน้ำหนักตัวลง สวมครอบความแข็งขึงของสามีไว้ตลอดความแข็งแกร่ง บั้นเอวอวบอิ่มขยับเคลื่อนไหวช้าๆ เธอสูดปากครางเบาๆ เมื่อความเสียวซ่านแทรกลึกเข้ามาในใจ สามีหนุ่มกัดกรามกรอดๆ เขาหลุบเปลือกตาลง ใช้มือแกร่งบังคับการขยับตัวของเธอ และดูเหมือนว่าจะไม่ทันใจเขาสักนิด...

          ในที่สุดโจนาธานก็อดใจรอความหฤหรรษ์ไม่ไหว เขาเอียงตัว พลิกร่างอวบอัดของวันวาดลงมาอยู่ใต้ตัวเอง

          ถอดถอนแก่นกายออกมาจากลีบดอกไม้สวรรค์ จับหล่อนพลิกคว่ำ ใช้หมอนอิงใบใหญ่ รองใต้แผ่นท้องราบเรียบจนก้นงอนงามกระดกโด่ง

          “เอาไว้ครั้งหน้าฉันจะสอนวาดเอง แต่ตอนนี้ ขอก่อนนะคนสวย”

          เสียงแหบปร่ากระซิบบอกข้างหู วันวาดยังไม่ชินกับรสชาติความเผ็ดร้อน แต่ไม่ต้องห่วง เขาอาสาจะสอนให้เธอเอง แต่ตอนนี้ คงรอไม่ได้ เขาเก็บกดมานาน จนความอดทนหดสั้น ชายหนุ่มโหมแรงสุดตัว...เขาเสือกเสยความร้อนแรง จนกายสาวสั่นระรัว เสียงครางของวันวาดเหมือนแมวเหมียว เธอครางระส่ำ กับพายุพิศวาสที่โจนาธานสาดใส่...

          มือเรียวเกร็งขยุ้มโซฟาใต้ฝ่ามือ เธอสะบัดใบหน้า ครางเสียงลั่น เมื่อสามีโหมกำลังใส่แบบไม่ออมแรง ร่างกายสั่นสะเทือนเหมือนพายุซัดใส่...ผิวกายเต้นระริก กับความซ่านสยิวที่เกือบทำให้ลมหายใจปลิดปลิว

          ดวงตาปรือฉ่ำ หรี่มองความงามของท้องทะเลนอกหน้าต่าง โดยที่ร่างกายของเธอยังถูกความเสียดเสียด พุ่งใส่ไม่หยุดไม่หย่อน