บทที่16.ฮันนีมูน 3

ไม่ว่าจะโซฟาในห้องโถง ระเบียงด้านนอกห้องยามท้องฟ้ามืดมิด หรือห้องน้ำเย็นฉ่ำ เตียงนอนนุ่มนิ่ม โจนาธานทำให้ทุกที่กลายเป็นสนามรบ เขาฟัดเธอแบบไม่คิดจะหยุดพัก วันแรกของเธอ...วันวาดสำรักความสุข หลายครั้ง จนนับไม่ทัน เธอหลับไปตอนไหนก็ไม่ทันได้รู้ตัว รู้แค่ว่า ทันทีที่ลืมตา...

          เธอก็ทำได้แค่คราง... “อ่า....”

          เพราะนอกจากความแข็งขึงของโจนาธานแล้ว เธอไม่เคยได้แตะต้องอะไรอีก

          เขาบริการเธออย่างดี ไม่ต้องหยิบจับอะไร ไม่ว่าจะอาบน้ำ กินข้าว โจนาธานจัดให้

          สิ่งเดียวที่โจนาธานไม่ทำ...คือเขาไม่ให้เธอใส่เสื้อผ้า กระเป๋าเดินทางของเธอกับของโจนาธาน ถูกวางไว้ที่เดิม...มันไม่ได้ถูกเคลื่อนที่ และก็ไม่ได้รับการเหลียวแล

วันที่2...ของทริปฮันนิมูล

          เสียงคลื่นดังแว่วๆ อยู่ในหู วันวาดปรือตามอง เธอครางเสียงระโหย เมื่อรู้สึกระบมไปทั้งตัว กล้ามเนื้อเธอตึง แขนขา อ่อนแรง...เหมือนกระดูกทุกส่วนถูกป่นเป็นผง...

          “อรุณสวัสดิ...ทูนหัว”

          ใบหน้าระรื่นของสามีกับกลิ่นหอมของอาหารเช้าที่ลอยมาแตะตาแตะจมูก

          ถาดใส่อาหารถูกวางลงบนผิวที่นอน วันวาดผงกศีรษะขึ้นมอง เธอย่นจมูกให้ เมื่อโจนาธานเกือบเปลือย เขาคาดผ้าเช็ดตัวไว้ที่เอวสอบ นอกนั้นไม่สวมอะไรเลย และคงไม่ต่างจากตัวเอง ที่ถูกลอกคราบจนหมด มีแค่ผ้าห่มคลุมกาย

          “อ้าปาก...เร็ว ฉันป้อน”

          ไส้กรอกรมควันถูกจิ้มด้วยช้อนส้อม ยื่นมาจ่อที่ปากของวันวาด ด้วยบริกรที่น่าจะทำได้มากกว่าการป้อนอาหาร

          “ไม่หิวค่ะ...ขออาบน้ำแปรงฟันก่อนได้ไหมคะ?”

          หญิงสาวหลุบเปลือกตาหลบ อายที่ตัวเองไม่อยู่ในสภาพที่พร้อมเท่าไร ทำให้วันวาดปฏิเสธ

          “เรื่องนั้น เราจะทำพร้อมกันจ้ะวาด แต่ตอนนี้ต้องทานก่อน”

          ชายหนุ่มพูดยิ้มๆ เขายกแก้วกาแฟขึ้นจิบ โดยที่มือที่จับส้อมยังค้างอยู่ตรงหน้าวันวาด

          “ไม่เอาค่ะ วาดอาบเอง...วาดไม่ได้ป่วยหรือหมดแรงจนทำอะไรไม่ได้เสียหน่อย” เธอบ่นอุบ กับความเจ้ากี้เจ้าการของสามี เรื่องของเรื่องคืออาย

          “อีกไม่นาน วาดก็จะหมดแรงจ้ะ และฉันอาสา ที่จะบริการทุกอย่าง...ด้วยตัวเอง”

          น้ำเสียงติดเจ้าเล่ห์ ยังไม่ทำให้วันวาดสะท้านได้เท่า แววตาฉ่ำเยิ้มของสามี เธอรู้ในสมองของโจนาธานเวลานี้ เขากำลังคิดอะไรอยู่ แต่ว่า...เมื่อคืนเธอ...กับเขา...มีอะไรๆ กันหลายครั้ง...เขายังไม่พออีกเหรอ?

          “คงคิดอยู่ใช่ไหมล่ะ บอกแล้วนี่ วาดแกล้งฉัน...ปล่อยให้อดยากมาหลายเดือน...และช่วงนี้ฉันขอทวงคืน ต้นทบดอก ดอกทบต้น...แค่อาทิตย์เดียว ไม่รู้จะได้ต้นหมดหรือเปล่า...”

          ชายหนุ่มเปรย เขาวางแก้วกาแฟ หยิบไส้กรอกรมควันชิ้นโตใส่ปาก ก่อนจะเคี้ยวแบบคนอารมณ์ดี

          โดยที่วันวาดมองตาค้าง...

          เธอยินยอมให้สามีหนุ่มป้อนอาหาร เพราะหากไม่รีบกินตอนนี้ คงอีกนานกว่าเธอจะมีอะไรตกถึงท้อง เมื่อสายตาคู่คมของโจนาธานบอกไว้แบบนั้น

          อาหารเช้าจบลงในเวลาสั้นๆ วันวาดเข้าใจความคิดของคนไข้ที่ถูกเธอบังคับให้ทานอาหารแล้ว เมื่อเขาเหล่านั้นยังไม่มีความหิว แต่กลับถูกยัดเหยียดให้เหมือนตนเองในเวลานี้ แต่จะดื้อรั้นไป...ก็ไม่กล้าเสียด้วย เธอรีบเคี้ยว รีบกลืน ตบท้ายด้วยน้ำส้มคั้นสด หวานชื่นใจ

          “อิ่มแล้วใช่ไหม เอาอะไรเพิ่มอีกไหมครับ”

          โจนาธานถามเหมือนใจดี เขายกถาดออกไปจากเตียง เสือกไว้บนโต๊ะ ก่อนจะเดินกลับมาที่เตียงนอนซ้ำ

          “ไม่แล้วค่ะ” หญิงสาวส่ายหน้าปฏิเสธ เธออิ่มจนเกือบจุก และอยากพักตาสักงีบ

          “ไปอาบน้ำกัน...” โจนาธานพูดเอื่อยๆ

          เขาเดินมาอิงสะโพกกับขอบเตียง ทอดสายตาหวานฉ่ำมองภรรยาหมาดๆ ด้วยแววตามีความหมาย

          “คะ คุณ อาบก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยววาดอาบทีหลัง”

          เสียงติดๆ ขัดๆ กับน้ำลายฝืด ที่เคลื่อนผ่านลำคอ

          “ช้าอะ...พร้อมกันเลยดีกว่า”

          โจนาธานตอบ เขาสอดมือกระตุกผ้าห่มที่คลุมร่างกายวันวาด ออกแรงกระตุก และรีบช้อนอุ้มหญิงสาว ก่อนที่เธอจะเปลี่ยนใจ

          “ไม่เอา อย่าค่ะ” วันวาดร้องวี๊ดๆ เธอดิ้นรน แต่ไม่ได้ดิ้นแรง ยกมือขึ้นคล้องที่ลำคอ หลับตาปี๋ แต่ก็ยังไม่วายบ่น

          “หึๆ” โจนาธานหัวเราะเบาๆ ในคอ เขาก้มมองภรรยาแสนสวย ที่ห่อตัวเพราะความอาย หล่อนพยายามซ่อนความเย้ายวนจากสายตาเขา ด้วยการแนบลำตัวเปล่าเปลือยกับแผ่นอกเขา แต่วันวาดไม่รู้ นั่นคือการกระตุ้นอย่างดี มีใครที่ไหนเอาหน้าอกอูมๆ มาถูไถลคนกำลังมีอารมณ์ เพราะนั่นเท่ากับเร่งให้เกิดปฏิกิริยามากขึ้น

          ดังนั้นเมื่อเดินผ่านประตูห้องน้ำเข้ามาได้ ชายหนุ่มเอื้อมเปิดน้ำอุ่นๆ ก็จริง แต่เขาไม่ได้คิดที่จะจัดการอาบน้ำ เมื่อมีภารกิจอื่นน่าสนใจกว่า

          ภารกิจทำลูก ใต้สายน้ำอุ่นจัด!!

          มือแข็งแรงยกดันแก้มก้นแน่นๆ ของวันวาด ชิดกับพนังห้องน้ำเย็นฉ่ำ เขาดันตัวแนบชิด ก้มลงบดจูบแบบดุดัน เมื่อภรรยาแสนสวยแหงนเงยขึ้นมารับจุมพิตแบบรู้งาน

          สายน้ำอุ่นซ่านพร่างพรมลงมา เหมือนดั่งสายฝนที่หล่นจากท้องฟ้า แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้เลือดที่เดือดระอุลดความร้อนแรงลง

          ไหล่กว้างเป็นที่ยึดอย่างดีของวันวาด หญิงสาวกดเล็บลงไปในผิวเนื้อที่ลาดไหล่สามี เธอแหงนเงยใบหน้าขึ้น เผยอปากครางแผ่วๆ เมื่อ โจนาธานแทรกความแข็งขึง ลึกเขามาในกายสาว

          จังหวะรักที่เริ่มต้นช้าๆ เปลี่ยนเป็นรัวเร็ว และแรง ตามพายุอารมณ์ที่โหมกระพือ...

          ตับๆ

          ผิวกายเปียกชื้นที่หน้าขา กระทบกันดังก้อง ผสมกับเสียงครางกระเส่าของหญิงสาวที่เพิ่งเดินผ่านประตูวิวาห์มาไม่ถึงสองวัน วันวาดได้รับความสุขล้น จนแทบสำลัก เมื่อสามีหนุ่มจอมบ้าพลัง ซัดใส่แบบเต็มเหนี่ยว

          กว่าจะอาบน้ำเสร็จ เธอต้องผจญกับความหวามไหว ของโจนาธานอีกหลายระลอก วันวาดไม่คิดมาก่อนว่าเขาจะกักเก็บความกระหายไว้มากมายเพียงนี้

          และเธอก็ปฏิเสธไม่ได้เช่นกัน ว่าตนเองได้รับความหฤหรรษ์นั่นแบบเปี่ยมล้น...

         

          “อืมมม...” พยาบาลสาวครางเสียงแผ่วๆ เธอเอียงหน้าหนี เมื่อมีใครบางคนพยายามยัดอะไรใส่ปากเธอ

          “กินหน่อยทูนหัว...” เสียงโจนาธานนั่นเอง...เธอปรือเปลือกตาขึ้นมอง...ก่อนจะรีบหยีตา เมื่อแสงแดดสาดส่องเข้าใส่ดวงตา จนตาพร่า “เที่ยงแล้วเหรอคะ?” หญิงสาวถามเสียงแห้ง เธอจำได้ว่าเธอเพิ่งจะกินอาหารเช้า ก่อนที่สามีจอมป่วนจะพาไปอาบน้ำ หลังจากนั้นวันวาดก็ไม่รู้อะไรอีกเลย ร่างกายเธอปิดสวิทช์ เพราะต้องการพักผ่อน หลังจากเสียกำลังไปมากมาย กับภารกิจห้องน้ำเดือด..