บทที่15.เซอร์ไพรส์สุดๆ 6

“น้องผิดเองค่ะ เพราะน้องพิไลเลยเป็นแบบนี้” นางโทษตัวเอง เพราะเป็นคนชักจูงให้พิไลลักษณ์ได้พบเจอกับเสี่ยกวง

          “เวรใคร กรรมมันน่าคุณพิ...พิไลได้รับโทษทัณฑ์ตามการกระทำของเขา อย่าคิดมากเลย”

          ชายสูงวัยปลอบใจ...มันเป็นเวรกรรมที่แต่ละคนต้องแบกรับ ผลจากการกระทำของตัวเอง...พิไลลักษณ์เลือกทางนั้น มันก็สุดปัญญาที่ใครจะช่วยได้...หล่อนเลือกทางผิดมาตั้งแต่แรก...

          โจนาธานเป็นอีกคนที่รับรู้ข่าวแล้วสลดใจ เขายังไม่ทันได้ตามเอาคืนเสี่ยกวง มัจจุราชก็มาคร่าชีวิตเสี่ยใหญ่ไปเสียแล้ว เวรกรรมมีจริง เขาเพิ่งเชื่อ...และเวรกรรมเดี๋ยวนี้เร็วเหมือนติดจรวด...ตามจี้ตูด เอาคืนโดยไม่ต้องรอให้ถึงชาติหน้า

          “ไงไอ้เสือ...มีอะไรหรือเปล่า?” เบนเดินมาตบบ่าโจนาธาน เมื่อน้องชายนั่งนิ่งผิดปรกติ

          “เสี่ยกวงตายแล้วเบน...” ชายหนุ่มเปรย

          “หือ...เป็นไรตายวะ...แต่ก็สมควรหร๊อก!!”

          เบนครางรับ เขาวิจารณ์ต่อ...พฤติกรรมของเสี่ยกวง สุ่มเสี่ยงกับความเป็นความตาย เบนคาดไว้...แต่ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้

          “ผมยังไม่ทันได้เอาคืน...มาตายเสียได้...” ชายหนุ่มบ่น

          “อโหสิให้มันไปเถอะ...ความจริงนะ ต้องขอบคุณไอ้เสี่ยมัน...ไม่อย่างนั้นแกก็คงไม่ได้เจอกับวาดหรอกโจ”

          เบนแย้ง...ในความเลวของเสี่ยกวง ก็ยังมีความดี ก็เพราะเสี่ยกวงไม่ใช่เหรอ โจนาธานถึงมีข้ออ้างในการบีบให้วันวาดจนมุม เขารู้ก็เมื่อน้องชายสารภาพ ครั้งแรกเบนหัวเราะก๊าก!! จะไม่ให้ขำได้ยังไง สภาพเป็นไอ้เดี้ยง...ดันทะลึ่งปล้ำสาว...ความพยายามของโจนาธานล้นเหลือ...แต่ก็ดี...เพราะอีกไม่กี่วันนี่ น้องชายก็จะเป็นฝั่งเป็นฝากับคนที่เขารัก...

          “เรื่องของพี่ล่ะจะเอาไง...”

          โจนาธานยังเป็นห่วงเบน ความรักผิดรูปผิดรอย...ขัดกับธรรมชาติ จะหาความสุขจากไหน

          “แม่เป็นคนใจกว้าง...สักวันแม่น่าจะรับได้ และเมื่อนั้นแหละฉันคงมีความสุขจริงๆ”

          เบนยิ้มอ่อน เขาทำใจยอมรับ หากถูกสังคมตราหน้าก็คงต้องยอมทน ก็ตัวเองเป็นเช่นนั้น เขาไม่ได้อยากเป็นแบบนั้นเสียหน่อย...มันเกิดขึ้นเอง แต่เบนก็ไม่เคยเสียใจ ความรัก...ไม่ได้มีแค่หญิง-ชาย เพศเดียวกันก็รักกันได้ ความรู้สึกลึกซึ้งเช่นนั้น ใครกำหนดได้ล่ะ...

          “ผมอยู่ข้างพี่นะ ต่อให้คนทั้งโลกประณามพี่...ข้างๆ พี่ก็ยังมีผมเสมอ...”

          โจนาธานย้ำ หากเรื่องความรักของเบน ทำให้เขาถูกคนอื่นๆ เหยียดหยัน...ขอให้รู้ไว้ พื้นที่ด้านข้างของเบน จะยังมีน้องชายคนนี้เสมอ

          “แกเป็นคนดีตั้งแต่เมื่อไรวะ พูดดีๆ ก็เป็น”

          เบนหัวเราะคิกคัก เขากระเซ้าโจนาธานเพื่อปัดเรื่องไม่สบายใจออกไป

          “ก็ตั้งแต่มี ‘เมีย’ แหละ” ชายหนุ่มตอบหน้าตาย เพราะวันวาด เขาเลยอยากกลับตัวเป็นคนดี...อยากทำให้หล่อนสบายใจ

          เบนอมยิ้ม...นึกดีใจที่ยื่นข้อเสนอให้ทะนง จนเป็นที่มาของความสุข เมื่อโจนาธานได้พบคนที่รอคอย...

          “แกนี่มันสมกับเป็นน้องฉันว่ะ!! ขนาดแกกระดุกกระดิกได้แค่ช่วงบน...แกยังขย้ำวาดได้ นับถือๆ”

          เบนกระเซ้า...โจนาธานทำหน้าปั้นอยากก่อนจะคุยโอ่!! “ผมเดี้ยงแค่ขานี่พี่...ไอ้นั้นมันไม่ได้เดี้ยงด้วย”

          เสียงหัวเราะดังลั่น ดังประสานกันจนมาดามรินรำไพที่เดินเขามองมองแบบสงสัย นางคลี่ยิ้มเมื่อบุตรชายทั้งสองขยับตัวให้นางนั่งตรงกลาง สองหนุ่มสอดมือกอดมารดาพร้อมๆ กัน พร้อมกับการแสดงความรักที่พวกเขาทำจนเป็นเรื่องคุ้นเคย

          “ผมรักแม่ครับ” เบนกระซิบ เขากดปลายจมูกข้างแก้มของมารดา

          “ผมด้วย...ผมก็รักแม่ที่สุด!!” น้องชายกลัวพี่ชายแย่งซีน...โจนาธานรีบกล่าว เขากดปลายจมูกกับแก้มของมารดาแรงๆ

          “เหอะ!! วันนี้แกสองคนพูดได้ แต่หากแกมี ‘เมีย’ กันเมื่อไร ความรักที่มีให้แม่จะลดลงกึ่งหนึ่งทันที” นางตอบเสียงสะบัด ไม่ได้นึกน้อยใจ แค่หมั้นไส้ มารดาที่มีแต่บุตรชายก็ต้องทำใจ วันหนึ่งที่พวกเขามีครอบครัว...ความรักนั่น จะถูกแบ่งปันให้คนที่มาใหม่ “เออ...” โจนาธานเตรียมจะแก้ตัว

          แต่มารดาชิงพูดเสียก่อน “ขอแค่แก...ปั้มหลานมาให้แม่อุ้มสัก4-5 คนพอ แค่นี้แม่ก็พอใจแล้ว”

          “ได้ครับ ผมทุ่มเต็มที่เลย เพื่อแม่...”

          ชายหนุ่มรับคำเสียงกระหึ่ม!! จนเบนหัวเราะก๊ากๆ โจนาธานทำหน้าระรื่นกับภารกิจที่มาดามรินรำไพต้องการ

          สาวใหญ่ลูกสองยิ้มกริ่ม!! เธอชำเรืองมองบุตรชายคนโตก่อนจะถอนใจ...ช่างเถอะ...ยังไงเสียเขาก็ไม่ได้เป็นคนเลว แม้อนาคตของเบนจะไม่เหมือนคนอื่นๆ คู่ของเขานั้น ยังไม่ถูกยอมรับเท่าไร นางใจกว้างพอ...แม้จะผิดหวังเล็กๆ

          ชะตาชีวิตของคน เหมือนเบื้องบนเล่นตลก บางทีนี่อาจจะเป็นการวัดความอดทนของแต่ละคน...เพื่อให้พวกเขายืนหยัดอยู่บนโลกกว้างได้ด้วยตัวเอง...ไม่มีใคร คนใด ฝืนลิขิตจากเบื้องบน...ทุกคนล้วนแต่เดินตามเส้นทางที่ท่านขีดเขียนไว้ให้...มันขึ้นอยู่ว่าใครจะยอมรับได้แค่ไหน...ส่วนตัวของนางเอง...แค่เห็นลูกๆ มีความสุข แค่นี้ก็คือสิ่งที่นางพอใจ...