บทที่16.ฮันนีมูน 1

บทที่16.ฮันนีมูน

3เดือนต่อมา...

          งานวิวาห์ของโจนาธานสำเร็จลงด้วยดี เขาได้สาบานตนต่อหน้าพระเจ้า และให้สัตย์ปฏิญาณว่าจะเป็นสามีที่ดี เป็นพ่อที่เข้มแข็ง จะนำพานาวาชีวิตไปให้ตลอดรอดฝั่ง ในแบบที่ผู้ชายคนหนึ่งทำได้

          ถึงวันวาดจะยอมตกลงปลงใจแต่งงานด้วย แต่ระหว่างรองานวิวาห์ หญิงสาวก็ยังครองตัวเป็นอย่างดี ที่ยอมให้โจนาธานก็แค่ ‘จูบ’ แต่จะไม่เกินเลยไปกว่านั้น ดังนั้นระหว่างรอ ความกระหายหิวของชายหนุ่มจึงถูกกดเก็บไว้ในอกจนล้นปริ่ม และรอเวลาที่จะปลดปล่อยด้วยความกระตือรือร้น

          ฮันนีมูลแสนหวาน...คือวันที่โจนาธานตั้งตารอ...

          เขาเลือกมัลดีฟส์...

          เพราะเป็นสถานที่ที่วันวาดไม่มีขออ้างที่จะหนีไปทางไหนได้ เมื่อรอบๆ ตัวมีแค่ทะเล...

          รอยยิ้มแปลกๆ นับตั้งแต่ออกเดินทาง...ของผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามี เล่นเอาพยาบาลสาวขนลุกชัน

          เขาไม่ได้เรียกร้องอย่างที่เธอหวั่นกลัวตลอดระยะเวลาที่เตรียมงาน หลังตกลงกันไปในระดับหนึ่ง โจนาธานเงียบสงบ ใช้ชีวิตปกติ เขาออกกำลังกายหนักขึ้น เธอได้แต่ห่วงลึกๆ แต่วันวาดรู้ ใต้ความเงียบนั่น คือภูเขาไฟที่รอเวลาปะทุ!!

          ที่นั่งเฟิร์สคลาส เป็นชั้นที่วันวาดไม่เคยคิดว่าตัวเองจะมีวาสนา เธอนั่งมองก้อนเมฆสีขาวขุ่นลอยเรี่ยใต้ปีกเครื่องบิน พรางนึกในใจด้วยความสุข วันนี้ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งได้มีโอกาสสูงเสมอท้องฟ้า เป็นความยินดีที่มีคนอำนวยความสะดวกให้ แม้เขาจะนั่งปั้นหน้านิ่งๆ อยู่ข้างๆ แต่วันวาดรู้ดี ในใจลึกๆ ของโจนาธานมีแต่ความหวังดี

          “ขอบคุณนะคะ สำหรับทุกสิ่งที่คุณทำให้วาด”

          หญิงสาวกล่าว ทุกสิ่งที่โจนาธานมอบให้ เธอไม่เคยคิด แล้วก็ไม่เคยหวัง เมื่อมันเป็นแค่ความฝันของผู้หญิงธรรมดา ใครจะไปคิดว่าตัวเองจะโชคดีได้ครอบครองผู้ชายที่ดูดีจรดปลายเท้าอย่างเขา หลังเขาเดินได้ปกติ แม้จะยังไม่คล่องเท่าใด

          “สำหรับเธอ แค่นี้น้อยไปนะวาด หากเทียบกับสิ่งที่เธอทำให้ฉัน หากวันนั้นเธอทอดใจ...ฉันก็ยังเป็นแค่คนป่วยที่นอนอยู่บนที่นอน...ไม่คิดจะสู้ มีแต่ความท้อแท้ในหัว”

          โจนาธานหันมายิ้ม เขารวบมือวันวาดไปกุมไว้หลวมๆ ทอดตาฉ่ำๆ มองสบนัยน์ตากลมโต

          “อยาก ‘จูบ’ เธอชะมัด เมื่อไรไอ้เครื่องบ้านี่จะแลนดิ้งสักที”

          โจนาธานบ่น เขาจูบวันวาดครั้งสุดท้าย ตรงหน้าแท่นพิธี และเวลานี้เขาอยากจูบเธอที่สุด

          หญิงสาวอมยิ้ม เธอเสก้มหน้าหลบ และคิดในใจเล่นๆ มันไม่หยุดอยู่แค่จูบแน่ เมื่อสายตาของโจนาธานบอกเธอเช่นนั้น

          “ไม่เป็นไร...ฉันทนได้ ทนมาตั้ง3-4 เดือน ยังไหว...แต่...เธอเถอะวาด...จะไหวเหรอ...ฉันทวงคืนหนักแน่...อยากแกล้งให้ฉันอดอยากดีนัก” เป็นคำขู่ที่หวามใจที่สุด นับตั้งแต่ได้ยินจากปากของโจนาธาน หญิงสาวยิ้มรับ เธอช้อนตาขึ้นมองสามีหนุ่ม แววตาวันวาดมีแววท้าทายนิดๆ และนั่นเกือบทำให้โจนาธานคลั่ง เขาพึมพำเบาๆ พร้อมกับกัดกรามกรอดๆ

          “มองฉันแบบนี้ เธอไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวันแน่วาด”

          วันวาดอมยิ้มกับคำขู่ที่ไม่ได้น่ากลัว คำขู่นั่นทำให้เธอตื่นเต้นเล็กๆ และเฝ้ารอถึงช่วงเวลาเดียวกันแบบแทบจะอดใจรอไม่ได้...

          เมื่อเครื่องบินร่อนลงจอดลงบนรันเวย์เมืองมาเล่ซึ่งเป็นเมืองหลวงของมัลดีฟส์ คนที่นิ่งสงบตอนอยู่บนเครื่องเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง เขาเร่งคนขับเครื่องบินน้ำยิกๆ โจนาธานต้องการไปให้ถึงที่พักก่อนที่ความอดทนของเขาจะสิ้นสุดลง บนเครื่องบินน้ำที่ต้องโดยสารไปยังรีสอร์ท โจนาธานขยับตัวด้วยความอึดอัดหลายๆ ครั้ง จนวันวาดอดไม่ได้ที่จะขำ ความใจร้อนของสามี

โจนาธานย่นคิ้วพยายามมองแผ่นน้ำใสแจ๋ว เพื่อให้ประจุความร้อนในกายเขาลดลง แต่มันเสียเปล่า ร่างกายของเขาร้อนระอุจนเกือบจะปริเขาพยายามแล้วแต่มันไร้ประโยชน์ เขาต้องการเธอ สายตาฉ่ำหวานทอดมองภรรยาหมาดๆ แบบมีความหมาย พร้อมกับยิ้มกรุ่มกริ่มเมื่อระยะทางหดสั้นลงไปทุกที... จนวันวาดเริ่มใจไม่ดี

          เมื่อถึงที่หมาย คนใจร้อนกระโจนลงไปบนพื้นทรายขาวละเอียด เขาจูงมือวันวาดเดินลิ่วๆ จนเธอแทบจะสะดุดขาตัวเองล้ม

          “รีบไปไหนคะ ช้าๆ ก็ได้ค่ะ เดียวคุณจะล้ม”

          หญิงสาวร้องเตือน ถึงโจนาธานจะเดินได้ แต่เขายังต้องปรับสมดุลร่างกายอีกนานหลายเดือน กว่าจะกลับเป็นปกติเหมือนเดิม

          “ช้าๆ ค่ะ” กระเป๋าเดินทางของเธอเพิ่งถูกลำเลียงลงมาจากเครื่องบิน และมันจะถูกส่งไปยังห้องพักในรีสอร์ทแห่งนี้ แต่ทว่าคนใจร้อนตรงหน้าเธอนี่แหละ ที่ทนรอไม่ไหว

          “ช้าไม่ได้แล้วทูนหัว หากไม่อยากเล่นหนังสดให้คนอื่นดูที่หาดนี่ละก็... รีบเช็คอินเร็วๆ”

          โจนาธานไม่ได้ขู่ ความปรารถนาของเขาล้นปริ่ม ความอดทนของของสิ้นสุดลง ตั้งแต่ได้จูบวันวาดหน้าแท่นพิธี ที่เขาอดทนมาจนถึงตรงนี้ได้ เขาก็ยังไม่อยากเชื่อตัวเองเลย...

          วันวาดยิ้มแหยๆ เธอเร่งเดินเร็วขึ้น เมื่อรู้ดี... สามีตนเองยังไม่แข็งแรง ถึงเขาจะเดินได้ แต่ก็ฝืนเต็มทน

          ระหว่างที่กรอกข้อมูลตรงหน้าลอบบี้นั่น โจนาธานเคาะผิวโต๊ะเร่ง จนวันวาดรีบเร่งเขียนประวัติส่วนตัวในกระดาษที่เจ้าหน้าที่ประจำลอบบี้ร้องขอจนมือสั่น

          เธอถอนใจเฮือกๆ เมื่อสามารถเดินผ่านประตูที่พักเข้ามาก่อนที่โจนาธานจะสติหลุด และปล้ำเธอต่อหน้าพนักงานเข็นกระเป๋า ชายหนุ่มควักธนบัตรให้ทิปคนหิ้วกระเป๋า เขาแทบไม่ได้ดูจำนวน และเมื่อประตูปิดลง...เขาเดินย่างสมขุมใส่ภรรยาป้ายแดง ที่เดินถอยหลังหนี พร้อมกับมองสบตาเขาด้วยสายตาหวาดๆ

          “เออ...”

          “หยุดพูดได้แล้ววาด...หมดเวลาของเธอแล้ว...ทีนี้ฉันจะเอาคืนเธอบ้าง ที่เธอแกล้งยั่วฉันมาตลอดเวลา3 เดือนนี่”

          โจนาธานกล่าว มือของเขาปลดเสื้อผ้าบนตัว เหมือนนักแสดงโชว์ในบาร์เกย์ เขาปลดกระดุมเสื้อช้าๆ ทีละเม็ด ในขณะที่เดินเข้าหาเธอ เสื้อสีขาวบนตัวถูกเหวี่ยงปลิวหวือ ตามด้วยเข็มขัดหนังจระเข้ และกางเกงคือชิ้นสุดท้าย เวลานี้บนตัวโจนาธานมีเพียงบ็อกเซอร์ตัวเดียว

          วันวาดกลืนน้ำลายฝืดๆ เธอยิ้มแหยส่งให้สามีป้ายแดง

          “ยังสว่างอยู่เลยนะคะ” แสงแดดส่องกระทบผิวน้ำ...มีริ้วคลื่นเป็นระลอก เธอใฝ่ฝันถึงความงามของสถานที่นี้มาตลอดชีวิต แต่คงจะได้ชื่นชมทะเลสวย น้ำใสนี่ หลังโจนาธานสงบลง...

          “ดีสิ...เธอเห็นปลานั่นมั้ย?”

          โจนาธานชี้ลงไปที่ปลายเท้าวันวาด ใต้แผ่นกระจกใส่ที่เธอยืนอยู่ ปลาตัวเล็กๆ แหวกว่ายอยู่ใต้น้ำตรงนั้น สีสวยละลานตาไปหมด และเมื่อเธอก้มมอง ก็เป็นจังหวะเหมาะที่ชายหนุ่มพุ่งเข้าใส่พอดี

          “ว้าย!!”