บทที่2.เผชิญหน้ากับคนป่วยจอมแสบ 3

โจนาธานตวาดลั่น เขาชี้นิ้วสั่นๆ ไปยังประตู ขับไล่ผู้หญิงแปลกหน้าแบบไม่สนใจ

          “เสียใจด้วยค่ะ วาดมาทำงาน พี่คุณจ้างวาดมาดูแลคุณ วาดเป็นพยาบาลอาชีพ วาดชื่อวันวาดค่ะ นับจากนี้ไป คุณต้องฟังที่วาดพูด...ไม่ทราบวันนี้คุณได้ทานอาหารบ้างมั้ยคะ?”

          หญิงกล่าวแนะนำตัว เธอเดินเข้าไปใกล้ๆ โจนาธาน ไม่สนใจสายตาขวางๆ ของเขา เธอเชื่อว่าชายหนุ่มหมดแรงเพราะปลายนิ้วที่ยกค้างไว้ของเขา สั่นจนเธอมองเห็น เขาออกฤทธิ์อะไรเอากับเธอไม่ได้มากกว่านี้หรอก เมื่อเขาใช้แรงที่มีขวางหมอนใส่เธอจนหมด...

          หญิงสาวปรายตามองถาดอาหาร...ไม่มีรอยยุบ อาหารอ่อนๆ นั่นเต็มถ้วย วันวาดมองคนป่วยตรงหน้า ด้วยสายตาตำหนิเล็กๆ

          “ดูจากปริมาณข้าว...คุณไม่น่าจะมีอะไรตกถึงท้อง...และถ้าคุณอยากมีฤทธิ์ เพื่อจะโวยวายล่ะก็... วาดแนะนำ คุณควรทานอาหารเหล่านี้นะคะ” หญิงสาวเปรยลอยๆ เธอยกถาดอาหารนั่น เดินไปที่ประตู เธอต้องการให้ใครก็ได้นำไปอุ่น เธอจะจัดการให้คนป่วยกินอาหารเหล่านี้เอง

          ปึก!! เบนผงะ เมื่อมีใครบางคนดันประตูให้เปิด เขาเดินถอยหลังเปิดทางให้คนๆ นั้น

          “วาดต้องการอาหารชุดใหม่ค่ะ ของเก่ามันเย็นชืด เดี๋ยวคุณเขาจะอ้างได้”

          เธอปรายหางตามองคนป่วย ที่นั่งถลึงตาปูดโปน พร้อมกับยิ้มอ่อนๆ ให้กับเจ้าหนี้บิดา

          “อ้อ...มีกริ่ง...อยู่ตรงนั้นนะ หากเธอต้องการคนช่วย กดเลย เดี๋ยวจะมีคนมาเอง”

          เบนชี้มือไปที่หัวเตียง ตรงนั้นมีปุ่มนูนๆ ขึ้นมา เขาอธิบายวิธีใช้ แล้วจึงมองเลยไปยังน้องชาย

          “เธอน่าจะรับมือน้องฉันไหว มีอะไร...ฉันอยู่ห้องนั้นนะ”

          เบนชี้มือไปยังห้องเยื้องๆ กับห้องพักฟื้นของโจนาธาน เขาหมุนตัวจากไป แต่ก็ทันได้ยินเสียงโวยของน้องชายเจ้าอารมณ์

          “เบน!! เอายัยนี่ออกไป ฉันไม่ต้องการใคร ไม่อยากให้ใครมาเดินไปเดินมาในห้อง ฉันจะนอนนนน...”

          เสียงลั่นๆ นั่นเงียบไป เบนหมุนตัวมามอง ประตูถูกปิดลง เขาอยากเข้าไปนั่งมองวันวาด แต่จะเป็นการทำให้    โจนาธานอวดอำนาจมากขึ้น แค่เท่าที่เห็น ผู้หญิงคนนั้นน่าจะเอาโจนาธานอยู่

          สาวใช้วิ่งหน้าตั้ง สวนทางกับเขา เบนยิ้มกว้าง...คงวุ่นวายอีกหลายวันกว่าจะเข้ารูปเข้ารอย

ภายในห้อง...

          “คุณต้องการอะไรคะ?”

          สาวใช้รีบเปิดประตูผั๊วะเข้ามา หล่อนร้องถามเสียงสั่น เมื่อวิ่งมาสุดพลัง หลังกริ่งสัญญาณในห้องของโจนาธานดังขึ้น

          “วาดอยากได้อาหารชุดใหม่ค่ะ...ไม่ต้องเยอะนะคะ ขอครึ่งหนึ่งของถ้วยนี้ก็พอ...”

          สาวใช้มองวันวาดแบบงงๆ ก่อนจะพยักหน้าหงึกหงัก เมื่อวันวาดสวมชุดพยาบาลสีขาวสะอาด หล่อนคงเป็นคนที่เจ้านายหนุ่มบอกไว้

          “ไม่ต้อง...ฉันไม่กิน!!”

          โจนาธานตวาดย้ำ เขาเชิดหน้าขึ้นมองวันวาดแบบท้าทาย...

          “อย่าสนใจเลยค่ะ วาดขออาหารของคนป่วยด้วย ที่เหลือ...เดี๋ยววาดจัดการเอง...”

          หญิงสาวหันมายิ้มให้กำลังใจสาวใช้ หล่อนหน้าแหยๆ เมื่อคนเจ้าอารมณ์เริ่มอาละวาด...

          “ค่ะ...สักครู่นะคะคุณพยาบาล”

          “เรียกวาดก็ได้ค่ะ จะได้ไม่ห่างเหินนัก...” เธอเริ่มผูกมิตร เมื่อยังไม่รู้จักใครสักคน นอกจากเจ้าหนี้ของบิดา กับคนป่วยที่นั่งหน้าตึงอยู่กลางเตียง

          “ค่ะคุณวาด เดี๋ยวแป้นรีบไปจัดมาให้นะคะ”

          สาวใช้ต้นห้องของโจนาธานรับคำ หล่อนรีบวิ่งฉิวออกไป ไม่ฟังเสียงร้องห้ามของเจ้านายอีกคน...

          “ต่อให้เธอยัดของพวกนั่นใส่มาในปากฉัน ฉันก็จะพ่นมันออกมา ฉันไม่กิน...”

          ชายหนุ่มเปรย เขาหลุบเปลือกตาลง เมื่อเริ่มรู้สึกว่าสิ่งของตรงหน้ามันหมุนคว้างเหมือนลูกข่าง...

          วันวาดยิ้ม เธอโครงศีรษะพอจะเข้าใจอาการแปลกๆ ของคนป่วย คงฟาดงวง ฟาดงา จนแรงหมด เมื่อไม่ยอมแตะอาหาร แล้วจะมีแรงได้อย่างไร...

          เตียงของเขาถูกใครบางคนไขจนยกขึ้น โจนาธานขมวดคิ้ว เขาอยากลืมตา แต่เมื่อทำไม่ได้จึงส่งเสียงคำรามในลำคอแทน...

          “ฮึมๆ”

          หญิงสาวไม่สนใจเสียงครางนั่น!! เธอทำงานตามความเคยชิน พอไขเตียงขึ้นในระดับที่พอเหมาะก็เดินไปฉวยหมอนใบเดิมที่ชายหนุ่มใช้ขว้างเธอ มือเรียวสอดลงไปใต้แผ่นหลังของคนป่วย เธอส่ายใบหน้าแรงๆ เมื่อได้กลิ่นเหม็นเปรี้ยวจากตัวคนป่วย เขาคงประท้วงทุกรูปแบบ ไม่กินอาหาร และไม่ทำความสะอาดร่างกาย

          เอาเถอะ!! ภารกิจแรก คงต้องจัดการให้เขามีอะไรตกถึงท้อง จากนั้นวันวาดถอยหลังมามองชายหนุ่มแบบหนักใจ ถึงเขาจะเป็นคนป่วยที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ แต่เขาก็ตัวใหญ่ไม่ใช่เล่น แถมยังเป็นผู้ชาย...

          10นาที หลังจากเดินจัดนั่นนี่ ไว้จนครบ อาหารกลิ่นหอมๆ ก็มาถึง...

          แป้นยิ้มแหยๆ เมื่อเปิดประตูห้องพักฟื้นของนายน้อยเข้ามา เขากำลังมองตรงมาที่เธอ แบบไม่พอใจสุดขีด!!

          “แป้นไปก่อนนะคะ...ถ้ามีอะไรกดกริ่งเรียก แป้นจะรีบมา...”

          สาวใช้รู้มาก รีบเผ่น เมื่อเธอเคยผจญกับภาวะอารมณ์สุดเกรี้ยวกราดของโจนาธานมาแล้ว

          “อืม...อีกสักประมาณ30 นาที ขอผู้ชายตัวโตๆ คนหนึ่งนะแป้น วาดจะไม่กดกริ่ง แต่ขอให้มาตามเวลา วาดจะจัดการอาบน้ำให้คุณเขา...”

          หญิงสาวพูดเสียงเรียบ เธอเดินไปยกถาดมาถือไว้ ก่อนจะเดินไปวางบนโต๊ะเคลื่อนที่ได้ โต๊ะที่ใช้สำหรับเตียงคนป่วย

          “เอาออกไป!! ฉันไม่กิน...” โจนาธานพูดเสียงเย็น เขามองวันวาดตาขวาง

          “คุณมีแรงมากกว่านี้เมื่อไร ค่อยลุกขึ้นมาไล่วาดนะคะ”

          หล่อนหาได้สนใจ...ยังคงดันโต๊ะนั่น มาจนชิดเตียง...

          “หล่อนนี่พูดภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอไงหะ!!”

          “คุณพูดภาษาคนมั้ยล่ะคะ...ถ้าใช่ วาดเข้าใจ”

          หญิงสาวย้อน เธอฉวยผ้ากันเปื้อนวางพาดคอเสื้อ ไม่สนใจคนป่วย ที่พยายามขืนตัวหนี

“ถ้าหล่อนเข้าใจที่ฉันพูด...ทำไมหล่อนไม่หยุดหะ!!”

โจนาธานตวาด เขาอยากมีแรงมากกว่านี้ แต่เมื่อร่างกายไม่พร้อม จึงทำได้แค่ส่งเสียงขู่

วันวาดหันมายิ้มเย็นๆ ให้ชายหนุ่ม ในมือเธอมีช้อนที่ตักอาหารอ่อนๆ ในถ้วยไว้จนเต็ม หล่อนยิ้มมากขึ้น เมื่อขยับเข้ามาจนชิดเตียง...

“จะอ้าปากดีๆ หรือจะให้วาดบีบปากคุณคะ...ถ้าไม่อยากทำตัวให้น่าสมเพทมากกว่านี้ละก็ คุณควรทำตัวให้ตัวเองแข็งแรงขึ้น จะได้มีแรง...สู้...กับวาด...”

คนป่วยเรื่องมาก เธอผจญมาทุกรูปแบบ เพราะฉะนั้นแค่โจนาธานคนเดียว...มันชิลๆ สำหรับเธอ เมื่อหน้าที่ ที่โรงพยาบาล เธอต้องดูแลคนป่วยนับ10 ชีวิตเมื่อบุคลากรมีน้อยในโรงพยาบาลของรัฐ

          ดวงตาของโจนาธานลุกโพลง เขาโกรธจัดที่ไม่สามารถต้านทานหล่อนได้ ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนถูกทิ้ง เพราะแม้แต่เบนยังปล่อยเขาไว้กับยัยแม่มดคนนี้ ไม่สนใจเข้ามาดูเขาเหมือนเดิม...

          “อย่าได้บังอาจแตะตัวฉัน...”

          ชายหนุ่มยังคงขู่ เสียงเขาขุ่นขวาง แต่วันวาดพยายามไม่ใส่ใจ

          “อ้าปากค่ะ หลังกินข้าว...วาดจะทำยิ่งกว่า...แตะ คุณ”

          คำพูดของหล่อนแฝงความนัย โจนาธานขมวดคิ้ว เขาเบี่ยงหน้าหนี เมื่อช้อนนั่นถูกจ่อไว้ที่ปากและอาหารนั่นถูกเขาปัด...จนหกเลอะเทอะ

          “เห้อ!!”

          เสียงถอนใจแรงๆ เขากระตุกยิ้ม หล่อนคงถอดใจเหมือนคนอื่นๆ

          แต่เปล่าเลย กว่าโจนาธานจะทันได้รู้ตัว กระพุ้งแก้มของเขาถูกบีบ ปากที่เม้มแน่นถูกบังคับให้เปิดออก และช้อนตักอาหารก็ถูกทิ่มพรวดตามมาติดๆ เขาเตรียมจะพ่นอาหารเหล่านั้นทิ้ง มือเล็กๆ ของหล่อนก็เอื้อมมาปิดฉับ...พร้อมกับรอยยิ้มเย็นๆ ที่ผุดขึ้นบนเรียวปากสีระเรื่อ...หล่อนขยับเข้ามาใกล้เสียจน เขาสามารถมองเห็นผิวเนียนๆ ของหล่อนได้แบบเต็มตา และเมื่อเผลอมองดีๆ พยาบาลจอมจุ้นนี่...ก็หน้าตาดีไม่ใช่เล่น!!

          และเพราะความเผลอตัวอีกนั่นแหละ...เผลอเพราะมัวแต่มองหน้าใสใสของหล่อน พร้อมกับความรู้สึกแปลกๆ ที่ผุดขึ้นมาในใจ...วันวาดจึงจัดการยัดอาหารเหล่านั้นเข้ามาในปากเขาติดๆ กันหลายครั้ง แม้จะพยายามฝืน พยายามต่อต้าน...หล่อนก็ยังเซ้าซี้ จนโจนาธานเริ่มอ่อนใจ เขากลายเป็นเด็กให้หล่อนสนุกกับการป้อนอาหาร...เขากลืนอาหารเหล่านั้นแบบเสียไม่ได้ จนกระทั่งหล่อนหยุดบังคับ โจนาธานจึงปรายตามอง...ให้ตายเถอะ!! เขากินอาหารเหล่านั้นจนเกลี้ยงถ้วย...

          “ตัวคุณเหม็นมาก...ไม่ได้อาบมากี่วันแล้วคะ?”

          ระหว่างที่เข็นโต๊ะตัวนั้นไปเก็บที่เดิม วันวาดเปรยถามลอยๆ

          ชายหนุ่มสะบัดหน้าหนี เขาไม่ตอบ...ปากสีเข้มเม้มแน่น...หากหล่อนแตะตัวเขา คราวนี้พ่อจะโวยแหลก...

          “เธอเป็นผู้หญิงนะ...เธอไม่ควรเข้าใกล้ฉัน”

          เมื่อดูทีท่าหล่อนแล้ว แม่พยาบาลตัวเล็ก หน้าเด็กนี่ คงจะทำอย่างที่หล่อนพูดแน่...โจนาธานจึงยอมเปิดปากท้วง

          “วาดเป็นพยาบาลค่ะ วาดทำมาหมดแล้ว ไม่ว่าจะเด็ก คนแก่ หรือคนหนุ่ม...รับประกัน วาดจะไม่พยายามเข้าใกล้สิ่งที่คุณอาย...และวาดมีจรรยาบรรณพอที่จะไม่ละลาบละล้วงพื้นที่ส่วนตัวของคนไข้”

          หญิงสาวอธิบายฉอดๆ แม้หน้าเธอจะร้อนนิดๆ เมื่อคนป่วยที่เคยดูแล ไม่มีใครหน้าตาดีเหมือนกับคนป่วยตรงหน้า แม้เขาจะทรุดโทรมจนแทบดูไม่ได้ แต่เค้าโครงใบหน้าของเขา เมื่อมองใกล้ๆ ก็ไม่ได้ทำให้ความหล่อเหลาลดหย่อนลง

          “อย่ายุ่งกับฉัน...เธอออกไปได้แล้ว ข้าวฉันก็กินแล้วนี่ เธอก็น่าจะพอใจซิ”

          โจนาธานแสร้งทำเสียงแข็ง เขาจะไม่มีวันยอมให้หล่อนเขามาแตะเนื้อต้องตัว จับเขาทำนั่นนี่ อีกเด็ดขาด...

          “ค่ะพอใจ...แต่ยังไม่ทั้งหมด...”

          วันวาดเดินย้อนมาอีกครั้ง ในมือเธอมีถ้วยใส่ยา กับแก้วน้ำสะอาดหนึ่งแก้ว

          “ไม่...ฉันไม่กินไอ้นั่น”

          ชายหนุ่มพูดเสียงแข็ง เขามองถ้วยใส่ยา สลับกับการถลึงตาใส่วันวาด...

          “...” ไม่มีเสียงพูด แต่รอยยิ้มของหล่อน ทำให้โจนาธานแน่ใจ...หล่อนคงไม่หยุด หากไม่สามารถ...ยัด...ยานั่นใส่ปากเขา ยัยผู้หญิงคนนี้ ถึก!! สมกับที่เบนบอกจริงๆ