บทที่6.ความรู้สึกที่แปลกไป 2

“เรียกวาดเฉยๆ ก็ได้ค่ะคุณหมอ...วาดอยู่โรงพยาบาลเล็กๆ เลยไม่เคยได้เจอกับหมอใหญ่มีชื่ออย่างคุณหมอไงคะ”

          “ถ้าให้ผมเรียกวาดแบบนั้น วาดก็เรียกผมว่าพี่หมอก็พอ...”

          หนุ่มใหญ่พูดพร้อมกับอมยิ้ม

          “ค่ะ พี่หมอ...”

          คนไข้หนุ่มนั่งมองตาขวาง เขาไม่ได้ยินสิ่งที่ทั้งสองคนคุยกัน แต่รู้สึกไม่ชอบแค่นั้นเอง เพราะเมื่อวันวาดอยู่กับเขา หล่อนพูดมากก็จริง แต่ไม่เคยยิ้มละไมแบบนี้

          “เอกๆ พากูออกไปข้างนอกที กูเลี่ยน!!” ชายหนุ่มตะโกนลั่น ความจริงโจนาธานไม่ต้องตะโกนก็ได้เมื่อเอกก็อยู่ในห้องด้วย แต่เพราะความหงุดหงิด ชายหนุ่มจึงแสร้งตะโกนเพื่อขัดจังหวะคนทั้งสองคน

          การ์ดหนุ่มที่ไม่รู้อะไรเลย เข็นวีแชร์มาเทียบข้างเตียง เขาเตรียมตัวจะอุ้มโจนาธาน แต่ถูกปัดด้วยมือใหญ่ แม้จะทุลักทุเล ในที่สุดโจนาธานก็ย้ายตัวเองลงไปนั่งบนวีแชร์ได้ด้วยตัวเอง เขายิ้มกว้าง ยกมือขึ้นมองใกล้ๆ เขามีแรงขนาดพาตัวเองขึ้นไปนั่งบนวีแชร์โดยที่ไม่ต้องให้ใครช่วย เป็นความน่ายินดีจนอยากจะอวด เขาเหลือบมองวันวาด และหญิงสาวก็กำลังมองมาที่เขาเช่นกัน

          มุมปากได้รูปกระตุกยิ้ม ก่อนจะแสร้งเบือนหนี เมื่อสิ่งที่เขาเห็นคือตัวเองอยู่ในสายตาวันวาดตลอด แม้หล่อนจะคุยธุระกับหมอประเวท มือของหล่อนยกขึ้น ชูหัวแม่โป้งให้เขา พร้อมกับยิ้มกว้าง...

          อารมณ์หงุดหงิดสลายไป เขารู้สึกอารมณ์ดีขึ้น

          “ไปไหนดีคับคุณโจ...”

          “สวน พากูไปสวนหลังบ้านที”

          ชายหนุ่มสั่ง เขานั่งคอแข็ง เมื่อเอกเข็นวีแชร์ผ่านหน้าวันวาดและหมอหนุ่มใหญ่

          “พี่เอกอย่าพาคุณออกไปข้างนอกนะ ค่ำแล้วยุงเยอะ”    

          เสียงวันวาดกล่าวกับเอก ชายหนุ่มเหลือบมอง แล้วจึงรีบชักสายตากลับก็เจ้าหล่อนมองเอกที่ไหน หล่อนกำลังมองมายังเขาชัดๆ โดยไม่ได้สนใจหนุ่มใหญ่ตรงหน้า เขาไม่ได้เข้าข้างตัวเองนะ...หล่อนห่วงเขาแหงๆ

          ดังนั้นการชมสวนยามค่ำ โจนาธานจึงรู้สึกรื่นรมย์ แต่ชายหนุ่มก็ดื่มด่ำกับธรรมชาติได้ไม่นาน เขารีบย้อนกลับเข้าห้อง ทั้งที่เพิ่งไปไม่ถึง10นาที

          “เอกพาฉันไปนอนที” เขาสั่งเสียงขรึม

          “ครับ” การ์ดหน้าดุรับคำ เขาเข็นวีแชร์ผ่านหน้าวันวาดและหมอประเวทไป

          “ขอตัวสักครู่ค่ะ เดี๋ยววาดมาถามต่อ...” หญิงสาวเอ่ยขอตัว เมื่อต้องดูแลความเรียบร้อยของโจนาธานก่อน ชายหนุ่มอมยิ้ม เขานอนพริ้มเปลือกตาหลุบลง

          “เช็ดตัวนะคุณ?” เสียงหล่อนกระซิบบอก แต่โจนาธานแสร้งทำเฉย

          มีแต่ความเงียบ ชายหนุ่มจึงหรี่ตาขึ้นมอง

          วันวาดเดินกลับมาหลังไปเตรียมผ้าเปียกๆ เพื่อใช้สำหรับเช็ดเนื้อเช็ดตัวชายหนุ่ม เขาจะได้นอนสบายๆ

“ไม่” โจนาธานตวาด เขายันตัวขึ้นเหมือนจะนั่ง ยกมือขึ้นขวางทางไว้ ไม่ยอมให้วันวาดแตะต้องเนื้อตัว

“คุณนอนทั้งแบบนี้ไม่ได้หรอกค่ะ มันไม่สบายตัว วาดจะเช็ดแค่แขนกับขา...ส่วนอื่นจะไม่แตะเลย” หญิงสาวยื่นหน้าเข้าใกล้ เธอกระซิบบอกเขาเสียงแผ่ว

“ช่างฉัน!!”

ชายหนุ่มยกมือขึ้นกอดอก พูดตอบเสียงขุ่น

วันวาดโครงศีรษะ เธอส่ายหน้าพร้อมกับแอบเบ้ปาก ทุกวันไม่เห็นขัด แต่ทำไมวันนี้ถึงดื้อ

          หญิงสาววางผ้าเปียกบนขาเรียวลีบ โจนาธานสะดุ้ง!! แล้วเขาก็ตกใจ...ขาที่เคยไม่รู้สึกอะไรเลย เวลานี้กับมีความรู้สึกนิดๆ ผ้าเปียกๆ นั่นเย็นชื่นและเขารับรู้เต็มใจ

          วันวาดลูบผ้าไปตามความยาวของเรียวขา เธอไม่สนใจมนุษย์เจ้าปัญหาที่นั่งกัดฟันกรอดๆ หญิงสาวสังเกตเห็น ขนสีดำๆ ลุกชัน เหมือนกับว่ามันมีปฏิกิริยาต้านต่อความเย็นของผ้าที่เธอกำลังลูบไล้ เธอขมวดคิ้ว เอียงคอมองโจนาธาน เขาทำหน้าปึงชา จนเธอเดาไม่ออก เธอสลัดความคิดฟุ้งซ่านทิ้ง เขาไม่มีความจำเป็นต้องปิดบังเธอ เรื่องนี้น่าจะเป็นความยินดีของเขามากกว่า และมนุษย์ขี้โวยอย่างโจนาธานคงไม่ปิดปากสนิท

          ผ้าอีกผืนในถังใบเล็กที่วันวาดถือติดมือมา เธอหยิบผ้าผืนใหม่ โยนผ้าผืนเก่าไว้ในนั้น แล้วจึงหันมาเตรียมจะเช็ดหน้าและแขนส่วนที่เหลือ

          “หยุดเลย ฉันทำเอง!!”

          เสียงติดรำคาญ เมื่อห้ามไม่ได้ก็ต้องยอมให้หล่อนทำ แต่เขาจะเช็ดตัวเอง เพราะส่วนบนเป็นส่วนที่ความรู้สึกไว เขาไม่อยากขายขี้หน้า หากร่างกายเขาจะเกิดปฏิกิริยากับหล่อน เพราะพักนี้...เขารู้สึกแปลกๆ กับวันวาด คงเป็นเพราะเขาห่างผู้หญิงนานเกินไป และวันวาดก็เป็นผู้หญิง

          โจนาธานยกผ้าขึ้นเช็ดหน้า เขาปลดกระดุมเสื้อ สอดผ้าเช็ดที่อกหนั่น ผิวเขาขาว...และขาวจัดช่วงนี้ เนื่องจากนั่งๆ นอนๆ อยู่แต่ในร่ม แต่ที่เขาไม่รู้คือ...วันวาดต้องรีบเบือนหน้าหนี ผิวแก้มร้อนวูบ เกิดริ้วแดงๆ เต็มสองแก้ม เมื่อมองเห็นภาพแอคคูซีฟในระยะประชิด...

          สองพี่น้อง ‘รูธ’ มีความงามสง่าไม่แพ้กันเลย สองหนุ่มเป็นลูกครึ่งที่ผสมลงตัวได้เหมาะสม ร่างสูงใหญ่ติดบิดาผู้ให้กำเนิด แต่โครงหน้ากับสีผม ถอดเค้ามาจากมารดา มันจึงเป็นส่วนผสมที่กลมกลืน ทั้งห้าวหาญและอ่อนหวาน ชวนให้หลงใหล เบนดูดุดัน เมื่อเขาเป็นผู้นำและมีแต่สีหน้านิ่งเฉยเป็นนิจ โจนาธานกลับตรงกันข้าม เขาร่าเริงอัธยาศัยดี เป็นที่หมายปองของสาวๆ...อุบัติเหตุนั่น ไม่ได้ทำให้ความสมบูรณ์พร้อมของโจนาธานลดลง...เขาแค่เดินไม่ได้เลยกลายเป็นคนฉุนเฉียว แต่ในยามที่เขาอยู่เฉยๆ โจนาธานก็หล่อกระชากใจเหมือนเดิม ไม่แปลกหรอกที่พยาบาลสาวหลายคนเข้ามาทำงานที่นี่ เพราะหวังอย่างอื่นด้วย

          โจนาธานมองริ้วแก้มสีแดงๆ ด้วยความกระหยิ่ม

          ชายหนุ่มอารมณ์ดีขึ้น หล่อนไม่ใช่สาวน้ำแข็งเหมือนที่แสดงออก วันวาดมีอารมณ์ความรู้สึกเช่นกัน

          “พอใจยัง” ชายหนุ่มทิ้งตัวนอนหงาย เขาโยนผ้าใช้แล้วให้หล่อน แต่กระดุมเสื้อยังเปิดอ้า โจนาธานไม่คิดจะปิดมันด้วย แผงอกขาวๆ จึงโผล่แพร่มให้คนใกล้ๆ ได้เห็น เขาจงใจ!! เขาเจตนาทำเช่นนั้น

          “ค่ะ” หญิงสาวหย่อนผ้าเปียกๆ ลงในถัง เธอก้มหน้าลง เอื้อมมือจับตัวเสื้อของโจนาธานก่อนจะลงมือกลัดกระดุมให้เขาด้วยสีหน้านิ่งสนิทแต่ที่โจนาธานไม่รู้เธอต้องกลั้นลมหายใจเลยทีเดียว ไม่อย่างนั้นคงกำดาวไหล

          วันวาดเดินตัวแข็งทื่อ เธอถือถังใส่ผ้าไว้ในมือ กำหูถังจนแน่น และพยายามสลัดภาพเรียกเลือดนั่น!! ออกไปจากความทรงจำ

          ประเวทมองหนุ่ม สาวยิ้มๆ คนไข้ของเขา มีทีท่าแปลกๆ และพยาบาลสาวเองก็เช่นกัน...

          สองคนนี่คงมีอะไรบางอย่างต้องกัน หมอหนุ่มใหญ่ถอนใจ เขาคงไม่เหมาะที่จะเริ่มต้นใหม่ เพราะเมื่อเกิดถูกใจเพศตรงข้าม หล่อนก็ดันมีคนหมายปองเสียแล้ว แถมคู่แข่ง ยังฝีมือเหนือชั้นกว่าเขาหลายขุม ดูได้จากดวงตาวาววับที่มองตามหลังวันวาดไป...เขาคงไม่มีทางแทรกกลางระหว่างคนทั้งคู่ได้...