บทที่7.เสียงกระซิบในหัวใจ 3

ชายหนุ่มไม่ได้ตอบ เขาแค่มีความหวังอีกครั้ง

          ดังนั้นสายตาที่มองวันวาด จึงค่อยๆ เริ่มเปลี่ยนไป

          โจนาธานมองหล่อนดีขึ้น เมื่อวันวาดทำหน้าที่ของหล่อนได้อย่างดี หล่อนไม่ได้คอยแทะโลมเขา เหมือนพยาบาลสาวคนก่อนๆ อย่าว่าแต่แตะต้องตัวเขาเลย…หากจะแตะตัวเขา นั่นหมายความว่ามีบุคคลที่2 หรือ3 อยู่ด้วย เพราะหากอยู่กันตามลำพัง หล่อนจะอยู่ไกลๆ เขาเป็นวา ทำเหมือนกับว่า...หล่อนกลัวเขาปล้ำอย่างนั้นแหละ!!

          ตกดึก โจนาธานมีอาการแปลกๆ ตัวเขาร้อน หายใจขัดๆ ลมหายใจสะดุด เหงื่อไหลออกมาจากรูขุมขนเหมือนน้ำตก เขาขยับตัว ครางฮือๆ แล้วจู่ๆ ก็มีผ้าเย็นๆ โป๊ะลงมาที่หน้าผาก ตามด้วยผ้าอีกผืนที่เปียกชื้นไม่แพ้กัน ลูบไปใต้ชายเสื้อพร้อมกับเสียงปลอบใจเบาๆ

          “ไม่มีอะไรค่ะ คุณแค่ไข้ขึ้น คงเพราะคุณตากลมนาน เดี๋ยวก็หายค่ะ วาดเช็ดตัวให้แล้วอีกพักคงดีขึ้น หรือคุณจะทานยาคะ?”

          โจนาธานกระพริบเปลือกตาปริบๆ กระบอกตาของเขาร้อนผ่าวเพราะพิษไข้ที่รุมเร้า

          วัดวาดสอดมือเช็ดตามเนื้อตัวเขา ผิวของเขาร้อนระอุ ดวงตาของเขาหรี่ปรือ เธอตัดสินใจให้โจนาธานกินยาเพื่อลดไข้ ไม่อยากเห็นเขาทรมานมากไปกว่านี้ เมื่อเขาไม่ใช่คนปรกติเหมือนคนอื่น เขาเจ็บปวดมามากเกินพอ อุณหภูมิในร่างกายของเขาลดลง แต่วันวาดก็ยังไม่ไปไหนไกล เธอนั่งข้างเตียง คอยอังมือกับหน้าผากเขาเป็นระยะ เพื่อดูระดับความร้อนในร่างกาย ผ้าประคบเย็นถูกเปลี่ยนบ่อยๆ อาการของโจนาธานดีขึ้น ความร้อนของเขาค่อยๆ ลดลง...

          ชายหนุ่มเผลอตัวหลับสนิท มาสะดุ้งตื่นอีกทีตอนเช้า เขารู้สึกดีขึ้น หายใจคล่องขึ้น โจนาธานปรือตามองฝ่าความมืด พระอาทิตย์เริ่มโผล่พ้นทิวเขา แสงแดดสีส้มอ่อนเริ่มสาดส่องบนพื้นโลก เขาสูดลมหายใจแรง เหลียวมองหาพยาบาลจอมจุ้น หล่อนคงสาละวนเตรียมหาอาหารเช้าให้เขากิน

          แต่ที่เขาเห็นคือ...วันวาดฟุบหลับ มือของหล่อนกุมมือเขาไว้ เขาเห็นแค่ศีรษะที่มีผมนุ่มๆ หล่อนคงเพลียเพราะอาการป่วยของเขา จนเผลอหลับไป

          ชายหนุ่มถือโอกาสสำรวจหล่อน เมื่ออยู่ในระยะใกล้ขนาดนี้ ผิวหล่อนเนียนละเอียดจนมองไม่เห็นรูขุมขน แพขนตางอนยาวดำเป็นแพ เหมือนปีกผีเสื้อมันวาวระยับรับกับปลายจมูกโด่งแหลม ปากรูปกระจับปิดสนิท ใบหน้ายามหลับของวันวาดชวนมอง เขาไม่คิดว่าหล่อนจะมีเสน่ห์ จวบจนตอนนี้ โจนาธานแน่ใจ...เขาชักสายตากลับจากการมองหล่อนไม่ได้ เวลานี้เขารู้สึกแปลกๆ เป็นความผูกพันที่บอกไม่ถูกรู้แค่ว่า...อยากเห็นหล่อนเช่นนี้ ได้ต่อปากต่อคำกับหล่อนทุกวัน...

          “เออ...”

          แป้นเปิดประตูเข้ามา หล่อนมาพร้อมอาหารเช้า

          “ชูว!!”

          โจนาธานยกนิ้วขึ้นปิดปาก เขาส่งเสียงปรามสาวใช้ตัวอวบ หล่อนซุ่มซ่ามและชอบทำเสียงดัง เขาไม่อยากให้วันวาดตื่น หล่อนควรได้พักผ่อนบาง หลังอดนอนมาทั้งคืน

          แป้นพยักหน้ารับ หล่อนจรดปลายเท้าเบากริบ ย่องเงียบนำถาดอาหารที่ประคองไว้ไปวางไว้ที่โต๊ะมุมห้อง

          โจนาธานโบกมือเรียกสาวใช้ เขาสั่งแป้นด้วยภาษามือ เพื่อไม่ให้เกิดเสียงรบกวนคนหลับ

          “โทร. ลางานให้วาด ห้ามส่งเสียงเรียกหล่อน จนกว่าหล่อนจะตื่นเอง...แกจะไปไหนก็ไป ฉันกินข้าวคนเดียวได้ ไม่ต้องช่วย รอหล่อนตื่นก่อน ฉันถึงจะอาบน้ำ ไม่ต้องเข้ามาอีกนะ”

          ชายหนุ่มกระซิบผ่านไรฟัน เขาพยายามทำเสียงให้เบาที่สุด เพื่อไม่ให้คนหลับรู้สึกตัว หล่อนคงเพลียมากถึงหลับไม่รู้เรื่อง

          แป้นพยักหน้ารับทราบ หล่อนเข็นโต๊ะอาหารมาชิดเตียง ทำแบบเบามือดั่งความต้องการของเจ้าของห้อง พร้อมกับแอบชำเรืองมองวันวาดบ่อยๆ นึกแปลกใจที่วันวาดขี้เซา มันต้องมีอะไรเกิดขึ้นเมื่อคืนแน่ ไม่อย่างนั้นจอมโวยอย่างโจนาธาน คงไม่กะเกณฑ์เช่นนี้ เธอไม่ได้รู้สึกไปเอง...ความสัมพันธ์ระหว่างคนป่วยขี้โวยกับพยาบาลสุดเฮี๊ยบ ดีขึ้น!!

          แป้นถอยหลังออกจากห้องพักฟื้นเจ้านายหนุ่ม แบบเงียบเฉียบที่สุด!!

          “เดี๋ยวพี่เอก ห้ามเข้าห้องนะ...คุณสั่งไว้”

          สาวอวบรั้งการ์ดหนุ่มเอาไว้ เขาเตรียมตัวจะเข้าไปด้านใน เมื่อถึงเวลาที่โจนาธานจะต้องทำความสะอาดตัว

          “อะไรวะแป้น รั้งไว้ทำไมเดี๋ยวคุณบ่น”

          “ไม่บ่นหรอก คุณห้ามเข้า คุณวาดยังไม่ตื่น”

          แป้นกระซิบบอก หน้าตาหล่อนเจ้าเล่ห์พิกล

          “อ้าว...สายป่านนี้แล้ว คุณวาดไม่ไปทำงานเหรอ?”

          การ์ดหนุ่มยังไม่เข้าใจ วันวาดต้องไปทำงานแต่เช้า นี่จวนได้เวลา แต่แป้นกลับบอกว่าพยาบาลสุดขยันอย่างวันวาดยังหลับอุดตุ

          “หลับฟุบข้างเตียงคุณโจ จับมือกันไม่ยอมปล่อย พี่เอกว่าแปลกมั้ย?”

          แป้นทำเสียงเจ้าเล่ห์ หล่อนกระซิบถามเอก แต่ชายหนุ่มไม่มีคำตอบ ได้แต่ทำหน้าแปลกใจ

          “ห้ามเข้าล่ะ คุณเบนมาก็กันไว้ด้วย ถ้าอยากโดนคุณโจโวย ก็ปล่อยคุณเบนเข้าไป คุณวาดตื่นล่ะเป็นเรื่อง!!”

          แป้นย้ำ หล่อนมีหน้าที่สำคัญต้องไปทำ นั่นคือการโทร. ไปลางานให้หญิงสาว

          แม้เอกจะยังไม่เข้าใจ แต่ก็ยอมรับคำสั่งโดยดี ยืนขวางประตูเป็นยักษ์วัดแจ้ง เพื่อห้ามไม่ให้คนนอกเข้าไปยุ่มย่ามในห้อง และคงเป็นโอกาสเหมาะของโจนาธาน วันนี้เบนไม่ได้นึกอยากมาหาน้องชาย เขาออกไปทำงานตอนสายๆ โดยที่ไม่ได้แวะเวียนไปที่ห้องพักฟื้นโจนาธานเหมือนทุกวัน วันวาดจึงหลับยาวโดยไม่มีคนกวน