บทที่10.เมียชั่วคืน ไม่ใช่ของตาย... 1

บทที่10.เมียชั่วคืน ไม่ใช่ของตาย...

          โจนาธานอารมณ์ดีจนคนรอบข้างรู้สึก เขายิ้มกริ่ม ดวงตามีประกายสดใส แม้จะอิดออดช่วงที่วันวาดจะกลับ เขาพยายามรั้งหล่อนไว้ แต่หญิงสาวไม่ได้ตามใจ เธอกลับเมื่อถึงเวลาของเธอ

          “อารมณ์ดีอะไรครับคุณโจ”

          เอกลองแยบๆ ถาม ระหว่างเจ้านายกับพยาบาลสาว ต้องมีอะไรแน่ๆ เมื่อคนที่เคยพูดจ้อยๆ หุบปากแน่น คนที่เป็นจอมโวย กลับยิ้มแย้มเสียแบบนั้น

          “ไม่รู้สักเรื่องได้มั้ยว่ะ”

          ชายหนุ่มบ่น แต่ก็ยังยิ้มได้

          “เห็นคุณโจสบายใจ ผมก็อดดีใจด้วยไม่ได้ แต่...ไม่บอกจริงๆ เหรอครับ”

          เอกสัพยอก เขากระโจนผลุง...หนีมือใหญ่ที่ฟาดผั๊วะลงมาข้างตัว เป้าหมายไม่ศีรษะก็ลำตัวเขา และหากเป็นเวลาที่โจนาธานปกติ มันอาจจะเป็นฝ่าเท้า หรือไม่ก็โดนยันโครมจนกระเด็น...

          “พากูไปสระทีเอก กูดูคลิบในยูทูบ เห็นหมอแนะนำการออกกำลังกายในน้ำ จะช่วยให้เขาฝึกการขยับตัวได้มากกว่าการเดินบนลู่ที่ใช้แรงเยอะ”

          ชายหนุ่มตั้งเป้าไว้ เขาต้องเดินให้ได้ในเร็ววันที่สุด!! นี่จะเป็นเซอร์ไพรส์ให้วันวาดรู้...คนสุดท้าย ช่วงเวลาที่เหมาะสุด ก็ตอนที่หล่อนไม่อยู่ เขาจะลุกเดินให้หล่อนดู ในวันที่เขาพร้อมจริงๆ

          เอกแสนจะปลื้ม เจ้านายจอมโวยเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ วันนี้เอกได้เจ้านายสุดขยันคนเดิมคืนมา ที่เหลือก็คือการหวนกลับมาเดินได้ของโจนาธาน เขาภาวนาในใจ บนบานสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ให้ดลบันดาลให้โจนาธานกลับมาเดินได้เหมือนเก่า

          “แม่คะ ใครคือคนที่รับจำนองบ้านเราคะ”

          ใบหน้าหมองของบุตรสาวสะดุดใจรัชนี แต่คำถามของวันวาด ทำให้นางจึงหมดความสนใจเรื่องความหมองเศร้าของลูก เพราะปัญหาใหญ่ในเวลานี้คือกำลังจะถูกไล่ ไม่มีที่ซุกหัวนอน

          “แม่ก็ไม่ค่อยรู้หรอกวาด ญาติๆ คุณพิแก คงต้องถามพ่อนั่นล่ะ พ่อเราน่าจะรู้เรื่องดีที่สุด”

          รัชนีเปรย นางถอนใจเฮือกใหญ่ๆ

          “วาดคงต้องไปเอาตัวพ่อกลับมาก่อน...แม่ไม่ต้องเก็บของแล้วนะคะ เราจะอยู่ที่นี่แหละ วาดจัดการเอง”

          หญิงสาวกล่าวกับมารดา เธอเดินเลี่ยงเข้าห้องนอน เพราะต้องการเอกสารบางอย่าง

          วันวาดเดินกลับออกมาอีกครั้ง และรัชนีกำลังรออยู่ นางรู้สึกสับสน เมื่อบ้านกำลังโดนยึด เจ้าของใหม่กำลังจะมาไล่ที่ นางกับลูกก็คงอยู่ไม่ได้ แล้วทำไมวันวาดถึงบอกแบบนั้น

          “ขอวาดไปตามพ่อก่อนนะแม่ เราค่อยคุยกันหลังจากนั้น ถ้ามีใครมาไล่!! แม่บอกให้เขารอวาดกลับมาก่อน”

          หญิงสาวเปรยเสียงเข้ม เธอไม่มีเวลามากนัก อันดับแรกที่ต้องเคลียร์ คือต้องนำตัวทะนงกลับมาก่อน จากนั้นค่อยๆ ไล่แก้ทีละเปราะ เมื่อท่านผูกปมไว้เยอะเหลือเกิน

          วันวาดรีบไปธนาคารเป็นอันดับแรก เธอจัดการนำกระดาษชิ้นเล็กที่ยัดไว้ในกระเป๋ากางเกงออกมาจัดการฝากใส่บัญชี หญิงสาวยิ้มเครียดๆ ตอนที่จรดปากกาเติมตัวเลขในช่องที่ว่าง...จำนวนเงินนั่น...คือค่าความสาวของเธอที่เสียไป...เมื่อคืน...

          พนักงานสาวเงยหน้ามองวันวาด เมื่อหญิงสาวเขียนใบเบิกเงินพร้อมๆ กับในนำฝาก

          สายตาของหล่อน...มองแบบไม่อยากเชื่อในขณะที่มือหล่อนกดแป้นคอมพิวเตอร์ตรงหน้าเป็นระวิง

          “เรียบร้อยค่ะ”

          เกือบ30 นาทีที่วันวาดยืนขาแข็ง เธอรับสมุดบัญชีมายัดใส่ในกระเป๋าสะพาย กับซองสีน้ำตาลไหม้ ที่บรรจุเงินสด1 ล้านบาทมาหนีบไว้ตรงซอกรักแร้...แล้วจึงเดินคอแข็งออกมาจากช่องบริการ ท่ามกลางสายตาสุดกังขาของพนักงานสาวนางนั้น

          ตอนนี้ในบัญชีของวันวาดมีเงินสดนอนนิ่งๆ อยู่ในนั้น...9 ล้าน รวมกับที่เบิกมาสดๆ 1 ล้านบาท โจนาธานต้องจ่ายให้เธอ10 ล้าน สำหรับการบริการแค่ครั้งเดียว...

          มีเสียงซุบซิบแว่วเข้าหู เธอกำลังเป็นประเด็นร้อนๆ ให้คนเหล่านั้นพูดถึง...เมื่อบัญชีปลายทางที่จ่ายเงินให้เธอเป็นของคนดัง

          โจนาธาน อัครัก รูธ ไม่มีใครไม่รู้จักเขา แม้เขาจะหายหน้าหายตาไปเกือบปี เพราะอุบัติเหตุนั่น

          หญิงสาวเชิดหน้าขึ้น ยังไม่มีคนยอมเสียมารยาทเอ่ยปากถาม และหากมีคนถามจริง!! เธอก็คงไม่คิดจะตอบ

          ต่อให้มีคนมายืนชี้หน้าด่ากราด...วันวาดก็ไม่คิดจะปริปากพูด เธอแบกรับความอดสูเอาไว้ แต่จะไม่ยอมให้ใครล่วงรู้ความลับเช่นกัน

          “ใครอะ”

          “ไม่รู้สิ ฉันเคยเห็นหล่อนที่โรงพยาบาล คงเป็นพยาบาลล่ะมั้ง”

          “หล่อนเอาเช็คนี่มาได้ไง”

          “จะรู้เหรอ อยากรู้ก็ถามเองดิ...ใครจะกล้า”

          สรรพเสียงเหล่านั้นทำให้วันวาดหน้าร้อนวูบ เธอเชิดหน้าเดินคอแข็ง จนกระทั่งถึงรถจักยานยนต์คู่ใจ หญิงสาวเป่าปากพรวด...เธอจะมัวมาอายไม่ได้ ไหนๆ ก็เดินมาไกลถึงขั้นนี้ จำเป็นต้องใช้สิ่งที่โจนาธานให้มาให้เกิดประโยชน์ที่สุด...

ที่บ่อนเสี่ยกวง...

บ่อนเสี่ยกวง...

          ชายวัยกลางคนรูปร่างท้วม ศีรษะมีเส้นผมปกคลุมแค่กึ่งเดียว นอกนั้นล้านเลี่ยนเพราะเส้นผมพร้อมใจทิ้งเขาไป เหลือไว้นิดหน่อยพอให้ไม่โล่งเลี่ยนจนเกินไปนัก เขากำลังนั่งมองบัญชีรายรับที่เลขานุการสุดสวยนำมาให้ตรวจเช็คด้วยความสุขใจ นับวันเสี่ยกวงจะมีรายได้เพิ่มพูน มีเงินหมุนเวียนในแต่ละวันไม่ต่ำกว่า10ล้านบาท แต่ก็ยังน้อยกว่ากาสิโนคู่แข่งหลายสิบเท่า เมื่อกาสิโนของไอ้สองพี่น้องนั่นมีผู้คนกระเป๋าหนักนิยมไปใช้บริการกันจนหนาตา เมื่อกาสิโนแห่งนั้นมีแต่ความเที่ยงธรรม ไร้กลโกงเหมือนดังกาสิโนของตัวเอง แต่เสี่ยกวงหาได้แคร์ เขาทำแบบนี้ไม่ได้หนักหัวใคร ใครจะไปเล่นการพนันที่กาสิโนไอ้สองแสบพี่น้องสุดหล่อนนั่น ก็ตามใจ เขาบีบบังคับไม่ได้ แต่คนใดก็ตามที่หลงมาในอาณาจักรของเขา ก็อย่าหมายว่าจะเบี้ยวได้ หากเล่นเสีย

          เขาเปิดสมุดตรวจรายได้ในแต่ละวัน มีรายชื่อลูกหนี้นับร้อยที่ต้องนำเงินมาชดใช้ รวมทั้งบุคคลที่คาดว่าจะเป็นหนี้สูญ

          “ไอ้แก่ทะนงนี่...ยังไม่มีญาติมาไถ่ตัวอีกเหรอวะ?”

          กวงเปรยถามลูกน้องหน้าเหี้ยมที่ยืนหลบอยู่มุมห้อง