บทที่11.กรรมติดจรวด 1

บทที่11.กรรมติดจรวด

          “คุณแม่คะ...คุณแม่ได้ข่าวคุณพ่อบ้างไหมคะ?”

          พิไลลักษณ์ถามมารดาเลี้ยงด้วยความกังขา หล่อนได้ยินข่าวที่ยังไม่ได้คัดกรอง แต่ก็น่าจะมีเค้าความจริง ถึงจะเป็นคำบอกเล่าปากต่อปาก...

          “ไม่...ป่านนี้โดนไอ้เสี่ยบ้านั่นฆ่าตายแล้วมั้ง”

พิไลพูดแบบไม่ยี่หระ ความรักจืดจางลง ที่เหลือไว้คือความชิงชัง สามีที่เคยเป็นคนดี เปลี่ยนไปเหมือนหน้ามือกับหลังเท้า...ทะนงจะเป็นตายยังไงก็ช่าง!! เธอไม่ขอยุ่งเกี่ยวอีกแล้ว...

“คุณพ่อยังไม่ตายหรอกค่ะ...เหมือนจะอยู่ดีมีสุข คุณแม่มาอยู่กับพิไล ไม่ได้ข่าวทางบ้านบ้างเลยเหรอคะ?”

สาวโสภาทิ้งตัวลงนั่ง ทั้งสองคนอาศัยอยู่ในคอนโดเล็กๆ แห่งหนึ่ง หรูหราพอสมควรตามกำลังเงิน ความเป็นอยู่ไม่ได้สบายเหมือนเก่า เมื่อไม่ใคร่จะมีเงินทองจับจ่าย

“ใครจะสน...”

พิไลพ่นควันสีขาวๆ ออกมาจากปาก เดี๋ยวนี้หล่อนเป็นทั้งเหล้าและบุหรี่ เมื่อไม่มีอะไรทำในแต่ละวัน สิ่งเหล่านี้คือของแก้เซ็งที่เธอทำยามว่าง แถมช่วงนี้พิไลริอ่านหัดเล่น ‘ไพ่’ มันทำให้นางสนุกและหายเบื่อ

“คุณแม่อย่าไปเสวนากับยัยป้าเจ้าของคอนโดนักรู้ไหมคะ แกนะผีการพนันเข้าสิง สักวันจะพาคุณแม่ไปมั่วในบ่อน”

“ก็ดีสิ!! ฉันก็อยากรู้พ่อแกติดอะไรหนักหนากับไอ้การเสี่ยงดวงนี่”

“ไม่รู้สิคะ พิไลไม่เห็นจะสน นั่งหลังขดหลังแข็ง ไม่เห็นได้มีแต่เสีย”

“แกรู้ได้ไงพิไล เอ้า!! แม่ให้ ได้มาเยอะวันนี้ไม่เห็นจะยาก”

พิไลลากกระเป๋าสะพายไหล่ที่นางวางแหมะไว้ไม่ไกลตัว ล้วงกระเป๋าสตางค์ออกมา ควักธนบัตรปึกใหญ่ยัดใส่มือบุตรบุญธรรม

“อะไรคะนี่?” พิไลลักษณ์มองสตางค์ในมืองงๆ

“ฉันเล่นได้ไงล่ะ... กวาดอีป้าเจ้าของคอนโดมาเรียบ เป็นหมื่นเลยแกเอ๋ย”

พิไลคุยโอ่ แค่ชิมลางครั้งแรกก็ไปได้สวย นางกินเรียบกวาดมาคนเดียวทั้งวง

          “คุณแม่คะ พิไลเพิ่งเตือน...ถ้าเสียละก็... พิไลไม่มีปัญญาหาไปจ่ายนะคะ ไหนจะค่าห้อง ค่ากิน ค่านู้นนี่...”

          แม้จะยินดีที่มีลาภลอย แต่หญิงสาวก็อดวิตกไม่ได้ หากมารดาเลี้ยงมาเบียดเบียนเงินทอง เธอจะไม่พอใช้จ่าย

          “ไม่ต้องห่วงไปหรอกน่า เดี๋ยวเงินเดือนนังวาดออก ฉันก็จะไปรับมาเหมือนเคย”

          สาวใหญ่ไหวไหล่ นางยิ้มเย็น นางเป็นคนรับเงินเดือนวันวาด ตั้งแต่หญิงสาวเริ่มทำงาน

          “มันจะยอมเหรอคะคุณแม่...” พิไลลักษณ์ติง สถานการณ์ไม่เหมือนก่อน ไม่ได้อยู่ใต้หลังคาเดียวกัน หากวันวาดไม่ยอมขึ้นมา มันจะยุ่งเปล่า

          “ก็ลองดูสิ!!”

          พิไลไม่สนความลำบากของสองแม่ลูกนั่น จะมีกินหรือไม่ก็แล้วแต่เลย เมื่อรัชนีทำให้นางขุ่นใจ เวลานี้นางยกสามีให้รัชนีครอง อีนังลูกสาวก็ต้องจ่ายค่าปลอบขวัญให้นางด้วยสิ...

          พิไลไม่สนใจคำเตือนของพิไลลักษณ์ วันรุ่งขึ้นนางจึงนวยนาดมาเดินเมียงๆ มองๆ เจ้าของคอนโด เพื่อหาอะไรทำแก้เซ็ง และคงไม่พ้นการเล่นไพ่...

          สายสวาทเปิดประตูห้องพักกึ่งออฟฟิตออกมา นางย่นหัวคิ้วมองพิไลงงๆ

          “มายืนเกะกะอะไรแถวนี้ละคะคุณนาย” นางยังขุ่นใจไม่หาย เพราะเมื่อวันก่อนพิไลมือขึ้น ฟาดเงินในกระเป๋านางไปจนเกลี้ยง

          “วันนี้ไม่มีกิจกรรมยามว่างเหรอคะคุณ”

          สาวใหญ่ถามยิ้มๆ

          “ขาขาด...ฉันเลยว่าจะไปบ่อน...ไปหาเงินค่าขนมสักนิด พอหอมปากหอมคอ”

          เพื่อนใหม่สายนักเสี่ยงโชคตอบเสียงเรียบ นางยิ้มอ่อน ปรายตามองเพื่อนใหม่เหมือนดูแคลน

          พิไลขยับกระเป๋าสตางค์ในซอกรักแร้ ในนั้นมีเงินสดพอสมควร นางแอบจิกสามีไว้ เพื่อใช้จ่ายยามฉุกเฉิน มันโขอยู่และหากนางมือขึ้นเหมือนวันก่อน คงไม่เงินติดกระเป๋าเพิ่มขึ้น

          “ไปมั้ยล่ะ แค่นี้เอง...”

          กลางเมืองใหญ่ มีแต่สิ่งปลูกสร้างเจริญหูเจริญตา แต่หารู้ไม่ตามซอกตามหลืบมีความดำมืดซุกซ่อนอาศัยอยู่ เป็นหายนะเล็กๆ ที่หากใครถลำลงไปก็มีสิทธิ์หมดอนาคตได้เช่นกัน...

          “ถ้ามือขึ้น เดี๋ยวฉันเลี้ยงขนม”

          พิไลคุยเขื่อง สายสวาทยิ้มรับ นางยังไงก็ได้เมื่อเล่นแค่เอามัน ไม่ได้หวังกอบโกยเงินทอง เป็นความสุขที่นางรู้จักยับยั้ง แต่ไม่ใคร่แน่ใจว่าเพื่อนใหม่แสนลำพองจะเป็นอย่างไร หากโง่ถลำลงไปทั้งตัว นางก็ช่วยไม่ได้...

          แต่เหมือนโชคชะตาจะเข้าข้างพิไล นางคงพกเทพีแห่งโชคลาภมาด้วย...ตอนเดินเข้าไปนางมีสตางค์ในกระเป๋าแค่เรือนหมื่น...แต่ขากลับออกมา นางมีสตางค์เพิ่มเป็นเรือนแสน มันทำให้พิไลลำพองและเริ่มถลำลึกลงไปในบ่วงอบายมุขแบบไม่รู้ตัว...

          “ไปด้วยกันไหมสาย...” ขณะที่กำลังรับประทานอาหาร โดยพิไลอาสาเป็นเจ้ามือ นางซดเบียร์เย็นไปอึกใหญ่ แล้วจึงกระซิบกระซาบถามเพื่อนใหม่ที่พาไปรวย

          “ไปไหนคุณนาย” สายสวาทตักยำรสแซ่บใส่ปาก นางถามกลับแบบไม่เข้าใจ

          “ก็คุณสมชายเขาชวน ไปบ่อนเสี่ยกวงพรุ่งนี้ ฉันกำลังมือขึ้นต้องรีบโกยไว้ก่อน...วันนี้แสน พรุ่งนี้อาจจะได้เป็นล้าน”

          พิไลคุยฟุ้ง จนสายสวาทแอบค่อนในใจ ‘หรือไม่ก็หมดตัว’ นางไม่พูดออกมา ได้แต่ยิ้มเยาะในใจ มือใหม่รายไหน รายนั้น ยังไม่เสียไม่รู้สึก วันนี้ลำพองกับความโชคดี พรุ่งนี้อาจนั่งน้ำตาตกเพราะดวงซวย

          “จะดีเหรอ...บ่อนใหญ่เชียวนะ ถ้าเป็นหนี้เขาละก็... เจ้าของบ่อนเอาตายถ้าไม่คืน”

          สายสวาทอยู่ในวงการพอตัว นางรู้ว่าที่ไหนโปร่งใส ที่ไหนมีเล่ห์กล นางเล่นแก้เบื่อเพื่อความเพลิดเพลิน แต่ดูท่าแล้วพิไลคงไม่ใช่ นางหวังรวยจนไม่ดูลู่ทางลม

          “บ่อนใหญ่สิดี เราจะได้เงินเป็นกอบเป็นกำ”

          สาวใหญ่ดวงดีคุยฟุ้ง นางหวังไปโกยเงินเข้ากระเป๋า แต่หารู้ไม่ว่า...หนทางข้างหน้าคือหายนะชัดๆ

          “ไปเถอะ ฉันไม่ไปหรอกจ้ะ ฉันเล่นแค่พอหอมปากหอมคอ...เผื่อเสียขึ้นมาเสียดายแย่...เขาเล่นกันหนักๆ ทั้งนั้น”

          บ่อนเสี่ยกวงมีแต่เขี้ยวลากดิน หากไม่เจ๋งจริงไม่มีใครเหยียบย่างเข้าไป มือใหม่อย่างพิไลคงได้กลายเป็นหมูให้พวกเขี้ยวตันทั้งหลายถลุง สายสวาทยิ้มเย็น นางไม่คิดจะเตือน ดีเสียอีกจะได้เป็นการสอนน้องใหม่ให้รู้เสียบ้าง วงการนี้ไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ มีแต่เศษแก้วเกลื่อนเต็มพื้น หลังจากนี้พิไลจะได้ไม่คุยฟุ้ง

          “ตามใจ ชวนไปรวยไม่ไป”

          สาวใหญ่ที่กำลังเดินวนอยู่บนปากเหวไหวไหล่ นางละเลียดชิมอาหารสุดอร่อยแบบบันเทิงเริงรมย์ ก่อนจะแยกย้ายกันไปพักผ่อน...และเริ่มดำเนินชีวิตในเช้าวันใหม่ตามเส้นทางของตัวเอง

          “หูยยย คุณแม่แต่งตัวสวยจังค่ะ...จะไปไหนเหรอคะ?”

          วันนี้พิไลลักษณ์รู้สึกเบื่อๆ หล่อนเลยขี้เกียจไปทำงาน แต่เมื่อตื่นขึ้นมา กลับพบว่าพิไลกำลังเตรียมตัวออกจากบ้านเช่นกัน แถมยังงัดชุดเก่งออกมาแต่งตัวเสียงพริ้ง!!

          “แกก็รู้พิไล เมื่อคืนฉันได้มา เลยจะไปต่อทุนสักหน่อย”

          นางคุยฟุ้ง...ยิ้มกว้างๆ เมื่อบุตรสาวคนสวยชมไม่ขาดปาก “คุณแม่เก่งค่ะ วันนี้คงรวยเป็นล้าน...”

          สาวโสภายกนิ้มหัวแม่โป้งให้ เธอหันไปเสียบปลั๊กกระติกน้ำร้อน เพื่อจะหากาแฟกินแก้ง่วง

          “แกไม่ไปทำงานเหรอไงหะ!!”

          นางมาอาศัยอยู่กับพิไลลักษณ์แค่1 อาทิตย์ แต่บุตรสาวกลับมีวันหยุดหลายวัน หากเทียบกับวันวาด อีหอกข้างแคร่นั่น มันทำงานแบบไม่มีวันหยุด ไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อย...ทนถึกเหมือนวัว เหมือนควาย

          “เบื่อค่ะ...จ้านายจิกหัวใช้ยังกับพิไลเป็นทาส แถมเงินเดือนก็นิดเดียวเอง”