บทที่12.สวรรค์มีตา...นรกมีจริง...3

“แน่นะคุณโจ” แป้นยิ้มกริ่ม

          “แน่สิวะ...ถ้าทำได้เอาไปเลย...”

          โจนาธานตอบเสียงเบาๆ แต่หนักแน่น

          “แป้นจัดให้...”

          สาวใช้ตัวอวบรับคำ หล่อนเดินถลาเข้าไปหาวันวาด พร้อมกับรีบดุนหลังหญิงสาว กลับไปที่ราวแขวนผ้าเหมือนเดิม หลังจากนั้นก็เริ่มต้นกระบวนการโน้มน้าววันวาด สารพันที่แป้นงัดเอามาล่อ...จนวันวาดไม่สามารถปฏิเสธได้ ในที่สุดหล่อนก็ยอมใจอ่อน...หลวมตัวทดลองใส่ชุดที่แป้นเลือกมายัดใส่มือให้

          “ลองเลยค่ะ เราลองได้ค่ะคุณวาด ไม่ซื้อเขาก็ไม่ว่าหรอก ลองเป็นเพื่อนแป้นหน่อย แป้นอยากลองแต่ไม่กล้า”

          เปลือกตากระพริบปริบๆ ผสมกับใบหน้าอวบๆ ที่ม่อยลงไปถนัดใจ วันวาดจึงยอมใจอ่อน ทดลอง ลองชุดสวยๆ เหล่านั้น แม้จะเกรงใจเจ้าของร้านที่คอยอำนวยความสะดวกให้ เมื่อเธอไม่คิดจะซื้อ...เพราะแค่เห็นราคา ยังสะดุ้ง!!

          สวย...นิยามคำนี้ แทบไม่ผิดเพี้ยน หลังวันวาดเดินตัวลีบออกมาจากห้องลองเสื้อ ผู้หญิงคนเดิม เปลี่ยนแค่เสื้อผ้าบนร่างกาย ไม่อยากเชื่อตาก็ต้องเชื่อ เธอเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด คำกล่าวของคนโบราณว่าไว้ไม่มีผิด คนงามเพราะแต่ง ไก่งามเพราะขนเป็นความจริงแท้แน่นอน

          “พอยังแป้น วาดเกรงใจเขา”

          หญิงสาวกระซิบเสียงเบา เธอชอบชุดเหล่านี้ก็จริง แต่จะให้ซื้อ มันเกินความจำเป็น เพราะราคามันแพงเกินไป สู้เก็บสตางค์เอาไว้ใช้จ่ายอย่างอื่นดีกว่า

          “ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วคุณวาด หากเจ้าของร้านเขาจะด่า ก็ลองให้มันสะใจไปเลย” สาวใช้ตัวอวบกล่าวเสียงขึงขัง หล่อนแอบขยิบตาให้เจ้านายหนุ่มที่นั่งมองอยู่ไกลๆ แบบตาค้างก็วันวาดไม่ว่าจะลองชุดไหนก็ดูเหมาะ ดูสวยไปทุกชุด

          “พอเถอะแป้น...วาดเกรงใจเขา”

          เธอมองตัวเองผ่านกระจก ไม่คิดว่าแค่การเปลี่ยนเครื่องนุ่งห่มจะทำให้ตัวเองดูดีขึ้น จากคนหน้าตาบ้านๆ พอสวมเสื้อผ้าที่ดูมีรสนิยม  เธอกลับดูดีขึ้นจม

          พนักงานสาวอมยิ้ม เพราะลูกค้าสาวที่กำลังลองชุดอยู่นี่หล่อนไม่รู้ตัว ว่ามีคนใจดีจ่ายสตางค์ให้ ทุกชุดที่คุณผู้หญิงคนสวยทดลองสวมใส่ หลังจากเธอเปลี่ยนออก ชุดสวยๆ เหล่านั้นจะถูกแพ็คใส่กล่อง...งานนี้โบนัสคงตุงกระเป๋าเมื่อชายหนุ่มที่เป็นพ่อบุญทุ่มใช้บัตรเครดิตชนิดไม่จำกัดจำนวนวงเงิน...

          สองสาวกำลังสนุกกับการทดลองสวมชุดสวย ซึ่งหากตามความเป็นจริงคงไม่มีโอกาส เพราะทั้งแป้นและวันวาด เป็นสาวจอมงก เธอเก็บเงินทุกบาททุกสตางค์ที่หามาได้จากน้ำพักน้ำแรง ส่งให้คนในครอบครัวใช้ ดีกว่าการมาใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่าย วันนี้จึงเป็นครั้งแรก และครั้งเดียวที่เธอจะได้ทำในสิ่งที่ตัวเองไม่กล้า มันจึงเป็นความสนุกจนลืมใส่ใจคนรอบข้าง

          จนกระทั่ง!!

          “ต๊ายตาย...ไม่คิดว่าจะมาเจอแกที่นี่นะ...วาด”

          พิไลลักษณ์นั่นเอง หล่อนยืนอยู่ไม่ไกล ด้านข้างมีผู้ชายสูงวัยรูปร่างท้วม มีเส้นผมบนศีรษะแค่กึ่งเดียว สองมือของหญิงสาวสอดคล้องไว้ที่เรียวแขนอวบๆ ประหนึ่งเป็นคู่รัก ทั้งๆ ที่ดูแล้วน่าจะเป็นพ่อ-ลูกกันมากกว่า

          “คุณพิไล...สวัสดีค่ะ”

          วันวาดทักทายตามมารยาท แม้จะรู้สึกเคืองๆ ที่พิไลลักษณ์กับพิไล ทอดทิ้งบิดา ถึงท่านจะเป็นก่อเรื่อง แต่คำว่าครอบครัวเดียวกัน ไม่ได้ทำให้ทั้งสองคนเป็นห่วงเป็นใยทะนงเลยเหรอไง

          “มาทำอะไรแถวนี่ยะ...หล่อนมีสตางค์มาซื้อชุดแพงๆ พวกนี้ด้วยเหรอ?” คำถามที่แฝงความดูแคลนไว้เต็มๆ ผสมกับแววตาเหยียดหยัน แป้นขยับ สาวอวบพร้อมชนเมื่อรู้สึกไม่ชอบใจผู้หญิงคนใหม่ที่เหมือนจะรู้จักกับวันวาดเป็นอย่างดี แต่ไม่ใคร่จะเป็นมิตรเท่าไร

          “ใครอะคุณวาด...ดูเหมือนจะเป็นเมียน้อยเสี่ย หล่อนดีกว่าเราสองคนตรงไหน มาทำเป็นดูถูก”

          เสียงแป้นไม่ได้เบาเลย ดังนั้นพิไลลักษณ์จึงได้ยิน

          ในขณะที่สาวๆ กำลังจะกระโจนเข้าห่ำหันกัน...หนุ่มๆ กลับจ้องมองกันเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ

          “เข็นกูไปตรงนั้นหน่อยเอก”

          เสียงของโจนาธานเข้มเสียจนเอกแอบเป็นห่วง หากเจ้านายเป็นปกติเหมือนเดิม เอกคงไม่อนาทรหรือร้อนอก ร้อนใจ แต่นี่เพราะโจนาธานยังไม่แข็งแรง ถึงเสี่ยกวงจะเป็นแค่ชายสูงวัย แต่แขนขาของมันก็เป็นปกติดี

          “ครับ” เอกรับคำ เขาเกร็งตัวระวังภัยให้เจ้านายเต็มที่ การ์ดอีกสามคนด้านนอก ตั้งท่าเตรียมรับสถานการณ์ฉุกเฉิน เมื่อรู้อยู่แก่ใจดีทุกคน ผู้ชายอย่างเสี่ยกวง หาความดีไม่ได้ แม้จะแก่แต่มันก็เป็นตัวร้าย

          “ยัยนี่ท่าจะไม่พ้นสาวใช้ ดูสภาพ!!”

          พิไลลักษณ์ชักแขนออกมาจากเรียวแขนเสี่ยกวง หล่อนยกมือท้าวสะเอวและเปิดฉากฉะ เมื่อคู่ปรับเป็นแค่ผู้หญิงต่ำๆ สองคน

          “แป้นเป็นสาวใช้ แล้วหนักส่วนไหนของคุณไม่ทราบคะ อาชีพของแป้นมีเกียรติ มีคุณค่าเพราะแป้นเสียเหงื่อแลกเงิน...ไม่ได้นอนแบ...เออ...ไม่อยากพูดมันกระดากปาก...”

          แป้นย้อนเสียงขุ่น เชิดหน้าขึ้นท้าทาย ไม่เห็นจะกลัวหากมีเรื่อง เพราะหุ่นผอมบางอย่างพิไลลักษณ์คงไม่คณามือเธอ

          “เอะ!! อี่นี่”

          “คุณพิไล วาดขอค่ะ อย่ามีเรื่องเลยอายคนอื่นเปล่าๆ”

          วันวาดเดินเข้ามาขวาง และผลของการที่เธอเดินเข้ามาในช่วงที่พิไลลักษณ์กำลังโกรธ

          เพี๊ยะ!!

          ฝ่ามือเรียวฟาดเข้าเต็มซีกแก้ม จนใบหน้าหวานสะบัดเพราะแรงตบ

          แป้นกระโจนเข้าใส่ เธอผลักพิไลลักษณ์จนกระเด็นล้มลงไปบนพื้น โดยมีหญิงร่างอวบถลาขึ้นคร่อม และสะบัดมือตบซีกหน้าของพิไลลักษณ์เต็มแรง

          เพี๊ยะๆ...

          “แกทำร้ายได้แต่คนอ่อนแอกว่า อย่างแกมันต้องเจอฉัน...”

          แป้นคำราม เธอผลักพิไลลักษณ์ซ้ำ ก่อนจะผุดลุกขึ้นยืนแบบองอาจ

          “อ้ายยยย เสี่ยขา อีบ้านี้ตบพิไลเสี่ยจัดการมันให้พิไลด้วยนะคะ”

          หญิงสาวกระเด้งตัวลุกขึ้นยืน หล่อนร้องลั่น ชี้นิ้วที่สั่นระริกไปยังแป้น ดวงตาลุกวาบเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

          “ได้สิจ้ะ...แกมาทำร้ายเมียฉันได้ยังไง แบบนี้ไม่ตายดีแน่...” กวงโบกมือ คนติดตามเสี่ยใหญ่ถลาเข้ามาด้านในจนแน่นร้าน พนักงานสาวๆ ถอยหลังชิดมุมห้อง เมื่อสถานการณ์ตรงหน้าไม่สู้ดี

          “นึกว่าฉันกลัวไงเสี่ย และเท่าที่รู้ เจ้หงส์หยก ไม่ได้เอวบางร่างน้อยแบบนี้นี่...ถ้าอีนี่เป็นเมียเสี่ยก็คงแค่...เมียน้อย” แป้นท้า เวลานี้เธอเห็นช้างตัวเท่ามด “อีกอย่างนะคะคนของเสี่ยทำร้ายเราก่อน”

          “แป้นพอเถอะ...อย่าเลยจ้ะ” วันวาดพยายามห้าม แต่แรงโทสะทำให้แป้นไม่ฟัง

          “มันทำเราก่อนนะคุณวาด กลัวทำไม คุณโจก็อยู่”

          แป้นเชิดหน้า เธอเป็นขี้ข้ามีเจ้านาย และโจนาธานก็ไม่ใช่ขี้ๆ

          “ใช่!! ถ้าเสี่ยกวงคิดจะอวดอำนาจกับคนของฉัน ก็ต้องถามฉันก่อนว่าฉันยอมไหม?”

          เอกเข็นวีแชร์ของโจนาธานมาถึงพอดี ชายหนุ่มพูดแทรก ทอดสายตามองเสี่ยกวงแบบไม่กลัวเกรง