บทที่14.แม่จ๋าอยากมีเมีย 2

นางตอบบุตรชายคนโต ก่อนจะหมุนตัวไปมองจ้อง บุตรชายคนเล็ก ที่ยืนเฉยเหมือนหุ่นยนต์

          “เมื่อไรก็ได้ครับ ยังไงแม่ก็อยู่ที่นี่แล้ว ผมยอมให้โจวันหนึ่ง”

          เบนกล่าวเสียงร่าเริง เขาเดินผิวปากออกไปจากห้อง นึกอยากเห็นหน้าวันวาด หากโจนาธานจะพามารดาไปเซอร์ไพรส์!! แต่เช้าตรู่!!

          “เอาล่ะ มาเข้าเรื่องกันดีกว่า แม่อยากรู้ทำไมโจถึงเร่งร้อนนัก ก็เราน่ะยังไม่แข็งแรงเลยนี่”

          นางหันมาซักบุตรชายคนเล็ก โจนาธานหวงความโสด เขามีแต่คู่ซ้อม ซึ่งนางพยายามเอาหูไปนา เอาตาไปไร่ ไม่ใส่ใจสาวๆ คู่ควงเหล่านั้น เมื่อบุตรชายยังไม่มีทีท่าว่าจะลงเอยกับใคร แต่วันนี้...โจนาธานร้องของ มันจึงเป็นเรื่องน่าตื่นเต้น เมื่อสิ่งเดียวที่นางเฝ้ารอคอย คือการเห็นบุตรชายทั้งคู่ มีครอบครัวที่ดี มีคนไว้ใจได้ยืนอยู่ข้างกาย...

          โจนาธานเบ้ปาก เขาบิดปากไปมา เหตุผลข้อเดียวที่อยากมี ‘เมีย’ คือเขาไม่อยากอยู่ห่างจากหล่อน เมื่อสิ่งที่วันวาดทำกับเขา คือความเหินห่าง...เธอยืนกรานหนักแน่น ค่ำคืนนั้นคือคืนเดียวที่หล่อนยอมอยู่ใต้ร่างเขา เป็นแค่เมียพาร์ทไทม์จ้างรัก...ไม่มีวันเป็นเมียจริงๆ

          แต่...เขานี่ล่ะ ที่ไม่พอ...เขายังปรารถนาหล่อนอยู่ บวกกับความรู้สึกแปลกที่เกิดขึ้นนี่อีก แรกเริ่มเลยคือหวง ตามด้วยหึง และห่วง เป็นอันดับสุดท้าย เขาเลยแน่ใจ...วันวาดต่างจากทุกคน เขาพึงใจหล่อนเป็นพิเศษ...จนอาจจะเป็น...ความรัก...

          “เออ...คือ...”

          “เอ...หล่อนเป็นใครกัน คนปากกล้าของแม่ถึงยอมสยบให้หล่อนได้...”

          เสียงมารดาฟังเหมือนเยาะ เพราะโจนาธานฤทธิ์มาก เขาเป็นผู้ชายเจ้าอารมณ์...เรื่องมากจนใครๆ ก็ส่ายหน้า ตอนที่ล้มเจ็บใหม่ๆ ไม่ว่าใครก็เข้าหน้าไม่ติด เปลี่ยนคนดูแลเป็นว่าเล่นแทบทุกอาทิตย์ ทุกคนหอบผ้าหนีตายกันจ้าละหวั่น!!

          “อุ้ย!! มาดาม” แป้นเดินยกถาดที่มียาและอาหารเช้ามาตามเวลาเพราะก่อนที่วันวาดจะออกไป พยาบาลสาวสั่งไว้ เมื่อมื้อเช้าที่เธอเตรียมไว้ ชายหนุ่มทำหกไปกว่าครึ่ง... สาวอวบอุทานเสียงหลง เมื่อเห็นว่ามีใครบางคนอยู่ในห้องพักของเจ้านายด้วย

          “ออกไปก่อนแป้น ฉันมีเรื่องคุยกับแม่” ชายหนุ่มกล่าวกับสาวใช้เสียงเรียบ

          “คุณวาดให้เอาไอ้นี่มาให้ สั่งให้คุณทานด้วยค่ะ” สาวอวบเดินไปวางถาดที่โต๊ะ เธอเข็นโต๊ะมาชิดเตียง ก่อนจะถอยหลังออกไป พร้อมกับยิ้มหวานให้โจนาธานที่ถลึงตาใส่

          ‘สั่ง!!’ มาดามรินรำไพเลิกหัวคิ้วขึ้นสูง นางเดินไปมองอาหารที่ใครคนนั้นทำไว้ให้ ก่อนจะยิ้มกริ่ม

          ข้าวต้มหยาบๆ กลิ่นชวนชิม แต่ที่สำคัญเลย มีผักสีเขียวๆ ลอยฟ่อง ซึ่งหากนางไม่เลี้ยงบุตรชายมากับมือ นางก็คงไม่รู้ว่าโจนาธานไม่กินผัก...ทุกชนิด น้อยมากที่เขาจะยอมหยิบใส่ปาก แต่นี่...ผักสีเขียวๆ ลอยระล่องอยู่เต็มชาม...แล้วก็ดูเหมือนว่าจะเป็นมื้ออาหารปกติ เมื่อแป้นเองก็ดูแลโจนาธานมาเกินครึ่งปี เป็นไปไม่ได้ที่สาวใช้ตัวอวบจะไม่รู้ว่าบุตรชายของนางเกลียด ‘ผัก’

          “ลูกแม่...กินผักเป็นตั้งแต่เมื่อไร?”

          นางเปรยยิ้มๆ ไม่ได้ต้องการคำตอบ

          ชายหนุ่มยิ้มกร่อยๆ วันวาดบังคับและหาวิธีโน้มน้าว จนเขาเถียงไม่ออก อีกอย่างเมื่อลองชิมแล้ว รสชาติของ ‘ผัก’ สีเขียวทั้งหลายก็ไม่ได้แย่ไปทั้งหมด เมื่อกินแล้วมีคุณประโยชน์กับตัวเอง ชายหนุ่มจึงยินยอมที่จะกิน แถมได้รอยยิ้มของหล่อนเป็นรางวัลทุกครั้ง มันจึงคุ้มที่จะยอมยัดไอ้ผักพวกนี้ใส่ปาก

          “แม่ก็...”

          “แม่ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ แค่แปลกใจ...สงสัย ‘เธอ’ คงมีเวทมนต์...ถึงทำให้คนดื้ออย่างลูกเปลี่ยนใจได้”

          ชายหนุ่มกระพริบเปลือกตาปริบๆ เขาจนคำเถียง ได้แต่ทำหน้ากร่อยๆ

          “จะกินข้าว กินยาก่อน หรือว่า...จะไปเลย”

          นางถามต่อ ดูเหมือนมาดามรินรำไพเดาใจของโจนาธานได้ถูก

          “แหะๆ” ชายหนุ่มหัวเราะแหยๆ เขาหย่อนตัวลงนั่ง รีบตักข้าวต้มมื้อเช้าใส่ปาก และนั่นคือคำตอบอย่างดี มาดามรินรำไพจึงได้แต่หัวเราะหึๆ ดูเหมือนว่าพยาบาลสาวคนนี้ จะคือคนที่โจนาธานยอมสยบให้

          ชายหนุ่มรีบกวาดข้าวต้มฝีมือวันวาดเร็วๆ เขารีบตักใส่ปากรีบกลืน ตามด้วยยาหลังอาหาร

          “เสร็จแล้ว...ไปได้ยังแม่...”

          ชายหนุ่มยิ้มแผล่...

          “ใจร้อน...ไปสิ แม่อยากเห็นหล่อนแล้วเหมือนกัน”

          นางพูดเสียงกระตือรือร้น...ไม่คิดว่ากลับมาครั้งนี้จะได้รับข่าวดีซ้อนๆ กันหลายเรื่อง

          “เอกโว้ย...เอก” โจนาธานตะโกนเรียกการ์ดคู่ใจ แม้เขาจะเดินได้ แต่ก็ยังไม่แข็งแรงดี

          หนุ่มใจร้อน มารดาใจใหญ่!! กับการ์ดหนุ่มหน้าดุจึงเคลื่อนขบวนออกจากคฤหาสน์รูธ!! เพื่อไปยังบ้านพิศิษรุ่งเรือง...