บทที่11.กรรมติดจรวด 4

วันวาดอ้าปากหวอ “ดึกแล้วค่ะ คุณควรพัก...” หญิงสาวแย้ง พยายามลดเสียงลง ระวังคำตอบของตัวเอง เพราะไม่อยากไปกระตุ้นให้โจนาธานโกรธขึ้นมาอีก เขาฉุนเฉียวง่ายๆ พักนี้ เธอตามอารมณ์ไม่ทัน นับตั้งแต่วันต่อมา ที่เขาขอ...นอน...กับเธออีกครั้ง แต่วันวาดละอายใจ เธอไม่ใช่ผู้หญิงบริการ วันนั้นเธอจำเป็น มันมีเหตุบีบบังคับที่เธอต้องจำใจทำ และมันจะเป็นแค่ครั้งเดียวเท่านั้น เธอจึงตอบปฏิเสธไปอย่างชัดๆ จนเป็นที่มาของความบาดหมาง...เธอรู้โจนาธานไม่พอใจ!! แต่เขาเลือกที่จะเก็บงำไว้

“ฉันจะนอนหรือไม่นอน ไม่ใช่เรื่องของเธอนะวาด...แต่เธอ!!” ชายหนุ่มชี้นิ้วมาที่วันวาด เขาแค่นพูดประชดประชัน “เธอควรอยู่ไม่ห่างฉัน เธอมีหน้าที่ดูแลฉัน ไม่ใช่อยากจะออกไปแต่ข้างนอกนั่นเพื่อไป...อ่อย...ผู้ชาย”

ข้างนอกนั่น มีการ์ดของเขากับพี่เป็นสิบคน...หากหล่อนอยากได้ผู้ชาย...เขาอยู่นี่ และพร้อมที่จะสนองอารมณ์หล่อนให้แบบเต็มที่ ไม่จำเป็นต้องออกไปหาเศษหาเลยข้างนอกนั่นเลย...

หญิงสาวไม่ตอบ เธอเดินกลับไปทรุดนั่งที่เดิม และเสก้มหลบสายตาเขา มีแต่ความเงียบแทนคำตอบ ปล่อยให้โจนาธานนั่งฮึดฮัดเพียงคนเดียว

“พรุ่งนี้เธอหยุดนี่”

เสียงถามลอยตามลมมา...วันวาดช้อนสายตาขึ้นมองนิ่งๆ

“ค่ะ” เธอตอบเพียงเท่านั้นก่อนจะสงบปากสงบคำ เพราะรู้ดีว่าโจนาธานจ้องจะหาเรื่อง

“ดี...ฉันอยากออกไปเปิดหูเปิดตาข้างนอกพอดี...เธอพาฉันไปหน่อยสิ...”

ไหนๆ ก็เป็นวันว่าง เขาหวังว่าจะทำให้ความสัมพันธ์ที่แสนเปราะบางนี่ มีหนทางแนบแน่นขึ้น...

หญิงสาวรับคำด้วยการพยักหน้ารับ เธอไม่ปริปากพูด เพราะอาจจะไปกระตุ้นต่อมโมโหของคนป่วยขี้งอแงได้อีก

“นอนเถอะ!! ฉันไม่กวนแล้วล่ะ”

โจนาธานยอมตัดใจ ยังไงเสียวันวาดก็ยังอยู่ในสายตา...หล่อนไม่ได้ไปไหน...และที่สำคัญหล่อนไม่มีทางมีใคร เมื่อเขายังอยู่ เขาจะเป็นก้างขวางคอหล่อน...อยากตีมึนกับเขางั้นรึ!! ได้...เขาจะหน้ามึนใส่หล่อนบ้าง...นับจากวันนี้เป็นต้นไป...อยากเป็นแค่เมียชั่วคราว... one night stand…คืนเดียวแล้วจบงั้นรึ!!

อย่าหวัง...

หล่อนเป็นของเขา...ของเขาตลอดไป...

โจนาธานหลับไปพร้อมกับความคิดที่หมุนวนอยู่ในหัวสมอง...เรื่องของผู้หญิงคนเดียวที่ชื่อ...วันวาด

พร้อมกับแผนการที่จะครอบครองหล่อน...ไม่ใช่แค่ร่างกาย...แต่หมายถึงทั้งหมดที่วันวาดมี...หัวใจ คือเป้าหมายใหญ่ที่ชายหนุ่มตั้งมั่น เขาจะคว้ามาครองให้จงได้...

หญิงสาวลุกขึ้นจากที่มาหรี่ไฟ ก่อนจะเธอถอยหลังกลับไปนั่งที่เดิม...

ไฟฟ้าในห้องถูกหรี่แสงลงเหลือเพียงไฟดวงเดียวมุมห้องที่ส่องแสงสว่างอยู่ ทั้งห้องตกอยู่ในความมืด มีเพียงแสงรำไรๆ เท่านั้นเอง หญิงสาวนอนมองเงาตะคุ่มๆ กลางเตียง...ผู้ชายคนนั้นคือคนที่ทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ ไม่ใช่เพราะเคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกัน มันเริ่มแรกตั้งแต่สบตา...คามรู้สึกนั่นพุ่งตรงสู่หัวใจเธอ ในความเกรี้ยวกราดของเขาที่เป็นฉากบังหน้า มีความหวาดหวั่น อ้างว้างและสิ้นหวัง...เธอรับรู้ และคอยเป็นกำลังใจให้...ยิ่งคนป่วยมีพัฒนาการดีขึ้น คนที่คอยมองก็ยิ่งรู้สึกดี โจนาธานเป็นผู้ชายเพียบพร้อม เขาดูดีทั้งรูปร่างหน้าตา และฐานะ หากเขากลับเป็นเหมือนเดิมได้...เชื่อเถอะ!! สองตานั่นย่อมไม่มีวันเหลือบแลเธอ เขามีตัวเลือกเข้าแถวรอยาวเป็นวา แล้วเขาจะมาสนใจอะไรกับผู้หญิงที่เขาเคยผ่านมาแล้ว ดังนั้น...หากไม่อยากเจ็บปวด...เธอควรเตือนตัวเองไว้ อย่าได้ถลำเข้าไปในวังวนของเขาเป็นอันขาด

หญิงสาวผ่อนลมหายใจยาวเหยียด เธอข่มเปลือกตาให้หลุบลง...แม้มันจะเป็นการยากยิ่งในเวลานี้ เมื่อในสมองของเธอ มีเรื่องของโจนาธานเต็มไปหมด...

          เช่นเดียวกับโจนาธาน เขาปรือตามองผู้หญิงใจแข็งที่นอนเงียบๆ อยู่ที่ประจำของหล่อน สิ่งที่ชายหนุ่มต้องการ คือเดินไปซุกตัวข้างๆ หล่อน แม้ไม่ได้ก้ำเกิน ขอแค่อิงแอบก็ยังดี...แต่ก็ยังทำไม่ได้อยู่ดี เขาเป็นแค่...ไอ้เดี้ยง!!  ที่ยังเดินด้วยตัวเองไม่ได้ ถึงความรู้สึกบางส่วนจะกลับคืนมาบ้าง...แต่ก็ยังไม่เต็มร้อยเปอร์เซ็น!! โจนาธานยังทำอะไรไม่ได้เหมือนเก่า เขาคงต้องใช้เวลาอีกนาน กว่าจะกลับคืนเหมือนเดิมทุกอย่าง...

          ดังนั้น...ชายหนุ่มจึงจำต้องข่มกลั้นอารมณ์ปรารถนา...

          เพราะถึงอย่างไรเสีย...เขาก็ไม่มีวันปล่อยวันวาดหลุดมือไป...

          ต่อให้หล่อพยศ...หรือปฏิเสธเขาเท่าใด...ความเป็นจริงก็คอยย้ำเตือน...

          เขาตีตราจองหล่อนแล้ว...วันวาดคือ...ของเขา แต่เพียงผู้เดียว...