บทที่10.เมียชั่วคืน ไม่ใช่ของตาย... 5

“ทำไมล่ะวาด เธอก็รู้สึกดีไม่ใช่หรือ?”

          ชายหนุ่มถามกลับเสียงเคร่ง เขาไม่ค่อยเข้าใจความคิดของหญิงสาวเท่าใดนัก เมื่อหล่อนเองก็รู้สึกคล้อยตาม ความปรารถนาของหล่อนปรากฏขึ้นในดวงตาสีดำ...มันมีแววกังวลและละอายปนเปมาด้วย แต่นั่นก็ไม่อาจกลบความพุ่งพล่านในหัวใจได้...ไม่ใช่เหรอ?

          “ไม่ค่ะ ไม่เลย”

          หญิงสาวส่ายใบหน้าปฏิเสธ

          “อย่าปฏิเสธตัวเองสิวาด...ฉันรู้ เธอรู้สึกไม่ต่างจากฉันหรอก... เราต้องการกันและกัน”

          ปลายนิ้วแข็งแรงยกช้อนปลายคาง เขาคลึงผิวแก้มเนียนด้วยปลายนิ้วชี้ พร้อมกับยิ้มมุมปาก

          “แต่มันไม่ใช่สิ่งที่ถูก...นี่คะ” วันวาดยังพยายามท้วง เธอเสหลบสายตาร้อนแรงของโจนาธาน ความปรารถนามากล้นนั่น กำลังทำให้ใจอ่อน

          “เธอใจแข็งมากกว่าที่ฉันคิดนะ”

          โจนาธานทิ้งตัวลงนอนด้านข้าง แววตาอ่อนเศร้าของหล่อน...ทำให้หัวใจแข็งกระด้างของเขาอ่อนลง จึงยอมตัดใจเขารั้งหล่อนเข้าสู่อ้อมแขน ตรึงหญิงสาวไว้ด้วยอ้อมแขนแข็งแรง

          “นอนนิ่งๆ น่า ฉันก็แค่อยากกอด ไม่ได้คิดทำอะไรเกินกว่านี้หรอก แต่ถ้าเธอดิ้น...ก็ไม่แน่...”

          ชายหนุ่มแสร้งขู่ วันวาดฮึดฮัดนิดๆ แต่เมื่อหมดทางสู้ หล่อนจึงยอมนอนนิ่งๆ

          “จะประจำหรือชั่วครั้ง เธอก็ขึ้นชื่อว่าเป็น ‘เมีย’ ฉันนะวาด”

          เสียงชายหนุ่มเปรยลอยๆ

          “ถ้าคุณเรียกผู้หญิงที่คุณนอนด้วยว่า ‘เมีย’ คุณคงมีเมียไม่ต่ำกว่าร้อยคนค่ะ” หญิงสาวตอบเสียงกระแทก เขาพูดแบบนี้ทำไม เธอไม่เห็นเข้าใจ

          “ฮ่าๆ” โจนาธานหัวเราะร่า “100 คนน้อยไปทูนหัว สมัยที่ฉันแข็งแรง ฉันมั่นใจว่ามีเกินนั้น...แต่เธอจะเถียงฉันทำไมวาด การเป็นเมียฉันนี่ น่าอายงั้นเหรอ?”

          “เปล่าค่ะ วาดกลัวคุณเสียชื่อ...วาดไม่อยากเอาชื่อคุณมาขาย คนอย่างคุณหาผู้หญิงดีๆ กว่าวาดได้เป็นร้อย”

          วันวาดไม่ได้ประชด ถึงโจนาธานจะเดินไม่ได้ แต่ก็ยังมีสาวๆ อยากได้เขาไปเป็นสามีอยู่ดี เมื่อชายหนุ่มมีสมบัติพ่วงท้ายมาด้วย ไหนจะกิจการของเขา ถึงมันจะไม่ใคร่ดีในสายตาผู้คน แต่มันทำเงินให้เขาอย่างมหาศาล

          “ร้อยคนนั่นฉันไม่ต้องการ เวลานี้ฉันต้องการ...เธอ”

          ชายหนุ่มตอบเสียงสะบัด เขาหลุบเปลือกตาลงไม่อยากต่อความกับวันวาดให้อารมณ์เสีย ขอแค่เพียงเห็นเธอในสายตา ได้เห็นหญิงสาวเดินไป เดินมา และมีแต่รอยยิ้ม

          “นอนเถอะ”

          โจนาธานตัดบท เถียงกับวันวาดแล้วเพลียใจ เขาอยากเพลียแรงมากกว่า แต่เมื่อหญิงสาวไม่พร้อม เขาก็ไม่อยากหักหาญ

เช้าวันใหม่...

          “เออ...เกิดอะไรขึ้นวะเอก?”

          เบนเดินถอยหลังออกมาจากห้องน้องชาย เขากำลังมึนกับสิ่งที่เห็น โจนาธานกับวันวาด นอนอยู่ด้วยกันบนเตียง แม้เสื้อผ้าจะอยู่ครบแต่ความสนิทสนมแบบนี้คงไม่เกิดขึ้น หากสองคนนั่นไม่ได้ใจตรงกัน

          “แหะๆ ไม่ทราบครับ”

          เบนปิดประตูห้องลงแบบมึนๆ เขาไม่ได้รังเกียจวันวาด แต่เรื่องมันเริ่มขึ้นตอนไหน?

          “งั้นก็อย่าเข้าไป จนกว่าสองคนนั่นจะตื่น” เบนสั่ง...

          “ไม่ได้หรอกค่ะ คุณวาดต้องไปทำงาน เบี้ยวงานมาสองวันแล้ว เธอสั่งหนูไว้”

          แป้นแย้งเสียงอ่อยๆ เธออยากเห็นด้านในเหมือนกัน อะไรทำให้นายใหญ่ทำหน้าแปลกๆ

          เบนละล้าละลัง “ไอ้เสือตื่นยังว่ะ?”

          เขาแสร้งตะโกน ย่ำเท้าบนพื้นแรงๆ เหมือนเป็นการปลุกคนด้านในแบบอ้อมๆ

          วันวาดสะดุ้ง!! เธอลืมตาขึ้น กระพริบเปลือกตาถี่ๆ ก่อนจะรีบกระโจนลงจากเตียง

          “ไปไหนล่ะทูนหัวกำลังนอนสบายๆ”

          โจนาธานโวยเสียงแผ่วๆ เขาซุกใบหน้าลงใต้หมอน มือแข็งแรงยกขึ้นโบกไปมา และพยายามรียกหญิงสาวให้กลับมานอนดั่งเดิม

          “เช้าแล้วค่ะ คุณเบนมาด้วย”

          วันวาดยกมือลูบหน้า เธอตอบโจนาธานเสียงสั่น รีบก้มสำรวจตัวเอง เมื่อเสื้อผ้ายังอยู่ครบ จึงถอนใจด้วยความ โล่งอก พอดีกับเบนโผล่หน้าเข้ามาพอดี

          “พี่...ตื่นเช้าชิบหาย!! ผมกำลังนอนเพลินๆ”

          เจ้าของห้องซึ่งเป็นคนป่วยบ่น เขาทรงตัวลุกขึ้นนั่ง ใบหน้าหงิกงอ

          “ฉันก็ตื่นเวลานี้ทุกวัน แกนั่นแหละที่ตื่นสาย นอนสบายมากเลยไงวะ?”

          เบนเปรย เขาวางแก้วกาแฟในมือลงข้างตัว เหล่มองน้องชายสลับกับพยาบาลสาวที่ยืนตัวลีบอยู่อีกมุมหนึ่งของห้อง

          “วาดขอตัวค่ะ วาดต้องไปทำงาน”

          หญิงสาวรีบเลี่ยงหลบ เธอรู้สึกว่าเบนมองเธอแปลกไป

          โจนาธานมองตามบั้นท้ายกลมกลึงของวันวาดไป ตาเขาปรอยจนเบนต้องกระเซ้า

          “แกมองตูดยัยนั่นตาเป็นมัน แกคิดอะไรกับหล่อนหรือวะ?”

          ชายหนุ่มสะดุ้ง เขาหันมายิ้มปูเลี่ยนๆ ให้พี่ชาย “ก็นิดหน่อย...” โจนาธานตอบแบบไม่คิดปิดบัง เขาไหวไหล่และมองเบนตาขวาง “บอกก่อนนะเบน คนนี้ผมจอง” เป็นอาการหวงก้างครั้งแรก เบนเลยงงนิดๆ โจนาธานไม่เคยแคร์ผู้หญิง หากหล่อนสะบัดก้นไปกับชายอื่น ความสัมพันธ์ของหล่อนกับโจนาธานก็จบลงเช่นกัน ไม่มีการยื้อ ไม่มีการรั้ง เบนจึงเริ่มสนใจ หรือว่า...น้องชายเขาจะมี ‘ความรัก’

          “เออ...ฉันไม่สนหล่อนหรอกน่า แกสบายใจได้”

          เบนตอบตรง เขาไม่เคยพิศวาสผู้หญิง และหากโจนาธานรู้ น้องคงเสียใจ เมื่อเขาไม่เหมือนคนอื่นๆ เขาไม่พิศวาสเพศตรงข้าม เบนลอบถอนใจ...

          “ก็ดี...”

          โจนาธานตอบแล้วจึงทิ้งตัวนอนต่อ เขายังไม่ได้ล้างหน้าแปรงฟันเพราะวันวาดตื่นสาย ไม่เป็นไร เขารวบยอดไปอาบน้ำทีเดียว รอส่งหล่อนไปทำงานก่อน เขาถึงจะจัดการตัวเอง

          “แกดีขึ้นมากนะโจ...อีกไม่นานฉันคงได้น้องชายคนเดิมคืนมา”

          “อืม...ผมกำลังพยายามอยู่ ใกล้แล้วล่ะ หลังจากเป็นปกติ ผมจะเริ่มสืบจริงๆ จังๆ ล่ะ ใครอยู่เบื้องหลังอุบัติเหตุนั่น!! พี่ก็รู้ถึงผมจะขับรถเร็ว แต่ผมก็ไม่เคยประมาท...ไอ้ที่กลิ้งโค่โร่ไม่เป็นท่านั่น เพราะเบรกมันไม่ทำงาน และรถยนต์ผมถูกตรวจเช็คตลอด เป็นไปไม่ได้ที่มันจะเสีย มันต้องมีมือดีทำให้มันเป็นแบบนั้น”

          โจนาธานพูดทั้งที่หลับตานิ่ง เป็นเรื่องเดียวที่ค้างอยู่ในใจ ตอนที่รู้ว่าตัวเองเดินไม่ได้ เขาสติแตก และไม่อยากอยู่ให้เป็นภาระใคร แต่เมื่อวันวาดก้าวเข้ามาในชีวิต ความคิดที่จะจบชีวิตเปลี่ยนไป หากเขาเดินได้ เขาจะกลับไปทวงคืน ไอ้คนที่ทำให้เขาเฉียดตาย

          “ฉันสงสัยคนเดียว และน่าจะเป็นคนเดียวกับที่แกสงสัยนั่นแหละ”

          เบนเปรย คู่แข่งที่ประกาศตัวชัดเจน มีแค่ตาแก่อ้วนขี้โกงคนนั้นคนเดียว เสี่ยกวง

          “ขอให้เป็นมันเถอะ ผมจะเอาคืนให้เจ็บแสบที่สุด”

          ชายหนุ่มพูดเสียงเหี้ยม เขาหุบปากสนิท เมื่อได้ยินเสียงวันวาด เขาไม่อยากให้หล่อนเป็นกังวล

          “คุณอย่าลืมทานยานะคะ วาดจะย้ำแป้นอีกที...วาดไปทำงานนะคะ วาดไปนะคะคุณเบน”

          หญิงสาวกล่าวบอกคนป่วยที่แสร้งหลับ เธอหันมาขอตัวกับเบน แต่เกือบหัวทิ่ม เมื่อคนที่ทำท่าว่าหลับ เอื้อมจับข้อมือเธอแล้วกระตุกแรงๆ

          “สั่งจัง...รีบไปรีบกลับล่ะ อย่าให้ฉันรอนาน”

          เขาพูดเสียงแผ่ว แอบเบ้ปากให้เบนที่นั่งมองตาวาว เป็นครั้งแรกที่โจนาธานอยากตะเพิดพี่ชาย เขาจะสั่งลาวันวาดด้วย ‘จูบ’ หวานๆ สักทีก็ไม่ได้ เมื่อเบนนั่งเป็นก้างขวางตาอยู่แบบนี้

          “ไปด้วยดีกว่า...รู้สึกเหมือนเป็นส่วนเกิน”

          เบนกระเด้งตัวลุกขึ้นยืน เขายิ้มกว้าง แอบขยิบตาให้โจนาธาน โดยที่หญิงสาวคนเดียวในห้องไม่เห็น

          “ปล่อยค่ะ เดี๋ยวคุณเบนสงสัย ปล่อยค่ะปล่อย”

          หญิงสาวบิดข้อมือแรงๆ แต่ก็ไม่หลุดจากพันธนาการ โจนาธานแรงเยอะขึ้น เขาแข็งแรงมากขึ้นกว่าเดิมหลายสิบเท่า

          “ช่างเบนสิ...เธอกลัวพี่ชายฉันงั้ย?”

          “วาดเป็นลูกจ้างค่ะ ไม่กลัวนายจ้างแล้วจะให้กลัวใคร?”

          “ผิดแล้ววาด...เธอเป็นลูกหนี้ฉันคนเดียว เบนไม่เกี่ยวนับตั้งแต่เมื่อคืนก่อน”

          โจนาธานพูดยิ้มๆ เขากดจมูกข้างแก้มหล่อนแรงๆ ก่อนจะปล่อยมือ

          วันวาดรีบเผ่น หัวใจเธอทำงานหนัก เมื่อคนป่วยที่เคยอ่อนแอทำท่าคุกคามเธอ เขาบุกลุกเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวของเธอ และทำท่าทางเหมือนเป็นเจ้าของ เขาทำเหมือนเป็นเจ้าชีวิตเธอเลยเชียวแหละ...