บทที่10.เมียชั่วคืน ไม่ใช่ของตาย... 4

ชายหนุ่มกระแทกลมหายใจแรงๆ นี่หล่อนไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยเหรอ เขากับเธอผ่านค่ำคืนแสนหวานร่วมกัน แต่เมื่อฟ้าสว่าง ทุกอย่างกลายเป็นเพียงความทรงจำ เขาได้กลับคืนมาคือความเฉยชา

“คุณออกกำลังกายหนักเกินไปนะคะ กล้ามเนื้อคุณตึงมาก ไม่ต้องรีบหรอกค่ะ ค่อยๆ ทำ อีกไม่นานคุณก็จะเดินได้เอง”

กล้ามเนื้อที่ช่วงขาของโจนาธานตึงจนแข็ง วันวาดวางมือลงไปเธอกดผิวเนื้อจึงเอ่ยเตือนโจนาธานด้วยความหวังดี

ชายหนุ่มขมวดคิ้ว!! นี่หล่อนไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ ใจคอหล่อนจะไม่ยอมเอ่ยถึงเรื่องที่เกิดขึ้น...ใจเด็ดเกินไปแล้ว

“เธอจริงจังกับงานเหลือเกินนะ คงอยากไปจากที่นี่เต็มทีละสิ”

เสียงดังๆ แฝงการประชด วันวาดยิ้มเครียด เธอช้อนสายตาเฉยชามองเขา

“เราตกลงกันแล้วนี่คะ เราจะไม่พูดถึงเรื่องที่ผ่านไปแล้ว”

เธอทวงคำสัญญา แม้จะอายจนหน้าชากับแววตาดูแคลนของชายหนุ่ม

“หึ!! ไม่เอาเปรียบฉันไปหน่อยเหรอวาด เธอโขกฉันเสียเยอะแยะ แต่ฉันได้...แค่ครั้งเดียว”

วันวาดสะอึก เธอกรอกตัวเลขเสียเยอะแยะเพราะต้องการประชด แต่เมื่อใช้จ่ายจริงๆ เธอใช้ไม่ถึงครึ่งจนมานั่งเสียใจอยู่ตอนนี้

“วาดคืนที่เหลือให้คุณก็ได้ค่ะ วาดไม่ต้องการมันอีกแล้ว”

เธอเคลียร์หนี้ของบิดา ไถ่บ้านคืน จากนี้ไปคงไม่จำเป็นต้องใช้เงิน เมื่อเธอมีแรงมีกำลัง คงหาเลี้ยงบิดา มารดาได้โดยไม่ต้องพลีกายแรกเศษเงินจากใครอีก ครั้งเดียวก็อดสูจนเชิดหน้าเป็นคนดีไม่ได้เหมือนเดิม

โจนาธานกำมือแน่น เขาโมโหสุดๆ

“ฉันไม่รับคืน แต่จะขอ...ใช้เธอเป็นครั้งคราวไป”

          คำพูดของโจนาธานตีเข้ากลางแสกหน้า เขาเห็นเธอเป็นผู้หญิงขายบริการหรือไร?

          “ไม่ค่ะ!! วาดตกลงกับคุณ แค่...ครั้งเดียว พาร์ทไทม์ค่ะ ไม่ได้ประจำ”

          วันวาดเงยหน้าขึ้น เธอมองสบตาเขา กระบอกตาร้อนผ่าวเมื่อกระไอความอายฉาบใบหน้า

          “แต่ฉันมีสตางค์ และฉันอยาก!! ฉันไม่อยากไปหาซื้อที่อื่น เมื่อมีคนขายอยู่ตรงหน้า” ชายหนุ่มกล่าวเหยียดหยัน เขาโมโหหล่อนจนแทบกระอัก เศษเงินที่หล่อนเอาไปไม่ทำให้เขาสะดุ้งสะเทือน แต่ที่โจนาธานเกรี้ยวกราด ก็เพราะหล่อนเฉยเมย ในอดีตผู้หญิงที่เคยมีค่ำคืนแสนสุขกับเขา พวกหล่อนจะเคล้าเคลียร์ฉอเลาะจนน่ารำคาญ แต่นี่อะไร? วันวาดทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หล่อนทำเหมือนเขาเป็นคนอื่น ไม่ใช่ผู้ชายที่เป็น ‘ผัว’ หล่อนทำเหมือนคนแปลกหน้าที่ไม่เคยมีอะไรต่อกัน

          มือเรียวบางกำแน่น เธอกดเล็บลงไปในผิวเนื้อ สะกดความโกรธที่กำลังพุ่งสูงปรี๊ด!!

          “ขอโทษค่ะ การขายปิดลงแล้ว... วาดไม่อยากได้สตางค์ รอแค่คุณเดินได้ วาดจะไปทันที”

          เธอช้อนสายตาวาววับมองสบนัยน์ตาแข็งกร้าวของโจนาธาน แล้วจึงตอบเสียงเย็น ก่อนจะเดินหนีไป ไม่อยู่เป็นที่รองอารมณ์โกรธของผู้ชายพูดไม่รู้เรื่อง

          “วันวาด!!”

          ชายหนุ่มตะโกนก้อง เขาเหวี่ยงหมอนนุ่มสุดแรง มันกระทบผิวประตูและตกลงไม่ไกลจากประตูเท่าไร โดยที่วันวาดไม่รู้ เพราะหล่อนเดินชิ่งหนีไปเสียแล้ว

          โจนาธานยกมือจับหัวเตียงเขาพยายามโหย่งตัวขึ้น เขาต้องการไปพูดกับหล่อนให้รู้เรื่อง แต่อุปสรรคใหญ่ของเขาคือ...เขาเดินไม่ได้...

          หญิงสาวยกมือกรีดคราบน้ำตาที่ข้างแก้ม เธอต้องทนได้ เพราะคาดเดาเอาไว้ เหตุการณ์แบบนี้ต้องเกิดขึ้นแน่ เธอต้องทนไหว เมื่อสิ่งที่เขาพูดไม่ได้เกินจริง เธอทำตัวเช่นนั้นเพราะอับจน แต่ไม่ได้หมายความว่า เขาจะใช้คำพูดเหล่านั้นทำร้ายเธอได้...

          วันวาดย้อนกลับมาอีกครั้ง หลังทำใจให้สงบ เธอเบิกตากว้าง เมื่อเปิดประตูเข้ามา ด้านในเหมือนพายุลูกย่อมๆ พลัดหลงเข้ามาในนี้ ข้าวของเครื่องใช้หล่นระเกะระกะ กระจัดกระจายเกลื่อนพื้น โดยที่ต้นเหตุนั่งหน้าตึงอยู่กลางเตียง และบนเตียงนั้น ไม่ต่างอะไรกับที่พื้นเลย หมอนนุ่มๆ สมควรอยู่บนนั้น แต่ในความจริงมันร่วงเกลื่อน คงเป็นเพราะคนโมโหร้ายนั่น ขว้างปาจนกระเด็น หญิงสาวเดินเก็บของบนพื้น เธอไม่ได้พูดอะไรเลย และโจนาธานก็เช่นกัน เขานั่งหน้าแดงก่ำ เม้มปากแน่น แต่ก็ไม่ปริปากเช่นกัน

          15นาทีสำหรับการเก็บข้าวของบนพื้น หญิงสาวมองความเรียบร้อยยิ้มๆ ยังดีที่ไม่มีอะไรแตกหักเสียหาย เมื่อสิ่งของที่โจนาธานขว้างทิ้งนั้น ไมใช่แก้วหรือของแข็ง

          “หิวน้ำ...”

          ชายหนุ่มก้มหน้าซ่อนยิ้มเจ้าเล่ห์ ในเมื่อเขาไม่สามารถวิ่งตามหล่อนได้ ก็ต้องดึงหล่อนเข้ามาใกล้และจัดการหล่อน โดยที่หล่อนขัดขืนไม่ได้ แผนใหม่เด็ดสุดติ่ง โจนาธานคิดได้ตอนที่เห็นวันวาดเปิดประตูเข้ามา ต่อให้หล่อนปฏิเสธเหย็งๆ หล่อนไม่ขายบริการ แต่หากเขาจะซื้อ...เขาต้องได้ เมื่อหล่อนยังวนเวียนอยู่รอบตัว...

          หญิงสาวเดินไปรินน้ำใส่แก้ว เธอถือแก้วเดินไปยื่นให้เขา

          ชายหนุ่มทิ้งตัวลงนอน เขากางแขน กางขาแผ่เต็มเตียง “ไม่มีแรง...ป้อนหน่อย”

          เสียงเปรยเบาๆ กับเปลือกตาที่ปิดลง ซ่อนแววตาจัดจ้า

          วันวาดวางแก้วลงบนโต๊ะเตี้ยข้างเตียง เธอฉวยหมอนใบใหญ่ เดินเขาไปสอดใต้แผ่นหลังโจนาธาน และนั่นเป็นระยะประชิดตัวที่ชายหนุ่มเก็งเอาไว้ เขาพลิกตัวเร็วๆ รั้งหล่อนแรงๆ จนวัดวาดถลาตัวปลิว ล้มลงบนที่นอนแบบไม่ได้ตั้งตัว

          “อุ้ย!”

          “เธอคิดเหรอวาด... ว่าจะหนีฉันพ้น”

          ชายหนุ่มเอ่ยเสียงหอบๆ เขาคร่อมร่างเล็กบางไว้ด้วยร่างกายใหญ่โต มือแข็งแรงจับตรึงข้อมือเล็กๆ เอาไว้

          “ปล่อยค่ะ คุณควรพัก”

          หญิงสาวเบี่ยงใบหน้าหนี เมื่อโจนาธานลดตัวลงต่ำ เขากดปลายจมูกลงบนผิวแก้มแต่เมื่อวันวาดเอียงหน้าหนี จมูกซุกซนจึงฝังลงตรงซอกคอแทน

          “เธอคิดว่า...ฉันจะหมดแรงง่ายๆ แค่...”

          “หยุดพูดเถอะค่ะ อย่ารื้อฟื้นเลย...” เสียงอ่อนระโหยเปรยลอยๆ เธออายจนแทบแทรกดินหนี

          “ถ้าเธอไม่เริ่มก่อนคิดว่าฉันอยากพูดถึงหรือไง”

          “คุณเป็นสุภาพบุรุษค่ะ เท่าที่วาดรู้จัก วาดหวังแค่คุณจะรักษาคำพูด”

          หญิงสาวกล่าว เธอสรรเสริญความเป็นชายของโจนาธานและหวังให้มันกระทบใจเขาบ้าง

          “ก็เพราะฉันเป็นผู้ชายไง ฉันถึงต้องการเธอ”

          ชายหนุ่มโน้มใบหน้าลงใกล้ๆ เขาทาบปากแกร่งร้อนกับกลีบปากนุ่มนิ่ม บดจูบแรงๆ เหมือนต้องการลงทัณฑ์ ก่อนที่ความรุนแรงจะเปลี่ยนไป กลายเป็นความอ่อนหวานรัดรึง จูบยาวนานเกือบทำให้วันวาดใจอ่อน เธอวูบวาบไปทั้งตัว ผิวกายซ่านระริก กับสัมผัสจากผู้ชายที่น่าปรารถนา

          “พะ พอเถอะคะ เราไม่ควรทำแบบนี้” วันวาดวิงวอนเสียงพร่า เธอสูดลมหายใจแรงๆ เมื่อชายหนุ่มถอนปากออกไปจากกลีบปากของตนเอง