บทที่9.เมียชั่วครั้ง... 5

บราเซียตัวสวยถูกปลดออกด้วยมือที่สั่นระริก มันเป็นเพราะร่างกายของโจนาธานยังไม่แข็งแรงเหมือนคนปกติ แต่เขาก็ไม่ยอมถอย พยายามทำตามความเคยชิน สองแขนเรียวถูกรั้งลงจากเนินอก เผยให้เห็นเต่งเต้ากลมกลึงขาวผ่อง เนินอกอวบอิ่ม ปลายยอดหดเกร็งมีติ่งเล็กๆ สีแดงอ่อน เท่าผลเชอรี่สุกใหม่ๆ มือใหญ่รีบเคลื่อนที่เขาโอบประคอง จนคนตัวเล็กสะดุ้งโหย่ง เธอหลับตาปี๋ ขมวดคิ้วจนแน่น

“กลัวเหรอวาด...มันไม่น่ากลัวหรอก ฉันรับรอง”

เวลานี้โจนาธานอารมณ์ดี อารมณ์ดีเสียจนอดไม่ได้ที่จะยอกเย้าวันวาด หญิงสาวน่ารัก น่าใคร่ เขาเชื่อว่าเธอยังบริสุทธิ์ผุดผ่อง เพราะปฏิกิริยาโดยรวมที่เกิดขึ้น มันเป็นเพราะเธอไม่คุ้นชินกับสถานการณ์เช่นนี้

“...” วันวาดเผยอปาก เธอพ่นลมหายใจแรงๆ เมื่อรู้สึกตื่นเต้นจนหายใจ หายคอไม่ทัน

“นอนลงเถอะ ฉันอยากชิมเธอแล้วล่ะ”

สภาพร่างกายของตัวเองไม่พร้อมเท่าไร เขาเคลื่อนไหวได้แบบยากลำบาก โจนาธานไม่อยากให้มันติดขัด เขาวอนขอวันวาดด้วยน้ำเสียงแหบปร่า ใช้มือดันร่างเล็กบาง แบบไม่เร่งร้อน หญิงสาวกัดฟันแน่น เธอค่อยๆ ผ่อนร่างกายลงบนที่นอน มือเรียวขยุ้มกำผ้าปูที่นอนแน่น พร้อมกับเกร็งตัวจนแข็งเหมือนท่อนไม้

“ฉันไม่ฆ่าเธอหรอกน่า...เราจะไปด้วยกันช้าๆ คนดี...”

โจนาธานกระซิบข้างใบหูเล็กๆ เขากดจูบข้างขมับแผ่วๆ คร่อมร่างกายของวันวาด ไว้ด้วยร่างกายตัวเอง

ปลายจมูกโด่งแหลม กดจุมพิตข้างแก้ม ก่อนจะไถลครอบครองกลีบปากหวานหอม เขาบดจูบช้าๆ ส่งผ่านความโหยหาด้วยการแทรกปลายลิ้นเข้าไปด้านใน ดูดดึงความหวานละมุนจากเรียวลิ้นเล็กๆ ซึมซับความหวานหอม ละเลียดชิมความหวานฉ่ำ ปรนเปรอจนหญิงสาวจนหัวหมุน

ร่างกายเกร็งแข็งเหมือนท่อนไม้อ่อนยวบลง มือเรียวบางยกขึ้นวางเหนือไหล่ ลูบไล้บ่ากว้างไปมาด้วยความหลงลืม วันวาดไม่เคยคิด... สัมผัสจากเพศตรงข้าม จะทำให้ตัวเองเลือดลมวิ่งพล่านได้ขนาดนี้ ส่วนลี้ลับเต้นตุ๊บๆ ร่างกายร้อนวูบ สลับกับเย็นเยียบ

มันเป็นความทุลักทุเลที่โจนาธานโคตรขัดใจ เขาทำตามความต้องการของตัวเองแบบไม่ได้ดั่งใจนัก ชายหนุ่มนึกในใจ หลังจากวันนี้... เขาจะทำกายภาพอย่างหนัก เขาจะได้เคลื่อนไหวได้มากกว่านี้ แต่มันเป็นกลไกธรรมชาติ แม้จะสะดุดติดขัด แต่ก็ดำเนินไปตามครรลอง

ถึงจะไม่พร้อมด้วยสภาพร่างกาย แต่โจนาธานก็สามารถเมื่อคนใต้ร่างให้ความร่วมมือ

เสื้อและกางเกงของวันวาดถูกเขากำจัดออกไปจนหมด ร่างเปลือยเปล่าขาวโพลน นอนบิดตัวระทดระทวย ความอวบอิ่มของหล่อนมากเกินประเมิน โจนาธานสูดลมหายใจลึกๆ เขารวบรวมแรงที่เหลือ ไม่อยากสะดุดค้างกลางครัน เสียงครางแผ่วๆ ของคนตัวเล็ก กระตุ้นให้เขาเดินหน้าต่อ ชายหนุ่มรีๆ รอๆ อยู่นาน เขาเหนื่อยหอบจนแทบหมดแรง ต้องหยุดพักเป็นระยะ ดีที่ว่า... วันวาดไม่ใช้สาวเจนจัด หล่อนอ่อนด้อยเรื่องเพศสัมพันธ์ ทั้งๆ เขาและเธอจึงค่อยคลานไปบนถนนฉิมพลีพร้อมๆ กัน

เนินอกอิ่มไหวกระเพื่อม เสียงครางแผ่วหวิวดังไม่หยุด โจนาธานพยายามสุดความสามารถที่จะทำให้หญิงสาวมีความสุข แม้จะทำได้แบบไม่เต็มที่ เนื่องจากภาวะร่างกายไม่พร้อม แต่ก็ไม่แย่นักสำหรับครั้งแรก หลังอุบัติเหตุนั่น!!

กลีบดอกไม้ฉ่ำเยิ้มเพราะการปลุกเร้า คงถึงเวลาที่ชายหนุ่มจะเพิ่มความสุขในห้วงอารมณ์ เขายันกายขึ้นด้วยฝ่ามือ เสือกเสยตัวตนลงไปในช่องทางคับแน่น ค่อยแทรกลึกลงไปแบบเนิบนาบ

วันวาดสะดุ้งเยือก!! เธอรู้สึกเจ็บแปลบ จนต้องรีบลืมตา มือเรียวบางยกดันแผ่นอกหนา พร้อมกับรีบกระซิบห้าม

“จะ เจ็บ!! ยะ หยุดได้มั้ยคะ?”

เป็นคำถามที่โจนาธานไม่อยากตอบ เขาส่ายหน้าช้าๆ พร้อมกับกัดฟันกรอดๆ ร่างกายเขาฝ่าปราการลึกลงไปเกือบครึ่ง หากถอยหลังตอนนี้ ไม่ต่างอะไรกับการตายทั้งเป็น ความแข็งขึงนั้นต้องการ การปลดปล่อย หากถอยกลับเขาคงปวดหนึบแทบขาดใจ

“ไม่ได้หรอกวาด เราต้องไปต่อ ฉันสัญญาว่าจะออมแรง”

ชายหนุ่มตอบเสียงปร่า เขากดตัวลง ใช้ร่างกายหนาหนักทับวันวาดไว้ทั้งตัว พร้อมกับค่อยกดสะโพกสอบ ทิ้งส่วนเร้นลับ เร้นลึกเข้าไปภายใน จน...สุดทาง

“กรี๊ดดดดด...”

หญิงสาวร้องกรี๊ด ร่างกายเหมือนถูกฉีกเป็นชิ้นๆ มันเจ็บแปลบแทบขาดใจ ก่อนจะค่อยจางหายไป หลังชายหนุ่มอยู่นิ่งๆ เกือบ1 นาที

โจนาธานยิ้ม เขาดันฝ่ามือโหย่งตัวขึ้น ยกสะโพกถอยหลังกลับ แล้วจึงกดตัวสวนใส่แบบแรงๆ จนหญิงสาวใต้ร่างสะท้านเยือก เธอครางเสียงหลง เมื่อความเจ็บแปลบมีความเสียวกระสันปนอยู่ด้วย

“ไม่เจ็บแล้วใช่ไหมวาด ไปต่อกันเถอะ”

ชายหนุ่มกระซิบถาม เขาโถมตัวใส่สุดแรง เรี่ยวแรงที่เหลือถูกงัดมาใช้ เป็นการใช้แรงมากที่สุด ในรอบ8เดือน        โจนาธานกัดฟันแน่น ร่างกายอ่อนนุ่มดูดตอดเขาแทบแตกกระจาย คลื่นพายุอารมณ์สาดใส่จนสุดที่จะทานทน

“กรี๊ดดดด” เสียงกรีดร้องครั้งที่สองของวันวาด ครั้งนี้ไม่ใช่เพราะความเจ็บปวด แต่เป็นเพราะเธอกระโจนถึงฝั่งฝันสำเร็จ หญิงสาวตัวอ่อนยวบ สูดลมหายใจแรงๆ เปลือกตากระพริบถี่ๆ เมื่อความรู้สึกหลายหลากโถมเข้าใส่

โจนาธานตามติด เขากระทั้นเอวสอบถี่ๆ ปล่อยสายพันธุ์ชีวิต สาดใส่ส่วนลึกของร่างกายวันวาด แล้วจึงทรุดฮวบลง ชายหนุ่มพลิกตัวนอนแผ่ เขาหอบหายใจจนช่องท้องยุบวาบเห็นซี่โครงเป็นลอนๆ

หญิงสาวพลิกตัวตะแคงข้าง คู้เข่าขึ้นมาและนอนขดกอดตัวเองแน่น!!

มุมปากได้รูปมีรอยยิ้ม เขาหลุบเปลือกตาลง ร่างกายต้องการพักอย่างเร่งด่วน หลังจากเสียงแรงทั้งหมด ไปกับกิจกรรมผาดโผน

ความเงียบเข้ามาเยือน วันวาดนอนนิ่งๆ จนแน่ใจ คนข้างกายเธอหลับสนิท เพราะเธอเฝ้าสังเกตและฟังเสียง จนกระทั่งลมหายใจของโจนาธานสม่ำเสมอ หญิงสาวจึงค่อยปรือเปลือกตาขึ้นมอง เธอกระทดตัวลงจากเตียง ควานหาเสื้อผ้าตัวเองท่ามกลางความมืด...หอบหิ้วเสื้อผ้าแนบอก คลานเข่าเข้าไปในห้องน้ำ แบบเงียบกริบ

มือเรียวยกปิดปาก กลั้นเสียงร่ำไห้ เธอทำตัวน่าอาย พลีกายแรกเศษเงิน แม้มันจะช่วยต่อลมหายใจ คนได้หลายคน แต่มันก็คือความน่าละอายที่จะติดตัวเธอไปจนตาย หญิงสาวคลี่ยิ้มอ่อนๆ เมื่อมองตัวเองผ่านกระจกเงา ผู้หญิงในกระจกเงา มีความเศร้าในดวงตา แต่ก็มีความยินดีปะปนด้วยเช่นกัน เธอตัดใจ... เดินไปยืนใต้ฝักบัวขนาดใหญ่ เอื้อมมือหมุนก๊อกน้ำ เปิดน้ำใสเย็น ไหลอาบร่างกาย เพื่อล้างคราบไคลน่าอดสู ออกไป...จากตัวเอง

วันวาดขัดถูตัวเองอยู่นานพอสมควร เธอเดินโผเผออกมาจากด้านในเมื่อแช่น้ำจนปากเขียว และอาจจะเป็นอันตราย เธอยุติการขัดถู เมื่อไม่ว่าพยายามเช่นไร ก็คงไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้ มันเกิดขึ้นแล้ว และจะคงอยู่ไปอีกแสนนาน...