บทที่9.เมียชั่วครั้ง... 3

โจนาธานอึ้ง หญิงสาวไม่เคยหยาบคาย หล่อนจะนิ่งๆ เฉยเมยเป็นส่วนใหญ่ นี่เป็นครั้งแรกที่หล่อนตอบโต้มาแบบแรงๆ

          “คุณจะเป็นไอ้ง่อย จะเป็นไอ้อะไร มันก็เรื่องของคุณ จะเดินได้หรือไม่ได้ มันก็ตัวคุณ ไม่เกี่ยวกับวาดเลยค่ะ...อยากนอนเป็นผักเน่าให้คนรอบตัวเขาคอยสมเพทมันก็เรื่องของคุณ!! เมื่อคุณทำตัวเอง คุณกำหนดเองว่าจะเป็นแบบไหน ไม่มีใครว่าคุณได้หรอก แต่...วาดเสียดาย เสียดายที่คุณมีโอกาส แต่กลับไม่สู้ วาดทุเรศตัวเองแทนค่ะ!!”

          หญิงสาวโพล่งยาว ความอัดอั้นในใจบีบบังคับให้เธอพูด ไม่ใช่ว่าเขามีปัญหาคนเดียว ไม่ใช่ว่าเขามีเรื่องทุกข์ใจคนเดียว คนอื่นๆ ก็มีปัญหาและภาวะอารมณ์ฉุนเฉียวเช่นกัน

          “วาดขอโทษค่ะ ที่พูดไม่ดี...ขอตัวค่ะ”

          หญิงสาวสูดลมหายใจลึกๆ เธอรู้สึกผิดที่พูดแรงไป แต่ไม่ใช่ความผิดของเธอทั้งหมด โจนาธานกดดันจนเธอหลุด...หญิงสาวหมุนตัวเดินหนี เธอเปิดประตูห้องพักฟื้นของเขาออกไปสงบอารมณ์ด้านนอก น้ำตารื้นแทบจะล้นปริ่ม เธอจึงรีบยกมือขึ้น กรีดไล้เงาน้ำตาออกไป เธอไม่มีเวลาสำหรับการร้องไห้ เมื่อยังมีลมหายใจ...เธอจะไม่มีวันท้อ แม้ปัญหามากมายจะโถมเข้าใส่ไม่หยุด...

          “บ้าชิบ!...”

          โจนาธานสบถ เขาหงุดหงิดจนเผลอตัวระเบิดอารมณ์ใส่หล่อน แค่เห็นความสนิทสนมระหว่างวันวาดกับพี่ชาย เขาก็ทนไม่ได้เสียแล้ว เขารู้สึกประหนึ่งว่า หญิงสาวเป็นกรรมสิทธิ์ของเขา เบนไม่มีสิทธิ์แตะต้องวันวาด แต่ความจริงเปล่าเลย วันวาดมีอิสระในตัวเอง หล่อนไม่ได้เป็นกรรมสิทธิ์ของใคร หล่อนเป็นแค่ ‘ลูกหนี้’

          จริงสิ...หล่อนเป็น ‘ลูกหนี้’ หล่อนมีปัญหาเรื่องเงิน...และหากเขาจะเสนอตัวเป็นเจ้าหนี้ของหล่อนเพื่อปลดเปลื้องภาระที่หล่อนแบกไว้...หล่อนก็จะกลายเป็น ‘กรรมสิทธิ์’ ของเขาแต่เพียงผู้เดียว...

          “คุณควรทานอะไรบ้างนะคะ”

          วันวาดย้อนกลับมาหลังสงบอารมณ์กรุ่นๆ ให้คงที่ได้ เธอเปรยเสียงเรียบหลังจากปรับอารมณ์ตัวเองให้สงบดังเดิมได้

          “ฉันรู้ว่าเธอกำลังมีปัญหา...ฉันช่วยเธอได้นะวาด!!”

          เสียงเย็นชาติดดุเอ่ยถาม

          มือเรียวบางชะงัก เธอช้อนสายตาขึ้นมองโจนาธานตรงๆ

          “วาดไม่รู้ว่าคุณไปรู้อะไรมา...ปัญหาของวาดมีเยอะแยะ เยอะเกินกว่าที่ใครจะช่วยได้...”

          หญิงสาวไม่ได้หยิ่งที่บอกปัดความช่วยเหลือ แต่สำหรับเธอมันไม่จบลงแค่นี้แน่...เมื่อมีคนให้หยิบยืม ครั้งต่อไปจะตามมา และคนที่แบกรับไว้เต็มบ่า ก็คงไม่พ้นตัวเอง วันวาดเหนื่อย...เหนื่อยที่จะแบกรับปัญหาของบิดาไว้คนเดียว เธอไม่ได้เป็นคนสร้างแต่กลับต้องตามเช็ดล้าง ไม่รู้จักจบ

          “เธอเลยยอมให้เบนช่วย เขาเสนออะไรให้เธอล่ะ...แต่ถ้าเธอสนใจข้อเสนอของฉันนะ ฉันรับประกันเลยวาด...เธอจะไม่ผิดหวัง”

          เสียงกระแทกกระทั้น เพราะอารมณ์กรุ่นๆ ย้อนกลับมาอีกครั้ง

          “อ้าปากค่ะ”

          หญิงสาวไม่ได้ตอบ เธอรู้ว่าโจนาธานกำลังเข้าใจผิด...

          “ฉันกับเบน มีสตางค์มากพอๆ กัน ถ้าเบนช่วยเธอได้ ฉันก็น่าจะช่วยเธอได้เหมือนกัน”

          โจนาธานเอียงหน้าหนี เขาพูดต่อ มือแข็งแรงมีมีเรี่ยวแรงมากขึ้น ยกขึ้นจับมือของวันวาดไว้

          “พี่ฉันมันต้องการอะไรล่ะ ‘ตัวเธอ’ หรือว่า...” สายตาดุดันกราดมองหญิงสาวตรงหน้า ด้วยสายตาเหยียดหยัน

          หญิงสาวสูดลมหายใจลึกๆ ผู้ชายรวยเป็นแบบนี้เกือบหมด เขาดูถูกเพศหญิง พยายามกดผู้หญิงให้ต่ำต้อย ทั้งๆ ที่ผู้หญิงเป็นเพศเดียวกับมารดาเขา

          “เปล่าค่ะ คุณเบนไม่ได้ช่วย วาดไม่ต้องการความช่วยเหลือ...มันไม่มีประโยชน์”

          เธอไม่ได้ตอบรับความหวังดีของเบนเพราะเกรงใจ เขาอนุโลมยกหนี้ของบิดาให้ นั่นก็มากเกินพอ หากเธอจะหยิบยืมเขา มันก็จะเป็นการเอาเปรียบเขาเกินไป...เมื่อจำนวนเงินไม่น่าจะน้อย ไม่อย่างนั้นเสี่ยกวงคงไม่จับตัวบิดาของเธอไว้หรอก

          “ไอ้ปัญหานั่น มันเกี่ยวกับเรื่องที่พ่อเธอติดหนี้ไอ้กวงอยู่หรือเปล่าล่ะ?” โจนาธานเสี่ยงเดา แต่เขาดันเดาถูก

          “คุณรู้” วันวาดผงะ

          “มันเดาไม่อยากหรอก หากพ่อเธอจะเล่น มันก็มีแค่บ่อนฉัน กับบ่อนไอ้เสียเจ้าเล่ห์นั่น”

          “มันก็จริงค่ะ แต่วาดปลงแล้ว...” หญิงสาวตอบ เธอไม่มีปัญญาช่วยบิดาได้หรอก เธอไม่มี ‘เงิน’

          “เธอจะปล่อยให้ พ่อเธอตายงั้นสิ!!”

          ชายหนุ่มตะคอกถาม นี่วัดวาดใจดำถึงขนาดปล่อยให้บิดาตาย...เพราะไอ้เสียหน้าเลือดนั่นคงไม่มีวันปล่อยบิดาของวันวาดมีชีวิตรอดออกมา หากยังไม่มีเงินไปคืนมัน หล่อนไม่คิดช่วยทั้งที่มีหนทางช่วยได้เชียวเหรอ

          “วาดไม่ได้ต้องการแบบนั้นหรอกค่ะ...” น้ำตารื่นที่หัวตา ความเจ็บปวดที่เธอแบกรับไว้มีใครรู้บ้าง เธอช่วยบิดาจนไม่รู้ว่าจะช่วยยังไง เธอเหนื่อยที่ต้องคอยวิ่งลอกหาเงินมาใช้หนี้ ทำงานแทบตาย แต่ตัวเองไม่เคยได้แตะต้องน้ำพักน้ำแรง เมล็ดเงินทุกบาททุกสตางค์เธอยกให้ท่านจนหมด แบบนี้เธอยังไม่ใช่ลูกที่ดีอีกเหรอ

          “แต่เธอกำลังทำ”

          “วาดมีทางเลือกเหรอไงคะ? แล้วทำไมวาดต้องแบกรับไว้คนเดียวด้วยล่ะ วาดเหนื่อยไม่เป็นหรือไง”

          เธอปล่อยน้ำตาไหลเป็นทาง เจ็บปวดหัวใจ ทรมานทั้งร่างกาย เธอเหนื่อยสายตัวแทบขาด บิดาเคยรู้บ้างไหม ท่านดีแต่สร้างปัญหา ไม่เคยเลยที่จะแก้ปัญหาที่ก่อขึ้นไว้เอง บิดาคนเดิมตายจากไป...นับตั้งแต่วันที่ท่านเกษียณอายุจากการเป็นครู

          “ฉันไม่รู้หรอกว่าเธอเจออะไรมาบ้าง แต่ครั้งนี้...เธอต้องให้ฉันช่วย”

          “ไม่”

          “ทำไม!!”

          เมื่อวันวาดปฏิเสธ โจนาธานก็ย้อนถามกลับทันควัน เขาไม่ได้พูดเล่นเพื่อหยั่งเชิง โจนาธานต้องการช่วยหล่อนเพื่อเป็นเจ้าหนี้หล่อนแต่เพียงผู้เดียว

          “คุณไม่รู้หรอกว่าพ่อวาด...ก่อหนี้ไว้เยอะแค่ไหน แล้ววาดก็ไม่รู้อีกเหมือนกันว่าเมื่อไรจะใช้คืนได้หมด เงินคุณจะมาจมอยู่กับวาดเสียเปล่าๆ”

          “เงินฉัน...มันนอนสงบอยู่ในธนาคารตั้งแต่ฉันป่วย...มันมีมากพอที่ฉันจะจ่ายไหวและฉันไม่ต้องการเงินคืน...”

          “แล้วคุณต้องการอะไรคะ?” หญิงสาวแปลกใจ เขาต้องการอะไรถึงคะยั้นคะยอให้เธอหยิบยืมเหลือเกิน

          โจนาธานเหยียดยิ้ม “เธอ!! ฉันต้องการเธอ...บนเตียง” คำพูดของเขา เกือบทำให้วันวาดปรี๊ดแตก ที่เขาพยายามเกลี้ยกล่อมเธอนี่ เพราะสิ่งที่เขาต้องการคือ ‘ตัวเธอ’ อย่างนั้นเหรอ

          “เหอะๆ ฮ่าๆ” เธอหัวเราะร่า ไม่ได้ขำขันโจนาธาน แต่ขำตัวเอง เธอมีค่าตัวแพงจนไม่อยากเชื่อ

          “เธอกำลังคิดสิว่า... ไอ้ง่อยอย่างฉัน คงทำอะไรเธอไม่ได้สินะ” ชายหนุ่มพูดเสียงดัง ใช่เขาไม่มีความรู้สึกที่ขา แต่...ไอ้นั่นเขาไม่ได้พิการนี่หว่า

          ใบหน้าวันวาดร้อนวูบ!! เธอไม่ได้คิดเรื่องนั้นเลย แค่กำลังขำตัวเอง ผู้หญิงอย่างเธอมีราคามากเหลือเชื่อ