บทที่7.เสียงกระซิบในหัวใจ 1

บทที่7.เสียงกระซิบในหัวใจ

          ไม่น่าเชื่อว่าวันวาดจะดูแลคนป่วยที่แสนดื้อคนนี้ ได้เกือบ2 เดือน

          นับจากวันแรกจนถึงปัจจุบัน โจนาธานดีขึ้นมาก ร่างกายเขาดีขึ้น เริ่มมีเนื้อหนัง และฤทธิ์ก็ยังมากเหมือนเดิม ถึงจะไม่ค่อยโวย แต่ชายหนุ่มก็ใช้ปากให้เกิดประโยชน์ เขาแควะ จิก กัด แต่พยาบาลสาว กลับทำหน้ามึน...หล่อนทำงานอย่างแข็ชงขัน เสมอต้น เสมอปลาย จนความรู้สึกต่อต้านลดลง...

          สายตาคู่คมชำเรืองมองวันวาดบ่อยๆ เธอนอนหลับสนิท บนโซฟา โจนาธานนึกอยากช่วย หล่อนน่าจะนอนดีๆ แต่เขาทำอะไรไม่ได้มากกว่านอนมอง...เมื่อตัวเองยังแทบเอาตัวไม่รอด นอนนิ่งเป็นผักเน่าอยู่เช่นนี้

          ชายหนุ่มนอนมองหล่อนจนหลับไปตอนไหนไม่รู้ มารู้ตัวอีกทีก็สะดุ้งตื่นตอนที่มีผ้าเปียกๆ มาลูบไปทั่วใบหน้า

          ‘เช้าแล้วเหรอ’

          “ตื่นเช้าจังนะ...เธอนี่มันหุ่นยนต์หรือไง ไม่รู้จักหลับจักนอน”

          โจนาธานประชด เขารับแปรงสีฟันมาถือไว้ เขาช่วยเหลือตัวเองได้ตั้งแต่สองวันแรก ถึงจะยังไม่คล่องแคล้ว ก็ยังดีกว่าให้หล่อนทำให้ เขารู้สึกเหมือนตนเองเพิ่งหัดคลาน ซึ่งเขาไม่ใช่... ถึงเขาป่วยก็แค่ขาช่วงล่าง ช่วงบนยังทำงานได้ดี

          “ถ้าคิดจะโกนหนวดบอกวาดนะคะ วาดทำได้”

          หญิงสาวยังติดใจเรื่องใบหน้ารกๆ ของคนไข้ เธอพยายามย้ำบ่อยๆ เพราะหากเขายอม โจนาธานจะดูดีกว่านี้

          “หึ!!”

          ไม่มีคำตอบ มีแต่สายตาคมๆ ตวัดใส่ เขารับแปรงมาจากหล่อน และเริ่มต้นแปรงฟันช้าๆ จนกระทั่งเสร็จ และนั่นทำให้โจนาธานพอยิ้มออก มือเขาไม่สั่นเหมือนเคย เริ่มมีเรี่ยวแรงมากขึ้น...

          คงเป็นเพราะเขาได้รับทั้งยา...และอาหาร...

          “มื้อนี้มีแต่ของอร่อยๆ ว่าแต่คุณโจ อยากทานกาแฟมั่งมั้ยคะ?”

          แป้นส่งเสียงแจ้วๆ มาแต่ไกล หล่อนประคองถาดใบใหญ่ไว้ในมือ ในนั้นมีอาหารหลายอย่าง แต่ละอย่างวันวาดเป็นคนกำหนดไว้ให้

          ชายหนุ่มปรายตามอง วันนี้อาหารหน้าตาแปลกๆ แต่ก็มีกลิ่นชวนดม ดีกว่าข้าวต้มเละๆ เป็นไหนๆ

          “คุณต้องทานอาหารจำพวกมีโปรตีนสูง เช่นเนื้อสัตว์ ไข่ และนม วิตามินเอ วิตามินซี สังกะสี และน้ำในจำนวนที่พอเหมาะ สำหรับการฟื้นฟูร่างกายตามที่พี่หมอระบุไว้ ตอนนี้คุณมีแรงแล้ว ต่อไปก็ต้องการสารอาหารไปซ่อมแซมร่างกาย อาหารพวกนี้จะไปช่วยกระตุ้นทำให้ร่างกายคุณฟื้นฟูได้เร็วขึ้นค่ะ”

          วันวาดอธิบายช้าๆ เธอชี้นิ้วไปยังถาดอาหาร...

          “วันนี้คงชินปากคุณมากกว่าทุกวันนะคะ เมนูนี้มีเนื้อเป็นส่วนใหญ่ แต่เพราะคุณเพิ่งฟื้นวาดเลยยังไม่เน้นจำพวกเนื้อเอาเป็นเนื้อไก่หรือไม่ก็แพะ สตูว์วันนี้ทานกับขนมปังคุณคงต้องค่อยๆ ทานช้าๆ มีผัดผักกับเนยเป็นแหนม...ช่วยไม่ให้เลี่ยน ไข่ต้มอีก2ฟองไหวมั้ยคะ?”

          โจนาธานไม่ได้ตอบ เตียงนอนถูกไขให้สูงขึ้น หล่อนเดินเข้ามาหา สอดหมอนใต้หลังเขา เพื่อให้นั่งได้สบายขึ้น

          วันวาดเห็นชายหนุ่มทำจมูกฟุตฟิต เธอเดินหนีออกมาห่างๆ พรางแอบเบ้ปาก หึ!! คนเพิ่งตื่นนอนจะให้ตัวหอมฟุ้งได้ยังไง มีพอแรงเข้าหน่อย...เริ่มเป็นมนุษย์อนามัยขึ้นมาทันที

          “แป้นดูคุณแปบนะ ขอวาดล้างตัวก่อน มีคนบางคนกำลังค่อนว่าวาดในใจ”

          หญิงสาวพูดลอยๆ แล้วจึงเดินหายลับไปในห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัว

          ผ่านไป15 นาที วันวาดออกมาในชุดเตรียมพร้อมจะไปทำงาน...ชุดนางพยาบาลสีขาว ใบหน้าผ่องขึ้น ผมยาวๆ ถูกรวบตึงไปที่ท้ายทอย ใบหน้าหล่อนไม่มีเครื่องสำอางใดใดเลย แต่กลับดูดีแบบไม่น่าเชื่อ มันดูเกลี้ยงเกลาชวนมอง จนแม้แต่คนป่วยเจ้าอารมณ์ที่กำลังนั่งละเลียดกินอาหารมื้อเช้าอยู่บนเตียงยังเผลอมองตาม

          “วันนี้วาดจะแวะร้านหนังสือก่อนกลับ คุณอยากได้หนังสืออะไรมาอ่านเล่นไหมคะ?”

          เสียงหล่อนถาม โจนาธานไม่ตอบ เขาวางช้อนก่อนจะผลักถาดอาหารออกห่างตัว

          รู้สึกไม่พอใจขึ้นมาแบบตงิดๆ หล่อนคงไม่ได้คิดไถลออกไปเที่ยวหรอกใช่ไหม?

          “แป้นนี่นะมื้อกลางวันแล้วก็ยา บอกพี่เอกด้วย สายๆ มาพาคุณไปอาบน้ำ ถ้าจะดีมาก ช่วยโกนหนวดให้คุณหน่อย...วาดว่ามันเกะกะ ดูสิเวลาทานข้าวเลอะไปหมด”

          วันวาดส่งกระดาษให้แป้นเหมือนทุกวัน ในนั้นเธอจะระบุไว้ โจนาธานจะต้องกินอะไรและยาตัวไหน...และหล่อนยังติดใจหนวดบนหน้าเขาเหมือนเดิม

          “เธอนี่มันยุ่งชะมัด!!”

          เสียงชายหนุ่มเปรยตามหลัง วันวานหันกลับมายิ้ม “คุณก็ดื้อให้มันน้อยลงสิคะ วาดจะได้ไม่วุ่นวายกับคุณมากนัก”

          เธอเดินจากไปพร้อมกับยิ้มเต็มหน้า หลังจากจิกกัดคนป่วยเจ้าอารมณ์นิดหน่อย พอหอมปากหอมคอ...

          “คุณโจอิ่มยังคะ แป้นจะได้เอายาหลังอาหารมาให้กินต่อ”

          แป้นถามแบบขยาดๆ ไม่เข้าใจวันวาดกล้าต่อปากต่อคำกับโจนาธานได้ยังไง ไม่กลัวเจ้านายของเธอเหรอ เพราะเขาเหวี่ยงได้ตลอดเวลา

          “ก็ไปเอามาสิ ตามเอกมาด้วย ฉันจะอาบน้ำ”

          มันน่าจะเป็นความเคยชิน เขาทนไม่ได้ที่จะนอนจมอยู่กับสกปรก เมื่อทำตัวเองให้ดีมันดีกว่าจมอยู่กับความย่ำแย่

          “ค่ะๆ” แป้นรับคำ เดินลนลานไปจัดเตรียมยา เธอเข็นโต๊ะอเนกประสงค์ไปชิดข้างฝา สาละวนจัดยาตามที่วันวานสั่งไว้ และตามเอกมาอาบน้ำให้โจนาธานเป็นอย่างสุดท้าย...

          “เอกมึงว่ากูโกนหนวดดีมั้ยวะ?”

          ชายหนุ่มเปรยระหว่างกำลังล้างเนื้อล้างตัว...

          เอกยิ้ม...เขารีบพยักหน้ารับ โจนาธานเป็นคนหน้าตาดี เขาจัดอยู่ในแถวหน้าเชียวล่ะในจำนวนผู้ชายโสดของจังหวัด หากไม่ป่วยชายหนุ่มคงไม่ได้นั่งนิ่งๆ เมื่อเขามีคู่ควงไม่ต่ำว่า10 คน

          “กูรำคาญเสียงยัยนั่นบ่น ไม่รู้จะยุ่งอะไรกับกูนัก จะมีหนวดจะมีเครามันก็เรื่องของกูนี่หว่า”

          เขาแสร้งบ่นแก้เก้อ ยอมให้เอกละเลงน้ำยาโกนหนวดที่เหนือปาก ตามด้วยการโป๊ะครีมที่เคราจนหน้าขาววอก เอกเก้ๆ กังๆ กว่าจะลงมือได้ เขาเคยแต่ทำให้ตัวเอง พอมาทำให้คนอื่นจึงไม่ชิน แถมคนๆ นี้ก็เป็นเจ้านาย หากไม่ถูกใจขึ้นมา จะโดนบ่นเสียเปล่า

          “เบาๆ นะโวย เดี๋ยวเลือด”

          ความยาวของไรหนวด หรือเครานั้น เป็นอุปสรรคใหญ่สำหรับการโกน โจนาธานย้ำ เขาเกร็งตัวจนแข็งเมื่อเอกจรดเครื่องโกนหนวดที่เหนือริมฝีปาก เสียงเครื่องดังแคร๊กๆ เขากับเอกใช้เวลานานกว่า30 นาที กว่าจะกำจัดทั้งหนวดและเคราออกไปจนหมด และได้แผลเหมือนที่โจนาธานคิด มีรอยแผลเล็กๆ ที่คางมีลิ่มเลือดไหลซึมออกมานิดๆ