บทที่7.เสียงกระซิบในหัวใจ 2

“หล่อขึ้นจมเลยคุณโจ”

          เอกชมเปราะ เขาเอียงคอมองผลงานตัวเอง

          “แหงล่ะ กูหล่อมาตั้งแต่เกิด ไม่ใช่เพิ่งมาหล่อโว้ย!!”

          โจนาธานคุยเขื่อง เขาอาบน้ำปะแป้งหน้าผ่องขึ้นเพราะไร้ทั้งหนวดและเครา...

          “ฮูว์!! พระเอกหนังที่ไหนคะนี่ หล่อโคตรๆ”

          แป้นแซ็วยิ้มๆ เธอหอบหนังสือกองโตมาวางไว้ข้างเตียง โจนาธานขมวดคิ้ว เขามองกองหนังสือนั้นตาเขม็ง

          “คุณวาดให้เอามาค่ะ เธอบอกว่าหนังสือพวกนี้จะทำให้คุณโจผ่อนคลาย”

          แป้นตอบเสียงหวาดๆ หนังสือเหล่านี้ วันวาดค้นไว้ตั้งแต่เมื่อคืน เพื่อให้โจนาธานใช้แก้เบื่อ

          “เอามาสักเล่มสิ!!”

          ไหนๆ ก็ไม่มีอะไรทำ รายการทีวีก็เหมือนเดิม ภาพยนตร์ฟอร์มยักษ์ก็ดูซ้ำวนไปวนมาจนเอียน ลองอ่านหนังสือเพื่อพักตาบ้างคงดี

          “คุณโจจะออกไปข้างนอกมั้ยคะ? คุณวาดบอกว่าหากคุณอยากออกไปนั่งที่ระเบียงก็ออกไปได้”

          ชายหนุ่มนิ่งไปหนึ่งอึดใจ ก่อนจะพยักหน้ารับ เอกจึงต้องเป็นคนมาช่วย เขาปล่อยให้โจนาธานลองช่วยเหลือตัวเองก่อน โดยมีเขาช่วยประคอง เจ้านายหนุ่มฮึดฮัดหน่อยๆ แต่เมื่อทำสำเร็จ มีรอยยิ้มแต้มมุมปาก มันเป็นความภูมิใจที่ทำได้ด้วยตัวเอง

          “ความจริงถ้าคุณโจทำกายภาพบำบัดตามที่คุณวาดแนะนำ ผมว่าโอกาสที่จะเดินได้เป็นไปได้เลยนะครับ”

          เอกชวนคุย เมื่อเข็นวีแชร์ที่โจนาธานนั่งมาที่ระเบียงพร้อมกับหนังสืออ่านเล่นหนึ่งเล่ม

          ชายหนุ่มเริ่มเห็นด้วย...หากเขาอยากเดินได้ คงต้องฟังยัยพยาบาลพูดมากนั่น แต่มันก็จะเป็นการดีกับตัวเอง เพราะหากเขาเดินได้ เขาก็จะได้กลับไปทำงานเหมือนเดิมไม่ใช่ นั่งๆ นอนๆ ไร้ค่าไปวันๆ

          “ขอกาแฟแก้วสิ อ่านนานๆ เริ่มง่วง”

          ไม่น่าเชื่อเขาจะอ่านหนังสือได้ยาวนาน ตั้งแต่แดดอ่อนๆ จนแดดเริ่มแรงขึ้น เขาเปรยบอกเอกที่นั่งอยู่ไม่ไกล

          การ์ดหนุ่มยิ้มแหย “คุณวาดบอกให้งดชา กาแฟ หากคุณอยากทานน้ำ ให้เป็นน้ำผลไม้ หรือไม่ก็น้ำหวานครับ”

          โจนาธานกรอกตามองแผ่นฟ้า เอาเถอะเขาจะยอมเชื่อหล่อน ไม่ใช่เพราะหล่อนถูก แต่เพราะเขา...อยากเดินได้

          “เออ...น้ำอะไรก็เอามาเถอะกูหิว...”

          ชายหนุ่มพูดเสียงขุ่น เขาพลิกหน้าหนังสือแรงๆ เบ้ปาก และแอบแลบลิ้นให้ลมแร้ง

          เอกกุลีกุจอไปหาน้ำหวานเย็นๆ มาให้ตามความต้องการของนายหนุ่ม และเมื่อได้ดื่มน้ำสมใจ โจนาธานก็ลดการตะบึงตะบอน ความหวานของน้ำหวานทำให้เขาสดชื่นขึ้น...และอ่านหนังสือต่ออีกหน่อย จนเริ่มเบื่อ เอกจึงพากลับเข้ามาในห้อง เพื่อให้เจ้านายหนุ่มได้พักสายตา

          โจนาธานตื่นมากินอาหารมื้อกลางวันและหลับยาวเพราะฤทธิ์ยา มาสะดุ้งตื่นอีกทีตอนบ่ายคล้อย เขาปรือตามอง จึงเห็นวันวาดเดินไปเดินมาในห้อง เธอกำลังทำอะไรบางอย่าง ชายหนุ่มแสร้งนอนนิ่งๆ เขาปรือตามองหล่อน เห็นหล่อนกำลังกะเกณฑ์ให้สาวใช้ ทำอะไรกับสิ่งของในห้องเขา ชายหนุ่มแน่ใจ ห้องเขาไม่ได้โล่งขนาดนี้ เหมือนสิ่งของเครื่องใช้ของเขา จะถูกย้ายออกไป ตอนเขาหลับ มีบางอย่างมาแทนที่ แต่กลับทำให้ห้องดูโล่งๆ และสว่างขึ้น

          มาเฉลยเอาก็เมื่อเบนเดินเข้ามาเยี่ยมเขาเหมือนทุกวัน

          “บ๊ะ!! ไอเดียดีมากเลยวาด ไม่น่าเชื่อ ห้องรกๆ ของโจมันดูโล่งขึ้นจม”

          โต๊ะทำงาน ตู้ และโซฟาที่มีถูกแทนที่ด้วยลู่หัดเดินที่ตั้งอยู่กลางห้อง...มันเป็นอุปกรณ์เสริมที่วัดวาดร้องขอจากเบน และชายหนุ่มจัดการให้ เขาไม่คิดว่าวัดวานจะจัดห้องใหม่ของโจนาธานจนดูโปร่งสบายตาแบบนี้

          โจนาธานแอบเบ้ปาก เขาอยากโวย!! แต่...เบนยืนจังก้าอยู่กลางห้อง ไอ้พี่ชายเขาคงเข้าข้างหล่อนแน่ เมื่อเบนชมเปราะเสียขนาดนั้น

          “ฉันนอนอยู่นี่ มีใครคิดจะบอกฉันก่อนมั้ย?”

          โจนาธานยันกายขึ้นนั่ง เขาพยายามช่วยตัวเองโดยไม่ร้องขอความช่วยเหลือใคร เบนมอง เขาไม่ได้ขยับเข้าไปช่วย เพราะวันวาดถลึงตาห้าม เธอต้องการให้โจนาธานมีพัฒนาการที่ดีขึ้น ไม่ใช้ต้องอาศัยคนอื่นๆ ร่ำไป แม้จะเป็นการทรงตัวแสนลำบาก แต่ในที่สุดโจนาธานก็ทำได้ เขานอนเอนๆ กึ่งนั่งกึ่งนอน มองทุกคนที่กำลังเดินวุ่นด้วยสายตาขวางๆ

          “คุณหลับค่ะ ตอนที่วาดมาถึง อีกอย่าง พอคุณตื่นคุณก็จะเห็นเอง...”

          หญิงสาวเป็นคนตอบ เธอเดินเขามาสอดหมอนอีกใบที่แผ่นหลังของเขา ช่วยให้โจนาธานนั่งได้สบายขึ้น

          “หึ!!” หญิงสาวได้ยินเสียงกระแทกลมหายใจ เธออมยิ้ม และรีบปัดความไม่สบายใจทิ้ง เธอไม่ได้ละลาบละล้วง ทุกสิ่งที่กำลังทำ เธอแจ้งเบนไปแล้ว และเจ้าของบ้านหนุ่มเห็นด้วย เขายินดีทำทุกทาง หากช่วยให้น้องชายมีอาการดีขึ้น

          “ฉันมันแค่หัวหลักหัวตอ...” ชายหนุ่มยังพูดต่อ

          แต่เมื่อวันวาดทักเรื่องหนวด เครา บนใบหน้าเขา เสียงบ่นจึงสงบลง “คุณโกนหนวด เห็นมั้ย... วาดบอกแล้ว ดูดีขึ้นมากเลยค่ะ” โจนาธานเหลือบตามองวันวาด หล่อนมีอาการอย่างที่พูดจริงๆ ดวงตาของหล่อนที่เคยนิ่งสนิท กลับพริบพราว เหมือนสมใจอย่างที่หล่อนต้องการ...

          “แหงล่ะ ฉันมันน้องเทพบุตร...ที่ฉันยอมลงให้มีแค่เบน”

          มือแข็งแรงยกขึ้นกอดอก เขาเชิดปลายคางขึ้น เหมือนกำลังอวดโฉมตัวเองให้วันวาดมองเต็มตา

          “ฮ่าๆ” เบนหัวเราะร่า เขาเดินเข้ามาตบมือที่หัวไหล่โจนาธาน “แกดีขึ้นมากเลยไอ้เสือ อีกไม่นานแกเดินได้แน่!! สู้ๆ นะน้องรัก” เบนให้กำลังใจ เขารอวันที่โจนาธานจะกลับมาเหมือนเดิม แม้จะไม่เต็มร้อย...ขอแค่เดินได้ ไม่ใช่นั่งๆ นอนๆ อยู่แค่บนเตียง