บทที่8.ชนวนระเบิด... 1

บทที่8.ชนวนระเบิด...

          วันวาดตื่นมาอีกทีตอนสายโด่ง!! เธอกระพริบเปลือกตาปริบๆ ขยับตัวและรีบขยับลุกขึ้นยืนอย่างไว และเมื่อมองเลยไปยังด้านนอก เธอต้องตาลีตาลานวิ่งเข้าห้องน้ำ โดยที่โจนาธานมองตามไป แบบขำๆ

          “วาดไปก่อนนะคะ สายแล้ว”

          5นาทีสำหรับการล้างหน้าแปรงฟัน หญิงสาวจัดการตัวเองแบบเร่งด่วน เธอร้องบอกโจนาธานเสียงสั่น แต่เขากลับนิ่งเฉย

          “ไม่ต้องไปหรอกน่า ฉันให้แป้นโทร. ลางานให้เธอแล้ว”

          คำบอกเล่าของคนป่วยจอมโวย ตรึงปลายเท้าเธอไว้ เธอชะงักหมุนตัวกลับมามองเขาตาปริบๆ

          “แหะๆ วาดฟังผิดใช่ไหมคะ? คุณบอกว่า...ให้แป้นโทร.ลา ลางานให้วาดเหรอ”

          “ใช่!! ก็เธอนอนหลับ ฉันไม่อยากปลุก ก็เลยให้แป้นจัดการให้...” ชายหนุ่มตอบ สีหน้าเขานิ่งสนิท จนวันวาดไม่รู้ว่าลึกๆ เขาคิดอะไรอยู่

          “เออ...”

          “เธอควรพัก...เพราะเธอตรากตรำติดๆ กันมาหลายวันแล้วนี่ วันนี้เธอควรอยู่พักที่นี่ ฉันจะไม่กวนถ้าเธอจะนอน”

          เหมือนโจนาธานจะใจดีเป็นพิเศษ

          “วาดเกรงใจเพื่อน คนทำงานมีน้อยค่ะ ถ้าหยุดไปคน คนที่เหลือก็จะแบกภาระเพิ่ม...” หญิงสาวพยายามอธิบาย ไปช้ายังดีกว่าไม่ไปเลย โรงพยาบาลรัฐก็แบบนี้ คนทำงานมีน้อย แต่คนป่วยกับเยอะเป็นหลายเท่าตัว เพราะฉะนั้น ทั้งหมอและพยาบาลจึงวิ่งวุ่น

          “เธอไหวเหรอ ตอนล้างหน้าได้ดูหน้าตัวเองไหม? มันซีดแล้วก็ดำคล้ำขนาดไหน ถึงเธอฝืนไปทำงาน ก็คงเป็นภาระให้เพื่อนๆ เสียเปล่า สู้พักเอาแรงไว้พรุ่งนี้ไม่ดีกว่าเหรอ”

          โจนาธานพูดลอยๆ เขารู้วันวาดไม่ไหว หล่อนอดนอนเพราะเขา เลยไม่อยากให้ไปทำงาน เกรงว่าจะพลอยทำให้คนอื่นลำบากไปด้วย หากผิดพลาดขึ้นมา

          “วาดชินแล้วค่ะ คืนหนึ่งนอน4 ชั่วโมงก็น่าจะพอ...”

          “ฉันสั่ง!! ไม่สิเธอมันรั้น...เอาเป็นว่าฉันจ้างเธอเป็นกรณีพิเศษ หากเธออยู่ดูแลฉันวันนี้ ฉันให้เธอเลย ‘แสน’ หนึ่ง”

          ชายหนุ่มกล่าวเสียงเข้ม...เขายิ้มอ่อน พร้อมกับจ้องหน้าวันวาด เหมือนเป็นการบังคับหล่อนกลายๆ

          หญิงสาวชะงัก เธอละล้าละลัง ตัดสินใจไม่ถูกระหว่างการอยู่ดูแลโจนาธาน ซึ่งเขาคงบังคับให้เธอพัก กับการลากสังขารไปทำงานในหน้าที่ตัวเอง แบบที่ไม่ใคร่จะพร้อม และอาจทำให้คนอื่นพลอยเดือดร้อนไปด้วย

          “เออ...วาดอยู่ก็ได้ค่ะ วาดไม่ได้อยากได้สตางค์คุณนะคะ...วาดแค่ไม่อยากป่วนเพื่อนๆ เพราะวาดคงเผลอหลับแน่”

          เธอเงยหน้าขึ้น มองสบนัยน์ตาชายหนุ่ม พร้อมกับส่งยิ้มแหยๆ ให้

          “ว่า แต่...ค่าจ้างพิเศษวาดล่ะคะ วาดไม่ได้งกนะ คุณบอกจะให้เอง”

          เธอพูดต่อ ฉีกยิ้มกว้าง...

          “งก...สมุดเช็คฉันอยู่บนโต๊ะ หยิบมาซิ ฉันจะเซ็นให้...ว่าแต่...เธอรับเช็คไหมล่ะ?”

          โจนาธานพูดเสียงสะบัด!! เขาชี้นิ้วไปที่โต๊ะทำงานที่ถูกย้ายไปอยู่มุมห้อง ตำแหน่งที่ตั้งโต๊ะทำงานเขา กลายเป็นที่ตั้งเครื่องออกกำลังกาย ที่มีไว้ให้เขาหัดเดิน

          วันวาดไม่ได้ตอบ คำตอบของเธอมีในคำถามของเขาแล้ว หากโจนาธานยินดีจ่าย เงินสด เงินแห้ง เธอรับหมด

          เอกกับแป้นแนบหูกับประตู แอบฟังเสียงภายในห้อง แต่ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย จึงพลอยโล่งใจไปด้วย

          เจ้านายคงเกิดเมตตาวันวาด หล่อนอดตาหลับ ขับตานอน เฝ้าเขาทั้งคืน ไหนจะภาระในหน้าที่ ต้องทำงาน24 ชั่วโมงแบบนี้ ร่างกายจะแย่เอา...

          กริ้งๆ

          เสียงกริ่งดังลั่น เมื่อมีเจ้านายกดเรียกสาวใช้ แป้นรีบกระเด้งตัวลุกขึ้นยืน เธอวิ่งตุ๊บตับไปยังห้องนอนเจ้านาย

          “คุณโจอยากได้อะไรคะ?”

          เมื่อโผล่หน้าเข้าไปในห้อง สาวใช้ตัวอวบรีบร้องถาม

          “เปล่า...ตามเอกมาทีซิ ฉันอยากลองไอ้นั่น แล้วก็ช่วยลดเสียงลงหน่อยด้วย มีคนหลับอยู่เห็นมั้ย!!”

          โจนาธานขมวดคิ้ว เขากระซิบดุแป้น ชี้นิ้วไปยังมุมห้องที่วัดวาดซุกตัวหลับอยู่ตรงนั้น

          ดังนั้นตอนบ่ายคล้อย นาทีแรกที่วันวาดตื่น เธอจึงเห็นโจนาธานยืนอยู่ที่อุปกรณ์หัดเดิน มีเอกคอยประคองหลังเขายืนนิ่งๆ พยายามทรงตัวและก้าวเดิน หญิงสาวนั่งมองนิ่งๆ เธอเห็นข้างขมับของโจนาธานมีแต่เม็ดเหงื่อ มันเป็นความกดดันที่ชายหนุ่มต้องพบเจอ เพียงแต่เธอไม่คิดว่าโจนาธานจะเริ่มต้นตั้งแต่วันนี้

          “เป็นไงบ้างครับคุณโจ?”

          เอกถาม เขาทำเหมือนอุ้มโจนาธาน โดยการยืนซ้อนอยู่ด้านหลัง แรกเริ่มเลย กว่าจะทรงตัวได้แบบนี้ เจ้านายล้มลงไปที่พื้นหลายครั้ง แต่ชายหนุ่มก็ไม่ท้อ เขากัดฟันฝืน จนกระทั่งทรงตัวได้ แม้จะยังขยับขาเดินไม่ได้ดั่งใจหวัง แต่ก็ถือว่าเป็นการเริ่มต้นที่ดี

          หญิงสาวพับที่นอนเก็บ เธอย่องแบบเงียบเฉียบ เดินอ้อมไปอยู่ด้านหลังการ์ดตัวโต ยกมือขึ้นจุปาก ไม่ให้เอกส่งเสียง เกรงว่าคนไข้ขี้โวยวาย จะชะงักและหยุดการทำกายภาพบำบัด

          วันวาดยืนมองจนอดรนทนไม่ไหว เหงื่อของโจนาธานไหลออกมาเป็นจำนวนมาก เขาคงพยายามอย่างหนัก สำหรับคนที่นอนแบ็บมาเกือบครึ่งปี เขาทำได้ขนาดนี้ก็นับว่าเป็นอะไรที่เหลือเชื่อ เธอคว้าผ้าเช็ดตัวผืนเล็ก เดินไปซับเหงื่อให้โจนาธาน พร้อมกับยิ้มให้กำลังใจ เมื่อเขาถึงกับผงะจนเกือบล้ม ดีที่เอกระวังหลังไว้อย่างมั่นคง

          “เหม็นขี้ฟันคนไม่อาบน้ำ”

          ชายหนุ่มพูดแก้เก้อ...ผิวแก้มเขาร้อนวูบ

          “วาดแค่พักตาไม่ได้นอนอมขี้ฟันค่ะ คุณเยี่ยมมากค่ะ คนไข้ที่วาดเคยเห็น ยังไม่ฟื้นเร็วเท่าคุณเลย...แบบนี้อีกไม่นานคงเดินปร๋อ”

          หญิงสาวชวนคุย ชมเปราะจนโจนาธานเริ่มอาย

          “เอกพากูไปนั่งที เหนื่อยว่ะ ร้อนด้วย...”

          เขาพูดกับการ์ด แต่กลับแยกเขี้ยวใส่วันวาด หล่อนทำให้เขาต้องล้มเลิกการฝึกเดิน เพราะกลัวตัวเองจะล้มให้หล่อนเห็น มันคงเป็นภาพที่ดูไม่ดีเท่าไร เมื่อขาของเขายังไม่ค่อยมีแรง...

          “วาดว่า คุณควรกำหนดตารางการฝึก และทำให้เป็นความเคยชิน เริ่มจากเบาๆ แล้วค่อยพัฒนา วาดจะถามพวกนักกายภาพมาให้ จะได้ลงตารางการฝึกถูก และที่ดีที่สุดวาดว่าจ้างมืออาชีพมาเลยดีกว่าค่ะ...คุณจะได้หายไวขึ้น”

          หญิงสาวแนะนำ ตามความเห็นเธอ โจนาธานมีกำลังทรัพย์ เขาสมควรใช้มืออาชีพมาดูแลโดยตรง มากกว่าพยาบาลแบบเธอที่รู้แค่คร่าวๆ ไม่ละเอียดเท่าสายงานตรง

          “เธอเบื่อฉันแล้วไง?”

          ใบหน้าโจนาธานตึงเปรี๊ยะ!!