บทที่6.ความรู้สึกที่แปลกไป 1

บทที่6.ความรู้สึกที่แปลกไป

          เป็นอีกวันที่โจนาธานรู้สึกแปลกๆ เขาลืมตาขึ้นมาก็เห็นหล่อนฟุบหลับอยู่ที่เดิม...เหมือนเมื่อวาน ร่างเล็กๆ นั่นดูเล็กบางและไร้พิษสง ใครจะรู้ล่ะ ทันที่ที่หล่อนลืมตา หล่อนก็มักจะทำตัวเป็นมนุษย์จอมพลัง ทำนั่นนี่ไม่หยุด เหมือนกับว่ากลัวเวลาจะผ่านไปแบบไร้ค่า...

          ร่างเล็กๆ ของวันวาดขยับตัวนิดๆ ชายหนุ่มจึงแสร้งหลับ แต่เขาเฝ้าฟังเสียงการเคลื่อนไหวของหล่อน

          สิ่งแรกที่หล่อนทำ คือเดินเข้ามาดูเขาที่เตียง มือเล็กๆ นั่น แตะต้องตัวเขา เธออังมือกับผิวกายของเขา แล้วจึงผละจากไป โจนาธานปรือเปลือกตาขึ้นมอง เขาเห็นหล่อนหายลับไปในห้องน้ำตัวเอง หลังจากนั้นไม่เกิน10 นาที หล่อนก็ออกมากับใบหน้าผ่องใสขึ้น กับกลิ่นหอมๆ ของสบู่...นี่หล่อนใช้เวลาแค่นั้นในการชำระร่างกาย...เหลือเชื่อ...เขาไม่คิดว่าผู้หญิงจะใช้เวลาในการอาบน้ำแค่สั้นๆ แค่นั้น วันวาดเป็นคนแรกที่ทำให้เขาทึ่ง!!

          “รู้สึกยังไงบ้างคะ?”

          เสียงหล่อนถาม หล่อนคงรู้สิว่าเขาตื่นแล้ว

          โจนาธานไม่ได้ตอบ เขาเลือกที่จะปิดปากนิ่ง เสียงหล่อนทำอะไรก็ไม่รู้ดังกุกกัก และเขาก็ต้องสะดุ้ง เมื่อผ้าเปียกๆ ถูกลูบไล้ไปตามเนื้อตัวเขา โจนาธานอยากโวย...เขาลืมตาขึ้น แยกเขี้ยวให้หล่อน...แทนคำพูดเกรี้ยวกราด

          “เธอบอกฉันก่อนไม่ได้เหรอไงหะ?”

          “วาดรู้ว่าคุณตื่นแล้ว อย่าอารมณ์เสียเลยนะคะ วันนี้อากาศดีจะตาย...ไว้ว่างๆ วาดจะพาคุณออกไปนั่งที่ระเบียงนั่น...คุณจะได้เห็นความงามยามเช้า...ดีกว่าทนอุดอู้อยู่ในห้องนี่เสียอีก...”

          หล่อนพูดจ้อยๆ ไม่เหลือเค้าความสลดเหมือนเมื่อตอนค่ำ ชายหนุ่มรู้สึกโล่งใจ!! เอะ!! แล้วเขาจะเห็นใจหล่อนทำไม...ความต้องการของเขาคือการขับไล่หล่อนไปพ้นๆ ไม่ใช่เหรอ?

          มือหล่อนทำงานไม่หยุด เช็ดนั่นเช็ดนี่ สลับกับจับโจนาธานพลิกตัวไปมา เขากลายเป็นตุ๊กตาของหล่อนแล้วหรือไง ชายหนุ่มพยายามขืนไว้ แต่แรงของเขายังมีไม่มากพอ จนไม่สามารถต้านแรงของวันวาดได้ หล่อนจับเขาเช็ดตัวทาแป้งฝุ่น แปรงฟัน หวีผม แล้วก็บ่นงึมงำ

          “ผมคุณก็ยาว หนวดเคราก็ยาว ไม่รำคาญหรือไงคะ?”

          “แล้วเธอยุ่งอะไรกับฉันหะ จะผมหรือหนวด มันก็อยู่บ่นตัวฉันนี่ ฉันยังไม่บ่นสักคำ แล้วเธอจะบ่นทำไม!”

          ชายหนุ่มบ่นแต่น้ำหนักเสียงไม่ได้แรงจนคนฟังตระหนก หญิงสาวเงยหน้าขึ้นยิ้ม

          “มันดูรกๆ แล้วเวลาทานข้าวคุณไม่รำคาญเหรอ”

          หญิงสาวเปรยลอยๆ ไม่ได้กะเกณฑ์อะไร ยังให้คนไข้เป็นคนตัดสินใจเอง

          “ช่างฉันสิ!!” เขาพูดปัดๆ พริ้มเปลือกตาหลุบลง เหมือนตัดบทการสนทนา

          วันวานผ่อนลมหายใจออกมาช้าๆ เธอมองโจนาธานนิ่งๆ ก่อนจะหมุนตัวเดินจากไป

          กว่าโจนาธานจะรู้ วันวาดก็บึ่งจักยานยนต์คันเก่งของหล่อนไปทำงานที่โรงพยาบาลแล้ว เขาเผลอหลับเพราะฤทธิ์ยา ทั้งๆ ที่ตั้งใจป่วนพยาบาลสาวสุดตัว

          “คุณโจตื่นแล้ว...อาบน้ำเลยไหมครับ?” เอกนั่งอยู่ไม่ไกล เขาเข้ามารอโจนาธาน เพราะเจ้านายยังไม่ได้อาบน้ำล้างตัว

          “ก็ดี...” ชายหนุ่มไม่ได้ว่าอะไร เขาทรงกายลุกขึ้นนั่ง มีเอกคอยช่วยประคอง

          “แกว่าฉันจะเดินได้มั้ยวะ?” เป็นคำถามที่ชายหนุ่มไม่เคยปริปากถามใครเลย แม้แต่นายแพทย์ส่วนตัวที่เข้ามาตรวจร่างกายเข้าเป็นประจำ สำหรับเอก โจนาธานแน่ใจ การ์ดของเขาคนนี้ปากหนัก และไม่เคยแพร่งพรายความลับของเขาให้บุคคลที่สามรู้

          “ผมเชื่อว่าเจ้านายกลับมาเดินได้อย่างแน่นอนครับ!!” เอกยิ้มให้กำลังใจ เงินถึง มีพร้อมทั้งคนทั้งเงิน มีเหรอที่โจนาธานจะกลับมาเดินเหมือนเก่าไม่ได้ ขอแค่เจ้านายยังมีความหวัง

          “ยัยจุ้นนั่น...ก็พูดเงี้ยะ” มุมปากได้รูปกดลง เขาบ่นถึงคนที่ไม่ได้อยู่ด้วยด้วยความขัดเคือง

          “คุณวาดเธอทำงานนี้มานานพอสมควร น่าจะเห็นคนไข้มาเยอะเลยพอจะคาดเดาได้น่ะครับ” เอกไม่ได้ช่วยแก้ต่างให้วันวาด แต่เพราะอาชีพของหล่อน วันวาดน่าจะรู้

          “คนก่อนๆ ไม่เห็นเป็นยังงี้เลย” ชายหนุ่มวักน้ำจากในอ่างขึ้นลูบหน้า เขานอนแช่ตัวในอ่างกุชชี่ ให้สายน้ำอุ่นๆ ช่วยชะล้างและผ่อนคลายความเมื่อยล้า เพราะเขานอนแช่อยู่บนเตียงทั้งวัน

          การ์ดหน้าดุนึกอยากจะหัวเราะ พยาบาลคนก่อนๆ แต่ละคนมาเพราะเผื่อฟลุค เศรษฐีหนุ่มล้มป่วย นอนนิ่งไม่ไหวติง...หากเขาหลวมตัวพลาดท่า พวกหล่อนก็จะเสวยสุขบนกองเงินกองทอง...เป็นสะใภ้เศรษฐี แม้สามีจะพิการ แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา เมื่อเขามีสตางค์อัดแน่นเต็มกระเป๋า

          “คุณวาดเธอเป็นมืออาชีพครับ”

          “แหงล่ะ ดุยังกับคนแก่ สอนฉันเหมือนตัวเองรู้ไปหมด...ต้องทำอย่างนั้นนะคะ ต้องทำอย่างนี้นะคะ เหอะ!!”

          ชายหนุ่มบ่น เขาจีบปาก จีบคอพูดก่นว่าวันวาดลับหลัง แต่ที่โจนาธานเถียงไม่ได้เลย คือหล่อนทำงานจริงจัง หล่อนดูแลเขาเหมือนมืออาชีพ ไม่เคยแม้แต่จะแทะโลม และนี่คือสิ่งที่โจนาธานไม่พอใจ เขารู้สึกเหมือนตัวเองเลตติ้งตก...

          อาบน้ำเสร็จ โจนาธานก็ถูกเอกอุ้มมาวางไว้บนเตียง วันนี้เขาแต่งตัวดีกว่าเก่า เมื่อนายแพทย์จะมาตรวจร่างกายเขาเพื่อประเมินอาการ...เบนโทร. นัด หมอประเวทจึงมาช้าหน่อย เพราะต้องการอยู่เจอวันวาดด้วย เพื่อจะได้ทำความเข้าใจเกี่ยวกับโรคที่โจนาธานเป็นอยู่

          มันคงไม่มีอะไรเหมือนเคย หากโจนาธานไม่รู้สึกขวางตา หมอหนุ่มใหญ่ที่เพิ่งหย่าร้างกับภรรยา เป็นหมอที่ประจำอยู่ในเมือง ค่อนข้างมีชื่อและดูแลทุกคนในครอบครัวรูธมานาน แววตาของหมอประเวทที่ชายหนุ่มจับได้ มันทำให้โจนาธานรู้สึกคันในหัวใจยิบๆ เหมือนมีไม้แหลมๆ ทิ่มแทงอยู่ตรงนั้น ยิ่งวันวาดยิ้มหวาน เขายิ่งรู้สึกเดือดดาล

          “อยากมี ‘ผัว’ เป็นหมอล่ะสิ!!”

          ชายหนุ่มบ่นพึม เขาปรายตามองสองคนที่ยืนคุยกันอยู่มุมห้องด้วยสายตาขวางๆ

          ประเวทยิ้ม เขาชอบใจการทำงานของพยาบาลสาวหน้าใส เดาจากใบหน้าคร่าวๆ ไม่น่าเชื่อว่าหล่อนทำงานในอาชีพนี้มากว่า5 ปี ผลการทำงานของหล่อนออกมาดีและน่าชื่นชม คนไข้ขาโวยของเขา สงบลงเยอะ เท่าที่ตรวจดูคร่าวๆ วันนี้ อาการของโจนาธานดีขึ้นมาก และหากยังเป็นเช่นนี้ ในอนาคตไม่ไกลนี่ ชายหนุ่มคงสามารถฟื้นตัว และกลับมาเดินได้อีกครั้ง

          “ผมไม่เคยเจอคุณวาดเลย ไม่น่าเชื่อว่าทำงานนี้มานาน”

          หมอใหญ่ประจำโรงพยาบาลเอกชนเอ่ยชม