บทที่4.เสือนิ่งอย่าคิดว่าเสือหลับ

บทที่4.เสือนิ่งอย่าคิดว่าเสือหลับ

5:00 นาฬิกา...

          โครม!!

          วันวาดสะดุ้ง!! เธอยกมือขยี้เปลือกตาแรงๆ มองหาต้นเหตุของเสียงดังๆ ที่ทำให้ตัวเองตกใจตื่น หลังจากฟุบหลับไปตอนหลังเที่ยงคืน เมื่อโจนาธานหลับไปเพราะฤทธิ์ยา...

          หญิงสาวผุดลุกขึ้นยืนแบบกระฉับกระเฉง ยกมือตบหน้าเบาๆ ไล่ความสะลึมละลือ แล้วจึงเดินไปหยิบถาดที่หล่นบนพื้น สาเหตุคงเป็นเพราะคนไข้เจ้าอารมณ์ที่นั่งหน้ายับอยู่กลางเตียง

          “คุณตื่นแล้ว...ทำไมไม่เรียกวาดล่ะคะ”

          หญิงสาวเปรย “หิวน้ำ หรือต้องการทำธุระส่วนตัวคะ?” เธอถามต่อ

          โจนาธานหน้ายับ เขาหิวน้ำ และไม่อยากปลุกหล่อน เรื่องเล็กน้อยที่เขาน่าจะทำได้ แต่...ไม่สามารถทำได้อย่างใจนึก มันน่าโมโหที่ช่วยเหลือตัวเองยังไม่ได้ แม้แต่เรื่องเล็กๆ

          “ไม่!!” เขาตอบเสียงสะบัด หลุบเปลือกตาลง เพื่อปิดการสนทนา

          แต่...แก้วน้ำสะอาดที่มีน้ำอยู่ครึ่งแก้ว ถูกยื่นให้ พร้อมกับหลอดสั้นๆ ที่ใส่ไว้ในแก้ว

          “คุณหิวน้ำวาดรู้”

          คนที่ตื่นนอนใหม่ๆ มักจะกระหายน้ำเหมือนกันทุกคน วันวาดจึงจัดแจงให้ โดยที่โจนาธานไม่ต้องเอ่ยปาก

          เพล้ง!! ความหวังดีถูกปัดจนหล่นบนพื้น น้ำหกกระจายเกลื่อนพื้น แก้วใบสวยแตกละเอียด...

          วันวาดก้มลงเก็บเศษแก้ว เธอไม่ได้ต่อว่า จนกระทั่งแน่ใจว่าเศษแก้วหมดไปจากพื้น จึงเดินไปล้างมือ และกลับมารินน้ำให้โจนาธานอีกแก้วหนึ่ง...ด้วยสีหน้าเรียบสนิท

          มือผอมบางยกขึ้น ทำเหมือนจะปัดซ้ำ

          วันวาดเบี่ยงแก้วหนี... “อย่าทำตัวเป็นเด็กค่ะ คุณโตเกินกว่าจะงอแง” เสียงเย็นเฉียบ กับแววตาจริงจังที่วันวาดใช้มอง ทำให้อารมณ์กรุ่นๆ ของโจนาธานเปลี่ยนเป็นความโกรธ

          เขาเอื้อมมือมาข้างหน้า เหมือนจะยินยอมรับแก้วน้ำ เปล่าเลยเขาไม่ได้คิดทำแบบนั้น ทันทีที่ก้นแก้วแตะถูกปลายนิ้ว โจนาธานสะบัดมือ แก้วน้ำลอยหวือ!! กระแทกหางคิ้วของวันวาด ก่อนจะตกลงบนพื้น

          เพล้ง!!

          ชายหนุ่มยิ้มหยัน!! เขามองหยดเลือดที่ซึมออกมาจากบาดแผลบริเวณหางคิ้วของหล่อน ด้วยสายตาเฉยชา

          วันวาดเม้มเรียวปากจนเป็นเส้นตรง เธอไม่ได้กรีดร้องหรือแม้แต่จะโวย เมื่อถูกคนป่วยทำกริยาไม่ดีใส่ เขาทำให้เธอเจ็บตัว หญิงสาวทำแค่... ก้มลงเก็บเศษแก้วจนหมด แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ ล้างคราบเลือดที่หางคิ้ว แปะพาสเตอร์ปิดทับรอยแผลนั่น แล้วก็เดินออกมา พร้อมกับแก้วน้ำสะอาดอีกหนึ่งแก้ว

          “คุณแค่กำลังหงุดหงิด ที่ทำอะไรไม่ได้อย่างที่คิดไว้ วาดจะไม่โกรธ เพราะวาดคิดว่าวาดเข้าใจคุณ”

          วันวาดพูดเสียงเรียบ เธอวางแก้วน้ำไว้ และภาวนาให้โจนาธานยอมรับน้ำใจครั้งนี้ของเธอ

          “หากคุณจะอาละวาดอีก อยากขว้างอะไรก็ได้...คุณต้องมีแรงมากกว่านี้ เริ่มต้นด้วยการกินข้าวและยา ให้ตรงเวลาก่อน”

          หญิงสาวพูดต่อ เธอไม่ได้สอน แค่แนะนำ หากโจนาธานอยากทำอย่างที่เขาคิด เขาต้องฟื้นฟูตัวเองก่อน ไม่อย่างนั้น ที่เขาหวังไว้ ไม่มีทางทำได้สำเร็จ

          “คนไข้ของวาดทุกคน มักจะเป็นแบบนี้ค่ะ ใครก็ตามที่เคยแข็งแรง...พออ่อนแอลง ก็มักจะรับตัวเองไม่ได้”

          เธอหยิบแก้วเปล่า หลังโจนาธานยอมกินน้ำในแก้วนั่น หญิงสาวเดินเข้าไปในห้องน้ำ เธอเตรียมของบางอย่าง...

          ยาสีฟัน ผ้าเช็ดตัว ตามด้วยภาชนะขนาดพอเหมาะ สำหรับให้เขาล้างหน้าแปรงฟัน

          “วาดดูแลคุณแค่ตอนกลางคืน...นี่เหลือเวลาอีกประมาณ2 ชั่วโมง วาดจะต้องกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้าน เพื่อไปทำงานที่โรงพยาบาล...ช่วงกลางวัน แป้นจะดูแลคุณ อย่าทำให้พวกเขาตกใจนักนะคะ เพราะเท่าที่วาดเห็น ไม่ว่าแป้น หรือพี่เอก ดูจะหวาดๆ คุณน่าดู”

          หล่อนทำงานมือเป็นระวิง ในขณะที่ปากก็พูดไปเรื่อยๆ

          แปรงสีฟันถูกยื่นมาให้โจนาธาน เขามองมันก่อนจะเมินหนี ไม่ได้รับมาเหมือนที่วันวาดต้องการ

          “ให้วาดช่วยไหมคะ?”

          หล่อนถามแบบไม่คิดอะไรเลย แต่โจนาธานคิด...เขาอายหล่อน แค่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ นี่ เขายังช่วยตัวเองไม่ได้

          “ไม่ต้องอายวาดหรอกค่ะ ที่คุณรอดมานี่วาดก็นับถือคุณแล้วล่ะค่ะ เพราะจากประวัติการรักษาของคุณ วาดไม่คิดว่าคุณจะรอด อุบัติเหตุนั่น สาหัสมาก...แค่ตอนนี้คุณยังไม่ฟื้น...แต่อีกไม่นานหรอกค่ะ คุณน่าจะกลับเป็นเหมือนเดิม...หากคุณอยากลบคำสบประมาทของคนอื่นที่เคยดูถูก คุณก็ต้องทำให้สำเร็จสิคะ...อย่าทรมานตัวเอง เพราะความกลัว!!”

          หญิงสาวพูดเหมือนนั่งอยู่กลางใจโจนาธาน หลายสิ่งที่หล่อนพูดมา มีส่วนจริง เขาเคยพยายามแล้ว แต่เมื่อไม่มีอะไรดีขึ้น เขาก็เลยท้อ... เขาไม่อยากให้ใครมองเขาแบบเวทนา แต่ทำไมเขาไม่ทำให้ตัวเองดีขึ้นล่ะ สายตาเหล่านั้นจะได้ไม่ย้อนกลับมามองที่เขาอีก

          วันวาดช่วยโจนาธานแปรงฟัน เธอเพิ่งเห็น...ฟันเขาสวย ตาเขาสวย โครงหน้าเขา รวมๆ แล้วดูดีไม่ใช่เล่น หากสามารถกำจัดหนวด เครา รกๆ บนใบหน้านี่ได้ เขาคงดูดีขึ้นจม…สายตาของเขา ทำให้จังหวะหัวใจของเธอรวนผิดปกติ

          “วาดจะหาอุปกรณ์เบาๆ สำหรับออกำลังกายให้คุณใช้ฝึกมือ...มันจะช่วยให้คุณมีแรงขึ้น วันหน้าคุณอาจจะทำได้มากกว่าปาแก้ว” หญิงสาวไม่ได้ประชดประชัน เธอหวังให้เขา..แข็งแรงขึ้นและทำอะไรได้อย่างใจคิด...จะได้ไม่ลมขึ้น...เวลาทำอะไรไม่ได้ดั่งใจ...

          ชายหนุ่มเม้มปากแน่น เขาไม่ได้ตอบโต้ มีแค่ลูกนัยน์ตาเรืองรองที่บ่งบอกความไม่พอใจ...

6:00 นาฬิกา...

          “วาดคงต้องขอตัว ถ้าคุณอยากอาบน้ำ คุณสามารถเรียกพี่เอกมาช่วยได้...เพราะถ้าวาดมาถึงที่นี่ตอนเย็นแล้วคุณยังไม่อาบน้ำเลย วาดจะลงมืออาบน้ำให้คุณเองค่ะ”

          หญิงสาวกล่าว เธอฉวยกระเป๋าสะพายขึ้นมาคล้องไหล่ ไม่ได้รู้สึกเหนื่อยนัก เพราะโจนาธานไม่ได้ฤทธิ์มากเหมือนที่กลัว แต่...มันอาจจะเป็นเพราะฤทธิ์ยา เธอจึงมีเวลาพักตาได้นานๆ มาผจญฤทธิ์อารมณ์ของเขาอีกครั้ง ตอนใกล้รุ่ง แต่ก็ไม่ได้หนักหนาสาหัสอะไร

          “แป้น นี่ตารางที่วาดเขียนไว้ พยายามทำให้ได้ตามนี้นะ เย็นวาดจะมาอีกครั้ง ตอนนี้คงต้องขอตัวไปอาบน้ำก่อน เหม็นตัวเองจะแย่...” วันวาดสั่งงานแป้น เมื่อสาวใช้ตัวอวบโผล่หน้ามาตอนที่เธอจะกลับพอดี “อ้อ!! บอกพี่เอกอาบน้ำให้คุณด้วยนะ...อย่าดองไว้ มันเหม็น!!” หญิงสาวพูดกับแป้น แต่ตามองไปยังคนไข้หน้าตึง ที่นอนนิ่งๆ อยู่บนเตียง...

          แป้นอมยิ้ม...คนที่เคยโวยวาย เงียบกริบ นับเป็นนิมิตหมายที่ดี สำหรับพยาบาลคนใหม่ แม้แป้นจะแอบเห็นหางคิ้วของวันวาดมีพาสเตอร์ยาแปะติดอยู่ คงเป็นเพราะพายุอารมณ์ของเจ้านายจอมโวย

          “สั่งๆ ทำยังกับฉันจะยอมทำนี่”

          เสียงบ่นลอยๆ ของโจนาธาน ยิ่งทำให้แป้นอมยิ้ม ก็คนเอาแต่ใจอย่างโจนาธาน เขาเคยสนใจที่ไหน ชายหนุ่มมีแต่โวย กับโวย ต่อต้านสุดตัว...แต่ที่แป้นเห็น เขาก็ยอมดีๆ แม้จะมีฮึดฮัดบ้าง...

          “คุณจะอาบน้ำก่อนทานข้าว หรือทานข้าวแล้วค่อยอาบดีคะ”

          แป้นมองกระดาษที่วันวาดยัดใส่มือให้ ตารางการจัดการเรื่องของโจนาธานยาวเหยียด

          “ยุ่ง!! ฉันไม่กิน แล้วก็ไม่อาบด้วย...อย่าสาระแนทำตามที่แม่นั่นสั่งนักเลย”

          ชายหนุ่มตวาด เขาพูดเสียงขุ่น ตวัดตาทำท่าเหมือนค้อนให้วันวาด แม้เจ้าหล่อนจะไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้ว...

          “คุณวาดบอกให้แป้นโทร. บอกค่ะ ถ้าคุณดื้อ!! เธอจะมาเองตอนพักเที่ยง”

          แป้นตอบเสียงอ่อยๆ รีบหลบตาคมๆ ของโจนาธานเป็นพัลวัน

          ชายหนุ่มแทบจะคำราม เขากำมือแน่น หล่อนยุ่งวุ่นวายกับเขาทำไมหนักหนา...

          “หึ!!”

          แป้นละล้าละลัง...เธอไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี แต่คนที่ตัดสินใจแทนแป้น ก็โผล่หน้ามาช่วยในที่สุด

          “อาบน้ำ กินข้าวเถอะวะโจ...หรือแกจะให้หล่อนมาเอง...”

          เบนได้ยินที่แป้นพูดพอดี เขานึกชอบใจความถี่ถ้วนของวันวาด หล่อนทำงานดีใช้ได้

          “เบน...เอายัยนั่นไปไกลๆ ผม...ผมรำคาญ”

          โจนาธานพูดเสียงขุ่น...

          “แกรำคาญหล่อน หรือขยาดที่หล่อนไม่กลัวแกวะ?” เบนย้อน เขาเดินไปทิ้งตัวนั่งบนโซฟา พรางเอนหลังพิงเก้าอี้พร้อมกับหลุบเปลือกตาลง มันเช้าเกินไปที่เขาจะตื่น แต่เพราะเป็นห่วงน้อง เลยรีบตื่นมาดู และเขาไม่ผิดหวังเลยกับการทำงานของวันวาด หนึ่งคืนที่หล่อนดูแลโจนาธาน...ไม่มีอะไรเกิดขึ้น แถมคนพูดมากก็สงบลงเยอะ!!

          “เบน!!”

          “เออ...แกก็รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ พ่อหล่อนเป็นหนี้ฉัน ต่อให้ไม่จ่ายเงินเดือน...หล่อนก็ต้องมาดูแก...”

          เบนบอกน้องชาย โจนาธานเบ้ปาก กรอกตามองบน แล้วก็บ่นพึมพำ แต่ไม่ได้โวยวาย เหมือนเคย

          “แป้น ไปตามไอ้เอกมาซิ โจมันคงยอมอาบน้ำแล้วล่ะ เพราะไม่อย่างนั่น ยัยพยาบาลถึกนั่น คงมาอาบน้ำให้โจมันเอง ฉันว่าหล่อนทำได้ว่ะ...” เบนร้องสั่งสาวใช้ เขาอยากขำลั่น แต่ต้องกลั้นไว้ ไม่อย่างนั้นคนป่วยจอมโวย คงได้มีนอยเล็กๆ

          “แกอยากกินอะไรเป็นพิเศษมั้ยล่ะ ฉันจะได้ให้คนครัวทำให้”

          เบนถามต่อ เขาอมยิ้ม เมื่อคนป่วยหน้าหงิกมากกว่าเดิม แต่ไม่ยอมพูดอะไรเลย

          “เท่าที่เห็น...ยัยนั่นเขียนไว้ ก็ละเอียดดีนะ แกน่าจะดีขึ้นว่ะ ถ้ายอมหล่อน”

          โจนาธานเม้มปาก เขาสัญญากับตัวเองว่าจะไม่มีทางทำตามความต้องการของวันวาด ยัยผู้หญิงจอมจุ้นนั่น...ต้องได้รับการสั่งสอน เขาไม่ใช่ไก่อ่อน ที่จะยอมทำตามคำสั่งหล่อน...

          แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นอย่างที่โจนาธานคิด สิ่งที่วันวาดจัดการไว้ให้ ก็เป็นเรื่องที่เป็นประโยชน์กับเขาทั้ง ชายหนุ่มถูกเอกพาไปอาบน้ำ มันทำให้เขาสดชื่นขึ้น แต่โจนาธานเลือกที่จะไม่พูดถึง อาหารมื้อเช้าเช่นกัน หล่อนเลือกอาหารอ่อนๆ ที่เขาสามารถกินได้ด้วยตัวเอง ไม่ต้องมีคนช่วย เนื่องจากเมื่อตอนค่ำ เขามีสารอาหารไปหล่อเลี้ยง จนทำให้มีแรงพอจะยกมือไหว และอาหารเหลวๆ นั่นก็ทำให้สะดวกในการรับประทาน

          อย่างที่สอง หล่อนสั่งให้แม่สาวใช้ตัวอวบ เปิดเพลงคลาสสิคเบาๆ ไอ้อารมณ์หงุดหงิดนั่นดันทะลึ่งไม่มีเสียนี่ เขาชอบฟังเพลง...ใครๆ ก็รู้ แต่วันวาดก็ยังรู้ นี่น่าสงสัย มีอะไรเกี่ยวกับตัวเขาบ้างที่หล่อนไม่รู้บ้าง?

          สาม...ลูกบอลนุ่มๆ ขนาดพอดีมือ โจนาธานเผลอขยำเล่น ในขณะที่ชมภาพยนตร์ และก็เป็นวันวาดอีกนั่นแหละที่เจาะจงไว้ให้ เขาเพลินจนเย็นย่ำ...และใกล้ถึงเวลามื้อค่ำ แต่ยัยนั่น...ยังไม่โผล่หน้ามาสักที