บทที่5.คืนที่2 สำหรับการอยู่กับผู้ชายลำพัง...2

โจนาธานออกปากขับไล่หล่อนเหมือนทุกครั้ง...

          “คุณไล่วาดได้ วาดไม่ว่า... แต่วาดจะไปไหม นั่นมันอีกเรื่อง”

          พายุอารมณ์ที่คนป่วยมักจะสาดใส่พยาบาล เนื่องจากภาวะอารมณ์ของเขาไม่คงที่ เกิดจากภาวะจิตใจ คนที่เคยเคลื่อนไหวด้วยตัวเองได้ ไม่เคยต้องให้ใครช่วย จู่ๆ ก็ต้องนอนนิ่งๆ เป็นคนป่วย รอรับความช่วยเหลือจากคนอื่น....เป็นธรรมดาที่ไม่มีใครทนได้ เขามักจะแสดงความกราดเกรี้ยวออกมา...และนั่นเป็นสิ่งที่วันวาดผจญมาแล้ว ทุกรูปแบบ เพราะฉะนั้นแค่การรับมือกับคนป่วยเพียงคนเดียว...เธอคิดว่า...ตัวเองไหว!!

          “หน้าด้าน!!”

          “เปล่าเลยค่ะ เพราะหากเป็นคนธรรมดา เขาน่าจะเดินหนีคุณ แต่วาด...วาดทำแบบนั้นไม่ได้ ไหนจะด้วยอาชีพและหนี้สินที่เป็นตัวบังคับ วาดต้องอยู่ และทนรับสิ่งที่คุณโยนใส่...ให้ได้”

          หญิงสาวอธิบาย “คุณทานยาก่อนอาหารหรือยังคะ?” เธอมองเวลาที่นาฬิกาเรือนเล็ก บนข้อมือ แล้วจึงถามโจนาธาน

          “ฉันไม่กิน!!”

          ชายหนุ่มตอบเสียงสะบัด วันวาดยิ้ม ท่าทีต่อต้านแบบนี้ก็แสดงว่า ยาก่อนอาหารคนป่วยจอมดื้อยังไม่กิน เธอจึงเดินไปจัดยาพร้อมกับกดกริ่งเรียกสาวใช้ เพราะหลังกินยา โจนาธานต้องกินอาหารอื่นตามไปด้วย

          ถ้วยใบเล็ก มียาสามสีอยู่ในนั้น วันวาดเดินถือมาส่งให้โจนาธาน พร้อมกับน้ำสะอาดหนึ่งแก้ว

          “คนไข้ที่อายุน้อยที่สุดที่วาดเคยดูแล เขายังไม่ดื้อเหมือนคุณเลย หรือว่าคุณไม่อยากหายคะ” หญิงสาวเปรย เหมือนเป็นการเล่าสู่กันฟัง มากกว่าการตำหนิ

          “อย่ามาอวดรู้ ก่อนหน้าที่เธอจะมาเป็นคนดูแลฉัน มีหลายคนเคยมาทำหน้าที่นี้แล้ว ฉันไม่เห็นว่าอาการฉันจะดีขึ้นเลย”

          โจนาธานตอบ เขากดยิ้มมุมปาก ต่อให้เป็นยาเทวดา เขาเชื่อว่าตัวเองไม่มีทางกลับไปเดินได้ เมื่อร่างกายเขาบ่งบอกแบบนั้น เขาท้อจนขี้เกียจจะทำ ไม่ว่านายแพทย์จะพยายามแนะนำเท่าใด

          ‘ผมว่าคุณดีขึ้นนะคุณโจหากคุณทำตามที่ผมบอกอย่างจริงจัง’

          แพทย์ประจำตัวของตระกูล แวะมาดูอาการของเขาตามตาราง เขาติงเมื่ออาการป่วยดีขึ้น แต่สภาพจิตใจของผู้ป่วยแย่ลง

          ‘หมอก็เห็น มันไม่ได้ดีขึ้นเหมือนที่หมอบอก’ ชายหนุ่มตอบเสียงขุ่น

          6เดือนกับความพยายามที่เสียเปล่า ไม่มีอะไรดีขึ้น เขายังเดินไม่ได้เหมือนเดิม

          ‘มันต้องใช้เวลา ผมเคยบอกคุณแล้วนี่คุณโจ คุณจะให้หายในวันสองวันมันไม่ใช่...กว่าเด็กคนหนึ่งจะเดินได้เขายังใช้เวลาเป็นปีๆ แล้วคุณจะหายภายในเวลาสั้นๆ เป็นไปได้ไง’

          เสียงของวันวาดทำให้เขาหลุดออกมาจากภวังค์

          “นั่น...เพราะคุณไม่ทำตามที่หมอสั่ง วาดเห็นคุณเอาแต่ต่อต้าน แบบนี้คุณจะดีขึ้นได้ยังไงคะ”

          วันวาดชี้แนะ เท่าที่เธอเห็น อาการของโจนาธานแย่ลงก็จริง แต่นั่นเพราะเขาไม่ให้ความร่วมมือ

          “เธอไม่ใช่หมอ อย่ามาทำเป็นรู้ดี!!”

          “ค่ะ...ใช่ วาดเป็นพยาบาล วาดมีหน้าที่ดูแลคนไข้...และวาดทำตามคำสั่งหมออย่างเคร่งครัด หากคุณอยากหาย คุณก็น่าจะทำตามที่หมอสั่งด้วย”

          “ด้วยการกินยา ด้วยการฝืนร่างกาย พยายามทำอะไรบ้าๆ นั่นหรือไงหะ!!”

          ชายหนุ่มตะคอก เขาทำตามที่หมอสั่งทุกอย่าง แต่...ก็เหมือนเดิม เขายังนอนเป็นผักเน่านี่ไง

          “บาดแผลกว่าจะหายยังเป็นเดือนๆ แล้วคนที่อาการหนักแบบคุณ หมอเก่งแค่ไหนก็ทำให้คุณหายไม่ได้ภายในระยะเวลาสั้นๆ หรอกค่ะ มันต้องใช้เวลา....บวกกับความอดทนของคุณด้วยค่ะ” วันวาดพูดเหมือนหมอประจำตัวเขาเดะๆ

          “ที่อ้างนั่นอ้างนี่ก็เพราะอยากยืดเวลา เพื่อจะได้เรียกเงินค่าจ้างเยอะๆ ไม่ใช่เหรอ?”

          โจนาธานกล่าวเยาะหยัน

          “คุณคงลืมไป...วาดมาทำฟรีค่ะ วาดอยากให้คุณหายเร็วๆ วาดจะได้เป็นอิสระเร็วๆ ด้วย วาดไม่ต้องยื้อเวลาเพื่อเรียกค่าจ้าง เพราะงานนี้งานฟรีอยู่แล้ว พ่อวาดเป็นหนี้พี่ชายคุณ...พี่คุณก็น่าจะบอกนี่คะ”

          หญิงสาวย้ำ เธอไม่อายหรอกที่เอาตัวมาขัดดอกใช้หนี้ด้วยแรงกายแทนบิดา...

          โจนาธานฮึดฮัด เขาด่าหล่อนก็ไม่เจ็บ ขนาดทำหล่อนเจ็บตัว หล่อนยังเฉย

          สายตาของชายหนุ่มมองไปยังหางคิ้วบนใบหน้าของวันวาด ตรงตำแหน่งนั้น ยังมีพาสเตอร์ปิดแผลอยู่ นั่นคือรอยแผลที่เขาเป็นคนทำ...แต่หล่อนไม่ยักกับโกรธ

          “ทานยาค่ะ เดี๋ยววาดจะเอาอาหารเย็นมาให้คุณทาน แป้นบอกว่าคุณมีแรงยกช้อน และกินข้าวเองได้ เห็นมั้ยคะ วาดบอกแล้ว หากมีแรง คุณก็ไม่ต้องพึ่งพาคนอื่น...”

          หญิงสาวยิ้ม เธอยื่นถ้วยยาในมือให้ชายหนุ่ม มองสบนัยน์ตาเขา และลุ้นในใจ

          หึ!! เขากระแทกลมหายใจดังๆ แต่มือสั่นๆ นั่นก็ยื่นมารับ และหยิบยาในถ้วย ด้วยมือที่ยังสั่นเล็กๆ ก่อนจะโยนใส่ปาก กลืนเม็ดยาสามเม็ดนั่นโดยไม่แตะน้ำสะอาดที่วันวาดยื่นให้

          “ดีค่ะ... วาดไม่ได้ยอ คุณดูดีกว่าเมื่อวาน แต่...หากกำจัด ‘ไอ้นั่น’ ออกเสีย คุณน่าจะดูดีกว่านี้”

          วันวาดปลายตามองหนวดเครา รกๆ บนใบหน้าโจนาธาน เธออยากกำจัดมันทิ้ง แต่เหมือนเจ้าของจะหวง

          “น้ำสักนิดมั้ยคะ?”

          “ไม่!!”

          เธอถามเพราะหวังดี กลัวว่ายาจะฝืดคอ แต่เมื่อเขาไม่ต้องการ...ก็สุดแต่ใจ

          แป้นเปิดประตูเข้ามา ในมือหล่อนประคองถาดอาหารมาด้วย ในนั้นมีโถใหญ่กับจาน2 ใบพร้อมกับน้ำ1 เหยือก

          “วันนี้วาดขอให้ครัวเขาทำอาหารมาให้คุณหยาบขึ้นอีกนิด ร่างกายคุณจะได้ปรับตัวตาม...ความลับนะคะ วาดอยากทานด้วย แม่ครัวที่นี่ ฝีมือระดับเซียนเลย” หญิงสาวชวนคุยขณะรับถาดจากมือแป้นมา โจนาธานทำเงียบ แต่ความจริงเขาหูผึ่ง ฟังหล่อนจำนรรจาเพลินๆ

          “หล่อนเป็นนกแก้วหรือไง ตั้งแต่มาถึงยังพูดไม่หยุดเลย!!”

          ชายหนุ่มแอบเหน็บ เขาเห็นวันวาดชะงักไปนิดๆ ก่อนจะยิ้มแป้น เหมือนไม่รู้สึกอะไรเลยกับคำว่ากระทบของเขา

          “ทานข้าวดีกว่าค่ะ ห๊อมหอม!!”