บทที่5.คืนที่2 สำหรับการอยู่กับผู้ชายลำพัง... 1

บทที่5.คืนที่2 สำหรับการอยู่กับผู้ชายลำพัง...

          คนที่โจนาธานแอบรอ...เธอกำลังอาบน้ำและเตรียมเสื้อผ้าสำหรับการไปค้างอ้างแรมทั้งคืน ตอนเช้าเธอจะได้ไม่ต้องกระวีกระวาดกลับมาบ้าน ไหนๆ ที่นั่นก็มีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน เธอเตรียมเสื้อผ้า ของใช้ส่วนตัวติดไปด้วย...ประหยัดหลายทางทั้งค่าน้ำมัน และเรื่องความปลอดภัย...

          “เขาเป็นคนยังไงมั้งล่ะวาด?”

          รัชนีเปิดปากถามเสียงอ่อนๆ เธอห่วงบุตรสาว ถึงจะเป็นคนป่วย แต่เขาก็ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้ชาย

          “เป็นคนเจ้าอารมณ์ เอาแต่ใจตัวเอง และรั้นมากค่ะแม่...กว่าเขาจะยอมลงให้วาด คงต้องใช้เวลาอีกซักระยะ”

          หญิงสาวตอบ มือก็จับเสื้อยืด กางเกงวอร์มยัดลงในกระเป๋า เธอสำรองไว้ หลายๆ ชุด จะได้ไม่ต้องวิ่งไปวิ่งมา

          “แม่หมายถึงอาการป่วยของเขา...พอมีทางหายไหม?”

          รัชนีถาม เพราะอยากรู้ว่าระยะเวลาที่วันวาดต้องลำบากลำบน นั่นจะอีกนานแค่ไหน

          “พูดยากจ้ะแม่...เท่าที่เห็นเขาก็เข้าขั้นหนัก คุณเขาไม่กินยา ไม่ทำกายภาพบำบัดตามหมอสั่ง กล้ามเนื้อที่ขาเล็กและลีบมาก ต้องฟื้นฟูอีกนาน”

          วันวาดอธิบาย เธออ่อนใจกับความเยอะของโจนาธาน เขาเป็นคนเรื่องมาก แก่โวยวาย คงอีกนานแหละกว่าที่เขาจะยอมดีๆ

          “วาดคงต้องอดนอนอีกนาน กว่าที่จะเป็นไทย” นางบ่น บุตรสาวต้องแบกภาระเกินตัว ทำงานแทบตายแต่ไม่เคยได้ใช้เต็มที่ ต้องเจียดมาจุนเจือครอบครัว แถมสามีก็ขยันก่อหนี้เหลือเกิน ดีที่วันวาดเป็นคนสมาถะ เธอกินอยู่ง่าย อะไรก็ได้ ไม่แต่งหน้าทาปาก เพราะฉะนั้น หญิงสาวจึงแทบไม่มีรายจ่าย

          “ไม่หรอกแม่...วาดแอบงีบตอนคุณหลับ...มียาคลายเครียดอยู่ในกลุ่มยาที่คุณต้องกินด้วยน่ะแม่ วาดเลยพลอยสบายไปด้วย พอหมดฤทธิ์ หลับสนิท คุณเขาก็โอเค”

          หญิงสาวเล่าด้วยท่าทางสบายๆ เธอพยายามไม่สนใจระยะเวลา เพื่อไม่ให้เป็นการกดดันตัวเอง อดนอนนิดหน่อย อีกไม่นานก็คงชิน แต่ที่ไม่ชินและกำลังทำให้เธอกลุ้มใจ คือรายได้พิเศษที่หายไป เนื่องจากเคยรับอยู่เวรแทนเพื่อน ก็ต้องงด เมื่อเธอต้องเอาเวลาส่วนนั้น ไปดูแลโจนาธาน...

          “แม่จ๋า...เดือนนี้วาดคงไม่มีเงินเหลือพอให้แม่...วาดไม่มีเวลารับจ็อบเหมือนเก่าแล้ว แม่ไหวไหมคะ”

          เธอพูดเสียงอ่อย...เงินเดือนแค่หยิบมือ กระเบียดกระเศียรแทบตาย แต่ก็ยังไม่พอใช้ เมื่อทั้งบิดาและคุณพิไลเป็นคนมือเติบทั้งคู่

          “ไม่เป็นไรลูก แม่ไม่ได้ใช้อะไร...มีข้าวกิน มีที่นอนก็พอแล้ว”

          สาวใหญ่พูดเสียงแผ่ว ที่นางกำลังกังวล คือหากไม่มีที่ซุกหัวนอน จะระเหเร่ร่อนไปอยู่ที่ไหนกัน...ลำพังตัวเองไม่เท่าไร แต่บุตรสาวนี่สิ จะเป็นอย่างไร

          “เมื่อไรนะแม่ เมื่อไรพ่อจะคิดได้ และหยุดเสียที?”

          วันวาดรำพัน เธอแค่แอบหวัง สักวันทะนงจะหยุด ก่อนที่จะไม่มีอะไรเหลือเลย

          รัชนีถอนใจเฮือก!! เธอก็หวังเช่นกัน แต่จะมีวันนั้นหรือไม่...นางก็ไม่ใคร่แน่ใจ...

          หญิงสาวเดินก้มหน้า รีบหยีตาเมื่อแสงไฟจัดจ้าของรถยนต์ขนาดกลางวิ่งมาจอดใกล้ๆ กระจกด้านข้างถูกลดลง พร้อมกับคำพูดลอยๆ ที่เสียดแทงความรู้สึก “ไปทำงานหาเงินใช้หนี้ให้คุณพ่อเหรอ แม่ลูกสาวคนเก่ง!!”

          พิไลลักษณ์นั่นเอง...หล่อนพูดกระทบกระเทียบวันวาด แววตาเยาะหยันดูแคลนทอดมองเธอแบบหมิ่นๆ

          วันวาดไม่ได้ตอบ เธอเดินเลี่ยง ระอากับการระรานของพิไลลักษณ์ ที่ทำตัวแบบนี้ตั้งแต่เธอจำความได้

          “จะรีบไปไหนล่ะ คุยกันก่อนสิ!!”

          สาวสวยในชุดเดรสสีส้มอ่อนเดินมาขวางทางไว้ ในมือหล่อนมีตะกร้าผลไม้คงจะนำมาฝากคนทางนี้

          “เจ้านายฉันเขาให้มาน่ะ ก็เลยคิดว่าเอามาให้คนที่นี่ดีกว่า เพราะนานแล้วนี่นาที่ทุกคนไม่ได้ลิ้มรสของแพงๆ”

          หญิงสาวกล่าวเอาความดีเข้าตัว แต่ความจริงแล้ว หล่อนกำลังเงินขาดมือ และความหวังของหล่อนอยู่ที่พิไลแม่บุญธรรม

          “เชิญค่ะ คุณพ่อกับคุณพิอยู่ข้างใน วาดขอตัวนะ จวนได้เวลาทำงานแล้ว”

          วันวาดตัดบท หากมัวโอเอ้...เธอจะไปสาย

          “ได้ข่าวว่า...เธอไปดูแลคนของ ‘รูธ’ เขาเป็นยังไงบ้างล่ะ ดีขึ้นยัง”

          โจนาธานเป็นขวัญใจสาวๆ เขาเป็นนักรักที่ขึ้นชื่อ เสียดายที่พิไลลักษณ์ยังไม่ทันได้ทาบ เขาก็เกิดอุบัติเหตุเข้าเสียก่อน

          “ค่ะ ดีขึ้นแล้วค่ะ”

          วันวาดตอบแกนๆ เธอรู้ดีว่าพิไลลักษณ์อยากรู้อะไร

          “เขามีโอกาสหายไหม?” หญิงสาวตาลุก รีบขยับเขาไปถาม...

          “มีค่ะ ถ้าเขาพยายาม วาดขอตัวนะคะ” เธอเดินเลี่ยง หากไม่อยากไปสาย คงต้องรีบไปก่อนที่พิไลลักษณ์จะรั้งไว้

          “เชอะ!! ก้มหน้าทำงานเหมือนควาย ต่อให้แก่ทำงานทั้งชีวิต ก็ไม่สามารถใช้หนี้คุณพ่อได้หมดหร๊อก!! ถ้าคุณพ่อยังไม่หยุดสร้าง”

          คำพูดของพิไลลักษณ์ที่ลอยลมตามมานั้น วันวาดเห็นด้วย แต่ใครล่ะจะห้ามท่านได้ เมื่อท่านเป็นผู้ให้กำเนิด คงต้องทนไปจนกว่าท่านจะสำนึกเอง เธอเป็นลูก ก็ต้องก้มหน้ารับใช้กรรมไป หญิงสาวถอนใจ เธอสตาร์ทรถจักรยานยนต์คู่ชีพ รีบขับเคลื่อนออกไป ก่อนที่ม่านราตรีจะคืบคลานปกคลุมพื้นโลก

คฤหาสน์รูธ...

          แสงอาทิตย์เริ่มโรยรา...ความมืดเริ่มคืบคลานเข้ามา แป้นขยับตัวด้วยความเมื่อย เธอเดินไปเปิดไฟฟ้าในห้อง ก่อนที่จะมืดจนมองไม่เห็น วันนี้คนป่วยเรื่องมากไม่โวยวายเหมือนเก่า มีบางครั้งที่แสดงความไม่พอใจบนสีหน้า แต่ก็ไม่ได้ตวาดแวดๆ เหมือนทุกวัน

          “ยัยนั่น...ทำไมยังไม่มา...”

          รอแล้ว รอเล่า จนเกือบค่ำ ยัยจอมจุ้นก็ยังไม่โผล่มาสักที โจนาธานจึงกลั้นใจถาม เขากัดลิ้นตัวเองหลังคำพูดหลุดออกมาจากปาก

          แป้นอมยิ้ม “คุณวาดกำลังมาค่ะ วันนี้เธอขนเสื้อผ้ามาด้วย ตอนเช้าจะได้ไม่ต้องวิ่งกลับไปบ้าน จะมีเวลาดูคุณเพิ่มขึ้นอีกหน่อย”

          คนป่วยจอมป่วนทำหน้านิ่ง เขาไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับ แต่แป้นมั่นใจโจนาธานได้ยินเต็มสองหู

          อาหารและยา ที่ต้องกินตามเวลา ดูเหมือนว่าคนเรื่องมากจะยอมกิน เมื่อวันวาดตรวจเช็คเป็นอันดับแรก หลังเดินทางมาถึง เธอยิ้มให้กับเอกที่กำลังทำหน้าที่อย่างแข็งขัน

          “นั่งบ้างก็ได้ค่ะพี่เอก ยืนทำไมให้เมื่อย...ว่าแต่... ‘เค้า’ ยอมให้พี่เอกอาบน้ำให้มั้ยคะ?”

          เค้า...ในที่หมายถึงคนป่วยที่เป็นจอมป่วน ในเวลานี้

          “ครับ ไม่เห็นบ่นอะไรเลยครับ”

          เอกยิ้ม เขาเองก็หวั่นๆ ตอนที่เข้าไปจัดการอาบน้ำให้เจ้านาย ท่านไม่ได้บ่นว่าอะไร ทำหน้านิ่งๆ เม้มปากแน่น

          วันวาดยิ้ม “วาดไปดู ‘เค้า’ ก่อนนะคะ ทิ้งไว้ทั้งวันเดี๋ยวงอแง”

          เธอบอกลาเอก เมื่อยังมีหน้าที่สำคัญในการดูแลคนป่วย

          ตุ๊บ!!

          เหมือนเดิม หมอนใบใหญ่ลอยหวือ!! มาจากกลางเตียง ก่อนจะตกลงตรงหน้าเธอ หญิงสาวก้มลงเก็บและถือไว้ในมือเฉยๆ ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ เดินไปวางหมอนไว้บนโซฟาตัวใหญ่ วางกระเป๋าเป้หนักอึ้งไว้เคียงข้างหมอน เมื่อมันคือสัมภาระที่เธอเตรียมมาไว้ใช้ เมื่อคงต้องอยู่ยาว จนกว่าโจนาธานจะมีอาการดีขึ้น

          “ต้อนรับแบบเดิมเลยนะคะ แต่ดูเหมือนว่า ‘จะมีแรง’ มากขึ้น เมื่อระยะหมอนวันนี้ กับเมื่อวานห่างกันพอดู”

          หญิงสาวพูดลอยๆ เมื่อวันก่อน...หมอนนุ่มตกอยู่แค่ปลายเตียง วันนี้โจนาธานมีฤทธิ์มากขึ้น หลังมีอาหารตกถึงท้อง ทำให้ระยะทางที่หมอนลอยมาถึงเธอ ขยับเข้ามาใกล้อีกนิด

          ชายหนุ่มไม่ได้โวย เขานั่งกำมือแน่น เรียวปากสีเข้มเม้มเป็นเส้นตรงเพราะความไม่พอใจเช่นกัน

          “พรุ่งนี้...หวังว่าหมอนคงถึงตัววาด ถ้าคุณมีแรงมากกว่านี้” หญิงสาวเดินมาหยุดปลายเตียง เธอมองเขายิ้มๆ

          โจนาธานเบือนหน้าหนี เขาเหม็นขี้หน้ายัยพยาบาลตัวเล็ก จอมจุ้นนี่เต็มทน หล่อนเข้ามาวุ่นวาย สั่งนั่น สั่งนี่ หลายอย่าง มันเป็นประโยชน์กับเขาก็จริง...แต่จะต้องใช้เวลานานเท่าไรล่ะ กว่าเขาจะกลับมาเดินได้...

          “ออกไป!!”