บทที่ 22 ป้อนพี่หน่อยสิครับ

Michael Part

ตอนนี้ผ่านมาครบหนึ่งเดือนแล้วที่ไมเคิลต้องมาอยู่ต่างเมืองแบบนี้ ใบหน้าของไมเคิลเคร่งขรึมต่างจากวันแรกๆ มากมายนัก

สาเหตุนั้นก็เป็นเพราะน้องน้อยเจ้าของดวงใจยังคงไม่ยอมกลับบ้าน การโทรมาหาในครั้งนั้นเป็นครั้งแรกและครั้งเดียวตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา นอกจากนี้ยังมีเรื่องของหุ้นของบาลักซ์ที่ถูกถอนออกไปจนหมด ทำให้ต้องอัดฉีดเงินตราเข้าไปเป็นจำนวนมาก เร่งหาคนมีความสามารถเข้ามาแทนที่ คอยเสริมในส่วนที่ขาด และเรื่องที่ละเลยไม่ได้เลยก็คือเรื่องการก่อสงครามระหว่างองค์กรกับประชาชนที่เป็นเหตุให้เขาต้องอยู่ที่นี่

ดวงตาสีทองเรืองรองคมกล้า กดสายตามองต่ำนั่งไขว่ห้างเหมือนนั่งอยู่บนบัลลังก์อันสูงส่ง ที่บนตัวนั้นมีเสื้อคลุมสีดำสนิทปักลายดิ้นสีทองรูปลายมังกรคำรามเช่นเดียวกันกับรอยสักที่ลำคอกลายเป็นภาพที่คุ้นเคยของผู้พบเห็น แต่ไม่ใช่สำหรับนักวิจัยสาวที่กำลังนอนหอบหายใจแรงเงยหน้าขึ้นมองด้วยความทรมาน

“นักวิจัยที่ติดเชื้อเสียเอง.......” ไมเคิลยกยิ้มเยาะเย้ยส่งให้กับหญิงสาวที่มีเลือดไหลซึมตามรูขุมขน ดวงตาทั้งสองข้างสีแดงก่ำ และมีหยาดโลหิตไหลอาบทั่วร่าง

“ให้ทุกข์แก่ท่าน..... ทุกข์นั้นถึงตัว....” ไมเคิลพูดพร้อมกับส่ายหน้าไปมาด้วยความเวทนาใจ แต่รอยยิ้มกลับแสยะออกกว้างกลายเป็นรอยยิ้มเหี้ยมเกรียม ก่อนจะปรายสายตาไปหาชายหนุ่มอีกคนที่ถูกจับมัดมือมัดเท้าไว้ที่พื้นเช่นกัน

“โง่เง่า.....” ถ้าไม่รู้ตัวว่ากำลังเล่นกับอะไรก็ไม่ควรดิ้นรนหาเรื่องใส่ตัวแต่แรก...... ไมเคิลคิดเช่นนั้นอยู่ภายในใจ ก่อนจะเอ่ยชวนด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้ม แต่คนฟังกลับสั่นสะท้านเฮือก

“เล่นเกมกันไหม.....” พูดด้วยรอยยิ้มพราย ก่อนจะร้องเรียกหาผู้ช่วยคนสนิท

“โรม....” โรมีโอขยับเข้ามาใกล้อย่างรวดเร็ว เปิดกระเป๋าที่ถูกล็อกเอาไว้อย่างดีแสดงให้เห็น นักวิจัยสาวมองของในกล่องนั้นด้วยความไม่เข้าใจ

“วัคซีน.....” ไมเคิลเผยรอยยิ้มพราย พยักหน้าส่งให้โรมีโอเป็นคนอธิบายแทนตน

“จำเป็นต้องใช้วัคซีน 10 ซีซีในการรักษาอาการที่คุณเป็นอยู่ครับ นี่คือยารักษาที่คุณต้องการ” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับผายมืออก เชื้อเชิญให้ดู

“1 ซีซี.... แลกกับอวัยวะ 1 ชิ้น....” ไมเคิลพูดด้วยดวงตาแพรวพราวเป็นประกาย ทั้งๆ ที่ยังมีรอยยิ้มติดอยู่บนใบหน้า

“เลือก....”

“แก... ต้องการ....อะไร.....จากฉัน......” หญิงกัดฟันพูดแต่ละคำด้วยความยากลำบาก ไมเคิลเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างตลกขบขัน

“ไม่ใช่เธอ..... แต่เป็นเขา.....” พูดพร้อมปรายสายตาบ่งบอก ก่อนจะโยนมีดเล่มหนึ่งไปตรงหน้าของหญิงสาว มีดเล่มนั้นทั้งทื่อและเป็นสนิม มีดบิ่นจนไม่สามารถใช้งานได้ ในขณะที่หญิงสาวชะงัก ดวงตาเบิกกว้าง ใบหน้าพลันเปลี่ยนสี ก่อนจะหันไปมองคนรักของตนที่กำลังมองตรงมาด้วยความหวาดกลัว

ไมเคิลปรายสายตามองลูกน้องของตนเป็นการบ่งบอก อีกฝ่ายขยับเข้าไปใกล้หญิงสาวที่นอนอยู่บนพื้นอย่างหมดสภาพ ใช้มีดสั้นที่คมกริบตัดเชือกของหญิงสาวออกอย่างรวดเร็ว

“ให้เธอเลือก.....” ไมเคิลแสยะยิ้ม หญิงสาวน้ำตานองหน้า หากแต่น้ำตาที่กลั่นออกมากลับกลายเป็นสายเลือด แต่กระนั้นชายหนุ่มก็ยังไม่สนใจ ปรายสายตามองคนที่กำลังนอนอยู่บนพื้นข้างๆ ตัวหญิงสาวแทน “10 ชิ้น แลกกับชีวิตเธอ......”

“ขอโทษ... ที่รัก ฉันขอโทษ ฮืออออ” หญิงสาวร้องไห้ออกมาอย่างอับจนปัญญา ก่อนจะหยิบคว้ามีดมาถือไว้ในมือ

“อื้อ!! อื้อๆๆๆ อื้อ!” ชายหนุ่มที่มีสภาพไม่ต่างกันมากนักร้องเสียงดัง ดวงตาเบิกกว้าง ขยับตัวรนถอยหลังอย่างยากลำบาก

“ฮือออ ฉันรักคุณ ที่รัก ฮึก ฉันรักคุณ.....” ถึงจะพูดว่ารัก แต่กลับหันคมมีดเข้าหา ก่อนจะเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงที่แสดงความเสียใจออกมาอย่างสุดซึ้ง

“แต่ฉันรักงานของฉันมากกว่า....” ไมเคิลกระตุกยิ้มมุมปาก ในขณะที่หญิงสาวสับคมมีดลงที่นิ้วของชายหนุ่มซ้ำๆ อย่างเอาเป็นเอาตาย เสียงกรีดร้องโหยหวนที่ดังอื้ออึงในลำคอของชายหนุ่มทำให้ไมเคิลยิ้มเยาะ มองภาพสยดสยองตรงหน้าด้วยรอยยิ้มสาสมใจ ไร้เมตตาใดๆ ในดวงตานั้น

“นิ้ว......” ไมเคิลเลิกคิ้วขึ้นเมื่อมองนิ้วทั้ง 10 ของชายหนุ่มที่มากองอยู่ตรงหน้า ฝ่ามือของฝ่ายชายที่ถูกมัดไว้ ถูกสับนิ้วออกจนเละเป็นแผลเหวอะหวะ มองไม่เห็นรูปร่าง รับรู้เพียงว่าฝ่ามือนั้นสั้นกุด และอาบย้อมไปด้วยเลือดที่ไหลนอง ไมเคิลใช้เท้าเขี่ยนิ้วทั้ง 10 นั้นอย่างดูแคลน ก่อนจะเอ่ยปากไขความกระจ่าง

“อวัยวะ 10 ชิ้น.... นิ้ว.... เป็นแค่หนึ่ง.....” พูดพร้อมแสยะยิ้มร้าย ต่างจากหญิงสาวที่ดวงตาฉายแววโกรธเกรี้ยว สบถออกมาดังลั่น

“แก!!!”

“ไม่เอา.....” ไมเคิลพูดพร้อมปรายสายตามองหลอดวัคซีนที่อยู่ในกล่องด้านข้าง มองเห็นดวงตาแข็งกร้าว มือกำมีดเอาไว้แน่น ลำตัวสั่นสะท้าน แต่ยังคงนั่งนิ่งเช่นเดิมไม่ไหวติง ไมเคิลมองด้วยดวงตาเฉยชา ก่อนจะผุดตัวลุกขึ้น จัดเสื้อสูทเล็กน้อย เตรียมที่จะเดินจากไป

“เดี๋ยว!!!” ไมเคิลเอี้ยวคอมองเพียงเล็กน้อย ก่อนที่หญิงสาวจะพูดด้วยเสียงที่สั่นเทา

“ยะ ยอม ฉันยอม...” พูดจบก็หันไปหาชายหนุ่มคนรักอีกครั้ง ดวงตาฉายแววความเสียใจอย่างสุดซึ้ง ในขณะที่ฝ่ายชายกลับตัวสั่นสะท้านไม่อาจห้ามได้ ไมเคิลหมุนตัวแล้วนั่งลงบนเก้าอี้อีกครั้ง ส่งยิ้มมุมปากอย่างมาดร้าย หญิงสาวขยับกายเข้าหาชายคนรักอีกครั้ง

“ขอโทษ... ขอโทษนะ ฮึก ขอโทษ!”

ฉับ!!!

พูดพร้อมกับสับมีดลงที่ข้อมือ ไมเคิลเผยยิ้มร้าย ใบหน้าโหดเหี้ยม มองจ้องภาพตรงหน้าไม่กะพริบตา ไม่ต่างจากโรมีโอเท่าไหร่นัก ไมเคิลละสายตาหญิงคลุ้มคลั่งที่ไล่สับมีดเอาอวัยวะออกจากร่างคนทั้งเป็น ไม่ว่าจะเป็น แขน ขา มือ เท้า หู ตา ไล่สับไปทั่วจนชายคนนั้นสิ้นใจด้วยความทุกข์ทรมาน แต่เธอก็ยังคงบ้าคลั่งไล่สับอย่างต่อเนื่อง จนชุดที่สวมใส่อาบย้อมไปด้วยเลือด เศษชิ้นเนื้อติดตามร่างกายดูน่าขยะแขยง

ชายหนุ่มปรายตามองผู้ช่วยคนสนิท อีกฝ่ายพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะผละออกจากห้องไปอย่างเงียบเชียบ ในขณะที่ไมเคิลกำลังเพลิดเพลินกับภาพตรงหน้า โรมีโอก็กลับมาพร้อมกับของที่ต้องการ วางมันลงที่โต๊ะข้างกาย

“หยุด....” น้ำเสียงทุ้มต่ำเย็นเหยียบจับขั้วหัวใจ ก่อนจะผุดลุกขึ้นอีกครั้ง ปรายสายตามองอวัยวะต่างๆ ที่ถูกสับจนเละ และวางกองไว้ข้างกายหญิงสาวตัวเปื้อนเลือด สีหน้าหงุดหงิดขัดใจเมื่ออวัยวะหลายส่วนไม่อาจนำไปขายได้ เหลือเพียงเครื่องในจากซากศพนี่เท่านั้นที่ยังพอใช้งานได้ ก่อนจะเอ่ยปากพูดเสียงเนิบช้าเป็นเอกลักษณ์

“วัคซีน... ตามสัญญา.......” ไมเคิลพูดพร้อมจับหลอดเข็มฉีดยาไว้ในมือ ปล่อยมันลงในโหลแก้วที่บรรจุน้ำสีใสที่ภายใน เข็มฉีดยาตกลงที่ก้นแก้วตามแรงโน้มถ่วงของโลก และนอนสงบนิ่งอยู่ภายใน

โรมีโอส่งสัญญาณให้ลูกน้องที่ยืนคุมสถานการณ์เข้ามาลากซากศพนี่ออกไปจากห้อง เพื่อชำแหละขายต่อไป และค่อยๆ ทยอยพากันออกจากห้อง โดยมีไมเคิลที่เดินนำหน้า ตามมาติดๆ ด้วยโรมีโอ และเหล่าชายชุดดำที่ลากศพออกไปด้วย ทิ้งเสียงกรีดร้องด้วยความทรมานเอาไว้เบื้องหลัง

“แก!! ฉันจะฆ่าแก! ไอ้สารเลว! กรี้ดดดดด” ไมเคิลเผยรอยยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะจางหายไปอย่างรวดเร็ว น้ำในนั้นไม่ใช่น้ำเปล่า แต่เป็นน้ำกรด.... ส่วนน้ำเปล่านั้นคือสิ่งที่อยู่ในเข็มฉีดยา……

“หึหึ” ไมเคิลหัวเราะในลำคอ พร้อมกับประตูที่ปิดลง กักขังหญิงสาวไว้ภายในห้องกับควันพิษจำนวนมากที่ไหลมาจากทางช่องลม ทิ้งหญิงสาวที่กรีดร้องอย่างบ้าคลั่งไว้เบื้องหลัง

“แจ้งพระนาง..... ภารกิจเสร็จสิ้นแล้ว......”

“เยส มายลอร์ด” โรมีโอค้อมตัวลงรับคำ ผละไปจัดการอย่างรวดเร็ว ในขณะที่ไมเคิลเดินกลับเข้าห้องพักของตัวเอง ถอดเสื้อผ้าออกจากตัว แล้วก้าวเท้าไปยืนอยู่ใต้สายน้ำเย็นฉ่ำ ชำระล้างร่างกายจนสะอาด ลบกลิ่นคาวเลือดและความตายที่ตามติด

“คิดถึง.......”

.

.

.

Ava Part

ตอนนี้เอวากำลังนั่งปอกผลไม้อยู่ที่ข้างเตียง โดยมีชายคนหนึ่งนอนมองดวงหน้าที่ยิ้มแย้มมีความสุข ดวงตากลมโตนั้นเหลือบมองเพียงชั่วครู่ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังมองสบมาก็ส่งรอยยิ้มกว้างไปให้ ก่อนจะกลับไปตั้งใจทำงานในมือต่อ

ตอนนี้ผ่านไปครบ 1 เดือน ที่บารอนรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาล อาการติดยาที่เคยเกิดขึ้นครั้งก่อนหน้าดีขึ้นเรื่อยๆ เพราะได้รับยาขับสารพิษ และฝึกจิตอย่างต่อเนื่อง ทำให้ตอนนี้บารอนไม่ถูกมัดมือและเท้าอีกต่อไป

“เสร็จแล้วครับ” เอวาร้องบอกเมื่อหั่นมะม่วงใส่จานเรียบร้อยแล้ว หากแต่คนฟังกลับเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ส่งเสียงอ้อนๆ มองตาปรอย

“ป้อนพี่หน่อยสิครับคนสวย”

“ไม่สวยแล้วหนูไม่ได้ไว้ผมยาวแล้ว” พูดพร้อมยู่ปากทำหน้ามุ่ย บารอนยกมือขึ้นลูบศีรษะเล็ก เอ่ยปากร้องบอก

“ขอโทษครับ” เอวามองเห็นความเสียใจสะท้อนอยู่ภายในดวงตานั้นก็รู้สึกหวั่นไหว ใจสั่นสะท้านอยู่ในอก ถึงแม้ว่าสาเหตุจะมาจากคนตรงหน้า แต่คนที่เลือกตัดผมที่ถูกจับดึงนั้นทิ้งไปก็คือตัวเอง

“งื้ออ ไม่เป็นไรเลย ไม่ต้องขอโทษหนู หนูเป็นคนตัดมันเอง” เอวาร้องบอกพร้อมส่ายหน้าไปมา ยกมือใหญ่ของชายหนุ่มขึ้นแนบแก้ม ทำให้บารอนลูบไล้ไกล่เกลี่ยผิวแก้มไปมาแผ่วเบาอย่างถนอม

“แต่เป็นเพราะพี่.... ตัวเล็กถึงต้องตัดผมทิ้ง....”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ ไม่ต้องคิดมากหรอกนะ” พูดพร้อมส่งยิ้มหวานไปให้ ก่อนจะเอ่ยสำทับมาอีกประโยค

“แบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ ไม่หนักหัว แถมยังแห้งเร็วมากๆ ด้วย” บารอนยกมือขึ้นลูบศีรษะเล็กอย่างเอ็นดู ก่อนจะเอ่ยเสียงเย้าแกมหยอกร้องบอกเด็กตัวเล็กข้างกาย

“ตัวเล็กขา พี่ไม่มีแรงเลยค่ะ ป้อนพี่หน่อยสิคะ” เอวาหัวเราะคิกคักให้กับเสียงสองโอดโอยนั้น ก่อนจะหยิบขึ้นมาป้อน จ่อที่ริมฝีปากของชายหนุ่มอย่างเอาใจ บารอนรับเข้าปากไปอย่างว่าง่าย ไม่ลืมที่จะเลียปลายนิ้วเล็กทิ้งท้าย ทำให้คนถูกเลียถึงกับใจสั่นสะท้าน ใบหน้าแดงเรื่อ และนั่นก็ยิ่งทำให้บารอนยกยิ้มอารมณ์ดี

“ตัวเล็กขา หม่ำๆ” บารอนพูดด้วยเสียงอู้อี้ เพราะที่ริมฝีปากคาบชิ้นมะม่วงขนาดพอดีคำเอาไว้ ขณะเงยหน้ามองคนตัวเล็ก

ดวงตากลมโตสั่นไหวระริก ประกายบางอย่างเกิดขึ้นภายในดวงตา ก่อนที่ความเห่อแดงจะลามเลียไปทั่วใบหน้า ลำคอ และใบหู แล้วจึงค่อยๆ โน้มตัวลง เพื่อขยับริมฝีปากอ้ารับผลไม้ที่อีกฝ่ายป้อนให้

ยิ่งเข้าใกล้ ใจยิ่งสั่นไหว ภายในช่องท้องรู้สึกถึงผีเสื้อนับพันนับหมื่นที่บินวนอยู่ภายใน ขยับเข้าไปใกล้จนกระทั่งรับรู้ถึงความอุ่นร้อนจากลมหายใจที่เป่ารินรดกันและกัน เอวากลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ด้วยความประหม่า แต่ก็ยินยอมขยับใบหน้าเข้าไปใกล้ ใช้ริมฝีปากกัดคาบที่ส่วนปลายของผลไม้นั้น ริมฝีปากแตะสัมผัสกันแผ่วเบา แต่ราวกับถูกไฟช็อต วูบวาบไปทั่วกาย ในตอนที่กำลังจะผละออก บารอนก็ยกมือขึ้นสูง จับบังคับศีรษะเล็กให้ก้มลงต่ำ ริมฝีปากประกบกันแนบแน่น

“อื้อ!” เสียงร้องครางด้วยความตกใจดังขึ้นเพียงชั่วครู่ ก่อนจะถูกกลบทับด้วยริมฝีปากอุ่นร้อน บารอนดุนดันมะม่วงชิ้นนั้นเข้าปากของเด็กน้อย ไม่วายหยอกล้อสอดแทรกปลายลิ้นควานหาความหวานฉ่ำ ดูดกลืนอย่างหิวกระหาย จนเกิดเสียงจ๊วบจ๊าบดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ในขณะที่เอวาหลับตาพริ้ม ยินยอมรับสัมผัสนั้นแต่โดยดี

กลางกายของคนตัวเล็กเริ่มตื่นตัวและพองนูนภายใต้กางเกงเอี๊ยม ความรู้สึกปวดหนึบที่กลางกาย และร่างกายที่ร้อนผ่าวราวกับจดจำสัมผัสเช่นนี้ได้เป็นอย่างดี ทำให้เอวาวางจานผลไม้ที่ถืออยู่ แล้วปีนขึ้นเตียงผู้ป่วนโดยไม่รู้ตัว บารอนผละริมฝีปากออก กดจูบไปตามลำคอขาวผ่อง และดูดดุนจนขึ้นรอยสีหวาน มือทั้งสองข้างบีบขย้ำเนินเนื้อบริเวณแผ่นอกและบั้นท้าย กดบังคับให้ช่วงล่างของเด็กน้อยเสียดสีกับความอุ่นร้อนแข็งแกร่งราวเหล็กกล้า

เอวาเคี้ยวผลไม้ที่อยู่ในปากลงคอด้วยสติที่เลื่อนลอย ร่างกายขยับตามการบังคับนั้นอย่างเต็มใจ วางมือทาบทับมือใหญ่ที่กำลังบีบขย้ำยอดอกของตัวเองอย่างรุนแรงด้วยความรัญจวน บารอนสอดแทรกปลายนิ้วมือเข้ามาภายในเสื้อยืดสีขาวเนื้อนุ่ม ส่งปลายนิ้วไปหยอกล้อกับยอดอกที่แข็งชันอย่างมึนเมา นิ้วเร็วระรัว ยิ่งทำให้เด็กน้อยขยับโยกกายเร็วขึ้น แม้จะมีเสื้อผ้าขวางกันและยังไม่ได้สอดใส่ก็ตามที

“อ้ะ อ๊า!” เอวาร้องพร้อมใบหน้าที่หงายเริดไปทางด้านหลัง ยกมือขึ้นกัดนิ้วของตนอย่างพยายามควบคุมอารมณ์และสะกดกลั้นห้วงตัณหา ในขณะที่บารอนขยับยันกายขึ้นกอด กดจูบไปตามลำคอและปลายคาง ก่อนจะไปจบลงที่ริมฝีปาก แลกเปลี่ยนหยาดน้ำหวานกันดูดดื่ม

แกร๊ก!

“คุณหนู!!” เสียงของคนมาใหม่ร้องดังก้องไปทั่วห้อง ทำให้เด็กน้อยที่ตกอยู่ในห้วงตัณหาสะดุ้งสุดตัว พยายามที่จะลุกขึ้นจากตักแข็งแกร่ง แต่บารอนกลับกอดเอวเล็กเอาไว้แน่น ปรายตามองผู้บุกรุก ทำให้เอวาหันมองตามไปด้วย

เมื่อเห็นแล้วก็ต้องหน้าเผือดสี คนที่ร้องทักตนนั้นคือโรมีโอที่ทำหน้าตาตื่น หยุดยืนอยู่กับที่ตรงหน้าประตูห้อง และใครบางคนที่เดินตามหลังมา แผ่ไอดำมืดคลุ้มคลั่งรุนแรงแผ่กระจายไปทั่วพื้นที่ ดวงตาสีทองนั้นเรืองรองราวกับมีเปลวไฟกำลังลุกไหม้ มองจ้องเด็กน้อยบนเตียงและบารอนที่ยังคงกอดเอวเล็กเอาไว้อยู่

“มานี่.....” เพียงถ้อยคำแรงของคนเป็นพี่ชาย เด็กน้อยก็พลันน้ำตารื้นขึ้นในทันที ความรู้สึกคล้ายกับเด็กที่กระทำผิดในเรื่องร้ายแรง และถูกพ่อแม่จับได้ ทำให้เด็กน้อยสะอื้นออกมาในทันที

“ฮึก!” บารอนลูบหลังเล็กปลอบใจ แต่ก็จำต้องชะงัก เมื่อไมเคิลเอ่ยปากออกมาอีกคำ

“เดี๋ยวนี้.....” เด็กน้อยค่อยไต่ลงจากตักแกร่ง ขยับลงจากเตียง แล้วหยุดยืนแค่นั้น ไม่กล้าเดินเข้าไปใกล้คนที่แผ่ไอดำทะมึนราวพายุคลั่งที่ฝั่งตรงข้าม

“ไม่มา? .....” น้ำเสียงนั้นเย็นเหยียบและกดต่ำ ราวกับคนพูดกำลังสะกดกลั้นอารมณ์เต็มที่ ไมเคิลขยับเท้าเดินเข้าไปใกล้ โรมีโอหลีกทางให้อย่างรู้งาน จนกระทั่งหยุดอยู่ตรงหน้าน้องน้อยของตน ฝ่ามือใหญ่ก็ล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ หยิบบางสิ่งออกมา ทำให้โรมีโอรีบร้องบอกอย่างตกอกตกใจ

“บอสครับ ที่นี่โรงพยาบาล.....” ใครๆ ก็รู้ว่าโรงพยาบาลคือสถานที่ปลอดภัย ไม่ควรเกิดการทะเลาะวิวาทหรือการฆาตกรรมกันเกิดขึ้น และบอสของตนกำลังจะทำให้สถานที่แห่งนี้แปดเปื้อน

“โรงพยาบาลของฉัน......” ไมเคิลพูดเสียงนิ่ง ไม่ปรายตามองน้องน้อยแม้แต่นิด แต่กลับจดจ่อปืนไปทางบารอนอย่างแน่วแน่มั่นคง กัดฟันพูดอย่างสุดกลั้น

“ฉันใจดีเกินไป...... ใช่ไหม.....” น้ำเสียงเหี้ยมเกรียม อยากจะฆ่าให้ตาย จ่อปืนเข้าที่ศีรษะของคนบนเตียง เอวาที่เห็นแบบนั้นก็รีบเข้ากอดแขนคนเป็นพี่เอาไว้แน่น

“พี่จ๋า! อย่าทำบาร์คนะ!!”

“ถอย.....”

“ไม่!”

“ถอย!!”

พลั่ก!

ตุ้บ!

เอวานั่งมึนงงอยู่ที่พื้น ความเจ็บปวดเกิดขึ้นที่สะโพกและข้อเท้า แต่ถึงกระนั้นก็ไม่ได้ให้ความสนใจ นอกจากเงยหน้าขึ้นมองคนเป็นพี่ด้วยความน้อยใจ โรมีโอที่มองเห็นเหตุการณ์นัยน์ตาเรืองรองประกายลุกโชนเพียงชั่วครู่ ก่อนที่มันจะจางหายไปอย่างรวดเร็ว ขยับกายเข้าไปช่วยพยุงเด็กน้อยให้ลุกขึ้นจากพื้น กันให้ออกห่างเจ้านายของตนและคนบนเตียง

“ตอบฉันสิ..... ฉันใจดีเกิดไปใช่ไหม.....” ดวงตานั้นมองจ้องชายบนเตียงไม่ละสายตา บารอนแสดงสีหน้าลำบากใจ ก่อนจะเอ่ยบอก

“ฉัน.... ฉันรักเอวาจริงๆ”

“โกหก!!” เสียงทุ้มตวาดลั่น ทำให้เอวาถึงกับสะดุ้ง ด้วยไม่เคยเจอพี่ชายของตนเสียอาการถึงขนาดนี้ และมันเป็นเพราะตนกับบารอน

“ครั้งแรกมันไกลไป..... ครั้งนี้มันจะไม่พลาดเป้า....” ไมเคิลพูดพร้อมกับกดปลายกระบอกปืนลงที่ตำแหน่งหัวใจ ใบหน้าเหี้ยมเกรียมกระหายการสังหาร ฟันถูกขบเอาไว้แน่น ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าตนมาช้ากว่านี้ ทั้งสองคนจะเลยเถิดไปถึงขั้นไหน แค่ครั้งเดียวก็เกินจะทนไหว หากมีครั้งต่อไปคงไม่พ้นต้องมีการนองเลือด.....

“พี่จ๋า!!” เอวาสลัดโรมีโอออก ดิ้นหนีจากการจับกุม ใช้มือปัดปลายกระบอกปืนอย่างไม่เกรงกลัว แล้วขยับเข้าไปนอนกอดบารอนทั้งตัว เงยหน้ามองพี่ชายของตนทั้งน้ำตา

“อย่าทำ ฮึก อย่าทำบาร์คจ๋านะ!” ไมเคิลหน้าตึงยิ่งกว่าเดิม เมื่อน้อยน้องของตนกล้าขึ้นเสียงใส่ เพื่อปกป้องผู้ชายที่เป็นแค่เศษสวะคนหนึ่งในสายตา

“ออกมา... เดี๋ยวนี้....” น้ำเสียงทรงอำนาจเอ่ยบอกพร้อมมองจ้องกดดัน ความอึดน่ากลัวแผ่ออกมาจากกายจนบรรยากาศรอบกายหนักอึ้ง หากแต่เอวายังคงส่ายหน้าไปมากับอกนั้น ร้องบอกออกมาเสียงดัง

“ไม่!!”

“โรม!”

“ครับ” โรมีโอขยับเข้ามาอย่างรวดเร็ว หากแต่ไม่ได้ขยับเข้ามาดึงคุณหนูของตนออกไป แต่เป็นการยกมือขึ้นกางแขนออก ปกป้องคนทั้งสองคนข้างหลังด้วยสายตาเด็ดเดี่ยว ไมเคิลตวัดสายตามองจ้องอย่างเอาเรื่อง โรมีโอจึงอธิบายการกระทำของตน

“ผมปล่อยให้บอสทำร้ายคุณหนูไม่ได้ครับ” ปืนในมือของไมเคิลสั่นระริกด้วยความโกรธ ยืนจ้องหน้าผู้ช่วยคนสนิทนิ่งเงียบ ก่อนที่ปลายกระบอกปืนนั้นจะเบี่ยงทิศทางและลั่นไกอย่างรวดเร็ว!

ปัง!

เพล้ง!!

ติ๋ง.... ติ๋ง.... ติ๋ง....

แจกันใบสวยที่มีดอกไม้ประดับอยู่แตกกระจายลงที่พื้น ดอกไม้เอียงกระเท่เร่ และบางส่วนก็ร่วงลงบนพื้น ไมเคิลหอบหายใจแรง พยายามควบคุมสติอารมณ์ให้กลับมาคงที่ ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบนิ่ง ปรายตามองคนที่ตนสื่อถึง

“กลับ....” ดวงตาสีทองมองทั้งโรมีโอและเอวา ก่อนจะหมุนตัวหันหลังเดินออกจากห้องไป โรมีโอลอบถอนหายใจออกช้าๆ เพื่อบรรเทาอาการตื่นตระหนกของตนเมื่อครู่ ก่อนจะหันไปส่งยิ้มให้เอวา และผายมือเชื้อเชิญ

“คุณหนูเชิญครับ”

“แต่.....”

“คุณหนูคงไม่อยากให้บอสต้องรอนานใช่ไหมครับ” แม้จะพูดด้วยรอยยิ้ม และน้ำเสียงสบายๆ แต่ถ้อยคำกลับกดดันจนหนักอึ้ง เอวาเงยหน้ามองบารอนตาละห้อย ชายหนุ่มจึงวางมือลงบนศีรษะเล็ก เอ่ยปากบอก

“ไม่ต้องกลัวค่ะ ไมค์ไม่ทำอะไรตัวเล็กหรอกค่ะ”

“แล้วบาร์คจ๋าจะอยู่ยังไง”

“ไม่ต้องเป็นห่วงพี่นะคะ พี่อยู่ได้ รีบไปเร็วก่อนไมค์จะโกรธอีกนะ” เอวามีท่าทีลังเลอยู่อีกชั่วครู่ จนโรมีโอต้องเอ่ยเร่งด้วยความร้อนใจ เอวาจึงขยับเข้าไปกดจูบที่ริมฝีปากของชายหนุ่มเร็วๆ หนึ่งครั้ง กระซิบบอกเสียงเบาแต่หนักแน่น

“รอหนูนะ! หนูจะขอบาร์คมาเลี้ยงดูให้ได้!” พูดพร้อมทำท่าไฟต์ติ้งฮึดสู้ ทิ้งให้บารอนขำภายในลำคอเบาๆ ด้วยความเอ็นดูกับถ้อยคำนั้น แล้วจึงเดินออกจากห้อง โดยมีดวงตาสีน้ำตาลเหลือบแดงมองตามจนสุดสายตา