บทที่ 25 สั่งสอน

.

.

.

“พี่จ๋า......” เอวาครางในลำคอ กลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ตรงหน้าปรากฏชายคนหนึ่งที่ยืนนิ่งไม่ไหวติง ดวงตาคมกล้าที่มองสบมาทำให้เอวาก้มหน้าหลบด้วยความหวาดกลัว

“กลับ” ไมเคิลพูดเพียงเท่านั้นก่อนจะหมุนตัวหันหลังเดินกลับไปทันที น้ำเสียงและท่าทีเฉยชาของไมเคิล ทำให้เอวารู้สึกตัวหดเล็กลงอย่างช่วยไม่ได้ เด็กน้อยหันไปเหลือบมองบารอนที่ยืนอยู่ด้านข้าง ชายหนุ่มทำเพียงกุมมือเล็กเอาไว้แน่นหนา ยกมือเล็กขึ้นจรดริมฝีปาก กล่าวอย่างหนักแน่น

“รอพี่นะคะ” เอวาสูดลมหายใจเข้าลึก แล้วพยักหน้ารับ ก่อนจะหันไปทิศทางที่พี่ชายของตนเดินไป ชายหนุ่มไม่แม้แต่จะหันมามองหรือยืนรอกันเช่นแต่ก่อน นั่นยิ่งทำให้เอวารู้สึกหวั่นใจและกลัวเกรงอยู่ลึกๆ

เด็กน้อยสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ ก่อนจะก้าวขาเดินตามไปตามทิศทางที่บอดี้การ์ดกั้นเอาไว้ให้ เอวาพยายามสาวเท้าก้าวตามให้ทันคนเป็นพี่ชาย จนเมื่ออยู่ในระยะที่สามารถเอื้อมถึง เด็กน้อยก็สอดมือเข้าไป จับประสานกุมกับมือใหญ่เอาไว้อย่างที่เคยทำ ไมเคิลปรายตามองเล็กน้อย ก่อนจะดึงมือออก แล้วก้าวเดินต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แต่การกระทำนั้นทำให้เอวาชะงัก หยุดยืนอยู่กับที่ ก้มมองมือของตนเองที่ว่างเปล่า แต่รู้สึกราวกับทำสิ่งสำคัญหล่นหายไปจนใจวูบโหวง เอวาเม้มริมฝีปากเอาไว้แน่น มองตามแผ่นหลังกว้างที่มุ่งตรงไปโดยไม่หันมามอง หยาดน้ำตาเริ่มเอ่อคลอบนดวงหน้าจนแผ่นหลังกว้างนั้นพร่าเลือน

“ฮึก” เอวาสูดน้ำมูกเล็กน้อย พยายามข่มกลั้นหยาดน้ำตาที่กำลังรินไหล ก้าวเดินตามหลังคนเป็นพี่ไป จนเมื่อถึงรถที่จอดรออยู่ เอวาก็ต้องชะงักอีกครั้งเมื่อเห็นว่ารถที่ไมเคิลนั่งขับผ่านออกไปต่อหน้าต่อตา

“พี่จ๋า!!” เอวาร้องเรียกเสียงดังพร้อมๆ กับการวิ่งตามรถคันหรู ใช้มือน้อยๆ นั้นตบลงที่กระจกด้านข้างพร้อมกับการร้องตะโกนไปพลาง

“พี่จ๋า!! เดี๋ยวก่อน!!” เอวาร้องพร้อมกับการวิ่งตามไป แต่เหมือนว่าเสียงนั้นจะส่งไปไม่ถึง เมื่อแทนที่รถคันนั้นจะหยุดลง กลับเพิ่มความเร็วมากขึ้นจนกระชากเอวาที่กำลังจับประตูรถให้หกล้มตามไปด้วย

“พี่จ๋า!! ฮึก! ฮืออออออ” ในตอนนี้เด็กน้อยไม่สามารถข่มกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้อีกแล้ว เอวาที่ตัวถลอกปอกเปิก กำลังทรุดตัวนั่งร้องไห้บนพื้น ยกมือขึ้นปาดน้ำตามองตามหลังรถที่กำลังขับออกไปไกล

“ฮืออออ”

เอี๊ยดดดดดด!!

เสียงบดล้อกับถนนดังลั่นไปทั่วบริเวณ ก่อนที่รถคันนั้นจะหยุดลง พร้อมกับใครบางคนที่เปิดประตูรถลงมา

ชายคนนั้นไม่ได้เดินตรงมาหาเอวา แต่กลับเดินไปที่ตำแหน่งคนขับ จับดึงกระชากคนขับให้ลงมาจากตำแหน่งสารถี ยกปืนขึ้นเล็งแล้วลั่นไกอย่างไม่ลังเล จนชายคนนั้นล้มลงกับพื้น หยาดเลือดแผ่กระจายเป็นวงกว้าง

บอดี้การ์ดบางส่วนวิ่งกรูกันไปหาชายที่นอนคว่ำหน้าอยู่ในทันที ในขณะที่ไมเคิลเดินถือปืนเข้ามาใกล้เอวาด้วยท่าทีเฉยชาแต่ดูดุดัน ใบหน้าเรียบนิ่งแต่แววตานั้นคลุ้มคลั่งดั่งพายุโหม จนกระทั่งมาหยุดอยู่ตรงหน้าของเด็กน้อย มือแกร่งข้างหนึ่งจับลงที่ต้นแขนของเด็กน้อย แล้วบังคับให้ยืนขึ้น พร้อมกับดึงลากไปทางรถที่จอดอยู่ในทันที

“หนะ หนูเจ็บ ฮึก” เอวาร้องบอกเสียงสั่นเพราะอาการสะอื้นไห้ ไมเคิลไม่แม้แต่จะผ่อนแรงให้เด็กน้อยแต่อย่างใด ยังคงเดินต่อไปเรื่อยๆ อย่างมั่นคง จนสุดท้ายก็มาถึงรถที่เปิดประตูค้างไว้อยู่ บอดี้การ์ดคนหนึ่งจัดการเปิดประตูข้างคนขับให้อย่างรู้งาน

ไมเคิลจับยัดเอวาเข้าไปข้างใน แล้วจึงปิดประตูลงด้วยตัวเองดังปัง! เดินอ้อมไปอีกฝั่ง เข้าประจำที่คนขับแล้วกระชากตัวรถออกไปทันที จนศีรษะของเด็กน้อยโขลกเข้ากับคอนโทรลหน้ารถ ไมเคิลทำเพียงปรายตามองแล้วขับรถเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ชายหนุ่มขบกรามเอาไว้แน่น พยายามสุดความสามารถที่จะข่มกลั้นอารมณ์ของตน เอวาเองก็ได้แต่นั่งร้องไห้อยู่ที่ด้านข้าง ยกมือขึ้นปาดน้ำตาอยู่ตลอดเวลา ในขณะที่มืออีกข้างก็จิกกำเบาะรถเอาไว้แน่น ลำตัวสั่นระริกด้วยความกลัว ไมเคิลขับแซงซ้ายแซงขวา ความเร็วพุ่งทะยานถึงขีดสุด ไม่สนว่ามันจะเฉี่ยว จะชนกับใครมากแค่ไหน

ปัง!

เอวาสะดุ้งตกใจเมื่อไมเคิลขับปาดหน้ารถบรรทุกขนาดใหญ่ จนหลบไม่พ้นและถูกชนท้ายในที่สุด แต่ไมเคิลก็ยังคงนิ่งเฉยแถมยังเร่งความเร็วขึ้นอีกเพื่อนขับหนีดวงตาคมกล้ามองมุ่งตรงไปข้างหน้าอย่างไม่เกรงกลัว แต่แล้วเอวาก็ต้องสะดุ้งอีกครั้งเมื่อไมเคิลเบียดออกด้านข้าง และครั้งนี้ก็เป็นฝั่งที่เอวากำลังนั่งอยู่

กระจกมองข้างนั้นหลุดห้อยต่องแต่ง เพราะการขับเบียดเสียดในที่แคบ ทำให้กระจกหลุดออกจากตัวรถ เอวาตัวสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว หยาดน้ำตาเปรอะเปื้อนไปทั่วใบหน้า แต่ไมเคิลยังคงนั่งนิ่ง ขับต่อไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ในขณะที่รถเหล่านั้นต่างพากันจอดรถ แล้วลงมาสบถด่าไล่หลัง ไมเคิลเหลือบตามองลงน้อย เห็นว่าบอดี้การ์ดของตนลงไปเคลียร์ให้แล้วก็ไม่สนใจอะไรอีก มุ่งตรงกลับบ้านอย่างรวดเร็ว

ใช้เวลาไม่นานนักไมเคิลกับเอวาก็มาถึงบ้านด้วยสภาพรถที่พังยับเยินไปทั่วคัน แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้สนใจ เดินมุ่งตรงเข้าบ้านไปอย่างรวดเร็ว เอวารีบลงจากรถ วิ่งตามหลังมาติดๆ ทันเห็นพี่ชายของตนเดินเข้าไปหาคนๆ หนึ่ง เงื้อมือขึ้นสูง และสะบัดฟาดลงไปเต็มแรง จนคนโดนนั้นถึงกับหน้าหัน หยาดเลือดไหลซึมลงมาเป็นทางในทันที

เอวามองภาพตรงหน้าด้วยความตื่นตระหนก ดวงตากลมโตเบิกกว้าง เมื่อเห็นว่าใครที่ตกอยู่ท่ามกลางวงล้อม เด็กน้อยก็รีบถลาตัวเข้าไปใกล้ในทันที

“พี่ซี!!”

หมับ!

ยังไม่ทันที่จะขยับตัวไปมากกว่านั้น เอวาก็ถูกจับกุมโดยโรมีโอที่เข้ามาล็อกตัวเอาไว้แน่น

“โรม! ปล่อยนะ!! ปล่อยหนู! โรมีโอ!!!” เอวาร้องตะโกนดังลั่น พยายามดิ้นหนีจากการจับกุมตัว

“ไม่ได้ครับ.... อันตรายเกินไป....” โรมีโอพูดเสียงเบา จับเอวาเอาไว้แน่น

“มันเป็นเพราะหนู! ความผิดหนู!! คนอื่นไม่เกี่ยว! พี่จ๋าฟังหนู!!” เอวาร้องตะโกนและพยายามดิ้นรน ในคราวนี้เหมือนว่าไมเคิลจะพอได้ยินเสียงบาง หันหันหน้ามามองช้าๆ แววตาเฉยชาเรียบนิ่ง

“จะได้รู้..... ว่าการกระทำที่สิ้นคิดของตัวเอง ทำให้ใครต้องเดือดร้อน”

ฉึก!!

“อึก!!”

“พี่ซี!!” สิ้นคำนั้นไมเคิลก็ปามีดเล็กที่พกติดตัวตลอดเวลาเข้าที่ร่างของซีนอนซึ่งบอบช้ำไปด้วยบาดแผล เอวากรีดร้องดังลั่นเมื่อเห็นภาพนั้น ก่อนจะร้องไห้ออกมาอย่างคนหมดหนทาง ซีนอนมองมีดที่ปักอยู่ที่หัวไหล่ซ้ายของตัวเอง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองผู้เป็นนายด้วยสายตาตัดพ้อ

“ฉันบอกแล้วว่านายต้องรับผิดชอบ... ซีนอน....”

เพี้ยะ!!

ไมเคิลพูดพร้อมกับยกมือขึ้นตบหน้าของซีนอนอีกครั้งอย่างรุนแรง

บัดนี้ใบหน้าที่เคยน่ารักสดใสตามแบบฉบับของซีนอนนั้นบวมช้ำและเต็มไปด้วยบาดแผล ใบหน้าปูดบวมไม่น่าดูเช่นแต่ก่อน ไมเคิลขยับเข้าไปใกล้คนที่กำลังนั่งคุกเข่า ข้ามร่างของบอดี้การ์ด 5 คนที่นอนคว่ำหน้าไร้ลมหายใจ ก่อนจะตรงไปขยุ้มผมของซีนอน กระชากอย่างรุนแรงบังคับให้เงยหน้าขึ้นมอง

“บอกฉันสิ..... นายจงใจใช่ไหม.....” ไมเคิลพูดเสียงเย็นข้างใบหู บังคับให้ซีนอนหันไปมาเอวาที่ถูกโรมีโอจับกุมตัว เด็กน้อยร้องไห้สะอึกสะอื้นตัวโยนอย่างน่าสงสาร

“คะ ครับ... ผมจงใจ... ปล่อยให้คุณหนูหนีไป.....”

“ทำไม....” ไมเคิลดวงตาวาวโรจน์ ขณะมองจ้องเอวาไม่ละสายตา

“........”

“ตอบไม่ได้.... หรือไม่อยากตอบ.....” ไมเคิลพูดเสียงเหี้ยม ใช้ปลายมีดไล้ใบหน้าหวานนั้นช้าๆ ก่อนจะสอดมันเข้าไปในริมฝีปากบาง ทำให้ซีนอนเริ่มสะอึกสะอื้น

“หนึ่ง....”

“ฮึก!” ในคราวนี้เป็นซีนอนบ้างแล้วที่เริ่มหวาดกลัวจนตัวสั่น

“สอง....”

“ฮืออออ” ซีนอนน้ำตาไหลพราก เมื่อปลายมีดนั้นริมขยับ คมมีดกรีดลงที่ขอบปาก ไล้ไปตามกระพุ้งแก้ม บ่งบอกได้ว่าถ้าไม่ยอมตอบในเร็วๆ นี้ ไมเคิลจะฉีกปากของตนเพื่อเป็นการลงโทษ ไมเคิลกระตุกยิ้มมุมปากอย่างเหี้ยมเกรียม เมื่อเห็นปฏิกิริยานั้น

“สะ-”

“หนู!! เป็นหนู!! เป็นเพราะหนูเอง!! ฮือออออ” เอวาร้องตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง ทำให้ไมเคิลที่กำลังจะตวัดมีดเฉือนริมฝีปากของซีนอนต้องหันไปมอง

“เพราะหนูข้อร้องพี่ซีให้ช่วย ฮืออออ อย่าทำอะไรพี่ซีเลยนะ ฮือออ” เอวาร้องไห้ไปพลางพูดไปพลาง ไมเคิลทำเพียงรอฟังเงียบๆ

“เพราะหนูขอร้องให้พี่ซีช่วย พี่เขาถึงได้วางแผนให้หนูออกไปเจอบาร์ค ฮือออ หนูผิดเองที่ไม่เชื่อฟัง ฮือ หนูขัดคำสั่งพี่จ๋า ฮือออ” เอวาร้องไห้ปานจะขาดใจ ไมเคิลแสยะยิ้มเหี้ยม เอ่ยปากเสียงเนิบช้า

“ยังไงมันก็ผิดอยู่ดี หึหึ.....”

ฉับ!!!!

“ไม่!!!!!”

“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก” ซีนอนกรีดร้องดังลั่นพร้อมกับลงไปดิ้นทุรนทุราย ยกมือขึ้นกุมปากของตัวเองที่มีเลือดไหลพราก เพราะไมเคิลทำการตัดเฉือนเนื้อบริเวณริมฝีปาก ทำให้เกิดแผลใหญ่ฉกรรจ์ ไมเคิลทิ้งซีนอนไว้ตรงนั้น แล้วยืดตัวขึ้นสูง ก้าวเท้าเดินมาหาเอวาด้วยท่าทีดุดัน หันไปมองโรมีโอเอ่ยปากเสียงเรียบ

“จัดการให้เรียบร้อย”

“ครับ” โรมีโอพยักหน้ารับ แต่ไม่ยอมปล่อยเอวาให้กับเจ้านายของตนเมื่อไมเคิลยื่นมือมา โรมีโอแสดงท่าทีลังเลยิ่งทำให้ดวงตาสีทองวาวโรจน์ ก่อนที่ไมเคิลจะจับลงที่ข้อมือเล็ก แล้วดึงกระชากเข้าหาตัวอย่างรวดเร็วและรุนแรง แต่โรมีโอก็ไม่ยอมปล่อยให้เอวาหลุดไปโดยง่าย จนกลายเป็นว่าเป็นการยื้อยุดระหว่างคนสองคน

“ฮึก! หนูเจ็บ!!” เอวาร้องออกมาทันที ทำไมเคิลตวัดสายตาไปมองโรมีโอ มองจ้องดุดันเปล่งเสียงต่ำในลำคอ

“ปล่อย.....”

“บอสครับ คุณหนูยังเด็ก ยังไม่รู้ความ บอสอย่า-”

“ปล่อย!!”

“โอ้ย!!! ฮือออออออ” ไมเคิลไม่สนใจฟังคำทัดทานของโรมีโอ จับดึงกระชากเอวาอีกครั้ง และครั้งนี้ก็รุนแรงเสียจนเอวาได้ยินกระดูกเคลื่อน ความเจ็บปวดแล่นพล่านไปทั่วกาย จนเปล่งเสียงร้องออกมาดังลั่น และนั่นทำให้โรมีโอเผลอปล่อยมือด้วยความตกใจ

เมื่อไมเคิลได้ตัวเอวาไปก็จับยกขึ้นพาดบ่า พาเดินไปที่บนห้องของตนแทนที่จะเป็นห้องของร่างเล็ก ทันทีที่มาถึงชายหนุ่มก็จับเอวาโยนลงบนเตียงใหญ่ ไม่สนอาการบาดเจ็บตามเนื้อตัว ก่อนจะโถมตัวเองไปคร่อมทาบทับ ปิดกั้นทางหนี

“รู้ไหมว่าตัวเองทำอะไรลงไป” ไมเคิลพูดเสียงกระซิบแผ่วเบาข้างใบหู แต่ถ้อยคำนั้นหนักอึ้งราวกับก้อนหินขนาดใหญ่

“วันนี้มีคนตายไปทั้งหมด 6 คน และบาดเจ็บสาเหตุอีกหนึ่ง.... ทั้งหมดนั้นเกิดขึ้นเพราะเราขัดคำสั่งพี่.....” เอวาตัวสั่นระริกเมื่อได้ฟัง ภาพของบอดี้การ์ด 5 คนที่ติดตามตัวเองไปห้างสรรพสินค้าในวันนี้ผุดขึ้นมาในความทรงจำ อีกคนหนึ่งนั้นคือคนขับรถที่ทำให้เอวาหกล้มเป็นแผลจนได้เลือด ส่วนคนสุดท้ายคือซีนอนที่บิดตัวดิ้นเร้าไปกับพื้นที่เต็มไปด้วยเลือด ยกมือขึ้นปิดปากของตัวเองเอาไว้แน่น

“ฮึก ฮืออออ หนูไม่ได้ตั้งใจ ฮืออออ”

“ไม่.... เราตั้งใจ เพราะการกระทำที่สิ้นคิดของตัวเองทำให้คนทั้ง 6 คนนั้นต้องตาย.... ถ้าซีนอนไม่ใช่ระดับ S บางทีอาจจะเป็น 7.....”

“ฮือออ ขอโทษ ฮึก หนูขอโทษ ฮืออออ” เอวาน้ำตานองหน้า ดวงตาบวมช้ำจากการร้องไห้ติดต่อกันมาเป็นเวลานาน ไมเคิลลูบแขนข้างหนึ่งที่บิดเบี้ยวผิดรูป ก่อนจะกดไหล่ของเอวาให้นอนนิ่ง แล้วดันกลับเข้าไปอีกครั้งอย่างรุนแรงและรวดเร็ว

“อ๊ากกกกกกกกก” เอวากรีดร้องเสียงโหยหวน น้ำตาไหลพรากด้วยความเจ็บปวด พร้อมกับสายตาที่ตัดพ้อต่อว่า เต็มไปด้วยความเสียใจ เศร้าใจ และผิดหวัง

ไมเคิลกดจูบซับน้ำตาที่พวงแก้ม ไล่เรื่อยมาจนลำคอ เมื่อเห็นรอยรักสีกุหลาบก็กดฟัน กัดลงไปเต็มแรง จนจมูกได้กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้ง ริมฝีปากรับรู้ถึงความอุ่นร้องที่เอ่อซึมตามไรฟัน

“โอ้ย!!! ฮือออ กลัวแล้ว ฮือออ หนูกลัวแล้ว.....” เอวาร้องออกมาอย่างคนไร้ทางสู้ ไมเคิลกลับยกยิ้มพึงพอใจ ลูบไล้ไปตามเนื้อตัว จนกระทั่งมาถึงข้อเท้าเล็กขาวสะอาด เอ่ยปากบอกเสียงเนิบช้า

“ตัวเล็กชอบหนีจากพี่มากใช่ไหมคะ” ไมเคิลกดจูบที่ข้อเท้าของเด็กน้อย เอวาส่ายหน้าไปมาอย่างต้องการจะปฏิเสธ ร้องไห้สะอึกสะอื้น

“เท้าเล็กๆ คู่นี้ชอบที่จะวิ่งหนีออกไปไกลจากพี่..... ทั้งๆ ที่เคยเชื่อฟังมาตลอดแท้ๆ” ท้ายประโยคนั้นราวกับพึมพำกับตัวเอง ในชั่ววินาทีถัดมา คำพูดของไมเคิลก็ทำให้เลือดในกายของเอวาเย็นวาบ ความหวาดกลัวเข้าเกาะกุมอย่างรวดเร็ว

“ถ้าพี่ตัดขาคู่นี้ทิ้งไปตัวเล็กก็จะหนีไปไหนไม่ได้ถูกไหมคะ”

“มะ ไม่นะ ฮือออ ไม่นะ ไม่เอา... ไม่!!” เอวาเริ่มดิ้นรนและกรีดร้อง ไมเคิลยกยิ้มเหี้ยมเกรียม จับของเท้าเล็กเอาไว้มั่น

“พี่เสียดายเท้าสวยๆ นี่ค่ะ สบายใจได้ พี่ไม่ตัดมันทิ้งหรอก” ไมเคิลพูดด้วยรอยยิ้ม แต่ก็ไม่ทำให้เอวาวางใจได้แม้แต่น้อย เพราะรอยยิ้มที่ไม่จริงใจนั้น เด็กน้อยส่ายหน้าไปมาด้วยความหวาดกลัว ไมเคิลก็พูดออกมาอีกครั้ง

“ขาหักข้างหนึ่งจะใช้เวลาสักเท่าไหร่นะ.....”

“ไม่... ฮืออออ พี่จ๋า ไม่.... ฮือออ กลัว... หนูกลัวแล้ว ฮือออออ” เอวาถึงกับพนมมือยกขึ้นไหว้ ร่างกายสั่นสะท้านและหอบโยนอย่างรุนแรง ทำให้ไมเคิลแสดงสีหน้าแปลกใจออกมา

“กลัวเป็นด้วยหรอคะ?”

“ฮึก ฮืออออออ”

“ตัวเล็กว่าถ้ามันหักทั้งสองข้าง....... กี่วันถึงจะหาย?”

“ไม่นะ... ไม่เอา... ไม่! ฮือออออ” ไมเคิลยกยิ้ม กดจูบลงที่ข้อเท้าเล็กซึ่งพยายามดิ้นรนหนีออกจากมือกว้าง

“อยู่กับพี่นะคะ”

กร๊อบ!

“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก” เอวาดิ้นทุรนทุราย น้ำตาไหลพราก เสียงกรีดร้องนั้นทำให้โรมีโอเปิดประตูผลั๊วะเข้ามาด้วยความรวดเร็ว ชายหนุ่มดวงตาเบิกกว้างเมื่อเห็นสภาพคุณหนูของบ้านที่บิดกายไปมา ร้องไห้ราวคนจะขาดใจ ใบหน้าแดงก่ำร้องไห้โฮ

“ไมเคิล!!!” โรมีโอร้องตะโกนเสียงดังพร้อมกับพุ่งตัวไปผลักให้ไมเคิลออกห่าง อุ้มเอวาที่เริ่มแสดงอาการชักออกมาให้เห็นไว้ในอ้อมแขน ไมเคิลมองตามด้วยสายตานิ่งเฉย ไม่ยินดียินร้าย ขณะที่โรมีโอร้องตะโกนสั่งการจนวุ่นวาย ขณะนำตัวเอวาส่งโรงพยาบาล

.

.

.

เอวาลืมตาขึ้นมาอีกครั้งก็พบว่าตนเองอยู่ในห้องพักขนาดใหญ่ รายล้อมไปด้วยกลิ่นฉุนที่ตนคุ้นเคย เพราะได้กลิ่นมันเป็นระยะเวลายาวนานในช่วงก่อนหน้า เอวาเหม่อมองเพดาน ปล่อยให้น้ำตาไหลรินออกมาไม่ขาดสาย สะอื้นไห้เพียงลำพัง

ประตูห้องถูกเปิดเข้ามาพร้อมกับการเคาะเบาๆ ก่อนหน้า คนที่เข้ามาคือคุณหมอประจำตัวที่เข้ามาดูอาการ บอกให้รู้ว่าตอนนี้ที่ไหล่ซ้ายและข้อเท้าขวาข้อต่อหลุด ทางคุณหมอทำการต่อให้แล้ว แต่ต้องเข้าเฝือกอ่อนสักระยะหนึ่ง

เอวาพยักหน้ารับทั้งที่ยังคงน้ำตาไหลอยู่ หมอแอลลูบศีรษะเล็กอย่างเห็นใจ ก่อนจะผละไปจัดการงานของตน

โรมีโอเข้ามาเยี่ยมเอวาต่อจากนั้น และคอยดูแลไม่ห่าง จนกระทั่งเอวาออกจากโรงพยาบาล กลับมาพักที่บ้านของตน แต่ก็ยังคงไร้วี่แววของไมเคิล แม้ว่าเอวาจะเพียรถามจากโรมีโอมากแค่ไหน คำตอบที่ได้รับคือ

“บอสกำลังพักผ่อนครับ”

เอวาก็ไม่รู้ว่าคำว่าพักผ่อนนั้นหมายถึงอะไร แม้เด็กน้อยจะยังคงกลัวไมเคิลจับใจ แต่อย่างไรก็ยังอยากเจอ เพียงแต่ชายหนุ่มไม่โผล่หน้ามาแม้แต่น้อย เอวาเริ่มเหม่อมองหน้าต่างบ่อยขึ้น นิ่งเงียบมากขึ้น ทานอาหารได้น้อยลง

จากชั่วโมง เปลี่ยนเป็นวัน......

จากหนึ่งวัน เปลี่ยนเป็นหนึ่งสัปดาห์......

จากสัปดาห์เปลี่ยนเป็นเดือน......

คำถามที่ออกมาจากริมฝีปากเล็กยังคงเป็น

“พี่จ๋าไปไหน......”

“ทำไมถึงไม่มา.....”

“พี่จ๋าไม่รักหนูแล้ว....”

“ฮึก หนูเป็นเด็กไม่ดี ฮืออออ”

คนที่ใกล้ชิดกับเอวามากที่สุดในตอนนี้คือโรมีโอ ยิ่งได้ฟังยิ่งสะท้อนใจ ไม่อาจหาคำใดมาปลอบใจคุณหนูของตนได้ นอกจากการรวบตัวเด็กน้อยมากอดไว้ ลูบหลังลูบไหล่ปลอบโยน กระซิบเสียงเบาข้างใบหูว่าบอสยังคงรัก โรมีโอเองก็รัก และจะรักอย่างนั้นตลอดไป

ตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมาเอวาร้องขอให้โรมีโอพาไปหาบารอนบ้าง แต่ชายหนุ่มก็ปฏิเสธเสียงหนักแน่นกลับมาทุกครั้ง แสดงถึงการไม่ยินยอม พร้อมทั้งหยิบยกเรื่องที่เกิดขึ้นมาพูดซ้ำ แม้ว่ามันจะทำร้ายจิตใจของเด็กน้อยก็ตาม

นอกจากนี้แล้วเอวายังถามหาถึงซีนอน โรมีโอก็ตอบตามจริงว่ากำลังพักรักษาตัว เพราะซีนอนเองก็โดนมาหนักเหมือนกัน พร้อมทั้งยังเล่าเรื่องราวในช่วงที่เกิดขึ้นก่อนหน้าให้เอวารับรู้ด้วย

เรื่องนั้นเริ่มต้นมาจากที่ไมเคิลมีธุระที่ห้างนั้นพอดี จึงอนุญาตให้ซีนอนพาเอวาออกมาเดินเที่ยวด้วยได้ ไมเคิลจะได้มาคอยดูแลและคอยรับกลับในทีเดียว จากการคำนวณเวลาแล้วคิดว่าน่าจะพอดีกัน แต่มันไม่เป็นอย่างนั้น เมื่อไมเคิลติดประชุมเสียก่อน จึงทำให้มาช้า

หลังจากการประชุม ไมเคิลก็มุ่งตรงมาที่ห้าง จัดการทำธุระของตนให้เรียบร้อย ในขณะนั้นเองที่เห็นเอวาและซีนอนกำลังลองเสื้อ ไมเคิลจึงเดินตามไปเงียบๆ แอบมองท่าทีสนุกสนานของน้องน้อยอยู่ห่างๆ ไม่ได้เข้าไปยุ่งวุ่นวาย

เพราะตนกับเอวามีเรื่องขัดใจกันอยู่ก็คือเรื่องของบารอน ทำให้ไมเคิลไม่อยากขัดจังหวะความสุขนั้น และแอบตามหลังไปเงียบๆ

จนกระทั่งมาถึงร้านสปา ไมเคิลตามเข้าไปติดๆ ติดต่อกับพนักงานและแจ้งความต้องการว่าจะเป็นคนนวดให้เอวาเอง เพราะไม่ต้องการให้ใครได้เห็นผิวขาวราวน้ำนม ไม่ต้องการให้มีคนได้สัมผัส หลังจากที่ตกลงกันได้และจ่ายเงินไปจำนวนหนึ่ง ไมเคิลก็เข้าไปในห้องของเอวา ที่ควรจะมีเอวาอยู่ในนั้น แต่กลับพบเพียงความว่างเปล่า

ใบหน้าหล่อเหลาคมคายขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น เดินดูห้องน้ำทีละห้องอย่างใจเย็น จนสุดท้ายก็ได้คำตอบว่าที่แห่งนี้ว่างเปล่า ไม่มีใครอยู่ภายในนี้ ดังนั้นชายหนุ่มจึงหยิบโทรศัพท์ออกมาดู และเห็นได้ว่าคนตัวเล็กกำลังเคลื่อนที่ออกห่างจากห้างสรรพสินค้ามากขึ้นเรื่อยๆ

เพียงเท่านั้นชายหนุ่มก็กำมือแน่น เอ่ยปากสั่งการกับโรมีโอให้จับกุมซีนอนและบอดี้การ์ดทั้งหมดกลับบ้าน ในขณะที่บางส่วนแบ่งมาติดตามและคุ้มกันไมเคิล และนั่นเป็นเหตุที่ทำให้ไมเคิลหาเอวาเจอภายในระยะเวลาอันรวดเร็ว ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น

เอวานั่งหน้าเศร้าน้ำตาไหลออกมาแต่ไร้เสียงสะอื้น จนโรมีโอทนไม่ไหวขยับเข้าไปกอดปลอบ ใช้อกของตนต่างผ้าซับน้ำตาให้เด็กน้อยด้วยความเต็มใจ ทั้งคู่ต่างตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตนเงียบๆ เพียงลำพัง ท่ามกลางหยาดน้ำตาที่ไหลรินลงมาไม่ขาดสาย.....