บทที่ 26 ผมขอร้อง

Michael Part

ย้อนกลับไปหนึ่งเดือนก่อนหน้า……

หลังจากเรื่องวุ่นวายผ่านพ้นไป โรมีโอนำตัวเอวาส่งโรงพยาบาล เฝ้าดูอาการจนวางใจว่าเด็กน้อยจะไม่เป็นอะไร ชายหนุ่มก็มุ่งตรงกลับบ้านเพื่อไปจัดการปัญหาที่คฤหาสน์หลังงามนั้นต่อ ทันทีที่เห็นบอสของตนขังตัวเองไว้ในห้อง ชายหนุ่มก็ไม่รอช้าที่จะปล่อยหมัดหนักๆ ไปเรียกสติของบอสตัวเอง

“หายบ้ารึยังครับ” โรมีโอถามเสียงเรียบด้วยดวงตาแววโรจน์ท่าทางขุ่นเคือง ไมเคิลทำเพียงแสยะยิ้มมุมปาก เอ่ยตอบเสียงเนิบช้า

“น้อยไป.....”

ผลั๊วะ! ผลั๊วะ! ผลั๊วะ!

เมื่อบอสบอกว่าน้อยไป โรมีโอก็จัดให้ 3 ทีติดๆ กัน จนไมเคิลถึงกับเซ ชายหนุ่มสะบัดหน้าเล็กน้อย เอ่ยปากบอกอีกครั้งด้วยเสียงเยาะเย้ย

“แรงมีแค่นี้? น้อยไป…..”

ผลั๊วะ! ผลั๊วะ! ผลั๊วะ! ผลั๊วะ! ผลั๊วะ!

เมื่อได้ยินแล้วโรมีโอจึงจัดให้อีกเน้นๆ 5 ที จนไมเคิลจุกจนถึงกับทรุดลงที่พื้น ยกมือขึ้นกุมท้องของตน

“แค่กๆ”

“คุณหนูมีแผลที่ข้อศอกกับหัวเข่า หัวไหล่และข้อเท้าที่หลุดก่อนหน้า ถูกต่อให้เข้าที่แล้วครับ แต่ยังต้องพันเผือกอ่อนและพักรักษาตัวอีกสักระยะ ส่วนบอดี้การ์ดทั้ง 6 คนนั้นทำการผ่าเอากระสุนออกแล้ว ตอนนี้กำลังรักษาตัว ส่วนคุณซีนอนนั้นเย็บแผลบริเวณริมฝีปากไปแล้ว 3 เข็ม รอแผลหายจึงจากสามารถทำศัลยกรรมได้ครับ” โรมีโอเอ่ยรายงานด้วยท่าทีเย็นชา ปรายตามองบอสของตนที่นั่งกุมท้องอยู่ที่พื้น ยังไม่ลุกขึ้นมา จึงเอ่ยต่อในทันที

“จำเป็นต้องทำแบบนี้ไหมครับ”

“จำเป็นสิ” ไมเคิลตอบพร้อมกับลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ โรมีโอโยนยาทาแผลฟกช้ำไปให้ แล้วเอ่ยต่อในทันที

“แบบนี้จะทำให้คุณหนูยิ่งกลัว....”

“นั่นคือสิ่งที่ฉันต้องการ.... ตัวเล็กจะได้เรียนรู้ว่าการกระทำของเขาส่งผลอย่างไร และตัวเองจะต้องเจอกับอะไร” ไมเคิลพูดพร้อมกับถกชายเสื้อขึ้น เปิดเผยรอยช้ำตามตัว แล้วเริ่มทายาให้ตัวเอง

“ต้องทำร้ายคุณหนูขนาดนี้ด้วยหรือไงครับ” โรมีโอพูดด้วยท่าทีที่ไม่เห็นด้วยอย่างรุนแรง ดวงตาเรียวคู่สวยตวัดมองจ้องดุดัน ไมเคิลหัวเราะในลำคอ แต่ดวงตาเหม่อมองออกไปไกล ความโศกเศร้ารายล้อมอยู่รอบตัว

“ไม่อย่างนั้นเอวาจะไม่มีทางฟังฉัน..... ฉันจึงต้องทำร้ายเขาด้วยมือคู่นี้.....” ไมเคิลมองมือของตนเองอย่างรังเกียจ รังเกียจที่ใช้มันทำร้ายคนที่เป็นดั่งดวงใจ ภาพความทรงจำของคราบน้ำตาที่ไหลอาบหน้า ความหวาดกลัวอย่างสุดกลั้น และท่าทีที่ดิ้นทุรนทุรายหนีห่างยังคงติดอยู่ในความทรงจำ

ไมเคิลอยากจะตัดมือคู่นี้ทิ้งไปเสีย เพื่อชดเชยให้กับคนตัวเล็ก ทำร้ายคนที่เป็นเจ้าของหัวใจ หากแต่เขาก็ยังต้องใช้มือคู่นี้ในการปกป้องดูแลคนที่เป็นดั่งดวงใจของตนเช่นกัน ไมเคิลกำมือเอาไว้แน่น ก่อนจะหันไปหาโรมีโอที่ยืนกอดอกอยู่ฝั่งตรงข้าม เอ่ยปากด้วยเสียงเนิบช้าแต่หนักแน่น

“หักมัน.....” โรมีโอหันกลับไปมองคนพูดในทันที ไมเคิลยื่นส่งมือไปให้และหยุดอยู่ตรงหน้าของโรมีโอ ก่อนจะเอ่ยย้ำอีกครั้ง

“หักมัน โรมีโอ.....”

“พูดอะไร....” ชายหนุ่มผมยาวขมวดคิ้วหมุนเข้าหากัน ก่อนที่ไมเคิลจะเอ่ยย้ำอีกครั้งพร้อมคำอธิบาย

“เพราะมือคู่นี้มันเคยทำร้ายตัวเล็ก..... การหักมันคืนคือการชดใช้.....” โรมีโอหายใจหอบแรง ใบหน้าโกรธขึ้ง ตวาดออกมาดังลั่น

“คิดบ้าอะไร!! คิดว่าทำแบบนี้แล้วคุณหนูจะดีใจหรือไง!!!” ไมเคิลลดมือลงช้าๆ พร้อมเอ่ยเสียงเนิบช้าอยู่ในที

“แปลว่าไม่ทำ......” ชายหนุ่มเอ่ยปากเสียงแผ่ว หมุนตัวกลับไปที่โต๊ะทำงานของตน เปิดลิ้นชักขนาดเล็กที่ด้านข้าง หยิบบางสิ่งออกมาแทน

“สิ่งที่ฉันอยากจะให้...... แต่ตัวเล็กคงไม่ต้องการ....” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับหมุนของในมือเล่นไปมา ยกยิ้มสมเพชให้กับตัวเอง ก่อนจะวางมันลงบนโต๊ะตามเดิม แล้วหยิบบางสิ่งออกมาแทนที่ โรมีโอที่มองเห็นการกระทำนั้นตลอดเวลาลดแขนลงช้าๆ เอ่ยปากถามอย่างไม่ไว้ใจ

“บอสคิดจะทำอะไร” ไมเคิลไม่ตอบแต่กลับยกยิ้มมุมปาก ดึงปลอกมีดออกมาช้าๆ หมุนเล่นไปมาในมือ

“ทำอะไร......”

“.....”

“ก็แค่ชดใช้.....”

ฉึก!!

“อึก!” ไมเคิลร้องครางในลำคอ ต่างจากโรมีโอที่ดวงตาเบิกกว้าง ถลาตัวเข้ามาหาเจ้านายของตนที่โต๊ะอย่างรวดเร็ว แล้วร้องออกมาเสียงดังลั่น

“ไมเคิล!!! ทำบ้าอะไร!!” โรมีโอเงยหน้ามองเจ้านายของตนหน้าตาตื่น ในขณะที่ไมเคิลยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะจับบังคับทิศทาง ให้ใบมีดหมุนคว้านอยู่ที่กลางฝ่ามือ

“หยุดนะ!! ทำอะไรของคุณ!!” โรมีโอร้องออกมาดังลั่น กำลังจะเอื้อมคว้ามีดออกมาถือไว้เอง หากแต่ไมเคิลกลับดึงกระชากมีดที่ปักอยู่บนหลังมือออกอย่างรวดเร็วและรุนแรง โยนมีดขึ้นเล็กน้อยเปลี่ยนสลับข้างและปักลงไปที่หลังมืออีกข้างอย่างรวดเร็ว!

ฉึก!!

“ไมค์!! บ้าไปแล้วหรอ!!” โรมีโอร้องออกมาเสียงดัง ถลาตัวเข้าไปใกล้แล้วจับดึงมีดออกจากหลังมืออย่างรวดเร็วก่อนที่ไมเคิลจะทำการหมุนคว้านเช่นเดียวกับมืออีกข้าง เมื่อโรมีโอได้มีดเข้ามาไว้ในมือ ก็ปามันไปที่ผนังห้องอย่างรวดเร็วจนมันปักฝังคาอยู่ที่กำแพง

โรมีโอถอดเนคไทของตัวเองออกมาแล้วพันมันลงที่หลังมือข้างหนึ่งของเจ้านายหนุ่มอย่างรวดเร็ว เป็นการห้ามเลือดเบื้องต้น ในขณะที่อีกข้างนั้นใช้เนคไทของไมเคิลในการปฐมพยาบาล

“ไม่พอ.....” ไมเคิลเอ่ยพึมพำ คิ้วขมวดหมุน ท่าทีครุ่นคิดเมื่อมองดูบาดแผลซึ่งถูกเนคไทปิดทับ และหยาดโลหิตไหลซึมเป็นทางออกมาจากเนื้อผ้า

“ชดใช้แค่นี้..... มันยังไม่พอ.....”

“ไมค์!!!”

ผลั่ก!

โรมีโอชกเข้าที่ใบหน้าของไมเคิลอีกครั้งเป็นการเรียกสติ ใบหน้าของชายหนุ่มสะบัดหันไปอีกทาง ก่อนจะหันกลับมาช้าๆ ยกมือข้างหนึ่งขึ้นดู

“นายก็รู้ว่าแผลแค่นี้ทำอะไรฉันไม่ได้โรม......” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับมองหยาดเลือดที่อาบชุ่มไปทั่วเนคไทจนเปลี่ยนสีจากสีม่วงอ่อนให้กลายเป็นสีแดงเข้ม

“พอสักที!! นายคิดว่าเอวาจะชอบใจที่นายชดใช้แบบนี้รึไง! คิดอะไรโง่ๆ!” โรมีโอพูดพร้อมกับขยับเข้ามาใกล้ เขย่าตัวของไมเคิลอย่างอดรนทนไม่ไหว ก่อนจะผลักไมเคิลออกไปสุดแรงจนชายหนุ่มล้มลงกับพื้น

“ตั้งสติซะไมเคิล เจ้านายของฉันไม่ใช่คนโง่ไร้สมอง....” โรมีโอพูดขึ้นพร้อมกับสะบัดหน้าหนี เดินมุ่งตรงไปทางมีดที่ปักเอาไว้อยู่ จับดึงกระชากออกมาอย่างรุนแรง แล้วก้าวเท้าออกจากห้องไปด้วยสีหน้าปั้นปึ่ง ปิดประตูลงเสียงดังสนั่น บ่งบอกถึงอารมณ์ของผู้ช่วยคนสนิทในตอนนี้

ไมเคิลขยับเข้าไปนั่งพิงหลังกับบานหน้าต่างกว้าง หันหลังให้กับแสงจันทร์ที่สาดส่องในยามค่ำคืน ปฏิเสธที่จะจ้องมองดวงดาวที่สว่างไสวอยู่บนฟากฟ้า ในมือคือกล่องกำมะหยี่สีดำที่จับโยนเล่นไปมา เปิดออกดูข้างในบ้างเป็นบางครั้ง

“ตัวเล็กจะต้องการมันไหมคะ.....”

“ยังต้องการมีพี่คนนี้เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตไหม.....” ไมเคิลพูดพร้อมกับจรดริมฝีปากลงที่กล่องนั้น ดวงตาเหม่อมองในความมืดมิด ความเงียบครอบงำอยู่รอบตัว ทั้งอ้างว้าง โดดเดี่ยว และเงียบเหงาจับใจ......

ไมเคิลหลุดหัวเราะให้กับภาพความทรงจำที่ตนสร้างขึ้นเอง เห็นเด็กน้อยตัวเล็กนั่งคุกเข่าอยู่ข้างๆ ร้องเรียกพี่จ๋าไม่ขาดปาก คอยถามไถ่อาการไม่หยุด ขยับเข้ามาเกาะแขน โอบกอด ซุกตัวอยู่ในอ้อมอกอย่างน่ารักน่าชัง แต่ทั้งหมดทั้งมวลนั้นล้วนเป็นภาพมายา……

แกร๊ก!

แสงที่ลอดออกมาจากบานประตูตรงทางเดินสะท้อนเงาร่างของใครบางคน ทำให้ไมเคิลเหลือบตามองเพียงชั่วครู่แล้วถอนสายตากลับคืนอย่างไม่ใส่ใจ เสียงถอนหายใจดังออกมาแผ่วเบา ก่อนที่ข้อมือของไมเคิลจะถูกฉุดให้ลุกขึ้นจากพื้น พร้อมกับถ้อยคำที่เอ่ยบอก

“ไปโรงพยาบาลครับบอส”

“ไม่” ไมเคิลปฏิเสธและทิ้งตัวลงตามเดิม ไม่ขยับเขยื้อนไปไหน จนโรมีโอต้องยืนกอดอกอย่างเอาเรื่อง

“จะไปไม่ไป?”

“ไม่” โรมีโอกัดฟันกรอด มองเห็นสิ่งที่เจ้านายหนุ่มถืออยู่ในมือก็พุ่งตัวเข้าไปหาอย่างรวดเร็ว และแย่งชิงเอามาถือไว้เสียเอง

“โรม!!!” ไมเคิลตวาดดังลั่นเสียงดุดันพร้อมกับผุดตัวลุกขึ้นยืน โรมีโอยกยิ้มอย่างเป็นต่อ เอ่ยปากถามอีกครั้งอย่างเอาเรื่อง

“จะไปไม่ไป?”

“ไม่!”

“งั้นก็โยนทิ้งมันไปเลย!!” ในคราวนี้โรมีโอเองก็ไม่ยอมเช่นกัน ทำท่าจะปากล่องกำมะหยี่นั้นออกไปทางหน้าต่าง ไมเคิลขยับเข้าไปจับข้อมือเล็กเรียวของผู้ช่วยคนสนิทอย่างรวดเร็ว จับบิดข้อมือจนกล่องกำมะหยี่นั้นร่วงลงมา ไมเคิลที่รอจังหวะนี้อยู่แล้วเอื้อมมืออีกข้างออกไปเอื้อมคว้า หากแต่ก็ยังช้ากว่าโรมีโอที่คิดเอาไว้แต่แรก จึงปล่อยของออกจากมือแล้วใช้มือข้างที่ว่างรองรับไว้อย่างทันท่วงที ได้รับขอไปก่อนหน้าไมเคิลเพียงเสี้ยววิ

“โรมีโอ!!!” ไมเคิลคำรามลั่น จับบิดข้อมือแน่นขึ้นจนเลือดไหลออกมาเป็นทางจากบาดแผล ผู้เป็นนายยังคงมองจ้องดุดันไม่ยอมละสายตาและไม่ยอมปล่อยมือออกโดยง่าย

โรมีโอมองภาพตรงหน้าด้วยความเจ็บปวดอยู่ในใจลึกๆ เอากล่องกำมะหยี่นั้นใส่ในกระเป๋ากางเกง ทำให้ไมเคิลขยับเข้ามาใกล้ และทำท่าจะล้วงมือเข้าไปเพื่อชิงของกลับคืน

“ผมขอร้อง.....” โรมีโอพูดด้วยเสียงกระซิบชิดใบหูของไมเคิลด้วยท่าทีอ่อนแรง เสียงนั้นสั่นเครือเล็กน้อย ทำให้ร่างสูงชะงักการกระทำ หยุดยืนนิ่งไม่ไหวติงทั้งที่มือข้างหนึ่งยังคงจับกุมข้อมือเล็กของผู้ช่วยเอาไว้แน่น น้อยครั้งที่โรมีโอจะกล่าวคำนี้ออกมา

ชายหนุ่มทำงานเต็มความสามารถและไร้ที่ติ หากแต่ไม่มีสิ่งใดที่อยากได้ ไม่มีสิ่งใดที่ปรารถนา ไม่มีสิ่งที่ต้องการมาไว้ในครอบครอง คำว่า ขอร้อง น้อยครั้งที่จะพูดออกมา มักจะเกี่ยวข้องกับไมเคิลหรือเอวาอยู่เสมอ หากแต่ไม่มีเรื่องของตัวเองเลยแม้แต่น้อย และคำว่าขอร้องของโรมีโอนี้เองที่มีค่ามากพอจะหยุดความคลุ้มคลั่งของไมเคิลได้ลง

“ได้โปรดเถอะครับ..... คุณหนูจะทำหน้ายังไงเมื่อรู้ว่าบอสทำแบบนี้เพื่อชดใช้ให้ตัวเอง..... ได้โปรดคิดถึงใจคุณหนูด้วยเถอะครับ”

“......” ไมเคิลทำเพียงยืนฟังเงียบๆ ในขณะที่โรมีโอหลับตาแน่น มือที่ถูกจับกุมบิดออกอย่างช้าๆ และครั้งนี้ก็หลุดออกอย่างง่ายดาย ชายหนุ่มยกสองมือขึ้นโอบกอดเจ้านายของตน กระซิบเสียงเบาข้างใบหู

“ได้โปรด..... คิดถึงใจผมด้วยเถอะครับ....”

“......”

“ไปโรงพยาบาลนะครับ.....” โรมีโอปล่อยแขนออกในที่สุด และจับจูงข้อมือของบอสใหญ่ พาเดินออกจากห้อง มุ่งตรงไปที่รถ สั่งการให้ขับพาไปที่โรงพยาบาล

ทันทีที่ไปถึง แอลก็เข้ามารับช่วงต่อในการดูแลรักษาในทันที เมื่อหมอสาวเห็นสภาพมือของบอสใหญ่ก็ทำให้หญิงสาวนิ่งอึ้งไปชั่วครู่ ก่อนจะเริ่มต้นผ่าตัดและเย็บแผลให้อย่างรวดเร็ว เพื่อไม่ให้เส้นประสาทที่ฝ่ามือเสียหายและไม่เสียเลือดมากไปกว่านี้ ก่อนจะให้ไมเคิลแอดมิทที่โรงพยาบาลเพื่อให้เลือด

ไมเคิลถูกจัดให้อยู่ห้องสุดปลายทางเดิน แต่เป็นชั้นเดียวกันกับเอวาที่ชั้นบนสุดของโรงพยาบาล ทำให้โรมีโอต้องไปๆ มาๆ ระหว่างทั้งสองห้อง แต่ถึงกระนั้นชายหนุ่มก็ไม่ได้ปริปากบ่นอะไร เต็มใจที่จะย้ายข้าวของมากินนอนอยู่ที่โรงพยาบาลและนอนเฝ้าคุณหนูของตนเป็นหลักแทนที่จะเป็นเจ้านาย บ่งบอกถึงระดับความสำคัญภายในใจของผู้ช่วยหนุ่มได้ดี

หลังจากนั้นไม่นาน โรมีโอก็เข้ามาแจ้งให้ไมเคิลรับทราบว่าคุณหนูของบ้านได้ฟื้นขึ้นแล้ว และถามความเห็นของบอสใหญ่ว่าจะเข้าไปเยี่ยมหรือไม่ ซึ่งไมเคิลก็ตอบปฏิเสธกลับไป เพราะไม่อยากให้น้องน้อยเห็นตนในสภาพเช่นนี้ คงไม่แคล้วจะถูกถามถึงต้นสายปลายเหตุ ว่าได้แผลนี้มาได้อย่างไร

ในตอนนี้ไมเคิลกำลังนั่งเหม่อมองท้องฟ้าเพียงคนเดียวเงียบๆ ในมือถือกล่องกำมะหยี่เอาไว้แน่น ซึ่งชายหนุ่มได้มันคืนมาจากโรมีโอหลังจากที่ตนผ่าตัดเสร็จ

เรื่องราวความเป็นไปของเอวาถูกถ่ายทอดให้ไมเคิลได้รับรู้ในทุกๆ วัน โดยชายหนุ่มมีคำสั่งให้โรมีโอมารายงานเรื่องของน้องน้อยทุกวัน หลังเอวาหลับไปแล้ว และนั่นทำให้ไมเคิลต้องนั่งรอคอยข่าวสารจากผู้ช่วยคนสนิทในทุกๆ ค่ำคืน

หลังจากที่ไมเคิลได้ฟังรายงานแล้วถึงจะล้มตัวลงนอนพักผ่อนโดยที่มีโรมีโอคอยดูแลอยู่ข้างกายเฝ้ามองเจ้านายของตนหลับไป แล้วจึงกลับไปนอนที่ห้องของเอวาอีกครั้ง

ในช่วงแรก ยังคงไม่เป็นอะไรมากนัก หากแต่พักหลังทำให้ไมเคิลมองเห็นถึงการเปลี่ยนแปลงของโรมีโอทีละน้อย ซึ่งผู้ช่วยคนสนิทมีดวงตาปรือปรอยบ่อยครั้ง และรอยดำคล้ำที่ถุงใต้ตาเริ่มปรากฏ จนไมเคิลถึงกับอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามออกไป

“งานหนัก? .....” โรมีโอแยกเขี้ยวส่งให้ ก่อนจะพึมพำพูดกับตัวเอง

“ก็เพราะใครกันล่ะ”

“โทษฉัน? ......” น่าเสียดายที่แม้จะพึมพำ หากแต่คนหูดีอย่างไมเคิลก็ยังได้ยินอยู่ดี

“ใครจะกล้าโทษบอสได้กันครับ” โรมีโอฉีกยิ้มหวานส่งให้ แต่ดวงตาถลึงตามองอย่างกรุ่นโกรธ ไมเคิลแสร้งทำเป็นมองไม่เห็นและตอบรับถ้อยคำนั้น

“นั่นสินะ......” ไมเคิลมองมือของตัวเองที่ยังคงพันผ้าพันแผลเอาไว้อย่างเหม่อลอย แล้วไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก

เวลาผันผ่านไปอย่างรวดเร็วจนครบ 2 สัปดาห์ ไมเคิลทนเห็นสภาพของโรมีโอไม่ไหว ที่นั่งทำงานอยู่ดีๆ หันไปอีกครั้งก็ก้มหน้าฟุ้บหลับไปเสียแล้ว ทำให้คนมองถึงกับชะงักและคิดว่าใช้งานผู้ช่วยคนนี้หนักมากเกินไป

ไมเคิลจึงออกคำสั่งใหม่ โดยให้โรมีโอทำการติดตั้งกล้องและไมค์ขนาดเล็กเอาไว้ในห้องของเอวา ทำให้ไมเคิลสามารถนอนมองเด็กน้อยได้ทั้งวันไม่รู้จักเบื่อหน่าย และเจ็บปวดใจทุกครั้งที่เห็นว่าน้องน้อยนอนร้องไห้หรือฝันร้ายจากการกระทำของตน

จวบจนกระทั่งเวลาไหลผ่านมาครบ 1 เดือน ในที่สุดเอวาก็ได้กลับบ้าน เพราะเฝือกอ่อนที่ใส่ไว้ถูกนำออกไปแล้ว และเด็กน้อยก็ไม่มีปัญหาเรื่องการใช้กล้ามเนื้อ จึงได้รับคำอนุญาตให้กลับบ้านก่อนไมเคิล เนื่องจากชายหนุ่มผ่านการผ่าตัดเพื่อต่อเส้นประสาท จึงต้องมีการทดสอบผลหลังการผ่าตัดว่าสามารถใช้งานได้ดีหรือไม่ และเพราะเรื่องนี้เองที่เป็นปัญหา ทำให้ไมเคิลไม่อาจกลับบ้านได้พร้อมกับเอวา

“คุณพูดว่าอะไรนะครับ?!” โรมีโอร้องออกมาเสียงดังอย่างตกอกตกใจ ต่างจากคนไข้ที่นั่งนิ่งๆ บนเตียงกว้างด้วยแววตาเฉยเมย

“การทำงานของเส้นประสาทของบอสมีปัญหาค่ะ จะต้องทำการผ่าตัดใหม่อีกครั้ง” คนพูดมีสีหน้าลำบากใจ ในขณะที่ไมเคิลทำเพียงนั่งฟังเงียบๆ ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ตัว เขารู้ตัวทุกครั้งที่พยายามจะใช้มือของตนทำอะไรก็ตาม มันมักจะสั่นอยู่เสมอ และเกิดความเจ็บปวดจากภายในทุกครั้งที่ขยับ หากแต่ไมเคิลกลับปิดปากเงียบและไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา และเพราะเหตุนี้เอง ทำให้ไมเคิลต้องเข้ารับการผ่าตัดอีกครั้งที่มือซ้าย และใช้เวลานานมากกว่าเดิมเป็นเท่าตัว

จากเรื่องราวที่เกิดขึ้นทำให้ไมเคิลต้องอยู่ที่โรงพยาบาลยาวนานต่อไปอีกหนึ่งเดือน ตลอดระยะเวลาที่ไมเคิลพักรักษาตัว ข่าวคราวของน้องน้อยก็มีรายงานเข้ามาไม่ได้ขาด เด็กน้อยเจ้าของดวงใจมีอาการเหม่อลอย ไม่พูด ไม่กิน ไม่ขยับตัว ทำให้เหล่าเมดสาวและบอดี้การ์ดกลุ้มใจหนัก สิ่งที่เด็กน้อยสนใจมีเพียงอย่างเดียวนั่นก็คือ

“พี่จ๋าไปไหน......”

“ทำไมพี่จ๋าไม่มาหา.......”

“หนู ฮึก คิดถึงพี่จ๋า ฮืออออ”

ไมเคิลรับรู้ได้จากถ้อยคำที่โรมีโอนำมาบอก จนชายหนุ่มอยากจะพุ่งกลับบ้านเสียงตั้งแต่ตอนนี้ ติดอยู่ตรงที่ว่าผู้ช่วยคนสนิทไม่ยอมปล่อยไป และยืนยันที่จะให้เขาพักจนกว่าจะหายดี

“ใครดูเอวา” ไมเคิลเอ่ยถามเรียบๆ เมื่อเห็นว่าโรมีโอนั่งทำงานอยู่ที่ฝั่งตรงข้าม บนโซฟาที่มีไว้สำหรับญาติหรือคนที่มาเยี่ยมเยียน

“ตอนนี้คุณบารอนดูแลให้อยู่ครับ” โรมีโอตอบโดยไม่ละมือจากงานตรงหน้า แต่คำตอบนั้นทำให้ไมเคิลตวัดสายตาคมกล้าหันไปมองอย่างเอาเรื่อง

“ใครให้มันเข้าบ้านฉัน.....” ในตอนนี้เองที่โรมีโอถอนหายใจออกมา ละมือจากงานตรงหน้าแล้วเงยหน้าขึ้นมอง

“ผมเองครับ”

“นายจำไม่ได้รึไงว่ามันทำอะไรกับตัวเล็ก.....” ถ้อยคำที่ใช้เข้มข้นขึ้นตามความรู้สึก ประกายความกรุ่นโกรธคุกรุ่นขึ้นภายในดวงตา ใต้ใบหน้าที่เรียบเฉย

“บอสครับ คุณหนูรักเขา” โรมีโอพูดอย่างอ่อนใจ ทำให้ไมเคิลสวนกลับมาในทันที

“เอวาป่วย....”

“ครับ คุณหนูป่วย และเรากำลังทำให้คุณหนูแย่ลงด้วยการพยายามแยกสองคนนั้นออกจากกัน” โรมีโอเอ่ยตอบเสียงนิ่ง

“นั่นก็เพื่อตัวเล็กจะได้รู้ว่าไม่ได้รักมันจริงๆ!” ไมเคิลเอ่ยเสียงดังจนคล้ายกับการตะโกน หากแต่โรมีโอก็ตอบกลับมาอีกคำที่ทำให้ไมเคิลต้องนิ่งไป

“แล้วถ้าคุณหนูรักจริงๆ ละครับ?”

“.....”

“หรือบางทีคุณหนูอาจจะแอบชอบมานานแล้วก็ได้”

“ไม่... ไม่มีทาง.....” ไมเคิลปฏิเสธเสียงแผ่ว ในหัวสมองย้อนคิดถึงภาพความทรงจำ แต่ไม่ว่าค้นลงไปตรงไหนกลับไม่พบสิ่งผิดปกติที่ว่านั้นแม้แต่น้อย

“เราไม่เคยถามคุณหนูสักครั้งเลยนะครับ ว่ารักคุณบารอนจริงหรือเปล่า”

“.....”

“และผมไม่เชื่อว่าเรื่องที่คุณหนูพบเจอมาในช่วงระยะเวลาสั้นๆ ระหว่างที่อยู่กับคุณบารอน จะทำให้คุณหนูรักคุณบารอนจริงๆ ได้หรอกครับ.....” โรมีโอเอ่ยบอก พร้อมกับมองคนบนเตียงไปด้วย ความเจ็บปวดฉายชัดอยู่ในดวงตา ก่อนที่ไมเคิลจะเบือนหน้าหันไปอีกทาง อย่างต้องการตัดบทสนทนานี้

โรมีโอนั่งมองหน้าบอสของตนเงียบๆ รู้สึกเจ็บปวดอยู่ในอก เมื่อเห็นว่าบอสของตนรู้สึกอย่างไร อยากร้องไห้แต่กลับไร้น้ำตาหลั่งริน ดวงใจที่บอบช้ำเพียงแตะสัมผัสอีกครั้งก็จะพังทลายลงโดยง่าย ชายหนุ่มผมยาวสีน้ำตาลเป็นยวงได้แต่นั่งมองคนที่เหม่อลอยนั้นอย่างเจ็บปวด ความสัมพันธ์ของบุคคลทั้งสามนั้นสลับซับซ้อนไม่น้อย และตัวเขาเองก็ใช่ว่าจะแตกต่างกัน.....

“ไล่มันออกไปจากบ้านฉัน..... แล้วส่งซีนอนเข้าไปแทน” หลังจากที่ไมเคิลเงียบไปครู่ใหญ่ ก็เอ่ยถ่ายทอดคำสั่งออกมา พร้อมกับหันมามองโรมีโอด้วยดวงตาคมกล้าเฉียบขาดดั่งที่เคยเป็น

โรมีโอถอนหายใจออกมา เมื่อบอสของตนยังคงดื้อดึงไม่ยอมรับความจริง แต่ถึงกระนั้นริมฝีปากบางของผู้ช่วยคนสนิทก็ยังเอ่ยปากรับคำ

“เยส มายลอร์ด......”