บทที่ 29 งานเลี้ยงฉลอง

Romeo Part

ตอนนี้เอวากำลังนั่งอยู่บนตักของไมเคิลราวกับตัวเองเป็นหมีโคอาล่า สองมือน้อยๆ นั้นจับกุมชุดสูทของคนเป็นพี่ชายเอาไว้แน่น เงยหน้าขึ้นมองส่งสายตาอ้อนวอนไปให้

“นะ พี่จ๋าให้หนูไปนะ” ไมเคิลมองตอบกลับมาด้วยความนิ่งเฉยภายใต้ดวงตาลุ่มลึกที่ขุ่นมัว ก่อนจะตวัดสายตาไปมองทางโรมีโอ ทำให้ผู้ช่วยคนสนิทรีบก้มหน้าลงเพื่อหลบสายตาคมกริบของผู้เป็นนาย เพราะไมเคิลได้รับบัตรเชิญเข้าร่วมงานเลี้ยงฉลองการรับตำแหน่งของบารอน เมื่อ 2 วันก่อน และชายหนุ่มก็มีคำสั่งลงไปแล้วว่าของเอวาให้เผาทิ้ง ส่วนของตัวเองให้จัดส่งของขวัญ แต่โรมีโอกลับทำงานพลาดโดยการวางบัตรเชิญไว้บนโต๊ะขณะที่ผละไปจัดเตรียมอาหารว่างให้นายทั้งสองคน จนทำให้เอวาได้พบการ์ดเชิญนั้นและหันมารบเร้าร้องขอกับไมเคิลอยู่ตลอดเวลา

ใช่ว่าชายหนุ่มจะไม่ชอบที่น้องน้อยมาออดอ้อนเอาใจ แต่จะดีกว่านี้มากหากเอวาทำเพราะต้องการอ้อนเขาจริงๆ ไม่ใช่มีจุดประสงค์แอบแฝงอย่างการได้พบหน้าบารอนสักครั้งหลังจากที่ห่างกันมาช่วงระยะเวลาหนึ่ง

“ไม่ค่ะ” และนี่ก็เป็นอีกครั้งที่ไมเคิลเอ่ยปากปฏิเสธเสียงหนักแน่น ทำให้เอวาทำแก้มพองลมหน้ายู่อย่างขัดใจ จนอดไม่ได้ที่จะตีลงบนอกแกร่งของคนเป็นพี่ไปเสียหนึ่งทีพร้อมเอ่ยปากบริภาษออกมาแทน

“พี่จ๋าใจร้าย!”

“ใช่ค่ะ เพราะงั้นพี่จะไม่ให้ตัวเล็กไป” ไมเคิลตอบกลับหน้าตาย มองด้วยสายตาเรียบนิ่ง ต่างจากเอวาที่อ้าปากค้าง รีบโผเข้ากอดรัดรอบคอของชายหนุ่มทันที

“ไม่นะ! พี่จ๋าใจดี! พี่จ๋าน่ารัก ให้หนูไปนะ!” พูดจบก็ช้อนสายตาขึ้นอีกหน และคำตอบที่ได้รับมาก็ยังคงเป็นเช่นเดิม

“ไม่ค่ะ” หลังจากนั้นเอวาก็นั่งหน้ามุ่ยกอดอกแน่น เอ่ยบ่นพี่ชายของตนออกมา และวนลูปเช่นนั้นไปเรื่อยๆ จนโรมีโอจำได้ทุกคำที่สองพี่น้องคุยกันจนอดที่จะถอนหายใจไม่ได้ แต่อีกใจหนึ่งนั้นกลับรู้สึกดีใจอยู่ลึกๆ ที่เห็นว่าไมเคิลและเอวากลับมาพูดคุยกันได้ปกติ ไม่ปั้นปึ่งใส่กันเหมือนแต่ก่อน ชายหนุ่มจึงมองภาพนั้นด้วยรอยยิ้มนิดๆ อย่างสุขใจ

ในที่สุดวันงานก็มาถึง........

ในวันนี้ไมเคิลและเอวาทะเลาะกันอย่างหนัก เนื่องจากเอวาจะร้องขอยังไงไมเคิลก็ไม่ยอมอ่อนข้อให้แม้แต่น้อย จนเอวาขังตัวเองไว้ในห้อง ไม่ยอมออกมาพูดคุยหรือพบหน้าใครทั้งสิ้นตั้งแต่เที่ยง ส่วนไมเคิลนั้นก็ยืนสูบบุหรี่เงียบๆ ที่หน้าห้องของน้องน้อยไม่ยอมไปไหน โรมีโอที่สวมใส่ชุดสูทแฟชั่นสีแดงทันสมัยได้แต่ทอดมองอย่างอ่อนอกอ่อนใจ ก่อนที่จะถือกล่องของขวัญเอาไว้ในมือ แล้วยอมตัดใจปล่อยให้สองพี่ได้ปรับความเข้าใจกันเอาเอง เพราะตนต้องไปทำหน้าที่แทนเจ้านายหนุ่มที่ยืนกรานว่าจะไม่เข้าร่วมงานเลี้ยงนี้เด็ดขาด

โรมีโอเดินลงบันไดอย่างช้าๆ ก้าวขาขึ้นรถของตนเอง เพราะเป็นโรมีโอ ไม่ใช่ไมเคิล เขาไม่ใช่บุคคลสำคัญ ไม่ใช่เชื้อพระวงศ์ จึงไม่จำเป็นต้องมีคนติดตาม และโรมีโอเชื่อว่าเขาสามารถเอาตัวรอดเองได้ หลังจากนั้นจึงเริ่มออกรถอย่างช้าๆ

การขับของโรมีโอนั้นนุ่มนวลเป็นอย่างมาก และระมัดระวังเป็นพิเศษ เมื่อพ้นออกจากตัวบ้านมาได้ระยะหนึ่ง ชายหนุ่มก็เอ่ยปากเสียงกลั้วหัวเราะ

“จะเข้างานก็ต้องมีบัตรเชิญสินะครับ.....”

//ก็มันหายนี่ จะให้ทำไงเล่า....//

“อื้มมม หน้ากาก... งานเลี้ยงหน้ากาก” โรมีโอแกล้งส่งเสียงงึมงำพูดกับตัวเอง มองข้ามเสียงกระซิบที่แผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยินนั้นไป

//เอามารึเปล่านะ....//

“หึหึ” เสียงกุกกักที่ดังขึ้นชั่วครู่ ทำให้โรมีโอหลุดหัวเราะออกมาในที่สุด พร้อมกับเอ่ยปากร้องเรียก

“ขึ้นมานั่งดีๆ เถอะครับคุณหนู”

//ขึ้นไปนั่งก็เห็นหมดสิ อุ้บ!! // เสียงร้องตอบรับจากทางด้านหลังทำให้ชายหนุ่มถึงกับหลุดหัวเราะด้วยความเอ็นดู เอวาที่นั่งขดตัวเป็นก้อนกลมอยู่ที่เบาะหลังเผลอพูดตอบกลับมาเสียงแผ่ว พร้อมกับการร้องเสียงเบาสั้นๆ ออกมาหนึ่งหนด้วยความตกใจ แต่ก็ยังไม่ยอมเผยตัวออกมาเสียที

“เร็วครับ เดี๋ยวชุดจะเปื้อนและยับย่นเอาได้นะครับ” โรมีโอพูดพร้อมกับขับรถไปพลาง จึงทำให้คนที่นั่งขดอยู่ทางด้านหลังค่อยๆ เผยตัวออกมา เอวาอยู่ในชุดสูทสีขาวสุภาพมีผ้าคลุมสีดำทาบทับอยู่บนตัว และคลานมานั่งที่เบาะหลังได้ในที่สุด ก่อนจะกระแอมไอร้องถามกลับไปไม่เต็มเสียงนัก

“โรมจ๋ารู้ได้ยังไง”

“หึหึ คุณหนูขัดตัวเสียหอมไปทั้งตัวแบบนี้ แค่เปิดประตูรถก็ได้กลิ่นแล้วครับ” เอวาพลันหน้าแดงวาบ ก่อนที่จะซีดเผือดเป็นลำดับถัดมา ยกมือขึ้นกุมประสานกันที่บริเวณหน้าอก ทำท่าออดอ้อนแม้ว่าโรมีโอจะมองไม่เห็นก็ตามที

“โรมจ๋าอย่าบอกพี่จ๋านะ”

“คงไม่ได้หรอกครับ ถ้าบอสรู้ว่าคุณหนูหายไป บอสจะเป็นห่วงเอานะครับ” โรมีโอพูดพร้อมกับส่ายหัวน้อยๆ แล้วหักเลี้ยวพวงมาลัยรถยนต์เข้าสู่คฤหาสน์ประจำตระกูลบาลักซ์ ขับมุ่งตรงไปที่หน้าประตูซึ่งเปิดกว้างและคลาคล่ำไปด้วยผู้คน

“โรมจ๋า ไม่เอานะ” โรมีโอหยุดรถที่หน้าประตู หันกายกลับมาหาเด็กน้อย ก่อนจะยกนิ้วขึ้นจรดริมฝีปาก ทำท่าจุ๊ๆ ใส่พร้อมการขยิบตา

“เอาเป็นว่าผมจะปิดหูปิดตาข้างหนึ่ง กว่าจะรู้ว่าคุณหนูแอบตามมาด้วยก็ตอนที่ผ่านไปครบ 2 ชั่วโมงแล้ว แบบนี้ดีไหมครับ” โรมีโอพูดด้วยรอยยิ้ม เอวาดวงตาเป็นประกายเจิดจ้า พยักหน้าหงึกๆ รัวเร็ว เป็นการตกลง ทำให้โรมีโอเผยรอยยิ้มบาง ก่อนจะเอื้อมหยิบบางอย่างส่งให้เด็กน้อย

“บัตรเชิญของคุณหนูครับ” เอวารับไปด้วยรอยยิ้มเต็มดวงหน้า ก่อนจะสวมใส่หน้ากากครึ่งหน้าสีขาวลวดลายสีทองเป็นประกาย ที่ส่วนปลายทั้งสองข้างเป็นขนนกสีขาวดูนุ่มฟูยิ่งทำให้เด็กน้อยเหมือนเทวาตัวจิ๋วที่น่ารักน่าชัง โรมีโอยิ้มให้กับภาพนั้นแล้วจึงสวมใส่หน้ากากให้ตนเองบ้าง ไม่ลืมที่จะหยิบเอาบัตรเชิญและของขวัญมาถือไว้ในมือ ก่อนจะเปิดประตูลงไป ส่งกุญแจรถให้เด็กรับใช้แถวนั้นนำรถไปเก็บ แล้วเดินอ้อมไปอีกฝั่ง เปิดประตูรถให้กับคุณหนูของตน ส่งมือให้จับราวกับเด็กน้อยเป็นบุคคลคนสำคัญ

“เชิญครับ” เอวาส่งยิ้มหวานมอบให้ ก่อนจะวางมือลงไปอย่างไว้วางใจ แล้วเดินเข้างานไปพร้อมกัน ทั้งคู่ต่างส่งบัตรเชิญเพื่อเป็นทางผ่านเข้างาน ก่อนที่จะเข้าไปด้านใน ผู้คนมากมายที่รายล้อม แต่กลับมีหนึ่งคนที่ถูกให้ความสนใจกลายเป็นดาวล้อมเดือน หากแต่เดือนนั้นกลับแสดงออกถึงความเบื่อหน่ายและหน้าบอกบุญไม่รับเลยแม้แต่น้อย

โรมีโอเห็นเดือนที่ว่าค่อยๆ หันหน้ามาช้าๆ ก่อนที่ใบหน้าที่เรียบเฉยด้วยความนั้นจะเผยรอยยิ้มออกมา แล้วเดินตรงเข้ามาหา ทิ้งดาวที่ว่าเอาไว้เบื้องหลัง ขยับเท้าเข้ามาใกล้ดวงอาทิตย์ที่อบอุ่น พร้อมๆ กับที่โรมีโอและเอวาก็ขยับก้าวเข้าไปใกล้เช่นกัน โรมีโอยื่นกล่องของขวัญไปตรงหน้าของบารอน เอ่ยปากแสดงความยินดี

“ยินดีด้วยนะครับ”

“ขอบใจโรม ฉันก็คิดอยู่แล้วว่าไมค์คงไม่มา แต่..... ใครจะไปรู้ว่าตัวเล็กจะมาได้ด้วย” ว่าพร้อมกับยกยิ้มส่งให้ ยกมือขึ้นลูบเส้นผมนุ่มสลวยนั้นแผ่วเบา

บารอนในวันนี้สวมใส่สูทสีงาช้างเรียบหรูดูภูมิฐานอยู่ในที เหมาะสมกับตำแหน่งที่ได้รับในตอนนี้เป็นอย่างมาก ยิ่งบนใบหน้านั้นถูกสวมทับด้วยหน้ากากสีดำลวดลายสีทองคล้ายกันกับของเอวา ยิ่งทำให้เด็กน้อยยืนมองนิ่งงัน จนบารอนหัวเราะออกมาแผ่วเบาให้กับท่าทีนั้นของเด็กน้อย

“ขอยืมตัวไปสักครู่ได้รึเปล่าโรม”

“เอ๋? ผมว่าวันนี้ผมมาคนเดียวนะครับ” โรมีโอพูดด้วยรอยยิ้มมีเลศนัย ทำให้บารอนเข้าใจได้ในทันที อดที่จะบ่นออกมาเบาๆ ไม่ได้

“ซนจริงๆ เลยค่ะ ไมค์รู้งานพี่คงพังแน่” เอวายู่ปากส่งให้ยืนกอดอกทำท่าฮึดฮัด

“บู้วววว พี่จ๋าใจร้าย หนูไม่อยากคุยกับพี่จ๋า อีกอย่าง.... หนูก็มาแป๊บเดียว”

“โอ๊ะ! งั้นคงต้องรีบเลยค่ะ พี่เสียเวลาไปเท่าไหร่แล้วเนี้ย” ว่าจบก็เข้าไปรวบเด็กน้อยพาดบ่า แล้วพาวิ่งออกจากงาน ท่ามกลางความสนใจของใครหลายคนรวมทั้งเสียงร้องโวยวายของเอวาก็ด้วย โรมีโอมองภาพนั้นก่อนจะส่ายศีรษะไปมา

“เล่นอะไรเป็นเด็กๆ จริงๆ” พูดเพียงเท่านั้นก็เดินไปทักทายแขกคนอื่นๆ ต่อแทน เพื่อเชื่อมสัมพันธ์ของลูกค้า คู่ค้า และผู้ขายต่างๆ ให้แน่นแฟ้นยิ่งขึ้น ร่วมถึงเพื่อเปิดเส้นทางในการทำธุรกิจให้ขยายออกไปมากขึ้น แม้ว่าความจริงแล้ว นามสกุลวัลโด้จึงมีชื่อเสียงโด่งดังจนใครๆ ต่างแก่งแย่งชิงดีต่อแถวเข้าหาก็เถอะ

.

.

.

Ava Part

เอวาถูกบารอนพามาที่เรือนกระจกด้านข้างของคฤหาสน์ บารอนที่ปล่อยเด็กน้อยลงจากอ้อมแขนแล้วพาเดินเข้าไปในข้างใน เอวาหันซ้ายหันขวาอย่างสนใจต้นไม้สีเขียวสีสันสดใสแซมกับดอกไม้ช่อสวยยิ่งทำให้ภาพตรงหน้าน่ามองมากยิ่งขึ้น

“ชอบไหมคะ” บารอนเอ่ยถามด้วยเสียงแผ่วเบาราวกระซิบข้างใบหูเล็ก เอวาหันหน้าไปหาพร้อมการพยักหน้ารับหงึกๆ บารอนยกยิ้มเล็กน้อย ยกมือขึ้นลูบศีรษะเล็ก แล้วจึงพาเด็กน้อยไปนั่งลงที่ม้านั่งด้านข้าง จับกุมมือเล็กเอาไว้มั่น

“พี่ไม่คิดว่าตัวเล็กจะมา”

“ก็บาร์คจ๋าส่งการ์ดมา.....” เอวาตอบกลับด้วยความไม่เข้าใจ บารอนยกยิ้มขำ พร้อมกับยกมือขึ้น ถอดหน้ากากสีขาวงดงามออกจากใบหน้าเล็ก เอ่ยปากอธิบายไปพลาง

“เพราะพี่คิดว่าไมค์คงไม่ปล่อยตัวเล็กมา.... พี่ถึงได้ไม่คาดหวัง.... และตอนที่เห็นตัวเล็กปรากฏตัวต่อหน้า มันทำให้พี่ดีใจมาก รู้ไหมคะ” บารอนพูดพร้อมกับเกลี่ยแก้มนุ่มไปพลาง เอวาเอียงซบใบหน้าลงกับฝ่ามือนั้น คลอเคลียเหมือนลูกแมวน้อย

“หนู.... แอบหนีมา....”

“.....”

“ถ้าพี่จ๋ารู้ หนูคงถูกพี่จ๋าตีแน่ๆ” ใบหน้าเล็กแสดงออกถึงความกังวล ทำให้บารอนรวบตัวเด็กน้อยเข้ามาไว้ในอ้อมแขน

“ไมค์ไม่ตีตัวเล็กหรอกค่ะ ไมค์รักตัวเล็กจะตาย”

“งั้น.... พี่จ๋าอาจจะมาพังงานของบาร์คจ๋าก็ได้” เอวาช้อนสายตาขึ้นมอง ทำให้บารอนหัวเราะหึๆ ในลำคออย่างพออกพอใจ

“ให้มาเลยค่ะ พี่อยากเลิกงานจะแย่แล้ว แต่จะดีกว่าถ้ามาช้าสักหน่อย” พูดจบก็กดจูบที่พวงแก้มใสไปหนึ่งที เพราะบนใบหน้าของบารอนยังคงมีหน้ากากสวมใส่ไว้อยู่ เอวาจึงเอื้อมมือไปทางด้านหลัง จัดการปลดเชือกที่ผูกเอาไว้ให้ ซึ่งบารอนก็นั่งนิ่งให้ความร่วมมืออย่างดี

จนกระทั่งถอดเสร็จ เอวาก็หันไปวางไว้ข้างกันกับของตัวเอง ในคราวนี้บารอนกดจูบเบาๆ ที่ริมฝีปากเล็กเป็นการขอบคุณ ก่อนจะลุกขึ้นยืนอีกครั้ง พร้อมกับจังจูงมือเล็กให้เดินตามไปด้วย

“สวนนี้พี่ออกแบบเองเลยนะคะ” บารอนพูดพร้อมกับพาเดินไปรอบๆ ชี้ชวนให้ดูหลายสิ่งหลายอย่าง ภายในนั้นแบ่งออกเป็นโซนต่างๆ เช่นโซนเขตร้อน ที่เป็นทรายเม็ดละเอียดและต้นกระบองเพชร โซนป่าดงดิบที่มีพืชหลากหลายชนิดและบ่อน้ำตกขนาดกลาง ขยับไปอีกนิดเป็นดอกไม้หายากหลากหลายสายพันธุ์ ทั้งพืชบกและพืชน้ำ ก่อนจะมาหยุดที่โซนไม้เลื้อยสวยงามที่ยาวตั้งแต่เพดานจรดพื้นดิน

หลังจากแหวกม่านสีสวยเข้าไปก็จะพบกับโซฟาขนาดใหญ่ มีหมอนไว้อิงนอน มีชั้นหนังสือบาร์เหล้าและขนมเล็กๆ เพียงพอสำหรับการทานของว่าง นอกจากนี้แล้วยังมีขาตั้ง กระดานวาดรูป และเครื่องมืออุปกรณ์อื่นๆ อีกมากมาย

“พี่ชอบหนีมาอยู่ที่นี่ มันเงียบสงบและหอมมากๆ ค่ะ” บารอนพูดพร้อมกับพาคนตัวเล็กไปทรุดตัวลงนั่งบนโซฟา เอวาก็ยอมทำตามอย่างว่าง่าย ก่อนจะต้องผงะถอยเมื่อบารอนยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้

“พี่เคยแต่วาดบ้านวาดตึก วันนี้ตัวเล็กจะมาเป็นแบบให้พี่ได้ไหมคะ” คนตัวโตเอ่ยถาม แต่กลับไม่รอคำตอบ ฝ่ามือใหญ่เอื้อมไปปลดกระดุมชุดสูทของเอวาออกทีละเม็ด จนมันอ้าออกกว้าง แต่เพียงเท่านั้นดูเหมือนว่าจะยังไม่พอ ชายหนุ่มจึงขยับไปจัดการกับกระดุมเสื้อเชิ้ตที่เอวาสวมใส่ ปลดมันลงมา 3 เม็ด ขยับเข้าเข้าไปคลอเคลียกับซอกคอขาว ทาบทับริมฝีปากอุ่นร้อนลงไปจนเอวาสะดุ้งเล็กน้อย บารอนเผยรอยยิ้มบางเบา ก่อนจะออกแรงดูดกัดขบเม้มให้หนักขึ้นอีกนิด สร้างรอยรักสีหวานบนลำคอขาว 2 – 3 จุด

สอดมือเข้าไปภายใน สัมผัสผิวเนื้อเนียนนุ่ม บีบขย้ำมันไปมา แวะหยอกล้อกับยอดอกสีหวานที่ซ่อนตัวอยู่ใต้ร่มผ้า บีบเคล้นบดคลึงยอดอกจนชูชัน เอวาครางแผ่วในลำคอ

“อื้อออ หนะ ไหนจะ อะ วาดภาพ....” เด็กน้อยถามตาปรือหยาดเยิ้ม บารอนยกยิ้ม แล้วหยิบโทรศัพท์ออกมากดถ่ายภาพของเอวาในตอนนี้เอาไว้ ใบหน้าเล็กแดงระเรื่อ ในดวงตาหยาดเยิ้มฉ่ำชื้นไปด้วยห้วงอารมณ์ ลมหายใจหอบหนักๆ จนแผ่นอกเล็กสะท้อนขึ้นลงอย่างเป็นจังหวะ บารอนมองภาพนั้นอย่างพึงพอใจ แล้วจึงผละไปจัดเตรียมขนมและน้ำเอาไว้ให้เด็กน้อย หลังจากเตรียมทุกอย่างเสร็จสิ้นก็เดินมากดจูบหนักๆ ที่ริมฝีปากเล็ก

ทั้งสองบดขยี้ริมฝีปากเข้าหากันอย่างหนักหน่วง ขบกัดกันไปมา สอดแทรกปลายลิ้นเข้าหา กวาดต้อนทุกหยาดหยดมาดื่มกิน ซึ่งเอวาก็ตอบรับเป็นอย่างดี จูบตอบสนองกลับไป แม้จะยังไม่ประสีประสานักก็ตามที จนเมื่อกระทั่งบารอนพอใจ จึงละริมฝีปากออก ยกปลายนิ้วเกลี่ยหยาดน้ำหวานฉ่ำออกให้ แล้วบอกให้ทำตัวตามสบาย

ชายหนุ่มนั่งลงที่หน้ากระดาน หันหน้าเข้าหาเอวา พร้อมเอ่ยปากร้องเรียก บอกให้เอวาหยิบหมอนมานอนอิง แล้วหันหน้ามาตน เอวาทำตามอย่างว่าง่าย กลายเป็นการนอนตะแคงข้าง ใบหน้านั้นยังเต็มเปี่ยมไปด้วยห้วงอารมณ์ปรารถนา หลังจากนั้นเสียง แกรกๆๆ ของการลากเส้นดินสอจึงดังขึ้น ท่ามกลางความเงียบนั้น ดวงตาของทั้งคู่มองสบกันอยู่ตลอดเวลา โดยที่ไม่รู้เลยว่าพายุร้ายกำลังก่อตัว.....

.

.

.

Michael Part

ตอนนี้ไมเคิลกำลังเดินวนเวียนอยู่หน้าห้องของน้องน้อยด้วยความกังวลใจ ตอนนี้เลยเวลาทานอาหารเย็นมามากแล้ว แต่เด็กน้อยเจ้าของดวงใจก็ยังไม่ยอมออกจากห้อง จนทำให้ไมเคิลเริ่มยืนไม่ติดที่ สั่งให้คนนำเอาอาหารใส่ถาดไว้ให้หนึ่งที่ด้วยปริมาณที่มากขึ้นสักหน่อย ก่อนจะถือมันขึ้นมาด้วยตัวเอง และลงมือเคาะประตูห้องของน้องน้อยไปพลาง

“ตัวเล็ก เลยเวลาทานข้าวแล้วนะคะ เปิดประตูหน่อยนะ เดี๋ยวจะปวดท้องเอา”

“.......” ไร้เสียงใดตอบกลับมา ยิ่งทำให้ไมเคิลขมวดคิ้ว ก่อนจะเคาะประตูอีกหน

“ตัวเล็กคะ เปิดประตูให้พี่หน่อยนะคะเด็กดี”

“.......”

“ตัวเล็กคะ” ไมเคิลร้องเรียกอีกครั้งพร้อมกับวางถาดอาหารไว้ที่ด้านข้าง เอื้อมมือไปเปิดประตูห้อง แต่กลับพบว่ามันล็อกเอาไว้อยู่

“ตัวเล็กคะ ถ้าไม่เปิดพี่จะพังเข้าไปแล้วนะคะ ทานข้าวหน่อยนะเดี๋ยวปวดท้อง”

“.......”

“ตัวเล็ก.....”

“.......” ในครั้งนี้ไมเคิลถึงกับขมวดคิ้วมอง ก่อนจะหมุนกายไปที่อีกห้องหนึ่ง ซึ่งเป็นห้องของตนเอง จัดการปลดเซฟแล้วหยิบเอากุญแจห้องควีนออกมาถือไว้ในมือ แล้วจึงกลับออกไปอีกครั้งพร้อมๆ กับการไขประตูเปิดเข้าไป

ทันทีที่ประตูเปิดออกกว้าง ความเงียบงันก็ตีปะทะเข้ามาเป็นอันดับแรก ไมเคิลกวาดสายตามองไปทั่วห้องด้วยความเฉยชาและเรียบนิ่ง หากแต่ในดวงตานั้นกลับวาวโรจน์ราวกับมีดวงไฟปะทุอยู่ภายในดวงตา นัยน์ตาสีเฮเซลนัทเรืองรองมองจ้องไปที่หน้าต่างซึ่งเปิดกว้าง มองผ้าม่านที่โบกสะบัดพัดพลิ้วไปตามแรงลม เพียงเท่านั้นชายหนุ่มก็เดาเรื่องราวออกทั้งหมด ขบกัดกรามตัวเองเอาไว้แน่น

หมุนตัวออกจากห้องเชื่องช้า เดินลงไปที่ด้านล่างของบ้าน มุ่งตรงไปที่รถ ก่อนจะขับออกไปช้าๆ และเร็วขึ้นตามลำดับตามแรงอารมณ์ที่กำลังพัดโหมกระหน่ำ

ไมเคิลใช้เวลาเพียงชั่วครู่ในการเดินทางมาถึงคฤหาสน์ที่กำลังจัดงานเลี้ยงฉลอง ถึงจะใช้เวลาน้อยแค่ไหน แต่ภายในใจก็ยังรู้สึกว่าช้าไปมากอยู่ดี ทันทีที่รถยนต์หยุดลงตรงหน้าประตู พนักงานที่รอรับอยู่ด้านหน้าต่างพากันงุนงง เนื่องจากงานเริ่มไปนานมากแล้ว จึงไม่คิดว่าจะมีใครมาอีก

ดังนั้นเมื่อไมเคิลก้าวขาลงจากรถ พนักงานรับรถก็รีบปราดเข้ามาให้บริการและร้องขอการ์ดเชิญเข้างาน หากแต่เพียงไมเคิลปรายตามองด้วยสายตาดุดันอาฆาตก็ทำให้พนักงานคนนั้นได้แต่ชะงักนิ่ง ไม่กล้าพูดอะไรอีก ไมเคิลเดินผ่านไปอย่างไม่สนใจ ยังคงรักษาใบหน้าที่เย็นชาและท่าทางที่นิ่งขรึม

ชายหนุ่มกวาดสายตามองไปรอบห้องเพื่อหาคนตัวเล็กท่ามกลางผู้คนที่สวมใส่หน้ากากมากมาย จนดูคล้ายกับว่าตนเป็นสิ่งแปลกประหลาดที่หลงเข้ามาท่ามกลางผู้คน หากแต่ไมเคิลกลับไม่สนใจที่ตนเองเป็นจุดเด่นของงาน แต่สายตากลับไปหยุดลงที่ใครบางคนซึ่งปล่อยผมสยายเต็มแผ่นหลัง

เส้นผมสีน้ำตาลที่ตรงสลวยนั้นแลดูคุ้นเคย เมื่อบวกเข้ากับรูปร่างสูงโปร่งภายใต้ชุดสูทสีแดงแฟชั่นแต่สุภาพและเรียบหรูก็ทำให้ไมเคิลไม่ต้องเดาว่าคนๆ นั้นคือใคร ชายหนุ่มก้าวเท้าเข้าไปหาอย่างรวดเร็ว ทำให้ใครหลายๆ คนหันมามอง รวมถึงเจ้าของร่างด้วยเช่นกันที่หันมาสนใจ ภายใต้หน้ากากสีทองที่ประดับเพชรพลอยสอดรับกับใบหน้า ดวงตาสีฟ้าเป็นประกายก็มองตรงสบกัน

โรมีโอส่งยิ้มให้บางเบา ก่อนจะผายมือไปทางหนึ่ง ทำให้ไมเคิลเดินตามหลังไปอย่างรวดเร็ว จนเมื่อพ้นออกจากโซนจัดเลี้ยง โรมีโอก็พาเจ้านายหนุ่มเดินไปบนทางที่ปูกระเบื้องหิน รอบๆ ประดับไฟสีส้มนวลตา จนกระทั่งพบเรือนกระจกขนาดใหญ่ที่เป็นโดมแก้วใส ภายในมีดวงไฟหลากสีประดับประดา โรมีโอหยุดลงที่หน้าประตูพร้อมกับเอ่ยบอก

“เชิญครับ”

“นายต้องรับผิดชอบโรม...... ความผิดของนายมี 3 ข้อ..... นั่นก็คือพาเอวามาที่นี่ ส่งเขาให้กับบารอน และปิดบังฉัน....” ไมเคิลเหลือบตามองด้วยสายตาเย็นชา สีหน้าเรียบเฉย แต่โรมีโอรู้ว่าพายุร้ายนั้นได้ก่อเกิดภายในหัวใจน้ำแข็งเสียแล้ว หากแต่มันไม่ใช่สิ่งที่โรมกลัว สิ่งที่เขากลัวคือการที่ผู้เป็นนายลงไม้ลงมือกับคุณหนูของตนมากกว่า ริมฝีปากบางจึงเอ่ยตอบรับกลับไป

“ผมยอมให้บอสลงโทษผมได้เต็มที่ แต่บอสอย่าทำร้ายคุณหนูนะครับ”

“นายมีสิทธิ์ออกคำสั่งกับฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ โรม......” ไมเคิลพูดด้วยสีหน้าและน้ำเสียงดุดัน บรรยากาศรอบกายพลันหนักอึ้งมากขึ้นเมื่อความกดดันแผ่ขยายอำนาจ โรมีโอก้มหน้าลงต่ำอย่างคนที่ยินยอมอยู่ใต้อาณัติแล้วจึงเอ่ยปากออกไป

“ผมไม่ได้สั่ง แต่ผมขอร้อง.....”

“.......” ไมเคิลมองจ้องโรมีโอเงียบๆ ทำให้ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองแล้วเอ่ยปากบอกสำทับมาอีกประโยค

“หรือถ้าบอสไม่กลัวว่าคุณหนูจะโกรธก็แล้วแต่บอสเลยครับ”

“เหอะ......” ไมเคิลเค้นเสียงหัวเราะขึ้นจมูก แล้วจึงหมุนตัวเดินเข้าไปภายใน โดยที่มีโรมีโอมองตามหลังไปพลาง

ชายหนุ่มเดินลึกเข้ามาเรื่อยๆ ผ่านโซนต่างๆ ของเรือนกระจกหลังนี้ ดอกไม้สีสวยและป่าไม้นานาพันธุ์ ไม่อาจทำให้ไมเคิลใจเย็นลงได้ จนกระทั่งเดินไปถึงโซนไม้เลื้อย ในคราวแรกใบหน้าหล่อเหลาราวรูปปั้นนั้นติดจะหงุดหงิดเมื่อไม่พบคนที่ตนตามหา กำลังจะหมุนตัวหันหลังกลับ แต่กลับได้ยินเสียงบางอย่างดังออกมาเสียก่อน ทำให้ต้องหันไปมองอีกหน

“อื้อออ” เพียงเท่านั้นดวงตาของไมเคิลก็วาวโรจน์ ไฟโทสะโหมปะทุรุนแรง ชายหนุ่มกระชากม่านพืชพรรณเข้าไปอย่างรวดเร็ว ภาพที่เห็นนั้นคือบารอนนั่งอยู่ที่ด้านหลังกระดานวาดภาพ มีเอวานอนเกลือกกลิ้งอยู่บนโซฟา พร้อมกับแก้วไวน์ทรงสูง ข้างๆ กันนั้นมีขวดไวน์ปีเก่าก่อนถูกเปิดทิ้งไว้

เพราะการปรากฏตัวของไมเคิลนี้เองทำให้บารอนหันมามอง ต่างจากเอวาที่ตาปรือปรอยหยาดเยิ้มมองจ้องบารอนไม่ละสายตา เมื่อเห็นว่าบารอนหยุดมือ เสียงเล็กๆ ที่อ้อแอ้เล็กน้อยก็ร้องบอกในทันที

“บาร์คจ๋า วาดจิ หนูง่วงแล้วนะ” ว่าพร้อมทำหน้ามุ่ยแก้มพองลม จะหลับแหล่ไม่หลับแหล่ ในขณะที่บารอนวางดินสอในมือลง เอ่ยบอกเสียงนุ่มทุ้ม

“ผู้ปกครองมารับกลับแล้วครับ”

“ใครง้ะ โรมจ๋าจะกลับแล้วหรอ” ว่าจบก็หมุนตัวหันมาหา เมื่อเห็นว่าใครมา เอวาก็เผยรอยยิ้มหวานสิ่งให้ ร้องเรียกเสียงออดอ้อน

“พี่จ๋ามาแล้ววววว อุ้มๆๆ” ว่าพร้อมกับกางแขนออกกว้าง ไมเคิลจึงขยับเดินเข้าไปใกล้ รวบเด็กน้อยมาไว้ในอ้อมแขน แต่สายตายังคงมองบารอนนิ่ง

“หึหึ ฉันไม่ได้ทำอะไรตัวเล็กหรอกน่า แค่หากำไรนิดๆ หน่อยๆ” บารอนพูดพร้อมกับเริ่มเก็บข้าวของ แต่ไมเคิลก็ยังไม่ยอมพูดอะไรออกมา ทำให้บารอนเอ่ยเสียงกลัวหัวเราะไปอีกหนึ่งที

“ทำไม คิดว่าฉันจะมีอะไรกับเอวารึไง” เมื่อเก็บของเสร็จบารอนก็เงยหน้าขึ้นมอง ก่อนจะเลื่อนสายตาไปหาเด็กน้อยแล้วเลียริมฝีปาก

“ใจจริงก็อยากอยู่นะ แต่เวลามันไม่พอ..... นายเองก็อย่าเผลอแล้วกันไมค์ สักวันฉันจะขโมยเอวามาจากนาย.....” เมื่อได้ฟัง ใบหน้าของไมเคิลก็ยิ่งมืดครึ้ม แต่เพราะมีคนตัวบางอยู่ในอ้อมแขน บวกกับน้องน้อยนอนหลับตาปุ๋ยอย่างไว้วางใจไปเสียแล้ว

ไมเคิลจึงไม่ต่อความยาว สาวความยืด พาเอวาออกจากเรือนกระจกนั้นในทันที ระหว่างทางที่เดินออกไปนั้น ในชั่วแว๊บหนึ่งไมเคิลนึกถึงตอนที่ตนกระชากผ้าม่านพืชพรรณเข้าไป ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าภาพที่เขาคิดไปก่อนล่วงหน้าก็คือภาพของบารอนที่กระหน่ำโจนจ้วงเข้าหาเอวาอย่างบ้าคลั่ง เมื่อเห็นเขาเข้ามาแทนที่จะตกใจกลับแสยะยิ้มส่งให้อย่างเย้ยหยัน

ยอมรับเลยว่าตนเองรู้สึกโล่งใจมากแค่ไหน ที่เข้าไปแล้วเห็นว่าเอวานอนกลิ้งอยู่บนโซฟาแทนที่จะอยู่ใต้ร่างของคนรูปกายกำยำ และยิ่งพึงพอใจมากขึ้นเมื่อบารอนนั้นนั่งอยู่ค่อนข้างห่างไกลจากเอวาภายหลังกระดานวาดรูป แม้จะขัดใจเล็กๆ กับรอยรักสีกุหลาบที่ปรากฏอยู่ตามเนื้อตัว และการแต่งตัวของเอวาที่ไม่ค่อยเรียบร้อยเท่าไหร่นักก็ตามที แต่ก็ยังดีกว่าเข้าไปแล้วเห็นคนตัวเล็กร่างกายเปลือยเปล่าให้ชายคนนั้นได้ดู

ไมเคิลอุ้มเอวาออกมาจากเรือนกระจกก็พบเข้ากับโรมีโอที่ยืนรออยู่ด้านหน้า ชายหนุ่มจึงออกคำสั่งด้วยเสียงดังเฉียบขาดในทันที

“กลับบ้าน”

“ครับ” โรมีโอตอบรับเสียงเบาแต่หนักแน่น เดินตามหลังนายของตนไปติดๆ ขยับเข้าไปเปิดประตูรถให้อย่างรู้งาน ไมเคิลวางเอวาลงที่เบาะข้างคนขับ จัดการรัดเข็มขัดนิรภัยให้อย่างแน่นหนา ก่อนจะปรับเบาะให้เอนลง เพื่อให้คนตัวเล็กนอนได้สบายมากยิ่งขึ้น แล้วจึงผละออกมา จัดการปิดประตู เดินไปเปิดประตูฝั่งตนเอง ไม่ลืมที่จะหันมาบอกกับผู้ช่วยคนสนิท

“เรื่องนี้นายต้องรับผิดชอบ โรม.....” โรมีโอเผยรอยยิ้มออกมาด้วยความเต็มใจ ตอบรับกลับไปในทันที

“ครับ” แม้จะรู้ว่าตนจะต้องถูกลงโทษ แต่ชายหนุ่มก็ยินดีที่จะอ้าแขนรับ หากมันทำให้คุณหนูของตนรอดพ้นโทสะของคนเป็นพี่ แม้ตนจะถูกตบตีหรือลงโทษอย่างหนักในห้องรับแขกนั้น โรมีโอก็จะไม่เปิดปากบ่นเลยสักนิด หากว่ามันช่วยให้คุณหนูของตนไม่ต้องเจ็บตัวและเจ็บใจได้ โรมีโอก็ไม่มีเกี่ยงงอนทั้งนั้น

ชายหนุ่มคิดพร้อมกับดวงตาสีฟ้าเป็นประกายสดใสที่มองตามหลังรถคันหรูที่ขับออกไปด้วยความรวดเร็ว แล้วจึงหันไปบอกกับเด็กรับรถที่ด้านข้าง ว่าให้นำรถของตนมา ตนจะกลับแล้ว ทำให้ชายคนนั้นผละไปจัดการให้อย่างรวดเร็ว