บทที่ 28 จดหมายเชิญ

Baron Part

ย้อนกลับไปคืนก่อนหน้า.....

“คือ.....” โรมีโอพูดด้วยสีหน้าลำบากใจ ทำให้บารอนเลิกคิ้วมอง ก่อนที่ผู้ช่วยคนสนิทของไมเคิลจะถอนหายใจ แล้วเอ่ยออกมาแผ่วเบา

“บอส... ไม่อยากให้คุณเข้าใกล้คุณหนูอีกครับ....”

“......” บารอนนั่งฟังนิ่งๆ ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป

“ผม... คงไม่อาจให้คุณเข้าใกล้คุณหนูได้อีก....”

“......”

“ขอโทษด้วยครับ” โรมีโอพูดพร้อมกับก้มหน้าลงต่ำ ก่อนจะยืดตัวขึ้นอีกครั้ง มองจ้องคนตรงข้ามที่ยังคงนิ่งเฉย

“หึ.....” บารอนยกยิ้มมุมปาก หลังจากนั้นก็ยกมือขึ้นปิดปากกลั้วหัวเราะอย่างคนทนไม่ไหว เปล่งเสียงหัวเราะออกมาดังก้องไปทั่วห้องนั่งเล่นในยามค่ำคืน

“หึหึ ฮ่าฮ่า” บารอนส่ายศีรษะไปมาขณะที่ไหล่ยังคงสั่นไหว โรมีโอมองท่าทีนั้นเงียบๆ จนกระทั่งเสียงหัวเราะนั้นเบาบางลงจนกลายเป็นเงียบสนิท บารอนนั่งจ้องโรมีโอไม่ละสายตา เอ่ยปากเสียงเนิบช้า

“เอวาที่น่าสงสาร..... ดอกลิลลี่สีขาวที่เบ่งบานท่ามกลางกุหลาบสีเลือด.....” โรมีโอคิ้วกระตุกเข้าหากันเมื่อได้ยินคำเปรียบเปรยนั้น ก่อนจะยกยิ้มบาง แล้วเอ่ยแก้ไข

“คุณหนูเป็นดอกเบญจมาศสีขาวที่น่ารักน่าชังต่างหากครับ” บารอนเลิกคิ้วขึ้น ก่อนจะเอ่ยปากตอบรับกลับไป

“งั้นรึ.....” สิ้นคำพูดนั้นทั้งคู่ก็ตกอยู่ในความเงียบอีกหน

“ไมค์อยู่ที่ไหน? ฉันจะไปคุยกับเขาเอง”

“ตอนนี้บอสไม่ต้องการพบใครครับ ต้องขอโทษด้วย”

“ไม่อยากพบใคร หรือหลบหน้าฉันกันแน่” บารอนพูดด้วยน้ำเสียงดูแคลนขึ้นจมูก โรมีโอไม่สนใจท่าทีนั้น ย้ำคำหนักแน่น

“บอสไม่มีความจำเป็นต้องหลบหน้าคุณครับ คุณเองก็น่าจะรู้ดี” คำพูดนั้นของโรมีโอทำให้บารอนถึงกับสะอึก เพราะใช่ มันควรจะเป็นเขามากกว่าที่เป็นฝ่ายหลบหน้าหลังจากเกิดเรื่องราวครั้งนั้นขึ้น บารอนหลับตาลงช้าๆ ก่อนจะลืมตาขึ้นมาใหม่พร้อมๆ กับการผุดตัวลุกขึ้นจากโซฟาเอ่ยปากไปพลาง

“เอาล่ะ นายไม่บอกก็ไม่เป็นไรโรม ฉันมีวิธีของฉัน” บารอนพูดพร้อมกับก้าวเท้าออกจากคฤหาสน์หลังงาม มุ่งตรงไปที่รถของตนเอง แล้วขับออกจากบ้านหลังนั้น โดยมีใครบางคนมองตามจนลับสายตา

บารอนมุ่งตรงมาที่บ้านของตนเอง เดินเข้าไปหาใครบางคนถึงห้องนอน ไม่สนว่าตอนนี้จะเป็นเวลากี่โมงกี่ยาม ทันทีที่เปิดประตูเข้าไป บุคคลภายในห้องก็ตวัดสายตามองทันที เอ่ยตำหนิเมื่อเห็นว่าเป็นใครที่บุกรุกห้องนอนของตนในยามวิกาล

“ไร้มารยาท”

“จะบอกว่าพ่อแม่ไม่สั่งสอนรึเปล่าล่ะ?” บารอนย้อนถามกลับไปพร้อมยืนกอดอกพิงกรอบประตูห้อง

“หึ พ่อแม่มันสั่งสอน แต่ลูกโง่อย่างแกมันไม่จำ” บารอนยักไหล่ส่งให้อย่างไม่ใส่ใจ เอ่ยปากเข้าเรื่องของตนเองในทันที

“ผมต้องใช้คน” คนฟังที่เอนกายอยู่บนเตียงใหญ่เหลือบตามองเพียงชั่วครู่ แล้วก้มลงอ่านเอกสารในมือต่อเช่นเดิมพร้อมเอ่ยปากตอบกลับไป

“แกจะได้ก็ต่อเมื่อเซ็นรับตำแหน่งประธาน”

“อืม เอามาเลย” คำพูดนั้นทำให้คนฟังถึงกับชะงัก เงยหน้าขึ้นมองพร้อมหรี่ตา ครุ่นคิดกับตัวเองเพียงเงียบๆ ก่อนจะแสยะยิ้มมุมปาก

“หึ ไอ้เด็กนั่นทำให้แกเป็นได้ถึงขนาดนี้เชียว..... น่าประทับใจ” แม้จะพูดจาแดกดัน แต่กายสูงใหญ่ที่ภูมิฐานของคนเป็นพ่อก็ยังหยัดกายขึ้นยืน เดินมุ่งตรงไปที่ห้องทำงานซึ่งอยู่ข้างกัน ทำให้บารอนถอนหายใจแล้วเดินตามไปติดๆ

บาร็อคค้นหาเอกสารเพียงชั่วครู่ แล้วจึงวางลงบนโต๊ะ โดยที่มีบุตรชายของตนยืนอยู่ฝั่งตรงข้าม ในมือถือตราประทับประจำตระกูลเอาไว้หมุนเล่นไปมา

“ได้อำนาจไปใช่ว่าไอ้เด็กนั่นจะยอมให้เข้าใกล้น้องชายมัน หึ มันเลี้ยงไว้กินเองไม่รู้รึไง” ชายสูงวัยกว่าพูดพร้อมวางปากกาเอาไว้ให้ บารอนกลอกตามอง ก่อนจะหยิบปากนั้นขึ้นมาถือไว้ในมือ เอ่ยตอบกลับไปพลาง

“แย่งมามันสนุกกว่านี่” บารอนผุดยิ้มพรายบนริมฝีปาก ขณะจรดปลายปากกาลงนามด้วยลายมือสวยงามตวัดลากเส้นอย่างช่ำชองเป็นชื่อของตนเอง

“สักวันแกจะแพ้ภัยตัวเอง” บาร็อคพูดอย่างไม่ใส่ใจ รับเอาเอกสารคืนมาแล้วส่งตรงประทับประจำตระกูลไปให้

“ทุกสิ่งที่เป็นของฉัน แกจะได้มันไปครอง พรุ่งนี้ฉันจะแจ้งในที่ประชุมและแกต้องเข้าร่วม ส่วนเรื่องไอ้เด็กสองพี่น้องนั่น จัดการเอาเองไม่เกี่ยวกับฉัน”

“โอเค แค่นี้ใช่ไหม”

“ใช่” บาร็อคพูดขณะที่มองบุตรชายของตนหมุนกายหันหลัง เตรียมที่จะออกจากห้องไป ในตอนที่ประตูกำลังเปิดออกกว้าง บาร็อคก็ร้องเรียกเอาก่อนที่ร่างสูงใหญ่เต็มไปด้วยมัดกล้ามจะออกจากห้องไป

“บารอน” เจ้าของชื่อหยุดชะงัก หันมามองเพียงเล็กน้อย แสดงให้เห็นว่ายังคงหยุดเดินเพื่อยืนฟัง

“ไม่ว่าอย่างไรแกก็ห้ามตาย..... ห้ามเป็นศพให้ฉันเห็น......” บารอนยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะเอ่ยตอบกลับไป

“หึ ไม่มีวัน” บารอนพูดเพียงเท่านั้นก่อนจะปิดประตูลงในที่สุด ก้มมองตราประทับในมือ กำมันเอาไว้แน่น และในวันนั้นเขาก็เรียกใช้ ‘คน’ ในทันที

ทั้งสายลับและสายสืบ ทุกเส้นสายที่มี ถูกส่งออกไปปฏิบัติหน้าที่ เฟ้นหาตัวสุนัขรับใช้ของราชินีที่ห่างหายไปถึงสองเดือน บุคคลเดียวที่เข้าถึงได้มีเพียงผู้ช่วยคนสนิท ทำให้บารอนพุ่งเป้าไปที่โรมีโอเป็นหลัก และเพียงแค่วันเดียวก็รู้ผล.....

ตอนนี้บารอนกำลังอยู่ในชุดสูทเป็นทางการนั่งอยู่ที่หัวโต๊ะของห้องประชุมขนาดใหญ่ ที่ด้านข้างเป็นบิดาของตนที่กำลังพูดเรื่องการขึ้นรับตำแหน่ง จนสุดท้ายก็หันมาหาและบอกให้กล่าวอะไรกับคณะกรรมการสักเล็กน้อย ทำให้บารอนลุกขึ้นยืน ยิ่งเสริมสร้างความภูมิฐานและแผ่อำนาจกดดันได้มากขึ้น

ดวงตาคมกล้าไล่กวาดมองคณะกรรมการแต่ละคนจนคนที่ได้สบตาพากันหันหน้าหลบไม่กล้าสบตาเท่าไหร่นัก บารอนยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะเอ่ยปากด้วยเสียงก้องกังวานไปทั่วห้อง

“ผมหวังว่าพวกคุณจะรับวิธีการทำงานของผมได้... หากใครรับไม่ได้ก็เดินออกไปซะตั้งแต่ตอนนี้ และหากผมจับได้ว่าใครโกงกิน..... ผมจะไม่ปล่อยเอาไว้แน่ ขอบคุณครับ” เหล่าคณะกรรมการต่างมีสีหน้าไม่สู้ดี ต่างจากบาร็อคที่ดูท่าจะชอบใจกับการออกตัวแรงของบุตรชายเป็นอย่างมาก

หลังจากออกจากห้องประชุม บารอนก็มุ่งตรงไปสถานที่แห่งหนึ่งในทันที มันเป็นสถานที่ๆ เอวาเคยมาพักรักษาตัวอยู่ในช่วงก่อนหน้าที่เขาไม่ได้มาเยี่ยมเลยแม้แต่น้อย ใครจะรู้ว่าสองพี่น้องอยู่ห่างกันแค่กำแพงกั้นแค่นี้

บารอนเดินไปตามทางของโรงพยาบาลบนชั้นสูงสุดของตึกซึ่งเป็นห้อง VIP เดินไปเรื่อยๆ จนกระทั่งสุดทาง บอดี้การ์ดสองคนยกมือขึ้นกันประตูไว้ บ่งบอกว่าไม่ยินยอมให้เข้าไปข้างใน คนที่ติดตามมาของบารอนเองก็ยกปืนขึ้นเล็งในทันทีและนั่นทำให้คนที่ทำหน้าที่เฝ้าหน้าประตูต้องเล็งปืนไปทางอีกฝ่าย กลายเป็นบอดี้การ์ดของทั้งคู่กำลังยกปืนขึ้นประจันหน้ากันและกันอย่างไม่มีใครยอมใคร

บารอนยกมือขึ้นเล็กน้อยเชิงบ่งบอกให้ลดปืนลง กำลังจะเอื้อมมือเปิดประตู แต่ก็ต้องชะงักเมื่อคนหลังบานประตูเป็นฝ่ายเปิดออกมาแทน โรมีโอมองคนที่ยืนอยู่ตรงข้าม ก่อนจะเผยมือเชื้อเชิญพร้อมเอ่ยถ้อยคำ

“บอสรอคุณอยู่ครับ” บารอนแสดงสีหน้าสงสัยออกมาเพียงชั่วครู่ ก่อนที่มันจะจางหายไปอย่างรวดเร็ว เดินเข้าไปนั่งที่ด้านข้างของเตียงผู้ป่วย เอ่ยปากถามไปพลาง

“ไม่คิดว่านายจะอยู่สภาพนี้” ไมเคิลยกมือขึ้นดู พลิกไปมาอย่างสนใจแล้วเอ่ยตอบเสียงนิ่ง

“ก็แค่ชดใช้.....”

“เอวาคงไม่ดีใจสักเท่าไหร่”

“ไม่เกี่ยวกับนาย....” ไมเคิลพูดด้วยเสียงเย็นชา ต่างจากโรมีโอที่เอ่ยแทรกขึ้น

“ผมเคยพูดไปแล้วครับ”

“โรม....” ไมเคิลเอ่ยเสียงกดต่ำ ทำให้โรมีโอกลอกตา แล้วจึงนั่งเงียบตามเดิม

“รู้ได้ยังไงว่าฉันจะมา” บารอนเอ่ยถามอย่างสนใจ ไมเคิลเหลือบตามองเล็กน้อยเอ่ยตอบเสียงเนิบช้าอยู่ในที

“น้ำหนัก.....” บารอนเท้าแขนลงกับเตียงของไมเคิล เอ่ยด้วยเสียงยั่วเย้า

“นั่นสินะ ก็นายเคยอุ้มมาแล้วนี่” ไมเคิลปรายตามองด้วยความเย็นชา ทำให้บารอนเผยรอยยิ้มออกมาพร้อมการหัวเราะเบาๆ ในลำคอ

“หึหึ เอาไว้ฉันจะไปฝึกบ้าง แต่คงเป็นการอุ้มเด็กตัวเล็กคนนั้นนั่นละนะ” เพียงแค่ได้ยิน ใบหน้าของไมเคิลก็เหี้ยมเกรียมดุดัน มองจ้องเขม็ง ความกดดันเริ่มแผ่ขยายออกไปทั่วห้องจนน่าอึดอัด ต่างจากบารอนที่ยังอยู่ในท่าทีสบายๆ

“อยู่ให้ห่างจากเอวาซะบารอน... ไม่งั้นตระกูลของนายจะเหลือแต่ชื่อไว้ให้จำ.....” ไมเคิลพูดเสียงเหี้ยมลอดไรฟัน บารอนเลิกคิ้วขึ้นอย่าสนอกสนใจ

“น่ากลัวจริงนะ คุณสุนัขรับใช้ราชินี จะยืมมือพระนางหรือยังไงกันนะ” บารอนพูดพร้อมเอียงคอมอง ยิ่งเห็นไมเคิลกำมือแน่นจนเลือดไหลซึมก็ยิ่งชอบอกชอบใจ ก่อนที่จะปรับท่าทางใหม่ เอ่ยปากเป็นการเป็นงานมากขึ้น

“กลับบ้านซะไมเคิล เอวารอนายอยู่”

“ไม่ใช่เรื่องของนาย...... บาร์ค”

“ไม่ละ มันคือเรื่องของฉัน ก็นะ คนรักของฉันร้องไห้ทุกวัน คร่ำครวญหาแต่คนที่หายหัวไปจนน่ารำคาญ” ไมเคิลมองคนพูดด้วยสายตาเย็นชา แล้วจึงตอบกลับไปอีกครั้งด้วยประโยคเดิม

“ฉันจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย..... ไม่ใช่เรื่องของนายบารอน..... ไสหัวไปซะ.....”

“บอกแล้วไง ว่ามันคือเรื่องของฉัน” บารอนพูดพร้อมกับยักไหล่ โยนของบางสิ่งไปบนตักของไมเคิล

“เด็กนั่นกำลังจะตาย.... กินไม่ได้ นอนไม่หลับ ดูเอาเองแล้วกัน ว่านายทำอะไรลงไป” บารอนพูดขึ้นพร้อมกับลุกจากเก้าอี้ตัวเล็กข้างเตียง เดินมุ่งตรงไปที่ประตูห้อง โดยมีสายตาของโรมีโอมองจ้องไม่ละสายตา

“อ้อ ฉันจะบอกอะไรให้นะ เอวาน่ะ นายรักเขามากใช่ไหมไมเคิล.....” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับหมุนตัวกลับมา แสยะยิ้มส่งให้

“ฉันจะแย่งเขามาจากนายเอง หึหึ” บารอนพูดจบก็หมุนตัวเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ไมเคิลนั่งกำมืออยู่บนเตียงผู้ป่วยมองจ้องไม่ละสายตา ก่อนที่ชายหนุ่มจะหันมาสนใจกับสิ่งที่บารอนทิ้งเอาไว้ให้ ถึงได้เห็นว่าเป็นภาพของคนตัวเล็กที่เอาแต่นั่งเหม่อในอิริยาบถต่างๆ ซึ่งมีความแตกต่างกันทั้งเวลา สถานที่ แต่สิ่งที่เหมือนกันคือดวงตาแดงช้ำที่พร้อมจะร่ำไห้ตลอดเวลา และจำนวนภาพของมันมีมากกว่า 50 ภาพ แต่ละภาพนั้นระบุวันที่เอาไว้อย่างชัดเจน จนเริ่มมองเห็นถึงการเปลี่ยนแปลงของเด็กน้อย ทำให้ไมเคิลเอ่ยปากสั่งการในทันที

“โรม....”

“ครับ”

“เก็บของ... ฉันจะกลับบ้าน.....” คนที่ได้รับคำสั่งเผยรอยยิ้มกว้าง ตอบรับด้วยความเต็มใจ

“ครับ บอส”

.

.

.

Michael Part

ชีวิตของไมเคิลในตอนนี้เรียกได้ว่าเป็นปกติสุข ราชินีไม่ได้เรียกใช้ งานที่ทำอยู่ในตอนนี้คืองานบริษัททั่วไปที่ไม่ยุ่งยากเท่าไหร่นัก แถมยังมีโรมีโอและระดับ S ทั้ง 8 คอยเป็นมือเป็นเท้าในการทำงาน ส่วนซีนอนนั้นไมเคิลได้ส่งไปทำศัลยกรรมใบหน้าที่ต่างประเทศ จึงยังไม่สามารถรับงานได้ในเร็วๆ นี้

แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้ชายหนุ่มหนักใจ นั่นก็คืออาการของน้องน้อยยอดดวงใจ ที่นั่งเหม่ออยู่บ่อยครั้ง ถอนหายใจวันละหลายหน ท่าทางหงอยเหงาเศร้าซึม และไมเคิลเองก็พอจะรับรู้ถึงสาเหตุนั้น เพียงแต่ไม่ยอมเอ่ยปากถามเพื่อเป็นการเปิดช่องทางให้กับน้องน้อย

“เฮ้อ.....” ไมเคิลเหลือบตามองคนที่นั่งอยู่ตรงข้าม ซึ่งถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ในช่วงเวลาพักเบรกในการทำงานของวัน ตรงหน้าของเอวามีน้ำชาและขนมที่โรมีโอเตรียมมาให้เต็มไปหมด เอาใจเด็กน้อยโดยเฉพาะ หากแต่เอวาไม่แตะต้องมันแม้แต่น้อย จนทำให้ไมเคิลอดที่จะหยอกเย้าไม่ได้

“ขนมไม่อร่อยหรอคะ” เอวาหันหน้ามาหา เม้มริมฝีปากเอาไว้แน่น ก่อนจะส่ายหน้าไปมาเชิงปฏิเสธ

“แล้วทำไมถึงไม่ทาน? สงสัยว่าพี่คงต้องทำอะไรสักอย่างกับปาตีซีเยซะแล้ว” ไมเคิลพูดพร้อมกับขยับเปลี่ยนท่า นั่งไขว่ห้าง วางมือประสานบทตัก พูดกับเอวาด้วยรอยยิ้ม

“หนู..... หนูแค่ไม่อยากทาน....” เอวาตอบอ้อมแอ้มกลับมา ทำให้ไมเคิลเลิกคิ้วขึ้นมอง

“ไม่สบายรึเปล่าคะ มาหาพี่หน่อยสิคะ” ไมเคิลพูดพร้อมอ้าแขนออกกว้าง เอวากระโดดลงจากเก้าอี้ของตนเอง เดินเตาะแตะเข้าไปหาคนเป็นพี่ ทันทีที่อยู่ในระยะเอื้อมถึง ไมเคิลก็รวบคนตัวเล็กเข้ามาไว้ในอ้อมแขน ก้มหน้าลงต่ำจนหน้าผากแนบชิดติดกัน

“อื้มมม ไม่มีไข้” พูดพึมพำพร้อมกับการกดจูบที่ขมับเด็กน้อยอย่างแสนรัก ลอบสูดดมกลิ่นหอมของผิวกายนุ่มนิ่มจากคนในอ้อมแขน ถูไถจมูกไปมา ปัดไล้ข้างแก้มของเด็กน้อย

“หนู.... หนูคิดถึงบาร์คจ๋า.....”

“ตัวเล็กคะ ตัวเล็กก็รู้นี่คะว่าพี่บอกไว้ว่ายังไง”

“ห้ามไม่ให้หนูพูดเรื่องบาร์คจ๋าอีก..... แต่พี่จ๋า.... บาร์คจ๋าเป็นคนรักของหนู” เอวาพูดพร้อมกับขยุ้มเสื้อบริเวณอกของไมเคิล ช้อนสายตาขึ้นมองอย่างเว้าวอน ต่างจากไมเคิลที่มองตอบกลับมาด้วยแววตาเรียบนิ่งไร้ความรู้สึก

“ตัวเล็กป่วยค่ะ ตัวเล็กไม่ได้รักเขาจริงๆ หรอก” ไมเคิลพูดพร้อมส่ายหน้าช้าๆ เอวาเอ่ยท้วงในทันที

“ไม่ใช่นะ! หนูรักบาร์คจ๋าจริงๆ!” พูดจบเด็กน้อยก็เม้มปากแน่น

“พี่ถามจริงๆ นะคะตัวเล็ก เราจะรักคนที่ข่มขืนเราได้จริงๆ หรอ”

“หนะ หนู....” ไมเคิลมองดูท่าทีนั้น ยกมือขึ้นเกลี่ยผิวแก้มของเด็กน้อยไปพลาง

“ทั้งที่พี่ทะนุถนอมขนาดนี้ ยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม ไม่เคยขัดใจอยากได้อะไรพี่หามาให้ตลอด พี่ให้ทั้งอำนาจ เงินตรา และความรัก ทำไมตัวเล็กถึงยังต้องการความรักจากมันมากกว่าพี่..... ทำไมถึงยังต้องการคนที่ทำร้ายตัวเองได้ลง.....”

“หนู.... หนู....” ในคราวนี้เป็นเอวาที่ไร้ซึ่งคำตอบ ดวงตากลมโตมองสบกับดวงตาสีเฮเซลนัทสีทองเรืองรอง ความไม่แน่ใจปรากฏขึ้นภายในดวงตาสีฟ้าสดใสของเอวา ก่อนที่ดวงตานั้นจะแสดงถึงความเด็ดเดี่ยว ตัดสินใจแน่วแน่ เด็กน้อยก็เอ่ยปากตอบกลับไป

“เพราะว่าหนู-”

“บอสครับ” คำพูดของเอวาถูกขัดจังหวะโดยคนที่มาใหม่ ทำให้ต้องหันไปมองเช่นเดียวกันกับไมเคิล โรมีโอขยับเดินเข้ามาใกล้ ภายในมือมีเอกสารมาสองฉบับซึ่งมีหน้าตาเหมือนกันไม่มีผิดเพี้ยน ต่างกันตรงที่ชื่อที่ระบุบนหน้าซองเท่านั้น

โรมีโอที่ขยับเดินเข้ามาใกล้ชะงักไปเมื่อเห็นว่าคุณหนูของตนก็ยืนอยู่ด้วย เพราะมองมาจากทางด้านหลังและถูกบอสของตนกกกอดเอาไว้ ทำให้เอวาจมหายไปภายใต้ร่างแกร่งเสียจนมิด โรมีโอจึงไม่ทันระวัง เดินเข้ามาหาเช่นนี้ ดังนั้นแล้วผู้ช่วยคนสนิทของไมเคิลจึงต้องจำใจ ยื่นส่งเอกสารทั้งสองฉบับส่งให้กับนายของตน

“จดหมายเชิญครับ” ไมเคิลรับมันมาถือไว้ในมือ บนหน้าซองจดหมายระบุชื่อของไมเคิลและเอวาไว้อย่างชัดเจน ด้วยตัวหนังสือตัวเขียนภาษาอังกฤษปั๊มนูนสีทองสอดรับเข้ากันกับจดหมายสีเงินเรียบหรู ตราสัญลักษณ์ประจำตระกูลๆ หนึ่งถูกปั๊มลงด้วยเทียนไขสีทองเป็นประกายเด่นชัด

“อันนั้นของหนู” เอวาพูดพร้อมกับเอื้อมมือหมายจะจับคว้า หากแต่ไมเคิลกลับขยับหนี ทำให้เอวากะพริบตาปริบๆ ด้วยความงุนงง

“ตัวเล็กไม่ต้องไปนะคะ พี่อยากให้ตัวเล็กพักผ่อน” เอวาทำหน้าสงสัยออกมา ทำให้ไมเคิลยกมือขึ้นจิ้มแก้มนุ่มอย่างหยอกเย้า

“ตัวเล็กของพี่น่ารักขนาดนี้ พี่ไม่อยากให้ใครเห็น พี่หวง.....” ทอดท้ายเสียงที่เต็มไปด้วยความรู้สึก เอวาหัวเราะคิกคักส่งให้

“คิกๆ ถึงจะมีคนเห็น แต่เค้าไม่ได้ตัวหนูไปนี่น่า หนูจะอยู่กับพี่จ๋า” เด็กน้อยพูดพร้อมกับกอดหมับเข้าที่ลำตัวของคนเป็นพี่ ถูไถใบหน้าไปมาอย่างออดอ้อน

“จริงหรอคะ เมื่อกี้ยังบ่นถึงคนอื่นอยู่เลย” ไมเคิลแกล้งพูดพร้อมการสะบัดหน้าหันหนีไปอีกทาง แสดงอาการแง่งอนให้น้องน้อยหันมาง้อ ซึ่งนั่นทำให้เอวายิ้มกว้างมากกว่าเดิม ยกมือขึ้นตะปบสองแก้มของคนเป็นพี่ชาย ทำหน้ายู่ส่งให้แทน

“พี่จ๋ายังไม่แก่ซะหน่อย อย่าขี้น้อยใจเลยนะ หัวล้านไม่รู้ด้วย”

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวพี่ให้ทีมคิดสูตรยาปลูกผม”

“ฮ่าฮ่าฮ่า ถ้าพี่จ๋าหัวล้านคงตลกน่าดูเลย” เอวาหัวเราะออกมาเต็มเสียง และนั่นทำให้ใครบางคนที่ยืนอยู่ด้วยหลุดหัวเราะออกมาเช่นกัน

“ฮะฮะ อุ้บ! แค่กๆ” โรมีโอที่โดนสายตาคมกล้าตวัดฉับมามองในทันทีที่หลุดเสียงหัวเราะ ทำให้ถึงกับสะอึกและไอโขลกออกมาในทันที ก่อนจะกระแอมไอ แกล้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไมเคิลจึงกลับไปสนใจน้องน้อยอีกหน และพูดคุยหยอกล้อกันไปมา

จวบจนกระทั่งหมดเวลาพักเบรก ชายหนุ่มจึงปล่อยให้เอวาได้ไปพักผ่อนในห้องของตนเอง นอกจากนี้แล้วยังส่งจดหมายเชิญนั้นให้กับโรมีโอ เอ่ยปากเสียงเย็น

“ของเอวาเผาทิ้ง..... ส่วนของฉันส่งของไปตามสมควร....”

“ครับ บอส” โรมีโอรับคำแล้วรับของมาถือไว้แทน ก้มหน้าลงมองจดหมายนั้นอีก

“จดหมายเชิญงั้นหรอ......” สิ่งที่อยู่ในมือของโรมีโอตอนนี้คือจดหมายเชิญเข้างานเลี้ยงสวมใส่หน้ากาก ซึ่งเป็นการฉลองการรับตำแหน่งของตระกูลบาลักซ์ คนที่ส่งจดหมายนี้มาไม่ใช่ใคร แต่เป็นบารอนที่ขึ้นกุมอำนาจของตระกูลแทนบิดาของตน ซึ่งงานนี้จะจัดขึ้นที่คฤหาสน์ของบาลักซ์ และงานจะมีขึ้นในอีก 3 วันข้างหน้า

ข้อมูลที่ได้รับมานั้นทำให้โรมีโอขมวดคิ้วหมุน ไม่แน่ใจว่าบารอนจะมาไม้ไหนกันแน่ ไม่รู้ว่าเป็นการเชื้อเชิญตามมารยาท หรือว่าต้องการให้ไปร่วมงานจริงๆ และอีกสิ่งที่เขาสงสัยนั่นก็คือทำไมถึงต้องแยกกันระหว่างเอวาและไมเคิล...... สิ่งนี้ทำให้หัวสมองของคนเป็นเลขาวิ่งเร็วจี๋เพื่อหาคำตอบ คาดเดาทิศทางที่จะเป็นไปได้ ในที่สุดความคิดก็ตกผลึก เคาะจดหมายเชิญกับมือของตนเบาๆ ก่อนจะก้าวเดินตามบอสของตนที่มุ่งหน้าไปที่ห้องทำงานในทันที