บทที่ 35 ช่วยชีวิต

Romeo Part

ตอนนี้โรมีโอกำลังยืนอยู่ด้านนอกตามคำสั่งของบอสใหญ่ โดยกำหนดให้แบ่งคนออกเป็น 3 ทีม ทีมแรกจะเข้าไปปิดล้อมตึก ทีมที่สองจะบุกเข้าไปค้นหาคุณหนูของบ้าน และทีมที่สามจะปิดล้อมที่วงนอกสุดอีกชั้นหนึ่งเพื่อป้องกันความผิดพลาด

ปัง! ปัง! ปัง!

โรมีโอรัวไกปืนในมืออย่างไม่ลังเล มองจ้องชาย 3 คนที่เซล้มลงบนพื้น ตัวกระตุกเล็กน้อยแล้วแน่นิ่งไป บอสของเขาวางแผนมาดี เมื่ออีกฝ่ายส่งคนมาปิดล้อมจริงๆ และนั่นทำให้โรมีโอต้องหันมาจัดการกับคนโดยรอบนี้ก่อน ในขณะเดียวกันนั้นหูก็ยังคงได้ยินเสียงจากเครื่องดักฟังที่ติดตามตัวของบอสใหญ่ไป เรื่องราวที่ได้ฟังทำให้โรมีโอถึงกับขมวดคิ้วแน่น

[เอวาอยู่ที่ไหน.....]

[ในตึกนี้แหละ หาสิ หึหึ]

[......]

[รีบหน่อยนะ ก่อนที่มันจะหมดโอกาส]

ทำไมถึงต้องรีบ? ก่อนที่จะหมดโอกาส? ภายในหัวสมองของผู้ช่วยหนุ่มหมุนเร็วจี๋ นึกแค้นใจที่ไม่ได้อยู่หน้าจอมอนิเตอร์ คนที่มองเห็นภาพเหตุการณ์ต่างๆ ได้มีเพียงแค่โอเว่นคนเดียวเท่านั้น

โรมีโอเดินมุ่งตรงมาที่หน้าตึก ระหว่างทางก็ยิงปืนปามีดคร่าชีวิตไปหลายสิบคน แต่ใบหน้านั้นกลับไม่มีความเกรงกลัวหรือแยแสใดๆ ยังคงครุ่นคิด คิดไม่ตกกับถ้อยคำนั้น ในขณะที่ไมเคิลพูดคุยกับบอสฝ่ายตรงข้าม

จนกระทั่งโรมีโอมาหยุดอยู่ที่หน้าตึก ใครบางคนก็พุ่งทะลุหน้าต่างออกมา แต่จากการดักฟังเมื่อครู่ไม่ต้องมองดูก็รู้ว่าเป็นใคร ดังนั้นแล้วชายหนุ่มจึงยกปืนขึ้นเล็งและลั่นไกอย่างไม่ลังเลในทันที เมื่อผู้ช่วยคนสนิทเปิดฉาก คนอื่นๆ ก็ระดมยิงตามเช่นกัน เสียงของเฮลิคอปเตอร์ดังขึ้นที่ด้านบน พร้อมกับใครบางคนที่โผล่หน้ามายกนิ้วโป้งให้กับภารกิจของตนซึ่งก็คือโคลด์นั่นเอง โรมีโอเผยรอยยิ้มมุมปาก เสยเส้นผมที่ปรกหน้าขึ้นเล็กน้อยเชิงขอบคุณ

แต่แล้วชายหนุ่มก็ต้องหันกลับมาที่ทิศทางเดิม เมื่อได้ยินเสียงสบถดังลั่นของบอสตนเอง อย่างที่ยากนักจะได้ยิน

[เวรเอ๊ย!! เอวา!! ]

ตู้ม!!! ตู้ม!!! ตู้ม!!!

โครม!!!

ยังไม่ทันได้จับใจความ เสียงระเบิดก็ดังกึกก้องสะท้านฟ้า เปลวไฟสีแดงพวยพุ่งโชติช่วงท่ามกลางความมืดมิด ตึกอาคารทั้งหลังพังลงภายในพริบตา โรมีโอได้แต่ยืนนิ่งค้าง เลือดในกายเย็นวาบดุจภูเขาน้ำแข็ง ใบหน้าซีดจางไร้สีเลือด มองจ้องภาพตรงหน้าอย่างตกตะลึง

“คะ คุณหนู......” ชายหนุ่มเอ่ยปากด้วยเสียงแหบพร่า แทบฟังไม่ได้ศัพท์ ก่อนที่จะระเบิดเสียงร้องดังลั่น พร้อมกับการถลันพาร่างของตนมุ่งตรงเข้าไปในเปลวเพลิงอย่างไม่คิดชีวิต

“คุณหนู!!!” โรมีโอดิ้นรนขัดขืน เมื่อกลุ่มบอดี้การ์ดต่างพากันเข้ามาจับล็อกตัว ไม่ให้ให้เข้าหากองไฟที่กำลังลุกท่วม

“ปล่อย! ปล่อย!! คุณหนูอยู่ในนั้น!! ปล่อยผม!!” โรมีโอพยายามตะเกียกตะกายมุ่งหน้าเข้าหากองไฟ ไม่ได้รับรู้เลยสักนิดว่าที่ด้านหลังของตนนั้นมีใครบางคนก้าวอาดๆ เข้ามาหา พร้อมกับยกมือฟาดลงที่ใบหน้าของโรมีโออย่างแรง

“สติโรมีโอ!!” ใบหน้าของโรมีโอพลันมืดครึ้ม ตวัดสายตาหันกลับมามองจ้องคนมาใหม่อย่างดุดัน ดวงตาสีฟ้าที่เปล่งประกายล้ำลึกและกระจ่างใสอยู่เป็นนิจ มาบัดนี้กลับคมกล้าดุจราชสีห์ที่จ้องมองศัตรู

“สติงั้นหรอ...... คุณหนูอยู่ในนั้น! ภายใต้ซากอาคารนั้น! จะให้ผมใจเย็นได้ยังไง!!!” โรมีโอระเบิดอารมณ์ออกมาเสียงดังลั่น ผลักอกคนตรงข้ามอย่างเอาเรื่อง หากแต่อีกฝ่ายไม่ถือสา พยายามใช้เหตุและผลอธิบาย

“สิ่งที่คุณต้องทำตอนนี้คือควบคุมเพลิงไว้ให้ได้! แล้วถึงจะเข้าไปได้! ไม่ใช่ทะเล่อทะล่าเข้าไปแบบนี้!”

“แล้วแบบนั้นผมจะช่วยชีวิตคุณหนูได้ยังไง!! ผมจะช่วยเอวาได้ยังไง!!” โรมีโอในตอนนี้เรียกได้ว่าคลุ้มคลั่ง เหตุและผลใดล้วนไม่สำคัญในตอนนี้ สิ่งที่ปรากฏในความคิดคือเด็กน้อยตัวเล็กที่บอบบาง บัดนี้ตกอยู่ภายใต้เศษซากอาคาร ไม่รู้เป็นรู้ตายยิ่งทำให้ใจร้อนรนร้อยเท่าพันทวี

“.....”

แกร๊ก!

“อย่ามาขวางทางผมกันนาร์ แม้องครักษ์ราชินี ผมก็ปลิดชีวิตคุณได้” โรมีโอยกปืนขึ้นสูง จดจ่อไปที่หน้าผากของชายตรงหน้า ในแววตาไม่มีความลังเลใด และบ่งบอกให้รู้ว่าจะไม่ยอมเสียเวลาไปมากกว่านี้ กันนาร์ที่มายังสถานที่แห่งนี้ตามคำสั่งองค์ราชินีได้แต่ถอนหายใจ หมุนตัวไปที่รถ ดังนั้นแล้วโรมีโอจึงหมุนกายเดินมุ่งตรงเข้าไปในกองเพลิง

ในตอนที่โรมีโอเข้าใกล้จนรับรู้ได้ถึงไอร้อน ท่อนแขนของตนก็ถูกฉุดรั้งไว้ พร้อมกับน้ำขวดใหญ่ที่รินราดรดบนศีรษะ

“คุณจะเข้าไปก็ต้องรู้จักเตรียมตัว” กันนาร์พูดพร้อมกับเทน้ำลงบนผ้าเช็ดหน้าของตน บิดพอหมาด แล้วส่งมันให้โรมีโอ ชายหนุ่มรับเอามาถือไว้ ในขณะที่กันนาร์ดึงยางมัดผมที่ข้อมือออกไป รวบเส้นผมที่หนักอึ้งชุ่มน้ำขึ้นสูง แล้วจับมัดเป็นมวยผมป้องกันไฟไหม้ผมให้อีกที

“คุณเข้าไปก่อน ผมจะรีบตามไปหลังจากสั่งการข้างนอกเสร็จ”

“ขอบคุณ” โรมีโอพูดเพียงเท่านั้น รับน้ำที่เหลืออยู่อีกเล็กน้อยติดมือมาด้วย ใช้ผ้าปิดจมูก แล้วกระโดดข้ามเปลวไฟที่แผดเผาเข้าไปภายใน

โรมีโอใช้ผ้าชุบน้ำปิดจมูกของตนเอง วิ่งไปตามทางที่สามารถข้ามผ่านไปได้ หลบเศษซากที่กำลังร่วงหล่นลงมาอีกหนอย่างระมัดระวัง ภายในใจของผู้ช่วยหนุ่มร้อนรน ดวงตาสีฟ้าสดใสไล่มองหาทั่วทุกพื้นที่ พยายามมองหาคนตัวเล็กที่ติดอยู่ภายใน เวลานี้ใครก็ไม่สำคัญเท่าคุณหนูของตนอีกแล้ว

โรมีโอค้นหาเอวาเข้ามาลึกมากขึ้นเรื่อยๆ ความร้อนเริ่มแผดเผาจนแทบหายใจไม่ออก กลิ่นเขม่าควันดำลอยคลุ้งไปทั่วพื้นที่ จนต้องก้มลงคลาน ตัวหมอบต่ำ หลบหลีกเศษซากต่างๆ ไปพลาง ที่ฝ่ามือทั้งสองข้างและหัวเข่าเต็มไปด้วยบาดแผล หากแต่ชายหนุ่มก็ไม่มีเวลามาสนใจ ความเป็นความตายของน้องน้อยอยู่ใกล้แค่เอื้อม ยิ่งเวลาผ่านไปนานมากเท่าไหร่ ความหวังของโรมีโอก็ใกล้จะมอดดับลง ภายในใจร้อนรนกระวนกระวาย

“คุณหนู..... คุณหนูครับ.... เอวา.....” ริมฝีปากบางพึมพำพร้อมมาหาไปพลาง โรมีโอไม่เคยนึกอยากร้องไห้มากขนาดนี้มาก่อนในชีวิต ความเป็นห่วงคนตัวเล็กนั้นท่วมท้นอย่างไม่อาจควบคุม โรมีโอตามหาเอวาต่อไปอย่างไม่ย่อท้อ ไม่เจอคนต้องเจอศพ อย่างน้อยๆ ขอให้ได้พาน้องน้อยออกไปจากที่นี่ แต่โรมีโอภาวนา ขอให้ไม่เป็นแบบนั้นเลย

ภาวนาร้องขอให้เจอเด็กน้อยกำลังนั่งคุดคู้อยู่กับที่ด้วยความขลาดกลัว หรือเป็นตอนที่มีสติ และกำลังมองหาทางออกให้ตัวเองเช่นกันก็ได้ ทุกสิ่งล้วนเป็นเรื่องดีหากน้องน้อยยังมีชีวิต

“คุณหนู คุณหนู คุณหนู....” โรมีโอเอ่ยปากพึมพำไม่หยุด สองมือไล่คว้าเอื้อมจับ ผลักแผ่นอิฐและแผ่นปูนให้พ้นทาง มีโอกาสเป็นไปได้ว่าเด็กน้อยจะถูกกดทับอยู่ภายใต้คอนกรีตพวกนี้ และโรมีโอยังคงหาต่อไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมาหยุดอยู่ที่แห่งหนึ่ง ชายหนุ่มกวาดตามองไปรอบๆ ที่พื้นนั้นเป็นหลุมลึก แต่เพราะเสาที่โค่นล้มทำให้ขัดกับเพดานด้านบน มันจึงไม่ถล่มลงมา และมีพื้นที่เพียงพอให้ยืนได้เล็กน้อย แม้ว่าศีรษะเกือบจะชนเพดานก็ตามที โรมีโอกวาดสายตามองไปรอบๆ คิดหาวิธีที่จะอ้อมหลุมลึกนี้ไป

ที่พื้นฝั่งหนึ่งทรุดตัวลงจนกลายเป็นทางลาดเอียงขนาดย่อม ข้างใต้นั้นชื้นแฉะอย่างน่าแปลกใจ เมื่อสังเกตดูดีๆ ก็พบว่าหัวสปริงเกอร์ทำงาน ทำให้ไฟไม่ลามเลยลงไปที่ด้านล่าง แต่กลายเป็นว่ามีน้ำเจิ่งนอง โรมีโอยืนชั่งใจอยู่ชั่วครู่ กวาดสายตามองรอบๆ อีกครั้ง เมื่อไม่พบทางไปต่อ จึงต้องจำใจพาตัวเองลงในหลุมลึกนั้นอย่างช้าๆ

เมื่อลงมาได้แล้วโรมีโอก็ต้องปรับสายตาสักพัก แล้วจึงเริ่มก้าวเดินอย่างระมัดระวังมากยิ่งขึ้น ไม่รู้ว่าเพดานที่ด้านบนจะทรุดลงมาเมื่อไหร่

“อะ!” โรมีโอร้องออกมาเล็กน้อย เมื่อตัวเองเดินชนเข้ากับแผ่นคอนกรีตก้อนหนึ่ง หลังจากที่เอาแต่เหม่อมองด้านบนอย่างหวาดระแวง และเมื่อก้มลงชายหนุ่มก็หรี่ตาเพ่งมอง เห็นเนื้อผ้าสีเหลืองสดใสโผล่ออกมาเล็กน้อย

เพียงเท่านั้นหัวใจของชายหนุ่มก็เต้นเร็วระรัวบ้าคลั่ง ดวงตาเบิกกว้าง สองมือไปไวกว่าหัวสมอง ชายหนุ่มพยายามผลักดันแผ่นปูนนั้นออกไปให้พ้นทาง

“ย้ากกกกกก” โรมีโอรีดเค้นแรงทั้งหมดที่มีผลักแผ่นปูนออกไป จนใบหน้าเห่อแดงมาจากการโถมแรงเข้าใส่ ลำตัวสั่นสะท้าน เมื่อต้องยกแผ่นปูนขนาดใหญ่ออกด้วยตัวเพียงคนเดียว

ตึง!!!

และในที่สุดชายหนุ่มก็สามารถทำได้ เรี่ยวแรงหดหายจนเซล้มลง ทำให้โรมีโอเห็นคนที่ถูกแผ่นปูนั้นกดทับได้อย่างชัดเจน

ไม่ใช่เพียงหนึ่ง.......

แต่ถึงสอง.......

“คะ คุณหนู.......” ภาพที่โรมีโอเห็นในขณะนี้คือภาพของบารอนที่นอนทับเอวาอยู่ด้านบน เด็กตัวน้อยถูกปกป้องไว้อย่างดี วงแขนแข็งแกร่งรองใต้ศีรษะของเอวา ในขณะที่ขยับไปอีกเล็กน้อย ที่ต้นแขนของบารอนถูกเหล็กเส้นขนาดใหญ่ทิ่มแทงทะลุผิวเนื้อขึ้นมา ห่างจากศีรษะของเอวาไม่มากนึก จนคนมองนึกหวั่นใจ แต่กระนั้นโรมีโอก็ขยับกายอย่างรวดเร็ว เข้าไปตรวจสอบชีพจรของคนทั้งคู่ในทันที

เมื่อจับดูแล้วพบว่าทั้งสองคนยังมีชีวิตอยู่ โรมีโอถึงกับร่ำไห้ด้วยความยินดี หยาดน้ำสีใสไหลตกลงที่ข้างแก้ม ยกยิ้มทั้งน้ำตา ทั้งโล่งอกและโล่งใจ สิ่งที่ต้องทำให้ตอนนี้คือการพาคนทั้งสองออกไปจากที่นี่ให้ได้ คิดได้ดังนั้น โรมีโอก็จัดการถอดเสื้อสูทของตนออกในทันที แล้วจึงขยับเข้าไปหาบารอน มองดูอย่างชั่งใจอยู่ชั่วครู่ ก่อนที่จะดึงแขนเสื้อเชิ้ตทั้งสองข้างของตนออกมา ใช้กระดุมที่ปลายข้อมือของทั้งสองชิ้นมาต่อกัน จากนั้นจึงพาดไว้ที่บ่า แล้วค่อยๆ จับดึงตัวของบารอนให้นอนตะแคงข้าง แขนข้างที่ถูกเหล็กเสียบนั้นเหยียดตรง โรมีโอสูดลมหายใจ เอ่ยปากบอกไป

“เจ็บหน่อยนะครับ”

พรึ่บ!

“อ่า......” ทันทีที่โรมีโอดึงแขนบารอนออก เสียงครางลึกก็ดังขึ้นในลำคอแผ่วเบา พร้อมกับใบหน้าที่ขมวดหมุนด้วยความเจ็บปวด ก่อนที่โรมีโอจะใช้ผ้าพันที่รอบแผลเป็นการห้ามเลือด เมื่อจัดการเสร็จแล้ว ก็จัดการแบกร่างของบารอนขึ้นหลังของตน ใช้เสื้อสูทมารัดตัวเอาไว้แน่นป้องกันไม่ให้ไหลตกจากแผ่นหลัง

“อึก!” เพราะบารอนมีขนาดตัวที่ใหญ่โตกว่ามาก ทำให้ทันทีที่โรมีโอยืนขึ้นก็ถึงกับเซไปเล็กน้อย ขาของบารอนลากไปกับพื้น และแขนที่ตกลงด้านข้าง ทำให้โรมีโอกวาดสายตามองอย่างรวดเร็วอีกครั้ง เมื่อมองไปที่คุณหนูของตนก็เห็นว่าสายเอี๊ยมข้างหนึ่งถูกพันไว้รอบฝ่ามือเล็ก ไม่รู้ว่าคุณหนูของตนมีบาดแผลอะไรรึเปล่า ทำให้โรมีโออดที่จะเข้าไปตรวจสอบไม่ได้ เมื่อลองแกะดูก็พบว่าฝ่ามือเล็กน้อยไม่มีบาดแผลแต่อย่างใด ที่น่าเป็นห่วง น่าจะเป็นแผลที่ข้อมือเสียมากกว่า

ดังนั้นแล้วโรมีโอจึงใช้สายเอี๊ยมนั้นมาพันที่ข้อมือเล็ก อย่างน้อยก็ยังดีกว่าปล่อยให้เชื้อโรคเข้าไปในแผล ก่อนจะขยับไปปลดสายเอี๊ยมอีกข้างของน้องน้อย แล้วใช้มันมารัดเข้าที่ข้อมือของบารอน เพื่อกันตกไปจากแผ่นหลัง หลังจากนั้นจึงอุ้มประคองเด็กน้อยไว้ในอ้อมแขน

“ย้ากกกกก” โรมีโอร้องออกมาเสียงดัง เมื่อน้ำหนักตัวของคนสองคนรวมกันมากถึง 150 กิโลกรัม ทำให้ทันทีที่ลุกขึ้นนั้นถึงกับเซไปเสียหลายก้าว แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังคงกัดฟันเอาไว้แน่น อย่างไรก็ต้องพาออกไปให้ได้!!

การเดินของโรมีโอในตอนนี้เรียกได้ว่าลำบาก แค่เดินธรรมดาก็ต้องใช้เวลามากแล้ว แต่ตอนนี้กลับเท่าทวีคูณ และยิ่งต้องเดินขึ้นเนินเพื่อที่จะกลับไปด้านบน โรมีโอยิ่งใช้พลังกายไปอย่างมาก หยาดเหงื่อไหลตามกรอบหน้าราวกับน้ำตก ใช้เวลานานหลายนาทีกว่าที่จะกลับขึ้นมาได้ เมื่อโดนความร้อนแผดเผาอีกครั้ง โรมีโอก็หยิบเอาขวดน้ำมาประพรมลงบนตัวของเอวาและบารอนที่อยู่บนหลัง เพราะตอนนี้ทั้งสองคนคือคนที่รับความร้อนมากที่สุด

หลังจากประพรมเสร็จแล้วก็โยนขวดเปล่าทิ้งไป อุ้มเด็กน้อยมาไว้ในอ้อมแขนอีกครั้ง แล้วจึงก้าวเท้าออกเดิน แต่เดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็บังเกิดเสียงๆ หนึ่งดังขึ้นเสียก่อน

“โรม!! โรมีโอ!!!”

“ผมอยู่นี่!!!” โรมีโอร้องตะโกนกลับไป พร้อมกับพยายามลากขาตัวเองไปให้ถึงจุดนั้น จุดที่มีคนกำลังร้องเรียกหาเขา ภายในใจคิดไว้แล้วว่าคงจะเป็นกันนาร์ที่ตามเข้ามาช่วย

“โรมีโอ!! คุณอยู่ที่ไหน!!”

“ผมอยู่นี่!! ผมอยู่ตรงนี้!! แค่กๆ” เพราะการร้องตะโกน ทำให้โรมีโอกลืนเขม่าควันเข้าไปเต็มๆ จนถึงขั้นสำลัก แต่กระนั้นสองเท้ายังคงก้าวย่างอย่างเชื่องช้าแต่มั่นคง จนกระทั่งเห็นกลุ่มคนอยู่ในครรลองสายตา สองขาพลันหมดแรงเอาดื้อๆ

กันนาร์เข้ามาตามหาเขาพร้อมกับทีมกู้ภัยและหน่วยดับเพลิง ทำให้ทันทีที่อีกฝ่ายเห็นเขา ก็รีบเข้ามาช่วยในทันที ชายคนหนึ่งอุ้มเอวาออกไป ในขณะที่อีกคนแกะเสื้อสูทของเขา และพาบารอนออกไป ส่วนตัวเขาเองก็มีกันนาร์เข้ามาช่วยประคอง

“ออกไปกันเถอะ ที่นี่อันตราย” กันนาร์เอ่ยบอกเสียงเครียด ตั้งใจจะพาโรมีโอออกไป ในขณะที่โรมีโอชะงักแข็งค้าง คิดอะไรบางอย่างออกในที่สุด เงยหน้ามองอีกฝ่ายด้วยใบหน้าเผือดสี

“บะ บอส.... บอสล่ะครับ? บอสอยู่ที่ไหน!!” จากเรี่ยวแรงที่หดหายไปเมื่อครู่กลับมีพลังเต็มเปี่ยมอีกครั้ง ทะลึ่งตัวลุกพรวดขึ้นยืน แล้วหมุนกาย หมายจะไปยังสถานที่สุดท้ายที่บอสของตนอยู่จัดการกับมิเกล ไม่รู้ว่าตอนนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง จะยังมีชีวิตอยู่หรือไม่

ความโล่งใจมาเยือนได้ไม่นานนักก็ถูกแทนที่ด้วยความหวาดกลัวอีกหน ชายหนุ่มนึกอยากจะร่ำไห้ออกมาเพื่อระบายความอัดอั้นใจ ปัดป้องมือของกันนาร์ที่พยายามไล่ตามจับพัลวัน

“ไม่! ปล่อยผมนะกันนาร์!!”

“บอสของคุณปลอดภัยดี!!!” กันนาร์ดึงกระชากไหล่ของโรมีโอให้หันมาหา พร้อมกับตะโกนเอ่ยบอกเสียงดังลั่น

“คุณพูดว่าไงนะ.....” โรมีโอเอ่ยปากถามคล้ายกับไม่เชื่อ จนกันนาร์ต้องเอ่ยย้ำอีกครั้งด้วยความหนักแน่น

“บอสของคุณปลอดภัยดี เขาถูกนำตัวไปรักษาก่อนแล้ว ตอนนี้เราต้องรีบออกไปข้างนอก ในนี้มันอันตราย ตัวอาคารจะถล่มลงมาเมื่อไหร่ก็ได้ เข้าใจที่ผมพูดไหมโรม” โรมีโอพยักหน้ารับ หลังจากนั้นชายหนุ่มก็ถูกกันนาร์พาตัวออกมา

เมื่อปลอดภัยแล้วและสามารถออกมาจากตัวอาคารได้แล้ว ก็ได้เห็นบอดี้การ์ดหลายคนบาดเจ็บหนัก พากันทยอยขึ้นรถแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว จุดหมายปลายทางคือโรงพยาบาลในเครือของวัลโด้ ที่ด้านนอกนั้นมีทั้งรถดับเพลิง รถพยาบาล และทีมกู้ภัย อยู่กันเต็มไปหมด ทำให้มั่นใจได้ว่าใครที่รอดชีวิตจะได้รับการช่วยเหลือ ใครที่ไร้ชีวิตศพก็จะถูกนำออกมาจัดการอย่างสมเกียรติให้เหมาะสมกับความทุ่มเทของพวกเขา

โรมีโอที่ยังคงมึนงง จับต้นชนปลายไม่ถูก ไม่รู้ว่าจะทำอะไรก่อนดี ก็ถูกกันนาร์สะกิดเบาๆ

“คุณต้องไปทำแผลเหมือนกัน คุณไปกับรถพยาบาลของเอวาเถอะ รถกำลังจะออกแล้ว” เพียงเท่านั้นโรมีโอคล้ายกับได้สติ รีบวิ่งไปขึ้นรถที่มีเอวานอนนิ่งอยู่ข้างกันกับบารอนในทันที เมื่อขึ้นรถมาแล้วก็มุ่งตรงไปที่โรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว เฝ้าติดตามอาการของน้องน้อยอย่างใกล้ชิด

โรมีโอเดินวนไปวนมาอยู่ที่หน้าประตูห้องฉุกเฉิน คนแรกที่ถูกพาตัวออกมานั้นก็คือบอสของตน ชายหนุ่มจัดการให้บอสได้เข้าพักในห้องวีไอพี เมื่อเห็นบาดแผลตามร่างกายของบอสใหญ่หัวใจของชายหนุ่มก็ยิ่งเจ็บปวด

ทั้งๆ ที่เป็นถึงผู้ช่วยคนสนิท แต่กลับได้เฝ้าระวังอยู่ที่ด้านนอก ทั้งๆ ที่ควรเป็นเขาด้วยซ้ำที่ต้องเข้าไปตามหาคุณหนูด้วยตัวเอง ส่วนบอสนั้นชีวิตมีค่ายิ่งกว่าทอง แต่เขาก็ยังปล่อยให้บอสเดินเข้าหาอันตรายโดยไม่ห้ามปรามแม้แต่น้อย

โรมีโอยกมือลูบหน้าอย่างเครียดจัด ถอนหายใจออกมาหนักๆ โน้มตัวลงเล็กน้อย แนบริมฝีปากของตนลงบนหน้าผากที่มีผ้าพันแผลพันเอาไว้อยู่

“เดี๋ยวผมมานะครับ” พูดจบก็หันหลัง มุ่งตรงออกจากห้อง กลับไปยืนเฝ้าคุณหนูของตนที่หน้าห้องฉุกเฉินอีกครั้งด้วยใจจดใจจ่อ ทันทีที่เอวาถูกเข็นออกมา โรมีโอก็กระโดดไปจับแขนหมอเอาไว้อย่างรวดเร็ว

“คุณหนูของผมเป็นยังไงบ้างครับ!”

“ตอนนี้อวัยวะภายในบอบช้ำหลายส่วนและแผ่นหลังเป็นรอยช้ำรุนแรง เพราะได้รับแรงกระแทกค่อนข้างมาก โชคดีที่ศีรษะไม่โดนกระแทกแรงนัก แต่ก็ยังมีบาดแผลอยู่เล็กน้อย อาจจะต้องใช้เวลาสักหน่อยในการพักฟื้น ขอให้สบายใจได้ครับ”

“ขอบคุณครับ” เพียงเท่านั้นชายหนุ่มก็โล่งอก ก่อนจะนึกถึงใครอีกคนที่ยังคงไม่ออกจากห้องฉุกเฉินในตอนนี้

“แล้วชายอีกคนที่มาพร้อมกันละครับ เขาเป็นยังไงบ้าง”

“ผู้ชายตัวใหญ่ๆ ที่มาพร้อมกับน้องเขาใช่ไหมครับ”

“ครับ”

“อาการค่อนข้างสาหัสครับ ตอนนี้กำลังผ่าตัดอยู่ เพราะคอนกรีตหล่นมาทับที่หลัง ทำให้ตับแตก ม้ามแตก และซี่โครงหักหลายซี่ มีภาวะเลือดคลั่งในช่องท้อง แต่โชคดีที่ยังไม่อยู่ในสภาวะช็อก ยังไงหมอและพยาบาลก็พยายามเต็มที่แน่นอนครับ” ทันทีที่ได้ฟังโรมีโอก็สูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ ก่อนจะแจ้งบุรุษพยาบาลให้พาเอวาไปรักษาที่ห้องวีไอพี ห้องเดียวกันกับไมเคิลที่ชั้นบน และตัวเองก็ตามไปคอยดูแลติดๆ ไม่ลืมที่จะเรียกคนมาให้ยืนเฝ้า และจ้างนางพยาบาลคอยดูแล ก่อนจะกลับลงไปรอที่ห้องฉุกเฉินอีกครั้ง

แม้ว่าบอสและคุณหนูของตนจะปลอดภัยแล้ว แต่ยังมีอีกคนที่น่าเป็นห่วงอยู่มาก ชายหนุ่มรู้ดีว่าอาการแบบนี้ต้องทำอย่างไร อย่างแรกคือการผ่าตัดนำอวัยวะออก แล้วทำการระบายเลือดคลั่ง มองหารอยรั่วของอวัยวะ ทำการเย็บปิดจนมั่นใจว่าเลือดจะไม่ไหลอีก แล้วจึงเย็บปิดแผล แต่โอกาสเสี่ยงมีอยู่มาก เมื่อบารอนมีอาการซี่โครงหักพ่วงเข้ามาด้วย

เวลาไหลผ่านอย่างเชื่องช้าในความรู้สึกของชายหนุ่ม จากยามค่ำคืนแปรเปลี่ยนเป็นยามอาทิตย์เฉิดฉาย ในที่สุดการรอคอยกว่า 8 ชั่วโมงก็สิ้นสุดลง เมื่อร่างของบารอนถูกเข็นออกมา ทำให้โรมีโอผุดตัวลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว และเข้าไปถามอาการอีกครั้ง

“เขาเป็นยังไงบ้างครับ”

“ตอนนี้คนไข้ปลอดภัยแล้วครับ แต่พยายามอย่าให้เขาขยับตัวนะครับ เพราะกระดูกซี่โครงหักอยู่ โชคดีที่ไม่ทิ่มปอดทะลุ ไม่งั้นคงอาจจะไม่รอด แต่ตอนนี้สบายใจได้ครับ น่าจะหลับไปอีก 2 – 3 วัน พร้อมกับการเฝ้าระวังอย่างใกล้ชิดครับ” โรมีโอบอกความต้องการของตนที่อยากจะให้บารอนเข้าพักห้องวีไอพีร่วมกันกับเจ้านายทั้งสองคน แต่หมอปฏิเสธกลับมาพร้อมให้เหตุผลว่าบารอนต้องอยู่ในการดูแลของแพทย์อย่างใกล้ชิด ชายหนุ่มจึงถูกส่งตัวไปที่ห้องผู้ป่วยรวมอาการรุนแรง ซึ่งจะมีนางพยาบาลเดินมาคอยดูแลทุกๆ 1 ชั่วโมง เพื่อสังเกตอาการ โรมีโอพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ แล้วจึงล่าถอยกลับไป ไปเฝ้าเจ้านายทั้งสองคนของตัวเอง

“บอสครับ..... คุณหนู..... รีบฟื้นขึ้นมาไวๆ นะครับ” โรมีโอนั่งอยู่ระหว่างกลางคนทั้งคู่ มือทั้งสองข้างใช้จับกุมมือของเจ้านายทั้งสองคนเอาไว้แน่น แล้วนั่งมองอย่างนั้นเงียบๆ ไม่ละสายตา คล้ายกับกลัวว่าหากคลาดสายตาไปเพียงนิด จะไม่มีโอกาสได้พบหน้ากันอีก.......