ตอนพิเศษ เด็กนั่นมันเป็นใคร

Baron Part

“หึหึ” เสียงทุ้มขี้เล่นของใครบางคนดังขึ้น ปลายนิ้วมือไล้เกลี่ยไปตามกรอบหน้าและเส้นผมที่ปรกตาของเด็กน้อยในอ้อมแขนออกให้อย่างอ่อนโยน ก่อนจะใช้ปลายนิ้วแตะจมูกเล็กเชิดรั้นอย่างเอ็นดู คนตัวเล็กยู่หน้าเล็กน้อย ก่อนจนมุดหนี ซุกหน้าลงกับอกอุ่นของอีกฝ่าย แล้วหลับลงอย่างสบายอารมณ์อีกหน

บารอนเผยรอยยิ้มขึ้นบนใบหน้า สองแขนรวบเอาคนตัวเล็กมาอยู่ในอ้อมกอด ภายในหัวสมองหวนคิดไปถึงเมื่อครั้งที่เขาได้เจอกับเด็กน้อยที่เขาเคยมองว่าเป็นตัวเกะกะในครั้งแรก.....

.

.

.

ในเย็นวันหนึ่งเขากลับบ้านมาพร้อมกับไมเคิล ด้วยความที่ทั้งคู่เรียนอยู่ห้องเดียวกัน และบารอนเป็นคนที่มีเพื่อนมากเพราะความขี้เล่น ส่วนไมเคิลนั้นปั้นหน้านิ่งไม่รู้สึกยินดียินร้าย มีเพียงใบหน้าที่เรียบเฉย ข้างกายมีผู้ช่วยคนสนิทคอยตามดูแลอยู่ไม่ห่าง นายเดินไปไหนผู้ช่วยคนนั้นก็เดินตามไปด้วย ซึ่งบารอนมารู้ทีหลังว่าชื่อโรมีโอ และเพราะความเรียบนิ่งนี้เองที่ทำให้เขาอยากจะเห็นตอนไมเคิลทำสีหน้าท่าทางแบบอื่นดูบ้าง จึงเข้าไปตีสนิทด้วย

ไม่ว่าเขาจะพยายามทำอย่างไร ไมเคิลก็จะเพียงปรายตามองเล็กน้อยเท่านั้นหรือไม่ก็อาจจะเอ่ยถ้อยคำที่ทำให้เขาเจ็บช้ำจนต้องกุมหัวใจด้วยคำพูดเพียงไม่กี่คำอย่างคำว่า น่ารำคาญ..... ไร้สาระ...... หรือไปให้พ้น..... ซึ่งทุกครั้งที่ได้ฟัง ทำให้บารอนเจ็บใจทุกครั้งที่ไม่อาจทำให้ชายคนนี้เสียอาการได้ และด้วยเหตุนี้เอง ที่ทำให้เขาสนิทกับไมเคิลและคอยตามก่อกวนอยู่ข้างๆ ไม่ห่าง จนคล้ายว่าจะกลายเป็นเพื่อนสนิทกันในสายตาผู้คน

ในเย็นวันหนึ่งเขาพยายามจะตามไมเคิลกลับมาที่บ้านให้ได้ ส่วนเหตุผลที่เอามาอ้างก็คือการทำงานกลุ่มร่วมกันที่เขาชิงเขียนชื่อของตัวเองกับไมเคิลลงไปก่อน เพราะเป็นงานกลุ่ม 3 คน ทำให้เขาต้องเพิ่มชื่อของโรมีโออย่างช่วยไม่ได้ เมื่อเขาให้เหตุผลในการขอมาบ้านครั้งนี้ได้ ไมเคิลก็คร้านจะต่อว่าและขับไล่ สุดท้ายแล้วจึงได้มาเยือนคฤหาสน์ตระกูลวัลโด้เป็นครั้งแรก

บารอนมองรอบๆ บ้านด้วยความสนใจ แต่ไม่อาจทำให้เขาร้องว้าวได้เท่าไหร่นัก เพราะบ้านของเขาเองก็มีฐานะพอตัว ไม่ได้ไก่กาหรือว่ายากจนอะไรจนต้องตื่นเต้นกับบ้านหลังใหญ่แบบนี้ แต่แล้วในตอนนั้นเองที่เขาโดนบางอย่างพุ่งเข้าใส่พร้อมกับร้องเรียกเสียงดัง

“พิต๋าาาาาา” บารอนก้มมองเด็กตัวเล็กที่เกาะขาเขาเป็นลูกลิง ก่อนที่เด็กน้อยคนนั้นจะค่อยๆ เงยหน้าขึ้นพร้อมส่งยิ้มฟันหลอมาให้ บารอนขมวดคิ้วเข้าหากัน ส่วนเด็กน้อยคนนั้นก็ชะงักไป ทำหน้างงใส่กะพริบตาปริบๆ ดวงตาใสแป๋วสีฟ้าสดใสคล้ายลูกแก้วแวววาวสะกดตรึงสายตาของเขาให้มองจ้องอยู่อย่างนั้น ก่อนที่เสียงเรียกอ่อนโยนที่เขาไม่คุ้นหูจะดังขึ้น

“ตัวเล็ก มานี่ค่ะ” ไมเคิลพูดด้วยน้ำเสียงที่เจือไปด้วยความอ่อนโยนและมีรอยยิ้มที่ติดมุมปาก ทำให้เอวาหันไปตามเสียงนั้น แล้ววิ่งดุ๊กดิ๊กเข้าไปหาพี่ชายของตน สองแขนเล็กป้อมเกาะขาของคนพี่เอาไว้ เงยหน้าส่งยิ้มหวานแบบที่ทำกับเขาเมื่อกี้จนคนมองคิ้วกระตุก

ไมเคิลโน้มตัวลง อุ้มเด็กน้อยเข้ามาไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะพูดคุยหยอกล้อกันไปมา แล้วเดินออกจากห้องรับแขกไป บารอนมองตามคนทั้งคู่ คนเป็นพี่ก็พึ่งจะอายุไม่กี่ขวบกับเด็กน้อยตัวเล็กราวกับเด็กอนุบาล หากไม่บอกว่าพวกเขาเรียนเกรด 12 กันแล้วก็คงเข้าใจผิด คิดไปว่าไมเคิลมีลูกแล้ว

ความจริงพวกเขาอายุ 15 ปี ต้องเรียนที่เกรด 10 แต่เพราะความฉลาดตั้งแต่เกิด ทำให้พวกเขาเลื่อนชั้นได้เร็วอย่างก้าวกระโดด จากที่ต้องอยู่เกรด 10 ก็เลยกระโดดไปเป็นเกรด 12 และมีแผนจะเข้ามหาลัยก่อนเกณฑ์อีกต่างหาก

บารอนยืนกอดอก จิ๊ปากอย่างขัดใจ เมื่อไอ้เด็กตัวเล็กในชุดผู้หญิงสีแดงและมัดแกละผูกโบทั้งสองนั้นใช้แขนโอบรอบคอของไมเคิล วางศีรษะบนไหล่กว้างนั้น เจื้อยแจ้วไม่หยุด ราวกับว่าเรื่องราวที่ตนได้พบเจอมาในวันนี้สนุกนักหนา ในขณะที่ไมเคิลนั้นก็พยักหน้ารับ เอ่ยตอบบ้างเป็นระยะ แล้วยกมือขึ้นลูบกลุ่มผมนั้นแผ่วเบาอย่างถนอม

“เราไปทำงานกันดีไหมครับ” โรมีโอเอ่ยปากพูดด้วยรอยยิ้มที่ส่งไปไม่ถึงดวงตา บารอนเหลือบตามองเล็กแล้วกลอกตาใส่เบ้ปากมองบน

“ฉันจะกลับบ้าน” ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ดวงตาของเขายังมองจ้องไปที่ชั้นบนของบ้านไม่ละสายตา ต่างจากโรมีโอที่ผายมืออย่างสุภาพเป็นการเชื้อเชิญ แถมยังสำทับออกมาอีกคำ

“เชิญครับ” ดังนั้นแล้วบารอนจึงต้องหมุนกายหันหลังเดินออกจากคฤหาสน์อย่างเสียไม่ได้โดยมีโรมีโอเดินมาส่งถึงหน้าประตูบ้าน และบอกให้เขาวางใจ งานนี้โรมีโอจะเป็นคนทำให้เอง และเขาไม่ต้องมาลำบากทำงานที่บ้านเพื่อนเช่นนี้อีก

เมื่อได้ฟังคิ้วเขาก็กระตุกกึกๆ อย่างรุนแรง เมื่อหันหน้าไปมองคนพูดก็เป็นเช่นเดิมไม่เปลี่ยนแปลง คือโรมีโอที่กำลังยกยิ้มแต่ดวงตานั้นว่างเปล่าและเย็นชาจนเขาสัมผัสได้ ทำให้บารอนอดที่จะเอ่ยออกไปไม่ได้

“เหอะ อยากทำนักก็ทำไป” เขาพูดพร้อมกับสะบัดหน้ากลับมามองตรง สั่งคนให้ขับรถเริ่มออกตัวได้ แล้วนั่งกอดอกอย่างครุ่นคิด

“เด็กนั่นมันเป็นใคร”

หลังจากนั้นบารอนก็ให้คนไปสืบข้อมูลมาว่าเด็กคนนั้นคือใครกันแน่ ทำไมถึงทำให้ไมเคิลผู้เรียบเฉยติดจะเย็นชาถึงกับยอมพูดคะขาแสดงด้านที่อ่อนโยน และเพียงไม่นานนักข้อมูลก็มาอยู่ในมือของบารอนรวดเร็วทันใจ อาจจะเป็นเพราะอีกฝ่ายไม่คิดจะปกปิดมันตั้งแต่แรก ทำให้ไม่เสียเวลาในการสืบค้นมากนัก

บารอนกวาดสายตาอ่านคร่าวๆ ก็ได้รู้ว่าเด็กคนนั้นมีชื่อว่าเอวา มีภาพของเจ้าตัวเล็กนั่นเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เพราะไมเคิลไม่ค่อยออกงานเลี้ยงสังสรรค์บ่อยเท่าไหร่นัก แต่นั่นก็เพียงพอที่จะทำให้เขารู้ว่าเด็กคนนั้นคือคนที่ไมเคิลเก็บมาเลี้ยงดู และให้ความสำคัญกับเด็กนั่นในระดับหนึ่ง

วันถัดมาบารอนก็ตั้งใจจะลองเชิงของไมเคิลด้วยการพูดถึงเด็กคนนั้น แต่เพียงแค่เปิดปากถาม สายตาคมกล้าดุดันก็มองจ้องเขม็งมาราวกับจะเอาชีวิตจนเขาถึงกับหยุดชะงักและอดที่จะถามอีกฝ่ายไปตรงๆ ไม่ได้

“เด็กนั่นสำคัญกับนายมากขนาดนั้นเชียว”

“เอวา.....” ไมเคิลตอบกลับด้วยใบหน้าเรียบนิ่งสนิท สายตาดูแคลนและไม่สบอารมณ์ถูกส่งมาให้จนบารอนมุมปากกระตุก เริ่มรู้สึกดีขึ้นมานิดหน่อยที่ทำให้ไมเคิลแสดงอารมณ์ด้านอื่นออกมาได้บ้าง แม้ว่าจะเป็นการยั่วอีกฝ่ายให้โมโหก็ตามที

“อ๋อ เอวา” บารอนเอ่ยตอบพร้อมพยักหน้ารับ ก่อนจะถามคำถามเดิม

“สำคัญกับนายมากงั้นสิ?”

“มาก.....”

“แค่ไหนกันล่ะ” บารอนเอ่ยถามอย่างแกล้งๆ ทำให้ไมเคิลปรายตามองอีกครั้งก่อนจะก้มหน้าลงอ่านหนังสืออย่างไม่ใส่ใจ แต่ก็ยอมตอบคำถามนั้นแต่โดยดี

“ยิ่งกว่าชีวิต......” ครั้งนี้เป็นบารอนเสียเองที่ชะงัก เขาไม่คิดว่าจะได้รับคำตอบแบบนี้ แม้จะพอเดาได้ว่าไมเคิลกับเด็กคนนั้นมีสายสัมพันธ์บางอย่างที่พิเศษต่อกัน แต่ก็ไม่รู้มาก่อนว่ามันจะมากมายถึงเพียงนี้ คำตอบนั้นทำให้บารอนชักสนใจเด็กคนนั้นขึ้นมาบ้างเล็กน้อย ต้องเป็นคนยังไงกันนะ ถึงทำให้ไมเคิลผู้แสนเย็นชาคนนั้นอ่อนโยนละมุนละไมได้ขนาดนี้

หลังจากนั้นเขาก็ขอไมเคิลไปที่คฤหาสน์ตระกูลวัลโด้อยู่บ่อยครั้ง โดยให้เหตุผลว่าจะมาทำงานกลุ่ม แต่ก็มักจะถูกโรมีโอเอ่ยขัดไว้เสียก่อน ว่ามันเป็นงานเดี่ยวบ้างล่ะ ถ้าเป็นงานกลุ่มก็จะรับไปทำเองบ้างล่ะ จนเขาอดไม่ได้ที่จะสงสัยหน่อยๆ ว่าอีกฝ่ายต้องการจะกีดกันเขาหรือเปล่า แต่ถึงอย่างนั้น บารอนก็ใช้ความหน้าด้านหน้าทนของตนติดตามไมเคิลมาเที่ยวที่คฤหาสน์ตระกูลวัลโด้ได้อยู่ดี

เมื่อมาถึงก็เป็นเหมือนเช่นวันนั้น ที่เด็กตัวน้อยร้องเรียกพิต๋าแล้ววิ่งเข้ามาเกาะขาคนเป็นพี่ เงยหน้าส่งยิ้มแฉ่งมาให้ โดยที่ครั้งนี้ไม่ได้เกาะขาผิดคนอีก ไมเคิลโน้มตัวลงเพื่ออุ้มเด็กน้อยมาไว้ในอ้อมกอด แล้วจึงเดินมุ่งตรงไปที่ห้องนั่งเล่นซึ่งบัดนี้กลายสภาพเป็นกระดานวาดภาพขนาดใหญ่ ทำให้บุคคลทั้งสามนั้นหยุดชะงักที่หน้าประตูห้อง

ไมเคิลตวัดตาไปมองเมดสาวรับใช้ด้วยความดุดัน จนเธอหน้าซีดตัวสั่นก้มหน้าลงในทันที มือทั้งสองข้างประสานไว้แน่นด้วยความกลัวเกรง ทั้งบารอนและโรมีโอเหล่มองท่าทีของไมเคิลว่าจะทำเช่นไรต่อ แต่แล้วก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นทำลายความเงียบลง

“ฮิฮิ พิต๋า หล่อๆ” เด็กตัวเล็กในอ้อมแขนของไมเคิลกำลังขีดๆ เขียนๆ บางอย่างลงบนใบหน้าของไมเคิล เมื่อเขียนเสร็จก็เงยหน้าขึ้นมองแล้วจึงปรบมือหัวเราะอย่างชอบอกชอบใจ ไมเคิลมองบางสิ่งที่อยู่ในมือของน้องน้อย มันคือสีชอล์กสีแดงสดที่เปรอะเปื้อนไปทั่วใบหน้าจิ้มลิ้ม และเพราะเด็กน้อยใส่ชุดผู้หญิงสีแดงสดเช่นเดียวกัน ทำให้แยกออกยากในทีแรกจึงไม่มีใครได้ทันสังเกตเห็น บารอนเหลือบมองใบหน้าหล่อเหลาเรียบนิ่งของคนข้างกาย กำลังคิดอยู่ในใจว่าเด็กนี่มันช่างใจกล้าเสียจริง เห็นทีจะสิ้นชื่อก็วันนี้เอง

“หึ”

พู่ววว

เสียงหัวเราะของไมเคิลดังขึ้น ตามมาติดๆ ด้วยเสียงถอนลมหายใจอย่างโล่งอก ต่างจากเขาที่นิ่งอึ้ง ชะงักค้างกับสิ่งที่เห็น เมื่อไมเคิลหัวเราะพร้อมกับยกยิ้ม แล้วจึงโน้มตัวลง ใช้ปลายจมูกที่มีสีแดงสดถูกวาดวงเอาไว้ถูกไถไปตามใบหน้าเล็กจิ้มลิ้มของคนในอ้อมแขน จนสุดท้ายกลายเป็นว่าทั้งไมเคิลและเอวาต่างก็มีสีแดงเปรอะเปื้อนไปตามเนื้อตัวจนต้องพากันไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่ โดยที่ก่อนจะออกไปนั้นไมเคิลปรายสายตาเย็นชาแต่ดุดันในช่วงที่เอวาเผลอไปให้กับเมดสาวพี่เลี้ยง ทำให้เธอสะดุ้งเฮือกรีบก้มหน้าลงต่ำหลบสายตา

‘รอดไปนะ......’ ไมเคิลเอ่ยปากอย่างไร้เสียง แต่ทำให้ลมหายใจของเมดสาวนั้นถึงกับสะดุด ตัวเซถอยหลังไปเล็กน้อย ไมเคิลหมุนกายหันหลัง แล้วก้าวเดินออกไปจากห้อง มุ่งตรงไปที่ชั้น 2 ของบ้าน เพื่อพาเด็กตัวเล็กไปอาบน้ำแต่งตัวเสียใหม่ ทิ้งบุคคลทั้งหมดเอาไว้ข้างหลังอย่างไม่ใส่ใจ เดินหยอกล้อไปกับเด็กน้อยในอ้อมแขนอย่างอารมณ์ดี

“อ่อ.....”

“คุณบารอนเชิญออกไปรอที่ด้านนอกก่อนนะครับ” โรมีโอที่ลดมือลงจากการยกขึ้นลูบอกของตนเองเอ่ยปากบอกพร้อมกับผายมือเชื้อเชิญ บารอนมองท่าทางนั้นของอีกฝ่ายสลับกับการหันไปมองที่ห้องรับแขกซึ่งบัดนี้เต็มไปด้วยสีสันมากมายจนเละไปทั่วห้อง ก็คิดเอาไว้ว่าเขาควรไปรอที่สวนด้านนอกคงจะดีกว่า ดังนั้นจึงก้าวเดินออกจากตัวบ้าน โดยที่มีเมดสาวมาคอยนำทางให้ ทิ้งโรมีโอที่ยกมือขึ้นพับแขนเสื้อ และปรบมือสอง สามครั้ง เพื่อเรียกความสนใจจากเมดสาวในบริเวณโดยรอบ แล้วจึงออกคำสั่งให้เก็บกวาดทำความสะอาดครั้งใหญ่ และเพียงคล้อยหลังบารอนไม่นาน ในห้องนั้นก็เต็มไปด้วยเมดสาวที่พากันมานั่งเช็ดทำความสะอาด ส่วนอันไหนที่เช็ดไม่ออกโรมีโอก็จะทำการสั่งซื้อของใหม่มาลงแทนที่

บารอนมองความวุ่นวายตรงหน้าพร้อมกับส่ายศีรษะไปมา เริ่มไม่เห็นด้วยกับวิธีการเลี้ยงเด็กของไมเคิลขึ้นมาหน่อยๆ เพราะนอกจากเจ้าตัวจะไม่สั่งสอนแล้ว ยังหยอกล้อเล่นไปกับเด็กน้อยเสียอย่างนั้น ไม่มีการดุด่า ไม่มีการต่อว่า หรือแม้กระทั่งสั่งสอนให้รู้ว่าสิ่งที่ตนทำนั้นมันผิด โอเค เขาอาจจะมองว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่และต้องค่อยๆ สอนให้เด็กน้อยเข้าใจอย่างใจเย็น ใช้เหตุและผล แต่บอกเลยว่าหากเอวาเป็นน้องในบ้านเขาแล้วมาละเลงสีเล่นแบบนี้คงมีบ้านแตกเสียงร้องไห้คงดังลั่นไปนานแล้ว แต่ไมเคิลกลับกดจมูกก้มลงถูไถเล่นไปกับเด็กน้อยเสียนี่

บารอนคิดพลางเดินไปทางสวนด้านหลัง เมื่อมาถึงก็พบว่ามีต้นไม้ขนาดใหญ่ให้ความร่มรื่น มีบ่อน้ำอยู่ตรงหน้าที่มีดอกบัวหลากสี พากันชูช่ออวดดอกสวยให้เห็น บารอนเดินไปนั่งบนเก้าอี้ที่มีพนักพิงให้เอนหลังพร้อมหมอนนุ่มใบโต และเพียงไม่นาน เมดสาวก็พากันนำของว่างและน้ำมาเสิร์ฟให้ก่อนจะพากันแยกย้ายไปทำงานของตน บารอนนอนเล่นโทรศัพท์ระหว่างรอให้โรมีโอจัดการห้องรับแขกให้เสร็จเรียบร้อยก่อนจะผล็อยหลับไปไม่รู้ตัว.......

.

.

.

Ava Part

เด็กตัวเล็กที่ถูกเมดสาวอุ้มลงมาจากด้านบนหันมองซ้ายมองขวาอย่างสนใจ เห็นคนมากหน้าหลายตาเดินเข้าเดินออกเป็นว่าเล่น ทำให้เด็กน้อยตาวาว หันไปร้องบอกกับเมดสาวที่กำลังอุ้มตนเองอยู่ตอนนี้ด้วยดวงตาเป็นประกาย

“เย่น! เอวาเย่น!” เด็กน้อยร้องบอกพร้อมกับการพยายามดันตัวออกจากอ้อมแขน และเพราะแบบนั้นทำให้เมดสาวยอมปล่อยเอวาลงกับพื้นในที่สุด แต่ยังคงจับกุมมือเล็กเอาไว้แน่น เพื่อป้องกันไม่ให้คุณหนูตัวน้อยของบ้านถูกผู้ใหญ่คนอื่นๆ ชนเข้า

“เล่นไม่ได้นะคะคุณหนู พวกพี่ๆ เขาทำงานกันอยู่นะคะ” เมดสาวย่อตัวลงจนมีขนาดเท่ากับคนตัวเล็ก พูดด้วยรอยยิ้มติดใบหน้า เอวาเอียงคอมองทำหน้ามุ่ย ก่อนจะหันไปมองบุคคลเหล่านั้นอีกครั้งพร้อมเอ่ยปากเสียงดัง

“เย่น! เอวาจะเย่น!” พูดจบก็วิ่งจู๊ดเท่าที่เด็กตัวเล็กๆ คนหนึ่งจะทำได้ เข้าไปในห้องรับแขก จนชนเข้ากับโรมีโอที่ยืนสั่งการอยู่จนล้มลงไปนั่งจุ๊มปุ๊กอยู่กับพื้น ทำให้คนโดนชนหันมามองอย่างตกใจ

“คุณหนูครับ!” โรมีโอทรุดตัวลงเพื่อช่วยดึงคนตัวเล็กให้ลุกขึ้น จัดการปัดเนื้อตัวที่มีเศษฝุ่นเศษไม้ติดตามเนื้อตัวออกไปพลาง

“ตอนนี้ในห้องนี้ยังเล่นไม่ได้นะครับ พวกพี่ๆ เขาทำงานอยู่นะ” โรมีโอพูดพร้อมกับลูบศีรษะเล็กไปพลาง ก่อนจะเงยหน้าถามเมดสาวที่ตามหลังเอวามาติดๆ

“บอสล่ะครับ?”

“อาบน้ำอยู่ค่ะ บอสบอกให้พาคุณหนูลงมาก่อนค่ะ” โรมีโอพยักหน้ารับ ก่อนจะหันกลับมาพูดกับเด็กน้อยไปพลาง

“ตอนนี้คุณหนูออกไปเล่นกับคุณบารอนก่อนนะครับ” เอวาทำหน้ายู่ปากจู๋ส่งให้โรมีโออย่างไม่ชอบใจเท่าไหร่นัก

“นะครับ คุณบารอนอยู่คนเดียวเหงามากเลยครับ ไม่มีเพื่อนเล่นเลย” โรมีโอพูดพร้อมกับแสร้งทำหน้าเศร้า เอวาที่ได้ยินคำว่าเพื่อนเล่นก็หูกระดิก ดวงตาเปล่งประกายขึ้นมาทันที

“เย่น! เอวาเย่น!”

“ครับ ไปเล่นกับคุณบารอนเน๊อะ” โรมีโอพูดพร้อมกับส่งยิ้มไปให้ ก่อนจะพยักหน้าบอกให้เมดสาวพาเอวาออกไปหาบารอน

ดังนั้นแล้วตอนนี้ทั้งเอวาและเมดสาวต่างพากันเดินจูงมือมาที่สวนหลังบ้าน เมื่อมาถึงก็เห็นว่าบารอนงีบหลับอยู่ เมดสาวจึงเอ่ยปากบอกกับคุณหนูของตนเบาๆ

“คุณหนูคะ รอพี่อยู่ตรงนี้ก่อนนะคะ เดี๋ยวพี่ไปเตรียมขนมกับนมมาให้นะ อยากทานไหมคะ”

“หนม!!” เอวาร้องบอกเสียงดัง พยักหน้าหงึกๆ ทำให้เมดสาวหัวเราะให้กับท่าทางน่าเอ็นดูนั้น แล้วจึงเอ่ยปากอีกหน

“คุณหนูรอตรงนี้นะคะ อย่าไปไหนนะ แล้วก็คุณบารอนหลับอยู่ เพราะงั้นต้องเบาเสียงนะคะ จุ๊ๆๆ”

“อื้อ จุ๊ๆ เอวาจุ๊ๆ” เอวาพูดพร้อมกับยกนิ้วชี้เล็กๆ ของตนจรดที่ริมฝีปาก พยักหน้าหงึกๆ อย่างเข้าอกเข้าใจ เมดสาวยกยิ้มให้กับความน่าเอ็นดูของคนตัวเล็ก ก่อนจะผละเดินจากไป เพื่อจัดเตรียมน้ำและขนมให้กับคุณหนูของบ้าน

เอวาหันกลับมามองคนที่นอนหลับอยู่เก้าอี้ สองเท้าเล็กๆ ก้าวเดินเข้าไปหา ยกมือขึ้นตีแปะๆ อย่างเรียกร้องความสนใจ

“เย่น! เอวาเย่น! บาเย่นกะเอวา” เอวาพูดพร้อมกับเขย่าตัวคนที่นอนหลับพักผ่อนเบาๆ บารอนที่นอนหลับอยู่ปัดมือน้อยๆ ออกด้วยความรำคาญใจพร้อมกับพลิกตัวหนี เอวาที่เห็นเช่นนั้นจึงเดินอ้อมไปอีกข้าง ยกมือขึ้นตบแปะๆ ที่ใบหน้าของบารอน แต่ก็ทำได้เพียงเรียกสีหน้าหงุดหงิดจากอีกฝ่ายได้เท่านั้น

คนตัวเล็กทำหน้ามุ่ยลง แล้วจึงหันไปมองรอบๆ เมื่ออีกฝ่ายไม่สนใจและตนเองไม่มีเพื่อนเล่น จนกระทั่งดวงตาสีฟ้าสดใสหันไปเจอดอกบัวสีชมพูอันใหญ่ที่อยู่ในบ่อน้ำตรงหน้า เด็กตัวเล็กเดินเตาะแตะเข้าไปใกล้ ทรุดตัวลงนั่งยองๆ มองจ้องด้วยดวงตาเป็นประกาย

“จวยยยยยย” เอวาเอ่ยปากลากเสียงยาว แม้จะออกเสียงไม่ชัดเท่าไหร่นักก็ตามที ก่อนที่แขนน้อยๆ จะค่อยๆ ยื่นออกไปด้านหน้า อยากจะจับดอกบัวนั้นเข้ามาดูใกล้ๆ

“ฮึบ! ฮึ้บบบบบบ” เด็กน้อยพยายามเอื้อมมือออกไปสุดแขน จนคล้ายกับว่าใกล้จะแตะสัมผัสได้ด้วยปลายนิ้ว จนกระทั่งมือน้อยๆ นั้นจับคว้าเอาไว้ พร้อมๆ กับลำตัวที่เริ่มเอนเอียง และเพียงไม่นานนักก็เกิดเสียงดังขึ้นพร้อมกับหยาดน้ำที่แตกกระจายตัวเป็นวงกว้าง

ตู้ม!!!!

.

.

.

Baron Part

ตู้ม!!!!

เฮือก!!

เสียงดังตูมใหญ่และหยาดน้ำที่กระเด็นโดนตัวทำให้บารอนสะดุ้งตกใจ หลุดจากนิทราและดันตัวขึ้นนั่งทันที

“พิ- แค่ก! พิต๋า! แค่ก! อึก! ฮืออ” บารอนหันซ้ายหันขวามองหาต้นทางของเสียง ทำให้เห็นว่าต้นทางนั้นมาจากเด็กน้อยที่ดำผุดดำว่ายอยู่ในบ่อน้ำตรงหน้า ห่างจากเขาไปไม่มากนัก ทำให้บารอนตกใจดันตัวขึ้นจากเก้าอี้อย่างรวดเร็ว แล้วพุ่งตัวไปหาเด็กน้อยที่กำลังจมน้ำอยู่อย่างไม่รีรอ

ตู้ม!!

บารอนกระโดดลงน้ำในทันที ข้าวของเสื้อผ้ายังคงสวมใส่อยู่เช่นเดิม เมื่อลงไปแล้วก็รวบเอาเด็กน้อยเข้ามาไว้ในอ้อมกอด โชคดีที่น้ำในบ่อนี้ไม่ได้ลึกมากนักสำหรับเขา หากแต่ถ้าเป็นเอวาก็คงจมมิดท่วมศีรษะ

“อึก! ฮึก! ฮือออออ บา ฮือ บา” เอวาร้องไห้สะอึกสะอื้น สองมือโอบกอดรอบคอคนตัวกว่าเอาไว้แน่น

“ชู่ว ไม่ต้องร้อง” บารอนบอกก่อนจะหมุนกายหันหลัง เดินกลับขึ้นฝั่ง ดันให้เอวาขึ้นไปก่อน แล้วจึงเป็นตัวเองที่ตามขึ้นไปบ้าง

“คุณหนู!!!” เสียงเมดสาวดังมาแต่ไกล เธอรีบก้าวเท้าเข้ามากใกล้ด้วยความรวดเร็ว วางข้าวของทั้งหมดลงบนโต๊ะ ก่อนจะหันไปหาคุณหนูของตนอย่างรวดเร็ว หากแต่เป็นเอวาที่ขยับถอยหลังหนี เข้าไปกอดแขนของคนข้างตัวเองไว้แน่น

“คุณหนูเป็นอะไรไปคะ! เกิดอะไรขึ้นหรอคะ!” หญิงสาวพูดพร้อมกับพยายามขยับตัวเข้ามาใกล้ แต่เอวาก็ยิ่งถอยหนี และสุดซ้ายก็ซุกใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำและหยาดน้ำตาเข้ากับอกของบารอน

“เอวาตกน้ำน่ะ” บารอนตอบกลับไป มือข้างหนึ่งลูบศีรษะเด็กตัวเล็กเพื่อเป็นการปลอบใจ ในขณะที่เอวาร้องไห้กระซิกๆ อยู่กับอกของเขา

“เกิดอะไรขึ้น......” น้ำเสียงดุดันเหี้ยมเกรียมดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง ทำให้เมดสาวชะงัก ใบหน้าซีดเซียวไร้สี ลำตัวสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว ค่อยๆ หันไปตอบผู้เป็นนายด้วยน้ำเสียงสั่นเทา

“คะ คุณหนูตกน้ำค่ะ....”

“ได้ยังไง......” แม้ว่าไมเคิลจะเด็กกว่าเมดสาวอยู่มาก แต่ท่วงท่าและอำนาจที่มีอยู่ในมือ ซึ่งก็คือเจ้าบ้านของตระกูลวัลโด้ทำให้เมดสาวตัวสั่น ทรุดตัวนั่งคุกเข่าลงบนพื้นด้วยอาการอ่อนแรง

“ดิ ดิฉันไปน้ำขนมและนมมาให้กับคุณหนูค่ะ เลยคลาดสายตา......” ไมเคิลเหลือบตามองเอวาเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กยังคงร้องไห้ซุกอกของบารอนอยู่ ฝ่ามือใหญ่ของผู้เป็นนายก็ยกสะบัดใส่ใบหน้าหวานของเมดสาวที่คุกเข่าอยู่อย่างไม่ออมแรง

เพี้ยะ!!

ใบหน้าของเธอหันสะบัดไปตามแรงตบ และนั่นทำให้เอวาหันหน้ามามองทั้งน้ำตา แต่ก็พบเพียงเมดสาวที่ยกมือขึ้นกุมแก้มของตนพร้อมน้ำตาที่ไหลอาบหน้า เมื่อเห็นเช่นนั้นเด็กน้อยก็กลับมาซุกอกบารอน ร้องไห้อยู่เช่นเดิม

“โรม.....”

“ครับบอส” ผู้ช่วยคนสนิทขยับเข้ามายืนเคียงข้างในทันทีที่คนเป็นนายเอ่ยเรียก

“จัดการต่อด้วย”

“เยส มายลอร์ด.....” โรมีโอยกมือขึ้นทาบอกแล้วค้อมตัวลงน้อมรับคำสั่ง ดวงตาที่มองเด็กน้อยเต็มไปด้วยความเป็นห่วง แต่เพียงชั่วครู่ก็แปรเปลี่ยนเป็นเหี้ยมเกรียมเมื่อมองเมดสาวที่นั่งสงบปากสงบคำยกมือขึ้นกุมใบหน้าของตนเอาไว้แน่น โรมีโอหันไปพยักให้บอดี้การ์ดในบริเวณนั้น ออกคำสั่งให้พาเมดสาวคนนั้นไปที่ห้องรับแขกของบ้าน ซึ่งมันจะไม่ใช่ห้องรับแขกแบบทั่วๆ ไปอย่างแน่นอน.....

“ตัวเล็ก” ไมเคิลเอ่ยปากร้องเรียกให้เอวาหันมาหา เอวาชะงักเล็กน้อย ก่อนจะยกมือขึ้นกอดรอบคอของบารอนให้แน่นขึ้น ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นไปหาคนเรียกแต่อย่างใด

“ไมค์เรียกน่ะ” บารอนบอกพร้อมกับออกแรงผลักให้เด็กน้อยออกห่างจากตัว

“อื้อ! ฮือออออ” เอวาร้องอื้ออย่างขัดใจ ปัดมือของบารอนออก แล้วกอดคอร้องไห้ไม่ยอมปล่อย จนไมเคิลต้องร้องเรียกอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนขึ้น ต่างจากใบหน้าที่เริ่มเย็นชาและดวงตาที่เริ่มมีประกายโชติช่วง

“ตัวเล็ก มาหาพี่....” ไมเคิลพูดพร้อมกับทรุดตัวลงคุกเข่าข้างหนึ่ง แขนทั้งสองข้างอ้าออก รอให้คนเป็นน้องเดินเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของคน

“ฮึก ฮือออ มะเอา ฮือออ” เอวาหันไปมองเพียงเสี้ยววิ แล้วจึงเอ่ยปากปฏิเสธสลับกับการร้องไห้ ไมเคิลคิ้วกระตุกเข้าหากัน มุมปากเริ่มกดยิ้มลึกขึ้น

“ตัวเล็ก มาหาพี่นะคะ”

“ฮือออ มะเอา พิต๋ามะมา ฮึก พิต๋ามะช่วย ฮืออออ” ไมเคิลลดมือลง ก่อนจะผุดตัวลุกขึ้น แล้วเอ่ยปากกับบารอนเสียงเรียบ

“พาเอวาไปอาบน้ำ......” บารอนกะพริบตาปริบ หันมองรอบกายพลางคิดว่าไมเคิลสั่งใครนะ แต่เมื่อมองแล้วไม่พบใครนอกจากเขาจึงตระหนักได้ว่าตนเองถูกอีกฝ่ายใช้งานเข้าเสียแล้ว

“เฮ้อ” บารอนยกมือขึ้นเสยผมด้วยความหงุดหงิด ตัวก็เปียก ของก็พัง แถมยังต้องมาดูแลไอ้ตัวเปี๊ยกนี่อีก!

บารอนจับเอวาอาบน้ำแต่งตัวเสียใหม่ กว่าจะทำได้ก็เล่นเอาเหนื่อย เพราะเจ้าตัวเล็กกลายเป็นโรคกลัวน้ำ เห็นน้ำในอ่างก็แผดเสียงร้องไห้จ้า จนเขาต้องมาเปิดน้ำฝักบัวแล้วให้อีกฝ่ายยืนอาบ ซึ่งเขาก็ขัดๆ ถูๆ ไปอย่างนั้น เอวาที่ยังทรงตัวได้ไม่ดีเท่าไหร่นัก ตัวเอนเอียงไปมาตามทิศทางที่บารอนจับไปจนเกือบจะล้มอยู่หลายที พออาบน้ำตัวเล็กเสร็จแล้วก็อาบให้ต่อเองต่อบ้าง ก่อนจะพากันออกจากห้องน้ำเพื่อแต่งตัว

บารอนใช้ผ้าเช็ดตัวพันกายเอาไว้ ในขณะที่ในอ้อมแขนมีเอวาที่ถูกห่อด้วยผ้าขนหนูกอดคอเป็นลูกลิง เพราะอีกฝ่ายยังเสียขวัญจากการตกน้ำอยู่ ทำให้เกาะติดบารอนยิ่งกว่าเงาตามหัว ไม่ยอมห่างกายสักวินาที อย่างตอนที่อาบน้ำ บารอนไล่ให้เด็กน้อยออกไปรอข้างนอก แต่เอวาก็ไม่ยอม เริ่มเบะปากจะร้องไห้อีกครั้ง ทำให้บารอนต้องอาบน้ำด้วยความเร็วแสงและมีดวงตาสีฟ้าสดใสจ้องมองเขาตลอดการอาบน้ำ หลังจากอาบเสร็จ เมื่อเด็กน้อยเห็นเขาพันผ้าเช็ดตัวก็เดินเตาะแตะเข้ามาหา มาเกาะขาแล้วเงยหน้าขึ้นมองตาแป๋ว จนบารอนถอนหายใจเฮือก โน้มตัวลงอุ้มเด็กน้อยมาไว้ในอ้อมแขนแล้วพาออกจากห้องน้ำพร้อมกัน

ศึกต่อมาของบารอนคือการแต่งตัว เขาต้องมารื้อค้นเสื้อผ้าของคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างๆ ตลอดการรื้อค้น จนเมื่อได้ชุดใหม่มาอยู่ในมือกำลังจะสวมใส่ให้ เอวาก็ร้องบอกเสียก่อน

“เกง เกงงงง”

“อะไร?” บารอนขมวดคิ้วถาม ก้มมองของในมือ

“เกงงงง พิต๋าบอกโป้ๆ” บารอนยิ่งงงหนักเข้าไปใหญ่ ในมือเขามีกางเกงอยู่แล้ว เอวาเดินไปที่ลิ้นชักอันหนึ่ง พยายามออกแรงดึงลากออกมาจนใบหน้าขึ้นแสงจากการออกแรงพยายามนั้น ทำให้บารอนขยับเข้าไปช่วยเปิดออกให้ จึงเห็นว่าด้านในคือชั้นในหรือกางเกงในของคนตัวเล็กที่มีหลายสิบตัว

“นี่มันเด็กผู้ชายหรือผู้หญิงวะเนี้ย”

เพี้ยะ!

“มะเพาะ จุ๊ๆ” บารอนเลิกคิ้วทำหน้างง เมื่อจู่ๆ ตนเองก็ถูกเด็กตัวเล็กตีเข้าที่ปากด้วยแรงอันน้อยนิด เอวาทำหน้าดุขึงขัง ก่อนจะเอ่ยย้ำอีกครั้ง

“มะเพาะ”

“อ้อ เออ ขอโทษ”

เพี้ยะ!

“มะเพาะๆ” และเป็นอีกครั้งที่บารอนทำหน้างง ว่าที่เขาพูดมันไม่เพราะตรงไหน

“มะเออ คับ ต้องคับ” เอวาพยักหน้าหงึกๆ บารอนกลอกตามองบนก่อนจะเอ่ยอีกหน

“เออๆๆ ครับๆๆ” เอวายกมือขึ้นเตรียมจะตีอีกหน จนบารอนต้องยกมือขึ้นจบแล้วเปลี่ยนคำพูดใหม่ในทันที

“ครับๆ มาแต่งตัวกันดีกว่า” ดังนั้นแล้วเอวาจึงยอมลดมือลง บารอนที่เห็นเช่นนั้นก็หันกลับมาสนใจกางเกงในของคนตัวเล็ก

ชายหนุ่มสังเกตได้ตั้งแต่ตอนที่หาเสื้อผ้าให้แล้ว ว่าชุดของเอวามีทั้งชุดแบบธรรมดา ซึ่งจะหายากสักหน่อยและมีชุดผู้หญิงจำนวนมากจนเขาเสียเวลาค้นหาอยู่นาน พอมาเจอกับกางเกงในด้วยแล้วก็อดที่จะบ่นออกมาไม่ได้ เพราะมันเป็นแพนตี้ตัวจิ๋ว เหมือนที่เด็กผู้หญิงชอบใส่กันไปเสียทั้งหมด ทั้งๆ ที่ก็เห็นกันอยู่ว่าเจ้าตัวจ้อยนี่มีช้างน้อยที่หว่างขา บารอนเลือกหยิบสุ่มๆ มาหนึ่งตัว ก่อนจะสวมใส่มันให้กับเอวา

ที่เหลือก็คือตัวเองเขาเองที่มีเพียงผ้าขนหนูพันกาย จึงต้องเดินออกไปสอบถามกับเมดสาวว่ามีเสื้อผ้าให้ยืมหรือไม่ เธอก็หายไปครู่ใหญ่ ก่อนจะโรมีโอที่เป็นคนนำมาให้แทน

“นี่ครับ อันนี้เป็นเสื้อผ้าชุดใหม่ สบายใจได้ครับ” โรมีโอพูดพร้อมกับส่งเสื้อยืดสีขาวตัวใหญ่และกางเกงวอมสีเทาให้กับเขาได้สวมใส่ ก่อนที่เจ้าตัวจะย่อตัวลงเพื่อคุยกับคนตัวเล็กที่ยังเกาะขาของเขาเอาไว้แน่น

“คุณหนู เป็นยังไงบ้างครับ” โรมีโอพูดพร้อมกับอ้าแขนออก เป็นท่าเดียวกันกับที่ไมเคิลทำไปก่อนหน้า หากแต่ครั้งนี้เอวากลับเดินเตาะแตะเข้าไปหาโรมีโอ ซุกตัวลงในอ้อมกอด ชายหนุ่มก็ตวัดวงแขนกอดคนตัวเล็กเอาไว้แน่น ยกมือขึ้นลูบศีรษะของเด็กน้อยแผ่วเบาอย่างปลอบโยน

“ไม่เป็นไรแล้วนะครับ”

“ฮึก ฮืออออ” แม้เอวาจะร้องไห้ แต่โรมีโอก็ไม่ผละอ้อมกอดออก แต่กลับยิ่งกดแน่นมากกว่าเดิมพร้อมกับลูบหลังไปพลาง บารอนที่เห็นเช่นนั้นก็ตั้งใจจะกลับบ้านของตนบ้าง เพราะนี่ก็เย็นมากแล้ว

“งั้นฉันกลับล่ะ นายดูแลไปแล้วกัน”

หมับ!

เพียงแค่สิ้นคำ เอวาก็ผละออกจากโรมีโอแล้วขยับเข้าไปกอดขาบารอนเอาไว้แน่น ไม่ยอมปล่อยให้อีกฝ่ายจากไปโดยง่าย โรมีโอยกยิ้มให้กับท่าทีนั้น หากแต่ส่งไปไม่ถึงดวงตา เอ่ยปากบอกเสียงเรียบ

“ตอนนี้ก็ดึกแล้ว แถมยังไม่ได้ทานอาหารเย็นเลย คุณบารอนอยู่ทานด้วยกันก่อนสิครับ แล้วหลังจากนั้นผมขอฝากคุณหนูไว้กับคุณสักหนึ่งถึงสองชั่วโมงนะครับ เพราะทั้งผมและบอสมีเรื่องที่ต้องจัดการนิดหน่อย"

“ไมค์ทำอะไร?” บารอนขมวดคิ้วถาม โรมีโอเหลือบมองเด็กน้อยที่ยังคงเกาะขาเขาไว้แน่น แล้วเอ่ยปากเสียงนิ่งแต่เยือกเย็นไม่ต่างจากคนเป็นนาย

“บอสต้องลงไปจัดการอะไรนิดหน่อยครับ” หลังจากนั้นจึงเบนสายตาขึ้นมองหน้าเขาพร้อมกับผายมือเชื้อเชิญ

“เชิญครับ” ดังนั้นแล้วบารอนจึงต้องลงมาร่วมโต๊ะกับคนในตระกูลวัลโด้ โดยมีแค่เอวา บารอน และโรมีโอเท่านั้น ส่วนไมเคิลนั้นโรมีโอบอกว่าติดงานเล็กน้อย ทำให้ไม่สามารถมาร่วมโต๊ะได้ เอวาก็แสดงสีหน้าเหงาหงอยออกมาทันที

สุดท้ายแล้วในวันนั้นบารอนก็ไม่ได้กลับบ้าน เพราะเมื่อทานอาหารเสร็จก็อยู่เป็นเพื่อนเล่นให้กับเอวา จนเมื่อถึงเวลาเข้านอนของเด็กน้อย บารอนก็เล่านิทานให้ฟัง แม้จะไม่ใช่สิ่งที่เขาถนัดก็ตามที จนเมื่อเอวาหลับลงไปแล้ว แต่มือเล็กๆ นั้นยังคงกำนิ้วมือของบารอนเอาไว้แน่น ไม่ยอมปล่อยออกแต่อย่างใด บารอนเองก็นอนมองนิ่งๆ จนกระทั่งผล็อยหลับไปเช่นกัน โดยที่ไม่รู้เลยว่ามองคนสองคนแอบเข้ามาในห้องยามดึกสงัด และมองคนทั้งสองบนเตียงด้วยความรู้สึกเดียวกัน คืออยากจะถีบเขาตกเตียงให้รู้แล้วรู้รอด!!