ตอนพิเศษ พวกเราช่างเหมาะสมกันจริง ๆ

“โรมไปไหน...” ไมเคิลถามพร้อมกับยื่นส่งเสื้อสูทของตนเองให้กับเมดสาวรับไปเก็บ พร้อม ๆ กับการดึงเนคไทออกจากลำคอแกร่งไปพลางก้าวเดินไปพลาง

“คุณโรมยังไม่กลับค่ะ” เมดสาวตอบกลับและเดินตามหลังไปเงียบ ๆ ไมเคิลขมวดคิ้วหมุนด้วยความไม่ชอบใจ ก่อนจะพยักหน้ารับแล้วโบกมือไล่ไปหนึ่งที เพียงเท่านั้นเป็นอันเข้าใจ เมดสาวผละตัวไปจัดการข้าวของส่วนตัวของไมเคิลแล้วจัดวางให้เป็นระเบียบเรียบร้อยก่อนจะล่าถอยไปอย่างเงียบเชียบ

ตอนนี้ทั้งไมเคิลและโรมีโอแต่งงานกันได้มากกว่า 3 ปี แล้ว การอยู่กินใช้ชีวิตคู่ของพวกเขาไม่ค่อยแตกต่างจากเมื่อก่อนเท่าไหร่นัก ทั้งคู่ยังคงอยู่บ้านหลังเดียวกัน เพียงแต่ไป ๆ มา ๆ ระหว่างคฤหาสน์ตระวัลโด้ และตระกูลวอลเลอร์ ส่วนน้องน้อยของเขานั้นหลังจากที่ได้สวมแหวนหมั้นไป ก็แทนจะย้ายไปกินนอนอยู่ที่ตระกูลบาลักซ์แบบเต็มตัว อาจจะมีการแวะมาเยี่ยมบ้างเป็นบางครั้ง

ไมเคิลก้าวเดินไปที่ทิศทางหนึ่งซึ่งเป็นด้านหลังคฤหาสน์ อันมีเจ้าเสือขาวตัวใหญ่พักอาศัยอยู่ในป่าจำลอง ในขณะที่ก้าวเท้าชายหนุ่มก็อดคิดไม่ได้ว่าบ้านหลังให้ความรู้สึกเงียบเหงาและอ้างว้างแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ อาจจะเป็นเพราะพวกเขาต่างมีงาน มีหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบกันทั้งคู่ หรืออาจจะเพราะเอวาไม่อยู่ด้วยเช่นแต่ก่อน ทำให้ความสดใสเพียงหนึ่งเดียวนั้นจางหายไปและถูกแทนที่ด้วยความอึมครึมของผู้เป็นเจ้าของแทนไปเสียอย่างนั้น

เพราะไมเคิลเป็นองค์รัชทายาททำให้มีหน้าที่การงานรัดตัว อันเนื่องมาจากทั้งงานที่มีอยู่ในมือ และงานของตัวแทนเชื้อพระวงศ์ที่เพิ่มเข้ามามากขึ้นและถูกถมทับด้วยงานที่มีมากล้นยิ่งกว่าเดิม เพราะผู้ช่วยคนสนิทกลับกลายเป็นเจ้าของบริษัทยักษ์ใหญ่ ทำให้เวลาในการเป็นเลขาของเขาถูกลดทอน

ไมเคิลถอนหายใจออกมาแผ่วเบา ขณะที่เปิดประตูกรงเข้าไป เจ้ามิลาด้าพุ่งตรงเข้ามาหาอย่างรวดเร็วและไมเคิลก็เตรียมการตั้งรับไว้เป็นอย่างดี ถึงแม้จะมีการเซถอยออกไปบ้าง แต่ก็ไม่ถึงกับล้มกลิ้ง ไมเคิลวิ่นเล่นวิ่งไล่และหยอกล้อกับมิลาด้าอยู่พักใหญ่

อย่างเช่นการปาสิ่งของแล้วให้มิลาด้าวิ่งไปคาบมา หรือการที่วิ่งแข่งกันระหว่างคนกับเสือ ถึงแม้ว่าเจ้ามิลาด้าจะเล่นขี้โกงโดยการกระแทกไมเคิลให้ล้มลงบ้างเป็นบางที ตอนนี้เสื้อเชิ้ตสีขาวเนื้อดีถูกย้อมไปด้วยดินโคลนเป็นหย่อม ๆ แต่ชายหนุ่มไม่ได้ให้ความสนใจกับมันเท่าไหร่นัก

กรรรรรรรร

เสียงคำรามของมิลาด้าดังขึ้นพร้อม ๆ กับการจ้องมองไปที่ทิศทางหนึ่งนิ่งงัน ไมเคิลหันไปมองตามทิศทางของเสียงนั้น เพ่งพินิจอยู่ท่ามกลางความมืด จนเห็นสัตว์ตัวเล็กสีขาวน่ารักขนปุยกำลังแอบอยู่หลังพุ่มไม้ มันไม่ใช่กระต่าย มันไม่ใช่หนู แต่มันเป็น ลูกเสือขาวอีกตัว...

เจ้าตัวเล็กร้องขู่แยกเขี้ยวที่ไมเคิลมองว่ามันเหมือนกับลูกแมวตัวน้อย ๆ นั้นด้วยความแปลกใจ ทำไมถึงมีลูกเสือขาวแบบนี้หลุดเข้ามาได้ สงสัยเขาคงต้องให้คนออกไปตรวจสอบกรงของมิลาด้าสักหน่อยแล้ว คิดพลางขยับเข้าไปใกล้ มิลาด้าเองก็เดินตามเข้าไปหาเจ้าตัวเล็กนั้นด้วยเช่นกัน

สัตว์ชนิดเดียวกันแต่ต่างไซส์ต่างคำรามขู่แยกเขี้ยวใส่กันตลอดเวลา แต่ดูเหมือนเจ้าตัวเล็กนี่จะดุมากกว่า เพราะทันทีที่มันเห็นไมเคิลขยับเดินเข้ามาใกล้ มันก็พุ่งเข้าไปกัดฝังรอยเขี้ยวไว้ที่ข้อเท้าของชายหนุ่มแล้วรีบวิ่งหนีไปในทันที

กรรรรรรรร

ในขณะที่ไมเคิลชะงักขาแล้วล้มลงเพราะโดนกัด มิลาด้าก็จัดการด้วยความรวดเร็วพุ่งทะยานกระโจนเข้าใส่ ใช้อุ้งเท้ากดเจ้าตัวเล็กนั้นไว้ข้างใต้พร้อมเสียงคำรามดังกึกก้องจนเจ้าลูกเสือตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว

“ไมค์!!!” เสียงของโรมีโอร้องเรียกพร้อม ๆ กับนำคนจำนวนหนึ่งพุ่งตรงเข้ามา ทำให้ไมเคิลเพียงผินหน้าไปมองแล้วยันกายลุกขึ้นจากพื้น ราวกับความเจ็บปวดตรงข้อเท้านั้นไม่ได้ร้ายแรงต่อตนเอง เมื่อลุกขึ้นแล้วก็เดินเข้าไปหามิลาด้า ยกมือขึ้นตบหนัก ๆ บนแผงคอเพื่อเป็นการปลอบให้ใจเย็นลง

ไมเคิลทรุดตัวลงนั่งยอง ๆ ใช้มือข้างหนึ่งหิ้วหลังคอของเจ้าลูกเสือขึ้นมา ทำให้เจ้าลูกเสือนั้นดิ้นพล่านแล้วหวีดร้องเสียงดังก้องไปทั่ว ในขณะที่มิลาด้าทำพียงนั่งมองนิ่ง ๆ สะบัดส่ายหางไปมา

“เกิดอะไรขึ้นครับ!!” โรมีโอร้องถาม ก้าวเดินเข้ามาใกล้ จึงเห็นว่าในมือของไมเคิลจับถือบางสิ่งเอาไว้อยู่

“กรง...” โรมีโอพยักหน้ารับโดยไม่ต้องพูดอะไรให้มากความ หันไปสั่งกับบอดี้การ์ดที่เหลือว่าให้นำกรงมาขังเจ้าลูกเสือนี้ไว้ พร้อมทั้งออกคำสั่งตรงสอบรอบกรงของมิลาด้าในทันทีโดยที่ไมเคิลไม่ได้เอ่ยปากบอกแม้แต่น้อย

เพราะอยู่ด้วยกันมานาน แค่มองตาก็รู้ใจ...

ไมเคิลจับโยนเจ้าลูกเสือไปไว้ในกรงที่คนนำมาให้ แล้วจึงเดินกะเผลกออกจากกรงของมิลาด้าไปโดยไม่ได้พูดอะไรอีก

“เดี๋ยวครับ คุณเดินไหวรึไง มาครับ ผมช่วย” ว่าพร้อมกับเข้าไปช่วยพยุงให้ไมเคิลไม่ต้องลงแรงที่ข้อเท้าหนักมากนัก ไมเคิลทำเพียงปรายสายตามอง ก่อนจะหันหน้าหนีไปอีกทาง โรมีโอได้แต่มองท่าทีนั้นด้วยความงุนงง แต่ก็ไม่ได้พูดคำใดออกไป

จวบจนกระทั่งพาไมเคิลกลับมานั่งที่ห้องนั่งเล่นได้ ชายหนุ่มที่มีเรือนผมสีน้ำตาลก็ขยับไปหยิบเอากล่องปฐมพยาบาลออกมาอย่างคล่องแคล้ว แล้วทรุดตัวลงที่พื้น จับข้อเท้าของไมเคิลขึ้นมาวางบนตักโดยไม่นึกรังเกียจเลยแม้แต่น้อย นั่งทำแผลไปพลางเอ่ยบ่นไปพลาง

“ทำไมไม่ระวังเลยครับ ชื่อว่าสัตว์ป่าก็ดุร้ายทั้งนั้น คุณน่าจะระวังตัวมากกว่านี้นะ” ไมเคิลเบนสายตาหันไปมองทางอื่นแทนการสนใจคนตรวจหน้า โรมีโอใช้สำลีที่ชุ่มไปด้วยน้ำเกลือไล้เกลี่ยแผลถูกกัดที่ข้อเท้าของบอสหนุ่มแผ่วเบา

“ถ้าผมไม่ได้ยินเสียงของมิลาด้า คุณจะบอกผมไหมครับว่าได้รับบาดเจ็บ” ว่าพร้อมกับปิดผ้าก๊อซพันแผลลงไปอีกหน แล้วขยับมานั่งลงบนโซฟาด้วยกัน ใช้สำลีอันใหม่เช็ดตามรอยข่วนของเจ้าลูกเสือขาวตัวเล็ก ไมเคิลเองก็นั่งเท้าคางเสมองไปทางอื่น แต่ก็ยินยอมให้คนข้างกายจับลำแขนของตนพลิกคว่ำพลิกหงายหาบาดแผลเพิ่มเติม

“นี่ใจคอคุณไม่คิดจะพูดกับผมเลยรึไงครับ” โรมีโอถามพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมอง เขารู้ว่าไมเคิลนั้นเป็นพวกพูดน้อย แต่อย่างน้อยในบทสนทนาเหล่านั้นชายหนุ่มยังคงพอรับคำ อื้อ อ้า ให้ได้ยินออกมาบ้าง แต่นี่กลับเงียบฉี่ แถมยังไม่หันหน้ามามองกันแม้แต่น้อย จนชายหนุ่มกะพริบตาปริบมองด้วยความไม่เข้าใจ

“นี่คุณกำลังโกรธผมรึเปล่าครับ” โรมีโอถามพร้อมขมวดคิ้วมอง มือของตนยังคงถือสำลีและจับมือของไมเคิลเอาไว้แน่น

“เปล่า...” ไมเคิลตอบกลับ ซึ่งเป็นคำแรกที่ไมเคิลพูดออกมาตั้งแต่พากันกลับมานั่งลงตรงที่ห้องรับแขกเพื่อทำแผลเหล่านี้

“ถ้าเปล่าแล้วเป็นอะไรครับ”

“...” โรมีโอยังคงคาดคั้นเอาคำตอบ แต่สิ่งที่ตอบกลับมาคือความเงียบ ยิ่งทำให้โรมีโอมั่นใจ ว่าเจ้านาย ไม่สิ คนรักของตนคงจะรู้สึกอะไรบางอย่างอยู่เป็นแน่ ถึงได้ปิดปากเงียบสนิทแบบนี้ จากที่ปกติก็ว่าเงียบอยู่แล้ว มาตอนนี้ยิ่งไปกันใหญ่

“เอาเถอะ ไม่บอกก็ไม่เป็นไร ผมทำแผลเสร็จแล้ว ระวังอย่าให้โดนน้ำนะครับ” ว่าพร้อมกับเริ่มเก็บอุปกรณ์ลงกล่อง แล้วนำไปไว้ที่เดิม พยายามไม่สนใจคนที่ยันกายลุกขึ้นอย่างช้าๆ ก้าวเดินอย่างมั่นคงมุ่งตรงไปที่ห้องนอน แต่เพราะแบบนั้น ที่ทำให้โรมีโอทนไม่ไหว ต้องปรี่เข้าไปช่วยพยุงโดยการใช้แขนของไมเคิลพาดบ่าของตนไว้ มือข้างหนึ่งโอบประคองรอบเอวสอบ พาเดินออกไปพร้อมกันไม่วายเอ่ยเสียงดุออกมา

“เดินระวัง ๆ หน่อยสิครับ ผมพึ่งทำแผลเสร็จนะ ขืนเดินแบบนี้มีหวังเลือดออกหมดตัวกันพอดี” คิ้วคู่งามขมวดเข้าหากันอย่างไม่ชอบใจ ไมเคิลปรายสายตามองนิ่ง ๆ ก่อนจะหันกลับไปทางเดิม จึงไม่ทันเห็นสายตาที่เจือไปด้วยความถูกใจและรักใคร่ที่ปรากฏขึ้นมาเพียงชั่วครู่พร้อม ๆ กับรอยยิ้มที่มุมปาก แล้วจึงแปรเปลี่ยนกลับไปเรียบนิ่งตามเดิม

โรมีโอประคองไมเคิลมาส่งถึงหน้าน้ำ ซึ่งไมเคิลก็ถอดเสื้อผ้าออกอย่างรวดเร็ว ก้าวเท้าเดินไปที่ฝักบัว ในขณะที่กำลังจะเอื้อมมือเปิดน้ำ โรมีโอก็ขยับเข้ามาจับข้อมือแกร่งเอาไว้แน่นเสียก่อน

“ผมพึ่งบอกว่าห้ามโดนน้ำไงครับ” ไมเคิลมองจ้องกลับมานิ่ง ๆ ไร้ร่องรอยใดปรากฏ โรมีโอถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนจะดึงลากคนที่มีขนาดตัวพอ ๆ กัน ให้กลับไปที่อ่างอาบน้ำ บอกให้ชายหนุ่มก้าวเท้าเข้าไป จับยกขาขึ้นมาวางพาดที่ขอบอ่าแล้วจึงเปิดน้ำอุ่นใส่ไว้จนเต็ม แล้วจึงเริ่มต้นอาบน้ำให้เจ้านายหนุ่มและคนรักไปพลาง

“ทำไมถึงทำตัวเป็นเด็ก ๆ แบบนี้ละครับ ถ้าเป็นตัวเล็กทำก็ยังว่าไปอย่าง”

“...” ไมเคิลไม่ได้พูดอะไรออกมานอกจากตวัดสายตาคมกล้าไปมองจ้อง แล้วจึงสะบัดหน้าหันหนีไปอีกทาง แทบจะทันที โรมีโอส่ายหน้าให้อย่างอ่อนใจ แต่ฝ่ามือกลับลูบไล้ไปตามเนื้อตัว เหมือนกับตอนที่อาบน้ำให้เอวาไม่มีผิด

โรมีโออาบน้ำไปก็ขวมดคิ้วไป ไม่รู้ว่าตนไปทำอะไรที่เป็นการขัดใจไมเคิลเข้าหรือไม่ แต่นึกยังไงก็ยังนึกไม่ออก สุดท้ายแล้วจึงไม่ได้พูดอะไร แต่ตั้งหน้าตั้งตารีบอาบน้ำให้กับคนรัก เพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะเมื่อยหากต้องยกขาสูงแบบนี้ไปนาน ๆ และอีกอย่างคือตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว และคงไม่ดีหากจะแช่น้ำนานเกินไปนัก หลังจากที่ชำระล้างคราบเหงื่อไคล้ให้ไมเคิลแล้ว โรมีโอก็โอบประคองพาไมเคิลไปเช็ดตัวและแต่งตัวให้เสร็จสรรพ ไม่วายร้องถามอย่างเย้าหยอก

“คุณอยากให้ผมเล่านิทานให้ฟังเหมือนตอนเอวาเป็นเด็กไหมครับ?” เป็นอีกครั้งที่ไมเคิลตวัดสายตาไปมองและสะบัดหน้าหนีไป คำพูดเช่นนี้หมายถึงเขาทำตัวเหมือนเกินไปใช่หรือไม่!

ไมเคิลได้แต่เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่ภายในใจ แล้วจึงล้มตัวลงนอน โดยนอนหันหลังให้ทางฝั่งของโรมีโอ อดีตผู้ช่วยคนสนิทหัวเราะขบขันภายในลำคอ แล้วจึงฮัมเพลงเดินเข้าห้องน้ำ เพื่อจัดการตนเองบ้าง ก่อนจะกลับออกมาอีกครั้งด้วยสภาพเนื้อตัวชุ่มไปด้วยน้ำ มีเพียงผ้าขนหนูพันรอบเอวสอบเอาไว้ มืออีกข้างใช้ผ้าผืนเล็กเช็ดเส้นผมของตัวเองไปพลาง

ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาเบา ๆ เมื่อเห็นว่าคนรักนอนหันหลังให้ นี่มันอาการของคนที่แง่งอนกันชัด ๆ แต่ไม่เป็นไร...เขามีวิธีที่จะทำให้ไมเคิลคายความลับออกมาได้อย่างแน่นอน

คิดแล้วก็ทำเลยแล้วกัน!

พรึ่บ!!

โรมีโอพลิกตัวขึ้นคร่อมไมเคิลเอาไว้ ใช้มือข้างหนึ่งของตัวเองพลิกกายของไมเคิลให้กลับมานอนหงายดังเดิม ดวงตาคมกล้าสองสีของไมเคิลตวัดสายตามองจ้องด้วยความกรุ่นโกรธ แต่เพียงชั่วครู่มันก็จางหายไปและมีความแปลกใจเข้ามาแทน

ไมเคิลมองดูคนรักที่อยู่ในร่าง เกือบเปลือย ที่ปีนขึ้นมานั่งทับบนตักแกร่ง เส้นผมชื้นน้ำระไปตามลำตัว และมันก็หยดลงบนหน้าท้องแกร่งของไมเคิลหยดแล้วหยดเล่า โรมีโอที่มองเห็นรอยชื้นขยายตัวเป็นวงกว้าง จึงเสยผมขึ้นปัดไปทางด้านหลัง เปิดเผยแผ่นอกขาวนวลเนียนและจุดเล็กสองจุดหลอกล่อสายตา จนทำให้ไมเคิลอดคิดไม่ได้ว่า ตนไม่ได้เห็นมันมานานเท่าไหร่แล้วกันนะ

“บอกผมหน่อยสิครับ คุณงอนอะไร”

“เปล่า...” ไมเคิลปฏิเสธเสียงนิ่ง แต่โรมีโอมองเห็นความขุ่นเคืองภายในดวงตาของคนรัก ชายหนุ่มจึงโน้มตัวลงต่ำ จนริมฝีปากเกือบจะแตะสัมผัสกัน

“แน่ใจหรอครับ ไม่ใช่น้อยใจเพราะผมไม่มีเวลาให้หรอกหรอ” ถามพร้อมกับบดเบียดสะโพกสอบลงกับกายแกร่ง โรมีโอกระตุกยิ้มมุมปากเมื่อบางสิ่งดุดันและตอบสนองอย่างรวดเร็ว

เขาพอจะเดาสาเหตุได้ราง ๆ บ้างแล้ว โรมีโอถอนหายใจแล้วทิ้งตัวนอนซบอกคนรัก เอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบาเจือความรู้สึกผิด

“ขอโทษนะครับที่ผมไม่มีเวลาให้คุณเลย” เพียงสิ้นคำพูดนั้น ลำแขนแกร่งก็ตวัดโอบกอดคนรักที่นอนตัวเปลือยอยู่บนอกของตนอย่างแนบแน่น

“ไม่เป็นไร...”

“แต่...ถ้าผมไม่รู้เอง คุณคิดจะบอกผมไหมครับ” โรมีโอถามพร้อมผงกศีรษะขึ้นมองคนที่ตนกำลังนอนเกยกันอยู่

“...” และความเงียบนั่นคือคำตอบ ทำให้โรมีโอถอนหายใจออกมาอีกครั้ง พลางเอ่ยบอก

“ไมค์ หากคุณรู้สึกอะไร คิดยังไง คุณต้องพูดออกมาบ้างนะครับ ถ้าคุณไม่พูดแล้วผมจะรู้ได้ยังไง”

“นายรู้...” ความหมายของไมเคิลนั่นก็คือโรมีโอคือคนที่รู้ใจเขาที่สุดแล้ว แม้ว่าจะไม่พูดไม่บอก แต่อีกคนก็รับรู้ได้ โรมีโอได้แต่มองหน้าของไมเคิลนิ่งงัน ไม่แน่ใจว่าถ้อยคำนั้นคือคำชมหรือไม่ แต่ทำไม เขาถึงรู้สึกร้องไห้ไม่ได้หัวเราะไม่ออกกันนะ

“คุณนี่มัน...” โรมีโอถึงกันหมดคำจะพูด ถอนหายใจออกมาอีกครั้งแล้วเอ่ยต่อ

“เฮ้อ เอาเถอะครับ คุณก็เป็นของคุณแบบนี้มาตั้งนานแล้ว แต่ที่งอนผมเพราะปล่อยให้คุณทานข้าวคนเดียวมาสามวันนี่ มันออกจะเกินไปหน่อยรึเปล่า” ไมเคิลมองจ้องดวงหน้าของคนรักนิ่ง ๆ บ่งบอกให้รู้ว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กน้อยสำหรับเขาเลย มันเป็นเรื่องใหญ่ และยิ่งใหญ่มากขึ้นเมื่อไม่มีเอวาที่คอยเป็นความสดใสในบ้านหลังนี้

“ลงไป...” พูดพร้อมสะบัดหน้าหันไปอีกทาง จนโรมีโอแบบกลอกตามองบน แล้วจึงใช้ไม้อ่อนตะล่อมคนขี้น้อยใจ

“จะให้ผมลงไปไหนครับ อยู่บนนี้ก็อุ่นดีนะ” ว่าแล้วก็ใช้นิ้วเขี่ยวนไปมาที่รอบอกของคนรัก เน้นหนักเป็นพิเศษที่ยอดอกสีน้ำตาลของอีกฝ่าย จนมันแข็งขืนดุนดันเนื้อผ้าขึ้นมาเป็นตุ่มไต

“ไม่สบาย...” ว่าพร้อมกับลูบเนื้อตัวเปลือยเปล่า ลามเลยไปทั่วทั้งแผ่นหลัง แล้วเลื้อยลงต่ำที่สะโพกสอบ บีบคลึงก้อนเนื้อนุ่มสองก้อนอย่างรุ่นแรง

“ถ้ากลัวผมไม่สบาย ก็ทำให้ตัวผมร้อนขึ้นสิครับ...” เพียงเท่านั้นดวงตาของไมเคิลก็วาววับเป็นประกายแรงกล้า คล้ายดวงตาของราชสีห์ที่จ้องตะครุบเหยื่อ โรมีโอเห็นท่าทีนั้นก็หัวเราะอย่างชอบใจ ก่อนจะเอ่ยถ้อยคำยั่วยวนไปอีกที

“จะทำให้ผมร้อนจากผิวของคุณ แรงกระแทกของคุณ หรือ...น้ำของคุณก็ได้นะครับ” พูดพร้อมกระตุกยิ้มมุมปาก ไมเคิลร้องคำรามในลำคอเสียงต่ำอย่างที่คนหมดสิ้นความอดทน

“โรม!” พูดได้เพียงเท่านั้น ท้องฟ้าก็พลิกกลับตลบ โรมีโอถูกไมเคิลจับดึงให้มานอนลงอยู่ที่ใต้ร่าง พลิกตัวเองกลับขึ้นไปทางด้านบน หากแต่อดีตผู้ช่วยที่ถูกเลื่อนขั้นมาเป็นคนรักกลับหัวเราะคิกคักในลำคอ ยกสองขาขึ้นโอบล้อมและถูไถไปตามสีข้างของคนด้านบน

“ทำให้ตัวผมร้อนหน่อยสิครับ ผมหนาว...” เพียงเท่านั้นก็ไร้คำพูดใดเอื้อนเอ่ย โรมีโอถูกไมเคิลปิดปากด้วยรอยจูบที่แสนเร่าร้อน ปลายลิ้นหยอกล้อรัวเร็ว กวาดต้อนไล่ชิมหยาดน้ำหวานอย่างตะกรุมตะกราม หากแต่โรมีโอก็ไม่ได้ขัดขืน กลับกัน กลับเผยออ้าริมฝีปาก ยินยอมให้คนรักเข้ามาเล็มชิมได้ตามใจ

แม้หยดน้ำจะไหลออกจากริมฝีปากจนเลอะปลายคางและลงลึกไปตามลำคอ หากแต่ไมเคิลก็ไม่ยินยอมให้มันเสียเปล่า ยังคงตามไปเล็มชิมและขบกัด สร้างรอยรักเอาไว้ตามรอยทาง มือสองข้างไม่ว่างเว้น ข้างหนึ่งบดคลึงยอดอกหวานจนแดงก่ำแข็งตึง อีกข้างก็ขยับลงไปรูดรั้งตัวตนที่แข็งขืนกระตุกเกร็ง

“อึก! ไมค์ เร็ว ๆ หน่อย”

“หึ” ไมเคิลหัวเราะในลำคอ ลืมไปเสียสิ้นว่าข้อเท้าของตนนั้นบาดเจ็บอยู่จนได้เลือด ยิ่งได้กลิ่นคาวคละคลุ้ม ความกระหายอยากยิ่งรุนแรง ชายหนุ่มเผลอขบกัดเนื้อตัวของคนรักจนได้เลือด ไล้เลียริมฝีปากไปตามแผ่นอก ลงมาถึงหน้าท้อง และเข้าครอบครองแก่นกายเข้าปากอย่างเร่งเร้า

โรมีโอตัวกระตุกเฮือกด้วยความกระสันซ่าน ฝ่ามือของไมเคิลผละออกไปแล้ว ทำให้ชายหนุ่มต้องยกมือขึ้นมาบีบคลึงยอดอกของตัวเองด้วยความสั่นสะท้าน อารมณ์ความต้องการประทุโหมกระหน่ำ จวนเจียนแทบคลั่งเกือบจะทนไม่ไหว

“ไมค์! ใส่เข้ามาสักที!” ไม่พูดเปล่า แต่ยังส่งนิ้วมือเข้าสู่ช่องทางสีหวานฉ่ำพร้อมกันถึงสามนิ้ว ช่วยตัวเองทั้ง ๆ ที่ยังคงกระแทกกระทั้นกายเข้าปากของไมเคิลอย่างรุนแรง

นี่สินะผลของการขาดหายการร่วมรักไปถึงสามวัน รู้สึกว่าขั้นตอนการเตรียมความพร้อมของไมเคิลนั้นช่างน่ารำคาญและไม่ทันใจ เขากระหายอยากได้ไมเคิลมาเติมเต็มมากกว่าที่คิด

“อ่า...วิวดี...” ไมเคิลครางในลำคอด้วยความพึงพอใจ หลังจากผละริมฝีปากออกจากส่วนอุ่นร้อนของโรมีโอ แก่นกายนั้นแข็งตึงเหยียดเกร็ง หยาดน้ำปรากฏที่ส่วนปลายจนวาววับ บ่งบอกได้ว่าหากไมเคิลทำต่อคงจะมีคนไปแตะถึงขอบสวรรค์ แต่ชายหนุ่มไม่ทำเช่นนั้น เพราะนี่คือการลงโทษของคนที่ละเลย...

ชายหนุ่มค่อย ๆ ปลดกระดุมออกจากตัวอย่างเชื่องช้า ดวงตาสองสีมองจ้องคนรักนิ่ง ทำให้โรมีโอที่ช่วยตัวเองให้เห็นทั้งหน้าและหลังไปพร้อมกันถึงกับกลืนน้ำลาย ขยับฝีไม้ลายมือให้เร็ว จนลำตัวเริ่มกระตุกเกร็ง ไมเคิลก็จับมือเรียวนั้นออกจากทั้งสองทาง ดึงเอาผ้าพันแผลที่คนรักทำให้มาผูกมันที่ข้อมือแล้วตรึงไว้ที่ด้านบนหัวเตียง

“ถึงเวลาสนุกแล้ว...ที่รัก...” โรมีโอสูดลมหายใจเข้าอย่างรุนแรง ตื่นเต้นและลุ้นระทึกสำหรับเรื่องสนุกที่ว่า

เมื่อก่อนนั้นในครั้งแรกที่ได้ร่วมรักกัน ไมเคิลเห็นเพียงโรมีโอเป็นที่รองรับระบายอารมณ์ แต่ชายหนุ่มก็ยังคงรู้จักตระเตรียมสิ่งต่าง ๆ เอาไว้ เพื่อป้องกันไม่ให้เขาบาดเจ็บเกินไปนัก และในเวลาต่อมามันก็ยิ่งรุนแรงขึ้นเมื่อต้องการครอบครองแต่ไม่อาจสามารถทำได้ ทำให้เกิดเป็นเซ็กส์ที่รุนแรงซาดิสม์ยากจะทานทน

แต่เมื่อพวกเขาทั้งสองแต่งงานกันในงานประกาศแต่งตั้งองค์รัชทายาทแม้ช่วงนั้นไมเคิลจะยังคงทำรุนแรงกับตนเช่นเดิมแต่เมื่อไมเคิลเห็นโรมีโอนอนซมอยู่บนเตียงหลังจากผ่านบทรักอันเร่าร้อนและแสนทรมาน ชายหนุ่มจึงค่อย ๆ ปรับความรุนแรงลงจนแทบจะกลายเป็นการร่วมรักแบบถนอมเหมือนในครั้งแรกที่ได้ทำ หากแต่...

“ไมค์...”

“ว่าไง...”

“อึก อ่า เร็วอีก”

“อืม...” ชายหนุ่มตอบรับในลำคอ แล้วเร่งความเร็วขึ้นอีกนิด แต่เต็มไปด้วยความนุ่มนวลทะนุถนอม

ปึก!!

ไมเคิลที่กำลังขยับโยกกายเสือกไสเข้าสู่ร่างบางมีอันต้องรู้สึกงุนงง เพราะจู่ ๆ เขาก็ถูกคนรักยกขาถีบอกจนแท่งร้อนหลุดออกจากช่องทาง เมื่อเงยหน้าขึ้นมองคนที่นอนหอบใต้ร่างก็เห็นใบหน้าหงุดหงิดฉายแววโกรธเกรี้ยวอย่างที่หาได้ยากนักจะเกิดขึ้น

โรมีโอยกมือเสยเส้นผม ดวงตาสีฟ้าที่เคยสดใสบัดนี้กลับเปล่งประกายคมกล้าฉายถึงความไม่พอใจออกมา คิ้วเรียวขมวดหมุนจนพันกันยุ่ง กัดฟันกรอดเอ่ยเสียงรอดไรฟัน

“เลิกทำเป็นเล่นซักทีได้ไหม ถ้ามีปัญญาทำแค่นี้ก็ออกไป ผมทำเองก็ได้” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงกร้าวกราด ใช้ฝ่าเท้าถีบอกไมเคิลอีกครั้งจนเซไปด้านหลังเล็กน้อย แล้วจึงขยับลงจากเตียง ผุดตัวลุกขึ้น พร้อมกับเดินตัวเปลือยเปล่าไปทางห้องโพธิ์แดง ไมเคิลที่เห็นเช่นนั้นก็ไม่เข้าใจ แต่ก็ยอมเดินตามหลังคนรักไปติด ๆ

เมื่อเข้ามาแล้วโรมีโอก็หยิบเอาเชือกเส้นหนึ่งออกมาพร้อมกระบองคู่หนึ่ง หันขวับมาหาไมเคิล ก้าวย่างสุขุมเข้ามาให้ ชายหนุ่มก็รู้หน้าที่ดี ทำการยื่นข้อมือของตนให้เสร็จสรรพ โรมีโอตวัดสายตามอง แล้วจึงจัดการพันเชือกลงกับข้อมือของคนรัก แล้วนำไปขึงพาดไว้กับที่เกี่ยวด้านบน จนไมเคิลกลายสภาพเป็นคนที่ถูกจองจำ และถูกกระบองของโรมีโอฟาดใส่นับไม่ถ้วน

“คุณทำให้ผมหงุดหงิดมาก รู้ไหมครับ”

เพี้ยะ!

“ถ้าฝีมือคุณตก เดี๋ยวผมทำให้เอง”

เพี้ยะ!

และนั่นทำให้ไมเคิลรู้ว่าความอบอุ่นอ่อนโยนและการทะนุถนอม ไม่ใช่สิ่งที่คนรักของตนต้องการอีกต่อไป ดูได้จากการที่เขาถูกขึงทั้งแขนขาอ้ากว้างกลายเป็นเปลคนขนาดใหญ่ และมีคนรักกดกระแทกขยับโยกกายอยู่ด้านบนโดยที่เขาไม่แม้แต่จะสามารถขยับมือไม้หรือเอวของตนเองได้เลยด้วยซ้ำ

โรมีโอนั่งกระทกอยู่อย่างนั้น ช่องทางอุ่นร้อนดูดกลืนแท่งมังกรไม่ยอมปล่อย สอดแทรกเข้าไปลึกขึ้นโดยที่เขาไม่สามารถทำอะไรได้ และโรมีโอตอบแทนความอ่อนโยนของเขาด้วยการทรมาณเขาทั้งคืน ไม่ยอมให้ปลดปล่อยเลยแม้แต่ครั้งเดียว...

“พวกเรา...เหมาะสมกันดีนะ...”

“อึก อ้ะ พะ พูดอะไรของคุณ อื้มมมมม”

“ซาดิสม์...มาโซคิสม์...อ่า...พวกเราช่างเหมาะสมกันจริง ๆ”

นอกจากนี้แล้ว คฤหาสน์ตระกูลวัลโด้ยังมีสมาชิกเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งตัว นั่นก็คือเจ้าลูกเสือขาวตัวนั้นนั่นเอง...