ตอนพิเศษ ไม่ใช่เพราะอาการสต็อกโฮล์ม

Ava Part

ตอนนี้ทั้งเอวาและบารอนกลับมาจากการเที่ยวทะเลกันแล้ว เนื่องจากไมเคิลวางแผนฮันนีมูนกับโรมีโอและน้องน้อยของบ้านที่ผ่านมาได้ยิน จึงเข้าไปออดอ้อนขอพี่ชายตามมาเที่ยวด้วย จนบารอนอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากห้ามปราม แต่ถึงกระนั้นไมเคิลก็ใจดีกับน้องน้อยเสมอ ตกปากรับคำในทันทีโดยไม่ต้องถามภรรยาที่กำลังนอนหลับพักผ่อนแม้แต่น้อย

ดังนั้นแล้วทำให้ท้ายที่สุดเอวาและบารอนก็ตามไปเที่ยวด้วยในทริปฮันนีมูนของพวกพี่ชาย แต่เด็กน้อยก็รู้ดีว่าอะไรควรไม่ควร ดังนั้นจึงขอตามมาเพียงแค่สามวันสองคืน หลังจากนั้นจะเป็นไมเคิลที่ทำหน้าที่พาภรรยาออกเที่ยวรอบโลกตลอดหนึ่งเดือนข้างหน้านี้ตามแผนที่วางไว้

ตอนนี้เอวาและบารอนกำลังเดินกลับเข้ามาพักผ่อนในบ้านหลังใหญ่ของชายหนุ่ม เพราะพวกพี่ชายไม่อยู่บ้านตลอดหนึ่งเดือน ทำให้คนตัวเล็กอดที่จะรู้สึกเหงาหงอยไม่ได้ แม้ว่าแต่เดิมทั้งสองคนจะชอบไม่อยู่บ้านบ่อยๆ จนเคยชินก็ตามที เห็นทีก็คงจะมีเพียงช่วงนี้ที่มีเรื่องหลายๆ อย่างต้องจัดการ จึงทำให้บุคคลทั้งสองอยู่ติดบ้านและเอวาก็ชื่นชอบให้มันเป็นเช่นนั้น ดังนั้นเพื่อไม่ให้น้องน้อยต้องอยู่บ้านเพียงลำพัง ไมเคิลจึงออกปากอนุญาตให้มาอยู่อาศัยกับบารอนได้เป็นการชั่วคราว

เด็กน้อยที่เข้านอกออกในบ้านของบารอนได้ราวกับเป็นบ้านของตัวเองเดินมุ่งตรงไปทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาตัวใหญ่ภายในห้องรับแขก ซุกใบหน้าลงกับหมอนอิง หลับตาพริ้มอย่างสบายอารมณ์ ทิ้งให้บารอนเป็นคนหอบหิ้วถุงขนมหลากหลายอย่างเข้ามาในบ้านโดยมีเหล่าเมดสาวและบอดี้การ์ดคอยถือกระเป๋าเสื้อผ้าตามหลังมาด้วย

ชายหนุ่มวางถุงขนมของเด็กน้อยลงบนโต๊ะเล็กด้านข้าง แล้วขยับเข้าไปทรุดตัวลงนั่งข้างๆ กับเด็กน้อยที่หลับตาพริ้ม อดไม่ได้ที่จะโน้มตัวลงแล้วกดจมูกลงที่ข้างแก้ม เอ่ยปากกระซิบแผ่วเบา

“ไปนอนข้างบนสิคะ”

“บาร์คจ๋าอุ้มหน่อย” เอวาที่ยกยิ้มเล็กน้อยตอนโดนขโมยหอมแก้มเงยหน้าขึ้นตอบมองตาใสแป๋ว บารอนหัวเราะในลำคอ ก่อนจะจับดึงเด็กน้อยให้ลุกขึ้นนั่ง แล้วรวบตัวมาไว้ในอ้อมกอด อุ้มขึ้นอย่างไม่รีรอ ก้าวเท้าเดินขึ้นไปด้านบนอย่างรวดเร็ว

จวบจนกระทั่งมาถึงห้องนอน บารอนก็จัดท่าทางของเด็กน้อยให้นอนได้สบายตัวมากขึ้น ก่อนจะตามไปทาบทับ กกกอดเด็กน้อยไว้ในอ้อมแขน เอวายกยิ้มบางเบา ยกมือขึ้นลูบวนบนแผงอกแกร่งนั้นอย่างเพลินมือ

“ตัวเล็กไม่ซนสิคะ” บารอนเอ่ยปากดุไม่จริงจังนัก เมื่อปลายนิ้วมือของน้องน้อยสะกิดเขี่ยที่ยอดอกของเขาไปมา

“หนูไม่ซนสักหน่อย” เอวาบอกพลางทำปากยู่ ก่อนที่ดวงตาสีฟ้าสดใสนั้นจะเปล่งประกายเจิกจ้าง อ้ากว้างขึ้นเล็กน้อย แล้วงับเข้าไปเต็มคำ

“อึก! เอวา.....” บารอนเอ่ยเสียงต่ำสะกดกลั้นอารมณ์ เมื่อเอวาอ้าปากงับยอดอกเขาเต็มแรง แถมยังส่งท้ายด้วยการใช้ปลายลิ้นไล้วนผะแผ่วแล้วจึงผละออก ทำให้เนื้อผ้าในบริเวณนั้นเปียกชื้นเป็นวงกว้าง

“คิกคิก” เอวาหัวเราะเสียงใส ก่อนจะกระชับอ้อมกอดเอาไว้แน่น ซุกหน้าลงกับอกแกร่งของอีกฝ่าย บารอนพยายามทำใจให้สงบลง ยกมือขึ้นลูบศีรษะของคนตัวเล็กเพื่อเป็นการกล่อมนอน

“บาร์คจ๋า”

“ว่าไงคะ”

“พี่จ๋าแต่งงานกับพี่โรมจ๋าไปแล้ว..... บาร์คจ๋ายังรักพี่จ๋าอยู่ไหม?” เอวาร้องถามพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมอง บารอนที่เห็นเช่นนั้นก็ยกมือขึ้นลูบศีรษะเล็ก ก่อนจะเอ่ยตอบ

“พี่ยังรักไมค์ค่ะ แต่ไม่ใช่แบบที่ตัวเล็กคิดหรอก”

“ยังไง?” เอวาถามพร้อมกะพริบตาปริบๆ

“พี่เห็นไมค์เป็นเพื่อนค่ะ”

“แต่เพื่อนกัน ไม่ทำแบบนี้.....” ไม่พูดเปล่า มือเล็กลูบไล้ไปทั่วแผงอกและมีท่าทีจะเลื่อนต่ำลงข้างล่าง จนบารอนต้องรีบจับคว้าเอาไว้ก่อนที่อะไรๆ มันจะตื่นขึ้นจากนิทรา

“อื้มมมม แต่เพื่อนกันมันก็มีได้หลายแบบ เพื่อนกิน เพื่อนตาย เพื่อนเที่ยว เพื่อน..... ที่ช่วยปลดปล่อย.....”

“แต่บาร์คจ๋าเคยจับหนูไปเพราะหึงหวงพี่จ๋า.....” เอวาพูดพร้อมก้มหน้าลงต่ำ คล้ายกับว่าไม่อยากพูดเรื่องนี้เท่าไหร่นัก

“พูดแล้วจะเรียกว่าหึงก็คงไม่ถูกเท่าไหร่มั้ง? พี่คิดว่าพี่คงจะหวงมากกว่านะ”

“ยังไงอ้ะ?”

“พี่คงกลัวว่าจะเสียไมค์ไปล่ะมั้งคะ เมื่อตอนที่พี่กับไมค์ยังเด็ก พวกเราไม่ค่อยสนิทกับเท่าไหร่ แต่เป็นเพราะพี่ที่คอยไปแกล้งไปแหย่ให้ไมค์อารมณ์เสีย คนอะไรหน้านิ่งชะมัด ไม่ว่าจะทำอะไรก็หน้านิ่งตลอด จนพี่รู้ตัวอีกที พี่ก็ตัวติดกับไมเคิลไปแล้ว จนเรียกได้ว่าเห็นไมเคิลที่ไหนเห็นพี่นั่น พอๆ กับที่โรมีโอตามติดไมเคิลนั่นล่ะ

แต่เพราะไมค์เขาหน้านิ่งแบบนั้น แต่กลับอ่อนโยนกับตัวเล็กได้ขนาดนี้ ทำให้พี่สงสัยว่าทำไมตัวเล็กถึงทำได้กันนะ พี่ก็เลยไปที่คฤหาสน์ตระกูลวัลโด้บ่อยๆ จนเริ่มสนใจตัวเล็กขึ้นมานิดหน่อย และเหมือนว่าไมเคิลจะจับความรู้สึกของพี่ได้ ถึงได้เรียกพี่ไปคุยด้วย

ไมค์ถามกับพี่ว่าพี่รู้สึกยังไงกับตัวเล็กกันแน่ พี่ก็ตอบไปตามความจริงว่าสนใจและอยากลอง เท่านั้นไมค์ก็ของขึ้นเลยทันที บอกว่าจะทำให้พี่รู้เอง คำที่ว่าอยากลองของพี่นั้นจะทำให้รู้สึกยังไง แต่สิ่งที่ไมเคิลทำกับพี่คือการที่จับพี่ไปขังไว้แล้วข่มขืน...... ใช้คำนี้ได้ล่ะมั้ง?” เอวาดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจกับความจริงที่ได้รับรู้ ทำให้บารอนหัวเราะขำในลำคอเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยปากพูดต่อ

“ไม่ต้องห่วงค่ะ ถึงไมค์จะข่มขืนพี่ก็จริง แต่ก็ไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้น ไมค์ยังคงให้คนหาข้าวหาปลามาให้กิน ไม่ได้อดอยากอะไร ตอนที่ทำกันแต่ละครั้งก็ใช้เจลเข้าช่วย จนผ่านไปประมาณ 7 วัน ไมเคิลก็ปล่อยพี่ออกมา แต่เป็นพี่เองที่ไม่ยอมไป......

เป็นพี่เองที่ตามติดเขา รสชาติเซ็สก์มันก็ดีนะ เพราะพี่ไม่เคยทำกับใครมาก่อน แต่ก็ถูกไมค์ทำแบบนั้นไปแล้ว ถึงได้รู้ว่ามันรู้สึกดีแค่ไหน ช่วงหลังๆ มาไมค์เริ่มรุนแรงเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ จนกลายเป็นซาดิสม์ไป เพราะเก็บกดจากตัวเล็กมามาก เลยระบายออกด้วยวิธีการแบบนั้นล่ะมั้ง พี่เห็นคนที่พอจะทนได้ก็มีพี่กับโรมีโอ ส่วนพวกผู้หญิงนั้นแทบจะเข็ดขยาด ถ้าไม่ได้ทำเพราะเงินจริงๆ ก็คงไม่มีใครทนไหว”

“พี่โรมจ๋า??” เอวาทวนคำพร้อมขมวดคิ้วหมุน ทำให้บารอนชะงัก ก้มลงมองคนในอ้อมแขน เอ่ยปากอย่างไม่แน่ใจนัก

“ตัวเล็กไม่รู้??” เอวาส่ายศีรษะไปมาเชิงปฏิเสธ เอ่ยปากเสียงดุขึ้นเล็กน้อย แต่ในสายตาของบารอนคือแมวน้องร้องขู่เท่านั้นเอง

“บอกหนู!” บารอนถอนหายใจ เอ่ยขอโทษทั้งสองคนภายในใจเบาๆ

“อื้มมมม ก็ไมค์กับโรมีโอ สองคนนั้นเขามีอะไรกันมาตั้งแต่เด็กๆ เลยล่ะมั้ง มีก่อนที่พี่จะรู้จักพวกเขาอีก เวลาที่ไมค์อยากจะปลดปล่อยก็มีบ้างที่พี่ไปเจอเขาอยู่กับโรมีโอ หรือบางที่ก็เป็นโรมีโอที่เจอพี่กับไมค์ แต่ก็วนสลับๆ อยู่แบบนี้ ซึ่งไมค์เองก็ย้ำตลอดเวลาว่าห้ามตัวเล็กรู้เรื่องนี้โดยเด็ดขาด หากไมค์รู้ว่าข่าวรั่วมาจากใคร จะส่งคนไปตามเก็บคนๆ นั้น แม้ว่าจะเป็นโรมีโอ ที่เป็นผู้ช่วยคนสนิท หรือว่าพี่ ที่ถือว่าเป็นเพื่อนสนิทก็ตามที แต่ก็นั่นล่ะ พวกเราไม่มีใครคิดจะบอกเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว เพราะมันไม่ได้ประโยชน์อะไรเลย” บารอนพูดพร้อมกับยักไหล่ ต่างจากเอวาที่ตกใจจนตาค้างไปแล้ว

“พี่จ๋ากับพี่โรมจ๋าหลอกหนู.....” เอวาพึมพำเสียงเบาแหบพร่า บารอนก็จับดึงเด็กตัวเล็กให้เข้ามาซุกอก ก่อนจะเอ่ยตอบ

“พี่คิดว่าเขาคงมีเหตุผลของเขา อย่างที่โรมีโอรู้ว่าตัวเล็กเป็นน้องชาย แถมยังเป็นน้องของไมค์ด้วย ก็อาจจะทำเพื่อปกป้องตัวเล็กก็ได้นะคะ” บารอนพูดพร้อมกับลูบไล้แผ่นหลังบางเป็นการปลอบใจ เอวาหงอยเหงาลงไปถนัดตา ซุกใบหน้าลงกับอกแกร่งโดยไม่พูดอะไร บารอนจึงเอ่ยปากต่อหวังเบี่ยงเบนความสนใจ

“ไม่อยากฟังเรื่องของพี่ต่อแล้วหรอคะ”

“หนูอยาก!” ได้ผล.... เอวาเงยหน้าขึ้นมาทันที ดวงตาสีฟ้าที่เจือความหม่นหมองเริ่มเปล่งประกายแวววาว

“ฮึฮึ หลังจากที่พี่จับตัวเล็กไปในวันนั้น แล้วเกิดเรื่องนั้นขึ้น...... พี่ยอมรับว่าพี่ขาดสติจริงๆ พี่ขอโทษนะคะ..... แต่เพราะแบบนั้นทำให้พี่ได้รับรู้ถึงความรู้สึกที่ไม่เคยมีมาก่อน พี่ไม่เคยทำแบบนั้นกับใคร และมันเป็นความรู้สึกที่ดีมากจริงๆ แม้ว่าจะแลกมากับน้ำตาของตัวเล็กก็ตาม....." บารอนพูดแล้วยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่ไม่มีอยู่จริงของเอวาออกไปแผ่วเบาแล้วจึงเอ่ยต่อ

“และเพราะตอนนั้น.... ตอนที่ตัวเล็กถามว่าหนูทำผิดอะไร.... มันทำให้พี่ได้สติขึ้นมา ว่าพี่ทำเรื่องที่เลวร้ายลงไปเสียแล้ว.... ขอบคุณค่ะ ที่ยังให้โอกาสและยังคงรักพี่......” บารอนพูดพร้อมกระชับวงแขนให้แน่นขึ้น เอวาเองก็กอดตอบ ก่อนจะเริ่มพูดความในใจออกมาบ้าง

“หนูรักบาร์คจ๋า.... ไม่ใช่เพราะอาการสต็อกโฮล์ม แต่หนูรักมานานแล้ว......” บารอนขมวดคิ้วเข้าหากัน นอนฟังคนตัวเล็กเอ่ยปากเงียบๆ

“หนูรักบาร์คจ๋า ตั้งแต่วันที่บาร์คจ๋าช่วยหนูจากตอนที่ตกน้ำครั้งนั้น..... หลังจากนั้นหนูก็แอบมองบาร์คจ๋ามาตลอด แต่หนูไม่รู้ว่ามันคืออะไร หนูรู้แค่หนูอยากอยู่ใกล้ๆ ความรู้สึกมันไม่เหมือนกันกับพี่จ๋า หนูอยากกอด อยากอ้อน เหมือนที่ทำกับพี่จ๋า แต่หนูไม่กล้าพอ หนูแอบมองดูอยู่ห่างๆ จนกระทั่งวันนั้น วันที่พี่จ๋ากับบาร์คจ๋ามีอะไรกัน..... หนูรู้สึกเหมือนโลกถล่ม หนูไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าลับหลังหนูพวกพี่จะทำแบบนี้......” บารอนกระชับอ้อมแขน กอดคนตัวเล็กให้แน่นขึ้น ก่อนจะเอ่ยปากตอบอย่างมั่นคง

“หลังจากนี้จะไม่มีอีกแล้วค่ะ พี่จะมีแค่ตัวเล็กคนเดียว”

“จริงนะ”

“จริงค่ะ” บารอนยกยิ้มให้เล็กน้อย ก่อนจะลูบศีรษะของเอวาแผ่วเบา แล้วจึงเอ่ยปากต่อ

“พวกเราไปฮันนีมูนบ้างดีไหมคะ”

“ไม่เอา จะฮันนีมูนได้ต้องแต่งงานก่อนไม่ใช่หรอ” เอวาทำปากจู๋หน้ามุ่ยใส่ ทำให้บารอนหัวเราะในลำคอ ผละอ้อมกอดออกจากคนตัวเล็ก ขยับไปนั่งพิงหัวเตียง ทำให้เอวาขยับตัวลุกขึ้นนั่งตามด้วยความสงสัย บารอนเอื้อมมือไปเปิดลิ้นชักข้างเตียง หยิบของบางสิ่งออกมาถือไว้แทน มันคือกล่องกำมะหยี่ที่มีขนาดเล็กสีดำสนิท ทำให้เอวาขยับเข้าไปใกล้ ก้มลงมองดูด้วยความคาดหวัง

บารอนค่อยๆ เปิดกล่องนั้นออกอย่างช้าๆ ปรากฏให้เห็นแหวนขนาดเล็กและใหญ่วางอยู่คู่กัน ทั้งสองวงนั้นประกบกันเป็นรูปหัวใจพอดิบพอดี เพชรเม็ดเล็กเรียงรายส่องประกายแวววาวล้อกับแสงไป บารอนหันหน้ามามองช้าๆ พร้อมรอยยิ้ม แล้วจึงหยิบแหวนวงเล็กออกมา สวมใส่ที่นิ้วนางข้างซ้ายของคนที่กำลังอยู่ข้างกัน

“แบบนี้ไปฮันนีมูนได้แล้วใช่ไหมคะ”

“ฮึก! อื้อๆๆ” เอวากลั้นสะอื้นไว้ในลำคอ พยักหน้าขึ้นลงตอบรับอยู่หลายครั้งด้วยใบหน้าที่เอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตา ก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือใหญ่เอาไว้ แล้วสวมใส่แหวนอีกวงที่ยังคงอยู่ในกล่องให้คนตัวโต ก่อนจะโถมตัวเข้ากอด ซุกหน้าลงกับบ่ากว้าง

“บาร์คจ๋าเป็นของหนูแล้วนะ ฮึก”

“ค่ะ พี่เป็นของตัวเล็ก จากนี้และตลอดไป” บารอนพูดพร้อมกับกอดคนตัวเล็กเอาไว้แน่น คิดในใจพลางลอบเหงื่อตกไปพลาง

คนน้องน่ะไม่เท่าไหร่ แต่พี่ใหญ่ทั้งสองคนนั้นน่ะสิปัญหา!!

.

.

.

เอวามองผู้ชายตรงหน้าทั้งสามคนไปมา หลังจากที่อดทนรอให้ไมเคิลและโรมีโอกลับมาจากทริปฮันนีมูนก็ปาเข้าไป 2 เดือนเต็ม เพิ่มจากแผนที่วางไว้อีก 1 เดือน ทำให้คนที่เฝ้ารอการกลับมาของคนทั้งคู่ร้อนใจ นั่งแทบไม่ติด ผุดลุกผุดเดินอยู่หลายครั้งเมื่อไม่เห็นพี่ชายทั้งสองคนกลับมาเสียที

เมื่อได้โทรไปสอบถาม จึงได้คำตอบว่าจะมีการเพิ่มระยะเวลาเป็นอีก 1 เดือน เพราะการเดินทางล่าช้าไปจากแผนที่กำหนด สาเหตุนั้นก็ไม่ใช่ใคร เพราะไมเคิลเอาแต่จ้องจะจับโรมีโอกินตลอดเวลา ทำให้ยังเดินทางไม่ไปถึงไหนเสียที แผนที่กำหนดไว้จึงถูกเพิ่มขึ้นอีกเป็นเท่าตัว แต่เอวาก็ยังคงตั้งหน้าตั้งตารอคอยอย่างมีความหวัง

จวบจนกระทั่งไมเคิลอุ้มโรมีโอลงมาจากรถ เอวาก็เข้าชาร์ตในทันที บอกว่ามีเรื่องจะคุยกับพี่ชายทั้งสองคน ทำให้ไมเคิลยอมวางโรมีโอลง แล้วพากันเดินไปนั่งบนโซฟาในห้องรับแขก ซึ่งมีบารอนและบาลักซ์นั่งรออยู่ก่อนแล้ว เมื่อสมาชิกมากันพร้อมหน้า บาลักซ์ก็เอ่ยปากในทันที

“ฉันมาสู่ขอหนูเอวาให้บารอน” เพียงคำแรกก็ทำให้ผู้เป็นพี่ชายทั้งสองชะงักนิ่ง หันมามองเอวาเป็นตาเดียว ก่อนที่จะเป็นไมเคิลที่เอ่ยปากพูดก่อน

“ไม่........”

“ตัวเล็กยังเด็กครับ” โรมีโอพูดด้วยรอยยิ้ม หากแต่ส่งไปไม่ถึงดวงตา กลายเป็นรอยยิ้มประดับบนใบหน้า ปิดบังความรู้สึกที่แท้จริง ต่างจากไมเคิลที่มองจ้องเขม็งด้วยความดุดัน

“แต่ทั้งสองคนแลกแหวนกันแล้ว” เอวารีบพยักหน้าหงึกๆ จับยกมือของคนรักให้ชูขึ้นสูงคู่กันกับมือตัวเอง เพื่อโชว์ให้เห็นแหวนคู่ที่ใส่อยู่ด้วยกัน ไมเคิลปรายตามองเล็กน้อย แล้วเอ่ยปากต่อเสียงเรียบ

“ใส่ได้ก็ถอดได้......”

“หนูจะแต่งงานกับบาร์คจ๋า!!” เอวาพูดพร้อมกับกอดแขนคนรักเอาไว้แน่น สองแก้มน้อยๆ พองลมจนแก้มตุ่ย บ่งบอกให้รู้ว่าตอนนี้เอวาโมโหและไม่พอใจมากแค่ไหน แต่มันกลับทำให้คนที่พบเห็นรู้สึกมันเขี้ยวแทนเสียอย่างนั้น โรมีโอหันไปเอ่ยปากกับเด็กน้อยบ้าง

“แต่ตัวเล็กยังเด็กค่ะ พึ่งเข้ามหาลัยเองนะคะ ไว้รอเรียนจบก่อนดีไหมคะ” เอวาเบะปากไม่ชอบใจ ก่อนจะร้องบอกออกมาเสียงดัง

“ทำไมต้องรอเรียนจบด้วย!! หนูไม่ท้องสักหน่อย!!”

“แค่กๆ” บาลักซ์ถึงกับสำลักน้ำลายตนเอง ก่อนจะกระแอมไอเก็บอาการ ต่างจากไมเคิลและโรมีโอที่ดวงตาวาวโรจน์ ตวัดสายตาหันไปมองคนรักของน้องน้อยด้วยแววตาเชือดเฉือน ก่อนที่บารอนจะเป็นคนเสนอทางออกให้

“ถ้างั้นเอาแบบนี้แล้วกัน ฉันขอหมั้นกับเอวาเอาไว้ก่อน พร้อมกับสินสอดทั้งหมด แล้วรอจนเอวาเรียนจบถึงจะจัดงานแต่งอีกที พวกนายว่าไง” โรมีโอพยักหน้ารับให้กับข้อเสนอนั้น แต่ไมเคิลยังคงนิ่งเฉย ไม่ยอมตอบคำใดออกไป ทำให้ทุกสายตากลับมาจดจ้องรอคอยคำตอบจากชายหนุ่มเพียงผู้เดียว

เอวาที่เห็นเช่นนั้นจึงขยับเข้าไปเกาะแขนพี่ชาย ช้อนสายตาขึ้นออดอ้อน เขย่าแขนไปพลาง พร้อมกับการร้องบอก

“พี่จ๋าาาาา นะ.... นะๆๆๆ” เพียงเท่านั้นไมเคิลก็เผยรอยยิ้มออกมาให้เห็น ตอบรับกลับไปในทันที

“ค่ะ” ว่าจบก็โน้มตัวลงหอมแก้มคนตัวเล็กอย่างพึงพอใจ ในตอนที่จับดึงให้น้องน้อยลุกขึ้นเพื่อจับมานั่งตัก มือข้างหนึ่งของเอวาก็ถูกใครบางคนจับเอาไว้ พร้อมการดึงเข้าหาตัวเบาๆ แต่ก็ทำให้เอวาถึงกับเซ และล้มลงบนตักของพี่ชายอีกคนแทนเสียอย่างนั้น

“คิดถึงจังค่ะ” โรมีโอพูดพร้อมกับยกแขนขึ้นโอบกอดแนบแน่น กดจมูกลงที่สองแก้มของเด็กน้อยจนแดงช้ำ ก่อนที่ไมเคิลจะเข้ามาร่วมวงด้วยอีกคน หลงลืมคนตรงข้ามไปเสียสนิท เพราะเอาแต่กอดกับหอมคนตัวเล็กอยู่ตลอดเวลา

“อะแฮ่ม” เสียงกระแอมไอของบาลักซ์ ทำให้ไมเคิลหันไปมอง เอ่ยปากเสียงเรียบ ใบหน้าไร้ความรู้สึก

“กลับไปสิ...... จบแล้วนี่......”

“เรื่องสินสอด-”

“หมื่นล้าน” บาลักซ์ยังไม่ทันพูดจบดี ไมเคิลก็เอ่ยขัดขึ้นมาเสียก่อน แล้วโบกมือไล่ให้คนทั้งคู่ออกไปเพราะไม่อยากเห็นหน้าและไม่อยากให้อยู่ขัดอารมณ์ในการนัวเนียกับคนตัวเล็ก บารอนถอนหายใจแล้วจึงหันไปพยักหน้ากับบิดาของตนเป็นการบ่งบอก ทั้งสองผุดตัวลุกขึ้นจากโซฟา ในตอนนั้นเองที่เอวาดิ้นรนออกจากอ้อมกอดของพี่ชายทั้งสองได้พอดิบพอดี

“หนูไปด้วย!!” เอวาร้องบอก พร้อมกับวิ่งตามหลังบารอนไปติดๆ ต่างจากไมเคิลที่ยกคงค้างมือในท่าที่โอบกอดคนตัวเล็กแต่ถูกปัดมือออกให้อ้ากว้าง และวิ่งจากไปอย่างไม่ไยดี

“ให้ชิงตัวกลับมาไหมครับ” โรมีโอพูดด้วยเสียงเข้มขึ้นเล็กน้อย ดวงตาสีฟ้าสดใสหันมองตามหลังดวงใจของตนไปพลาง ไมเคิลยกมือขึ้นเสยผมด้วยท่าทางหงุดหงิด เปิดเผยใบหน้าอีกครึ่งหนึ่งที่มีรอยบากเป็นทางยาว และดวงตาสีฟ้าสดใส จิ๊ปากด้วยความขัดใจ

“ไม่ต้อง” สิ้นคำ ชายหนุ่มก็ผุดตัวลุกขึ้น โอบอุ้มโรมีโอขึ้นจากโซฟา จนเจ้าตัวผวา ยกมือขึ้นกอดคอของไมเคิลเอาไว้แน่น ร้องถามเสียงดัง

“ไปไหนครับ!”

“โพธิ์แดง......” สิ้นคำ ไมเคิลก็ก้าวเดินออกไปทันทีไม่สนใจถ้อยคำโวยวายจากคนในอ้อมกอดแม้แต่น้อย